คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่ 7 เพื่อนสนิทจากกริฟฟินสโตน [2/2] (Rewrite)
หลังจากที่พวกเรนโบว์แดชทักทายกิลด้ากันแบบหอมปากหอมคอพอแล้วทั้งสี่สาวก็เดินเข้าไปในห้องของทไวไลท์ ที่ยังนั่งทำงานอยู่หลังโต๊ะโดยไม่สนใจเสียงโครมครามด้านนอกแม้แต่นิด เธอเงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสารแล้วส่งยิ้มสดใสให้พวกเรนโบว์แดช
“ไง ทุกคน ^-^”
“สวัสดี ทไวไลท์ ^-^” ทั้งสามสาวทักทายทไวไลท์พร้อมกันด้วยรอยยิ้มสดใสเช่นเดียวกัน พอทักทายกันเสร็จทไวไลท์ก็ก้มหน้าเซ็นเอกสารใบต่อไป ส่วนพวกเรนโบว์แดชก็เดินไปนั่งคุยกับกิลด้าที่โซฟาที่ปราสารเตรียมไว้ให้
“แล้ว.....เดี๋ยวนี้เธอเป็นไงบ้าง? กิลด้า?” เรนโบว์แดชมองกิลด้าด้วยแว่วตาสงสัย เพราะครั้งสุดท้ายที่เธอเจอกัน ก็วันงาน Raitosupido reshingu (การแข่งบินความเร็วแสง) เมื่อหกเดือนก่อน ตอนนั้นเธอได้ที่หนึ่ง ส่วนกิลด้าได้ที่สองของการแข่งขัน หลังจากตอนนั้นกิลด้าก็หายไปเฉยๆแบบไม่มีการบอกลากันเลย
“ก็เรื่อยๆนะ”
“แล้วที่กริฟฟินสโตนละ? เป็นยังไปบ้าง?” แอปเปิ้ลแจ็คมองกิลด้าด้วยสายตาสงสัยเหมือนกับเรนโบว์แดช เธอไม่เคยไปที่นั้นเลยแค่ได้ยินจากพิงกี้พายมาเท่านั้นเอง
“ก็ดูดีขึ้นกว่าตอนที่แดชกับพิงไปครั้งแรกละกัน*” กิลด้ากอดอกแล้วตอบคำถามของแอปเปิ้ลแจ็คแบบขอไปที
[ในซีซั่น 5 ตอนที่ 8 by ไรเตอร์]
“จริงง๊ะ?” เรนโบว์แดชมองกิลด้าด้วยสายตาไม่อย่างจะเชื่อซะเท่าไร เธอยังจำที่นั้นได้ดีเลยละเพราะเธอเคยเกือบตายเพราะที่นั้นมาแล้ว กิลด้าพยักหน้าแล้วจู่ๆเธอก็ทำหน้าเหมือนพึ่งนึกอะไรออก
“จริงสิ!!” กิลด้าก็หันไปมองแรรีตี้ด้วยรอยยิ้มสดใส แรรีตี้ถึงกับสะดุ้งเมื่อถูกกิลด้าหันมามองเธอ
“มะ....มีอะไรเหรอ? กิลด้า?” แรรีตี้ถามไปแบบกล้าๆกลัวๆ เพราะไม่รู้ว่ากริฟฟินขี้ยั่วตรงหน้าจะมาไม้ไหน
“เรื่องที่เธอเคยบอกฉันนะ.....มันได้ผลดีมากเลยล่ะ”
“เรื่องที่ฉัน......เคยบอกเธอ......เหรอ?” แรรีตี้เอียงคอด้วยความสงสัยแล้วพยายามนึกว่าเคยพูดอะไรกับกิลด้า
“ก็เรื่องการค้ากับแคนเทอร์ล็อตไง......มันกำลังไปได้สวยเชียวละ ^-^”
“จริงเหรอ! *-*” แรรีตี้มองกิลด้าด้วยสายตาเป็นประกายระยิบระยับอย่างดีใจ
“อื้ม” กิลด้าพยักหน้าด้วยรอยยิ้มแจ่มใสจากนั้นเธอก็เริ่มเล่าเรื่องต่างๆที่เธอเคยไปเจอมา โดยทุกอย่างอยู่ในสายตาของเรนโบว์แดชที่กำลังมองกิลด้าด้วยสายตาดีใจ
‘เธอเปลี่ยนไปมากเลยนะ กิลด้า’ เรนโบว์แดชยังคงมองกิลด้าที่กำลังเล่าเรื่องถึงที่เธอเคยไปช่วยลูกโพนี่ตัวนึงกำลังถูกไฮดราทำร้าย เธอแอบเหล่ไปมองทไวไลท์ที่กำลังเซ็นเอกสารแผ่นต่อไปโดยที่ไม่ได้สนใจพวกเธอด้วยความสงสัยบางอย่างแต่ก็เลือกที่จะทิ้งความสงสัยไปเพราะเชื่อว่าเธอคงคิดมากไปเอง
“จะว่าไป....แดช?”
“หืม?” เรนโบว์แดชหันกลับมามองกิลด้าด้วยสายตาสงสัย กิลด้ายิ้มมุมปากนิดๆอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนชี้ที่ปีกของเธอเพื่อจะต้องการสื่ออะไรบางอย่างที่เรนโบว์แดชน่าจะเข้าใจ เรนโบว์แดชมองปีกของกิลด้าอย่างสงสัยและไม่เข้าใจความหมายที่อีกฝ่ายต้องการจะสื่อแต่ซักพักเธอร้อง อ้อ ออกมาเมื่อรู้ความหมายที่กิลด้าต้องการสื่อ
“ตอนนี้เลยงั้นเหรอ?”
“ใช่” กิลด้ายิ้มมุมปากอย่างมั่นใจสุดๆ พอได้คำตอบเรนโบว์แดชก็กอดอกและยิ้มมุมปากแบบมั่นใจไม่แพ้กัน แรรีตี้กับแอปเปิ้ลแจ็คต่างมองหน้ากันอย่างสงสัยและไม่เข้าใจความหมายที่เพื่อนต่างพันธุ์ทั้งสองพูดเลย
'พวกเขาพูดเรื่องอะไรกันเนี่ย?' แรรีตี้กับแอปเปิ้ลแจ็คิดในใจพร้อมกันอย่างสงสัย
“ทไวไลท์” เรนโบว์แดชเรียกทไวไลท์โดยยังไม่ละสายตาจากกิลด้าที่จ้องตอบกลับมาเลยแม้แต่นิดเดียว ทไวไลท์หยุดเซ็นเอกสารใบสุดท้ายแล้วหันมามองเรนโบว์แดชที่ยังจ้องกับกิด้าไม่เลิก
“อยากขอใช้ที่ ”นั้น” สินะ”
“ใช่” เรนโบว์แดชยิ้มมุมปากให้ทไวไลท์ที่รู้ว่าเธอจะขออะไร สมแล้วที่เป็นหนึ่งในเพื่อนสนิทของเธอจริงๆ รู้ทันไปซะหมด...จนบางครั้งเธอก็แอบหมั่นไส้นิดๆก็เถอะ
ณ โรงเรียนแคนเทอร์ล็อต
ที่สวนในปราสารแคนเทอร์ล็อตพิงกี้พายได้พานักเรียนในชั้นของเธอออกมาจัดปาร์ตี้นอกห้องเรียน ตอนนี้เธอกำลังจัดสถานที่จำลองเหตุการณ์บางอย่าง ส่วนพวกนักเรียนของเธอก็นั่งมองเธออยู่ไม่ห่างมากนัก นักเรียนในชั้นของพิงกี้พายมีเพกาซัสโพนี่ 15 ตัว ยูนิคอร์โพนี่อีก 23 ตัว แต่ส่วนใหญ่จะเป็นเอิร์ธโพนี่ซะส่วนมาก
“เอาล่ะจ้า!! หลังจากที่เราจัดสถานที่สำหรับงานเสร็จแล้ว เราควรทำยังไงต่อเอ่ย?” พิงกี้พายหันกลับมาถามพวกนักเรียนด้วยรอยยิ้มแสนสดใสตามแบบฉบับของเธอหลังจากที่จัดสถานที่จำลองเสร็จแล้ว จากนั้นก็มีเอิร์ธโพนี่สาว ตัวหนึ่งยกมือขึ้นมา
“เชิญจ้า! ไวท์ ^-^” พิงกี้พายส่งยิ้มให้เอิร์ธโพนี่สาวหรือไวท์เชิงอนุญาต
พอไวท์ได้รับอนุญาตเธอก็ลุกขึ้นยืนอย่างสง่างามราวกับเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์
ไวท์เป็นเอิร์ธสาวที่มี ผิวสีขาวสะอาด
ผมและหางสีฟ้าคราม ดวงตาสีน้ำผึ้ง มีคิวตี้มาร์ครูปดวงจันทร์กำลังยิ้ม พิงกี้พายมองไวท์ที่ยืนตรงหน้าเธอด้วยท่าทางอย่างสง่างามอย่างชื่มชม
พอเธอเห็นท่าทางแบบนั้นของไวท์แล้ว......มันทำให้เธอนึกถึงแรรีตี้ขึ้นมา
“เราควรเอาผ้ามาปิดตาเจ้าของงานไว้ก่อนค่ะ แล้วจากนั้นก็พาเขามาที่สถานที่จัดงานแล้วก็ดึงผ้าปิดตาเขาออกแล้วเซอร์ไพรส์เขาเลยค่ะ” ไวท์ตอบคำถามของพิงกี้พายด้วยน้ำเสียงราบเรียบแบบโพนี่เย็นชา
“ตอบได้ดีจ้ะ ไวท์” พิงกี้พายพยักหน้าแล้วมองสีหน้าราบเรียบของไวท์อย่างพอใจกับคำตอบของเธอ
ไวท์พยักหน้าให้พิงกพายเชิงขอบคุณแล้วเธอก็นั่งลงเหมือนเดิม
“เอาล่ะ ขั้นตอนต่อไปที่จะทำคื-.”
“ท่านพิงกี้พายครับ” แต่ก่อนที่พิงกี้พายจะได้สอนการจัดปาร์ตี้วิธีถัดไป
จู่ๆก็มีรอยัลการ์ดหนุ่มคนหนึ่งเรียกเธอจากข้างหลังพวกนักเรียน พิงกี้พายหันมามองรอยัลการ์ดคนนั้นด้วยแว่วตาสงใส
เพราะปกติพวกรอยัลการ์ดจะไม่เคยเข้ามาเรียกเธอระหว่างการสอนสักครั้งแต่ครั้งนี้กลับมาเรียกเธอในระหว่างการสอน
สงใส......คงจะมีเรื่องไม่ดีมาให้เธอแก้ไขให้แน่ๆ
“มีอะไรงั้นเหรอ? ” พิงกี้พายมองรอยัลการ์ดหนุ่มด้วยสายตาสงใส รอยัลการ์ดหนุ่มไม่พูดอะไรเขาเดินอ้อมเข้ามาหาเธอแล้วยืนกระดาษพับแผ่นหนึ่งมาให้เธอ พิงกี้พายมองกระดาษพับในมือของรอยัลการ์ดหนุ่มด้วยแว่วตาสงใสขึ้นอีกนิดนึง เธอรับกระดาษพับจากรอยัลการ์ดหนุ่มมาแล้วเปิดกระดาษพับออกแล้วเธอก็ค่อยๆอ่านเนื้อหาในกระดาษอย่างตั้งใจ ส่วนรอยลการ์ดหนุ่มพอส่งกระดาษพับแผ่นนั้นให้พิงกี้พายแล้วเขาก็เดินกลับเข้าไปในโรงเรียนด้วยท่าทางแบบระเบียบเรียบร้อย
พอเธออ่านเนื้อหาในกระดาษจบสีหน้าของเธอก็แสดงถึงดีใจและความสุขออกมามากมายแบบปิดไม่มิด ไวท์และนักเรียนตัวอื่นๆต่างแอบมองหน้าที่มีความสุขของพิงกี้พายจากข้างหลังด้วยสายตาสงใส พวกเธอมักจะเห็นสีหน้าที่มีความสุขของพิงกี้พายอยู่แล้วแต่สีหน้าของเธอครั้งนี้......มันเต็มไปด้วยความสุขที่มากกว่าปกติหลายเท่า
"เอาละ! ทุกตัว!" พิงกี้พายหันมามองพวกนักเรียนหลังจากที่เธอพับกระดาษให้เป็นแบบเดินแล้วเก็บไว้ในผมของเธอด้วยใบหน้ายิ้มแย้มที่เต็มไปด้วยความสุข พอพิงกี้พายเรียนพวกนักเรียนก็รีบลุกขึ้นยืนแล้วเรียงแถวกันอย่างมีระเบียบเรียนบร้อย
"วันนี้อาจารย์ให้พวกเธอกลับเร็ววันนึงนะ พอดีวันนี้อาจารย์มี "ธุรสำคัญมาก" ต้องไปทำ......งั้นอาจารย์ไปก่อนน้า!!!" พอพูดจบพิงกี้พายก็รีบวิ่งออกโรงเรียนแล้วตรงไปที่วังของเจ้าหญิงด้วยท่าทางเร่งรีบสุดๆโดยไม่รอให้พวกนักเรียนได้ถงได้ถามอะไรสักอย่าง
"รีบไปไหมเนี่ย??? =-=???" พวกนักเรียนต่างมองพิงกี้พายที่วิ่งไปท่าทางวังด้วยสายตาสงใสที่มากกว่าเดิมผ่านทางระเบียงของสวน
ตัดมาทางพิงกี้พาย
หลังจากที่เธอวิ่งเข้ามาในวังของเจ้าหญิงด้วยท่าทางเร่งรีบแล้วเธอก็หยุดตัวอยู่หน้าประตูสีทองบานหนึ่งเหนือประตูขึ้นไปมีป้ายอะไรบ้างอย่างติดอยู่มันเขียนไว้ว่า "สวนดอกไม้ของเจ้าหญิงเซเลสเทีย ห้ามเข้าก่อนได้รับ-อนุญาติ!!" พิงกี้พายหยิบกระดาษพับออกมาอ่านอีกรอบเพื่อให้แน่ใจว่าเธอมาถูกที่แล้ว
“ถึงพิงกี้พาย ช่วยมาหาฉันที่สวนดอกไม้ของเจ้าหญิงจะได้ไหม? ฉันอยากพบเธอมาก.......หลังจากที่ฉันแทบจะไม่ได้พบเธอมาตั้งเกือบสามปี จาก CS”
"ซีเอส......." พิงกี้พายพึมพำกับตัวเองด้วยรอยยิ้มสดใส เธอพับกระดาษเก็บเข้าไว้ในผมเหมือนเดิมแล้วเธอก็จ้องมองประตูตรงหน้าด้วยแว่วตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกตื่นเต้นและคิดถึง พิงกี้พายยืนมือไปที่ประตูตรงหน้าแล้วออกแรงดัน แอ๊ด~ ประตูค่อยๆเปิดออกช้าๆจนมองเห็นข้างใน พิงกี้พายยิ้มกว้างแทบจะทันที่เมื่อเธอเห็นเอิร์ธโพนี่หนุ่มผิวสีเหลืองส่วมเสื้อสีเดียวกัน ผมและหางฟูคล้ายๆพิงกี้พายแต่เป็นสีน้ำตาล มีคิวตี้มาร์ครูปชีสแซนวิสที่ถูกผ่าครึ่ง ที่นั่งหลับอยู่ใต้ต้นไม้ทามกลางหมู่ดอกไม้
เอิร์ธโพนี่หนุ่มตัวนี้คือแฟนของพิงกี้พาย ชื่อ ชีสแซนวิส
พิงกี้พายยิ้มมุมปากให้กับภาพตรงหน้า เธอหันหลังกลับแล้วค่อยๆปิดประตูโดยที่เธอพยายามจะให้มีเสียงน้อยที่สุดจากนั้นเธอก็ล็อคประตูเอาไว้เพื่อกันไม่ให้ใครเข้ามาขัดจังหวะในระหว่างที่เธอกับเขากำลังคุยกันอยู่ เธอหันกลับมามองเขาที่ยังคงหลับสนิทอยู่ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนเธอค่อยๆเดินเข้าไปหาเขาเงียบๆ เธอค่อยๆนั่งลงตรงหน้าเขาแล้วไล่สายตามองไปตามใบหน้าที่มักจะทำเข้มและยิ้มสดใสเป็นบ้างครั้งอยู่เสมอ
"หลับสบายเลยน้า~ ชีส ^-^" พิงกี้พายพึมพำกับตัวเองแล้วยิ้มอย่างอบอุ่น เธอค่อยๆยืนมือไปลูบแก้มเขาอย่างเบามือด้วยความรู้สึกโหยหา สามปีแล้วที่เธอไม่ได้ลูบหรือแตะแก้มเขาแบบนี้ สามปีแล้วที่เธอและเขาไม่ได้พบกันและสามปีแล้วที่เธอทำได้แค่คิดถึงเขาอยู่ทุกยามค่ำคืน แต่ตอนนี้......เขาอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว
"ฉันคิดถึงนายมากเลยนะ ชีส" พิงกี้พายก้มหน้าพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่เบามาก เธอก้มหน้าลงแล้วปล่อยให้น้ำตาค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาช้าๆ
"ฉันเอง ก็คิดถึงเธอเหมือนกัน......พิงกี้"
"!!" พิงกี้พายรีบเงยหน้าขึ้นแล้วพอดีกับที่ชีสแซนวิสลืมตาขึ้นมาแล้วสบตากับเธอพอดี เขายกมือขึ้นมากุมมือของเธอแล้วยิ้มมุมปากด้วยใบหน้าอ่อนโยน
"ดีใจจัง ที่ได้ยินแบบนั้น" พิงกี้พายพูดทั้งรอยยิ้มแล้วเธอก็พุ่งเข้าไปกอดเขาอย่างคิดถึง ชีสแซนวิสยอมให้พิงกี้พายกอดแล้วเขาก็ลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน แล้วทั้งสองตัวก็อยู่อย่างนั้นจนเผลอหลับไปทั้งคู่ด้วยใบหน้าเบี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม
ณ ยอดปราสารสปาร์เคิล
หลังจากที่ตอนนั้นพวกทไวไลท์ได้พากิลด้ามาที่ห้องๆหนึงบนยอดปราสาร ตอนแรกๆกิลด้าทำท่าจะไม่ยอมมาแต่พอเรนโบว์แดชบอกว่า "เดียวจะพาไปดูอะไรดีๆ" เธอถึงยอมมาด้วยแบบไม่เต็มใจนิดๆ
"แล้วพาฉันมาที่นี่ทำไมเนี่ย? =-=?"
"เอาน่า~ อีกเดียวเธอก็รู้เอง ^-^" เรนโบว์แดชแตะไหล่กิลด้าเพื่อบอกเธออ้อมๆว่าให้ใจเย็นๆแล้วรอ กิลด้าเหล่มองเรนโบว์แดชด้วยสายตาไม่ค่อยไว้ใจเท่าไร เรนโบว์แดชเห็นว่าเพื่อนซี้ของเธอใจเย็นลงแล้วเธอจึงเดินไปหาทไวไลท์ที่ตอนนี้กำลังยืนหลับตาทำสมาธิอยู่กลางวงเวทย์สีม่วงที่รอบๆเต็มไปด้วยอักษรแปลกๆมากมาย ตรงกลางของวงเวทย์เป็นรูปเดียวกับคิวตี้มาร์คของเธอ เรนโบว์แดชหยุดเดินตรงขอบวงเวทย์แล้วตะโกนถามไป
"อีกนานไหม? ทไวไลท์?"
"ใกล้แล้วละ อีกสองสามนาทีนะ" ทไวไลท์ตอบเรนโบว์แดชด้วยน้ำเสียงนิ่งๆแล้วเธอก็หลบตาลงอีกครั้ง เรนโบว์แดชถอนหายใจออกเบาๆแล้วหันหลังเดินกลับไปนั่งข้างๆกิลด้าที่นั่งกอดอกมองทไวไลท์ด้วยสายตาสงสัยปนสนใจ
"แดชขอถามอะไรหน่อยสิ?" กิลด้าหันมามองเรนโบว์แดชด้วยสายตาที่จริงจัง เรนโบว์แดชเห็นสายตาของกิลด้าเธอก็เหล่มองกลับไปด้วยสายตาเชิงถาม กิลด้าเหล่มองแอปเปิ้ลแจ็คกับแรรีตี้ที่นั่งห่างจากเธอและเรนโบว์แดชนิดหน่อยและกำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน กิลด้าเห็นแบบนั้นแล้วเธอก็รู้สึกโล่งใจที่สองคนนั้นไม่ได้สนใจเธอและเรนโบว์แดช สาเหตุที่เธอต้องเหล่มองสองตคนนั้นเพราะเธอไม่อยากให้สองคนนั้นได้ยินสิ่งที่เธอกำลังจะพูดต่อจากนี้
"เอ๊า! มีอะไรจะพูดก็พูดมาสิ! =*=" เรนโบว์แดชเริ่มจะอามรมณ์เสียเมื่อเธอเห็นกิลด้าไม่พูดสักที กิลด้าหันกลับมาสนใจเรนโบว์แดชเธอกระแอ้มครั้งหนึ่งแล้วเริ่มพูดในสิ่งที่เธอสงสัย
"เรื่องจริงหรือเปล่า?........เรื่องที่เธอจะลาออกจากการเป็นวันเดอร์โบว์นะ?"
"..............."
"ว่าไงล่ะ?" กิลด้ากอดอกแล้วถามย้ำด้วยสีหน้าจริงจัง แต่ในใจเธอหวังให้มันเป็นแค่ข่าวลือหรือไม่ก็เรื่องล้อเล่นที่เรนโบว์แดชแต่งขึ้นมาหลอกเล่นตามนิสัยเธอเฉยๆ เรนโบว์แดชเห็นสีหน้าและสายตาของกิลด้าเธอก็ถอนหายใจเสียงดังจนดังพอให้พวกทไวไลท์ได้หันมาสนใจได้นิดหน่อย
'คงปิดต่อไปไม่ได้แล้วสิน่ะ'
"อืม จริง......ฉันจะลาออกจากวันเดอร์โบว์แล้ว" เรนโบว์แดชพยักหน้าให้กิลด้าด้วยรอยยิ้มบางๆที่แฝงไปด้วยความเศร้าแต่ก็ไม่มีใครดูออกซักตัว กิลด้าตาโตด้วยความตกใจกับคำตอบของเรนโบว์แดชจนเกือบตะโกนออกมาแต่หยุดตัวเองไว้ทัน
"ทะ ทำไมเธอถึงลาออกล่ะ? วะ วันเดอร์โบว์เป็น......ความฝันของเธอไม่ใช่เหรอ? เธอพยายามเพื่อจะเป็นแทบตายแท้ๆ...แล้วทำไมถึงได้?" กิลด้าพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเคืองเพราะยังไม่หายตกใจกับคำตอบของเรนโบว์แดช เรนโบว์แดชหันมามองหน้ากิลด้าตรงๆเมื่อได้ยินคำๆหนึ่งจากอีกฝ่าย
"ความฝันงั้นเหรอ?" เรนโบว์แดชได้ยินอย่างนั้นก็หัวเราะในลำคอเบาๆด้วยความรู้สึกขบขันปนสมเพศให้กับคำพูดของกิลด้านิดๆ
"ขำอะไรของเธอนะ?" กิลด้ามองเรนโบว์แดชด้วยความสงส้ย มีอะไรน่าขำกัน? นี่มันเรื่องเกี่ยวกับความฝันของเธอแท้ๆ?
"เปล่าหรอก ไม่มีอะไร" เรนโบว์แดชส่ายหน้าเบาๆพร้อมยิ้มบางๆเพื่อให้กิลด้าคลายกังวล เธอหันไปมองทไวไลท์พอดีกับที่เธอกำลังกวักเรียกมือเรียกพอดี ส่วนแอปเปิ้ลแจ็คกับแรรีตี้มายืนรออยู่ข้างหลังทไวไลท์ก่อนแล้ว
"เราไปกันเถอะ" ไม่รอให้กิลด้าตอบเรนโบว์แดชรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งนำไปก่อน กิลด้ามองเรนโบว์แดชด้วยสายตาเป็นห่วงเพื่อนสนิทแล้วเดินตามไปติดๆ
'เธอกำลังปิดบังอะไรไว้กันแน่...แดช?'
ความคิดเห็น