Kyumin รักอลวนกับสองนายสองแบบ

                                                    

   ....รักอลวนกับสองนายสองแบบ ....

                                                             คยูมิน ...ตอนที่ 1...


“สายแล้วๆ ไปไม่ทันอีกแน่เลย” เด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักพึมพำกับตัวเองในขณะที่ออกแรงวิ่งสุดฝีเท้าไปที่โรงเรียนที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านเท่าไหร่นัก ปากก็คาบขนมปังสอดไส้ไข่ดาวไว้ด้วย วันนี้พึ่งย้ายมาเข้าโรงเรียนวัน แถมมาสายอีกต่างหากโดนดุแหงๆเลย T  ^ T  ....

....

.

“มัวแต่ทำอะไรอยู่หา แบบนี้ไม่เรียกมาสายแล้ว มันมาจะเที่ยงแล้วเนี่ย ให้ฉันรออยู่ตั้งนาน” เป็นจริงดังคาด เมื่อเข้ามาถึงห้องพักครู ก็ถูกอาจารย์ฮยอกแจหรือเรียกอาจารย์อึนฮยอกก็ได้ ซึ่งจริงๆแล้วก็เป็นคนฝากเข้าโรงเรียนนี้นี่แหละ ถ้าเทียบศักดิ์ก็เป็นญาติกัน เด็กหนุ่มนับถือคนๆนี้เหมือนพี่ 

“ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ จะไม่ทำอีกแล้วครับ” เด็กหนุ่มก้มหัวปะหลกๆทั้งๆที่เหงื่อโชกเต็มตัวจนเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนกระพือขึ้นลงตามแรงนั้น

“อย่าให้มีคราวหน้าอีกก็แล้วกัน ฉันจะพาไปแนะนำเพื่อนในห้องก่อน ตามมา” พูดจบก็ลุกพรวดขึ้นแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว จริงๆแล้วอาจารย์ฮยอกแจก็ใจดีนี่แหละ ออกจะขี้เล่นด้วยซ้ำ อายุก็เพิ่งจะ 20 กว่าๆ แต่พออยู่ที่โรงเรียนก็เลยต้องสวมมาดโหดนิดหน่อย

......

.

.

“น่ารักจังเลย ผู้หญิงหรือผู้ชายน่ะ”

“เจ้าโง่ เห็นๆอยู่ว่าผู้ชายไม่งั้นจะเข้าโรงเรียนชายล้วนได้เหรอ”

“หน้าเหมือนกระต่ายเลยว่ะ”

“มีแฟนหรือยังนะ”

เสียงฮือฮาเซ็งแซ่ขึ้นทันทีเมื่อเด็กหนุ่มเดินเข้ามาในห้องเรียนพร้อมอาจารย์ฮยอกแจ นักเรียนในห้องต่างให้ความสนใจมาที่เด็กหนุ่มคนนี้ ด้วยรูปร่างหน้าตาที่น่ารัก ดวงตากลมใสเหมือนกระต่าย ริมฝีปากสีชมพูสวยที่ยิ้มทีทำเอาหัวใจหลายๆคนละลายได้เลย เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนระต้นคอเข้ากับใบหน้านั้นอย่างไม่มีที่ติ  ร่างกายก็ดูบอบบาง  ถ้าจับแต่งหญิงคงจะเข้าไม่น้อยเลยทีเดียว เลยทำให้ทุกคนต่างให้ความสนใจกันมากจนออกนอกหน้า

“เงียบๆกันหน่อย” เสียงอาจารย์ยอกแจพูดคำเดียวทั้งห้องก็เงียบกริบทันที

“เอาล่ะ แนะนำตัวกับเพื่อนๆสิ”                

“สวัสดีครับ ผมลีซองมินครับ พึ่งกลับมาจากอังกฤษเมื่อวาน ยังต้องเรียนรู้อะไรอีกมาก ขอฝากตัวด้วยนะครับ” พูดจบก็ยิ้มออกมาอย่างน่ารัก

“แน่น้อนนน จะดูแลอย่างดีเล้ยยย”

“ฝากตัวฝากหัวใจด้วยก็ด๊ายยย”

“มาอยู่ด้วยกันเลยมั้ยจะได้ดูแลได้ตลอดเวลา”

เสียงโห่ฮาดังขึ้นอีกระลอก  เด็กหนุ่มนามลีซองมินได้แต่ยิ้มตอบคำแซวเหล่านั้นอย่างเขินๆ

“อย่าแซวมาก เพื่อนพึ่งมาเหนื่อยๆ อย่ากวนกันมากล่ะ”

“คร้าบบบบบ” เกือบทั้งห้องรับคำพร้อมกัน

“เอาล่ะซองมิน ไปนั่งข้างหัวหน้าห้องละกันนะ ว่างอยู่พอดีเลย” อาจารย์ฮยอกแจชี้ไปทางที่นั่งตัวหนึ่งซึ่งยังว่างอยู่ที่ริมหน้าต่าง

“กงยู ฝากดูแลซองมินด้วยนะ” สิ้นคำของอาจารย์ เด็กหนุ่มที่นั่งข้างๆกับที่นั่งของซองมินก็ลุกขึ้นมา เป็นเด็กผู้ชายที่จัดได้ว่าหน้าตาดีมากทีเดียว ดวงตาดูอ่อนโยน ริมฝีปากได้รูป เห็นแล้วทำเอาซองมินใจเต้นไปนิดหน่อยเหมือนกัน “ครับ” เขารับคำ

“กงยูเป็นหัวหน้าห้องนะซองมิน มีอะไรก็ถามเขาได้นะ” อาจารย์อึนฮยอกบอกก่อนจะออกจากห้องไป เพราะอาจารย์ลีดงแฮกำลังรอสอนอยู่

“เอาล่ะ ทุกคนหยิบหนังสือขึ้นมาแล้วเปิดไปหน้า 137”อาจารย์ลีดงแฮบอก ก่อนจะหันไปเขียนกระดานอย่างขะมักเขม้น

“ดูกับผมก่อนก็ได้นะ” กงยูบอกกับร่างบางเพราะวันนี้เป็นวันแรกซองมินจึงยังไม่มีหนังสือเรียน เสื้อผ้าที่ใส่ยังเป็นชุดไปรเวทเลย

“ขอบคุณมากนะ” พูดจบชายหนุ่มก็ขยับโต๊ะไปนั่งติดกับร่างบางที่หน้าต่าง ทำเอาหลายๆคนในห้องอิจฉาไม่น้อย เพราะต้องเรียนต่อเลยไม่มีเวลาทำความรู้จักกับซองมินเลย แต่เพราะเจ้ากงยูเป็นหัวหน้าห้องเลยได้นั่งใกล้ชิดแถมได้เป็นคนคอยให้คำปรึกษาซองมินอีกต่างหาก

“เอาล่ะ ได้ข่าวว่าวันนี้มีนักเรียนย้ายมาใหม่ใช่มั้ย ลีซองมิน ตอบคำถามข้อนี้หน่อยสิ” อาจารย์ลีดงแฮที่เขียนโจทย์คณิตบนกระดานหันมาถามซองมิน ร่างบางที่ยังไม่ทันตั้งตัวมาวันแรกก็โดนเรียกซะแล้วลุกพรวดขึ้นทันที ดงแฮยิ้มอยู่ในใจ เด็กคนนี้น่ะเด็กฝากเข้าของเจ้าฮยอกแจสินะ หึ ขอแก้แค้นสักนิดสักหน่อยเถอะ แค่นี้ก็ยังดี   

ร่างบางยังเงอะงะเพราะโจทย์นั้นยาวถึงสองบรรทัดเป็นเรื่องของการอินทิเกรตแถมยังมีการเทคล็อกอีกต่างหาก ทั้งห้องต่างเงียบกริบเพราะรู้ดีว่าอาจารย์ดงแฮไม่ถูกกับอาจารย์ฮยอกแจ ซองมินที่เป็นญาติกับอาจารย์ฮยอกแจเลยพลอยซวยตั้งแต่วันแรกแบบนี้แหละ

“ว่าไง ตอบได้มั้ย  ไปเรียนที่อังกฤษมาไม่ใช่หรอ แค่นี้ไม่น่าจะยากนะ” พูดอย่างดูถูกเล็กๆ ซองมินยังนิ่งเงียบไม่พูดอะไร กงยูที่นั่งอยู่ข้างๆรีบช่วยคิดจนเกือบจะได้คำตอบแล้ว ร่างบางก็พูดออกมาเสียงดัง

“ 0.279 ครับ” ตอบออกมาอย่างมั่นใจ ทำเอาทั้งห้องอึ้งอีกรอบ คนที่เป็นอาจารย์ก็อึ้งเช่นกัน  คิดในใจว่าตอบถูกได้ยังไงวะ ตรงเป๊ะเลย เจ้าเด็กนี่คิดในใจได้เร็วถึงขนาดนี้เชียวเหรอเนี่ย  

“ดีมาก นั่งลงได้” รีบบอกรับอย่างห้วนๆหลังจากอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนจะวางฟอร์มแล้วหันกลับไปเขียนกระดานต่อไป  เจ็บใจอยู่ไม่น้อย หึ กะเอาไปพูดให้เจ้าอาจารย์อึนฮยอกเสียหน้าสักหน่อย  คราวหน้าเอาใหม่ก็ได้

ทั้งห้องพร้อมใจกันปรบมือโดยไม่รู้ตัว โจทย์ข้อนี้กงยูหัวหน้าห้องขึ้นชื่อว่าเรียนเก่งที่สุดแล้วยังคิดให้ไม่ทัน แต่ซองมินคิดในใจแล้วกลับตอบได้ถูกต้องแถมเป็นทศนิยมอีกต่างหาก สมแล้วที่เรียนที่ประเทศอังกฤษมา ... แต่พอเจอสายตาของอาจารย์ลีดงแฮส่งมาทั้งห้องเลยต้องเป็นอันเงียบพร้อมกันอีกรอบ

“เก่งมากๆเลยนะ ผมยังคิดไม่ทันเลย” กงยูหันมาพูดด้วยเบาๆเมื่อร่างบางนั่งลงแล้ว

“เก่งเฉพาะวิชาเลขกับอังกฤษเท่านั้นแหละครับ นอกนั้นก็แทบไม่ได้เรื่องเลย” ซองมินบอกอย่างถ่อมตัว

“เก่งแล้วยังน่ารักด้วยนะ”  กงยูยิ้มรับอย่างใจดี ทำเอาหัวใจกระต่ายน้อยกระตุกวูบขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ  เป็นอะไรของนายนะ ซองมิน

เวลาผ่านไปจนหมดคาบก็ถึงเวลาพักเที่ยงพอดี ทุกคนในห้องต่างกรูกันเข้ามารุมล้อมซองมินเป็นการใหญ่ ถามนู่นถามนี่จนร่างเล็กตอบแทบไม่ทัน เพราะซองมินอัธยาศัยดีด้วยล่ะมั้งก็เลยคุยกับทุกคนในห้องได้ง่ายแล้วก็สนุกด้วยเลยยิ่งเป็นที่ชื่นชอบ ผ่านไปชั่วครู่พอกินข้าวเสร็จซองมินก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ จริงๆแล้วก็เพราะจะไปสำรวจโรงเรียนต่างหาก  แต่ถ้าให้กงยูมาด้วยก็ยังไงๆอยู่ วันนี้อยากตะลุยคนเดียวมากกว่า  ร่างบางเดินลัดเลาะไปเรื่อยดูนู่นดูนี่ยิ้มให้กับคนในโรงเรียนที่มองมาเพราะซองมินใส่ชุดไปรเวทก็เลยเด่นพอสมควร ถึงจะเป็นเสื้อผ้าสีสุภาพก็ตาม หลายคนยิ้มตอบเพราะความน่ารักร่างบาง กระต่ายน้อยเดินไปเรื่อย จนมาถึงดาดฟ้าของโรงเรียน มีมุมหนึ่งเป็นสวนต้นไม้เล็กๆอยู่ด้วย โรงเรียนนี้แปลกดีจัง  ซองมินเดินเข้าไปดูใกล้ๆถึงได้เห็นว่ามีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอ่านหนังสืออยู่ใต้ต้นไม้และสนามหญ้าจำลองขนาดย่อมนั่น  ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมามองซองมินทันที

“อ้าว กงยูนี่นา  มาอ่านหนังสือตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะเนี่ย” ร่างบางร้องทักเมื่อเห็นหน้าได้ชัดๆ  ชายหนุ่มสายตากระตุกขึ้นมาวูบหนึ่ง ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

“เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละ” ตอบกลับมาแบบกวนๆ ร่างบางก็ไม่ได้ถือสาอะไร

“ขอฉันนั่งด้วยได้มั้ย”

“ตามสบาย” สิ้นคำ ร่างบางก็นั่งแปะลงไปข้างๆกงยูอย่างอารมณ์ดี

“กงยูมาอ่านหนังสือบนนี้ทุกวันเลยเหรอ ดีจังเลยนะ มีสวนเล็กแบบนี้ด้วย ที่อังกฤษไม่มีแบบนี้เลยล่ะ”

“พูดมาก”

“ห..หา”

“ฉันบอกว่าพูดมาก เงียบๆหน่อยไม่ได้หรือไง จะอ่านหนังสือ” น้ำเสียงที่พูดมาเย็นชาซะจนร่างบางอึ้งพูดไม่ออก เสียงหวานน่าฟังที่พูดเจื้อยแจ้วอยู่เงียบไปอย่างรวดเร็ว ทำไมไม่เห็นสุภาพเหมือนตอนที่อยู่ในห้องเลย

“ข..ขอโทษที” ร่างบางบอกด้วยสีหน้าเจื่อนๆ โดนว่าตรงๆแบบนี้ก็ทำเอาพูดลำบากเหมือนกัน

“เออ รู้แล้วก็ดี” ตอบรับอย่างเสียไม่ได้เท่าไหร่ ทำเอาคนตัวเล็กกว่าหน้ามุ่ยทันที คนอะไร ทีอยู่ในห้องล่ะสุภาพ พออยู่นอกห้องเป็นอีกคน แบบนี้มันสองบุคลิกนี่หว่า น่าเกลียดที่สุดเลย  ซองมินนั่งหน้ามุ่ยอยู่เงียบๆ แต่พอมองหน้ากงยูที่นั่งอ่านหนังสือไม่สะทกสะท้านอะไรแบบนี้ก็ดูแปลกไปอีกแบบ บุคลิกในห้องดูอ่อนโยน บุคลิกแบบนี้ก็ดูเย็นชา แววตาตอนนี้ดูแล้วเฉียบคมเหมือนหมาป่าเลย  ดูไปดูมาก็ต้องสะดุ้งเมื่อดวงตานั้นเลื่อนจากหนังสือมาสบตาตัวเอง แก้มนวลแดงเรื่อขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ กระต่ายน้อยรีบหันหน้าไปอีกทางทันที

“มาจ้องหน้าคนอื่น เสียมารยาท”

“ไม่ได้จ้องสักหน่อย หลงตัวเอง”

“มีเบอร์หรือเปล่า”

“หา”

“ได้ยินชัดนี่ ไม่เห็นต้องถามซ้ำ มีเบอร์หรือเปล่า”

“มี แต่นายจะเอาไปทำอะไรล่ะ”

“ก็ฉันเป็นหัวหน้าห้อง เผื่อมีอะไรขึ้นมานายจะได้โทรถามไม่ก็ฉันจะได้โทรหานายได้สะดวก คิดอะไร คิดว่าฉันจะจีบนายหรือไง หลงตัวเองไปหน่อยมั้ง” คำพูดเจ็บๆแถมด้วยรอยยิ้มรู้ทัน แทงใจร่างบางดังจึ้กที่เผลอคิดไปแบบนั้น

“จะ..จะบ้าหรือไง...ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นเลยนะ  เจ้าคนสองบุคลิคนิสัยไม่ดี ชิ” พูดจบก็เผลอทำแก้มป่องพองลมไม่พอใจแบบที่ทำเป็นนิสัยอย่างลืมตัว ก่อนจะยื่นโทรศัพท์ให้แล้วให้ร่างสูงจัดการเอาเอง 

“พูดขอบใจซะสิ” ร่างสูงบอกในขณะที่ยื่นโทรศัพท์คืนให้

“นายพูดอะไร”

“พูดขอบใจฉันซะสิ  ที่อุตส่าห์เก็บเบอร์นายไว้เนี่ย”  คำพูดสุดแสนจะกวนโมโหทำเอาร่างบางหงุดหงิดได้ที่ทันที

“อะไรของนาย นายต้องขอบใจฉันไม่ใช่หรือไง นายเป็นคนขอฉันนะ”  บอกแล้วมองร่างสูงอย่างเอาเรื่อง แต่กงยูก็ไม่ได้มีอาการอะไรสักนิด แค่ยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปากส่งมาให้เท่านั้น

“งั้นเหรอ  คงจะยังงั้น ขอบใจ” พูดจบก็ลุกพรวดขึ้นทันที “แล้วเจอกันที่ห้องนะ” จากนั้นก็เดินออกไปเลย โดยปล่อยให้ร่างบางนั่งเก้ออยู่คนเดียว  ชายหนุ่มร่างสูงเดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ออกไป จริงๆก็ไม่ได้อะไรหรอก แต่เห็นหน้าตาแล้วยังกะกระต่ายเลยอยากแกล้งเท่านั้นเอง

...

.

.

.

กริ๊งงงงงง เสียงสัญญาญออดดังขึ้นเมื่อเป็นเวลาเข้าเรียน

“อ้าว ซองมิน หายไปไหนมา ผมหาตั้งนาน” กงยูเดินเข้ามาหาอย่างสุภาพ

แต่ร่างบางกลับไม่ได้ตอบอะไรสักนิด แค่มองตาขวางกลับไปเท่านั้น หนอยแน่ ตีสองหน้าเก่งนักนะ ทีเมื่อกี้ล่ะกวนประสาทเหลือเกินที่ตอนนี้ทำมาอ่อนโยนเหรอ  ทั้งๆที่พึ่งว่าฉันพูดมากไปแหม็บๆเนี่ยนะ

ชายหนุ่มหน้าเหวอไปนิดหน่อยเมื่อถูกสายตาของซองมินมองมา  ซองมินนั่งเรียนกับกงยูเงียบๆและไม่พูดอะไรเลยจนเลิกเรียน  ชายหนุ่มได้แต่มองด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจเท่าไหร่นัก 

“ซองมินจะกลับแล้วเหรอ” กงยูร้องถามเมื่อเห็นร่างบางเริ่มเก็บกระเป๋า

“อือ” ซองมินตอบรับสั้นๆ

“กลับด้วยกันนะ” บอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนผิดกลับคนที่ดาดฟ้าอย่างสิ้นเชิง

“ก็ได้” ซองมินตอบรับอย่างงอนๆ ใครจะหายโกรธง่ายๆกวนประสาทซะขนาดนั้น แถมยังเล่นละครไม่เลิกอีก

“งั้นซองมินไปรอที่ประตูหน้าโรงเรียนก่อน เดี๋ยวผมทำเวรเสร็จแล้วตามไปนะ”

“อือ” ซองมินรับคำอย่างว่าง่าย กลับกับเพื่อนก็คงไม่เป็นไร จะได้กระชากหน้ากากนายนี่ให้แน่ใจด้วย ว่าเป็นคนยังไงกันแน่  ร่างบางเดินมาที่หน้าประตูโรงเรียน 

“อ้าว เล่นอะไรของนายเนี่ย  มาก่อนแล้วจะให้ฉันเดินมารอทำไม” ร่างบางร้องถามเมื่อเห็นกงยูยืนอยู่หน้าโรงเรียน 

“ใครให้นายเดินมารอ จะบ้าหรือเปล่า” ชายหนุ่มถามอย่างเอาเรื่อง แววตาเป็นแบบเมื่อตอนกลางวันอีกแล้ว

“ก็นายนั่นแหละบอกให้มารอหน้าประตูโรงเรียน  แล้วมายืนดักรอก่อนเนี่ยนะ  แถมยังมาว่าฉันอีก ไม่มีอะไรจะเล่นหรือไง”

“ใครกันแน่ที่บ้า ฉันยืนของฉันเฉยๆแล้วนายก็มาบอกว่านัดฉันไว้เนี่ยนะ หน้าตาก็ไม่ดีแล้วยังสติไม่ดีเหมือนหน้าตาอีกเหรอ” สวนกลับอย่างเจ็บแสบเอาการ ทำเอาเส้นโมโหของกระต่ายกระตุกขึ้นมาอีกรอบจากรอบกลางวัน

“เรื่องอะไรมาว่าฉันแบบนี้ อย่างกับตัวเองหน้าตาดีตายงั้นแหละ ทุเรศจะตาย หน้ายังกะหมา!!! (ป่า)” สวนกลับไปบ้างทำเอาคนถูกว่าก็เริ่มหงุดหงิดขึ้นมาเหมือนกัน  กล้าดียังไงมาว่าเขาหน้าเหมือนหมาเนี่ย

“กล้าเหลือเกินนะ  ปากดีกว่าที่คิดซะด้วย”

“แล้วจะทำไม”

“จะทำไมเดี๋ยวก็รู้กัน” พูดจบก็กระตุกแขนร่างบางแล้วรั้งตัวเข้ามาในอ้อมกอดจนแนบชิด ไม่สนใจสายตาคนรอบข้างสักนิด แล้วก็ดูเหมือนคนรอบข้างจะทำเป็นไม่สนใจโดยไม่ได้นัดหมายด้วยสิ นี่มันหมายความว่ายังไงกันนะ 

“จะทำอะไรน่ะ ปล่อยนะ” ซองมินดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดนั้นทันที  ความร้อนสูบฉีดขึ้นที่หน้าจนหน้าแดงอีกแล้ว

“คิดว่าจะทำอะไรล่ะ ปากดีแบบนี้หาอะไรปิดปากบ้างก็ดีมั้ง”สิ้นคำร่างสูงก็คว้าหมับเข้าที่ใบหน้าของร่างบาง ใบหน้าหล่อเหลาได้รูปโน้มลงมาใกล้  ใกล้มาก จนริมฝีปากจะแตะกันอยู่แล้ว...แต่ว่า...

“ซองมิน...” เสียงร้องเรียกดังมาจากด้านหลัง ร่างบางหันไปดูทันที แล้วก็ต้องตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ หันไปดูหน้าคนที่เรียกและคนที่กำลังกอดตัวเองอยู่สลับไปมา...

.

...

.

ทำไมกงยูมีสองคน !!