ความสุขเล็กๆของดวงจันทร์ ( kill no more)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

จันทร์สีเงินที่ ' เคย' เย็นยะเยียบ แต่ดวงจันทร์กลับขี้สงสัยต้องการได้รับคำตอบหัวใจของตนเอง..ที่บัดนี้น้ำแข็งที่เกาะกลับค่อยๆละลายออกที่ละน้อยแล้ว

เนื้อเรื่อง

        ทุ่งหญ้าเขียวขจีด้านหลังพระราชวังแห่งราชอณาจักรดราคอนปลิวไสวไปตามสายลมเย็นๆที่พัดมากระทบปลายจมูกของเด็กหนุ่มขี้เซาที่กำลังบิดขี้เกียจด้วยความง่วงงุน ที่กำลังจะล้มตัวลงนอนแผ่ให้สบาย หลังจากทำงานหลังขดหลังแข็งมานาน ถึงแปดชั่วโมง

      ความฝันของเขามันคือนอนเฉยๆก็มีกินมีใช้ไปตลอดทั้งชาติน้า!!!!!   แล้วนี้มันอะไรกันไอ้ ‘ราชามังกรจอมขี้เกียจ’ นั่นถึงได้โยนงานสารพัดสาระเพมาให้เขาทำจนไม่ได้นอน แถมยังนั่งพร้อมกับประทับตราบ้าๆ อะไรนั่นทั้งวัน  แม่เจ้าประคูณ!! มันผิดเจตนารมณ์ชัดๆ

     “ไคซ์” 

   นั่นไงพูดถึงก็มาเลย

     “เฮ่อ….นายนี่มันตายยากยิ่งกว่าแมลงสาบพันปีซะอีก  มีงานอะไรมาให้ทำอีกหละ งานยิ่งน้อยๆอยู่ “   ไคช์เน้นท้ายประโยคพร้อมทำท่าถมึงทึง …. ซึ่งดูยังไงก็ไม่น่ากลัวสักนิด

     ฝ่ายผู้มาใหม่ขมวดคิ้วก่อนส่ายหน้าไร้อารมณ์ที่ออกแวว…เหม่อลอย  “เปล่าหรอก”   แค่คิดอะไรเล่นๆเฉย”

     “นิสัยคิดฟุ้งซ่านของนายนี่แก้ไม่หายจริงๆ ”   ไคซ์พูดเหมือนรู้ใจก่อนจะเอนกายลงนอนต่อ  “ มีอะไรก็ว่ามาเหอะปัญหาอะไรท่านกูรูไคซ์คนนี้บ่หยันอยู่แล้ว”

      โดยที่ไคซ์ยังไม่ทันรู้ตัว ‘คนคิดมาก’  ก็เอนกายลงนอนอยู่ข้างๆเขาเสียแล้ว พลางพยักหน้าเบาๆ “ อืม”

     เมื่อเห็นคนจะถามยังเงียบไคซ์ก็เลยเริ่มพูดก่อน “ นายหนะควรตอบแทนบุญคุณผู้มีพระคุณอย่างฉันบ้างก็ดีนะลีโอลา  นายหนะมันตัวซวยชัดๆ ฉันคิดถูกป่าวเนี่ยที่‘รับเลี้ยง’ นาย ตอนนั้นฉันนึกว่านายมีปัญหาชู้รักอะไรกับยาเซียซะอีกแถมยังทำท่าอย่างกับตู้เย็นเดินได้หน้านายมันดูเหมือนจะ ’ฉลาด’เลยนะ หึ  แต่ความจริงนายหนะเป็น‘ ไอ้โง่มหาภัยดึงดูดความซวย’ของแท้...รู้งี้เฉดหัวนายไปศูนย์อพยพตั้งแต่ตอนนั้นเลยยังดีกว่าน่าเสียดายชะมัด”

      ถึงประโยคที่ไคซ์พูดจะมีแต่ว่าเขาโง่ไม่ก็ เป็นตัวซวย… แต่แปลกที่เขาไม่โกรธเลยสักนิดซ้ำยังรู้สึก “ ขอบคุณนะ”

นี่เขาที่เคยเป็นมือสังหาร ‘จันทร์สีเงิน’ จันทร์ที่เย็นเยียบไม่มีความรู้สึกและหัวใจ  แต่ตอนนี้

...นี่เขาเปลี่ยนไปขนาดนี้เลยเหรอ

     “ นายนี่ก็เปลี่ยนไปเยอะนะ ลี ..”

ถึงประโยคต่างแต่ใจความเหมือนโดยมิได้นัดหมายดวงตาสีเงิน และ สีฟ้าสวยพลันสบกันด้วยความไม่ได้ตั้งใจของทั้งสองส่งผลให้เจ้าของดวงตาสีฟ้าสวยหน้าแดงระเรื่อ

    “ นายมองหน้าหาเรื่องรึไงฮ้า!!!  ... ว่าแต่เรื่องที่นายอยากถามมันอะไรเสียเวลาชะมัดยาก “

     “ นายมีคนที่รู้ใจนาย เวลาอยู่ ไกลก็เป็นห่วง …เวลาอยู่ใกล้ก็รู้สึกอุ่นใจบ้างไหม”

    “ ให้ตายเหอะ!ไอ้เฒ่าบาบาลิสหื่นกามนั่นมันกรอกอะไรใส่หูนายอีกหละนั่น!!...คงจะเป็นนายหละมั้งเป็นห่วงว่าจะไปโดนใครหลอกเข้า ไม่ได้ห่วงนายนะห่วงฉันเองเนี่ยแหละที่ต้องตามไปแก้ปัญหาทุกที”  ไคซ์ตวาดเสียงดังพลางเหยียดริมฝีปากจิ้มลิ้มแบบเด็กๆนั่นเป็นรอยยิ้มแบบแหยๆ  “ อุ่นใจหนะไม่ใช่แค่อุ่นแต่ร้อนเลยมากกว่าหละกลัวคนที่นายไปแหยมเข้ามันจะตามฆ่าฉันแทนหนะสิ” (แต่ยังไงนายก็ยังห่วงใย แถมยังอุ่นใจจนแทบหลอมอยุ่ดีนี่นา: คนเขียน)

     “ แล้วแบบนี้เรียกว่า ‘รัก’ ได้รึเปล่า”  เสียงแผ่วเบาออกมาจากริมฝีปากของเขาโดยไม่รู้ตัว…คงไม่รู้ตัว คงไม่ตั้งใจ

และ  อีกฝ่ายก็ ‘คง’ ไม่ได้ยิน

    “ ช่างเหอะฉันนอนแล้ว…ทำงานมาทั้งวัน “   ไคซ์เบือนหน้าไปอีกทางแล้วโบกมือเป็นเชิงว่า ‘ไปไกลๆฉันจะนอน’

     ลีโอลาทำตามคำสั่งไคซ์อย่างว่าง่ายเขาเดินออกไปจากบริเวณนั้นเดินไปตามสายลมที่พัดทำให้ต้นหญ้าสีเขียวนั้นพลิ้วไหว…. ถึงลีโอลาจะไม่ได้รับคำตอบ แต่คำตอบอันชัดแจ้งแดงแจ๋ก็ปรากฏอยู่บนพวงแก้มใสของผู้ที่เขาอยากถามเสียแล้ว และ ดูเหมือนในที่สุดเขาก็พบคำตอบของเขาเองแล้วเสียที

     ตะวันลับขอบฟ้าผันเปลี่ยนเป็นจันทราเหลืองนวลส่องสว่างดูงดงาม แสงจันทร์ทอดลงบนต้นหญ้าเขียวที่ปลิวไสวไปตามแรงลม ประหนึ่งต้องการมอบแสงอันสว่างอันอบอุ่นให้ต้นหญ้า ไม่อยากเลยให้ตะวันกลับมาเยือนฟ้าอีกครั้ง

...อยากอยู่เคียงข้างต้นหญ้าอันเป็นความสุขเล็กๆของพระจันทร์ไปตลอดกาล