คุณหญิงสุดสวยกะนายรวยสุดหล่อ

 ในฤดูหนาวที่เย็นระเยือก หิมะโปรยปรายมาดั่งสายฝน น้ำตาเจ้ากรรมไหลรินออกมาอย่างไม่มีวันหยุด ฉันก็ได้แต่มองแผ่นหลังอันอบอุ่นของเขาที่เดินจากไปอย่างไร้เยื่อใยกับคำพูดที่ยังติดอยู่ในหู
'ชินยูริน....เราเลิกกันเถอะ ฉันคิดว่าเราต่างก็อายุ12 ซึ่งมันยังถือว่าน้อยอยู่ และไม่สามารถที่จะเข้าใจความรักอย่างแท้จริง ฉันไม่อยากให้เธอเจ็บปวดทรมานเพราะฉันอีก ขอร้องล่ะนะ เธอเลิกวุ่นวายกับฉันและเดินออกไปจาชีวิตฉันซะที เราจะได้มีความสุข.....ทั้ง2ฝ่าย'
อะไรกัน 2 ปีที่ผ่านมา นายไม่รู้ความรู้สึกฉันเลยรึไง นี่ฉันโง่มาตลอดเลยเหรอ ก็ได้ เมื่ออยากให้ฉันไปฉันก็จะไป ถือว่านี่เป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายที่ฉันจะไม่มีวันลืมเลย.................