คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนเสริม พิงกี้พาย (Rewrite)
ทางด้านพิงกี้พายหลังจากที่เธอกลับจากงานเลี้ยงต้อนรับ เธอก็เดินตรงกลับที่ร้าน Sugarcube Corner เพื่อเช็คสมุดบัญชีการขายของร้านอยู่ตรงเคาน์เตอร์แทนมิสเตอร์แครอทเค้กและมิสคัพเค้กที่เหนื่อยจากการทำเค้กแบบเร่งด่วน เธอไล่สายตาอ่านตัวอักษรสักพักก็ปิดสมุดลงแล้วไปวางร่วมกับสมุดที่เช็คเสร็จไปก่อนหน้านี้ พิงกี้พายหันไปมองนาฬิกาแล้วเห็นว่ายังพอมีเวลาเหลืออยู่เล็กน้อย เธอจึงหยิบตารางการสอนของเธอในวันพรุ่งนี้ขึ้นมาอ่านดูว่าพรุ่งนี้ต้องทำอะไรบ้าง
“อืม เรามีสอนการสร้างปืนใหญ่ปาร์ตี้แบบพกพาหนึ่งชั่วโมง ต่อจากนั้นเราต้องพานักเรียนออกฝึกการจัดปาร์ตี้ภาคปฏิบัติ จากนั้นก็....” พิงกี้พายอ่านตารางการสอนพร้อมเขียนบันทึกสิ่งที่เธอต้องเอาไปใช้ในชั่วโมงเรียนในวันพรุ่งนี้อีกเล่มหนึ่งไปด้วย ตั้งแต่วันที่พิงกี้พายตัดสินใจจะมาเป็นอาจารย์สอนการจัดปาร์ตี้เธอก็ดูจริงจังขึ้น เอาการเอางานมากขึ้นและไม่ค่อยพูดเยอะเท่าไรแต่...เธอก็ยังคงเป็นตัวของตัวเองเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนไป
ครืด~
กึก พิงกี้พายหยุดเขียนชะงักแล้วหันไปมองทางหน้าต่างด้วยสายตาสงสัยหลังจากที่เธอได้ยินเสียงลากอะไรบ้างอย่างดังมาจากนอกร้าน พิงกี้พายพอเดาออกว่าใครที่มายืนอยู่หน้าร้านในยามดึกแบบนี้ เธอยื้มนิดๆก่อนจะปิดสมุดพร้อมวางปากกาขนนกไว้ข้างๆจากนั้นเธอก็ลุกขึ้นเดินไปที่ประตูเพื่อออกไปหาพวกนั้น
เปรี้ยง!! แต่พอพิงกี้พายก้าวพ้นประตูก็ถูกค้อนเหวี่ยงใส่อย่างแรงจนเธอลอยไปกระแทกเข้าเสาไฟหน้าร้านจนงอเป็นรูปลูกศ้อนก่อนล่วงลงไปนอนแน่นิ่งกับพื้น
“เสร็จล่ะ!!!” โพนี่นักฆ่าตัวที่จะเหวี่ยงค้อนเมื่อกี๊โผล่ออกมาจากหลังประตูแล้วมองพิงกี้พายที่นอนแน่นิ่งอยู่กับพื้นด้วยสีหน้าสะใจและพอใจในฝีมือของตัวเอง
“แกนี้ชอบใช้วิธีลอบกัดเมื่อเคยเลยนะ? วิง?”
“พูดมากน้า! แค่กำจัดได้ก็พอแล้วน่า เดธ” โพนี่นักฆ่าที่ใช้ค้อนหรือวิงหันหลังไปมองโพนี่นักฆ่าอีกตัวที่ถือเคียวหรือเดธด้วยสายตาเคืองๆกับคำพูดเมื่อกี๊ก่อนจะเดินไปหา
“แต่เอาเหอะงานของเราก็เส-”
“โอ๊ย! เจ็บๆ เจ็บง้า ฝาดมาซะเต็มแรงเลยอ้ะ >-<”
"!!!" เดธยังพูดไม่ทันจบก็มีเสียงของโพนี่ที่พวกเขาต่างคิดกันว่าถูกฆ่าไปแล้วดังขึ้นมาจากด้านหลัง วิงหันไปมองหันไปมองด้วยสายตาไม่อย่างจะเชื่อเพราะเมื่อกี๊เขาว่าเหวี่ยงค้อนไปแบบสุดแรงแล้วนะ ไม่น่าจะลุกขึ้นมาได้แล้วนี่!!! ส่วนเดธไม่มีท่าทีตกใจเหมือนกับวิง เขาดูเหมือนจะรู้อยู่แล้วว่าพิงกี้พายยังไม่ตาย
"ฮึบ!" พิงกี้พายเด้งตัวออกมาจากเสาลงพื้นแล้วก็สะบัดแขนขาไปมาคลายความเมื่อยด้วยท่าทางสบายๆราวกับว่าเมื่อกี้เธอไม่ได้ถูกค้อนเหวี่ยงใส่เลยสักนิด
“พวกเธอสินะ? ที่อยากพบฉันนะ ^-^” พิงกี้พายยิ้มอย่างเป็นมิตรแบบไม่ได้เสแสร้งเลย วิงมองพิงกี้พายตั้งแต่หัวจรดเท้าดูเหมือนเขายังไม่เชื่อว่าเธอยังมีชีวิตอยู่แถมยิ่งเธอมายิ้มแบบเป็นมิตรให้เขาแบบนี้ทั้งๆที่เขาพึ่งเหวี่ยงค้อนใส่เธอไปแท้ๆเขายิ่งไม่เชื่อเข้าไปใหญ่ ส่วนเดธมองพิงกี้พายด้วยสายตาสนอกสนใจ
“หืม~ ฉันเคยได้ยินมาว่าเธอเป็นโพนี่ธรรมดาที่ไม่ธรรมดา สงสัยจะจริงแฮะ” เดธมองที่ท้องของพิงกี้พายตรงที่ถูกค้อนเหวี่ยงใส่เต็มๆแต่แทบจะไม่มีรอยแผลอะไรสักนิดด้วยสายตาชื่นชม
“ฮิๆๆๆ ใครๆก็ชอบบอกฉันอย่างนั้นนะ ^///^” พิงกี้พายยกมือขึ้นมาลูบหลังหัวตัวเองด้วยความเขินอายกับคำพูดของเดธ ฟุบ! แต่จู่ๆเดธก็โผล่มาข้างหลังเธอพร้อมกับเอาเคียวเกี่ยวคอพิงกี้พายไว้
“ขอโทษด้วยละกันที่จริงฉันอย่างคุยกับเธอเป็นการส่วนตัวอยู่เหมือนกันแต่น่าเสียดายที่เธอต้องตาย” เดธมองพิงกี้พายอย่างเย็นชาด้วยสายตาของนักฆ่าพันธุ์แท้
“วู้~เคียวของเธอดูสวยจัง *-*” พิงกี้พายเอามือลูบเคียวของเดธและมองมันด้วยสายตาที่เป็นประกายโดยที่เธอไม่มีท่าทีหวาดกลัวเลยสักนิด เดธไม่สนใจคำพูดของพิงกี้พายและมองเธออย่างเย็นชาจากนั้นเขาก็กระชากเคียวอย่างแรงเพื่อหวังให้หัวของเธอขาดในครั้งเดียว
ดึ๊ง แต่พิงกี้พายหยิบลูกบอล(ซึ่งไม่รู้หยิบมาจากไหน)ออกรับเคียวของเดธได้อย่างง่ายดายแต่ก็เกือบถึงคอเธอไปเพียงนิดเดียว เดธมองลูกบอลในมือของพิงกี้พายอย่างแปลกใจที่มันสามารถรับเคียวของเขาได้
‘เอาออกมาจากไหนกัน?’
“ฟิ้ว~ เกือบคอขาดแล้วไหมละเรา =-=;;;” พิงกี้พายเหงื่อตกมองเคียวที่เกือบถึงคอเธอด้วยสายตาที่เริ่มจะไม่สนุกด้วยแล้ว เดธเลิกสนใจลูกบอลในมือของพิงกี้พายแล้วออกแรงดึงเคียวอีกครั้งครางนี้บอลขาดอย่างง่ายดาย ฟุบ แต่พิงกี้พายปล่อยมือจากลูกบอลทันเวลาแล้วก้มตัวหลบก่อนที่เคียวจะตัดคอเธอ พิงกี้พายกลิ่งตัวถอยออกมาจากเดธจากนั้นเธอก็หยิบอาวุตหรืออุปกรณ์ชิ้นโปรดของเธอออกมานั้นก็คือ Party Cannon (ปืนใหญ่ปาร์ตี้)
“เอาละน้า!! >o<” พิงกี้พายหันปืนใหญ่ขึ้นฟ้าแล้วดึงเชือกด้านหลังของปืน บู๊ด!! กระดาษสีและริบบิ้นถูกยิงออกไปพุ่งขึ้นฟ้า เดธมองพวกกระดาษสีที่กำลังพุ่งขึ้นฟ้าอย่างงงๆ
“คิดจะทำอะไรของเธอ?”
“ถ้าบอกนายตอนนี้....มันก็ไม่เซอร์ไพรส์นะสิ ^-^” พิงกี้พายมองพวกกระดาษสีที่กำลังขึ้นฟ้าขึ้นด้วยท่าทางตื่นเต้นสุดๆ ในขณะที่เดธและวิงไม่เข้าใจว่าเธอจะทำอะไร
“เอาละ!! Time to Start The Party!! (ได้เวลาเริ่มปาร์ตี้)” ตูม!! พอพิงกี้พายพูดจบพวกกระดาษสีก็ระเบิดกลายเป็นดอกไม้ไฟสีชมพูรูปหน้าเธอกำลังหัวเราะ เดธมองดอกไม้ไฟบนฟ้าอย่างสงสัยกับการกระทำของพิงกี้พาย
“เดธ!! ระวัง”
“หา!?” เดธหันมาวิงพอดีกับที่พิงกี้พายพุ่งเข้ามาหาเขาพอดีจากนั้นเธอก็หยิบกล่องของขวัญออกมา เป็นพอดีกับเดธหันกลับมาพิงกี้พายก็เปิดฝากล่องออก พลั๊ก จากนั้นเดธก็ถูกหมัดที่เด้งออกมาจากกล่องต่อยจนตัวลอยไปชนเสาต้นเดียวกับที่พิงกี้พายชนไปเมื่อกี้
“เดธ!!” วิงเห็นท่าไม่ดีจึงเขาวิ่งเข้าหาพงกี้พายแล้วฟาดค้อนใส่เธอ ตึง! แต่สิ่งที่วิงฟาดใส่มีแต่อากาศเท่าเขาหันไปมองรอบๆหาตัวพิงกี้พาย
“แกอยู่ไหน!! ยัยลูกโป่งสีชมพู!!”
“อยู่นี้จ้า~ ^-^” พิงกี้พายห้อยหัวลงมาต่อหน้าวิงเธอยืนอยู่บนหัวของวิงนั้นเอง วิงพอรู้แล้วก็ฟาดค้อนแต่เขาคงลืมไปว่า....พิงกี้พายอยู่บนเขา เปรี่ยง! พิงกี้พายกระโดดหลบออกมาทันก่อนที่ค้อนของวิงจะฟาดใส่หัวตัวเองแล้วล้มหน้าหลังไป พิงกี้พายเท้ามือสะกิดวิงถูกแต่เข้าไม่ขยับอีกแล้วเธอหันมองเดธที่ยังหมดสติอยู่เหมือนกัน
“จบแล้ว?.....แค่นี้น่าน่ะ? 0-0?” พิงกี้พายถึงกับงงว่าทำไมมันจบเร็วกว่าที่เธอคิดไว้ซะอีก แว๊บ!! แต่แล้วพิงกี้พายก็ตกใจเพราะเธอถูกคลุมตัวด้วยโดมแสงสีขาวโดยที่เธอไม่ได้ทันตั้งตัว จากนั้นมียูนิคอร์โพนี่หนุ่มผิวสีขาว ผมและหางสีเหลือง มีแผลยาวที่ตาซ้ายข้างหนึ่ง มีคิวตี้มาร์ครูปหัวกระโหลกกำลังถูกสว่านเจาะ เดินออกมาจากมุมมืดมองพิงกี้พายด้วยสายตาไร้อารมณ์
“ว้าว!! เซอรไพรส์สุดๆเลย!! ^-^” พิงกี้พายยิ้มอย่างเซอร์ไพรส์สุดๆกับการถูกโจมตีจากด้านหลังโดนไม่รู้ตัว ยูนิคอร์โพนี่หนุ่มบังคับให้โดมที่ขังพิงกี้พายไว้ให้ลอยมาอยู่ตรงหน้าเขา
“บอกมาเขาอยู่ไหน?”
“หือ?” พิงกี้พายเอียงคอด้วยความสงใสกับคำพูดของยูนิคอร์โพนี่หนุ่ม
“อย่ามาทำเป็นไม่รู้ บอกมา เขา-อยู่-ไหน?” ยูนิคอร์โพนี่หนุ่มมองเธอด้วยสายตาจริงจังพร้อมกับบังคับให้โดมค่อยๆเล็กลง พิงกี้พายยิ่งงงเข้าไปอีก
“ช่างเถอะ ไม่จำเป็นต้องบอกก็ได้” ยูนิคอร์โพนี่หนุ่มยื่นมือทะลุโดมมาแตะหน้าผาพิงกี้พาย
“อีกเดียวผมก็ได้คำตอบแล้ว”
ณ ข้างในจิตของพิงกี้พาย
ยูนิคอร์โพนี่หนุ่มลืมตาขึ้นสิ่งแรกที่เขาเห็นคือประตูสองบานที่แตกต่างกันมาก บานหนึ่งเป็นประตูไม้สีชมพูสดใสมีรูปลูกโป่งสามลูกวาดด้วยพู่กัน ลูกบิดประตูเป็นรูปหัวพิงกี้พายกำลังหัวเราะอยู่ ตรงกลางของประตูมีตัวอักษรรูปตัว P ประดับไว้
ส่วนอีกบานเป็นประตูคอนกรีตสีชมพูหมองดูหดหู่จนน่ากลัวมีรูปลูกโป่งสามลูกที่ถูกปล่อยลมออกถูกวาดแปรงทาสี ที่จับประตูมีรอยขีดข่วนและดูเหมือนจะหักเมื่อไหร่ก็ได้เมื่อถูกจับต้อง ตรงกลางของประตูมีตัวอักษรรูปตัว P ประดับเหมือนบานแรกแต่มันดูหมองจางมากจนเกือบมองไม่เห็นหากมองไม่ดีและแตกต่างที่มีตัวอักษรตัว p อยู่ข้างๆตัวพีใหญ่
ยูนิคอร์โพนี่หนุ่มเดินไปทางประตูไม้สดใสเขาจับลูกบิดแล้วค่อยๆแง้มประตูออกจนพอจะแอบดูข้างในได้ ยูนิคอร์โพนี่หนุ่มผ่านช่องที่แง้มไว้สิ่งที่เขาเห็นคือห้องสีชมพูสดใสตรงกลางห้องมีโต๊ะไม้กับเก้าอี้ไม้ว่างคู่กันบนโต๊ะมีเค้นสามชั้นว่างไว้คู่กับน้ำชาที่ยังอุ่นๆอยู่เลย ถัดมาทางซ้ายของโต๊ะมีกระดาษกับสีเทียนที่ใช้แล้วกระจ่ายอยู่ใกล้ๆโต๊ะ ถัดมาอีกมีกล่องของขวัญว่างร่วมกันมากมายจนดูเกือบเหมือนภูเขา
ทางขวาของโต๊ะไม้มีโต๊ะไม้อีกตัวหนึ่งบนโต๊ะมีอุปกรณ์สำหรับจัดปาร์ตี้มากมายว่างเรียงกันอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ถัดมาไม่ห่างมากนักมีรูปภาพเหตุการณ์ต่างๆที่เคยเกิดขึ้นในชีวิตประจำวันของพิงกี้พายเรียงกันอยู่มากมาย แต่มีเพียงภาพเหตุการณ์ตั้งแต่การกลับมาของไนท์แมร์มูนที่โพนี่วิลล์จนถึงเหตุการณ์บุกโจมตีของลอร์ด ทีเร็กเท่านั้นที่เป็นภาพใหญ่สุดในบรรดาภาพทั้งหมด ข้างใต้ภาพมีพิงกี้พายกำลังหลับอยู่บนเตียงด้วยสีหน้ามีความสุข
ยูนิคอร์โพนี่หนุ่มพอเห็นห้องทั้งหมดแล้วเขาปิดประตูลงอย่างเงียบเชียบเขาเดินถอยหลังออกมาห่างๆจากประตูสีชมพู
“นี้คงเป็นจิตใจหลังของเธอสินะ แล้ว.....” ยูนิคอร์โพนี่หนุ่มเดินมายืนอยู่หน้าประตูคอนกรีตที่ดูหมองหม่นด้วยท่าทางสงใส
“ไอ้ประตูบานนี้มันคืออะไรกัน?”
“นั้นใครนะ?”
“!!” ยูนิคอร์โพนี่หนุ่มเดินถอยหลังออกมาหน้าประตูและจากเขาได้ยินเสียงพูดเชิงเย็นชาดังออกมาจากด้านในสุดของความมืดเท่าที่ยูนิคอร์โพนี่หนุ่มได้ยินเขาพอคิดว่าเจ้าของเสียงน่าจะเป็นโพนี่สาว ยูนิคอร์โพนี่หนุ่มตั้งท่าเตรียมรับมือกับโพนี่สาวที่อยู่ด้านในของความมืด
“ฉันถามว่านายเป็นใคร” จากนั้นก็มีเอิร์ธโพนี่สาวเดินออกมาจากความมืด พอยูนิคอร์โพนี่หนุ่มเห็นแล้วถึงกับตกใจเพราะโพนี่ที่อยู่ตรงเขาคือ....พิงกี้พายแต่เธอแต่ต่างแค่สองอย่างคือ หนึ่งผมและหางของเธอจากที่มันฟูๆกลายเป็นผมและหางเรียบๆธรรมดา สองผิวของเธอจากสีชมพูสดใสกลายมาเป็นสีชมพูหม่นหมองจนดูแต่ต่างกับเธอข้างนอกมาก
“ดะ...ได้ไง!? ในเมื่อเธอยัง....” ยูนิคอร์โพนี่หนุ่มหันไปมองประตูไม้สลับกับพิงกี้พายที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างสงใสและไม่เข้าใจ
“ฉัน? ฉันทำไม?” พิงกี้พายเอียงคอมองยูนิคอร์โพนี่หนุ่มอย่างสงใส ยูนิคอร์โพนี่หนุ่มไม่ตอบแล้วยิงเวทย์ใส่เธอทันที ตูม!! เกิดฝุ่นกระจายไปทั้วยูนิคอร์โพนี่หนุ่มถอนหายใจอย่างโล่งอกแต่พอฝุ่นบางลงเขาก็ตกใจที่พิงกี้พายยังยืนอยู่เฉยๆแบบไม่มีรอยแผลสักรอย
“จู่ๆยิงใส่กันแบบนี่ สงใสคงเป็นศัตรูที่อย่างรู้ข้อมูลลับของทไวไลท์ที่บอกฉะเพราะยัยพิงสินะ? =*=” พิงกี้พายมองยูนิคอร์โพนี่หนุ่มด้วยสายตาเย็นชาจนโพนี่ที่ถูกมองถึงกับขนลุกเลยทีเดียว
“พิง?” ยูนิคอร์โพนี่หนุ่มเอียงคอมองพิงกี้พายด้วยสายตาสับสนและไม่เข้าใจกับในสิ่งที่เธอพูด
“ก็หมายถึงเจ้าของประตูบานนี้ไง” พิงกี้พายยกมือชี้ไปทางประตูไม้ชมพูสดใสที่อยู่ด้านหลังอย่างรำคาญ ยูนิคอร์โพนี่หนุ่มมองประตูไม้สลับกับพิงกี้พายที่อยู่ตรงหน้าไปมาแล้วยิ่งสงใสเข้าไปอีกก็ในเมื่อเขาพึ่งจะเห็นเธอนอนอยู่บนเตียงแท้ๆแล้วไหนมายืนอยู่ตรงนี้ได้ยังไง พิงกี้พายเห็นท่าทางของยูนิคอร์โพนี่หนุ่มแล้วรู้สึกรำคาญ
“เฮ้อ~ คือง่ายๆเลยนะ เจ้าของประตูบานสีชมพูที่แสบตาแทบจนหน้าหมันไส้นี้เป็นจิตใจด้านบวกและเป็นจิตหลักของร่างกายนี้ ฉันเรียกยัยนั้นว่า พิง ส่วนฉันเป็นจิตใจด้านลบและยังเคยเป็นจิตหลักของร่างกายนี้ ส่วนยัยนั้นเรียกฉันว่าพาย แค่นี้เข้าใจหรือยัง?” พิงกี้พายหรือพายมองยูนิคอร์โพนี่หนุ่มด้วยสายตารำคาญกว่าเมื่อกี้
ยูนิคอร์โพนี่หนุ่มฟังแล้วถึงกับตกใจถึงแม้เขาเคยได้ยินเรื่องสองในตัวแทนธาตุแห่งความปรองดอนนั้นจะมีบุคลิกมากว่าหนึ่งอย่างคือฟลัตเตอร์ชายที่มีฟลัตเตอร์แบทและแรรีตี้ที่มีไนท์แมร์แรรีตี้ แต่เขาไม่เห็นเคยได้ยินว่าตัวแทนธาตุแห่งความรื่นเริงจะมีบุคลิกอื่นเหมือนกับคนอื่นๆมาก่อนเลย
“ถ้านายเข้าใจแล้วก็รีบออกไปจากที่นี้ซะ =*=” พายหันหลังให้ยูนิคอร์โพนี่หนุ่มแล้วเดินตรงไปที่ห้องของเธอด้วยท่าทางโมโหอะไรสักอย่าง ยูนิคอร์โพนี่หนุ่มส่ายหน้าเรียกสติเขารีบวิ่งไปดักหน้าเธอทันที
“เดี๋ยวสิ!! ฉันมีเรื่องอยากถามอ-”
“น่ารำคาญ! =*=!!” พลั๊ก!! พายตบหน้ายูนิคอร์โพนี่หนุ่มอย่างรำคาญปนโมโหแบบสุดแรงจนหน้าหันตามแรงแต่หน้าไม่หันตามอย่างเดียวแต่ตัวลอยไปไกลพอสมควร ยูนิคอร์โพนี่หนุ่มลุกขึ้นอย่างมึนๆเขาสะบัดหน้าไปมาให้หามึนแล้วหันไปมองพายที่กำลังมองเขาด้วยสายตากินเลือดกินเนื้อ
“แค่ฉันปล่อยให้นายมาเดินไปมาในจิตใจฉันได้ยังพอทน!! แต่นี้นายยังมีหน้ามาถามกับฉันอีกเรอะ!!” พายเดินเข้าหายูนิคอร์โพนี่หนุ่มด้วยท่าทางกินเลือดกินเนื้อจนทำให้เขาขนลุกทั้งตัว
“ตอนแรกฉันคิดว่าจะไม่ทำอะไรนายแล้วเชียวนะ!! แต่นายทำให้ฉันหมดความอดทนซะแล้ว!! =*=!!” ตึง!! พายกระทืบเท้าลงพื้นอย่างแรงจนเกิดรอยแตกขนาดใหญ่ขึ้น ซ่า!! จากนั้นก็มีน้ำพุสีแดงเลือดสดพุ่งขึ้นมาจากรอยแตกแล้วน้ำที่พุ่งขึ้นไปก็ตกลงมาเป็นฝนจนพื้นกลายเป็นสีแดงเลือด
“Zone of Blood (โซนเลือด)” พายยื่นมองยูนิคอร์โพนี่หนุ่มด้วยสายตากินเลือดกินเนื้อเช่นเดิมแต่พอมีฝนสีเลือดตกลงยิ่งเพิ่มความน่ากลัวให้พายมากขึ้นไปอีก ยูนิคอร์โพนี่หนุ่มมองสภาพพายที่โชคไปด้วยเลือดแล้วเขาแสดงสีหน้าและท่าทางหวาดกลัวออกมาอย่างสุดหัวใจ ยูนิคอร์โพนี่หนุ่มเดินถอยหลังสองสามก้าวด้วยความกลัวพอพายเห็นท่าทางของเขาแล้วเธอก็หัวเราะออกมาเบาๆด้วยท่าทางเหมือนคนโรคจิต(ซึ่งเธอก็โรคจิตอยู่แล้วด้วย)
“ฮิๆๆๆๆ หน้าตานายตอนกำลังหวาดกลัวเนี่ย......ชังน่ารักจริงๆเลยน้าาาาาาาาา ^-^” พายยิ้มออกมาอย่างมีความสุขซึ่งยิ่งสร้างความกลัวและความเครียดให้กับยูนิคอร์โพนี่หนุ่มขึ้นไปอีกยูนิคอร์โพนี่หนุ่มเดินถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ฟุบ!! ตึง!! แต่จู่ๆพายก็โผล่มาอยู่ตรงหน้ายูนิคอร์โพนี่หนุ่มแล้วเธอก็ผลักเขาให้ล้มลงกับพื้นอย่างแรงจนน้ำสีเลือดแตกกระจาย
“พอมองนายใกล้ๆแบบนี้แล้ว นายเองก็หน้าตาดีไม่เลวเหมือนกันนะ ^-^” พายยกมือลูบหน้ายูนิคอร์โพนี่ด้วยสายตาช่วงหลงใหลจนทำให้เขาหน้าแดงด้วยความอาย พายค่อยๆเลื่อนมือลงมาที่มือของยูนิคอร์โพนี่หนุ่มแล้วจู่ๆสายตาเธอก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาแบบฉับพัน
“แต่น่าเสียดาย.....ที่นายต้องตาย!!”
ฉึก!!
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!” ยูนิคอร์โพนี่หนุ่มตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวดหลังจากที่พายเอามีดทำครัว(ที่หยิบมาจากไหนไม่รู้)แท่งมือเขาจนทะลุ พายมองน้ำตาของยูนิคอร์โพนี่หนุ่มที่ไหลออกมาอย่างเจ็บปวดด้วยสายตาอย่างมีความสุข
“ฮิๆๆๆๆ ^-^” พายหัวเราะโรคจิตอีกครั้งจากนั้นเธอก็หยิบขวดที่มีน้ำสีฟ้าใสอยู่ข้างในออกมาจากผมของเธอ ยูนิคอร์โพนี่หนุ่มมองขวดในมือของพายด้วยสายตาตกใจและหน้าซีดเพราะสิ่งที่เธอหยิบออกมามันคือ แอลกอฮอล์ พายหมุนเปิดฝาขวดด้วยท่าทางร่าเริง
“ยะ....ยะ....อย่านะ!!”
“ฮิๆๆๆๆๆ ^-^” พายไม่สนใจเสียงของยูนิคอร์โพนี่หนุ่มเธอค่อยๆเอียงขวดอย่างช้าๆ ติ้งๆ พายหยดแอลกอฮอล์ลงแผลสองหยด
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!” ยูนิคอร์โพนี่หนุ่มร้องเสียงหลงและน้ำตาไหลหนังขึ้นด้วยความเจ็บปนแสบ พายมองสีหน้าเจ็บปวดของยูนิคอร์โพนี่หนุ่มด้วยรอยยิ้มแบบโรคจิต จากนั้นพายก็ดึงมีดออกมาอย่างรวดเร็วแบบไม่ปราณีเก็บมีดไว้ในผมแล้วเธอก็เทแอลกอฮอล์ลงแผลของยูนิคอร์โพนี่หนุ่มจนหมดขวด
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!”
“ฮิๆๆๆๆๆ เสียงของนายตอนกำลังเจ็บปวดเนี่ย ช่างไพเราะจริงๆเลยน้า~ ^-^” พายมองสีหน้าเจ็บปวดของยูนิคอร์โพนี่หนุ่มแล้วเธอก็โยนขวดเปล่าทิ้งไป ยูนิคอร์โพนี่หนุ่มหอบหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อนน้ำตาของเขายังคงไหลไม่หยุดพายโน้นตัวลงแล้วเธอก็เลียน้ำตาของเขา
“อย่าพึ่งเหนื่อยสิ นี้แค่เริ่มต้นเองนะ ^-^”
“แฮ่กๆๆๆ ธะ...ธะ...เธอมันยัยโรคจิต!!” แว่บ!!! พูดจบตัวของยูนิคอร์โพนี่หนุ่มก็เรืองแสงสีขาวสว่างจ้าจากนั้นเขาก็พุ่งขึ้นฟ้าไป
“ชิ!! กำลังสนุกอยู่เชียว =*=” พายมองแสงที่พุ่งขึ้นไปด้วยสายตาไม่พอใจเท่าไร พายหันหลังเดินกลับห้องเธอโดยที่พื้นที่รอบๆกลับมาเป็นพื้นที่สีขาวเหมือนเดิมจนดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
“ฝากจัดการด้วย พิง”
ณ โลกแห่งความจริง
“แฮ่กๆๆๆๆ” หลังจากที่ยูนิคอร์โพนี่หนุ่มออกมาจากจิตใจของพิงกี้พายตัวของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อมากมายราวกับโพนี่ที่พึ่งตกน้ำมาที่มือก็มีแผลเดียวกับที่เกิดขึ้นในจิตใจ ยูนิคอร์โพนี่หนุ่มมองพิงกี้พายที่ยังไม่ฟื้นด้วยสายตาแค้นใจกับเรื่องที่เธอกับเขาเมื่อกี้ เขาหยิบมีดสั้นออกมาจากใต้ผ้าคลุมแล้วเดินเข้าหาพิงกี้พายด้วยสายตามุ่งร้าย
“แก!!! ตาย!!!” ยูนิคอร์โพนี่หนุ่มแท่งมีดใส่พิงกี้พายซึ่งพอดีกับที่เธอลืมตาขึ้นพอดี แว่บ!!! จากนั้นก็เกิดแสงสีฟ้าสว่างขึ้นมาจากผมของพิงกี้พาย
“อะ...อะไรนะ!!!” ยูนิคอร์โพนี่หนุ่มยกมือขึ้นมาบังแสงเข้าตา จากนั้นแสงนั้นก็ลอยออกมาจากผมแล้วลอยมาอยู่ตรงหน้าพิงกี้พายแสงค่อยๆสว่างน้อยลงจนมองเห็นผลึกสีฟ้าใสรูปลูกโป่งลอยอยู่ ยูนิคอร์โพนี่หนุ่มมองผลึกที่ลอยอยู่ด้วยสายตาตกใจปนสับสน
“ผะ...ผลึกแห่งความรื่นเริง!? (Crystals of mirth)”
“ดูท่าจะ.......หมดเวลาสนุกแล้วสิน้า~ ^-^” ควับ!! พิงกี้พายคว้าผลึกแห่งรื่นเริงแล้วชูขึ้นฟ้า แว่บ~ เพ้ง!! พอผลึกส่องแสงอีกครั้งจากนั้นไมโครโฟนตัวสีชมพูหัวสีฟ้าพุ่งออกมาจากหน้าต่างชั้นสองของร้านมาทางพิงกี้พาย เธอหมุนคว้าไมแล้วจับผลึกแห่งความรื่นเริงใส่ตรงกลางของไมโครโฟน
“เย้~ >-0” พิงกี้พายหยุดหมุนตัวแล้วกระพริบตาข้างหนึ่งจากนั้นเธอก็เอามือมาไว้ใกล้ๆหางตา ดูเหมือนเธอกำลังเลียนแบบทำท่าทางเหมือนพวกนักร้องชื่อดังตัวไหนซะตัว ยูนิคอร์โพนี่หนุ่มมองพิงกี้พายอย่างไม่เข้าใจกับการท่าทางของเธอ
“เอาละ!! เรามา Smile (ยิ้ม) กันดีกว่าน้า~ >_,<” พิงกี้พายกดตรงกลางผลึกแห่งความรื่นเริงจากนั้นสักพักก็มีเสียงเพลงดังขึ้น เฉยๆ ยูนิคอร์โพนี่หนุ่มหันไปมองรอบๆหาที่มาของเสียงเพลงด้วยสายตาหวาดระแวงแต่ก็หายไม่เจอ ยูนิคอร์โพนี่หนุ่มหันกลับมามองพิงกี้พายที่กำลังพยักหน้าตามจังหวะของเพลง พิงกี้พายยกขึ้นจ่อปากแล้วเธอหายใจเข้าลึกๆ
My name is Pinkie Pie (Hello!) and I here to say (How ya doin?) I’m gonna make you and I will brighten up your day~ ^-^
พิงกี้พายหยุดร้องจากนั้นเธอก็หลับตาลงแล้วกลับมาพยักหน้าตามจังหวะเพลงอีกครั้งหนึ่ง ยูนิคอร์โพนี่หนุ่มมอพิงกี้พายด้วยสายตาตะลึงปนสับสนว่าเธอจะร้องเพลงทำไมเพราะเขาคิดว่าเธอร้องไปมันก็ทำอะไรเขาไม่ได้อยู่ดี ยูนิคอร์โพนี่หนุ่มรีบสายหน้าแล้วยกมีดขึ้นและกำลังจะวิ่งเข้าไปแท่งพิงกี้พายซึ่งเป็นพอดีกับที่เธอเริ่มร้องเพลงท่อนต่อไป
It doesn’t matter now (What’s up?) If you are sad or blue (Howdy!) Cause chring up my friends is just what PinKie’s here to do~
Cause I love to make you smile,smile,smile~ Yes I do It fills my heart with sunshine all the while Yes it does Cause all I really need a smile,smile,smile~ From these happy friends of mine~
พอยูนิคอร์โพนี่หนุ่มวิ่งไปได้สองสามก้าวเขาก็หยุดวิ่งและมองพิงกี้พายหลังที่เธอร้องจบท่อนสามไปด้วยสายตาของเขาจากมุ่งร้ายก็ค่อยๆเปลี่ยนไปเป็นสายตาสับสนปนชื่นชม
‘ทำไมเราถึงหยุดวิ่ง? ทำไมเราไม่วิ่งเข้าไปแท่งยัยนั้น? ทำไมกัน?’ ยูนิคอร์โพนี่หนุ่มถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมา และดูเหมือนว่าเขาจะยังไม่ได้สังเกตหางของตัวเองเลยว่าหางของเขากำลังส่ายไปมา พิงกี้พายมองสายตาสับสนของยูนิคอร์โพนี่หนุ่มด้วยรอยยิ้มกว้างจากนั้นเธอก็เริ่มร้องต่อจากท่อนเมื่อกี้
I like to see you grin (Awesome!) I would love to see you beam (Rock no!) The corners of your mouth turned up is always PinKie’s dream~ (Hoof bump!)
But if you’re kind of worried and your face has made a frown I’ll work real hard and do my best to turn that sad frown upside down~
Cause I love to make you grin,grin,grin Yes I do Bust out from ear to ear let it begin Just give me a joyful grin,grin,grin And you fill me with good cheer
It’s true some days are dark and lonely ~ And maybe you feel sad~ But Pinkie will be there to show you that it isn’t that bad~
There’s one thing that makes me happy and makes my whole life worthwhile~ and that’s when I talk to my friends And get them to sm~ile
แว่บ~จากนั้นก็มีแสงสว่างสีฟ้าออกมาจากไมของพิงกี้พาย แสงนั้นก็ค่อยๆใหญ่ขึ้นใหญ่ขึ้นจนแตกกระจายออกมาเป็นแสงเล็กๆเหมือนหิ่งห้อยจากนั้นแสงเล็กๆที่แตกไปก็ค่อยๆมาร่วมตัวกันจนกลายเป็นลูกบอลแสงสีฟ้าลอยอยู่ตรงหน้าพิงกี้พาย ยูนิคอร์โพนี่หนุ่มยังคงมองพิงกี้พายอย่างไม่ละสายตาด้วยสีหน้าเหม่อลอยโดยที่เขาไม่ได้สนใจลูกบอลแสงเลยสักนิด
จากนั้นบอลแสงก็ค่อยๆลอยออกห่างจากพิงกี้พายแล้วลอยมาอยู่ตรงหน้าของยูนิคอร์โพนี่หนุ่มที่ยังคงมองพิงกี้พายด้วยเหม่อลอยอยู่แทน จากนั้นบอลแสงก็ลอยเข้ามาคลุมตัวยูนิคอร์โพนี่หนุ่มจนมองไม่เห็นตัวเขาอีก
“ฟู่~ ^-^” พิงกี้พายหยุดร้องเพลงแล้วมองลูกบอลแสงด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเธอควงไมโครโฟนแล้วก็เก็บเข้าผมตัวเอง พอเก็บไมเสร็จเธอก็เดินเข้าไปใกล้บอลแสงเธอมองมันอยู่สักพักจากนั้นเธอก็เคาะบอลแสงสองครั้ง เพ้ง!! บอลแตกออกเป็นชิ้นๆเหมือนกระจกแต่น่าแปลกคือไม่มียูนิคอร์โพนี่หนุ่มอยู่ตรงนั้น!! พิงกี้พายมองพื้นเปล่าๆตรงหน้าด้วยสีหน้าเป็นห่วง เพราะเธอใช้พลังจาผลึกแห่งความรื่นเริงในการเวทย์สองอย่าง อย่างที่หนึ่งคือเวทย์สะกดจิตแบบอ่อนๆใช้ไม่ให้อีกฝ่ายขยับตัวได้ สองใช้เวทย์เทเลพอร์ตแบบสุ่มระยะไกล(แต่ไม่ไกลขนานข้างประเทศได้)เธอจึงไม่รู้ว่ายูนิคอร์โพนี่หนุ่มจะไปโผล่ที่ปลอดภัยหรือที่โค-ตะ-ระอันตรายหรือเปล่า
“หวังว่าคงไม่ไปโผล่ที่รังไฮดรานะ =-=;;”
ความคิดเห็น