Kyumin นักเลง Rabbit กับหนุ่มติส (little)เผด็จการ

“ถ้าขืนเรายังปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป จะเป็นผลเสียกับลูกเราเองนะคะ”

“ผมเองก็ไม่รู้จะทำยังไง พวกเราผิดเองที่มีเวลาให้ลูกไม่มากพอ จะไปโทษลูกก็ไม่ได้”

“ฉันกับคุณก็ไม่รู้จะอยู่ได้อีกนานสักเท่าไหร่เชียว บริษัทของเรายังไงก็ต้องมีผู้สืบทอดให้ได้”

“ผมเข้าใจ ยังไงซะตอนนี้เราก็ต้องพยายามมองหาทางออกให้ได้ล่ะนะ”

“ค่ะ คงต้องภาวนา...ขอให้พระเจ้าเข้าใจและให้อภัยความเป็นพ่อแม่ที่ไม่เพียงพอของเรา”

“...เฮ้อ...ซองมิน ...พ่อควรทำยังไงดีนะ...” ชายวัยสูงอายุถอนหายใจอย่างอ่อนล้า นั่นสิ ควรทำยังไงดีนะ กับลูกชายคนเดียวหัวแก้วหัวแหวนที่ไม่ยอมทำงานทำการเอาแต่มีเรื่องไม่เว้นแต่ละวันแบบนี้

 “ซองมินทานข้าวเช้าได้แล้วลูก” คุณหญิงตระกูลลีร้องเรียกลูกชายคนเดียวที่ยังคงนอนหลับปุ๋ยอยู่บนห้อง ตอนนี้ก็แปดโมงเช้าแล้วยังไม่ตื่นอีก

“...” เงียบ ไม่มีแม้กระทั่งเสียงต่อรองเวลาตอบกลับมา

“เฮ้อ เป็นแบบนี้อีกแล้ว” ผู้เป็นแม่ได้แต่ถอนหายใจก่อนจะขึ้นบันไดไปเรียกลูกชายให้ลงมาทานข้าวด้วยตัวเอง

“ซองมิน ...ซองมินลูก ...ตื่นได้แล้ว เช้าแล้วนะ” พูดไปก็เขย่าตัวเด็กหนุ่มที่นอนขดตัวในผ้าห่มผืนใหญ่ไปด้วย

“อื้อ..” เสียงครางในลำคออย่างหงุดหงิดส่งกลับมา ผู้เป็นแม่ชะงักไปเล็กน้อยแต่ก็ยังไม่ละความพยายาม

“ซองมิน สายแล้วลูก ไปทานข้าวเช้าเถอะ”

“อย่ามายุ่งกับผมได้มั้ย จะนอน จะไปทำอะไรก็ไปเลย แต่อย่ามายุ่งกับผม!!” น้ำเสียงห้วนๆโวยวายกลับมา คุณนายลีได้แต่ยืนนิ่งด้วยความช้ำใจ ... เพราะมัวแต่ทำงานกับผู้เป็นสามี เนื่องจากเห็นว่าบริษัทกำลังไปได้ดี จนไม่มีเวลาใส่ใจลูกชายตัวเอง เลี้ยงซองมินมาด้วยการตามใจตลอด หวังจะชดเชยที่ไม่ค่อยมีเวลาให้ลูก แต่กลับทำให้ซองมินเป็นเด็กที่เอาแต่ใจแล้วก็ดื้อเงียบได้มากมายขนาดนี้ อารมณ์รุนแรงก้าวร้าวฉุนเฉียวง่ายอีกด้วย นิสัยก็นักเลงมีเรื่องบ่อยจนเบื่อก็ว่าได้ ผู้เป็นแม่ถอนหายใจเงียบๆอีกครั้ง

“ถ้างั้น ถ้าตื่นแล้วก็ลงไปทานข้าวเช้าได้เลยนะลูก แม่เตรียมเอาไว้ให้แล้ว” ก่อนจะออกจากห้องไปด้วยสีหน้าที่เศร้าหมอง

“...” ใบหน้าบึ้งตึงแววตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความเศร้าที่อยู่ภายในปรากฏขึ้นภายใต้ผ้าห่มที่ตนเองนอนคลุมโปงอยู่ เมื่อผู้เป็นแม่เดินออกไปแล้ว ริมฝีปากเล็กได้รูปเม้มปากแน่น น้ำตาเอ่อคลอจนเต็มดวงตาใส ความหงุดหงิดพุ่งพล่านอยู่ภายในใจจนเต็มไปหมด  

...เป็นพ่อแม่ประสาอะไรกัน ... ไม่เห็นอยากจะยุ่ง...วันๆทำแต่งาน ไม่เห็นมาใส่ใจคนเป็นลูกบ้างสักนิด คิดว่าแค่มาเอาใจตลอดเวลามันจะแทนกันได้หรือไง... ฝันไปเถอะ  พูดสุภาพด้วยก็ดีแค่ไหนแล้ว ...

ไม่มีวันให้อภัยหรอก...

 “เรื่องก็เป็นอย่างที่เล่านี่แหละ ดิฉันเองก็ลำบากใจอยู่เหมือนกัน ก็เลยอยากขอให้คุณช่วยหน่อย”

“ดิฉันเองก็ไม่ได้รังเกียจอะไรเลยค่ะ ถ้าช่วยได้ก็ยินดีจะช่วยอย่างแน่นอน” หญิงวัยกลางคนตอบรับอย่างสุภาพ ก็แหงล่ะ จะไม่ให้ตอบรับได้ยังไง เจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่ชื่อดังเอ่ยปากขอร้องเองเลยแถมยังให้เงินอีกด้วย

“งั้นก็ถือว่าตกลงนะครับ ทางเราจะได้เริ่มจัดการให้เรียบร้อย เพราะอีกไม่กี่วันก็ต้องไปทำงานที่ฟลอริดาต่อแล้ว”

ชายวัยสูงอายุเป็นฝ่ายพูดบ้าง

“ว่าแต่ ขอถามสักนิดนะคะ ทำไมถึงมั่นใจว่าลูกชายของดิฉันจะช่วยลูกของท่านได้ล่ะคะ”

“ก็จากที่เราดูมา เวลาลูกชายมารับคุณที่บริษัทหรือไหว้วานให้ทำอะไรก็ดูเรียบร้อยและเอาการเอางานดีที่สุดแล้ว ก็เลยคิดว่าคุณนี่แหละที่จะช่วยเราได้” คุณนายลีบอกเหตุผล

“แล้วเอ่อ...ถ้าผลที่ออกมาไม่ดีตามที่ท่านคิดไว้ล่ะคะ” คุณนายโจถามขึ้นอีกครั้ง

“ไม่เป็นไรครับ ไม่ว่าผลจะเป็นยังไงเราจะไม่เรียกร้องอะไรจากคุณ แต่ขอให้ซองมินได้ลองดูก่อน แค่นั้นก็พอแล้ว”

“ถ้างั้น ดิฉันเองก็จะลองดูค่ะ” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยืนยันถึงเพียงนี้ก็คงยากที่จะปฏิเสธ

“ขอบคุณมากเลยนะครับ”

“แล้วจะให้เริ่มเมื่อไหร่คะ”

“พรุ่งนี้เลยครับ พวกเราจะจัดการเอง”สิ้นสุดการสนทนาแค่นั้น การตกลงเป็นไปตามที่พ่อแม่ต้องการ โดยคนเป็นลูกที่ชื่อว่า ลี ซองมินไม่ได้รู้เรื่องเลยแม้แต่น้อย ว่าต่อจากนี้ตัวเองจะต้องเจอกับอะไร

******************

                เช้าวันใหม่กับรุ่งอรุณที่แสนสดชื่น...

กายบางลุกขึ้นอย่างช้าๆจากที่นอนก่อนจะบิดกายไปมาเพื่อให้ร่างกายเข้าที่ มือเรียวเกาหัวยุ่งของตัวเองเบาๆ หิวชะมัด เท่านั้นยังไม่พอ ปวดหัวอีกต่างหาก เมื่อคืนไม่น่าดื่มมากไปเลย ให้ตายเถอะ นั่งนิ่งอยู่กับที่เพื่อให้หายงัวเงีย พอรู้สึกดีขึ้นกำลังจะลุกยืนก็รู้สึกเอะใจอะไรบางอย่าง  วอลเปเปอร์สีเขียวอ่อน ผ้าห่มสีน้ำทะเล หมอนลายราบเรียบสีไม้โอ๊กตัดเขียวเข้าชุด เดี๋ยวนะ...

นี่มันไม่ใช่ห้องนอนเรานี่หว่า???

แล้วมันที่ไหนเนี่ย???!!

ยิ่งคิดยิ่งงงเข้าไปใหญ่ ลุกออกไปดูให้หายสงสัยก็สิ้นเรื่อง คิดได้ปุ๊บก็ลุกพรวดตรงออกไปนอกห้องแม้จะปวดหัวอยู่ก็ตาม พอออกมาแล้วก็เจอกับคนที่ไม่คุ้นหน้าแม้แต่น้อยยืนอยู่หน้าห้องพอดี ในมือคนๆนั้นถือถาดข้าวมาด้วย ซองมินเงยหน้าขึ้นมองเล็กน้อยเพราะคนๆนี้ตัวสูงกว่าเขา

“ตื่นแล้วเหรอครับ ผมกำลังจะเอาข้าวเช้ามาให้พอดีเลย^ ^” ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร แต่สำหรับซองมินแล้ว ไอ้นี่มันเป็นใครฟะ แล้วทำไมเราถึงมาอยู่ที่นี่ได้เนี่ย!

พอมองใกล้ๆแล้วหน้าตาน่ารักดีนี่...ก็ไม่เห็นจะมีอะไร...หึหึ ...

“ที่นี่ที่ไหน” เป็นคำถามแรกที่เค้นเสียงออกมาได้

“อ้าว ยังไม่ได้อ่านจดหมายในห้องเหรอครับ คุณพ่อคุณแม่คุณเขียนเอาไว้ให้น่ะครับ บอกว่าถ้าคุณตื่นแล้วให้อ่านด้วย”

…เสียงน่ารักดีนี่นา นานๆทีฉันจะชมผู้ชายด้วยกันนอกจากตัวเองนะ เอาไว้นายจะปลาบปลื้มในความดีของฉัน...

ได้ยินแค่นั้นซองมินก็วิ่งพรวดกลับไปที่ห้องนอนอีกครั้ง จดหมายที่ว่าวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงพอดี ซองมินฉีกซองขาดกระจุยอย่างไม่พิธีรีตรองอะไรนัก

“ซองมินลูกรัก พ่อกับแม่ต้องขอโทษด้วย ตอนนี้บริษัทกำลังย่ำแย่ พ่อกับแม่กำลังพยายามเคลียร์เรื่องให้เรียบร้อย คงอีกนานกว่าจะได้กลับไปหาลูก ดูแลตัวเองด้วย

รักลูกมากที่สุด พ่อกับแม่”

เนื้อหาในจดหมายมีแค่นั้น ซองมินอ่านวนไปวนมาอยู่สามรอบก่อนจะฉีกทิ้งด้วยความโมโห

“นี่คือรักแล้วเหรอ รักมากที่สุดแล้วงั้นเหรอ ไปไม่บอกกันสักคำ โธ่เว้ยยยยย!!!” สบถออกมาอย่างหัวเสีย โดยไม่ทันสังเกตถึงชายหนุ่มอีกคนที่ยืนอยู่ในห้องด้วย

เสียงดังแบบนี้ก็น่ารักดี ปราบไม่ยากหรอก ก็เหมือนกับเด็กดื้อนั่นแหละ ทำดีด้วยหน่อยก็เรียบร้อย

“อย่าโวยวายไปเลยครับ ทานข้าวก่อนเถอะครับ ยาแก้แฮงค์ผมก็เตรียมให้แล้ว” เมื่อได้ยินเสียงอีกคนจึงนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ ได้แต่มองหน้าไอ้หมอนี่ปริบๆ

ไงล่ะ ขั้นแรก ฉันเตรียมทุกอย่างให้นายเสร็จสรรพ แต่งตัวดีมีชัยไปกว่าครึ่ง ฉันก็หล่อนายก็น่ารัก ถ้าไปถึงขั้นนั้นได้ก็ไม่เลวนะ  คงจะสมกันไม่น้อย

“พอทานข้าวเสร็จแล้ว ก็อาบน้ำได้ตามสบายเลยนะครับ เสื้อผ้าเตรียมเอาไว้ให้เรียบร้อย แล้วเดี๋ยวพอคุณเตรียมตัวเสร็จเราจะไปที่บริษัทกัน” พูดเป็นประโยคไปเรื่อยๆอย่างกับรู้จักกันมาสามชาติได้ แล้วมันอะไร แต่งตัวเนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า ท่าทางแบบนั้นอย่างกับคนใช้ มันมีความมาดแมนของลูกผู้ชายบ้างมั้ยเนี่ย ไอ้หมอนี่น่ะ

“จะเอาอะไรเพิ่มก็ขอให้บอกนะครับ ผม..”

“เฮ้ย!!!”พูดยังไม่ทันจบ ชายหนุ่มก็ถูกแทรกขึ้นมาเสียก่อน

“ครับ”ขานรับอย่างว่าง่าย แต่พอเจอกับคำพูดของอีกฝ่ายที่มองว่าน่ารักนักหนาก็พูดแทบไม่ออก

“เห็นพล่ามมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว...ไม่คิดจะแนะนำตัวหน่อยหรือไง? ... มึงเป็นใครวะ??!!”

*******************