คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : CHAPTER 5 : ผู้ชายที่รักเธอที่สุด
naru
อึ้ง...
ลีดงเฮกำลังอึ้งตั้งแต่ชายที่มีชื่อว่าคิบอมอยู่ๆก็ลากเขามาในร้านไอศกรีมข้างมหาลัย ผู้ชายที่ขึ้นชื่อเรื่องความเย็นชากลับพาเขามาในร้านไอศกรีมกุ๊กกิ๊กแบบนี้เนี่ยนะ!
ไม่อยากจะเชื่อ!
“จะอึ้งอีกนานมั้ย?”
เสียงทุ่มถามเรียบๆเย็นๆกับพนักงานที่รับออเดอร์ที่ยืนนิ่งมองหน้าร่างสูงอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่มันกลับทำให้ทั้งพนักงานและดงเฮสะดุ้งหลุดออกภวังค์ได้เช่นกัน ร่างสูงลอบมองอาการเหวอๆของร่างบางอย่างขำๆแต่ก็ทำเป็นขรึมไว้
“ค่ะๆ!!!” พนักงานสาวเหงื่อตกกุลีกุจอเข้ามารับออเดอร์มือไม้แข็งไปหมดจับปากกาสั่นๆ ขาหญิงสาวแทบไม่เหลือแรงไว้ยืน ยิ่งเงยหน้าไปสบตานัยน์ตาคู่นั้นไอรังสีเย็นๆก็พุ่งเข้าประทะร่างหญิงสาวอย่างจัง!
คนอะไรน่ากลัวชะมัด...
หมับ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!! !!! !!!!!!!
พนักงานหญิงสาวที่กรีดร้องในใจเป็นอันสะดุ้งอีกรอบเพราะรู้สึกว่ามีอะไรนิ่มๆมาจับที่มือของตน พอเงยหน้าขึ้นก็พบกับหญิงสาวเจ้าของใบหน้าหวานๆนั้นเองก็มาจับตนไว้
“พี่สาวคะ? พี่สาวเป็นอะไรหรือปล่าวค่ะ?” ร่างบางถามขึ้นอย่างเป็นห่วงหญิงสาว ใบหน้าแสดง ถึงความห่วงใยอย่างเห็นได้ชัด ริมฝีปากคลี่ยิ้มหวานบางๆให้หญิงสาวได้สบายใจขึ้นและมันก็ได้ผล ใบหน้าหญิงสาวเริ่มมีสีเลือดไม่ใช่ขาวซีดเหมือนเมื่อครู่
เพราะเหตุการณ์เมื่อครู่ทำให้หญิงสาวกับผู้เห็นเหตุการณ์คนอื่นเกิดอาการชื่นชมและความเห็นตรงกันว่าทั้งคู่นั้นช่างเหมาะสม คนนึงก็เยือกเย็นและในขณะที่อีกคนดูอบอุ่นดุจดั่งแสงอาทิตย์เหมือนเป็นการลดตัวที่เหมาะสม...
“คือฉันอยากจะถามว่า...ทำยังไงฉันถึงจะได้ตุ๊กตานีโม่ตัวนั้นเหรอค่ะ? ><” พนักงานสาวหันหน้าไปตามที่นิ้วเรียวเล็กชี้ ทันทีที่ได้เห็นของรางวัญดูเห็นดงเฮจะลืมความเกรงต่างๆไปหมดแล้วจริงๆ อาการของร่างบางและสายตาวาววับเหมือนกับได้ของเล่นใหม่ทำให้คิบอมที่นิ่งกอดอกอยู่ฝั่งตรงข้ามอดยิ้มนิดๆกับอาการที่ดูเหมือนเด็กๆของร่างบาง
“อ้อ...นี่เป็นโปรโมชั่นพิเศษของคู่รักค่ะ โดยที่คุณผู้ชายและคุณผู้หญิงจะต้องกินไอศกรีมให้หมดและทำวิธีอะไรก็ได้ค่ะที่ทำให้การเดทครั้งนี้ดูหวานที่สุดและเป็นที่สนใจของคนทั้งร้านและนอกร้านค่ะ”
คำพูดที่ทำให้ร่างบางสลดอย่างเห็นได้ชัด...ก็ทั้งเขาและคิบอมไม่ใช่คู่รักกันเสียหน่อยและคิบอมคงไม่ชอบกินของหวาน
สีหน้าสลดของร่างบางทำให้ร่างสูงชักเห็นใจและในที่สุดร่างสูงก็พูดอะไรที่ทำให้ทั้งดงเฮและซึงฮยอนลูกน้องคนสนิทที่คอยอารักษ์ขาคิบอมตกใจไม่ใช่เพียงแค่ดงเฮและซึงฮยอนเท่านั้นที่ตกใจแม้แต่ของคำพูดอย่างคิบอมก็อดตกใจเช่นกัน นัยน์ตาคมฉายถึงความตกใจป่นตะลึงเพียงครู่เดียวก่อนจะกลับไปเป็นเหมือนปกติแต่ก็ไม่สามารถรอดจากสายตาของลูกน้องคนสนิทไปได้
ให้ตายสิ! ดงเฮเป็นหนึ่งในไม่กี่คนจริงๆที่สามารถทำให้เจ้านายของเขาควบคุมตัวเองไม่อยู่แบบนี้!
35%
“ออเดอร์ที่สั่งได้แล้วค่ะ” หญิงสาวพนักงานคนเดิมเอ่ยวางไอศกรีมที่โต๊ะกลมก่อนจะหันหลังจากไปและคอยดูทั้งคู่อยู่ห่างๆ
ไอศกรีมลูกใหญ่หลากหลายสีถูกราดด้วยช็อกโกแลตและมีวิปปิ้ง ดงเฮมองมันด้วยสายตาแวววับผิดกับอีกคนที่มีสีหน้าเรียบเฉยหากแต่ในใจนั้นกำลังปลงตกกับชีวิต หากแต่เพื่อดงเฮแล้ว คิมคิบอมทำได้ทุกอย่าง...
“คิบอม ฉันรู้ว่านายไม่ชอบ...แต่สักคำก็ยังดีนะ ^^” ดงเฮพูดพร้อมกับส่งยิ้มหวานถือช้อนที่มีไอศกรีมรสหวานมาตรงหน้าร่างสูง
‘ถ้าเธออ้อนฉัน จนฉันทดไม่ไหวฉันอาจจะยอม’ ประโยคที่เรียบๆหากไม่ดังมากกลับก้องไปก้องมาในหัวของร่างบางจนร่างบางยิ้มแก้มปริ
เรื่องอ้อนๆนี่ของถนัดเลยล่ะ~ ^^
“นะๆ น้า~” ร่างบางส่งสายตาวิบวับไปให้ร่างสูงพร้อมกับเอื้อมมือไปดึงแขนแกร่งมาแนบที่แก้มถูไปถูมาอย่างออดอ้อนเหมือนกับลูกแมวอ้อนเจ้าของไม่มีผิด “นายเป็นคนบอกเองนะ” ก่อนจะเปลี่ยนท่าเลื่อนมือมาที่ริมฝีปากบางให้มือหนาได้สัมผัสกับความนุ่มนิ่มที่ริมฝีปากบาง “อย่าผิดพูดสิ~” ทันทีที่พูดจบสติของคิบอมก็ผึงขาดพลิกมือบางที่จับมือตนแล้วกระชากร่างบางมานั่งตักตน แขนแกร่งจัดการล็อคร่างบางไว้ในอ้อมแขน
“อ๊ะ!!!!! -//////-”
แก้มที่แดงอยู่แล้วก็ยิ่งแดงปรี๊ดมากกว่าเดิมเมื่อคิบอมก้มลงเลียไอศกรีมที่ติดอยู่ที่แก้มของใบหน้าหวาน
“เรียกสิ...เรียกฉันอย่างที่เธอเคยเรียก” เสียงทุ้มกระซิบที่ใบหูเล็กก่อนจะแหย่ลิ้นเข้าที่ใบหูเล็กสร้างความเสียววาบให้แก่ร่างบางหัวจรดปรายเท้า ร่างสูงงับเบาๆที่ใบหูเล็กจนดงเฮต้องครางออกมาอย่างกั้นเอาไว้ไม่อยู่ อุณหภูมิของร้านพุ่งขึ้นเสียไม่ได้
“อือ~!” เสียงครางออกมาไม่ดังมากแต่กลับได้ยินกันทั้งร้านเพราะคนทั้งร้านเงียบเสียงกันทั้งร้านเพื่อดูฉากร้อนแรงหากแอบหวานของทั้งคู่
“พะ...พี่บอม” ร่างบางตอบเสียงอ้อมแอ้มก้มหน้างุดๆที่อกแกร่ง
“อะไรนะ ไม่ได้ยินเลย~” ร่างสูงแกล้งพูดยั่วให้ร่างบางโมโห
“พี่บอม! ได้ยินหรือยัง!” ร่างบางได้ยินอย่างนั้นเลยตะโกนไปสุดเสียงก่อนจะหลบสายตาผู้คนด้วยการก้มหน้าก้มตากินไอศกรีมแก้เขิน
ร่างสูงมองคนบนตักของตนด้วยใบหน้าเป็นสุขที่หากร่างบางหันมามองล่ะก็ดงเฮคงจะเห็นเสือยิ้มยากอย่างคิบอมยิ้มเลยล่ะ!
หลังจากได้นีโม่มากอดสมใจแล้วคิบอมก็พาร่างบางมาส่งถึงที่บ้านและยังไม่ลืมที่จะขอกำไรเล็กๆน้อยโดยการยื่นแก้มป่องๆเป็นการบังคับร่างบางให้หอมแก้มตนเองแล้วผิวปากเดินจากไปอย่างสบายอารมณ์ต่างจากร่างบางที่ยืนนิ่งเป็นหินปิดแก้มแดงๆเป็นการใหญ่
“เราจะไปไหนดีนะ วันนี้ว่างทั้งวันเลย~” ร่างบางพูดกับตนเองเบาๆ ขาเรียวยันตนเองให้ลุกขึ้นจากโซฟาเท้าเล็กก้าวออกจากบ้านไปโดยไม่รู้ว่ามีเหล่าลูกน้องของตระกูลคิมมากกว่าห้าคนค่อยติดตามตนรายงานคิบอมที่อยู่ห่างๆขาเรียวก้าวไปเลื่อยๆและในที่สุดก็หยุดลงที่แห่งหนึ่ง
โรงพยาบาล...
ทันทีที่เท้าเล็กก้าวเข้าไปในโรงพยาบาลร่างบางก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองทำตัวเป็นจุดเด่นเสียแล้ว ดงเฮถอนหายใจเล็กน้อยสลัดความคิดไร้สาระออกจากหัว ก้าวไปหานางพยาบาลที่เคาท์เตอร์และเอ่ยถามชื่อเพื่อนรักทันที
“ขอโทษนะค่ะ ไม่ทราบว่า โจว คยูฮยอน อยู่ห้องไหนเหรอค่ะ” เสียงหวานที่ดังเหนือหัวทำให้นางพยาบาลเงยหน้านิดๆก่อนจะก้มลงไปดูหน้าจอคอมพิวเตอร์สักพักก่อนจะเงยหน้าขึ้นบอกห้องที่อยู่กับร่างบาง ดงเฮเอ่ยขอบคุณก่อนจะหมุนตัวไปที่ลิฟต์กดหมายเลขชั้นสิบสาม ทันทีที่ลิฟต์เปิดร่าบางก็ก้าวเท้าออกไปหาห้องที่ร่างเพื่อนรักนอนไม่รู้เรื่องอย่างเร่งรีบ
ปัง!
เสียงเปิดประตูอย่างแรงจนมันกระแทกเข้าที่ผนังเสียงดังทำให้คนที่นั่งอยู่ก่อนแล้วหันมาเป็นสายตาเดียวกัน
“อ้าว! ฮันกยอง ฮยอกแจ” ดงเฮเดินเข้ามาทักทั้งสองอย่างแปลกใจที่ทั้งสองอยู่ที่นี่ ร่างบางเข้ามานั่งที่เก้าอี้ข้างผู้ป่วยเพราะที่โซฟาถูกทั้งฮันกยองและฮยอกแจครอบครองไว้หมดแล้ว
“ไม่ต้องมาอ้าวเลยแก! ทำไมเพิ่งมาเอาตอนนี้...แล้วที่โรงเรียนแกหายไปไหนมาห้ะ!”
“ไม่มีอะไรหรอก” พอฮยอกแจถามจี้เข้าที่จุด ร่างบางก็เลือกที่จะตอบปัดก่อนจะเปลี่ยนคำถามเสียเองก่อนตนเองจะเป็นฝ่ายซวยข้อหา ทิ้งเพื่อนไปอยู่กับผู้ชาย = =
“คยูเป็นยังไงบ้างฮยอก” ร่างบางถามอาการของเพื่อนรักที่นอนใบหน้าซีดอยู่ที่เตียงผู้ป่วย
“เหมือนเดิม...สลบไม่ฝืน” ดูเหมือนคนที่จะสามารถเอาชนะผู้ชายบ้าเกมอย่างคยูฮยอนได้จะมีอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียวถ้าไม่ร่วมบิดากับมารดา มีทั้งซันนี่ ซองมิน คิมฮีชอลและคิมแจจุง
เพื่อนหมาป่าของเขาจะสิ้นฤทธิ์ก็คราวนี้สินะ
“เหรอ...” ร่างบางพูดออกมากับตนเองเบาๆก่อนจะไล่สายตาไปทั่วร่างสูงแล้วก็ต้องร้องออกมา “หืม! ฮยอก!นี่มันรอยอะไรอะ?” ดงเฮถามฮยอกแจพร้อมกับลูบที่แขนมือร่างหนาอย่างกลัวว่าจะเกิดการกระทบกระเทือน
“อ้อ~ นั่นน่ะเหรอ...รอยขูดน่ะ”
ขูด?
“ฉันแอบมาเห็นพอดี หนนี้ซันนี่ใช้กุญแจด้วยวะ เห็นแล้วสยองไม่หาย” เพื่อนไก่พูดพร้อมกับทำท่าขนลุก
เหอๆ แน่ล่ะ ถ้าคุณลองมาถูกล็อคตัวไว้กับที่พร้อมกับถูกบังคับให้กินอาหารที่มีสีดำ ดูไม่ได้บางอย่างก็มีหนอนแอบปนมาบ้างคุณจะกินลงมั้ย?
คยูฮยอนรอดตายมาได้เท่าไรก็บุญแล้ว!
“เออ! ดงเฮเดี๋ยวเราไปร้านน้องซองมินกันดีมั้ย?” ฮยอกแจเอ่ยพร้อมกับส่งสายตาที่มีเล่ห์นัยมาให้ เอาละสิ นายกำลังคิดแผนอะไรอยู่อีฮยอกแจ!!!
ความคิดเห็น