My host Friend.<ที่รักครับ ผมเป็นของคุณ> KiHae+KyuMin

ข้อมูลเบื้องต้น

ไม่รุว่าจะเป็นไงนะ NC นิดนุง ไม่ว่ากานนะ

เเต่งไม่เป็น 


Miny Ann

เนื้อเรื่อง

SF : My host Friend.<ที่รักครับ ผมเป็นของคุณ>
Author : MJ BONE ณ โอปอ ~*
Couple : KiHae

*********************************************************************
       “ทงเฮ ฝันดีนะลูกแม่ไปก่อนล่ะ”คุณนายอีบอกลูกชายที่กำลัง(แกล้ง)หลับ ซึ่งเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นทุกวัน หลังจากที่สามีเสียชีวิต ทุกเย็นคุณนายอีจะออกไปยังสถานเริงรมย์ซึ่งเรียกง่ายๆก็คือโฮสต์คลับ ผมไม่รู้เลยว่าทำไมถึงชอบไปสถานที่แบบนั้นกันนะ
 โฮสต์คลับคือสถานที่ที่รวบรวมชายหนุ่มหน้าตาดีทั้งหลายไว้ด้วยกัน เพื่อนอะไรน่ะหรอ ก็เพื่อตอบสนองความต้องการของเหล่าสตรีเพศ บุคคลที่จะเป็นโฮสต์ได้ต้องเรียกว่าเพอร์เฟ็คจนทำให้สตรีเพศหลงใหลกับการบริการชั้นเลิศ
       “ถ้าแม่ชอบไปที่แบบนั้น ทงเฮจะไปในที่ที่แม่ชอบบ้าง”ร่างบางรำพึงกับตัวเองก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราจริงๆ
 เช้าวันรุ่งขึ้นทงเฮโทรศัพท์ไปหาเพื่อนรักอย่างซองมินทันที
      “ซองมิน”น้ำเสียงร่างบางตื่ยเต้นเต็มที่
      “อื้ม มีไรหรอทงเฮ โทรหาเราแต่เช้าเลย ฮ้าววว”ฟังจากน้ำเสียงแล้วบ่งบอกอย่างชัดเจนว่าเจ้าเพื่อนรักยังไม่ตื่นนอนเลย
      “คือว่าเราจะชวนซองมินไปโฮสต์คลับที่ผู้หญิงคนนั้นชอบไป คือว่าเราอยากรู้ว่าที่นั่นมีอะไร คุณแม่ถึงได้ติดใจไปทุกวันขนาดนั้น”ใช่ทงเฮอยากประชดแม่ ทงเฮอยากให้แม่รู้บ้างถ้าเกิดลูกคนนี้ไปโฮสต์คลับบ้างคุณแม่จะว่ายังไง
 ใยเย็นวันนั้นซองมินมาหาทงเฮที่บ้านเพื่อเตรียมตัวไปผจญภัยกับแสงสียามค่ำคืนที่ทั้งสองคนไม่เคยเห็นมาก่อน
      “วันนี้แจะไปคลับไหนกันล่ะ”ซองมินถามทงเฮที่ก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าโฮสต์คลับที่ไหนที่คุณแม่ชอบไป 
      “เราก็ยังไม่รู้เหมือนกันน่ะ ซองมิน แหะๆ ยังไงเราลองไปที่ๆมีผู้หญิงเยอะที่สุดกันก่อนเถอะ”ทงเฮเสนอความคิดของตัวเองให้เพื่อนรักฟัง
 และการผจญภัยยามค่ำคืนของปลาน้อยและกระต่ายน้อยก็บังเกิดขึ้นโดยไม่มีใครรู้เลยว่าทั้งสองคนจะพบเจอกับอะไรบ้าง
 เดินมาได้ซักพักก็ถึงใจกลางย่านสถานเริงรมย์ซึ่งเต็มไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่ากลางค่ำกลางคืนทำไมไม่รู้จักหลับจักนอนกัน

      “ทงเฮเราว่าที่นั่นคนเยอะดีนะ ต้องเป็นโฮศต์คลับอันดับ 1 ของย่านนี้แน่เลย”ซองมินพูดพลางชี้มือไปที่สถานที่เริงรมย์ซึ่งเต็มไปด้วยหญิงสาว มือข้างหนึ่งก็พลันจูงเจ้าปลาน้อยให้ตรงเข้าไป
 “สวัสดีครับ โอ๊ะเราไม่เคยเห็นคุณมาก่อน ลูกค้าใหม่หรอครับ”พนักงานต้อนรับทักทายลูกค้าทั้งสอง โอ้โหนี่แค่พนักงานต้อนรับนะเนี่ย หล่อสะบัดเลย ทั้งทงเฮและซองมินต่างรู้ตัวว่าตอนนี้หัวใจของทั้งสองเต้นแรงซะจนจะระเบิดอยู่แล้ว
      “อ่ะ เอ่อ ใช่”ทงเฮตอบพนักงานต้อนรับไปอย่างตะกุกตะกัก
      “งั้นทางเรามีบริการพิเศษให้สำหรับคุณลูกค้าใหม่เชิญทางนี้เลยครับ”พนักงานคนดังกล่าวทำหน้าที่ของตนอย่างชำนาญ แต่เอ๊ะทำไมต้องแยกทงเฮกะซองมินไปคนละห้องด้วยล่ะ และที่แน่ๆห้องของทั้งสองคนไม่ได้จะติดกันเลย อยู่ตั้งคนละฟาก
      “อ้าว แล้วทำไมเพื่อนผมกะผมต้องแยกกันด้วยล่ะครับ”ทงเฮถามด้วยน้ำเสียงตกใจ
      “ก็เป็นบริการพิเศษของทางร้านี่ครับ อย่าพูดมากเลย ผมขอตัวก่อนนะ”เมื่อพนักงานต้อนรับพูดจบก็ปิดประตูอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ปลาน้อยที่น่าสงสารนั่งอยู่กลางห้องใหญ่คนเดียว
 ทันใดนั้นประตูก็เปิดกว้างขึ้น ปรากฏผู้ชายร่างสง่าคนหนึ่งเดินเข้ามา
      “สวัสดีครับ ผมชื่อคิบอม คิมคิบอม”ร่างหนานั้นแนะนำตัวเองกลับทงเฮ ในใจอดนึกไม่ได้เลยว่า ชายหน้าหวานคนนี้ดูน่าดึงดูดจริงๆ แล้วร่างหนาเดินเข้ามานั่งที่โซฟาข้างๆทงเฮ หน้าทงเฮตอนนี้เห็นแล้วก็อดขำไม่ได้เพราะหน้าเหมือนเด็กพึ่งตื่นนอนมาหมาดๆ ใบหน้างงงวย อ่อนต่อโลกนั้น
       “หึหึ นี่คุณมาเที่ยวโฮสต์คลับครั้งแรกหรอเนี่ย”คิบอมเอ่ยปากถามทงเฮ
        “ขำไรของนาย ก็ใช่สิ ฉันพึ่งเคยมา แต่ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องนั้น ฉันคงไม่มีวันมาเหยียบที่นี่แน่นอนรู้ไว้ซะ”ทงเฮตอบคำถามของชายหนุ่มอย่างโมโห ทำไมต้องมาหัวเราะกับแค่คำว่าครั้งแรกด้วยนะ
       “ดูแล้วคุณไม่น่าจะมาเที่ยวที่แห่งนี้นะ ว่าแต่คุณมาทำอะไรหรอ”
        “ฉันก็มาตามหาคุณแม่น่ะสิ ฉันอยากรู้ว่าคุณแม่มาทำอะไรที่โฮสต์คลับพวกนี้ทุกคืน”พูดถึงตรงนี้แล้วน้ำตาพาลจะไหล หลายปีมาแล้วสินะที่แม่แท้ๆของเค้าต้องมาเที่ยวที่โฮสต์คลับทุกคืน บางคืนก็ไม่กลับบ้าน ปล่อยให้เค้าต้องอยู่บ้านเพียวคงเดียว
          “เอาล่ะ งั้นผมจะช่วยคุณตามหาเอง”ในเมื่อโฮสต์อันดับ 1 อย่างคิบอมบอกว่าจะช่วยซะอย่าง ยังไงก็ต้องหาแม่เจอแน่ๆ
 -------------------------------------------------ทางด้านซองมิน-----------------------------------
        “อ๊ากกกกกก  ไอ้โฮสต์บ้า แกจะทำอะไรฉันเนี่ยยยยย”เสียงกรีดร้องอย่างโหยหวนของซองมินดูท่าแล้ว ซองมินจะไม่ได้มีความสุขอย่างแน่นอน
        “ก็คุณสวยออกขนาดนี้ โฮสต์อันดับต้นๆอย่างผมจะบริการเต็มที่เลย มามะๆ กระต่ายน้อยคนดี”ร่างหนาค่อยต้นร่างของซองมินเพื่อตรงเข้าไปที่เตียง คยูฮยอนโฮสต์ขี้เล่นโฮสต์อันดับ 2 ประจำโฮต์คลับอีแห่งนี้ ลองว่าถูกใจใคร คนๆนั้นจะไม่รอดไปจากมือเค้าอย่างแน่นอน และตอนนี้หมาป่าอย่างคยูฮยอนคนนี้ก็ดันถูกใจกระต่ายน้อยอย่างซองมินเข้าอย่างจัง เมื่อร่างบางสะดุดล้มทำให้ตัวของเค้านอนแอ้งแม้งลงกลางเตียง ไม่ทันที่ร่างบางจะตั้งหลักลุกขึ้นแต่อย่างใด ร่างของหมาป่าก็กระโจนเข้าใส่กระต่ายน้อยอย่างรวดเร็ว
        “อย่าน๊า า าาา” ซองมินร้องได้เพียงแค่นั้น ริมฝีปากกลับถูกร่างหนากลืนกินเข้าไป สัมผัสรุนแรงแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนหวานนุ่มลึก นี่ใช่หมาป้าตัวมะกี๊แน่หรอ
         “หวานเหลือเกินนะกระต่ายน้อย”หมาป่าคยูฮยอนพูดเมื่อถอนริมฝีปากออกจากร่างบางแล้ว หัวใจทั้งสองดวงเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน บัดนี้ซองมินผู้แสนจะดื้อรั้นก็สงบนิ่งราวกลับต้องมนต์ หรือเมาในรสจุมพิตนั้นกันแน่นะ
       “ฮึกๆ แกไอ้หมาบ้า แกขโมยจูบแรกของฉันไป แกมันชั่วช้า”ทั้งที่หน้าก็ยังแดง ใจก็ยังเต้นแรงอยู่เลย แต่น้ำตามันก็ไหลออกมาโดยอัตโนมัติ
       “เฮ้ย อย่าร้องไห้สิ คยูชอบซองมินจริงๆนะ”คยูฮยอนตกใจกับอาการของซองมิน ไม่เคยมีใครต้องเสียน้ำตาเพราะเค้ามาก่อน ซองมินเป็นคนแรก และแน่นอน คนๆนี้แหละจะเป็นคนสุดท้ายของเค้า
       “ฉันไม่เชื่อแกหรอก แกมันคนตอแหล แกคงพูดแบบนี้กับทุกคนสินะ ฉันไม่น่าหลงเชื่อมากับทงเฮเลย เฮ้ย ป่านนี้ทงเฮจะเป็นยังไงบ้างเนี่ย”ร่างบางโวยวายอยู่ดีดีก็เหมือนจะนึกอะไรได้ว่าตัวเองไม่ได้มาคนเดียว แล้วก็ผลุนผลันออกจากห้องไป
       “อะไรของเค้าวะเนี่ย”คยูฮยอนงงกับท่าทางของอีกฝ่าย ทีแรกกะจะบริการเต็มที่แต่เมื่อเห็นน้ำตาของซองมินแล้ว บอกตรงๆว่าทำไมลงจริงๆ แล้วร่างหนาก็ลุกวิ่งตามซองมินไป
 ผลัวะ ประตูใหญ่ถูกเปิดออกโดยฝีมือของซองมิน แต่ภาพที่เห็นกลับไม่ใช่อย่างที่คิด ทงเฮกำลังนั่งคุยกะคิบอมอยู่ท่าทางเคร่งเครียดเชียว
         “ทงเฮ ไอ้โฮสต์นี่มันทำอะไรทงเฮรึเปล่า เจ็บตรงไหนมั๊ย”ซองมินไม่พูดเปล่าจัดการจำเพื่อนรักหมุนซ้ายหมุนขวา เมื่อพบว่าทุกส่วนยังอยู่เป็นปกติดี ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก
         “เฮ้อ เราโล่งอกไป เราคิดว่าทงเฮจะเจอเหมือนเราซะอีก อุ๊บ”ซองมินตะครุบคำพูดของตัวเองไว้ไม่ทัน หลุดคำหยาบก้อนโตออกมา การที่ถูกไอ่หมาบ้านั่นขโมยจูบถือเป็นคำหยาบคายที่สุดในชีวิตซองมิน
         “ฮะ ซองมินโดนอะไรเล่าให้เราฟังเดี๋ยวนี้เลย”ทงเฮถามอาการเพื่อนรักด้วยท่าทางเป็นห่วง
        “ป่าวๆเราไม่เป็นไร เรายังสบายดี แหะๆ”ซองมินหลุดคำโกหกคำโตออกจากปาก ใช่สิ ใครจะอยาดให้เพื่อนรักรู้ล่ะ ว่าเสียจูบแรกให้ใครก็ไม่รู้ ถ้าเพื่อนรักอย่างทงเฮรู้เข้าล่ะก็ ไอ้หมาบ้านั่นพิการแน่ๆ ถึงแม้ว่าจะเป็นคนที่ดูอ่อนแอเพียงใด แต่เวลาโมโหขึ้นมา ทงเฮต้องกลายเป็นปีศาจดีดีนี่เอง
        “เนี่ยคุณคิบอม เค้าจะมาช่วยเราตามหาคุณแม่ด้วยแหละ ซองมิน รู้จักกันไว้สิ”แน่เหรอว่าจะมาช่วยตามหาคุณแม่อย่างเดียว ทำไมเพื่อนของเค้าต้องหน้าแดงซะขนาดนั้น แล้วสายตาของคิบอมที่มองมายังเพื่อนของตนก็ช่างดูแตกต่างจากคำว่าคนรู้จักซะจริงๆ
        “นี่กระต่ายน้อย คุณหนีผมมมาทำไมเนี่ย”คยูฮยอนที่วิ่งตามมาทีหลัง เมื่อเห็นซองมินก็โวยวายทันที
        “อ้าวเฮ้ย ไอ่ เอ่อ…”คยูฮยอนต้องกลืนคำพูดที่ตั้งใจจะพูดลงกะเพราะไปทันทีเมื่อโดนสายตาของคิบอมถลึงใส่
        “ใครกันซองมิน”ทงเฮถามเพื่อนรักอย่างสงสัย
        “อ่อ ไอ่นี่อ่ะหรอ มันเป็นโฮสต์ที่เลวร้ายที่สุดในโฮสต์คลับนี้เลยน่ะสิ
        “แหะๆ ยินดีที่รู้จักนะครับทุกคน”คยูฮยอนขี้เกียจเถียงเลยยอมรับกับคำครหาที่กระต่ายน้อยซองมินพยายามยัดเยียดให้
 ปฏิบัติการตามหาคุณแม่ของทงเฮก็เริ่มต้นขึ้นตั้งแต่บัดนี้  เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากที่เพิ่งนอนหลับไปไม่กี่ชั่วโมง เสียงโทรศัพท์ของทงเฮก็ดังขึ้น
        “ดีครับ ทงเฮพูดครับ”
         “ดีทงเฮ วันนี้ผมจะไปรับคุณที่บ้านนะ อาบน้ำแต่งตัวด้แล้วนอนอยู่ได้”น้ำเสียงทุ้มของเจ้าตัวบ่งบอกให้รู้ทันทีว่าใครเป็นเจ้าของเบอร์ปริศนาดังกล่าว
          “อะไรกันเนี่ย”บ่นได้เพียงเท่านี้ร่างบางก็รีบเด้งตัวตรงไปที่ห้องน้ำทันที
 อาบน้ำเสร็จไม่ถึง 5 นาที รถยนต์สีขาวก็เคลื่อนตัวมาถึงหน้าบ้านของทงเฮ เป็นรถคันเดียวกับที่พาทงเฮมาส่งเมื่อคืนนี้ ร่างบางจึงรีบสาวเท้าตรงไปยังเจ้าของรถที่ยืนพิงอยู่กับรถ
          “นี่มันอยู่ในแผนตามหาแม่ด้วยรึเปล่า หึหึ”ร่างบางเอ่ยพร้อมกับหัวเราะอย่างสดใส
          “ไม่หรอก แค่จะมาชวนไปเที่ยวด้วยกัน”ไม่ทันให้ร่างบางตอบรับแต่อย่างใด คิบอมก็กึ่งจูงกึ่งลากเจ้าปลาน้อยแล้วจัดการยัดเจ้าตัวเข้าไปในรถของตนทันที รถยนต์คันนี้มุ่งหน้าไปที่ไหนทงเฮก็ยังไม่รู้ แต่ที่รู้ทำไม  ทงเฮถึงไม่ปฏิเสธซักนิดนะ ทั้งๆที่ยังรู้จักกันไม่ถึงวันเลย และแล้วก็มาถึงจุดหมาย นั่นคือ บ้านของคิบอมนั่นเอง
ชายหนุ่มพาร่างบางเดินเข้าไปในตัวบ้าน  วันนี้คุณจะได้รับรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของผม อีทงเฮ คิบอมนึงในใจพร้อมกับเผลอยิ้มมุมปากออกมาโดยที่อีฝ่ายไม่ทันเห็น บ้านของคิบอมเป็นบ้านขนาดใหญ่ แต่น่าแปลกที่คิบอมอยู่คนเดียว เดินมาถึงห้องรับแขกทงเฮรู้สึกได้ถึงมือของใครบางคนที่โอบจากด้านหลัง
          “เฮ้ย คิบอมจะทำอะไรอ่ะ”ร่างบางตะโกนอย่างตกใจ
           “แล้วคิดว่าผมจะทำอะไรล่ะ หุหุ ผมเป็นโฮสต์นะ อย่าลืมสิ”ฟังจากน้ำเสียงแล้วปลาน้อยของเราไม่น่าจะรอด
           “อย่าน๊าาาา”พูดได้เพียงแค่นั้นก็ไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมาให้ระคายหูอีกเลย เมื่อร่างหนาประกบจูบเร่าร้อนลงบนริมฝีปากร่างบาง ทำไมฉันถึงไม่ขัดขืนนะ ไม่เพียงเท่านั้นมือหนายังคงรุกล้ำไปเรื่อยๆ โดยที่ร่างบางก็ไม่เห็นจะขัดขืนอ่ะไรเลยแม้แต่น้อย ตอนแรกที่ตั้งใจไว้แค่จูบคงไม่แล้วมั๊ง ทันใดนั้น เปรี้ยง! ทั้งทงเฮและคิบอมต่างสะดุ้งสุดตัว และเมื่อหันมามองหน้ากันทงเฮเป็นฝ่ายผละออกจากร่างหนา มันไม่น่าอายรึไงดูสิเสื้อก็หลุดตั้งแต่มะไหร่ไม่รู้ ไหนจะรอยรักที่อยู่บนอกอีก รีมฝีปากที่บวมแดง นี่ฉันทำไปได้ไงเนี่ย หารู้ไม่อาการอายที่สุดแสนจะน่ารักดังกล่าวกำลังถูกใครบางคนแอบมองแล้วอมยิ้มอยู่
            “นี่ใส่เสื้อซะสิ หรืออยากให้ผมทำต่อ”มนุษย์แก้มป่องเอ่ยขำๆ
            “ไอ้คนบ้า ทำแบบนี้ได้ไง”ไม่รู้นะแต่ยังไงต้องรักษาภาพพจน์กันไปก่อน ไอ้ที่บอกว่าทำแบบนี้ได้ไงอ่ะอาจจะหมายถึงปล่อยให้อารมณ์ค้างแบบนี้ได้ไงก็ได้ใครจะไปรู้555 เมื่อพูดจบทงเฮก็ตัดอาการเขินของตนด้วยการขอตัวกลับบ้านเอง
            “งั้นผมกลับก่อนล่ะ”พูดจบก็รีบวิ่งจู๊ดออกไปทันที แต่ยังไม่ทันร่างหนาวิ่งไปดักหน้า
            “ได้ไงผมไปรับคุณ ผมก็ต้องไปส่งสิ อยากให้คนอื่นเค้ามองไม่ดีหรือไง”พูดจบเจ้ามนุษย์แก้มป่องก็จัดการจูงมือทงเฮไปที่รถทันที หลังจากวันนั้นภารกิจการตามหาแม่ที่โฮสต์คลับแลดูจะเป็นเรื่องรองไปเลย ทงเฮเริ่มติดใจโฮสต์คลับซะแล้ว ตกเย็นก็เตรียมแต่งตัวเพื่อที่จะไปเจอกับคิบอมทันที ความสันพันของเรามันคืออะไรกันแน่ หรือว่าฉันเป็นแค่ลูกค้าธรรมดา แต่ทำไมต้องโทรหากันทุกวันด้วยนะ
         “มาแล้วหรอทงเฮ”ชายหนุ่มเอ่ยทักทันทีที่เห็นร่างบางเดินมาถึงหน้าประตูโฮสต์คลับราวกับว่ารอคอยการมาของคนหน้าหวานนานเหลือเกิน
        “อื้ม ทำไมเราไม่เคยเห็นคิบอมรับแขกคนอื่นเลยล่ะ ไหนว่าเป็นที่ 1 ของที่นี่ไม่ใช่หรอไง”
        “ก็ เอ่อ เอาเหอะช่างเหอะน่า ว่าแต่ฉันได้เบาะแสแล้วนะโฮต์คลับที่แม่ทงเฮชอบไปอ่ะ”ร่างหนาตะกุกตะกักก่อนที่จะเบี่ยงประเด็นไปเรื่องอื่น
         “ห๊ะ แล้วมันที่ไหนกันล่ะ”ร่างบางถามอย่างตื่นเต้น
         “ก็ที่นี่แหละ”คิบอมก้มหน้าลงเหมือนกับคนที่มีความผิดติดตัว
         “คิบอมมีอะไรจะสารภาพกับเรามั๊ย”ร่างบางเห็นปฏิกิริยาของอีกฝ่าย ก็เหมือนจะรู้ว่ามันต้องมีเรื่องอะไรบางอย่าง เอาวะ ยังไงๆความลับก็ไม่มีในโลก
           “ถ้าเกิดผมบอกอะไรคุณไป คุณสัญญากับผมได้มั๊ยว่าจะเป็นเหมือนเดิม”ชายหนุ่มมองอีกฝ่ายอย่างค้นหาคำตอบ
           “บอกมาก่อนสิ”ร่างบางพูดได้แค่นั้น
ภายในห้องส่วนตัว บรรยากาศที่แสนจะอึมครึมนี้ เมื่อไหร่จะผ่านไปซะที แล้วคิบอมก็เปิดปากเฉลยถึงข้อสงสัยทุกข้อให้ทงเฮได้ฟัง
            “ฉันขอเล่าเรื่องแม่ก่อนเลยนะ ตอนที่พ่อของทงเฮเสียชีวิตไปอ่ะ แม่ของทงเฮได้กู้เงินของครอบครัวฉันไป ทุกวันแม่ของทงเฮเลยต้องมาทำงานชดใช้ให้กับบ้านของเรา ที่ทงเฮไปบ้านฉันวันนั้นแล้วไม่มีใครอยู่บ้านอ่ะ จริงๆแล้วแม่ของทงเฮเป็นแม่บ้านที่นั่น  ท่านขอว่าจะทำงานเฉพาะกลางคืนได้มั๊ย เพราะว่ากลางวันท่านก็จะไปทำงานอื่นเหมือนกัน เพื่อนำเงินทั้งหมดส่งนายเรียน ส่วนที่นายถามฉันว่าทำไมฉันไม่เคยรับแขกคนอื่นเลย ก็เพราะว่าจริงๆแล้วฉันไม่ใช่โฮสต์แต่ฉันเป็นเจ้าของต่างหาก ที่คยูฮยอนเห็นฉันแล้วตกใจก็เพราะว่าเค้ารู้จักฉันในฐานะที่ฉันเป็นเจ้าของ แล้วที่ฉันได้รู้จักกับนายก็คือ ฉันรักนายมานานแล้ว ฉันเคยเห็นรูปที่แม่นายทำหล่นไว้ ฉันยังเก็บรูปนั้นไว้” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับโชว์รูปดังกล่าว เป็นรูปที่ทงเฮยิ้มอย่างมีความสุข
          “น่าแปลกนะที่ฉันหลงรักคนในรูปคนที่ฉันไม่มีโอกาสได้ทำความรู้จัก แต่เหมือนโชคชะตาจะเข้าข้างนายมาตามหาแม่พอดี ฉันเลยปลอมตัวเป็นโฮสต์เพื่อที่จะได้มีโอกาสทำความรู้จักกับนาย”ความลับทุกอย่างกระจ่างทันที ร่างบางนั่งร้องไห้สงสารแม่ ใช่สิตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันมองแม่ในแง่ร้ายมาตลอด แม่ ทงเฮรักแม่ที่สุดเลย
            “นายไม่โกรธฉันใช่มั๊ย ทงเฮ”ร่างหนาเดินเข้ามาประคองร่างบางไว้ และกอดอย่างแนบแน่น ไม่มีคำตอบเออกมาจากปาก หากแต่การกระทำเท่านั้นที่สามารถตอบคำถามได้อย่างกระจ่าง เมื่อทั้งสองมองตากัน ร่างหนาพรมจูบทั่วใบหน้าทงเฮ หวานล้ำ อ่อนโยน แต่กต่างจากคราวที่แล้ว แต่ก็ทำให้รู้สึกดีไม่น้อย มารู้ตัวอีกทีก็ไม่มีใครใส่เสื้อผ้ากันแล้ว แต่ก็เอาเถอะ เพราะรักนี่นา  ร่างหนาฝากรอยรักสีหวานไปทั่วร่างกาย
           “อื้ม คิบอม”ทงเฮพูดได้เท่านี้ก็เปลี่ยนเป็นเสียงครางที่เต็มไปด้วยความสุข กายเชื่อมกาย ใจเชื่อมใจ เมื่อเสร็จสิ้นทั้งสองนอนกอดกันแน่นแล้วเข้าสู่ห้วงนิทรา
           “ฉันเป็นของนายโดยสมบูรณ์แล้วสินะคิบอม”ร่างบางเอ่ยเบาๆ
           “แต่ผมเป็นของคุณมานานแล้วนะ ผมรักคุณจัง”เจ้าแก้มป่องมองใบหน้ายามเขินอาย แล้วยิ้มอย่างมี   เลศนัย
           “ขออีกรอบนะที่รัก” ทำไงได้ตกเป็นของเค้าแล้วนี่ ก็ต้องยอมละกัน
 ราตรีนี้ยังอีกยาวไกล ไม่มีใครรู้หรอกความรักของคนทั้งคู่จะเป็นยังไงต่อไป แต่ทั้งคู่จะใช้ความรักที่มีให้กันเนี่ยแหละเป็นตัวประคอง......[THE END]
*****************************************************************************************
PART KYUMIN
           “ที่รักตื่นได้แล้ว”เจ้าหมาป่ากระโดดคร่อมร่างน้อยที่กำลังหลับใหลอย่างมีความสุข
           “อ๊ากกกกก  แกเข้ามาในบ้านฉันได้ไงเนี่ย ไอ้หมาบ้า”กระต่ายดิ้นขลุกขลัก หากแต่ไม่เป็นผล ไอ้บ้าเจอทีไรจะปล้ำตลอด
           “น่านะ ขอเหอะๆๆๆๆ”ร่างหนาพูดจบ ก็ก้มลงจูบกระต่ายที่น่าสงสารทันที
            “อื้มมมม”ร่างบางครางออกมาอย่างมีความสุข ไหนล่ะ อาการขัดขืนตอนแรกมันหายไปไหน แต่แล้วร่างหนาก็ต้องพลิกฝ่ายไปเป็นเบี้ยล่างทันที ทีแรกก็อึ้งๆว่าเจ้ากระต่ายเป็นอะไรไป แต่ก็ชอบนะปล่อยให้เลยตามเลยแล้วกัน ถึงยังไงก็คิดจะรับผิดชอบตั้งแต่เจอครั้งแรกอยู่แล้วนี่ ร่างหนาเลยเป็นฝ่ายจำยอมรับความเร่าร้อนของซองมินไปเต็มๆ ร่างบางจัดการจูบไปทั่วใบหน้า จัดการปลดกระดุมเสื้อ
           “ไม่ไหวแล้วเว้ยยย”คยูฮยอนเกิดคึกบ้างแล้ว จัดการพรมจูบไปทั่วร่าง แต่แล้วก็หลงใหลกับจุกหวานตรงหน้าดูดๆครึงๆอยู่นานสองนาน ร่างบางสั่นสะท้านด้วยความเสียงซ่าน จากนั้นร่างหนาใช้มือเข้าไปสำหรับบางอย่าง เมื่อเห็นว่าพร้อมเต็มที่แล้วจัดการสอดอาวุธลับของตนเข้าไปทันที เสียงครางดังสนั่นบ้าน มีแต่คนทั้งคู่เท่านั้นที่ได้รับความสุขที่เกิดขึ้น  เมื่อเสร็จสิ้นทั้งสองร่างก็นอนกอดก่ายต่างคนต่างไม่รู้สึกตัว
          “ฮึก ในที่สุดนายก็ทำสินะ”ทันทีที่ซองมินรู้สึกตัว ก็ร้องไห้ออกมาอย่างกั้นไม่อยู่
           “บ้าหรอ คุณอ่ะแหละ ปลุกปล้ำผม”ทั้งที่ก็รู้สึกผิดนะ แต่ใช้ความสดใสเข้าง้อแล้วกัน
            “ฉันเกลียดแก ไอ้หมาป่าเจ้าเล่ห์ ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้”แล้วร่างบางก็ลุกไปเข้าห้องน้ำ  คยูฮยอนไม่ปล่อยโอกาสหลุดลอยไป วิ่งตามร่างบางเข้าห้องน้ำไป
           “นี่ออกไปเดี๋ยวนี้นะ”ร่างบางร้องไห้ไปด้วย มือก็ทุบตีอีกฝ่าย แต่แล้วมือก็ถูกรวบเหนือศีรษะ คยูฮยอนจัดการอาบน้ำ ชำระร่างกายของคนดื้ออย่างสะอาดเอี่ยมทุกส่วน
          “ทำไมเงียบไปละ”คยูฮยอนนึกแปลกใจ เดาอารมณ์ยากจริงนะ ทีงี้มานั่งเงียบไม่พูดไม่จา เมื่อเงยหน้าจากการใส่เสื้อผ้าให้ร่างบางก็ปรากฏมีสายตาของอีกฝ่ายนั่งมองอยู่ไม่วางตา คราวนี้คนที่เป็นฝ่ายหน้าแดงกลับต้องเป็นเจ้าหมาป่าซะเอง ร่างบางประกบจูบทันที แต่อีกนัยมันก็แค่ปากชนกันเฉยๆก่อนที่ร่างบางจะสารภาพบางอย่างออกมา ซึ่งก็สร้างความพึงพอใจให้กับชายหนุ่มเป็นอย่างมาก
          “รัก ...รับผิดชอบด้วย”พูดได้แค่นั้นร่างบางก็ลงไปนอนกับเตียงใช้ผ้าห่มคลุมหน้าปิดบังความเขิน แค่นี้ก็พอแล้วที่คยูฮยอนต้องการ
         “ครับคนสวย รับผิดชอบตลอดชีวิตเลย แต่ขออีกรอบได้ป่ะเมียจ๋า”นั่นไง กรูยังไม่หายระบมเลยไอ้บ้า แต่มันก็ทำให้มีความสุขไม่น้อยนะ น่าจะลองดูอีกซักที ฉันรักโฮสต์เข้าให้แล้วหรอเนี่ย บทรักที่แสนจะร้อนแรงก็บังเกิดขึ้น ครั้งแล้วครั้งเล่า ดูท่าจะไม่สิ้นสุดง่ายๆ END
**************************
NCฝึกหัดยังไม่เต็มที่ค่ะ เรื่องของเรื่องแต่งไม่เป็น 555555+

สู้ๆๆๆๆๆเพื่อเพื่อนๆที่รัก