คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 3 ผู้มาจากต่างแดนงั้นเหรอ!? [2/2] (Rewrite)
10 นาทีต่อมา ณ หน้าสนามบินเรือเหาะแห่งโพนี่วิลล์
"แฮ่กๆๆๆๆๆๆๆๆ" พวกทไวไลท์ต่างยืนหอบกันอย่างหนักหลังจากที่พวกเธอวิ่งและบินมาสุดชีวิตและยังเทเลพอร์กันมาจนเหนื่ยอแทบขาดใจ สุดท้ายก็มาถึงสนามบินอย่างเฉียดฉิว
"แฮ่กๆๆ นะ...ในสุด แฮ่กๆๆ ก็...ก็ถึงซะที =_=;" เรนโบว์แดชยื่นพิงกำแพงพร้อมหอบอย่างหมดสภาพ ปีกที่เคยแนบอยู่ข้างลำตัวตอนนี้ติดพื้นราวกับตุ๊กตาหุ่นเชิดถูกตัดด้ายออก
"แฮ่กๆๆ ตะ...ตั้งแต่เกิดมา แฮ่กๆๆ ฉะ...ฉันไม่เคยเหนื่อย แฮ่กๆๆ ขะ...ขนาดนี้เลย แฮ่กๆๆ นะ...นอกจากตอนต้อน แฮ่กๆๆ พะ...พวกวัว =_=;" แอปเปิ้ลแจ็คยืนหอบโดยพยายามเกรงขาทั้งสี่ไว้ไม่ให้ล้มไปนั่งกับพื้น เธอยืนพักจนหายเหนื่อยไปเล็กน้อยก็หยิบน้ำแอปเปิ้ลออกมาจากหมวกแล้วยื่นแบ่งให้พวกทไวไลท์ตัวละขวด แล้วพวกเธอนั่งหรือไม่ก็พิงกำแพงพักอยู่สักพักนึกให้หายเหนื่อยนั่งสักพักจนหาเหนื่ยอกันทุกตัวแล้วแรรีตี้ก็หยิบนาฬิกาขึ้นมาดูจากนั้นก็ถอนหายใจอย่างโล่งใจเบาๆ
"โชคดีที่พวกเรายังมาทันเวลานิดๆนะ ยังเหลือตั้ง 20 นาทีแนะ" แรรีตี้ยืนนาฬิกาให้พวกทไวไลท์ดูอย่างดีใจ พวกเธอเห็นแล้วก็ต่างถอนหายใจเบาๆๆแล้วหันหน้ามามองกันและกัน
"เอาล่ะ เราต้องจัดสถานที่ให้เรียบร้อยก่อนที่พวกเขาจะมาถึง" ทไวไลท์หันไปมองรอบๆสนามบินพร้อมคิดวิเคราะห์จุดต่างๆแล้ว
"อือ......ได้การล่ะ" ทไวไลท์พึมพำเบาๆแล้วหยิบกระดาษและปากกาออกมาจากกระเป๋าจากนั้นก็เขียนบางอย่างลงไปหลังจากที่เธอแบ่งหน้าที่ให้ทุกคนออยู่ในใจ
"เรนโบว์ เธอช่วยบินไปบอกให้พวกรอยัลการ์ดตรงนั้น ว่าฉันต้องการให้พวกเขาไปเอาของที่ฉันเขียนอยู่ในใบนี้มาที่นี้ภายในห้านาที" ทไวไลท์ยืนกระดาษให้เรนโบว์แดช เรนโบว์แดชพยักหน้าให้ทไวไลท์ก่อนจะคว้ากระดาษในกีบเธอแล้วบินไปหาพวกรอยัลการ์ดจากนั้นทไวไลท์หันไปมองแอปเปิ้ลแจ็คกับพิ้งกี้พายด้วยสีหน้าจริงจัง
"แอปเปิ้ลแจ็คกับพิงกี้ ฉันอยากให้พวกเธอสองคนช่วยจัดสถานที่ทันที่พวกรอยัลการ์ดเอาของมาแล้ว และก็พิงกี้ถ้าเธอมีอะไรพอมาตกแต่งได้...ก็จัดการเลย" แอปเปิ้ลแจ็คพยักหน้าแล้วรีบวิ่งไปรอที่หน้าประตูทางเข้ารอของตกแต่งจากรอยัลการ์ดส่วนพิงกี้พายก็รีบข้นกระเป๋าของตัวดูว่ามีอะไรตกแต่งได้บาง ทไวไลท์หันไปมองแรรีตี้
"แรรีตี้ เธอคงรู้นะ ว่าต้องทำยังไง?"
"แน่นอนอยู่แล้ว คิดว่าตอนนี้เธอกำลังพูดอยู่กับใครกัน =_=*" แรรีตี้วิ่งออกไปข้างนอกเพื่อไปอะไรสักอย่างด้วยท่าทางเร่งรีบโดยมีสไปค์ตามไปด้วย ทไวไลท์หันไปมองฟลัตเตอร์ชายที่กำลังจ้องมองเธอด้วยสายตากังวลนิดๆ
"ฟลัตเตอร์ชาย งานของเธออาจจะเหนื่ยอกว่าคนอื่นหน่อยนะ"
"ว่ามาเลย ทไวไลท์ จะให้ฉันทำอะไรก็ว่ามาเลย"
"บินกลับไปที่โพนี่วิลล์แล้วไปเรียกพวกออคเทเวียมาที่นี่และช่วยบอกทุกตัวให้มาที่นี่ด้วย ที่สำคัญช่วยไปบอกพวกมิสเตอร์แครอทเค้กช่วยทำอาหารจัดเลี้ยงไว้ที่ปราสารของฉันด้วยยิ่งดี ฝากด้วยน่ะ ฟลัตเตอร์ชาย"
"ได้เล- หาาาาาาาาา!? เธอว่าไงน่ะ!?! 0[]0!?!" ฟลัตเตอร์ชายกำลังบินจะออกไปรีบหันกลับมามองทไวไลท์อย่างตกใจ นี่เธอต้องบินกลับไปหลังจากพึ่งมาถึงเนี่ยนะ!!! ทไวไลท์ก็ไม่ได้สนใจท่าทางของฟลัตเตอร์ชายแล้วเอาแต่จดบทที่เธอต้องพูดต้อนรับโพนี่ต่างแดนอย่างเร่งรีบ
"ก็อย่างที่ฉันพูดไปเมื่อกี๊นนั้นแหละ ช่วยหน่อยนะ เพราะตอนนี้เหลือแต่เธอเท่านั้น"
"กะ......ก็ได้ T^T" ฟลัตเตอร์ชายพยักหน้าอย่างจำใจแล้วหันหลังบินกลับไปที่โพนี่วิลล์ด้วยสภาพคอตก ทไวไลท์เหล่ฟลัตเตอร์ชายอย่างรู้สึกผิดแต่จะให้ทำไงได้ตัวไหนทำได้อีกละ โพนี่มันไม่พอจริงๆนี่นา
"ทไวไลท์ หน้าที่ต่อไปของฉันล่ะ?" เรนโบว์แดชบินกลับมาหลังจากที่ช่วยพวกรอยัลการ์ดขนของไปให้แอปเปิ้ลแจ็คกับพิงกี้พายและไปเรียกรอยัลการ์ดตัวอื่นๆให้มาช่วย
"อืม ต่อไปเธอต้อง...." ทไวไลท์หันมามองเรนโบว์แดชแล้วบอกหน้าที่ต่อไปจากนั้นเธอก็เดินไปคุ้มการทำงานของพวกรอยัลการ์ดตัวอื่นๆ
ฝั่งฟลัตเตอร์ชาย
"ขอบคุณมากค่ะ มิสเตอร์แครอทเค้ก มิสคัพเค้ก หนูขอตัวก่อนนะคะ ^-^" ฟลัตเตอร์ชายโค้งตัวนิดๆแล้วบินออกขึ้นไปเนหนือร้านชูการ์คิวบ์คอร์เนอร์หลังจากขอให้มิสเตอร์แครอทเค้กและภรรยาให้ช่วยทำอาหารแล้วส่งไปที่ปราสาทเรียบร้อย เธอบินไปเรื่อยๆแล้วพยายามนึกว่าเธอยังไม่ได้ไปบอกโพนี่ตัวไหนอีก
"อือ......โพนี่ที่เรายังไม่ตามก็เหลือแค่คุณยายสมิธ แอปเปิ้ลบลูมและก็.....บิ๊กแม็ก -///-" ฟลัตเตอร์ชายพูดชื่อสุดท้ายจบเธอก็หน้าแดงขึ้นมาเฉยๆและภาพตอนที่เธอขึ้นคร่อมตัวบิ๊กแม็กเมื่อก่อนหนัาขึ้นมา เธอรีบสายหน้ารั่วๆไล่ภาพนั้นออกไปจากหัวแล้วบินตรงไปที่ไร่สวีตแอปเปิ้ลเอเคอร์ ไม่นานก็ถึงฟลัตเตอร์ชายบินลงมาตรงหน้าประตูบ้านของคุณยายสมิธ
ก๊อกๆ ฟลัตเตอร์ชายลังเลอยู่สักพักก่อนที่เธอจะเคาะประตูเบาๆแต่ก็ไม่มีใครมาเปิดประตู เธอมองประตูอย่างแปลกใจแล้วลองเคาะประตูอีกครั้ง
ก๊อกๆๆ ตึกๆๆ แล้วเธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาที่ประตู เธอหลับตาลงแล้วสูดหายใจเข้าออกช้าๆจากนั้นไม่นานประตูก็เปิดออก
"สวัสดีค่ะ คุณยายสมิธ คือหนูมีเรื่องจะมาบอ- 0////0" ฟลัตเตอร์ชายลืมตาขึ้นแล้วต้องหน้าแดงเมื่อโพนี่ที่มาเปิดประตูไม่ใช่คุณยายสมิธแต่เป็นบิ๊กแม็กที่ตอนนี้มีผ้าเช็ดตัวคลุมหัวอยู่แสดงว่าเขาพึ่งอาบน้ำเสร็จ และสภาพเขาตอนเปียกๆแบบนี้...มันดูดีมาก!!
"ฟลัตเตอร์ชาย?" บิ๊กแม็กมองฟลัตเตอร์ชายที่อยู่ๆก็นิ่งไปเฉยๆอย่างแปลกใจ เขาลองยืนหน้าเข้าไปใกล้ๆจนเธอสัมผัสถึงลมหายใจของเขาได้ ยิ่งทำให้หน้าของฟลัตเตอร์ชายแดงเข้าไปใหญ่จนแทบจะแดงกว่าแอปเปิ้ลในไร่ของเขาซะอีก
"คะ...คะ...คือว่าทะ..ทะ...ทไวไลท์ให้มาตามทะ...ทะ...ทุกคนในโพนี่วิลล์...ปะ...ปะ...ไปที่สนามบะ..บะ..บินเรือเหาะพะ...พะ..เพราะจะมีโพนี่จากประเทศอะ...อะ..อื่นมาที่นี่ ก็...ก็...ก็เลยให้ทุกคนปะ...ปะ...ปะ...ไปต้อนรับ มะ...มะ...มีจะบอกแค่นี้ละ...ละ...แหละ! ปะ...ปะ...ไปก่อนน่ะ!!! /////////" ฟลัตเตอร์ชายรีบพูพจนลิ้นพันและหลับตาบินพุ่งออกไปอย่างรวดเร็วแต่ดันพุ่งชนต้นแอปเปิ้ลดัง ตึง! แล้วยังมีอีกหลายตึงตามมาตลอดทาง
"อะไรของเขานะ? =_=" บิ๊กแม็กเอียงคอมองทางที่ฟลัตเตอร์ชายพึ่งบินไปด้วยสงสัยแล้วกลับเข้าบ้านไปเพื่อจะบอกคุณยายสมิธตามที่ฟลัตเตอร์ชายบอกมาก แต่สายตาของเขาก็สะดุกกับกระจกแล้วก็รู้ทันทีแล้วฟลัตเตอร์ชายหน้าแดงเพราะอะไรบิ๊กแม็กก้มมองตัวเองแล้วเงยหน้าในกระจกจากนั้นเขาเผลอจินตนาการบางอย่างขึ้นมาในใจ เป็นภาพฟลัตเตอร์ชายในสภาพเปียกน้ำกำลังเช็ดผมแล้วหันมามองเขาด้วยสายตาดูเซ็กซี่ บิ๊กแม็กเห็นภาพนั้นแล้วก็หน้าแดงแถม......ยังเลือดกำเดาไหลอีกต่างหาก
[ความรักมันทำให้คนเรากลายเป็นโรคจิตได้ by ไรเตอร์]
ทางฝั่งทไวไลท์
"เอาล่ะ เดอร์ปี้ ขยับไปทางซ้ายหน่อย" ทไวไลท์โบกกีบให้เดอร์ปี้ขยับป้ายทางซ้ายตามแต่ผลมันออกทางขวาตรงข้ามกับที่เธอบอกไป
"โธ่! เดอร์ปี้!! ฉันบอกว่าทางซ้ายก็คือซ้ายสิ!!! จะไปทางขวาทำไม!!!!"
"ฉันก็ไปทางซ้ายแล้วน่ะ? ทำไมถึงบอกว่าไปขวาละ?? ทไวไลท์???" เดอร์ปี้เอียงคออย่างสงสัย ทไวไลท์เอากีบตบหน้าผากตัวเองเบาๆแล้วถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจที่สุด ไม่น่าให้ยัยนี้มาช่วยขยับป้ายเลย!!! เธอหันมองซ้ายมองขวามองหาใครซะคนที่จะช่วยเธอได้...ใครซักคนที่คุยกับเดอร์ปี้รู้เรื่อง!!!!
"ดอกเตอร์! ดอกเตอร์ฮูฟส์!!"
"ครับๆ! องค์หญิง!!" โพนี่ผิวสีน้ำตาล ผมและหางเป็นสีดำ มีคิวตี้มาร์ครูปนาฬิกาทราย รีบวิ่งมามาตามที่ทไวไลท์เรียกเขาคือโพนี่ออัจฉริยะที่รองลงจาทไวไลท์อีกคนหนึ่ง ชื่อ ดอกเตอร์ฮูฟส์หรือดอกเตอร์
"มีอะไรงั้นเหรอครับ องค์หญิงทไวไลท์"
"ช่วยอธิบายให้ภรรยาของเธอให้เข้าใจสิที่ฉันพูดหน่อยสิ!" ทไวไลท์มองดอกเตอร์ด้วยสีหน้าเหนื่อยใจแล้วชี้ไปที่เดอร์ปี้ที่มองมาทางดอกเตอร์และโบกมือให้เขาด้วยสีหน้าสดใส เขามองเดอร์ปี้แล้วเข้าใจทันที
"เฮ้อ∼ ได้ครับ" ดอกเตอร์ถอนหายใจแล้วเดินไปคุยกับเดอร์ปี้ ส่วนทไวไลท์เห็นว่าเดอร์ปี้มีคนคุมแล้วก็เดินไปดูคนอื่นต่อเพื่อหวังว่างานจะเสร็จทันก่อนถึงกำหนดการ
"น้าทไวลท์ค่าาาาาาาาา!!!" ทไวไลท์หยุดเดินแล้วหันไปตามเสียงจนเจอลูกอัลลิคอร์นโพนี่หญิงหน้าตาน่ารักพอๆกับฟลัตเตอร์ชายอายุพอๆกับพวกแอปเปิ้ลบลูม ผิวสีชมพู ผมและหางสีเนื้อ สีฟ้าและสีม่วงอ่อนร่วมกันเป็นสามแทบสี มีคิวคี้มาร์คเป็นรูปหัวใจคลิสตัลสีเหลืองอยู่กลางโล่รูปประกายดวงอาทิตย์กำลังวิ่งมาหาเธอด้วยสีหน้าร่าเริง พอทไวไลท์เห็นว่าเป็นใครก็แสดงสีหน้าแปลกใจออกมาแบบไม่มีปิดบัง
เธอคือลูกสาวของเจ้าหญิงเคเดนซ์และไชนิ่งอาร์เมอร์ ชื่อ ซันไชน์ฮาร์ด
"ซันไชน์? หลานมาที่นี่ได้ยังไง?"
"หนูเทเลพอร์มาค่ะ หนูเก่งไหนคะ? ^-^"
"เก่งจ๊ะ เก่ง" ทไวไลท์ยิ้มบางๆแล้วลูบหัวซันไชน์ฮาร์ดอย่างเอ็นดูเบาๆ ซันไชน์ฮาร์ดก็ยิ้มอย่างมีความสุขที่ถูกน้าลูบหัวตน
"แล้วหลานมานี้ ได้บอกคุณพ่อ คุณแม่หรือเปล่าเอ๋ย? ^-^*" ทไวไท์ยิ้มบางๆแต่กลับมีออร่าสีดำชวนสยองแผ่ออกมาจางๆจากตัวเธอ ส่วนซันไชน์ฮาร์ดพอได้ยินคำถามก็ถึงกับสะดุ้งแล้วหันหน้าหนีทไวไลท์เพื่อซ่อนใบหน้าที่เต็บไปด้วยเหงื่อ
"ไม่ได้บอกใช้ไหม? =*=" ทไวไลท์เห็นท่าทางแล้วจากหน้ายิ้มๆกลายเป็นหน้าที่คิ้วขมวดเข้าหากันทันที ซันไชน์ฮาร์ดรู้โกหกไปก็ไม่รอดเพราะทไวไลท์เป็นโพนี่ที่ฉลาด(มาก)จึงทำได้แค่หันกลับมาและพยักหน้าช้าๆ
"เฮ้อ∼ ซันไชน์ นี้หลานออกมาจากคลิสตัลเอ็มไฟร์โดยไม่บอกใครนี้เป็นครั้งที่สิบสามแล้วนะ เมื่อไรหลานจะเลิกทำแบบนี้สักที?"
"ก็หนูเบื่อนี่คะ อยู่แต่ในปราสารคลิสตัสมันก็น่าเบื่อออกแถมไม่มีเพื่อนเล่นด้วยค่ะ =)3(=" ซันไชน์ฮาร์ดพองแก้มป่อง ทไวไลท์เห็นแล้วได้แต่ถอนหายใจกับนิสัยของหลานคนนี้ ที่อยู่ไม่เคยนิ่งถ้าไม่ไปเดินในเมืองก็เอาแต่หนีออกจากปราสาทไปเที่ยวเล่นแต่ส่วนมากจะมาที่โพนี่วิลล์ซะมากกว่า
"และอีกอย่างหนูยังไม่เคยเห็นโพนี่ต่างชาติมาก่อนเลยด้วย! ขอหนูอยู่ดูด้วยนะคะ!! น้าทไวไลท์" ซันไชน์ฮาร์ดส่งสายตาแบบลูกแมวมาให้ทไวไลท์อย่างออดอ้อนทไวไลท์มองตาหลานสาวด้วยสีหน้าลำบากใจแต่แล้วเธอก็สังเกตเห็นเงาของใครบางตัวอยู่ข้างหลังซันไชน์ฮาร์ดจึงเงยหน้าขึ้นพอเห็นเป็นใครทไวไลท์ก็ยิ้มมุมปากนิดๆ
"ถ้างั้น......ทำไมหลานไม่ลองถามคนข้างหลังหลานดูล่ะ ว่าเขาจะอนุญาตรึเปล่า?"
"คะ?" ซันไชน์ฮาร์ดมองทไวไลท์อย่างสงสัยแล้วลองหันหลังไปดูจากนั้นก็ถึงกับหน้าซีดและตาโตเท่าไข่ไฮดร้าเมื่อเจอกับคนคุ้นเคยยืนอยู่ข้างหลัง
"คะ...คุณพ่อ!! 0-0;;;"
"..." โพนี่อยู่ข้างหลังซันไชน์ฮาร์ดคือพ่อของเธอไชนิ่งอาร์เมอร์ที่กำลังจ้องลูกสาวตัวดีด้วยสายตาเหมือนแมวกำลังจ้องหนูด้วยสีหน้านิ่งๆและแผ่ออน่าหน้ากลัวออกมา
"ว่าไงจ้ะ ซันไชน์ลูกรักของแม่ ^-^*"ซันไชน์หันไปมองโพนี่ที่อยู่ทางขวาแล้วเจอเจ้าหญิงเคเดนซ์หรือแม่ของเธอ ยืนยิ้มอย่างงดงามให้เธอเหมือนทุกครั้งที่ยิ้มให้เหล่าโพนี่สำหรับโพนี่ทั่วไปมันคงงดงามจริงๆนั้นแหละ แต่สำหรับซันไชน์ฮาร์ดแล้วมัน...คือการยิ้มที่น่ากลัวที่สุดในเอเควสเทรีย!!!
"คะ...คุณแม่ 0-0;;;;;;;"
"หาเรื่องอีกแล้วนะ ยัยน้องตัวแสบ =*=" ซันไชน์หันไปมองโพนี่ทางซ้ายแล้วเจอยูนิคอร์โพนี่หนุ่มใส่แว่นอายุเท่าทไวไลท์(ก่อนเป็นเจ้าหญิง) ผิวสีขาว ผมและห้างสีน้ำเงินเข้ม สีม่วงเข้มและสีฟ้าอ่อนรวมกับเป็นสามแทบสีเหมือนซันไชน์ฮาร์ด มีคิวตี้มาร์ดรูปดาบไขว้ตรงกลางเป็รูปหัวใจสีเขียว กำลังจ้องซันไชน์ฮาร์ดด้วยสายตาไม่ต่างจากไชนิ่งอาร์เมอร์
เขาคือลูกชายคนโตของเคเดนซ์และไชนิ่งอาร์เมอร์ ชื่อ กรีนฮาร์ดเบลด
"พะ...พี่ฮาร์ด -=0-0;;;;;;;;;" ซันไชน์ฮาร์ดนอกจากเหงื่อแตกหนักขึ้นกว่าเมื่อแล้วยังขาสั่นจนแทบจะล้มเมื่อไหร่ก็ได้ เธอไม่อยากจะเชื่อเลย...ว่าครอบครัวเธอจะพากันมาหาเธอถึงที่นี่!!!
"สวัสดีค่ะ พี่ไชนิ่งอาร์เมอร์ พี่เคเดนซ์และฮาร์ดไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ^-^" ทไวไลท์เดินเข้าไปกอดไชนิ่งอาเมอร์กับเคเดนซ์แล้วหันมายิ้มให้หลานชายอย่างอ่อนโยน
"สวัสดี ทไวลี่ ^-^" ไชนิ่งอาร์เมอร์เปลี่ยนสายตาเป็นปกติแล้วยิ้มให้ทไวไลท์บางๆจากนั้นก็กอดตอบเธอ
"ไม่ได้เจอกันนานน่ะทไวไลท์" เคเดนซ์ยิ้มบางๆแล้วกอดทไวไลท์เบาๆ
"น้ายังสวยเหมือนเดิมเลยนะครับ ^///^" กรีนฮาร์ดเบลดยิ้มนิดๆแล้วลูบหลังหัวอย่างเขินๆพร้อมหน้าแดงจางๆ
"ขอบใจจ๊ะ ฮาร์ด" ทไวไลท์ส่งยิ้มอ่อนโยนให้กรีนฮาร์ดเบลดอีกหนึ่งรอยยิ้ม เขามองรอยยิ้มของเธอแล้วก็เกิดหน้าแดงขึ้นกว่าเดิมจากนั้นรีบก้มหน้าลงอย่างเขินๆ 'เวลาน้าทไวไลท์ยิ้มทีไร...ดูสวยสุดๆเลย _///_'
"เอาล่ะ ทักทายกันพอแล้ว ที่เหลือก็......" ไชนิ่งอาร์เมอร์หันกลับมาซันไชน์ฮาร์ดด้วยสายตานิ่งๆราวกับน้ำแข็งที่คลิสตัลเอ็มไฟร์ยังไงอย่างงั้นตัวที่ถูกจ้องถึงกับสะดุ้งแล้วรีบเปลี่ยนเรื่อง
"คะ...คุณพ่อกับคุณแม่มาที่นี่ได้ไงง้ะ ไม่ใช้ว่าตอนต้องอยู่เซ็นเอกสารที่ปราสารหรอกเหรอค่ะ?"
"ถ้าพวกเอกสารล่ะก็เสร็จไปเมื่อห้านาทีแรกตอนลูกออกมาจากปราสารแล้ว" ไชนิ่งอาร์เมอร์ยังจ้องซันไชน์ฮาร์แบบไม่กระพริบตา ส่วนเคเดนซ์เองก็ยังคงยิ้มอยู่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนซันไชน์ฮาร์ดมองสายตาของไชนิ่งอาร์เมอร์กับรอยยิ้มของเคเดนซ์ด้วยสีหน้าร้อนรน ไม่เคยเห็นพอกับแม่พร้อมใจโกรธกันแบบนี้มาก่อนเลยง้ะ!!!
"ละ....แล้วพี่ฮาร์ดละ! ไม่ใช้ว่าพี่ต้องฝึกการต่อสู้กับพวกรอยัลการ์ดหรอกเหรอคะ??"
"วันนี้พวกรอยัลการ์ดต้องออกไปเช็ดความเรียบร้อยของสภาพอากาศเพื่อไม่ให้ผู้มาจากต่างแดนเจอเหตุเกตการณ์ไม่คาดฝันเลยไม่ต้องฝึก" กรีนฮาร์ดเบลดขยับแว่นตาให้เข้าทีด้วยท่าทางนิ่งๆ
"งะ...งั้นเหรอค่ะ ^-^;;;" ซันไชน์ฮาร์ดยิ้มนิดๆทั้งที่ในใจเธอไม่ได้ยิ้มตามเลยสักนิดและกำลังคิดหาทางหนีให้ได้ แต่ดูเหมือนไชนิ่งอาร์เมอร์จะไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น
"ซันไชน์ พ่อว่าเคยบอกลูกแล้วใช่มั้ย? ว่า "ห้ามออกไปข้างนอกโดยไม่บอกพ่อหรือแม่ก่อน" นะ?" ไชนิ่งอาร์เมอร์เน้นคำหลังอย่างจริงจังจ้องซันไชน์ฮาร์ดด้วยสายตาจริงจัง ซันไชน์ฮาร์ดก็ก้มหน้าลงเพราะไม่กล้าสบตากับไชนิ่งอาร์เมอร์
"ก็...คุณพ่อกับคุณแม่เอาแต่ทำงานไม่เคยหันมาส่งใจหรือเล่นหนูเลย ส่วนพี่ฮาร์ดก็เอาแต่ฝึกการต่อสู้และเป็นผู้สืบทอดบัลลังก์ของคุณพ่อกับคุณแม่อย่างเดียวไม่เคยมาเล่นกับหนูเหมือนกัน" ซันไชน์ฮาร์ดยังคงเอาแต่ก้มหน้าไม่ยอมเงยหน้ามองไชนิ่งอาร์เมอร์ ไชนิ่งอาร์เมอร์ฟังที่ซันไชน์ฮาร์ดพูดแล้วก็ถอนหายใจเบาๆแล้วยกกีบขึ้นลูบหลังหัวเบาๆ
"ซันไชน์ เราคุยเรื่องนี้กันแล้วนะ ลูกต้องเข้าใจว่าพ่อกับแม่และพี่ของลูกมีหน้าที่ที่ต้องทำนะ"
"หนูเข้าใจค่ะ แต่อย่างน้อยก็หันมาสนใจหนูบ้างนี่คะ" ซันไชน์ฮาร์ดเดินเข้าไปกอดขาของไชนิ่งอาร์เมอร์อย่างออดอ้อนโดยยังคงก้มหน้าอยู่ ไชนิ่งอาร์เมอร์รู้สึกได้ซันไชน์ฮาร์ดกำลังตัวสั่นเหมือนเธอกำลังร้องไห้ นั่นทำให้อารมณ์โกรธของเขาหายไป
"ไม่เอาน่าโพนี่ตัวน้อยของพ่อ อย่าร้องเลยนะ พ่อขอโทษ เอาล่ะเงยหน้าขึ้นซิ" ไชนิ่งอาร์เมอร์ลูบหัวซันไชน์ฮาร์ดอย่างอ่อนโยนพร้อมยิ้มบางๆ ซันไชน์ฮาร์ดพยักหน้านิดๆแล้วค่อยๆเงยหน้าขึ้นช้าๆ แต่แล้ว!!!
ซี้∼
"อ้ากกกกกกกกกกกกก!! ตาฉัน!!" ไชนิ่งอาร์เมอร์ล้มลงไปนอนดิ้นกับพื้นพร้อมยกกีบขึ้นจับตาตนเองแล้วกลิ้งไปกลิ้งมาอย่างทรมานเพราะโดยซันไชน์ฮาร์ดฉีดสเปรย์พริกไทยใส่หน้าโดยไม่ทันตั้งตัว
"ว้าย!/เฮ้ย! ไชนิ่ง!!/พี่ค่ะ!!/พ่อ!! 0-0!!x3" ทไวไลท์ เคเดนซ์และกรีนฮาร์ดเบลดรีบเข้าไปดูอาการของไชนิ่งอาร์เมอร์
"ฮ้าๆๆๆ สมน้ำหน้า!!! แบร่∼" ซันไชน์ฮาร์ดหัวเราะอย่างสนุกสนานพร้อมแลบลิ้นใส่ไชนิ่งอาร์เมอร์และพอเธอเห็นโอกาสก็วิ่งหนีสุดกำลังออกสนามบินเรือเหาะไป
"หยุดนะ!! ยัยน้องตัวแสบ!! =*=" กรีนฮาร์ดเบลดที่ได้สติก็รีบวิ่งตามซันไชน์ฮาร์ดออกไปอย่างรวดเร็วพร้อมถือเชือกที่หยิบมาระหว่างทางไปด้วย
"รอยัลการ์ด! รีบพาพี่ฉันไปล้างหน้าเร็ว!!" ทไวไลท์ที่ได้สติอีกตัวก็รีบหันไปสั่งพวกรอยัลกร์ดสองตัวที่ยังพึ่งเสร็จให้มาช่วย รอยัลการ์ดสองตัวนั้นรีบวิ่งมาตามคำสั่งแล้วพยุงไชนิ่งอาร์เมอร์ไปล้างหน้าโดยมีเคเดนซ์ไปด้วยอย่างเป็นห่วง
5 นาทีต่อมา หน้าห้องน้ำ
"คอยดูเถอะ!! ยัยลูกตัวแสบ!!!! พอกลับไปเมื่อไรจะลงโทษให้สาสมเลยค่อยดู!!!! =*=!!" ไชนิ่งอาร์เมอร์พึงพำกับตัวเองหลังจากล้างหน้าอย่างโกรธแล้วนั่งลงข้างๆเคเดนซ์เคเดนซ์ที่นั่งอยู่ข้างๆและค่อยเช็ดหน้าให้เขาได้ยินที่พึงพำเต็มหูก็ทำได้แค่ยิ้มแห้งๆ
"ใจเย็นๆก่อนนะไชนิ่ง ฉันว่าลูกคงไม่ได้ตั้งใจหรอก ^-^;;"
"นี้ขนาดไม่ได้ตั้งใจนะ!! เคเดนซ์!! ถ้าตั้งใจขนาดไหน!!!" ไชนิ่งอาร์เมอร์หันไปมองเคเดนซ์ด้วยสายตาที่โกรธสุดๆแล้วทุกกีบลงกับโต๊ะแรงๆเพื่อระบาย เคเดนซ์มองไชนิ่งอาร์เมอร์แล้วยิ้มนิดๆจากนั้นเธอก็เอนหัวมาพิงไหล่เขาเบาๆ
"แต่ที่ลูกพูดมาเมื่อกี๊...มันก็จริงน่ะ" เคเดนซ์พูดอย่างรู้สึกผิดแล้วหลับตาลง ไชนิ่งอาร์เมอร์ได้ยินก็ชะงักแล้วอารมณ์โกรธก็หายไปและเปลี่ยนเป็นรู้สึกผิดแทน
"ฉันว่า...เราทำงานมามากพอแล้ว คงใกล้เวลาว่างมือแล้วละ"
"นั่นสิ ลองโยนงานให้ฮาร์ดทำมั้ยละ? เขาจะได้รู้ว่าการทำเอกสารมันเหนื่อยแค่ไหน" ไชนิ่งอาร์เมอร์ลูบผมเคเดนซ์ช้าๆอย่างอ่อนโยน
"อืม ลองให้ฮาร์ดทำงานพวกเอกสารบ้างก็ดีเหมือนกัน เขาเอาแต่ฝึกการต่อสู้และมารยาทอย่างเดียว เขายังไม่เคยทำงานพวกเอกสารเลย" เคเดนซ์เอนขึ้นจากไหล่แล้วหันไปพยักหน้าเห็นด้วยกับไชนิ่งอาร์เมอร์ด้วยสีหน้าสดใส ไชนิ่งอาร์เมอร์มองหน้าเคเดนซ์อย่างนิ่งๆแล้วมีความคิดนึงโผล่ขึ้นมาในหัว
"นี่ เคเดนซ์"
"อะไรเหรอ? ไชนิ่ง" เคเดนซ์เอียงคอมองไชนิ่งอาร์เมอร์อย่างสงใสพร้อมยิ้มบางๆ
"ขอจูบหน่อยได้มั้ย?" ไชนิ่งอาร์เมอร์พูดออกมาได้หน้าต่างเฉยโดยไม่สนใจเหล่าโพนี่หรือรอยัลการ์ดที่อยู่รอบๆเลยแม้แต่น้อย
"บะ...บ้า!! พูดอะไรน่าอายออกมาได้!!! =////="เคเดนซ์พอได้หน้าก็กลายเป็นแดงลูกแอปเปิ้ลสุกแล้วเธอก็รีบหันหน้าหนีเพื่อซ่อนใบหน้าแดงๆจากไชนิ่งอาร์เมอร์ เขายกกีบขึ้นมาจับหน้าเธอให้ค่อยๆหันมาหาเขาช้าๆ
"เราจูบกันครั้งล่าสุดก็ตอนที่ซันไชน์เกิดสินะ?" ไชนิ่งอาร์เมอร์พูดอย่างขำๆแล้วค่อยๆยืนหน้าเข้าหาเคเดนซ์ช้าๆ เคเดนซ์ก็หลับตาลงรอรับสัมผัสจากไชนิ่งอาร์เมอร์ แต่พอปากของทั้งคู่กำลังจะสัมผัสกันนั้นเอง
"พ่อครับ แม่ครับ ช่วยดูสถานที่หน่อยสิครับ _///_" กรีนฮาร์ดเบลดก็โผล่มาขันกลางระหว่างทั้งคู่เคเดนซ์เห็นกรีนฮาร์ดเบลดก็ตกใจแล้วเผลอผลักไชนิ่งอาร์เมอร์เต็มแรงจนตกจากที่นั่งลงไปหัวกระแทกพื้น
"โอ๊ย!!!"
"ขะ...ขอโทษนะ ไชนิ่ง"
"มะ...ไม่เป็นไร" ไชนิ่งอาร์เมอร์ยิ้มนิดๆเชิงไม่เป็นไรแล้วลุกขึ้นพร้อมลูบหลังหัวเบาๆจากนั้นก็หันมามองกรีนฮาร์ดเบลดด้วยสายตาที่ไม่พอใจนิดๆ กรีนฮาร์ดเบลคมองสายตาของผู้เป็นพ่อก็ยิ้มแห้งๆเป็นเชิงขอโทษ
"มีอะไร? ฮาร์ด"
"คือว่าน้าทไวไลท์ให้มาถามพ่อกับแม่ว่าจะอยู่ต่อหรือจะกลับเลยนะครับ" กรีนฮาร์ดเบลดมองไชนิ่งอาร์เมอร์กับเคเดนซ์ด้วยสายตาคาดหวังนิดๆว่าจะอยู่ต่อ...เพราะเขาอยากอยู่ใกล้ๆกับน้าแสนสวยให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เคเดนซ์หันมองไชนิ่งอาร์เมอร์ด้วยสายตาเชิงถามว่าเอาไง ไชนิ่งอาร์เมอร์ยกกีบขึ้นมาลูบคางพร้อมแสดงสีหน้าคิดอยู่สักพัก
"อือ งั้นเราอยู่ต่ออีกสักพักล่ะ"
"งั้นผมไปบอกน้าทไวไลท์ก่อนนะครับ!!!" กรีนฮาร์ดเบลดพูดอย่างดีใจแล้วกำลังจะวิ่งไปแต่ถูกเคเดนซ์ดึงหางไว้ซะก่อน
"เราจะไปด้วยจ๊ะ" เคเดนซ์ยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วปล่อยหางลูกชาย กรีนฮาร์ดเบลดหันมาแล้วกำลังจะพูดบ้างอย่างแต่ไชนิ่งอาร์เมอร์และเคเดนซ์เดินนำไปก่อนจะได้เอ่ยอะไร กรีนฮาร์ดเบลดเดินตามไปด้วยสีหน้าไม่พอใจนิดๆ
ย้อนกลับไป 5 นาทีก่อนหน้านั้น
"เอาล่ะ ในที่สุดก็เสร็จสักที" ทไวไลท์พยักหน้าแล้วยืนมองสถนที่ที่ทุกคนช่วยกันจัดอย่างพอใจ สถานที่ตอนนี้ถูกจัดอย่างสวยงามและเต็มไปด้วยลูกโป่งมากมายเหมือนกับอยู่ในงานปาร์ตี้เต้นรำขององค์เซเลสเทียไม่มีผิด
"ทีเหลือก็แค่รอฟลัตเตอร์กับแรรีตี้เท่านั้นเอง"
"ไม่ต้องรอแล้วจ๊ะ ทไวไลท์" ทไวไลท์หันไปมองตามเสียงแล้วเจอแรรีตี้ยืนอยู่ข้างหลังพร้อมกล่องขนาดใหญ่อยู่ข้างๆตัวทไวไลท์เดินมาเปิดกล่องแล้วก้มมองดูข้างในกล่อง
"ดีมากเลย แรรีตี้ ^-^" ทไวไลท์ยิ้มอย่างพอใจแล้วปิดกล่องลงจากนั้นก็หันมาพยักหน้าให้แรรีตี้ แรรีตี้พยักหน้าตอบแล้วเรียกพวกรอยัลการ์ดให้มาลากกล่องไปเก็บในเต็นท์สำหรับแต่งตัวที่เธอเอามาด้วย
"ที่เหลือก็รอแค่ฟลัตเตอร์ชายสินะ" ทไวไลท์พึมพำเบาๆแล้วหันไปมองที่หน้าทางเข้าสนามบิน แล้วเธอก็เห็นฟลัตเตอร์ชายเดินเข้ามาด้วยสภาพเต็มไปด้วยใบไม้และกิ่งไม้ติดตามขน
"ฟะ ฟลัตเตอร์ชาย? " ทไวไลท์เดินเข้ามาหาฟลัตเตอร์ชายอย่างแปลกใจกับสภาพของเพื่อนสาว ทไวไลท์มองฟลัตเตอร์ชายตั้งแต่หัวจรดกีบอย่างเป็นห่วงว่าเธอจะมีแผลหรือเปล่า
"เธอโอเคหรือเปล่า? ไม่เจ็บตรงไหนนะ??"
"อืม...ฉันบอกทุกตัวแล้วนะ"
"งั้นเหรอ เยี่ยม" ทไวไลท์ยิ้มบางๆแล้วพอรู้ว่างานทั้งหมดเสร็จเรียบร้อยก็บอกให้ฟลัตเตอร์ชายไปนั่งพักก่อนและให้ไปล้างตัวหน่อยก็ดี จากนั้นเธอก็หากรีนฮาร์ดเบลดที่กำลังมัดซันไชน์ฮาร์ดไว้กับเสาต้นหนึ่งให้แน่นหนาที่สุดจะได้ไม่หลุดไปก่อกวนใครได้อีก
"ฮาร์ด น้ามีเรื่องอยากให้หลานช่วยหน่อย"
"ครับ?" กรีนฮาร์ดเบลดมัดซันไชน์ฮาร์ดจนแน่ใจแล้วมันแน่นพอแล้วก็หันมามองทไวไลท์อย่างตั้งใจฟัง
"น้าอย่างให้หลานไปถามพ่อกับแม่ของหลานว่าจะอยู่ต่อหรือจะกลับเลยหรือเปล่านะ เพราะน้าจะได้ให้รอยัลการ์ดจัดห้องไว้ให้ถ้าพวกพ่อกับแม่ของหลานจะอยู่ต่อนะ"
"ครับ! ผมจะถามไปให้เดี๋ยวนี้เลยครับ!!" กรีนฮาร์ดเบลคตอบอย่างดีใจที่จะได้ค้างอยู่กับน้าและเขาจะไม่มีทางพลาดโอกาสดีๆแบบนี้แน่ๆ พอทไวไลท์ได้คำตอบก็ยิ้มให้กรีนฮาร์ดเบลดอย่างอ่อนโยนแล้วหันหลังจะเดินไปที่เต้นท์แต่งตัวที่พวกแอปเปิ้ลแจ็คมายืนรอกันอยู่ ส่วนกรีนฮาร์ดเบลดก็มองทไวไลท์ด้วยสายตาเคลิบเคลิ้มอย่างไม่ละสายตาไปไหน
"สักวันหนึ่ง...ผมจะทำให้น้ารักผมให้ได้เลย" กรีนฮาร์ดพึงพำกับตัวเองเบาๆแล้วเดินไปหาไชนิ่งอาร์เมอร์และเคเดนซ์ที่ห้องน้ำโดยทิ้งซันไชน์ฮาร์ดไว้กับเสาอย่างไร้เยื่อใย
"ใครก็ได้!! ช่วยหนูด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยย!! T0T"
ความคิดเห็น