ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : สิ่งที่กำลังเกิด...
'ที่นี่...ที่ไหน?'
ชายหนุ่มคิดพลางกระพริบตาถี่ๆแต่ก็ยังคงเห็นเพียงทัศนียภาพสีดำมืดสนิทราวกับถูกขังอยู่ในห้องมืดๆ บรรยากาศรอบตัวเย็นยะเยือกราวกับจะมีวิญญาณสถิตโผล่ออกมาให้เห็นจนเขาเผลอแสยะยิ้มโดยไม่รู้ตัว
ครูบรรณารักษ์สาวเริ่มวางมาดเดินมาที่เคาท์เตอร์ก่อนจะเริ่มปริปากสั่งสอนนักเรียนตามหน้าที่ครูทันที
"อยากได้ก็เอาไปสิ หึ..หึ หึ..หึ" ยังไม่ทันที่ลัลทริมาจะพูดจบ ว่าที่สามีผู้มมากอำนาจที่โผล่มาอยู่หน้าเคาท์เตอร์ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบก็อณุญาตให้เสร็จศัพย์จนพีต้องหยิบหนังสือบางๆที่มีกระดาษสีเหลืองกรอบมาติดกระดาษบันทึกเวลาคืนด้านหลังปกก่อนจะแตะเครื่องบันทึกและประทับวันเดือนปีบอกเวลาคืนให้เด็กสาวคนนั้นไปโดยปริยาย
อ๊ายยยย...หล่อก็หล่อ ใจดีด้วยอะ เค้าจะละลาย><
"ขอบคุณค่ะ รองฯการิน" ภาพของรองผ.อ.หนุ่มหน้าตาหล่อเหลาราวอัศวินขี่ม้าขาวมาช่วยเธอในยามคับขันทำเอาสาวน้อยเคลิ้มไปไม่น้อย แม้จะหยิบหนังสือเล่มนั้นมาอ่านเพียงเพราะอยากอ่านเรื่องผีสางตามความนิยมในช่วงเดือนเท่านั้นแต่การมีชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลามาเป็นรองผ.อ.ในหมู่คณะบริหารของโรงเรียนที่มีแต่แก่ๆเหี่ยวๆก็ทำเอาการินดูเตะตาจนมีสาวๆในหมู่นักเรียนเป็นแฟนคลับอยู่ไม่ใช่น้อย
รวมถึงเธอคนนี้ด้วยเช่นกัน...
........จะใช่...ยัยนั่นที่เห็นในฝันไหมนะ?
เพราะการินข้องใจกับผมหางม้าสีดำของเธอจึงเชยคางเธอขึ้นมาดูหน้าใกล้ๆจนเด็กสาวหน้าแดงแปร๊ดเป็นมะเขือเทศ เขินจนหัวใจเต้นแรงเสียงดัง'ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก' แทบจะหลุดออกมาข้างนอก
"อ..อุ๊ย ร..รองฯการินคะ?"
....ต..ต..ตายแล้ว อย่านะค้า>\\<
ยิ่งนักเรียนสาวที่ไม่เข้าใจเจตนาก็เริ่มหลับตาปี๋ด้วยความเขินอายและตื่นเต้นที่ใบหน้าอาจารย์ที่แอบปลื้มกำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ...เรื่อยๆ จนอยู่ในระยะหนึ่งคืบแบบเดียวกับในความฝันของรองผ.อ.หนุ่ม
ชิ..ไม่ใช่แฮะ...
การินสบถในใจก่อนจะเริ่มเปล่อยมือจากนักเรียนสาว...
พริบตานั้นเอง....
อาจารย์บรรณารักษ์ตะโกนอยู่ในใจด้วยความสับสนอย่างหนักกับอาการแปลกประหลาดของตัวเอง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้...ตอนเมื่อวานที่มีพนักงานผู้หญิงมาส่งสายตาหวานให้การินก็ทำให้เธอขุ่นใจไม่น้อยเช่นกัน
"ค..ครูขอโทษนะ เจ็บตรงไหนไหม?" ครูสาวแสนดีคนเดิมที่พีรู้จักรีบออกมาจากห้องพักครูพลางพลิกหน้าพลิกหลังนักเรียนหญิงคนนั้นดูเผื่อมีบาดแผลด้วยความเป็นห่วง โดยลืมไปเสียสนิทว่าว่าที่สามีแสนดีของเธอกางเขตอาคมให้ไม่สามารถมีเสียงในความคิดด้านร้ายใดๆลอดผ่านไปถึงในห้องพักครูของห้องสมุดให้เธอได้พักผ่อนจากความคิดชั่วร้ายจนเหลือแต่ความคิดดีๆของเด็กๆที่มาอ่านหนังสืออย่างเพลิดเพลิน
เป็นของขวัญวันแต่งงานจากเขา...
... เฮ้ย! มีเรื่องอะไรกันวะ?
...ตายแล้ว! ครูหึงหวงกันหละ
...ครูบรรณารักษ์โหด!! อันตรายเป็นบ้า!
...อิอิ ดีๆ รองฯผ.อ.ของฉันจะได้เกลียดแกไปเลย!!!
พอออกมาจากห้อง เสียงในใจของเด็กนักเรียนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะใกล้ๆหรือแอบมามุงดูเหตุการณ์เมื่อครู่ก็ประดังประเดเข้ามาในหัวลัลทริมาอย่างฉับพลันราวเขื่อนแตกจนเธอที่ตอนแรกก็อ่อนเพลียอยู่แล้วยิ่งหนักเข้าไปใหญ่จนทรงกายไม่อยู่ ร่างกายเริ่มสนองแรงโน้มถ่วงโลกที่ราวกับผลักเธอให้ล้มลงไปกองกับพื้น
โชคดีที่การินยืนอยู่ใกล้ๆพอดีจึงเอี้ยวตัวไปรับเธอไว้ได้ทันเวลาก่อนจะอุ้มร่างของหญิงสาวไว้ในท่าเจ้าหญิง...ทำเอาลัลทริมาอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะเริ่มดิ้นขัดขืนว่าที่สามี
"ป..ปล่อยฉันนะ!!" หญิงสาวดิ้นยังไงไม่เป็นผล ยิ่งเมื่อทั้งคู่เข้าสู่วัยผู้ใหญ่ยังผลให้สรีระแตกต่างกันมากขึ้นอย่างชัดเจน ชายหนุ่มที่ร่างกายดูแข็งแรงกำยำขึ้นมากจนไม่เหลือเค้าเด็กหนุ่มร่างผอมอดีตเด็กขี้โรคแม้น้อยนิด ตอนแรกแม้การินจะทำหน้าเซ็งๆเหมือนเพราะเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ แต่พอเห็นว่าที่ภรรยาดิ้นขัดขืนก็เริ่มจะแสยะยิ้มพลางมีเสียงหัวเราะเล็ดลอดออกมาจากปาก
"หึ..หึ หึ..หึ ขืนเธอยังไม่หยุด ฉันจะปล่อยเธอให้ลงไปกระแทกมันตอนนี้ซะเลย" คำขู่นั้นดูมีประโยชน์ไม่น้อย เพราะลัลทริมาเอาแต่สนใจว่าที่สามีที่แสยะยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่ใกล้ๆซึ่งไม่รู้ทำไมวันนี้เธอกลับมองเขาไม่ต่างจากนักเรียนสาวๆที่มองว่าดูหล่อออกแนวร้ายๆทั้งที่เห็นจนชินตา
"ปึ้ง!!" ถ้าไม่ถีบประตูห้องพักครูจนมันกระเด้งเปิดให้แทบไม่ทันก็คงทำให้ว่าที่ภรรยาเคลิ้มไปไม่ต่างจากนักเรียนหญิงคนนั้นเป็นแน่ ถึงจะพูดโน่นพูดนี่แต่ก็วางเธอคงบนโซฟาในห้องพักครูอย่างถนุถนอมด้วยสีหน้าเรียบเฉยผิดปกติยิ่งตอกย้ำอาการใจสั่นของลัลทริมาหนักเข้าไปอีกเมื่อช่วงที่เขาวางเธอลง ด้วยความหนักของหญิงสาวหรืออย่างไรก็ไม่ทราบ..ทำให้ชายหนุ่มเผลอทิ้งน้ำหนักตัวเองลงไปด้วยกระทันหันจนอยู่ในท่าที่กำลังคร่อมร่างเธออยู่
"......" ทั้งคู่มองหน้ากันด้วยอาการเบิกตาโพล่ง แม้จะอยากผละออกแต่เพราะลัลเผลอทับแขนของว่าที่สามีขณะทิ้งน้ำหนักลงมาโดยที่เธอไม่รู้ตัวทำให้ต้องมองตากันในระยะประชิดกันอยู่นานสองนาน...เพียงไม่กี่วินาทีแต่ราวกับยาวนานเป็นนิรันดร์
'ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก' หัวใจของหญิงสาวเต้นระรัวก่อนที่ความสับสนจะกลับมาอีกครั้งทำให้เธอเมินหน้าหนีว่าที่สามีทำทีแกล้งทำเป็นว่าพอหัวถึงหมอนก็หลับแล้วให้เขาสามารถยกแขนออกและผละออกจากเธอได้ในที่สุด
การินลุกขึ้นมายืนก่อนจะล้วงกระเป๋าเอากุญแจดอกหนึ่งโยนให้พีเก็บไว้ "ฝากให้ยัยโง่ด้วย...บอกว่าเย็นนี้ให้เอาเอกสารรับรองกับใบสั่งหนังสือไปไว้ท้ายรถฉัน"
"ค..ค่ะ" นักเรียนสาวขานรับด้วยอาการเขินๆเพราะเมื่อสักครู่ได้เป็นพยานให้เหตุการณืหวานแหววของคู่ข้าวใหม่ปลามันซะแล้ว
....รอกลับด้วยกันซะ นี่เป็นคำสั่ง
"......" แม้อาจารย์บรรณารักษ์สาวจะได้ยินมันผ่านญาณอาถรรพ์แต่แกล้งทำเป็นไม่ใส่ใจ เพราะในหัวมีเพียงอาการใจเต้นและอาการหึงหวงคนที่เธอยังทำใจได้ไม่สนิทนักที่จะต้องอยู่ด้วยไปตลอดชีวิตเสียด้วยซ้ำ เธอคว้าผ้าห่มที่ปลายขามาคลุมโปงพลางคิดว่าจะนอนสักงีบเพราะหมดเวลาคาบพักกลางวันที่เป็นช่วงมีนักเรียนอยู่มากไปแล้ว พีก็เอากุญแจรถดอกนั้นไปใส่กระเป๋าของครูสาวอย่างรู้งานก่อนจะลาไปเรียนคาบถัดไป แถมอีกไม่เกิน5นาทีก็จะมีครูบรรณารักษ์อีกคนมาผลัดเวรจึงพักผ่อนได้ไม่มีปัญหา
ถ้าจะมีปัญหาก็คงมีแต่ภาพตอนที่เธอเฟี่ยงปากกาตัดหน้านักเรียน ตอนที่เรียกเขาคนนั้นว่าที่รัก ตอนที่ว่าที่สามีอุ้มเธอมานอนบนโซฟาและตอนที่หัวใจเธอเต้นแรงระรัวเมื่อใบหน้าของเขามาอยู่ในระยะประชิดเมื่อสักครู่ที่ยังวนเวียนอยู่ในหัว
ลัลทริมาจิกเล็บพลางกำผ้าห่มแน่นระบายความเหนียมอายซึ่งปรากฏอยู่บนหน้าแดงฉ่านั้นเอง...
...นี่เรา...เป็นอะไรไปแล้วเนี่ย?
"หึ..หึ หึ..หึ" เสียงหัวเราะทุ้มต่ำน่าขนลุกดังก้องสะท้อนอยู่ในความมืดแลดูสยดสยอง แต่มันคือเสียงหัวเราะของตัวชายหนุ่มเสียเอง...เขาค่อยๆเดินไปเรื่อยๆในความมืด ยิ่งเดินนานบรรยากาศก็ยิ่งเย็นลงเรื่อยๆ เสียงหญ้าไหวตามลมดัง"แซก แซก"ท่ามกลางลมพัดแผ่วๆทำให้เดาได้ไม่ยากว่าเขากำลังเดินอยู่ในสวนของที่ไหนสักแห่ง
...โดยไม่ได้อยู่ตามลำพัง
"คิกๆๆ" พริบตาที่เขาหันไปเห็นต้นเสียงหัวเราะหรือก็คือแผ่นหลังของสาวน้อยวัยเดียวกับว่าที่ภรรยาเมื่อครั้งพบกันครั้งแรก ทัศนียภาพมืดมิดรอบๆกายเมื่อสักครู่ก็มลายหายไปหมดสิ้นจนเหลือแต่ภาพท้องฟ้าสีครามและสนามหญ้าที่มีลู่วิ่งล้อมรอบโดยมองเห็นอาคารเรียนอยู่ไม่ไกล...สถานที่ที่เขาคุ้นเคย
โรงเรียนนิศาพานิชย์....
"เธอเป็นใคร? "เสียงของการินที่เอ่ยถามช่วยสะกิดให้เธอคนนั้นหันมาหาเขา แววตากลมโตกระพริบถี่ๆช่วยขับเน้นใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักนั้นให้ดูราวกับตุ๊กตาก่อนที่เธอจะแสยะยิ้มหัวเราะเบาๆด้วยเสียวหัวเราะที่ไม่ต่างจากการินนัก
"ฉันก็คือ..." เด็กสาวผมดำมัดรวบหางม้าเหมือนเด็กโรงเรียนรัฐบาลค่อยๆเดินมาหาชายหนุ่ม ในชั่วพริบตานั้นการินไม่สามารถขยับตัวได้ราวกับถูกมนตร์เสน่ห์ของดวงตาเป็นประกายคู่นั้นสะกดตรึงไว้อยู่กับที่ เธอค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ...เรื่อยๆ จนกระทั้งรอยยิ้มกว้างสดใสจนตาหยีของเธอมาอยู่ในระยะ1คืบของคู่กรณีที่เบิกตาโพล่งเมื่อได้เห็นลูกกลมๆสีน้ำตาลเข้มธรรมดาแต่พอมองในระยะประชิดก็พลันเห็นวงเวทย์ปรากฏอยู่ในแววตาของเด็กสาวตรงหน้า
"ผู้หญิงที่รักคุณที่สุดในโลกเลยนะ❤"
.....ก่อนที่เธอจะตอบและหอมแก้มของชายหนุ่ม!
"อั่ก" พลันแสงสว่างเจิดจ้าจากท้องฟ้าแสบตาจนการินต้องหลับตาปี๋ตามสัญชาติญาณมนุษย์ ตามมาด้วยเสียงอำลาจากเธอคนนั้น "แล้วเจอกันนะคะ"
"...."
เมื่อการินลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง...ก็เห็นเพดานห้องนอนตัวเอง...
ฝันบ้าอะไรวะ....
ชายหนุ่มคิดในใจขณะยันกายให้นั่งตรงๆพลางขยี้ตาอย่างงัวเงีย ผมทรงเกาหลีหลังตื่นนอนทำเอาเขาดูเด็กลงไปได้สัก5-6ปี พอได้มานั่งตรงๆปรากฏว่าสิ่งที่เห็นในระยะหนึ่งคืบกลับเป็นขอบเตียงที่เขาไม่ได้ใช้งานเพราะเผลอหลับคาพื้นโดยใช้ตู้เก็บคอลเล็กชั่นสุดสยองเป็นพนักพิงหลังจนหลังแข็งเกร็งไปหมด....แตกต่างจากในฝันอย่างสิ้นเชิง
"หึ..หึ หึ..หึ หึ..หึ " ยิ่งคิดภาพในฝันยิ่งแจ่มชัดราวกับเชิญชวนให้คะนึงหา พอคิดถึงแววตาแปลกประหลาดคู่นั้นที่จ้องมองมาก็ทำเอาสั่นสะท้านกับความน่าสนใจจนหยุดหัวเราะไม่ได้
ใครกันนะ ยัยนั่น?
"ครูลัลคะ!!" เสียงเรียกของนักเรียนสาวหนึ่งในนักเรียนที่เป็นอาสาสมัครคอยช่วยงานในห้องสมุดช่วยลากลัลทริมาออกมาจากภวังค์ อาจเพราะการโหมงานหนักเพราะต้องตระเตรียมงานแต่ง จึงกลายเป็นเหยื่อของเครื่องปรับอากาศตัวใหม่และเก้าอี้บุเบาะนุ่มอย่างดีที่ใช้งบเหลือจากซื้อหนังสือเข้าห้องสมุดซื้อมาอย่างงายดาย
"อะ..อะไรหรอจ๊ะพี?" พอได้ยินการตอบรับจึงเริ่มพูดธุระทันที "...หนังสือในโซนในสุดนี่สามารถให้ยืมได้ไหมคะ?"
....โซนในสุด??...หนังสือของการินมีเด็กอยากยืมด้วยหรอเนี่ย?
คำถามนั้นทำเอาครูสาวแปลกใจไม่น้อย ใจจริงแล้วเธอไม่อยากจะอนุญาตนักด้วยเหตุที่ว่ากลัวนักเรียนจะเอาหนังสือไสยศาสตร์ประหลาดๆของว่าที่สามีไปลองใช้จริง ยิ่งการแต่งงานและฮันนีมูนที่รวมๆกันแล้วเป็นเวลาเกือบสัปดาห์ของเธอและรองผ.อ.โรงเรียนจะมีขึ้นในวันพรุ่งนี้ซึ่งหมายความว่าหากเกินเรื่องจะไม่มีใครคอยช่วยนักเรียนได้ยิ่งน่าเป็นห่วงไปใหญ่
"พี่พีคะ..ให้หนูยืมเถอะค่ะ รับรองว่าคืนตรงเวลา" ระหว่างคิดๆอยู่ก็ได้ยินเสียงหวานอ้อนขอร้อง'เด็กครูบรรณารักษ์'ประจำโรงเรียนอย่างพีจากนอกเคาท์เตอร์ที่ถูกกั้นด้วยประตูและหน้าต่างกระจกเป็นห้องพักครูบรรณารักษ์ด้านในโดยมีเคาท์เตอร์ยื่นออกมาเล็กน้อยสำหรับยืม-คือหนังสือคล้ายช่องฝากเงินของธนาคาร
....ห้ามดีกว่า...กันไว้ดีกว่าแก้
"อะ..อะไรหรอจ๊ะพี?" พอได้ยินการตอบรับจึงเริ่มพูดธุระทันที "...หนังสือในโซนในสุดนี่สามารถให้ยืมได้ไหมคะ?"
....โซนในสุด??...หนังสือของการินมีเด็กอยากยืมด้วยหรอเนี่ย?
คำถามนั้นทำเอาครูสาวแปลกใจไม่น้อย ใจจริงแล้วเธอไม่อยากจะอนุญาตนักด้วยเหตุที่ว่ากลัวนักเรียนจะเอาหนังสือไสยศาสตร์ประหลาดๆของว่าที่สามีไปลองใช้จริง ยิ่งการแต่งงานและฮันนีมูนที่รวมๆกันแล้วเป็นเวลาเกือบสัปดาห์ของเธอและรองผ.อ.โรงเรียนจะมีขึ้นในวันพรุ่งนี้ซึ่งหมายความว่าหากเกินเรื่องจะไม่มีใครคอยช่วยนักเรียนได้ยิ่งน่าเป็นห่วงไปใหญ่
"พี่พีคะ..ให้หนูยืมเถอะค่ะ รับรองว่าคืนตรงเวลา" ระหว่างคิดๆอยู่ก็ได้ยินเสียงหวานอ้อนขอร้อง'เด็กครูบรรณารักษ์'ประจำโรงเรียนอย่างพีจากนอกเคาท์เตอร์ที่ถูกกั้นด้วยประตูและหน้าต่างกระจกเป็นห้องพักครูบรรณารักษ์ด้านในโดยมีเคาท์เตอร์ยื่นออกมาเล็กน้อยสำหรับยืม-คือหนังสือคล้ายช่องฝากเงินของธนาคาร
....ห้ามดีกว่า...กันไว้ดีกว่าแก้
ครูบรรณารักษ์สาวเริ่มวางมาดเดินมาที่เคาท์เตอร์ก่อนจะเริ่มปริปากสั่งสอนนักเรียนตามหน้าที่ครูทันที
"นักเรียนจ๊ะ คือครูว่า...."
"อยากได้ก็เอาไปสิ หึ..หึ หึ..หึ" ยังไม่ทันที่ลัลทริมาจะพูดจบ ว่าที่สามีผู้มมากอำนาจที่โผล่มาอยู่หน้าเคาท์เตอร์ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบก็อณุญาตให้เสร็จศัพย์จนพีต้องหยิบหนังสือบางๆที่มีกระดาษสีเหลืองกรอบมาติดกระดาษบันทึกเวลาคืนด้านหลังปกก่อนจะแตะเครื่องบันทึกและประทับวันเดือนปีบอกเวลาคืนให้เด็กสาวคนนั้นไปโดยปริยาย
อ๊ายยยย...หล่อก็หล่อ ใจดีด้วยอะ เค้าจะละลาย><
"ขอบคุณค่ะ รองฯการิน" ภาพของรองผ.อ.หนุ่มหน้าตาหล่อเหลาราวอัศวินขี่ม้าขาวมาช่วยเธอในยามคับขันทำเอาสาวน้อยเคลิ้มไปไม่น้อย แม้จะหยิบหนังสือเล่มนั้นมาอ่านเพียงเพราะอยากอ่านเรื่องผีสางตามความนิยมในช่วงเดือนเท่านั้นแต่การมีชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลามาเป็นรองผ.อ.ในหมู่คณะบริหารของโรงเรียนที่มีแต่แก่ๆเหี่ยวๆก็ทำเอาการินดูเตะตาจนมีสาวๆในหมู่นักเรียนเป็นแฟนคลับอยู่ไม่ใช่น้อย
รวมถึงเธอคนนี้ด้วยเช่นกัน...
........จะใช่...ยัยนั่นที่เห็นในฝันไหมนะ?
เพราะการินข้องใจกับผมหางม้าสีดำของเธอจึงเชยคางเธอขึ้นมาดูหน้าใกล้ๆจนเด็กสาวหน้าแดงแปร๊ดเป็นมะเขือเทศ เขินจนหัวใจเต้นแรงเสียงดัง'ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก' แทบจะหลุดออกมาข้างนอก
"อ..อุ๊ย ร..รองฯการินคะ?"
....ต..ต..ตายแล้ว อย่านะค้า>\\<
ยิ่งนักเรียนสาวที่ไม่เข้าใจเจตนาก็เริ่มหลับตาปี๋ด้วยความเขินอายและตื่นเต้นที่ใบหน้าอาจารย์ที่แอบปลื้มกำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ...เรื่อยๆ จนอยู่ในระยะหนึ่งคืบแบบเดียวกับในความฝันของรองผ.อ.หนุ่ม
ชิ..ไม่ใช่แฮะ...
การินสบถในใจก่อนจะเริ่มเปล่อยมือจากนักเรียนสาว...
พริบตานั้นเอง....
"ฟิ้ว～～～เคร้ง" ปากกาด้ามหนึ่งพุ่งผ่านช่องว่างแค่คืบหนึ่งของทั้งคู่จนต้องผละออกจากกันอย่างเร็วโดยอัตโนมัติอย่างตระหนกตกใจสุดขีด ก่อนที่จะเห็นมันไปปักอยู่บนเสาของห้องสมุดที่อยู่ทิศตรงข้ามกับเคาท์เตอร์บรรณารักษ์ย่อมหมายความว่าต้นตอมาจากครูสาวที่ยืนอยู่พอดีช่องด้านในห้องพักครูซึ่งเป็นคนเดียวที่สามารถปามันออกไปได้
ทุกคน ณ ที่นั้นมองอาจารย์บรรณารักษ์สาวผู้ใจดีที่เพิ่งเฟี่ยงปากกาผ่านหน้านักเรียนไปอย่างอึ้งๆ ไม่เว้นแม้กระทั่งว่าที่สามีของเธอ....
"ที่รัก❤ งานเสร็จแล้วหรือไงคะ?^^" ลัลทริมาที่ยืนมองการกระทำของคนรัก(มั้ง?) ที่มาขัดคอเธอยังไม่พอ ยังจับเนื้อต้องตัวนักเรียนหญิงโดยการเชยคางเธอขึ้นแล้วยื่นหน้าไปใกล้ๆละม้ายว่าจะจูบ ยิ่งคู่กรณีไม่มีทีท่าขัดขืนแถมยังยินยอมเต็มที่ เสียงในใจของทั้งคู่หรือก็เป็นใจลงตัวกับสถานการณ์ดีเหลือเกินทำเอาเธอเริ่มจะมีน้ำโหจนยังไม่ทันได้ฟังเสียงความคิดสุดท้ายของการิน อยู่ๆมือที่ถือปากกาด้ามนั้นอยู่ก็ขยับไปเองโดยที่แม้แต่เธอเองก็ไม่ได้รู้ตัว ก่อนจะเอ่ยปากประกาศกรรมสิทธิ์ด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆและเสียงหวานแฝงความประชดประชัน
"หึ..หึ หึ..หึ ที่รัก?...งั้นหรอ?"
"!!??"
แต่พอเห็นสายตา3คู่ที่จ้องมองมาโดยเฉพาะจากที่รัก(คงงั้นมั้ง?) ที่เริ่มจะเปลี่ยนสีหน้าจากเบิกตาโพล่งเป็นสีหน้าแสยะยิ้มพลางหัวเราะคิกคักเหมือนเวลาเจอเรื่องสนุกๆก็เริ่มได้สติคืนมา
...น...นี่เราทำอะไรลงป๊ายยยยย!!
ทุกคน ณ ที่นั้นมองอาจารย์บรรณารักษ์สาวผู้ใจดีที่เพิ่งเฟี่ยงปากกาผ่านหน้านักเรียนไปอย่างอึ้งๆ ไม่เว้นแม้กระทั่งว่าที่สามีของเธอ....
"ที่รัก❤ งานเสร็จแล้วหรือไงคะ?^^" ลัลทริมาที่ยืนมองการกระทำของคนรัก(มั้ง?) ที่มาขัดคอเธอยังไม่พอ ยังจับเนื้อต้องตัวนักเรียนหญิงโดยการเชยคางเธอขึ้นแล้วยื่นหน้าไปใกล้ๆละม้ายว่าจะจูบ ยิ่งคู่กรณีไม่มีทีท่าขัดขืนแถมยังยินยอมเต็มที่ เสียงในใจของทั้งคู่หรือก็เป็นใจลงตัวกับสถานการณ์ดีเหลือเกินทำเอาเธอเริ่มจะมีน้ำโหจนยังไม่ทันได้ฟังเสียงความคิดสุดท้ายของการิน อยู่ๆมือที่ถือปากกาด้ามนั้นอยู่ก็ขยับไปเองโดยที่แม้แต่เธอเองก็ไม่ได้รู้ตัว ก่อนจะเอ่ยปากประกาศกรรมสิทธิ์ด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆและเสียงหวานแฝงความประชดประชัน
"หึ..หึ หึ..หึ ที่รัก?...งั้นหรอ?"
"!!??"
แต่พอเห็นสายตา3คู่ที่จ้องมองมาโดยเฉพาะจากที่รัก(คงงั้นมั้ง?) ที่เริ่มจะเปลี่ยนสีหน้าจากเบิกตาโพล่งเป็นสีหน้าแสยะยิ้มพลางหัวเราะคิกคักเหมือนเวลาเจอเรื่องสนุกๆก็เริ่มได้สติคืนมา
...น...นี่เราทำอะไรลงป๊ายยยยย!!
ทำเรื่องอันตรายแบบนั้นกับนักเรียนได้ยังไง...แถมทำไมเรียกการินแบบนั้น แล้วทำไมเห็นการินทำแบบนั้นกับนักเรียนต้องหงุดหงิดด้วย..เราแต่งงานพราะเรื่องญาณอาถรรพ์ต่างหาก...ไม่มีอะไรแฝงอยู่แม้แต่นิดเดียว
นอนน้อย!?...เราแค่เบลอเพราะนอนน้อยแน่ๆ!!
นอนน้อย!?...เราแค่เบลอเพราะนอนน้อยแน่ๆ!!
อาจารย์บรรณารักษ์ตะโกนอยู่ในใจด้วยความสับสนอย่างหนักกับอาการแปลกประหลาดของตัวเอง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้...ตอนเมื่อวานที่มีพนักงานผู้หญิงมาส่งสายตาหวานให้การินก็ทำให้เธอขุ่นใจไม่น้อยเช่นกัน
"ค..ครูขอโทษนะ เจ็บตรงไหนไหม?" ครูสาวแสนดีคนเดิมที่พีรู้จักรีบออกมาจากห้องพักครูพลางพลิกหน้าพลิกหลังนักเรียนหญิงคนนั้นดูเผื่อมีบาดแผลด้วยความเป็นห่วง โดยลืมไปเสียสนิทว่าว่าที่สามีแสนดีของเธอกางเขตอาคมให้ไม่สามารถมีเสียงในความคิดด้านร้ายใดๆลอดผ่านไปถึงในห้องพักครูของห้องสมุดให้เธอได้พักผ่อนจากความคิดชั่วร้ายจนเหลือแต่ความคิดดีๆของเด็กๆที่มาอ่านหนังสืออย่างเพลิดเพลิน
เป็นของขวัญวันแต่งงานจากเขา...
... เฮ้ย! มีเรื่องอะไรกันวะ?
...ตายแล้ว! ครูหึงหวงกันหละ
...ครูบรรณารักษ์โหด!! อันตรายเป็นบ้า!
...อิอิ ดีๆ รองฯผ.อ.ของฉันจะได้เกลียดแกไปเลย!!!
พอออกมาจากห้อง เสียงในใจของเด็กนักเรียนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะใกล้ๆหรือแอบมามุงดูเหตุการณ์เมื่อครู่ก็ประดังประเดเข้ามาในหัวลัลทริมาอย่างฉับพลันราวเขื่อนแตกจนเธอที่ตอนแรกก็อ่อนเพลียอยู่แล้วยิ่งหนักเข้าไปใหญ่จนทรงกายไม่อยู่ ร่างกายเริ่มสนองแรงโน้มถ่วงโลกที่ราวกับผลักเธอให้ล้มลงไปกองกับพื้น
โชคดีที่การินยืนอยู่ใกล้ๆพอดีจึงเอี้ยวตัวไปรับเธอไว้ได้ทันเวลาก่อนจะอุ้มร่างของหญิงสาวไว้ในท่าเจ้าหญิง...ทำเอาลัลทริมาอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะเริ่มดิ้นขัดขืนว่าที่สามี
"ป..ปล่อยฉันนะ!!" หญิงสาวดิ้นยังไงไม่เป็นผล ยิ่งเมื่อทั้งคู่เข้าสู่วัยผู้ใหญ่ยังผลให้สรีระแตกต่างกันมากขึ้นอย่างชัดเจน ชายหนุ่มที่ร่างกายดูแข็งแรงกำยำขึ้นมากจนไม่เหลือเค้าเด็กหนุ่มร่างผอมอดีตเด็กขี้โรคแม้น้อยนิด ตอนแรกแม้การินจะทำหน้าเซ็งๆเหมือนเพราะเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ แต่พอเห็นว่าที่ภรรยาดิ้นขัดขืนก็เริ่มจะแสยะยิ้มพลางมีเสียงหัวเราะเล็ดลอดออกมาจากปาก
"หึ..หึ หึ..หึ ขืนเธอยังไม่หยุด ฉันจะปล่อยเธอให้ลงไปกระแทกมันตอนนี้ซะเลย" คำขู่นั้นดูมีประโยชน์ไม่น้อย เพราะลัลทริมาเอาแต่สนใจว่าที่สามีที่แสยะยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่ใกล้ๆซึ่งไม่รู้ทำไมวันนี้เธอกลับมองเขาไม่ต่างจากนักเรียนสาวๆที่มองว่าดูหล่อออกแนวร้ายๆทั้งที่เห็นจนชินตา
....แม้ว่าใบหน้าที่เรียวยาวขึ้นตามอายุจะช่วยทำให้รอยยิ้มนั้นดูบางลงจากสมัยวัยรุ่นเล็กน้อยจนออร่าความโรคจิตหายไปราว5%จนดูดีขึ้นแค่นิดหน่อยก็ตามที
รองผ.อ.หนุ่มเดินไปเปิดประตูห้องพักครูก่อนจะแอบหันมาหาว่าที่ภรรยาที่กำลังแกล้งทำเป็นนอนหลับก่อนจะฝากข้อความไว้หลังไร้เสียงสัญญาณการตอบรับ
"......" แม้อาจารย์บรรณารักษ์สาวจะได้ยินมันผ่านญาณอาถรรพ์แต่แกล้งทำเป็นไม่ใส่ใจ เพราะในหัวมีเพียงอาการใจเต้นและอาการหึงหวงคนที่เธอยังทำใจได้ไม่สนิทนักที่จะต้องอยู่ด้วยไปตลอดชีวิตเสียด้วยซ้ำ เธอคว้าผ้าห่มที่ปลายขามาคลุมโปงพลางคิดว่าจะนอนสักงีบเพราะหมดเวลาคาบพักกลางวันที่เป็นช่วงมีนักเรียนอยู่มากไปแล้ว พีก็เอากุญแจรถดอกนั้นไปใส่กระเป๋าของครูสาวอย่างรู้งานก่อนจะลาไปเรียนคาบถัดไป แถมอีกไม่เกิน5นาทีก็จะมีครูบรรณารักษ์อีกคนมาผลัดเวรจึงพักผ่อนได้ไม่มีปัญหา
ถ้าจะมีปัญหาก็คงมีแต่ภาพตอนที่เธอเฟี่ยงปากกาตัดหน้านักเรียน ตอนที่เรียกเขาคนนั้นว่าที่รัก ตอนที่ว่าที่สามีอุ้มเธอมานอนบนโซฟาและตอนที่หัวใจเธอเต้นแรงระรัวเมื่อใบหน้าของเขามาอยู่ในระยะประชิดเมื่อสักครู่ที่ยังวนเวียนอยู่ในหัว
ลัลทริมาจิกเล็บพลางกำผ้าห่มแน่นระบายความเหนียมอายซึ่งปรากฏอยู่บนหน้าแดงฉ่านั้นเอง...
...นี่เรา...เป็นอะไรไปแล้วเนี่ย?
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น