ตัวละครปริศนา

เนื้อเรื่อง

ตัวละครปริศนา

คุณเชื่อในความรักไหม?

อย่างเช่นพวกรักแรกพบอะไรประมาณนั้นน่ะ

แต่ไม่ว่าคุณจะคิดยังไง  ฉันว่ายังไงมันก็ยังมีคนเชื่อเรื่องพวกนี้อยู่นะ   อย่างเช่นเขาคนนี้   “ก้องเกียรติ”

           ทุกๆวันก้องเกียรติมักจะตื่นแต่เช้าเพื่อออกไปข้างนอก   ไม่ว่าเข้าจะมีธุระสำคัญขนาดไหน  เขาก็ต้องไปที่ที่หนึ่งก่อนเสมอ

และวันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่เขาไปที่นั้น

      ‘กริ้ง   กริ้ง’ เสียงของกระดิ่งหน้าร้านขายดอกไม้ร้านหนึ่งดังขึ้น

      “มาแต่เช้าเชียวนะค่ะคุณก้อง   วันนี้จะรับดอกไม้อะไรดีค่ะ” เสียงเจ้าของร้านทักทายอย่างสนิดสนม

      “วันนี้ขอเป็น ดอกลิลลี่แล้วกันครับ”ก้องเกียรติตอบกลับอย่างสุภาพ

      “ได้ค่ะ ส่งที่เดิมใช่ไหมค่ะ”

      “ครับ”ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าจะให้เอาไปส่งที่ไหนในเมื่อมันมีอยู่ที่เดียวที่เขาให้เอาไปส่ง ไม่ว่าจะมาสั่งดอกไม้กี่ครั้งเขาก็จะระบุจุดหมายปลายทางไว้เพียงที่เดียวเท่านั้น ที่นั้นคือที่ข้างบ้านของเขาเอง ‘บ้านของขวัญข้าว’ เพื่อนบ้านของเขา

       “ยังไม่บอกเธออีกเหรอค่ะ”เจ้าของร้านถามกลับเมื่อเห็นการ์ดใบเล็กที่มีข้อความบางอย่างเขียนไว้

       “ผมไม่กล้าบอกเขาหรอกครับ”

       “กลัวเธอไม่คิดเหมือนคุณเหรอค่ะ แต่ฉันว่าคุณควรบอกเธอนะ เพราะชีวิตคนเรามันไม่แน่นอนหรอกค่ะ”

      “ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะครับ เอาไว้ผมจะพยายามบอกเขา”พูดจบก้องเกียรติก็ออกไปจากร้านทันที

ก้องเกียรติออกมาจากร้านขายดอกไม้แล้วตรงไปทำงานต่อ

         ทุกวันเขาจะแวะมาที่นี่ก่อนไปที่อื่นเสมอเพื่อสั่งดอกไม้ให้ ‘เธอคนนั่น’ เป็นเวลาเกือบปีแล้วที่เขาทำแบบนี้   ส่งดอกไม้กับการ์ดที่ไม่ระบุชื่อผู้ส่งให้เธอทุกวัน   แม้เธอจะไม่รู้ว่าใครเป็นคนส่งแต่แค่เธอรับดอกไม้ของเขาแค่นี้เขาก็ดีใจแล้ว

  หนึ่งเดือนต่อมา

     ก้องเกียรติหน้ามืดและเป็นลมในที่ทำงาน   เพื่อนของเขาจึงนำตัวเขาส่งโรงพยาบาล  และผลตรวจปรากฏว่าก้องเกียรติป่วยเป็นมะเร็งเม็ดขาวชนิดเฉียบพลัน   หมอบอกว่าเขาสามารถมีชีวิตอยู่ได้อีกสามเดือน...ตอนแรกที่รู้ผล           ก้องเกียรติช็อกมาก  ทั้งที่ตนเองเป็นคนที่แข็งแรงแทบไม่เคยป่วยเลยด้วยซ้ำ  แต่ทำไมพอป่วยก็ป่วยเป็นโรคร้ายแรงถึงเพียงนี้    แต่ถึงแม้ว่าเขาจะป่วยแต่เขาก็ยังปฏิบัติตนตามปกติเพื่อไม่ให้ใครรู้ว่าเขากำลังป่วยรวมถึงแม่ของเขาด้วยและเขาก็ยังคงส่งดอกไม้ไปให้ขวัญข้าวเช่นทุกวัน  เพียงแต่ครานี้เขาเพียงแค่ส่งจดหมายไปให้เธอแทนการ์ด

“จะบอกเธอแล้วเหรอค่ะ”เจ้าของร้านขายดอกไม้ถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นก้องเกียรติเอาจดหมายอออกมาจากกระเป๋าของตนแทนการเขียนการ์ดที่ทางร้านมีให้เช่นทุกวัน
“ครับ...ผมอยากบอกเขาให้รู้ว่าผมรู้สึกกับเขายังไง...ก่อนที่ผมจะไม่มีโอกาสได้บอกเขาน่ะครับ”
“บอกแค่ความรู้สึกเหรอค่ะ ...ไม่บอกเหรอว่าใครเป็นคนส่งดอกไม้ไปให้เธอทุกวัน”เจ้าของร้านถามต่อ
“ผมไม่กล้าหรอกครับ”
“ก็ลองดูก่อนสิค่ะ ดูเหมือนเธอก็อยากรู้นะค่ะว่าใครเป็นคนส่งดอกไม้ไปให้ทุกวันน่ะค่ะ”

“อย่าดีกว่าครับให้มันเป็นแบบนี้แหละครับดีแล้ว...ปล่อยให้ผมเป็นตัวละครปริศนาในชีวิตเธอแบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว” ก้องเกียรติพูดจบก็ก้มลงมองดูจดหมายในมือของตน...จดหมายที่เขาเขียนถึงเธอคนนั้นเป็นจดหมายฉบับแรกที่เขาเขียนถึงเธอ หลังจากที่เขาเฝ้ามองเธอมาตลอดและเพราะแบบนี้เขาถึงได้รู้มาโดยตลอดเช่นกันว่าเธอเก็บดอกไม้ของเขาทุกช่อ

‘สวัสดีครับคุณขวัญข้าว คุณคงจะสงสัยสินะครับว่าผมเป็นใคร ทำไมผมถึงส่งดอกไม้ไปให้คุณทุกวันทั้งที่คุณไม่เคยรู้จักผมเลยด้วยซ้ำ ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ ถ้าสิ่งที่ผมทำมันทำให้คุณรู้สึกรำคาญใจ ผมก็เป็นเพียงผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่งเท่านั้น ไม่ได้หล่อเลิศเลอหรือรวยล้นฟ้ามาจากไหน และเหตุผลที่ผมส่งดอกไม้ไปให้คุณทุกวันนั้นก็เพราะผมแอบชอบคุณอยู่  ไม่สิความรู้สึกของผมที่มีต่อคุณตอนนี้มันคงจะเลยคำว่าชอบไปแล้วล่ะ ตอนนี้ความรู้สึกของผมกำลังบอกผมว่าผมรักคุณครับ คุณขวัญข้าว แต่เพราะผมไม่มีความกล้ามากพอที่จะเดินเข้าไปบอกคุณตรงๆผมก็เลยส่งดอกไม้ไปให้คุณแทน แล้วที่ผมเขียนจดหมายมาหาคุณวันนี้ก็เพราะผมอยากให้คุณได้รับรู้ความรู้สึกของผมที่มีต่อคุณก่อนที่ผมจะไม่มีโอกาสได้บอกคุณ แม้ว่าคุณจะรู้สึกไม่รู้สึกเหมือนผมก็ตาม และจากนี้ผมคงเขียนจดหมายมาพร้อมดอกไม้แทนการ์ดพวกนั้นนะครับ

 หวังว่าคุณคงจะอ่านมัน’

         นั่นคือเนื้อความในจดหมายที่เขาเขียนถึงเธอเป็นฉบับแรก  และหลังจากวันนั้นเขาก็เขียนจดหมายส่งไปให้เธอพร้อมช่อดอกไม้ทุกวัน             ซึ่งเนื้อความในจดหมายนั้นก็ยังแสดงถึงความห่วงใยที่บุคคลนั้นมีต่อเธอเสมอมา จนเวลาได้ล่วงเลยมาเกือบสามเดือนแล้วที่เขาส่งจดหมายไปให้เธอแทนการ์ด  และตอนนี้อาการป่วยของเขาก็เริ่มทรุดหนักลงเรื่อยๆ ...และแล้วมันก็มาถึงจนได้ วันที่เขาอาการทรุดหนักถึงขั้นต้องเขาโรงพยาบาล  ก้องเกียรติรู้ดีว่าเขาคงไม่รอดแน่ๆ เขาจึงเขียนจดหมายเอาไว้ฉบับหนึ่ง แล้วฝากไว้กับแม่ของเขาเพื่อนำไปให้ขวัญข้าวหลังจากเรื่องของเขาจบลง

    หลังจากที่เข้ารักษาตัวในโรงพยาบาลได้เพียงหนึ่งอาทิตย์ ก้องเกียรติก็ได้เสียชีวิตลงอย่างสงบ  และเมื่อจัดการเรื่องทุกอย่างของเขาเรียบร้อยแล้วแม่ของเขาก็ได้นำดอกไม้และจดหมายฉบับสุดท้ายของเขาไปให้ขวัญข้าวอย่างที่เขาต้องการ

                  ‘สวัสดีครับคุณขวัญข้าว เมื่อคุณได้รับจดหมายฉบับนี้ผมคงจะไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้อีกต่อไปแล้วนะครับ จดหมายฉบับนี้คงจะเป็นจดหมายฉบับสุดท้ายแล้วนะครับที่ผมจะได้เขียนถึงคุณ ตลอดเวลาที่ผมได้มีโอกาสเขียนจดหมายถึงคุณผมมีความสุขมากที่อย่างน้อยผมได้บอกความรู้สึกของผมออกไปให้คุณได้รับรู้ ขอบคุณนะครับที่คุณอ่านจดหมายของผม จากนี้ไปผมขออวยพรให้คุณโชคดีครับคุณขวัญข้าว ขอให้คุณได้พบกับคนดีๆที่รักคุณนะครับ

รักชั่วนิรันดร์

ก้องเกียรติ ’

    ไม่ว่าจะเวลาไหน  ที่ใด หรือเมื่อไหร่ก็ตาม...ทุกวินาทีของก้องเกียรติจะมีขวัญข้าวอยู่ในนั้นเสมอ  แม้แต่วินาทีสุดท้ายแห่งชีวิตของเขาก็ยังคงมีเธออยู่ในนั้น และไม่ว่าเธอจะรู้สึกอย่างไรกับเขาก็ตาม...เขาก็ยังจะรักเธอไปตราบชั่วนิจนิรันดร์