คุณหญิงสุดสวยกะนายรวยสุดหล่อ

ลำดับตอนที่ #1 : อเมริกา

"หนูไปนะคะ แล้วหนูจะกลับมา"ตอนนี้ฉันอยู่ที่สนามบิน ถามว่ามาทำไมน่ะเหรอก็ตั้งแต่วันที่แดวูบอกเลิกฉัน ฉันก็รออีก5ปีเรียนภาษาอังกฤษให้คล่องแล้วก็จัดการซื้อตั๋วไปอเมริกา ไปอย่างเดียวนะ และไม่มีกำหนดกลับด้วย ฉันมองแผ่นดินเกาหลีเป็นครั้งสุดท้าย แล้วก็ขึ้นเครื่องไป แม่จ๋า รอหนูด้วยนะ หนูจะกลับมา.................
ถึงอเมริกาแล้วฉันหาพี่โยมินอยู่นาน เมื่อหาไม่เจอฉันก็รีบติดต่อพี่ชายฉันทันที
"ฮัลโหล พี่โยมินเหรอ พี่อยู่ไหนอ่ะ"ฉันถามพี่โยมินอย่างใจร้อน จะไม่ให้ร้อนได้ไงนี่ตามหาอยู่ 2 ชม. แล้ว ไปหลงที่ไหนป่าวเนี่ย
"นี่ครายยยยอ่ะ  "  อ่าว จำไม่ได้รึไงยะเอ๊ะนั่นมีเสียงผู้หญิงที่ไหนน่ะ
"โยมินจ๋า ใครโทรมาจ๊ะ " "ไม่รู้ใครเหมือนกันจ๊ะนายอน"
"อ้าวพี่โยมิน จำ ไม่ได้เหรอว่าวันนี้ต้องมารับยูรินที่สนามบินน่ะ"ฉันพูดไปอย่างรำคาญนิดๆๆ
"ยูริน ยูริน หนายยย อ๋อ ยูรินน้องสาวฉันนี่นา สนามบิน สนามบิน เฮ้ยยยยยย นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย"
"นี่มัน 8 โมงครึ่งแล้วนะฉันลงเครื่องมาตั้งแต่ยังไม่6 โมงด้วยซ้ำรีบๆมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่งั้นฉันจะโทรฟ้องแม่!!!"
"จ้าๆๆๆๆๆ รีบไปเดี๋ยวนี้แหละจ้า" พี่พูดมาอย่างกลัวๆๆๆ
สุดท้ายพี่ก็มารับฉันภายในสิบนาที พอพี่มารับฉันก็พาฉันไปซื้อเสื้อผ้าสวยๆๆทั้งนั้นเลย(แพงด้วยนะ) แล้วก็พาฉันไปสมัครเรียนโรงเรียนนานาชาติแล้วก็พามาส่งฉันที่คอนโดที่พี่ฉันแชร์ห้องกะ.....(ใครก็ไม่รู้)แล้วพี่ก็ชิ่งหนีไปเลย ไปไหนหว่า ฉันนั่งๆนอนๆอยู่เกือบเที่ยงคืนนางสาวนิรนามก็ไม่ยอมกลับมาสักที ฉันเลยไปอาบน้ำนอนซะเลย

"ฮ้าววว "ฉันตื่นมาด้วยความสดชื่นแต่ก็ต้องสั่นระริกเพราะความหนาวเย็นฉันอาบน้ำแต่งตัวแล้วรีบลงมารอรถเมล์ไปโรงเรียน อ๊ะ นั่นไง มาแล้ว ขึ้นๆๆๆๆ ทำไมคนเยอะอย่างนี้ล่ะฉันได้ที่นั่งหลังสุดกว่าจะได้นั่งเบียดแทบตาย พอนั่งไปได้ป้ายหนึ่งคนก็เหลือน้อยมาก ดีดีดี ฉันจะได้นั่งสบายๆๆพอรถจอดอีกป้ายหนึ่งก็มีผู้ชายหน้าคุ้นๆๆเดินเข้ามาสกิดฉัน

"นี่เธอ" เขาพูดอย่างรำคาญๆๆ อะไรเรียกฉันเหรอ"นี่เธอ!!!" "เรียกฉันเหรอ"ฉันตอบไปอย่างกล้าๆๆกลัวๆๆ"ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้นะ"เขาพูดไม่คิดแม้แต่จะชายตามอง "แล้วเรื่องอะไรฉันต้องลุกล่ะ"ก็มันจริงนี่ เรื่องอะไรฉันต้องลุกล่ะ "นี่เธอ อย่าถามมากได้มั๊ย ฉันขี้เกียจตอบ"ฉันสนทนากับเขาโดยใช้ภาษาอังกฤษ ฮะฮะฮะ เดี๋ยวนี้ฉันเก่งแล้วนะ "ไรวะ อันธพาลจริงจริงเลยคนพงวกนี้ ย่ารำคาญ" ฉันสบถออกไปเป็นภาษาเกาหลี ร้อยทั้งร้อยก็ไม่รู้ว่าฉันพูดว่าอะไร เขาตะลึงไปเล็กน้อย"นี่เธอเป็นคนเกาหลีเหรอ" อะ อะไรกัน เขาพูดภาษาเกาหลีนี่ แสดงว่า เขาก็รู้เรื่องที่ฉันพูดน่ะสิ อะจึ๋ยยยย "แล้วนายสั่งให้ฉันลุกทำไม" ฉันเริ่มวกมาคำถามเดิมอีกครั้ง เขาทำหน้าเซ็งๆๆๆ "จะให้ฉันบอกอีกกี่ครั้งว่าขี้เกียจพูด" "นี่ ฉันก็ขี้เกียจลุกเหมือนกันนะ" "เธอนี่ กวนนักใช่ไหม ได้ ลองดีกับฉันนักก็ลองดู" อึก!! สิ้นประโยคนั้นฉันรู้สึกถึงสัมผัสอุ่นๆๆที่ประกบอยู่บนริมฝีปากฉานนนนนนนนน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!