คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3 ผู้มาจากต่างแดนงั้นเหรอ!? [1/2] (Rewrite)
ณ ปราสารสปาร์เคิล ห้องประชุมกลาง
ทไวไลท์นั่งอ่านหนังสือรอเพื่อนๆอยู่บนบัลลังก์คริสตัลที่ใหญ่มากสูงประมาณ 2-3 เมตร และยังมีแบบเดียวกันอีกห้าตัวรอบเป็นวงกลมขนาดเล็กแต่ที่ต่างกันคือบัลลังก์แต่ละตัวจะมีรูปคิวตี้มาร์คของพวกฟลัตเตอร์ชายอยู่ตรงกลางเป็นการบอกว่าใครนั่งอยู่ตรงไหนกันบ้าง
ตึง!!!!
"ฉันมาแล้วววววววววว ^o^!!!" เรนโบว์แดชพุ่งชนประตูเข้าแบบเต็มแรงพร้อมโพสต์ท่าที่เจ้าตัวคิดว่าเท่ที่สุดอยู่กลางอากาศ ทไวไลท์ยังคงอ่านหนังสือต่อไปโดยสะทกสะท้านกับเสียงหรือเปิดประตูหรือสนใจท่าโพสต์ของเรนโบว์แดชเท่าไรนัก
[ชินแล้วสินะ by ไรเตอร์]
[ใช่ by ทไวไลท์]
"อรุณสวัสดิ์ทไวไลท์ วันนี้อากาศดีเนอะ ^-^" เรนโบว์แดชเดินไปนั่งที่บัลลังก์คริสตัลของตัวเองแล้วดึงลิ้นชักที่อยู่ข้างใต้บัลลังก์ออกจากนั้นก็หยิบหนังสือแดริ่งดูเล่มที่ยังอ่านไม่จบขึ้นมาเปิดอ่าน
"เรนโบว์ตอนที่เธอบินมานี้ เห็นใครมาอีกบ้างไหม?" ทไวไลท์เงยหน้าขึ้นจากหนังสือแล้วมองเรนโบว์ด้วยสายตาสงสัย เรนโบว์แดชเงยหน้ามองทไวไลท์แล้วทำท่าเหมือนคิดคำตอบ
"ก็.....เห็นละมั้ง =3=" เรนโบว์แดชตอบแบบไม่ใส่ใจแล้วก้มอ่านแดริ่งดูต่อทไวไลท์มองเรนโบว์แดชแล้วถอนหายใจเบาๆ เธอพอจะเดาออกว่าเรนโบว์แดชต้องไปทำอะไรใครที่กำลังเข้ามาที่นี่แน่ๆ สักพักนึงทไวไลท์ก็หันไปมองประตูที่เปิดค้างไว้เมื่อเธอได้ยินเสียงฝีเท้าของโพนี่สองตัวกำลังเดินเข้ามา 'ถ้าให้เดาตัวที่โดนคงเป็น....'
ตัวแรกคือแรรีตี้ที่เดินเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มโดยสะพายกระเป๋าแหนังมาสองใบและอีกตัวคือแอปเปิ้ลแจ็คที่เดินมาด้วยสีหน้าไม่พอใจซึ่งตรงกันข้ามแรรีตี้สุดๆ แถมตัวเธอก็เปียกไปทั้งตัวเหมือนพึ่งโดนฝนตกใส่มายกๆ ทไวไลท์มองแอปเปิ้ลแจ็คด้วยสีหน้าเหนื่อยใจและด้วยสายตาที่สือว่า 'กะแล้วเชียว'
"เรน-โบว์-แดช!!!!! =*="
"จ๊าาาาาาาาาาาา~ เอเจ~^-^" เรนโบว์แดชเงยหน้าขึ้นจากหนังสือแล้วส่งยิ้มก้วนๆให้แอปเปิ้ลแจ็คอย่างจงใจ แอปเปิ้ลแจ็คเห็นแบบนั้นแล้วยิ่งโมโหหนักกว่าเดิมจึงพุ่งเข้าหาเรนโบว์แดชเพื่อจะซัดให้ฟันหลุดสองสามซี่ แอปเปิ้ลแจ็คใกล้จะถึงตัวเรนโบว์แดช เธอก็ยิ้มมุมปากแล้วแล้วกางปีกพร้อมสะบัดแรงๆจนพุ่งตัวขึ้นไปลอยอยู่ข้างบนเกือบถึงเพดานปราสาร เรนโบว์แดชก้มมองดูข้างล่างแล้วเห็นแอปเปิ้ลแจ็คกำลังจะชนบัลลังก์ของเธอตามแผนที่เธอคิดเอาไว้เมื่อกี้นี้
'เยี่ยม! ชนแน่ๆ' เรนโบว์แดชคิดในใจพร้อมยิ้มอย่างมีความสุขที่แผนของเธอกำลังไปได้ด้วยดี แต่ทันใดนั้นเอง แอปเปิ้ลแจ็คก็ชะงักหยุดตัวไว้ในเสี้ยววินาทีก่อนที่จะชนบัลลังก์ของเรนโบว์แดช จากนั้นก็กระทืบเท้าเต็มแรงจนพุ่งขึ้นมาข้างหลังเรนโบว์แดชได้อย่างรวดเร็วโดยที่เจ้าตัวแทบไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ
"คิดเหรอว่าฉันจะไม่รู้ทันความคิดบ้าๆของเธอหรือไง ยัยเรนโบว์!! =*="
"o_o!!" เรนโบว์แดชสะดุ้งเหมือนได้ยินเสียงชวนขนลุกทั้งตัวดังมาจากข้างหลัง เธอรีบหันหลังมามองแล้วเจอแอปเปิ้ลแจ็คกอดอกกลางอากาศอยู่ข้างหลัง เธอก้มมองลงข้างล่างสลับกับแอปเปิ้ลแจ็คไปมาอย่างสงสัยและไม่เข้าใจสุดๆ ว่าขึ้นมาตอนไหนโดยที่เธอไม่รู้ตัว
"ธะ...ธะ..เธอขึ้นมาได้ไงเนี่ย!?"
"เธอลืมแล้วหรือไง? ว่าแรงขาฉันมันหนักกว่าโพนี่ทั่วไปนะ" แอปเปิ้ลพูดอย่างภูมิใจพร้อมยิ้มชวนสยองออกมา เรนโบว์แดชมองรอยยิ้มของแอปเปิ้ลแจ็คแล้วถึงกับเหงื่อแตกจากนั้นก็ทำท่าเหมือนจะพุ่งลงข้างล่างเพื่อหนี แต่มันก็สายไปซะแล้ว
แอปเปิ้ลแจ็คม้วนตัวหมุนกลางอากาศตัวหลายๆรอบแล้วเธอก็หยุดโดยหันหลังให้เรนโบว์แดช เรนโบว์แดชเห็นการกระทำของแอปเปิ้ลแจ็คแล้วถึงกับแปลกใจ จากนั้นแอปเปิ้ลแจ็คง้างขาซ้ายขึ้นเตรียมทีบแบบที่ทำกับต้นแอปเปิ้ลที่ทำประจำ
ส่วนทไวไลท์ก็ยังคงอ่านหนังสือต่อไปแบบไม่สนใจเพื่อนทั้งสองที่อยู่ข้างบนเพราะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ส่วนแรรีตี้เมื่อเห็นว่าเรนโบว์แดชไม่รอดแล้วก็ใช้เวทย์หยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าขึ้นมาถือเตรียมไว้
"ไม้ตายปรระจำตระกูล!! แอปเปิ้ลคิกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!"
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!! 0[]0"
เรนโบว์แดชถูกกีบเท้าหลังซ้ายของแอปเปิ้ลแจ็คกระแทกท้องแบบเต็มๆและอย่างแรงจนน่าจะจุกพอสมควรแล้วทั้งสองตัวก็พุ่งลงพื้นอย่างเต็มแรง พอหลังของเรนโบว์แดชสัมผัสพื้นปราสารก็เกิดระเบิดเสียงดัง ตูม!! จนเกิดฝุ่นฟุ้งกระจายไปทั่วบริเวณนั้น สักพักนึงฝุ่นก็หายไปแล้วเหลือไว้เพียงหลุมใหญ่ๆลึกประมาณ 20-30 เมตร หนึ่งหลุม แรรีตี้เดินไปใกล้ๆแล้วใช้สิ่งที่หยิบออกมาก่อนหน้านี้ ค่อยๆหย่อนลงไปโดยสิ่งเธอหยิบมานั้นก็คือตลับเมตรนั้นเอง
"คราวนี้ลึกเท่า แรรีตี้?" ทไวไลท์ปิดหนังสือเล่มพึ่งอ่านจบแล้วหันมามองแรรีตี้ด้วยสายตาสงสัยพร้อมก็ใช้เวทย์หยิบเล่มใหม่มาเปิดค้างไว้ แรรีตี้ดึงสายตลับเมตรขึ้นมาเมื่อรู้สึกว่ามันถึงก้นหลุมแล้ว เธอมองเลขบนสายตลับเมตรเพื่อดูว่าลึกเท่าไร
"ว้าว! 29 เมตรล่ะ!! ทำลายสถิติคราวก่อนเลยนะเนี่ย" แรรีตี้มองอย่างตื่นเต้นแล้วเก็บสายตาตลับเมตรจากนั้นเดินกลับนั่งที่บัลลังก์ พอเธอนั่งลงก็ใช้เวทย์หยิบแผ่นกระดาษ ดินสอ ยางลบ และแว่นตาออกมาจากกระเป๋า เมื่อหยิบอุปกรณ์ออกมาครบแล้วเธอก็ลงมือวาดชุดที่คิดไว้ว่าจะตัดวันนี้และวันข้างหน้า
"แค่ 29 เมตรเองเหรอ? ฉันนึกว่าคราวนี้จะได้ซะ 30 หรือ 35 เมตรซะอีก" แอปเปิ้ลแจ็คไต่ขึ้นมาจากหลุมด้วยสีหน้าขัดใจเล็กน้อยที่ทำหลุมได้ไม่ลึกตามที่กะไว้เธอกระโดดขึ้นมายืนบนพื้นแล้วก็เดินไปนั่งที่บัลลังก์พอเธอนั่งปุ๊บก็ถอดหมวกออกขากนัั้นล้วนกีบหน้าเข้าไปในหมวก แล้วหยิบขวดแก้วที่มีรูปหน้าเธอบนหน้าขวด แอปเปิ้ลแจ็คสวมหมวกใหม่พร้อมกับใช้ปากกัดฝาแล้วดึงขึ้นเบาๆจนฝาหลุดออกจากปากขวดแล้วยกดื่มอย่างสบายใจ
"30 กับ 35 กับผีนะสิย่ะ!! ฉันเกือบตายแล้วเลยรู้มั้ย!! ยัยบ้าคลั่งแอปเปิ้ลขึ้นสมอง!!! =[]=" เรนโบว์แดชพุ่งขึ้นมาจากหลุมอย่างหงุดหงิดโดยกีบเท้าหน้าทั้งสองข้างกุมท้องไว้ เธอค่อยๆบินไปนั่งที่บัลลังก์อย่างโซเซแล้วทิ้งตัวลงนอนบนบัลลังก์พอลงสัมผัสปุ๊บ
เธอก็ร้องอดโอ๊ยออกมาเหมือนคนโดนทรมานแต่พวกทไวไลท์ทำเป็ยไม่สนใจเรนโบว์แดช เพราะรู้อยู่แล้วว่าเธอแกล้งทำ เหมือนก่อนเรนโบว์แดชยังเคยโดนหนักกว่านี้ยังแทบไม่ร้องสักแอ๊กโดนแค่นี้ก็ร้อง แบบนี้ใครเชื่อก็บ้าแล้ว
[ฮัดชิ้ว! By ฟลัตเตอร์ชาย]
เรนโบว์แดชเห็นว่าเพื่อนๆเธอไม่ทำเป็นสนใจเลย เธอทำหน้าเซ็งแล้วเลิกแกล้งทำเสียงร้องอดโอ๊ยและเอากีบเท้าที่กุมท้องออกจากนั้นเธอก็หยิบหนังสือเดริ่งดูที่วางทิ้งก่อนหน้านี้ขึ้นมาอ่านใหม่อย่างขัดใจที่แผนการและการแสดงของเธอไม่สำเร็จสักอย่าง
"ฮ่ายยยยยยยยยยยยยยยยย ทุกคนสบายดีไหมเอ่ย? ^o^" ไม่นานนักพิ้งกี้พายก็กระโดดเด่งดึ่งๆเข้ามามาในห้องด้วยท่าทางอารมณ์ดีอย่างเช่นเคย ทไวไลท์เงยหน้ามองพิ้งกี้พายที่ตอนนี้อยู่ในชุดสูทสีชมพูเข้ม สวมหมวกสีฟ้าและคาดแว่นสีเหลืองอ่อนไว้บนหน้าผากด้วยหน้าแปลกใจนิดๆเพราะปกติเธอจะเปลี่ยนชุดก่อนจะมาที่นี่
"พิงกี้ พึ่งทำงานเสร็จเหรอ?" ทไวไลท์มองชุดพิงกี้พายอย่างแปลกใจ ตอนนี้พิงกี้พายไม่ได้ทำงานแค่ที่ชูการ์คิวบ์คอร์เนอร์ที่เดียวแล้ว แต่เธอยังมีงานเป็นของตัวเองคือเป็นอาจารย์สอนอยู่ที่แคนเทอร์ล็อต วิชาที่เธอสอนคือการจัดปาร์ตี้แสนสนุกให้กับเหล่าโพนี่ที่อยากจะจัดปาร์ตี้ให้ครอบครัว , โพนี่ที่มีคู่ และโพนี่ที่อยากทำเป็นอาชีพเหมือนเธอกับชีสแซนวิส บางครั้งเธอก็เป็นที่ปรึกษาการจัดปาร์ตี้ให้กับโพนี่ตัวอื่นที่ไม่ใช้ลูกศิษย์เช่นกัน
"ช่ายยยยยยยยยยยยยจ้า ทไวไลท์ ^-^" พิงกี้พายกระโดดไปที่บัลลังก์ของเธอพอนั่งลงก็หยิบลูกโป่งออกมาจากผมแล้วเอามาเป่าเล่นหลายๆใบและทำให้เป็นรูปร่างต่างๆฆ่าเวลารอคนสุดท้ายที่ยังไม่มา
"ที่เหลือก็แค่ฟลัตเตอร์ชายสินะ? ที่ยังไม่มา" ทไวไลท์ปิดหนังสือแล้วใช้เวทย์ขนไปไว้หลังบัลลังก์
"แต่น่าแปลกนะ ปกติฟลัตเตอร์ชายไม่เคยมาประชุมสายเลยนี่นา?" เรนโบว์แดชก็เก็บหนังสือของตัวเองลงใต้บัลลังก์เหมือนกัน
"นั่นสิ ปกติฟลัตเตอร์ชายจะมาถึงหลังเรนโบว์แดชด้วยซ้ำไป?" แอปเปิ้ลแจ็คพูดอย่างสงสัยหลังจากดื่มน้ำแอปเปิ้ลขวดที่สิบหมด เธอก็เก็บขวดเปล่าไว้ในหมวกแล้วสวมมันอีกครั้ง
"นี่ พิงกี้ตอนเธอมาที่นี่...เห็นฟลัตเตอร์ชายระหว่างทางไหม?" แรรีตี้หันไปมองพิงกี้พายอย่างสงสัยพร้อมเก็บอุปกรณ์ทั้งหมดลงกระเป่าหนัง
"อือ∼ก็ไม่น่ะ" พิงกี้พายส่ายหน้าช้าๆแล้วเก็บลูกโป่งเข้าไปในผมของตัวเอง เมื่อทุกคนได้ยินคำตอบทั้งหมดแล้วก็ต่างทำหน้ากังวลนิดๆจากนั้นพวกทไวไลท์ก็ต่างสมมุติไปต่างๆน่าๆว่าฟลัตเตอร์ชายลืมประชุมเอ๋ย โดนสัตว์ของตัวเองรังไว้ไม่ให้ออกจากบ้านมั้งเอ๋ย ที่หนักสุดคือ...คิดว่าฟลัตเตอร์ชายถูกโจรจับตัวไปเรียกค่าไถ่
"ขอโทษที่มาสาย หืม ทุกคนมีเรื่องกันเหรอ? ซุบซิบกันใหญ่เชียว? " พวกทไวไลท์หยุดซุบซิบแล้วหันไปมองทางประตูอย่างพร้อมเพรียง แล้วเจอฟลัตเตอร์ชายยืนอยู่หน้าประตูพร้อมใช้ปีกทั้งสองข้างถือถาดชุดน้ำชากับถาดพวกของว่างกำลังมองพวกเธอย่างสงสัย
"แหะๆๆ ไม่มีอะไรจ้ะ / หรอก x5 ^-^"
"หือ? 0-0?" ฟลัตเตอร์ชายเอียงคออย่างสงสัย แต่เธอก็เลิกสนใจแล้วใช้เท้าหลังปิดประตูเบาๆจากนั้นก็เดินไปที่บัลลังก์ของตัวเอง พอนั่งลงสักพักพื้นตรงหน้าเธอก็ยกระดับขึ้นมาเป็นรูปร่างทรงกลมและมาขนาดเท่าโต๊ะไม้ตามร้านอาหารตัวหนึ่งฟลัตเตอร์ชายว่างถาดน้ำชาและถาดของว่างลงบนโต๊ะคริสตัล
จากนั้นก็มีโต๊ะแบบเดียวกันขึ้นมาตรงหน้าพวกทไวไล์แล้วโต๊ะของฟลัตเตอร์ชายและทุกคนก็ยื่นออกมาต่อติดกันจนเป็นเหมือนโต๊ะยาวที่แบ่งเป็นหกทาง แล้วถาดน้ำชาและถาดของว่างก็เลื่อนไปอยู่ตรงกกลางโต๊ะยาวจากนั้นถาดทั้งสองก็ค่อยๆเลื่อนไปที่โต๊ะของทไวไลท์ พอมาถึงทไวไลท์ก็หยิบกากับแก้วชาและของว่างชุดหนึ่งมาว่างบนโต๊ะตัวเอง จากนั้นถาดก็เลื่อนไปมาแบบนี้จนครบทุกคนแล้วกลับมาหยุดที่โต๊ะของฟลัตเตอร์ชาย แล้วส่วนโต๊ะที่ยื่นออกไปก็หดกลับมาเป็นเหมือนเดิม
[ไอ้ปราสารนี้มันสารพัดประโยชน์จริงๆ by ไรเตอร์]
"ฟลัตเตอร์ชายเธอมาที่นี่ตอนไหนเหรอ? " ทไวไลท์หันมองฟลัตเตอร์ชายอย่างสงสัยแล้วยกแก้วขึ้นมาจิบ เธอเหลือบมองของว่างบนโต๊ะตัวเอง เท่าที่เห็น...นี้มันของว่างที่เธอเก็บไว้กินตอนอ่านหนังสือ แปลว่าเธอเอามาจากห้องครัวในปราสาท
"ก็ตั้งแต่เช้ามืดแล้วล่ะ" ฟลัตเตอร์ชายพูดพร้อมยิ้มบางๆแล้วหยิบคุกกี้ขึ้นกัดคำนึง ทไวไลท์และทุกตัวต่างมองฟลัตเตอร์ชายอย่างแปลกใจและสงสัยๆ
"ทำไมเธอมาเร็วแบบนั้นละ ฟลัตเตอร์ชาย?" เรนโบว์แดชมองฟลัตเตอร์ชายผู้เป็นเพื่อนด้วยสายตาสงสัย ปกติเธอจะไม่ตื่นเช้าตรู่แบบนั้น ยกเว้นตอนที่พวกสัตว์ได้รับบาดเจ็บหรือมีคนไข้ฉุกเฉินเท่านั้น
"ก็.....แค่นอนไม่หลับเท่านั้นเอง"
"แค่นั้นแน่เหรอ?" แอปเปิ้ลแจ็คมองฟลัตเตอร์ชายด้วยสายตาไม่เชื่อแล้วยกแก้วขึ้นมาจิบแบบผู้ดี
[อันนี้แรรีตี้สอนให้ใช่ไหม? By ไรเตอร์]
[ใช่ By แอปเปิ้ลแจ็ค]
"คะ...แค่นั้นจริงๆ _////_" ฟลัตเอตร์ชายก้มหน้าพร้อมหน้าแดงจัดอย่างเขินอาย พวกเรนโบว์แดชต่างมองฟลัตเตอร์ชายอย่างสงสัยและไม่เข้าใจเข้าไปใหญ่แต่ก็เลือกจะไม่ถามอะไร แต่ก็ไม่พ้นสายตาของทไวไลท์และเธอพอจะเดาออกว่าที่ฟลัตเตอร์ชายนอนไม่หลับเพราะอะไร
'คงฝันเห็นหน้าเขาตัวนั้นจนไม่กล้านอนต่อสินะ' ทไวไลท์คิดในใจพร้อมเหล่มองฟลัตเตอร์ชายอย่างนึกขำนิดๆ เพราะมันทำให้เธอนึกถึงตัวเองตอนเจอแฟลสครั้งแรกนิดๆ
"เอาละ เรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่านะ" ทไวไลท์ว่างแก้วชาลงแล้วทำหน้าจริงจัง พวกฟลัตเตอร์ชายหันหน้ามามองทไวไลท์พร้อมทำหน้าจริงจังขึ้นมาทันที
"ที่ฉันเรียกพวกเธอมาวันนี้ เพราะฉันมีของอย่างให้พวกเธอดูหน่อยนะ" ก๊อกๆ ทไวไลท์เคาะเบาๆโต๊ะสองครั้งจากนั้นพื้นกลางห้องก็ยกขึ้นมาแล้วประตูห้องก็เปิด พวกฟลัตเตอร์ชายหันไปมองประตูแล้วเจอสไปค์กำลังเดินเข้ามาพร้อมกับถือโทรศัพท์เข้ามาว่างไว้โต๊ะกลางห้อง พอสไปค์ว่างโทรศัพท์เสร็จก็เดินกลับไปที่ประตูแล้วปิดประตูเบาๆ เขาหันกลับมาแล้วยืนรออยู่เฉยๆข้างประตู จากนั้นบัลลังก์ของพวกทไวไลท์ก็ถูกดึงมารอบโต๊ะกลางห้อง
"นี่มัน.....คืออะไรนะ? ทไวไลท์" เรนโบว์แดชยื่นหน้ามามองโทรศัพท์ด้วยสายตาสงใส ไม่ใช้แค่เรนโบว์แดชตัวเดียวแต่ร่วมถึงพวกฟลัตเตอร์ชายก็ต่างมองโทรศัพท์อย่างสงสัยไม่ต่างกัน
"มันคือโทรศัพท์" ทไวไลท์ใช้เวทย์ยกโทรศัพท์ขึ้นมาให้พวกฟลัตเตอร์ชายมองเห็นได้ชัดๆ พวกฟลัตเตอร์ชายต่างมองโทรศัพท์อย่างไม่เข้าใจหนักเข้าไปอีก
"โทรศัพท์....เหรอ? =_=? x5"
"ใช่ มันเป็นอุปกรณ์สือสารจากโลกมนุษย์น่ะ" ทไวไลท์ว่างมันลงที่เดิมแล้วหันไปพยักหน้าให้สไปค์ สไปค์เหยิบซองกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากหลังปีกแล้วเดินไปส่งให้ทไวไลท์จากนั้นก็เดินกลับมายืนรอที่เดิม
"วิธีใช้งานของมันก็......" ทไวไลท์เริ่มอธิบายวิธีใช้และคุณสมบัติของโทรศัพท์ให้กับพวกฟลัตเตอร์ชายอย่างละเอียดพวกฟลัตเตอร์ชายฟังอย่างสนอกสนใจกับเรื่องของโทรศัพท์ บางครั้งที่พวกฟลัตเตอร์ชายจะยกมือถามทไวไลท์ด้วย แล้วการประชุมก็ยืดออกไปเรื่อยๆ
2 ชั่วโมงผ่านไป
"และนี้คือรายละเอียดทั้งหมดที่เกี่ยวโทรศัพท์" ทไวลท์เก็บแผ่นกระดาษลงซองแล้วว่างไว้ข้างๆบัลลังก์ เธอเงยหน้ามองพวกฟลัตเตอร์ชายที่กำลังตบกีบเบาๆให้ทไวไลท์
"ไม่เลวเลย น่าสนใจนะ ^_^" แอปเปิ้ลแจ็ค
"โทรศัพท์....มัน...เจ๋งมาก ^[]^" เรนโบว์แดช
"ช่างเพอร์เฟคมากเลย" แรรีตี้
"แบบนี้มันต้องจัดปาร์ตี้ฉลอง []" พิงกี้พาย
"มันช่างสะดวกดี เย้∼(เสียงเบา) ^o^" ฟลัตเตอร์ชาย
"งั้นเป็นอันว่าตกลงให้แจกใช้ได้สิน่ะ" ทไวไลท์มองพวกฟลัตเตอร์ชายที่ละคนด้วยสายตาดีใจที่เพื่อนๆของเธอชอบสิ่งที่นำเสนอ พวกฟลัตเอตร์ชายพยักหน้าพยักหน้าพร้อมกัน ทไวไลท์ยิ้มนิดๆแล้วหันไปมองสไปค์ด้วยสายตาพอใจสุดๆ
"สไปค์ เขียนจดหมายถึงเจ้าหญิงทีสิ"
"จัดให้ทไวไ- อุ้บ 0)-(0 เอาะ∼∼" ก่อนที่สไปค์จะพูดและเตรียมเขียนจดหมาย เขาก็เรอเป็นไฟออกมาจากนั้นไฟพวกนั้นก็ร่วมกันกลายเป็นจดหมายออกมา สไปค์รับจดหมายก่อนตกถึงพื้นอย่างสงสัยนิดๆ
"จดหมายจากเจ้าหญิงเหรอ?" ทไวไลท์มองอย่างสงสัยแล้วลุกขึ้นจากบัลลังก์ เดินตรงไปหาสไปค์จากนั้นก็หยิบจดหมายมาแล้วเปิดจดหมายอ่านทันที พวกฟลัตเตอร์ชายก็ลุกขึ้นแล้วเดินมามุงดูจดหมายในมือทไวไลท์อย่างสงสัย
"ถึงเจ้าหญิงทไวไลท์ ฉันมีเรื่องสำคัญให้เธอช่วย คือวันนี้จะมีโพนี่จากประเทศอื่นมาที่เอเควสเทรียเพื่อเยี่ยมชมความเป็นอยู่ของพวกเรา ตอนแรกฉันกับลูน่ากะว่าจะไปรับเขาเองแต่พวกเราก็ยุ่งๆกับการเคลียงานที่กองเป็นภูเขาอยู่ ก็เลยไม่สารมารถไปรับพวกเขาได้ จะให้เจ้าหญิงเคเดนซ์หรือไชนิ่งอาเมอร์ไปรับก็ไม่ได้เพราะพวกนั้นต้องเลี้ยงลูกพร้อมเครียงานในอาณาจักรอีก เพราะฉะนั้นก็เหลือแต่เธอและเพื่อนๆเท่านั้นแล้ว ทไวไลท์ เพราะงั้นช่วยหน่อยน่ะจ้ะ จากเจ้าหญิงเซเลสเทีย ปล.พวกเขามากันสองตัว และพวกเขาจะอยู่กับพวกเราประมาณเดือน 2-3 ปลที่สอง.พวกเขาจะมาถึงตอนประมาณบ่ายสามโมงนะ จากอาจารย์ของเธอ เซเลสเทีย"
"โพนี่มาจากประเทศอื่นงั้นเหรอ!?" ทไวไลท์อ่านจบแล้วทำหน้าแปลกใจสุดๆจากนั้นเธอก็หันไปมองเพื่อนๆเพื่อถามความคิดเห็น แต่ทุกคนกลับส่ายหน้าช้าๆราวกับจะบอกว่าไม่รู้
"แล้วเจ้าหญิงเขียนไว้หรือเปล่า? ว่าพวกเขามาจากประเทศไหนนะ?" แอปเปิ้ลแจ็คมองทไวไลท์ด้วยสายตาอึ่งๆและสงสัยไม่หาย ทไวไลท์ก้มอ่านจดหมายอีกครั้งแล้วหันกลับมาสายหน้า แอปเปิ้ลแจ็คทำหน้าเสียดายนิดๆที่ไม่รู้ แรรีตี้ทำหน้าเหมือนกำลังนึกอะไรอยู่แล้วเธอก็ทำหน้าตกใจสุดๆเมื่อนึกออก
"เดี๋ยวก่อนนะ!! เจ้าหญิงเขียนว่าพวกเขาจะมาถึงเมื่อไหนนะ?!!"
"บ่ายสามโมงนะ ทำไมเหรอ?" ทไวไลท์มองแรรีตี้อย่างสงสัยว่าทำไมเธอถึงตกใจขนาดนั้น พอแรรีตี้ได้ยินแบบนั้นก็รีบข้นกระเป้าหาอะไรบ้างอย่างด้วยท่าทางร้อนรนสุดๆ พวกทไวไลท์ต่างมองหน้ากันอย่างสงสัยว่าแรรีตี้กำลังหาอะไรอยู่และทำไมต้องร้อนรนแบบนั้นด้วย? สักพักแรรีตี้หยิบสิ่งที่หาอยู่ออกมา สิ่งนั้นก็คือ นาฬิกาพกนั้นเอง แรรีตี้ดูนาฬิกาแล้วถึงกับตกใจตาค้าง
"มีอะไรเหรอ? แรรีตี้" แอปเปิ้ลแจ็คมองแรรีตี้อย่างสงสัยแล้วเธอก็ยื่นหน้าไปมองเวลาในนาฬิกาที่อยู่บนมือของแรรีตี้ จะตกใจอะไรขนาดนั้น? นี้แค่เวลาบ่ายสอง...ครึ่งเรอะ!!!!
"เฮ้ย!! ทุกตัวนี่มันบ่ายสองครึ่งแล้ว!!!!"
"หาาาาาาาาาาา!! 0_0!!" พวกทไวไลท์ที่ได้ก็ทำหน้าตกใจแล้วรีบยื่นหน้าเข้ามามุงดูนาฬิกาของแรรีตี้อย่างไม่อยากเชื่อและขอให้แอปเปิ้ลแจ็คและแรรีตี้ตาฝาดไปเฉยๆ แต่มันเป็นความจริง เมื่อเข็มของนาฬิกาชี้อยู่ที่บ่ายสองครึ่งจริงๆ พวกทไวไลท์มองหน้ากันด้วยสีหน้าตกใจพร้อมเหงื่อแตกกันทุกคน
"พวกเราซวยแล้วววววววววววววว!!!X5 T[]T!!" พวกฟลัตเตอร์ชายตะโกนสุดเสียงแล้วรีบวิ่งออกไปเตรีอมของที่เก็บไว้ในห้องตัวเองในปราสาททันที เหลือแต่ทไวไลท์เท่านั้นที่นั่งเงียบอยู่ที่เดิมแถมน้ำตาไหลด้วย
"เจ้าหญิงเซเลสเทียฆ่าฉันแน่ๆเลย T_T"
ความคิดเห็น