โทษทีครับ...ที่ผมหน้าโฉด

"เฮ้ย!...ไอโย่ง ไม่อยากตาย เอาเงินค่าเหล้ากูมา  ฮะ ๆ ๆ พวกมึงดู แม่งกลัวกูตัวสั่น" ชายฉกรรจ์ล่ำหนา เดินล้ำหน้าเพื่อนนักเลงด้วยกัน ตบมือหนาของเขาบนหลังของเด็กชายร่างสูงบางหัวเกรียนด้านหน้าที่สวมชุดนักเรียนม.ปลาย สะพายเป้สีดำหนาใหญ่

" ผ...ผม ม...ไม่ เคยกินเหล้า...ค...ครับ...พ...พี่" นักเรียนม.ปลาย ที่พวกนักเลงคาดว่าเป็นเด็กเรียนธรรมดาๆซึ่งจะต้องลนลานล้วงเงินทั้งหมดที่มีมาให้ กลับไม่เข้าใจคำสั่ง แถมยังพูดเสียงสั่นๆ วอน ตีนกลับมา

สวย แน่เมิง.... OoO "...เอิ๊ก..."  T~T ซวย แล้วตู่ เหล่านักเลงต่างตกใจตาค้าง รีบวิ่งหนีกระจัดกระจายราวกับเจอยมทูต ทิ้งให้ "รูปงาม" นักเรียนม.ปลายชั้นปีที่ 1 ยื่นงงอยู่คนเดียว

'สงสัย พวกพี่ๆเค้าเห็นคนที่กินเหล้าแล้วชักดาบตัวจริงล่ะมั้ง...นึกว่าอะไร ที่แท้ก็จำคนผิด เฮ้ย...นึกว่าจะเจอกับนักเลงตั้งแต่วันแรกซะแล้วเรา โชคดีจังที่เมืองนี้มีพลเมืองดีๆคอยจัดการพวกป่วนเมืองกินแล้วไม่จ่ายอย่างนี้'

R z.  Dr. Fu