DAEJAE SF < LOVE FRIEND >

ข้อมูลเบื้องต้น

love  &  friend


friend  &  love

เนื้อเรื่อง

THANK THE RAIN

DAEJAE

B.A.P       <  BY  .  NANIVA  KISSI  >

เปาะแปะ ๆๆๆ  ซ่าๆๆ  เสียงสายฝนตกลงมากระทบพื้นในยามเย็น

ซึ้งเป็นเวลาเลิกเรียนของโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งนักเรียนที่ลงมาจากอาคารต่างรีบหาที่หลบฝน

“โอ๊ยยย!!!!   วันนี้มันเป็นวันซวยอะไรของกูวะแดฮยอนทำไมฝนต้องมาตกตอนนี้

ด้วย”

“เออ นั้นดิ เป็นวันซวยไรของกูวะยองแจ”

“อ้าว  มึงอย่าก็อปคำกูดิ”

“เออออ  ช่างเหอะว่าแต่จะกลับไงวะเนี่ย”

“หอมึงไม่น่าไกลเลยวะแดฮยอนถ้าวิ่งตากฝนไปมีหวังเปียกแหงๆ”

“ถ้าหอกูไกลหอมึงก็ไกลเพราะมึงกับกูหอเดียวกัน”

“แล้วมีไรใช่กันฝนไหมวะ”

“มีกระเป๋าเนี่ยเอาไหม”

“กระเป๋ามึง อะนะ ใบโคตรรรรใหญ่เลยวะ”

“ก็แล้วแต่มึงจะใช่ไม่ใช่”

“เอาๆๆ กูเห็นว่าไม่มีไรใช่แล้วเฉยๆหรอกนะ.

“เออออ รีบไปเหอะก่อนมันจะตกแรงกว่านี้”

หลังจากที่เถียงกันพักใหญ่ทั้งคู่รีบพากันวิ่งออกไปจากตัวอาคารท่ามกลางหยาดฝน

ที่ยังคงกระหน่ำลงมาไม่มีท่าว่าจะหยุดลงเลยจนมาถึงด้านหน้าหอของทั้งคู่

“โอ๊ยยย เปียกหมดเลยกู”

“มึงทำยังกับกูไม่เปียกงั้นแหละ”

“เออๆ กูไปก่อนละกันนะขอบใจมึงมาก ไปละ”

“ใช่ดิ กูหมดประโยชน์กับมึงแล้วไง”

“บ้าดิ มึงเอาตาตุ่มคิดรึไงวะ ชิ! กูไม่คุยกับมึงแล้ว ไปดีกว่า”

“อะไรวะ ????????????????”

ก็อกๆๆๆ

แกร็ก!     “ ว่าไงมึงมีไรคิถึงกูเหรอจากกันไม่กี่นาทีเองนะ”

“บ้าน  มึง อะ  ขอเข้าไปก่อนได้ป่าววะ กูหนาว”

“มาๆๆ”

“แดฮยอนกูขอนอนด้วยดิ ได้ปะ”

“อืออ ..........ห๊ะ!!! เดี๋ยวๆเลยมึงจะมานอนห้องกูอะนะ”

“ถูก เพราะ ห้องกูฝนสาดเว้ยเปียกหมดเลย นะมึงนะกูไม่อยากนอนชื้นๆอะ”

ที่มันพูดเนี่ยพอเข้าใจแต่ไม่เข้าใจคือมึงจะจับมือถือแขนกูทำไมเนี่ย

เดี๋ยวกูตะบะแตกขึ้นมามึงไม่รอดแน่ยองแจจจจ

“เออออ  งั้นมึงก็ไปนอนโซฟาแล้วกันนะ”

“อืมๆได้ๆ    ฮะ ฮัด  ฮัดชิ้ว!!!   จามอีกแล้วอะ   ทำไมโลกมันหมุนนนๆ  ว ....วะ”

เสียงจามทำให้ผมของมันและการทรงตัวที่จะล้มไม่ล้มทำให้ผมหันกลับไปทันทีไม่ทันไรแท้ๆ

ก็ยังงี้ทุกทีแหละบอบบางแต่ไม่เจียมตัว

“เฮ้ย!!มึง”  ผมรีบกลับไปรับมันไว้ทันก่อนจะหน้าจุ่มพื้นแบบเชียดชิว

“ตัวร้อนขนาดนี้ยังมาปากดีเถียงกูอยู่ได้นะจริงๆเลย”

ผมจัดการอุ้มมันไปนอนที่ตียงก่อนจะเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้มัน

“อือ อืมม  มึงมันหนาววะ ปิดแอร์ดิ “  เสียงละเมอของมันเรียกความสนใจจากผมได้เป็นอย่างดี

“ปิดบ้าไรกูยังไม่ได้เปิดเลย เพ้อเจอนะมึง”

“อ้าวเหรอ”

“มึงตื่นก็ดีแล้วลุกขึ้นมากินข้าวกินยาดิ”

“ไม่อะ กูไม่หิว”

“มึงจะกินดีๆหรือจะให้กูป้อน”

ไอ่ที่ขู่บอกจะป้อนยังไม่น่ากลัวเท่าการที่มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้แบบนี้ไอ่บ้าแดฮยอนเอ้ย

“ด้วยปากกูนะยองแจ”

“โอ๊ยยมึงอะ”

“จะกินไม่กิน ถ้าไม่กิน อย่าหาว่ากูไม่เตือนนะ”

“เออๆเออๆกูกินก็ได้มึงแม่รงเอา   ตะ แต……… จะ ใจ”

ริมฝีปากบางของยองแจถูกแดฮยอนทาบลงไปอย่างรวดเร็วแม้จะไม่มีการรุกล้ำใดๆก็ตาม

แต่ก็เรียกเลือดฝาดๆแต่งแต้มบนใบหน้าของยองแจได้ดีทีเดียว

“กูไม่ได้เอาแต่ใจเพราะใจกูอยู่กับมึงกูเลยไม่มีใจให้เอาหรอกนะ”

“ไอ่บ้าแดฮยอน     เขินอะ”

“แล้วนี่เมื่อไรมึงจะยอมมานอนกับกูสักทีวะ”

“ก็นอนอยู่นี้ไง”

“แบบถาวรเว้ย”

“กูขอคิดดูก่อนแล้วกัน”

“คิดไรชักช้าระวังเสียตัวนะมึง”

“ยังไม่มานอนกับมึงแบบถาวรกูยังจะเสียแล้วเลยถ้ามากูจะเหลือไรวะ”

“มึงแม่รงพูดไรงั้น   รู้ทันกูตลอดอะ”

“เชี่ยโคตรโรคจิต   บ้ากามด้วย มึงอะ”

“ถึงกูจะโรคจิตแต่กูก็จริงจังกับมึงนะยองแจ”

“พอเหอะกูยอมแล้ว “  ยองแจตอบด้วยใบหน้าแดงจากความเขินอาย

“ดีมากครับที่รัก”

“แฟนก็พอแล้วมั่ง”

“ไม่เป็นไหรอก เดี๋ยวก็เป็นอยู่ดีกูขี้เกียจเปลี่ยนสรรพนามใหม่บ่อยๆ”

ประโยคนั้นกระตุ้นต่อมความเขินของยองแจได้ดีเลยอะ โอ๊ยย อย่าน่ารักมากได้ไหม

ก่อนจะทนไม่ไหว

“บ้าดิ เลี่ยนวะ”

“แล้วรักไหม”

“รัก “   

.

.

.

.

.

“ จบ ปะ”

#####แก้บน 01

ป่วงๆไปหน่อย  แปลกๆไปหน่อย

ห่วยๆไปหน่อย แต่ไรต์ก็ตั่งใจแต่งนะ

เรื่องนี้ไรต์แต่งเพื่อแก้บนโดยเฉพาะ

ยังไงก็ขอฝากไว้ด้วยนนนนนา