หญิงร่างใหญ่กับคุณชายร่างเล็ก

/// อาจมีการใช้คำ การบรรยายเนื้อหาที่ไม่ถูกใจนักอ่านบางท่าน ต้องขออภัยมา ณ.ที่นี้///

/// นิยายเรื่องนี้เขียนจากจินตนาการทั้งหมด สร้างขึ้นเพื่อความบันเทิง มิได้มีเจตนาพาดพิงหรือล้อเลียนผู้ใด///

//// รบกวนอ่านเพื่อความบันเทิง ได้โปรดอย่ามาม่านะคะ////

“ข้าคือสาวขาใหญ่ประจำเมือง ไม่สิไม่ใช่แค่ขาหรอกที่ใหญ่ ก็ใหญ่ไปทุกส่วนนั่นแหละ เวลาใครจะคุยกับนางส่วนมากก็ต้องแหงนหน้ามองไม่ก็ก้มหลบสายตาด้วยหวาดกลัว เจ้าพวกบ้าจะกลัวข้าทำไม! ข้าไม่ใช่ยักษ์กินคนเสียหน่อย เห็นแล้วมันน่าหงุดหงิดจัง”

“ข้าคือบุตรชายคนที่สามของบ้าน เป็นบุตรอนุผู้หนึ่งเพราะแม่ข้าเจ็บท้องคลอดก่อนกำหนด ทำให้ข้าไม่ค่อยจะแข็งแรงนัก มารดาก็มาจากไปตั้งแต่ยังเล็ก อีกทั้งเป็นลูกเมียน้อยบิดาจึงไม่กล้าออกตัวว่ารักใคร่ ด้วยกลัวว่าข้าจะถูกรังแก แต่ท่านพ่อ ท่านหมางเมินข้า ข้ารับได้ แต่ทำไมต้องให้ข้าแต่งเข้าบ้านแม่ยักษ์ตัวใหญ่ด้วย บุตรท่านไม่ได้มีแค่ข้านะ”

“ข้าไม่แต่ง!”

“ลูกเอ๊ย แต่งเถิดเชื่อพ่อนะ”

“ไม่! ข้ายอมบวชไม่สึก หรือยอมตายแต่จะไม่แต่งงานกับนาง” 

“สามีจ๋า เมียแห่ขันหมากมารับแล้วมาเร็วมาหาเมียนะ”

“ไม่! ว้ากกก! ปล่อยข้านะ ปล่อยซี้!”

“วะฮะฮะ งานนี้เกี้ยวไม่ต้องเมียแบกผัวเองจ้า หู้ย! ตัวหอมซะด้วยผัวเรา”

“หยุดนะ!!!”

“พวกเจ้าเป็นใครเหตุใดมาขวางทางข้า?”

“วางเขาลงเดี๋ยวนี้ ห้ามพาเขาไป!”

“แม่นาง โปรดช่วยข้าจากนางยักษ์ด้วย”

“หุบปากของเจ้าซะ! ไอ้หนูขาวหางกุดขี้โรค ข้าไม่ได้มาเพราะเจ้า”

“อ้าว! ไม่ได้มาช่วยข้าหรอ แล้วมาทำไม?”

“ท่านเจ้าบ้านขา!! ข้ายินดีเป็นภรรยาท่าน จะปรนนิบัติพัดวีบ้านช่องเรือนชานข้าล้วนเก่งกาจ งานนอกบ้านข้าถนัดค้าขายทำประโยชน์ให้ท่านได้นะ ข้าไม่เอาสินสอด แถมเงินให้ด้วยสองหีบ ดีกว่าหม้อยาไร้สมรรถภาพอย่างเขาอีก”  

“อืม..น่าสนเหมือนแฮะ” 

“หน็อยแหนะตงหลิวหลี่! แต่งไม่ทันข้ามวันเจ้ากล้านอกใจข้าเรอะ! นังชะนีทั้งหลายออกห่างเมียข้า ถ้าอยากตายก็ลองเข้ามาดู!!!”