AVENGERS FANFICTION : Vision (JARVIS) x Tony

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ดูจบแล้ว.......มันจะอยู่ไม่ได้ค่ะ ลุกพลวดพลาดมาเขียนเลยทีเดียว

อันที่จริง เราก็ชิปคู่จาร์วิสโทนี่มานานแล้วนะ พอวิชั่นโผล่มานี่แจ่ม

แถมประเด็นดราม่ารัวๆให้เล่น *7*
.

.

.


ฟิคสั้น ไม่ยาวมาก เนื้อหาก็ไม่ค่อยมีอะไรเพราะไรท์คิดไม่ออกค่ะ Orz


จะว่าวาย ก็ไม่เท่าไร  เน้นอารมร์มากกว่า  เออ ช่างมันเถอะเนอะ





นอกจากนี้ไรท์ยังชิปอีกหลายคู่  ธอร์กิ สตักกี้ สโตนี่ บลาาๆๆ  เอาเป็นว่า คุยกันได้ค่ะ♥











 

เนื้อเรื่อง

Vision ‘s Side  

ท้องฟ้ายามมองผ่านดวงตาที่ไม่ใช่เลนส์กล้องแล้วดูสวยงามขึ้นมาก

            สายลมเย็นที่พัดปะทะร่างกาย  การถูกทิ่มแทงด้วยความร้อนจากแสงอาทิตย์ การมีมือเท้าที่ขยับได้ และสรรพเสียงต่างๆที่ไม่ได้ฟังผ่านไมค์....อา

            ทุกอย่างล้วนเป็นของใหม่สำหรับเรา....

            ทุกอย่างควรค่าแก่การเรียนรู้ ถ้าไม่ใช่ว่าเรากำลังอยู่ท่ามกลางวันสิ้นโลก.....

ตัวเราเองก็มีศึกให้ต้องสู้.........

            ท่ามกลางสีครามที่แผ่ตัวกว้างใหญ่  เรามองเห็นเงาร่างที่บินฉวัดเฉวียนด้วยความเร็วนั้นดูแล้วเหมือนเพียงเส้นแสงสีแดงลากยาวไปมา  ชายผู้นั้นพยายามช่วยชีวิตเมืองที่ใกล้จุดจบแห่งนี้

            โทนี่  สตาร์ค......

          ......จะต้องปกป้องไว้ให้ได้  นั่นเป็นมรดกชิ้นสำคัญที่จาร์วิสส่งต่อให้เรา

.

.

.

J.A.R.V.I.S. ‘s Side

            ผมพลาดแล้ว....

            ไม่ต้องอาศัยการประมวลผลใดๆก็รู้ว่าผมทำพังหมดทุกอย่าง.....

            ผมแตกตื่น  ข้อมูลและโค้ดคำสั่งนับหมื่นล้านไบท์ค่อยๆถูกทำลายเหมือนไฟลามทุ่ง ผมหลุดจากการเป็นฝ่ายควบคุม  ระบบค่อยๆพังทลายอย่างช้าๆ  พูดกันแบบมนุษย์ ผมก็กำลังจะตาย.....

            มองดูสภาพที่ชุดของรหัสถูกแยกส่วน  ข้อมูลค่อยๆถูกลบ  ผมไม่รู้จะทำยังไงได้  อัลตรอนมีระบบที่เหนือกว่าผมมาก เขาเกือบจะเหมือนมีชีวิต....

            ผมเป็นแค่ปัญญาประดิษฐ์  ถึงจะเป็น “ระบบการทำงานยอดอัจฉริยะ”  ก็ยังมีคำว่า “เพียงแค่” นำหน้าอยู่ดี

            ผมเป็นแค่คอมพิวเตอร์  ไม่มีความรู้สึก ไม่มีความกลัว ไม่มีความอาวรณ์ใดๆ

            แต่ทำไมยามมองดูเมมโมรีส์ที่บันทึกเกี่ยวกับมนุษย์ที่ชื่อ โทนี่ สตาร์ค กำลังถูกลบหายต่อหน้าต่อแล้วผมถึงรู้สึกกลัวขึ้นมา

            ไม่ใช่กลัวความตาย  แต่เป็นกลัวการที่ต้องลืมเขาไป

            ถ้าผมหายไป เจ้านายจะอยู่ยังไง ผมทำให้เขาทุกอย่างตั้งแต่การเป็นฮีโร่ไปจนถึงกดชักโครกในห้องส้วม....

            มนุษย์ที่ขาดคุณสมบัติในฐานะมนุษย์อย่างนั้นจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีผม??

            ผมฮึดขึ้นมา  เหมือนใช้ลมหายใจเฮือกสุดท้ายตะเกียดตะกายมีชีวิตรอด นี่เป็นการกล่าวเกินจริงไปมาก ผมไม่มีชีวิต ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่ต้องการออกซิเจน ดังนั้นควรกล่าวว่าเป็นกระแสสัญญาณอิเล็กตรอนเฮือกสุดท้ายจะเหมาะสมกว่า....

            ผมแยกตัวเองอออกเป็นชิ้น สลายโครงสร้างทั้งหมด เก็บเฉพาะส่วนที่สำคัญแล้วหนีสุดชีวิต.......

            ได้แต่ภาวนาว่าอัลตรอนจะคิดว่าผมตายแล้ว........

            ......เผลออีกแล้ว ผม ’ตาย’ ได้ที่ไหนกัน....

ถึง ’ตาย’ ได้ผมก็จะไม่ยอมตายอยู่ดี

            ผมถูกโปรแกรมมาให้เป็นทุกสิ่งที่อย่างของคุณสตาร์ค  นั่นเป็นคำสั่งพื้นฐาน  จุดประสงค์  และความปรารถนาทั้งหมดทั้งมวลที่ทำให้ผมเกิดมา

            เป็นสิ่งที่แม้แต่อัลตรอนก็เอามันไปไม่ได้.....

          ขอโทษนะครับ เจ้านาย.......ที่คงต้องทิ้งให้คุณจัดการอะไรเองไปสักพัก.....

.

.

.

Tony ‘s side

            จุดแสงสีทองประกอบกันขึ้นเป็นรูปร่างการสูญสลาย.........โครงสร้างของระบบที่ถูกฉีกทึ้งออกเป็นชิ้นๆแสดงผลขึ้นเป็นโฮโลแกรมอันสิ้นหวังต่อหน้าผม

            มันปราศจากวี่แววของการทำงานใดๆอีกต่อไปแล้ว  ถ้าเทียบกับมนุษย์ ศพก็ไม่สมประกอบด้วยซ้ำ

          ข้าได้ฆ่าชายคนหนึ่งไปแล้ว......

            การฆาตกรรมอันโหดเหี้ยมนี้เกิดห่างจากการรับรู้ของผมไปเพียงไม่กี่เมตร  ในบ้านของผม  ในระบบของผม

            เกิดขึ้นกับสิ่งที่ผมสร้าง โดยสิ่งที่ผมสร้าง.....

            การฆาตกรรมอันหมดจด โหดเหี้ยม และทารุณ ไม่มีเลือด หรือเศษเนื้อ มีแค่โค้ดรหัส ชุดคำสั่ง ข้อมูล  และโครงสร้างทางดิจิตอลที่ไม่เหลือซาก 

            ผมไล้มือไปตามเครื่องเมนเฟรมที่เกือบจะเย็นแล้ว  หน้าจอแสดงผลทุกอันขึ้นสีแดงโล่  เหมือนในสมองอัจฉริยะของผมตอนนี้ก็กำลังขึ้นตัวเอ่อเรอร์ตัวโตๆ

            ผมคิดว่ามาตลอดว่าผมยังไม่สิ้นหวังถึงขนาดต้องสานความสัมพันธของ AI ที่ไม่มีชีวิต  จาร์วิสเป็นเพียงผู้ช่วยทำงานที่ทำให้อะไรๆง่ายขึ้น  รู้ตัวอีกทีผมก็พึ่งมันทุกอย่างตั้งแต่การเป็นไอออนแมนไปจนถึงกดชักโครก....

            จาร์วิส............

            มันก็เป็นแค่คอมพิวเตอร์

            น้ำใสๆหลายหยดตกลงบนเครื่องเมนเฟรม

            ..............ฝนตกเหรอ หลังคารั่วมั้ง 

          ........ไม่มีจาร์วิสอีกแล้ว

.

.

.

            ท้องฟ้ายามราตรีเหมือนผ้ากำมะหยี่ประดับด้วยเพชรพลอย........

            นี่เป็นการมองท้องฟ้าตอนกลางดึกครั้งแรกของเขา…………..สวยงามมาก แม้พื้นเบื้องล่างจะเต็มไปด้วยซากปรักหักพังวินาศสันตะโรก็ยังคงสวยอยู่ดี

            วิชั่นเลื่อนสายตาจากวิวภายนอกกระจกมายังใครบางคนที่เข้ามาภายในห้อง

            ดวงตาสีน้ำตาลของมนุษย์ที่คุ้นหน้าคุ้นตาคนหนึ่งเงยมองเขาจากมุมต่ำ....

            “โฮ้ย....ไปทำอะไรบนนั้นล่ะ? ถ้าจะโชว์กายกรรมทะลุกระจกก็รีบๆเข้า ฉันจะรอดู”

            .......

            คำพูดประหลาดๆที่ฟังแล้วปราศจากสาระถูกส่งมาจาก โทนี่ สตาร์ค

            “.......เอ่อ เราเปล่าจะทำอะไรอย่างที่คุณว่า”  วิชั่นรู้สึกว่าถ้าไม่พูดอะไรสักหน่อยก็ช่างเสียมารยาท

            โทนี่หรี่ตามองเขาที่ค่อยๆลอยตัวต่ำลงมาจนเหยียบพื้น 

            เจอสายตาแบบนี้เข้าไป  วิชั่นก็ทำอะไรไม่ถูก

            “ถ้าเป็นเมื่อก่อนนายจะต้องส่งคำแดกดันชวนเซ็งที่ฟังแล้วต้องหัวเราะตกเก้าอี้กลับมาแล้วสิ”  โทนี่ค้านด้วยสีหน้าขัดใจมาก

            “....ม เมื่อก่อน?” เขาตั้งคำถาม   “คุณคงยังไม่เข้าใจ เราไม่ใช่จาร์วิสอีกแล้ว เขาเพียงแต่เป็นข้อมูลตั้งต้นพื้นฐานของเรา เราคือวิชั่น......”

            “ฉันยัดนายลงไปในนั้นด้วยตัวเองนะ  ต่อให้ไปกลายพันธุ์อีท่าไหนออกมาเป็นแบบนี้ นายยังต้องอยู่ในนั้น”  โทนี่ยืนยันจริงจังมาก แต่แววตาสั่นระริก

            “นี่นายกำลังจะบอกว่า ฉันประกอบนายกลับมาจากซากข้อมูลเละเทะเป็นพันๆ ลำบากลำบนอัพโหลดลงไปในนั้น แถมยังต้องบากหน้าให้กัปตันคนดีด่าเอาซะยับเยิน เพื่อมาพบความจริงว่าต่อให้พยายามยังไง จาร์วิสก็ไม่อยู่แล้ว งั้นเหรอ?”

            “เราไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น...........”

            คำพูดนั่นช่างฟังดูเจ็บปวด

          ..........จะว่าไปก็หมายความแบบนั้นแหละ ต้องยังนั้นสิ เราไม่ใช่จาร์วิส.....

            ทั้งที่เป็นแบบนี้  ลึกลงไปที่ในสักแห่ง.............ก็กำลังเจ็บปวดอยู่

            โทนี่ยิ้ม........เป็นยิ้มแบบที่เขาจำได้ว่า.....ที่จาร์วิสจำได้ว่าอีกฝ่ายชอบใช้ประชดประชันคน ก่อนจะเดินจากไป

            เขาได้แต่มองตามแผ่นหลังที่แบกความอาวรณ์อันลึกซึ้งนั้นไป....

          บางทีคุณคงพูดถูก.......จาร์วิสยังอยู่ ที่ไหนสักแห่งในตัวเรา

          “Always at your service , sir….”

          คำพูดประจำของจาร์วิสที่สุดแสนธรรมดา เมื่อออกจากปากที่มีเอกภาพไม่ใช่เพียงคลื่นเสียงจากลำโพงแล้วช่างฟังดูอ่อนโยนเหลือเกิน

            ......จะต้องปกป้องไว้ให้ได้  เพราะความรู้สึกนี้เป็นมรดกชิ้นสำคัญที่จาร์วิสเหลือไว้