คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 4 การมาถึงของผู้มาจากต่างแดน (Rewrite)
หลังจากจัดสถานที่และคุยกับกรีนฮาร์ดเบลคเสร็จ ทไวไลท์ก็เดินไปหาพวกแรรีตี้ที่ยืนรออยู่ตรงหน้าเต้นท์แต่งตัว
"ทุกอย่างพร้อมแล้วนะ? แรรีตี้"
"พร้อมแล้วจ้ะ ที่รัก" แรรีตี้ยิ้มนิดๆแล้วเปิดเต้นท์ให้พวกทไวไลท์เข้าไปข้างใน ข้างในข้องข้างกว้างพอให้โพนี่ 5-7 ตัวเข้ามาได้ มีชุดเดรสหกชุดแขวนไว้อยู่ตรงมุมเต้นท์
"อือ สมแล้วที่เป็นเธอ แรรีตี้" ทไวไลท์พูดชมแรรีตี้พร้อมยิ้มบางๆแล้วหันมามองชุดที่แรรีตี้เตรียมมาให้ มีด้วยกันหกชุด ได้แก่
ชุดที่ 1 เป็นชุดของฟลัตเตอร์ชาย เป็นชุดเดรสกระโปรงยาวถึงพื้นสีเขียวอ่อนสลับกับสีฟ้า ที่ปลายกระโปรงมีรูปผีเสื้อติดอยู่หลายสี มีกิ๊บรูปดอกทานตะวันเป็นเครื่องประดับอยู่ที่หูและตรงกลางชุดมีรูปผีเสื้อสีฟ้าติดอยู
ชุดที่ 2 เป็นของเรนโบว์แดช เป็นชุดเดรสกระโปรงยาวถึงพื้นเหมือนฟลัตเตอร์ชายตัวชุดเป็ยสีรุ้งที่ปลายกระโปรงมีเป็นรูปก้อนเมฆ ที่กลางชุดมีก้อนเมฆที่ปล่อยสายฟ้าสีรุ้งประดับอยู่ มีที่คาดผมเป็นรูปสายฟ้าประดับไว้บนหัวและมีสร้อยคอรูปปีกด้วย
ชุดที่ 3 เป็นชุดของแอปเปิ้ลแจ็ค เป็นชุดกระโปรงธรรมดาตัวชุดเป็นสีน้ำตาลสลับเขียวเข้ม มีที่คาดผมรูปใบไม้เป็นที่ประดับหัว ตรงกลางชุดมีรูปแอปเปิ้ลประดับอยู่
ชุดที่ 4 เป็นของพิงกี้พาย เป็นชุดกระโปรงยาวเหมือนแอปเปิ้ลแจ็คตัวชุดเป็นสีสีฟ้าสลับขาวคล้ายกับลูกอมแคนดี้ ตัวกระโปรงเป็นสีชมพูที่พวกขนมหวานติดประดับอยู่ มีหมวกที่ทำจากคลิสตัลบริสุทธิ์แท้ประดับอยู่บนหัว
ชุดที่ 5 เป็นของแรรีตี้ เป็นชุดเดรสกระโปรงงยาวถึงพื้นตัวชุดเป็นสีองุ่นเช้ม ตัวกระโปรงเป็นสีชมพูอมแดงสลับกับสีเหลืองอ่อน มีมงกุฏสีทองประดับไว้บนหัวที่กลางมงกุฏมีเพชรรูปหัวสีม่วงประดับไว้
แอปเปิ้ลแจ็ค เรนโบว์แดช ฟลัตเตอร์ชายและพิงกี้พายต่างมองชุดแบบไม่กระพริบตาอย่างตกตะลึงในความสวยของชุด แต่ฟลัตเตอร์ชายมองชุดดีๆเธอก็รู้สึกว่าชุดพวกนี้มันคุ้นๆตาอย่างบอกไม่ถูก จนเธอคิดไปสักพักก็มีภาพๆนึงเด้นขึ้นมาในหัว
"นี่ แรรีตี้...ชุดพวกนี้ใช้ชุดที่พวกเรา...ใส่ไปงานกาล่าครั้งแรกรึเปล่า?" ฟลัตเตอร์ชายหันมามองแรรีตี้อย่างสงสัยแล้วเดินมาดูชุดใกล้ๆเพื่อให้แน่ใจว่าเธอจำไม่ผิด
[ในซีซัน 1 ตอนที่ 26 by ไรเตอร์]
"ถูกต้องแล้วจ้า~! ฉันเห็นว่าทำชุดใหม่ไม่ทันแล้ว...ก็เลยเอาชุดเก่าของพวกเรามาปรับปรุงนิดหน่อยน่ะ" แรรีตี้ตอบแล้วยิ้มและยืดอกอย่างภูมิใจในผลงานฉบับแบบเร่งด่วนของตัวเองสุดๆ แอปเปิ้ลแจ็คและเรนโบว์แดชมองแรรีตี้ด้วยสายตามั่นไส้นิดๆจนอยากจะไปขัดขาให้เธอล้มสักที แต่เห็นแก่ความพยายามของแรรีตี้ พวกเธอไม่ทำอะไรนอกจากมองด้วยสายตามั่นไส้เท่านั้น
'สมกับที่เป็นแรรีตี้ แค่เวลาแปบเดียวก็ทำชุดเก่าของพวกเรากลายให้ดูใหม่แบบนี้ได้' ฟลัตเตอร์ชายคิดในใจพร้อมพยักหน้าให้กลับความคิดของตัวเองและความสามารถของแรรีตี้
"คิกๆๆ"
"หืม? ทไวไลท์?"แอปเปิ้ลแจ็คหันมามองตามเสียงขำของทไวไลท์อย่างสงสัยว่าเธอขำอะไร เสียงของแอปเปิ้ลแจ็คเรียกความสนใจของพวกฟลัตเตอร์ชายแล้วพวกเธอก็มามองทไวไลที่ตอนนี้กำลังยิ้มเล็กยิ้มน้อยและมองชุดเดรสกระโปรงยาวถึงพื้นตัวชุดเป็นฟ้าอมขาวแหละมีดาวดับไว้ ตัวกระโปรงเป็นสีน้ำเงินอมขาวที่ปลายกระโปรงมีดาวติดไว้เช่นกัน มีกิ๊บรูปดาวติดไว้ที่หูประดับไว้ที่เป็นชุดของเธอด้วยสายตาที่คิดถึง
"น่าคิดถึงนะ ว่ามั้ย? ทุกตัว?" ทไวไลท์พูดพร้อมยิ้มบางๆแล้วหันไปมองพวกฟลัตเตอร์ชายที่กำลังมองเธอด้วยสายตาสงสัยและไม่เข้าใจสิ่งที่เธอพูด
"คิดถึง? คิดถึงเรื่องอะไรงั้นเหรอจ๊ะ? ที่รัก"แรรีตี้พูดแล้วมองทไวไลท์ด้วยสายตาไม่เข้าใจในสิ่งที่ทไวไลท์พูด ทไวไลท์ถอนหายเบาๆแล้วเดินไปหาพวกฟลัตเตอร์ชาย
"ก็ตอนที่เราไปงานกาล่ากันครั้งแรกไง จำได้มั้ย?"
"อ้อ x5" พวกฟลัตเตอร์ชายนึกอยู่สักพักแล้วต่างพากันยิ้มอย่างขบขำยกเว้นเรนโบว์แดชที่หัวเราะในลำคอเบาๆอยู่คนเดียว แล้วพวกเธอก็นึกย้อนกลับไปตอนที่พวกเธอไปงานกาล่าของเจ้าหญิงเซเลสเทรียครั้งแรก
"ตอนนั้นไม่ได้เป็นงานอย่างที่คิดเลย" แรรีตี้พูดพร้อมทำหน้าเหนื่อยใจแล้วนึกถึงตอนที่เจอบลูบลัดครั้งแรกและถูกเจ้านั้น...เอาเธอไปรับเค้กที่หล่นมาแทนมัน!! หลังจากนั้นเธอก็เลิกหวังเรื่องความรักจากเจ้าชายอย่างเด็ดขาดทันที
"นั่นสินะ" แอปเปิ้ลแจ็คพูดพร้อมทำหน้าเหนื่อยใจพอกับแรรีตี้แล้วนึกถึงตอนที่เธอเตะรถเข็นขายของของเธอให้แอปเปิ้ลเพื่อให้แอปเปิ้ลหล่นลงไปเพื่อเรียกความสนใจแต่ก็พลาดและถูกบลูบลัดพูดดูถูกอาหารของเธอ...แถมยังไม่ได้มาสักเหรียญอีกต่างหาก!!!
"ตอนนั้นเป็นงานที่สนุกมากๆๆเลย " พิงกี้พายพูดพร้อมทำหน้าร่าเริงแล้วนึกถึงตอนที่ตัวเองขึ้นไปร้องเพลงบนเวที
"ตรงไหนของเธอที่ว่าสนุกน่ะ? พิงกี้" เรนโบว์แดชพูดพร้อมทำหน้าเซ็งแล้วนึกถึงตอนที่เธอพยาย๊ามพยายามดึงความสนใจจากสปิทไฟร์และวันเดอร์โบลท์สแต่ก็พลาดและทำสถานที่จัดงานเละอีก!
"แต่ตอนนั่นก็เป็นคืนที่ดีที่สุดของพวกเราเหมือนกันนะ" ทไวไลท์พูดอย่างสดใสแล้วนึกถึงตอนที่พวกเธอและเจ้าหญิงเซเลสเทรียในร้านโดนัทของโพนี่โจท์
"และก็ได้เห็นนิสัยใครบ้างคนเพิ่งขึ้นมาด้วยน้า~"ทไวไลท์พูดอย่างขบขันแล้วเหล่มองไปทางฟลัตเตอร์ชาย พวกแรรีตี้นึกถึงตอนที่ฟลัตเตอร์ชายเปิดประตูเข้ามาพร้อมฝูงสัตว์แล้วตะโกนเสียงดังพอนึกแล้วมันก็อดขำไม่ได้จริงๆ
"ธะ...โธ่!! พวกเธออย่าพูดถึงตอนนั้นได้มั้ย!!! ฉันอายนะ!!!! =///=" ฟลัตเตอร์ชายพูดอย่างอายๆแล้วหน้าแดงขึ้นมา พวกทไวไลท์มองใบหน้าแดงๆของฟลัตเตอร์ชายก็พากันหัวเราะอย่างสุขสันข์ที่ได้หยอกเพื่อนสาวขี้อาย
"เอาล่ะ! พวกเราเสียเวลามามากพอแล้ว รีบแต่งตัวเถอะ"
"อืม!!!" พวกฟลัตเตอร์ชายพยักหน้าอย่างพร้อมเพรียงจากนั้นสาวๆของพวกเราก็เริ่มแต่งตัวและแต่งหน้าเพื่อต้อนรับผู้มาจากต่างแดน
30-40 นาทีต่อมา
หลังจากที่แต่งตัวและแต่งหน้าเรียบร้อย พวกทไวไลท์ก็มายืนรอที่ลานจอดเรือเหาะที่ถูกตกแต่งอย่างดีแต่พวกเธอรอมาจนเลยเวลานัดมานานแล้ว แต่ยังไม่มีวี่แว่วของเรือเหาะของผู้มาจากต่างแดนแม้แต่นิดเดียวจนโพนี่ทุกตัวเริ่มไม่พอใจนิดๆ
"ทำไมพวกเขายังไม่มาอีกล่ะเนี่ย?" เรนโบว์แดชพูดอย่างไม่พอใจแล้วหันมามองทไวไลท์เพื่อของฟังคำตอบที่น่าจะลดความไม่พอใจของเธอได้สักนิดก็ยังดี ก่อนที่เธอจะทนไม่ไหวแล้วบินพุ่งกลับไปโพนี่วิลล์ทำอะไรที่น่าตื่นเต้นหรือสนุกกว่านี้...ดีกว่ามาเสียเวลาแบบนี้
"ไม่รู้เหมือนกัน แปลกจัง?" ทไวไลท์สายหน้าช้าๆเพื่อบอกว่าเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เธอพยายามเพ่งสายตามองไปบนท้องฟ้าเพื่อหาเรือเหาะที่น่าจะมาถึงตั้งแต่ 20 นาทีก่อนหน้านี้แล้ว
"หรือว่า...เจ้าหญิงจะเขียนเวลาผิด?" แอปเปิ้ลแจ็คหันมามองทไวไลท์อีกคนอย่างสงสัยจากนั้นแรรีตี้ พิงกี้พาย ฟลัตเตอร์ชายและชาวเมืองโพนี่วิลล์ต่างหันมามองทไวไลท์ด้วยสายตาแบบไม่ไว้วางใจ ยกเว้นแฟลสและกรีนฮาร์ดเบลคที่มองทไวไลท์ด้วยสายตากังวลและเป็นห่วงทไวไลท์ ทไวไลท์ที่ถูกจ้องก็ถึงกับเหงื่อแตกแล้วไม่รู้จะทำยังไงดี
"เฮ้ย!! ทุกคนดูนั้นสิ!!" ซอร์รินที่กำลังจะลงพื้นหลังจากเห็นว่าไม่เจออะไรก็ตะโกนขึ้นมาแล้วชี้ไปบนฟ้า ทุกตัวก็หันไปตามที่ซอร์รินชี้แล้วสิ่งที่ทุกตัวเห็นก็คือเรือเหาะสีฟ้าที่มีลวดลายรูปเมฆสีขาวกำลังลอยลงมาช้าๆ ถ้าตาไม่ดีจริงๆหรือไม่บินเข้าไปใกล้ๆก็คงมองไม่ออก
'เล่นใช่ลายแบบนั้นแล้วใครมันจะเห็นกันล่ะเฮ้ย!!!!' พวกทไวไลท์และชาวเมืองต่างคิดเหมือนกันโดยไม่ได้นัดหมายอย่างเครือนิดๆ
ไม่นานนักเรือเหาะก็ลงจอดสนิทแล้วประตูเรือก็ค่อยๆเปิดออกช้าๆ ทไวไลท์เห็นประตูเปิดออกเธอก็รีบหันไปทางพวกออคเทเวียแล้วพยักหน้าเชิงให้สัญญาณ พวกออคเทเวียเห็นสัญญาณจากทไวไลท์ก็เริ่มบรรเลงเพลงต้อนรับ ประตูเรือเหาะเปิดจนสุดจากนั้นก็มียูนิคอร์โพนี่หนุ่มตัวสีน้ำตาล(เข้มกว่าดอกเตอร์ฮูฟส์นิดหน่อย) ผมและหางเป็นสีน้ำตาลอ่อน ที่คอมีสร้อยรูปมงกุฏสีเงิน มีคิวตี้มาร์ครูปมงกุฏสีทอง เดินลงมาจากเรือเหาะด้วยท่าทางแบบเจ้าชาย เขาเดินลงถึงพื้นปุ๊บทไวไลท์และพวกฟลัตเตอร์ชายก็รีบเดินตรงเข้าไต้อนรับเขาทันที
"ยินดีต้อนรับสู่เอเควสเทรีย ^-^" พวกทไวไลท์พูดและยิ้มให้อย่างเป็นมิตรแล้วมองยูนิคอร์โพนี่หนุ่มตั้งแต่หัวจรดเท้า เท่าที่พวกเธอเห็นเขาเหมือนยูนิคอร์โพนี่ธรรมดาทั่วไปและ...ก็หล่อมากด้วย
"ขอบคุณที่อุตส่าห์มาต้อนรับครับ"ยูนิคอร์โพนี่หนุ่มพูดแล้วยิ้มบางๆแล้วเดินมาใกล้ทไวไลท์อีกนึดนึง
"ฉันชื่อทไวไลท์ สปาร์เคิล เจ้าหญิงแห่งมิตรภาพ เป็นเกียรติที่ได้มาต้อนรับท่านค่ะ" ทไวไลท์ยิ้มบางๆแล้วยืนกีบเท้าหน้าขวาออกมาเพื่อจะจับมือกับยูนิคอร์โพนี่หนุ่มเขามองกีบเท้าทไวไลท์แล้วจับมือเธอเขย่าเบาๆจากนั้น
"จุ๊บ"
"อ๊ะ!!!! 0/////0!!!!!"ทไวไลท์ร้องอย่างตกใจพร้อมหน้าแดงเป็นลูกแอปเปิ้ลเมื่อยูนิคอร์โพนี่หนุ่มยื่นหน้ามาจุ๊บที่แก้มขวาทไวไลท์โดยไม่สนใจสายตาของชาวโพนี่วิลล์ที่มองเขาและทไวไลท์ด้วยสายตาตกใจเลยแม้แต่น้อย
"ผมชื่อมาสเตอร์โซระครับ ยินดีที่ไดรู้จักน่ะครับ สปาร์เคิลซัง _0" โซระพูดอย่างสดใสแล้วกระพริบข้างหนึ่งให้ทไวไลท์ จากนั้นทไวไลท์ก็ยิ่งหน้าแดงกว่าเดิมแล้วหันหน้าหลบอย่างเขินอายโดยการกระทำทุกอย่างของเธอและเขาอยู่จับตามองโดยสองโพนี่หนุ่มอย่างไม่พอใจสุดๆ
'ไอ้บ้านั้น/ไอ้หมอนั้นมันคิดว่าตัวเองเป็นใครกันฟ่ะ/ครับ!! ขนาดฉัน/ผมเองยังไม่เคยทำแบบนั้นเลยน่ะ!! =*= x2' แฟลสและกรีนฮาร์ดเบลคที่อยู่ในฝูงโพนี่ต่างคิดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
"ถ้าไม่ว่าอะไร...หลังจากคุณพาผมชมโพนี่วิลล์กันเสร็จแล้ว...เราไปกินข้าวกันแค่สองต่อสองได้มั้- แอ๊ก!!!!!"
"ให้มันน้อยๆหน่อยเถอะ!! ไอ้พี่บ้า!!!" โซระพูดไม่ทันก็โดนบ้างอย่างกระแทกที่หน้าจนกระเด็นสามตลบไปนอนกับพื้นก้นชี้ฟ้าอย่างหมดสภาพ พวกทไวไลท์และชาวเมืองต่างมองโซระที่ก้นชี้ด้วยสายตาตกใจปนอึงแต่มีแค่แฟลสและกรีนฮาร์ดเบลคเท่านั้นที่มองด้วยสายตาสะใจแบบสุดๆ
พอพวกทไวไลท์และชาวโพนี่วิลล์ทุกตัวหายอึงก็หันกลับมามองเพกาซัสโพนี่สาวตัวสีชมพู(อ่อนกว่าพิงกี้) ผมและหางสีน้ำตาลเหมือนโซระแต่อ่อนกว่านิดหน่อย ที่คอมีสร้อยรูปหัวใจ มีคิวตี้มาร์ครูปค้อนสีดำที่เขียนคำ“ร้อยกิโลกรัม” บินค้างอยู่ในท่าถีบอย่างสงสัยว่าเธอเป็นใครกัน
"ให้ตายสิ! เห็นโพนี่สาวสวยเป็นไม่ได้เลยนะ!!"เพกาซัสโพนี่สาวเลิกค้างท่าถีบแล้วบินลงพื้นด้วยสีหน้าเหนื่อยใจ เธอหันมามองพวกทไวไลท์ด้แล้วเดินเข้ามาหาจากนั้นก็จับกีบเท้าขวาทไวไลท์แล้วเขย่ารั่วๆด้วยสีหน้าเป็นมิตรและยิ้มสดใส
"ยินดีที่ได้รู้จักค่า! สปาร์เคิลซัง!! ฉันชื่อมาสเตอร์แฮมเมอร์ค่ะ!!! เป็นน้องสาวของไอ้พี่โซระค่ะ!!!! ฝากเนื้อฝากตัวด้วยน่ะค่ะ!!!!! ^-^"
"อะ...อืม ยะ ยินดีที่ได้รู้จักน่ะ มาสเตอร์แฮมเมอร์" ทไวไลท์ยิ้มแห้งๆแล้วเริ่มปวดขาข้างที่มาสเตอร์แฮมเมอร์จับกีบเท้านิดๆ ทั้งสองสาวปล่อยมือแล้วทไวไลท์ก็เดินนำไปข้างนอกอาคารเพื่อนำทางมาสเตอร์แฮมเมอร์ไปที่ปราสาทของเธอโดยมีพวกฟลัตเตอร์ชายและชาวโพนี่วิลล์เดินตามไปติดๆ
"เฮ้ย!! ไม่คิดจะรอฉันหน่อยเหรอ!!" โซระที่ได้สติก็รีบเด้นตัวขึ้นมาแล้ววิ่งพวกทไวไลท์ไปติดๆด้วยสีหน้าไม่พอใจที่ตัวเองถูกลืม ทุกตัวออกไปจากสนามบินเรือเหาะกันหมดแล้วเหลือเพียงแต่กรีนฮาร์ดเบลดที่กำลังจะออกแต่ก็เขาหยุดเดินชะงัก
"หืม? เหมือนเราลืมอะไรซักอย่างเลยแฮะ?" กรีนฮาร์ดเบลดพึมพำเบาๆแล้วเกาคางเบาๆพร้อมพยายามคิดว่าตัวเองลืมอะไร แต่สักพักเขายักไหล่เลิกคิดแล้วเดินตามตัวอื่นๆไป
"แง้∼ คุณพ่อ! คุณแม่!! พี่ฮาร์ด!!! อย่าทิ้งเค้าไว้แบบนี้สิ!!!! T0T" ซันไชน์ฮาร์ดผู้ถูกลืมก็น้ำตาไหลอาบแก้มและดิ้นไปมาอยู่กับเสาโดยไม่มีโพนี่ตัวไหน...สนใจเธอเลยแม้แต่นิดเดียว
ณ ปราสาทสปาร์เคิล
หลังจากที่ทุกตัวมาถึงปราสาทสปาร์เคิล ทไวไลท์ก็ประกาศเริ่มเลี้องต้อนรับโซระและแฮมเมอร์ทันทีโดยมีพิงกี้พายยิงปืนใหญ่ปาร์ตี้นำเปิดงานเลี้ยง เหล่าชาวโพนี่วิลล์เดินอยู่ในงานเต็มไปหมด ส่วนพวกทไวไลท์และพวกโซระกำลังนั่งคุยกันอยู่ที่โต๊ะอาหารตัวยาวที่สามารถนั่งได้สิบสองคนอยู่กลางงานด้วยท่าทางสนุกสนานพอสมควร
"นี่ มาสเตอร์โซระเธอมาจากประเทศไหนเหรอ?" ทไวไลท์ที่นั่งอยู่เงยหน้ามองโซระด้วยสายตาสงสัย ทุกคนที่อยู่บนโต๊ะก็ต่างพากันหันมามองโซระที่นั่งอยู่แถวที่หกของโต๊ะด้วยสายตาอยากรู้เหมือนกัน
"ได้โปรดเรียกผมแค่โซระเถอะครับ และผมมาจากประเทศญี่ปุนครับ มายเลดี้ -0" โซระพูดพร้อมกระพริบตาและส่งสายตาที่หวานเยิ้มให้ทไวไลท์ ทไวไลท์เห็นสายตานั้นแล้วก็อดหน้าแดงแถมยังมองโซระด้วยสายตาเคริ้มๆไม่ได้จนแฟลสที่นั่งอยู่ถัดลงทางซ้ายมองทไวไลท์กับโซระสลับไปมาด้วยสายตาที่ไม่พอใจนิดๆ กรีนฮาร์ดเบลดที่นั่งที่นั่งอยู่เก้าอี้ตัวที่สามของโต๊ะก็มองโซระด้วยสายตาที่ไม่ต่างจากแฟลสนัก
"แล้วประเทศญี่ปุ่นเนี่ย...สวยรึเปล่า? โซระ ^-^;;" แรรีตี้ที่นั่งอยู่แถวที่ห้าเห็นสายตาของแฟลสแล้วก็พยายามช่วนโซระคุยจะได้ไม่ส่งสายแบบนั้นให้ทไวไลท์
"สวยมากครับ...แต่ก็สวยไม่เท่าคุณหรอครับ แรรีตี้ซัง" โซระหันมามองแรรีตี้ด้วยสายแบบเดียวกับทไวไลท์ แรรีตี้โดนทั้งสายตาและคำหวานจากโซระเข้าไปถึงกับเขินหน้าแดงบิดไปบิดมาอย่างเขินอายออกหน้า
"แหม่ โซระเนี่ย ปากหวานจังเลยน่ะ ^///^"
"อะแฮ่ม!! =*=" เสียงไอของใครบ้างคนดังมาจากข้างหลังแรรีตี้ เธอถึงกับสะดุ้งเมื่อรู้สึกว่าเสียงมันคุ้นๆจากนั้นก็ค่อยๆหันไปมองข้างหลังช้าๆแล้วเจอสไปค์ยืนจ้องด้วยสายตาเคืองๆและด้วยสีหน้านิ่งๆจนเธอถึงกับขนลุกทั้งตัว พอส่วนโซระมองสไปค์สลับกับแรรีตี้ด้วยสายตาสงสัย
"ให้มันน้อยๆหน่อย แรรีตี้ เธอมีแฟนแล้วนะ" สไปค์พูดอย่างสดใสแล้วยื่นหน้าเข้าใกล้ๆหน้าแรรีตี้พร้อมแผ่แรงกดดันบ้างอย่างออกมานิดๆ แรรีตี้รู้สึกถึงแรงกดดันนั้นก็ทำให้เธอเริ่มรู้สึกกลัวสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นหลังจากนี้สุดๆ
"หะ แหะๆ นะ นั่นสินะ" แรรีตี้ยิ้มแห้งๆพร้อมเหงื่อตกนิดๆแล้วหันกลับมามองโซระโดยพยายามไม่สบตาเขาเท่าที่ทำได้ พวกทไวไลท์ต่างมองแรรีตี้ด้วยสายตาขบขันและหัวเราะเบาๆ
"แรรีตี้ซังมีแฟนแล้วเหรอค่ะ?"
"ใช่....จ้ะ"แรรีตี้หันมามองแฮมเมอร์แล้วยิ้มแห้งๆ แฮมเมอร์มองรอยยิ้มของแรรีตี้อย่างสงสัยแต่เธอก็ไม่คิดจะถามแล้วนั่งฟังเฉยๆ
"อย่างงั้นเหรอครับ แหม∼ ผมอยากรู้จังเลยครับว่าใครคือโพนี่ที่โชคดีตัวนั้น"
"เออ∼ คือว่า...แฟนฉันไม่ใช้โพนี่หรอกค่ะ" แรรีตี้พูดอย่างลำบากใจนิดๆโดยเฉพาะยิ่งมีแรงกดดันจากสไปค์ยืนประกบหลังเธอไม่ห่างแบบนี้ โซระและแฮมเมอร์ต่างมองแรรีตี้อย่างไม่เข้าใจความหมายที่แรรีตี้จะสือ
"ถ้าไม่ใช้โพนี่ละก็...คงยูนิคอร์โพนี่ใช่ไหมครับ?" โซระยิ้มอย่างมั่นใจว่าคำตอบของเขาต้องถูกแน่นอน แต่แรรีตี้สายหน้า โซระถึงกับหุบยิ้มที่คำตอบของตัวเองผิด แฮมเมอร์เห็นท่าทางของโซระแล้วเกือบหลุดขำแต่เธอพยายามกลั้นไว้
"ถ้าไม่ใช้ยูนิคอร์โพนี่....ก็เป็นเพกาซัสโพนี่ใช่ไหมค่ะ" แฮมเมอร์มองแรรีตี้อย่างมั่นใจแบบโซระแต่แรรีตี้ยังคงสายหน้า แฮมเมอร์เกือบตกเก้าอี้ ทั้งสองพี่น้องต่างมองหน้ากันช่วยกันคิดหาคำตอบแต่คิดยังไงก็นึกคำตอบที่ถูกไม่ได้ซักที
"ถ้าแฟนของแรรีตี้ซังไม่ใช้โพนี่ทั้งสามเผ่าล่ะก็...แฟนของแรรีตี้ซังเป็นเผ่าไหนเหรอครับ?" สุดท้ายโซระก็ยอมแพ้แล้วถามแรรีตี้ตรงๆ แฮมเมอร์มองแรรีตี้แบบอยากรู้สุดๆ แรรีตี้มองสองพี่น้องสลับกันเธอรู้สึกลังเลที่จะพูดเธอพยายามคิดว่าจะบอกยังไงดี
"ผมเนี่ยแหละครับ แฟนของแรรีตี้ ^-^" สไปค์ยื่นมาอยู่ข้างๆหน้าแรรีตี้และแขนก็โอบเธอไว้ สองพี่น้องมองสไปค์ด้วยสายตาอึ่งๆแล้วหันมามองแรรีตี้ แรรีตี้ไม่รู้จะตอบยังไงก็ได้พยักหน้าตอบด้วยใบหน้าแดงๆ
"ฟะ...ฟะ...แฟนของแรรีตี้ซังปะ...ปะ...เป็นมังกรงั้นเหรอครับ?" โซระมองแรรีตี้แบบไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยินจากสไปค์เมื่อกี้ แฮมเมอร์ก็มองด้วยสายตาเดียวกันโซระ แรรีตี้ยังคงพยักหน้ายืนยันในสิ่งที่สไปค์พูดไป
"ถัาไม่เชื่อละก็.....จุ๊บ" สไปค์จับคางแรรีตี้แลัวหันหน้าเธอมาทางเขาแหละจูบเธออย่างดูดดื่ม
"อือ∼0///x///0"แรรีตี้ที่ตอนแรกก็ขัดขืนสไปค์แต่สักพักเธอก็เคลิ้มไปกับจูบของสไปค์
"เฮ้ย!! 0/////0 x2" สองพี่น้องตกใจและหน้าแดงกับการกระทำของทั้งสองคนที่อยู่ตรงหน้าที่ไม่อายฟ้าอายดินเลยซักนิดส่วนคนอื่นๆก็...
"เฮ้อ∼" ทไวไลท์สายหน้าด้วยความเหนื่อยใจกับผู้ช่วยมือหนึ่งของเธอที่ชอบทำอะไรแบบไม่อายชาวบ้านชาวเมืองเขา เธอเลิกสนใจแล้วหันไปกินอาหารที่อยู่ในจานต่อ
"เอาอีกแล้วคู่นี้" แอปเปิ้ลแจ็คเลื่อนหมวกของเธอลงมาปิดตา
"หวานกันได้ทุกที่ทุกเวลาเลยน่า∼คู่นี้" เรนโบว์แดชเอามือเท้าคางมองไปทางอื่น
"ฮิๆๆๆๆ" พิงกี้พายขำกับสีหน้าของสองพี่น้องที่กำลังตกใจกับการกระทำของสไปค์
"โอ้ มาย∼" ฟลัตเตอร์ชายมองมองสไปค์และแรรีตี้ด้วยท่าทางเฉยๆสงใสจะเห็นจนชินตาแล้วมั้ง
"คุณแม่? ทำไมต้องปิดตาหนูด้วยล่ะค่ะ?" ซันไชน์ฮาร์ดพยายามแกะมือเคเดนซ์ออกจากตา
"ลูกยังอายุไม่ถึงน่ะเพราฉะนั้นห้ามดูเด็ดขาด" เคเดนซ์พยายามกดมือปิดตาซันไชน์ฮาร์ดไว้
"หือ∼เราลองเอาไปทำมั้งดีไหมน่ะ?" ไชนิ่งอาร์เมอร์เกาคางแล้วลองนึกภาพว่าเขาจูบเคเดนซ์ต่อหน้าผู้คนแบบเดียวกับที่สไปค์กำลังจูบแรรีตี้อยู่ตอนน้ จากนั้นเคเดนซ์กระแทกศอกใส่สีข้างของไชนิ่งอาร์เมอร์
"อือ" กรีนฮาร์ดเบลดเหล่ไปทางทไวไลท์แล้วจินตนาการว่าเขากำลังจูบทไวไลท์อย่างดูดดื่มแบบเดียวกับสไปค์และเขาก็เริมจินตนาการไปต่างๆนาๆ
"อือๆ!" แรรีตี้ทุบอกสไปค์เพราะเธอเริ่มขาดอากาศหายใจแต่สไปค์ยังคงจูบเธอต่ออยู่อย่างนั้นไม่ย่อมปล่อยเธอแถมเขายังเอามือดันหัวแรรีตี้ไว้ไม่ให้ถอยหนี แรรีตี้เหล่ไปทางสองพี่น้องด้วยสายขอความช่วยเหลือ
แฮมเมอร์อ่านสายตาแรรีตี้ออกเธอจึงสะกิดโซระแล้วกระซิบบอกให้เขารีบช่วยแรรีตี้ โซระหันไปพยักหน้าแฮมเมอร์แล้วหันกลับมามองสไปค์
"ผ..ผมเชื่อแล้วครับๆ" โซระทำท่ายกมือเหมือนยอมแพ้สไปค์เหล่มองโซระ เขามองแบบนั้นอยู่สักพักแล้วยอมถอนปากออก
"แฮ่กๆๆๆๆ" แรรีตี้รีบหายเข้าเหมือนกับคนไม่ได้อากาศมาสามวันแล้ว พอเธอหายใจเข้าจนเต็มปอดแล้วเธอหันไปมองสไปค์ด้วยสายตาไม่พอใจ สไปค์เห็นสายตาของแรรีตี้เขาก็ยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห็เขายื่นหน้าไปที่หูของเธอ
"คืนนี้เจอกันที่ห้องน่ะครับMy Princessจุ๊บ" สไปค์หอมแก้มแรรีตี้หนึ่งทีก่อนจะเดินจากไป แรรีตี้หน้าแดงกว่าเดิมเป็นพันเท่าเธอหันไปทางที่สไปค์เดินไป
"ใครเป็นเจ้าหญิงของนายกันห๊ะ!!! อีตาบ้าาาาาาาาาาาาาาาาาา!! //0//" แรรีตี้ตะโกนออกไปโดยไม่สนใจว่าสไปค์จะได้ยินหรือเปล่าจากนั้นเธอก็หันกลับมาที่เดิน แรรีตี้หันไปมองพวกทไวไลท์ที่กำลังยิ้มแปลกๆ
"ยะ...ยิ้มอะไรของพวกเธอน่ะ? =///="
"ยิ้มให้กับคนกำลังจะมีความสุขในคืนนี้ไงจ๊ะ เพื่อนสาว" เรนโบว์แดชยกมือขึ้นเหนือหัวจากนั้นมือของแอปเปิ้ลแจ็คก็ตีลงมาที่มือของเรนโบว์แดช แรรีตี้ถึงกับสะดุ้ง
"น่าอิจฉาเธอจังเลยน่า∼แรรีตี้ ชีสแซนวิสยังไม่เคยขอฉันไปที่ห้องสักครั้งเลยอ๊ะ Q-Q" พิงกี้พายนึกถึงแฟนของเธอที่ออกเดินทางไปโดยแทบไม่กลับมาหาเธอน้ำตาก็คลอเบ้า
"ไม่เอาน่าพิงกี้อย่าร้องเลยน่ะ อีกไม่น่าเขาก็กลับมาเองล่ะ"
"นั้นสิน่ะ ^-^" พิงกี้พายเช็ดน้ำที่คลอเบ้าออกแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้
"เธอจะไปไหนเหรอ? พิงกี้" ทไวไลท์และทุกคนต่างมองพิงกี้พายที่ลุกขึ้น แต่พิงกี้พายไม่ตอบเธอเดินไปที่เวทีแล้วเดินไปกระซิบบางอย่างกับพวกออคเทเวีย
จากนั้นเธอก็กระโดดขึ้นกลางเวทีจากนั้นออคเทเวียก็โยนไมค์ พิงกี้พายกระโดดรับแถมหมุนตัวตีลังการอบหนึ่งแล้วกลับมายืนแบบเดิม
"เอาล่ะ!! ทุกคนเรามาสนุกกับปาตี้ต้อนรับนี้สุดๆกันไปเลย!! 0"
"เฮ้∼∼∼" ชาวโพนี่วิลล์ต่างโห้ร้องออกมาแล้วงานต้อนรับก็เฮฮากว่าเดิน
"พิงกี้ซังนี้ดูเป็นคนสนุกน่ะครับ" โซระมองพิงกี้พายที่กำลังร้องเพลงและเต้นอยู่บนเวทีด้วยสายตาชื่นชมจากใจจริง
"พิงกี้ก็เป็นแบบแหละค่ะ รักสนุกและชอยจัดปาตี้เป็นที่สุดเลยค่ะ" ฟลัตเตอร์ชายหันกลับมามองโซระแหละยิ้มให้เขา พอโซระเห็นรอยยิ้มของฟลัตเตอร์ชายหน้าของเขาก็แดงขึ้นมา
"เป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ?หน้าแดงแบบนั้น...ไม่สบายหรือเปล่าค่ะ o_o?"ฟลัตเตอร์ชายยื่นหน้าผากของเธอมาแตะหน้าผากของโซระ หน้าของโซระจากแดงอ่อนๆกลายเป็นแดงหนักกว่าเดิมแถมหัวใจของเขาก็เต้นแรง
แฮมเมอร์มองท่าทางของพี่ชายเธอ เธอก็รู้ได้ทันทีว่าพี่ชายเธอ...เจอคนที่ใช้แล้ว
"ก็ไม่เห็นมีไข้นิ? แต่หน้าก็ยังแดงอยู่ไม่สิแดงหนักกว่าเมื่อกี้นี้อีก? โรคใหม่เหรอ? =_=?"
"ปะ...เปล่าครับ ผมไม่ได้เป็นโรคอะไรหรอครับ ^///^" โซระรีบผลักฟลัตเตอร์ชายเบาๆให้ถอยห่างจากเขา ฟลัตเตอร์ชายมองโซระด้วยสายตาที่เป็นห่วง
"แต่หน้าคุณมัน-"
"ผมร้อนน่ะครับ ใช้! ผมเป็นพวกที่พอร้อนๆหน้าจะแดงน่ะครับ" โซระหัวเราะแหะๆแฮมเมอร์สายหน้าให้กับคำแก้ตัวที่ไม่มีน้ำหนักของพี่ชาย 'พูดแบบนั้นใครเขาจะเชื่อกัน'
"งั้นเหรอค่ะ ^-^" ฟลัตเตอร์ชายพยักหน้าเข้าใจกับสิ่งที่โซระบอก แฮมเมอร์แทบจะตกเก้าอี้อีกรอบ 'เชื่อด้วยเหรอ!!' แฮมเมอร์มองฟลัตเตอร์ชายอย่างงง
"เอาล่ะ ฉัน่าวันนี้พอแค่เถอะน่ะทุกคน ฉันว่านี้ก็ดึกมากแล้วพวกเธอควรกลับได้แล้วล่ะ" ทไวไลท์ลุกขึ้นพูดด้วยเสียงที่ทรงอำนาจ ทุกคนหันไปมองนอกหน้าต่างแล้วเห็นว่าข้างนอกมันมืดแล้วจึงยอมกลับบ้านกัน
"งั้นพวกฉันไปก่อนน่า" พวกแอปเปิ้ลแจ็คเดินตามคนอื่นๆไป เหลือแต่ทไวไลท์ แรรีตี้ ฟลัตเตอร์ชาย ไชนิ่งอาร์เมอร์ เคเดนซ แฟลส ซันไชน์ฮาร์ด กรีนฮาร์ดเบลด โซระและแฮมเมอร์
"ทำไมพวกเธอยังอยู่ล่ะ?" ทไวไลท์หันไปมองเพื่องทั้งสองของเธอที่ยังนั่งอยู่
"ฉะ...ฉันไม่อยากกลับบ้านน่ะ วันนี้เลยกะว่าจะพักอยู่ที่นี้นะ ^-^;;" แรรีตี้หันมามองทไวไลท์
'ไม่อย่างถูกสไปค์ลากเข้าห้องสิน่ะ' ทไวไลท์มองแรรีตี้ด้วยสายตาสงสาร พอเธอสงสารแรรีตี้เสร็จเธอหันไปมองฟลัตเตอร์ชาย
"ฉันจะช่วยเก็บกวาดก่อนแล้วค่อยกลับก็ได้ ^-^"
"อือ" ทไวไลท์พยักหน้าให้ฟลัตเตอร์ชายจากนั้นเธอก็บอกให้พวกไชนิ่งอาร์เมอร์และสองพี่น้องไปพักที่ห้องที่เธอให้อาววอยลิเซียสจัดไว้ให้
"ส่วนแรรีตี้เธอมานอนห้องฉันล่ะกันน่ะ" ทไวไลท์หันกลับมามองแรรีตี้ แต่แรรีตี้ไมทันตอบก็โดนมือของใครบางคนปิดไว้ก่อน แรรีตี้หันไปมองคนที่กล้ามาปิดปากเธอแต่พอเธอเห็นหน้าแล้วเธอก็อยากร้องไห้ คนที่ปิดปากเธอคือสไปค์
"ไม่จำเป็นหรอทไวไลท์ เรื่องของแรรีตี้ให้ฉันจัดการเอง ^-^*" จากนั้นสไปค์อุ้มแรรีตี้ท่าเจ้าสาวแล้ววิ่งออกจากปราสารไปและได้ยิงเสียงของแรรีตี้ลอยมา
"ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยเอาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา∼ T0T"
ความคิดเห็น