คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : CHAPTER 4 : บังเอิญ โลกกลม พรหมลิขิต
naru
“พวกนายจะตามอีกนานมั้ย! ห๊ะ!!!!”
ให้ตายสิ! เดินตามอยู่ได้ไม่เบื่อบ้างหรือไง!
“ง่ะ! น้องมินนี่ว่าพี่ด๊องกับพี่ฮยอกจี้เหรอค่ะ” ดงเฮที่วันนี้อยู่ชุดแขนยาวสีขาวทับด้วยเสื้อกล้ามสีชมพูกระโปรงสีดำสั้น ใส่วิกอ่อนสีน้ำตาลอ่อนและมันถูกมัดผมขึ้นด้วยโบว์สีชมพูอันใหญ่ มันให้วันนี้ร่างบางดูเป็นหญิงสวยหวานเข้าไปใหญ่
“ปะ...ปล่าวนะฮะ พี่ด๊อง...มินนี่หมายถึงไอสองตัวนี้ต่างหาก” นิ้วอวบถูกชี้ไปที่คยูฮยอนและเยซองโดยที่มีเรียวอุคพยักหน้าเป็นลูกคู่
“อู่ว...สองมาตราฐานเห็นๆ!!” ร่างสูงร้องขึ้นอย่างล้อเลียน
“อีกอย่างซองมินน่าจะชินได้แล้วเนอะ...เรียวอุค” ประโยคแรกเยซองหันไปพูดกับซองมินส่วนประโยคที่สองร่างสูงหันมาพูดกับคนตัวเล็ก
“บ้านนายสิ!”
ฉันยังไม่หายเคืองนายเมื่อวานก่อนเลยนะ! ชิส์
“พี่สะใภ้!!!!”
เสียงเรียกใครสักคนที่ร่างอวบและร่างบางคุ้นหูยังไงชอบกลหากแต่ซองมินเลือกที่จะไม่ใส่ใจและจับมือเรียวอุคเข้าโรงอาหารให้ช่วงพักกลางวัน ต่างจากคยูฮยอนที่ชะงักกึก! คิ้วข้างซ้ายกระตุกถี่ๆ เหมือนรู้สึกว่าลางร้ายพุ่งเข้าหาอย่างรุนแรงท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด
“พี่สะใภ้!!!!” เสียงเรียกยังดังอย่างต่อเนื่อง
“เฮ้ย! ไอ้ฟายจะหยุดทำไมไม่บอกวะ!” ร่างสูงที่หยุดเดินอย่างกะทันหันทำให้เยซองที่เดินตามหลังมาโวยวายตามมา “เฮ้ย! แกเป็นไรวะ” เยซองที่ร้องเฮ้ยเป็นครั้งที่สองอย่างตกใจ ไม่ให้เขาตกใจได้ไงละ ของเข้าหรอวะเหงื่อนี่ไหลผลากเชี่ยว แต่ร่างสูงเวลานี้ไม่สนอะไรแล้วทั้งนั้นนอกจากชีวิตตนเอง
เสียงแบบนี้ชัดเลย!
เฮือก!
นะ...หน้าตาแบบนี้ใช่เลย!
“พี่สะใภ้~ ซันนี่งอนพี่สะใภ้มากเลยนะ วันที่ซันนี่ไปรับซันนี่พี่สะใภ้ก็หลับแบบปลุกไม่ตื่นอีกด้วย! ซันนี่คิดว่าพี่สะใภ้โกรธอะไรซันนี่ซะอีก ไม่รู้แหละซันนี่งอนพี่สะใภ้มากๆๆๆๆๆที่สุดเลยนะ!!!” หญิงสาวที่มาก็พูดฉอดๆๆๆไม่มีเวลาเหลือให้ร่างอวบไม่พูดอะไรหรือปรับความเข้าใจอะไรเลยแม้แต่น้อย
“เดี๋ยวๆซันนี่พี่ไม่รู้ว่าเรากำลังพูดเรื่องอะไร”
“ชิส์~ ใช่ซิ๊~ วันที่พี่สะใภ้ไปรับ พี่หลับไม่รู้เรื่องเลยนี่น่า” ร่างอวบที่เห็นร่างสูงโบกมือไปมาก็งงทำอะไรของมัน -*-
“วันที่ไปรับ? พี่ไปรับซันนี่กลับมาด้วยเหรอ??? แล้วซันนี่กลับมาเมื่อไร???” ซองมินพูดอย่างงงๆ แถมยังถามกลับไปอย่างใสซื่อ
“อะไรนะ! นี่พี่สะใภ้ไม่รู้เรื่องอะไรเลยเหรอ!” ซันนี่ตะโกนออกมาเสียงดัง
เอาล่ะสิ...ซวยแล้วมั้ยละ
ร่างสูงของคยูฮยอนหน้าซีดเผือก เผลอก้าวถอยหลังเสียหลายก้าวเพราะร่างสูงเคยถูกซันนี่ทำอาหารให้กินในวันเกิดผลก็คือ เขาสลบไปเต็มๆหนึ่งวันและท้องเสียเข้าโรงพยาบาลไปทั้งเดือน ไม่ให้กลัวหัวหดก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว! ฮยอกแจกับดงเฮได้แต่มองหน้ากันอย่างไม่รู้จะช่วยเพื่อนยังไง
“พี่กี้! นี่มันหมายความว่ายังไง!!!” สิ้นเสียงนั้นร่างสูงก็หน้าซีดหนักกว่าเก่า ร่างสูงรีบหันใบหน้าไปหาแนวร่วมทันที คยูฮยอนหันหน้าไปหาเยซองเพื่อนร่วมก๊วนเดียวกัน ร่างสูงที่วันๆเอาแต่จ้องหน้าเรียวอุคก็สะดุ้งหันไปหาเพื่อนรักทำท่าปาดคอแล้วขยับปากอ่านได้ว่า
ตายแน่...เมิง
ไอ้เพื่อนเวร!!! ไอคนทรยศศศ
ร่างสูงได้แต่กรนด่าในใจ เมื่อเพื่อนอีกคนไม่ให้ความช่วยเหลือร่างสูงเลยหันหน้าไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนปลาเพื่อนไก่ ดงเฮเลยส่งกระแสจิตไปถามฮยอกแจตามภาษาคนขี้สงสาร
เอาไงดีอะฮยอก : ดงเฮ
จะไปรู้เรอะ : ฮยอกแจ
ถ้าเราช่วย... : ดงเฮ
อย่าคิดอะไรโง่ๆไอด๊อง แกอยากถูกหามเข้าโรงพยาบาลเหมือนไอคยูหรือไง : ฮยอกแจ
ไม่อะ : ดงเฮ
งั้นทำเป็นไมรู้ไม่ชี้ซะ! : ฮยอกแจ
ตกลงจะไม่ช่วยคยูจริงๆเหรอ? : ดงเฮ
อืม : ฮยอกแจ
“พวกพี่มองหน้ากันทำไมค่ะ? พี่ฮยอกแจ? พี่ดงเฮ? อย่าบอกนะว่าพี่ฮยอกแจแอบนอกใจพี่ฮันกยองแล้วแอบมากิ๊กกับพี่ดงเฮหรือค่ะ?” ซันนี่เอ่ยขึ้นอย่างสงสัยและแอบจับผิดเล็กน้อย และนี่เป็นโอกาสอันดีงามสุดท้ายของร่างสูงที่จะสามารถหนีออกไปได้ หากแต่...
หมับ
ว๊ากกกกกกกก! น้องสาวปล่อยพี่ชาย
“พี่กี้จะหนีไปไหนเหรอค่ะ? ” หญิงสาวเสียงหวานพร้อมกับยิ้มหวานหากในสายร่างสูงแล้วรอยยิ้มนั้นเคลือบยาพิษชัดๆ!!!
“พี่กี้อยากรู้ใช่มั้ยค่ะว่าที่ผ่านมาซันนี่หายไปไหนเมื่อสองสามปีก่อน...” ร่างสูงมองน้องสาวของตัวเองอย่างชั่งใจก่อนจะกดหน้าลงเล็กน้อย เมื่อหญิงสาวเห็นอย่างนั้นเลยเอ่ยต่อ “ซันนี่ไปเรียนนี่มาคะ” ว่าแล้วก็ชู “นี่” ขึ้นมาต่อหน้าพี่ชาย
ร่างสูงมองสิ่งของที่อยู่ในมือน้องสาวอย่างสงสัยเห็นได้ชัดว่าเป็นแค่หนังสือเล่มธรรมดาๆ แต่ร่างสูงจะรู้มั้ยว่าไอ้ที่มันธรรมดานี่แหละที่ไม่ธรรมดา...
“อือหือ”
“แกอือหือทำไมวะไอฮยอก ไม่เห็นมีอะไรเลย” ร่างสูงหันไปถามเพื่อนร่างบาง อะไรกันวะ...แค่หนังสือเล่มเดียว...
“แกก็เปิดตามองดิ” แล้วกูไม่ได้เปิดอยู่หรือไงวะ แล้วไอด๊องมาจิ้มๆไรกูวะ คนยิ่งเครียดๆอยู่ -*-
“คยู...ลองอ่านชื่อหนังสือกับผู้เขียนสิ”
หือ...
คำโกหก หลอกลวง มารยา เจ้าน้ำตา ร้ายเดียงสารู้ทันโลก 10 วิธีจับผิดและพิชิตใจผู้ชาย...โดย คิมแจจุง!
ชิบหาย!!!
คิมแจจุงญาติของพี่ฮีชอลนี่หว่า...ใครๆก็รู้ว่าทั้งสองนั้นแสบและฉลาดมากแค่ไหน...แล้วน้องสาวเขายังไปสมัครไปเป็นศิษย์เอกอีก
อ๊ากกกกกกก!!!!!!!!!!!!!! ทำไมไม่มีใครช่วยกูได้เลยวะ
แปะ
เฮือก!
ซันนี่เดินมาตบที่บ่าคยูฮยอนก่อนจะเอ่ยเสียงเย็น
“เดี๋ยวมันก็ผ่านไป”
“!!!”
“เฮ้อ~” ร่างบางถอนหายใจ หลังจากเรื่องวุ่นวายจบลงได้อย่างสงบพร้อมกับรอยยิ้มแสยะยิ้มร้ายของซันนี่และเสียงโหยหวนของหมา(ป่า)ตัวนึง
ร่างบางเดินแยกตัวออกมาที่โดดเรียนประจำของเขา ถึงแม้ว่าเวลานี้จะไม่ใช่เวลาเรียนก็ตามแต่ร่างบางก็ชอบมานั่งนอนอ่านหรือหนังสือฆ่าเวลาที่นี้และเวลาที่เขากำลังกลุ้มใจหรืออ่อนแอ...เขาจะชอบมาเก็บตัวที่นี้เพราะเขาไม่ใช่คนเข้มแข็งอย่างฮยอกแจหรือพวกที่ไม่ชอบเก็บความเครียดมาเป็นอุปสรรค์ต่อชีวิตและเลือกที่จะมองข้ามไปอย่างคยูฮยอน
“เฮ้อ~” ร่างบางที่ถอนหายใจเป็นครั้งที่สองเขาวันทรุดลงกับม้านั่งพลางคิดอะไรเพลินๆ
คิบอม...ฉันจะได้เจอนายอีกมั้ยนะ?...แล้วนายไปอยู่ที่ไหนนะ?...ตอนนี้นายกำลังทำอะไรอยู่?...นายกินข้าวหรือยัง?...
“เฮ้อ~~”
“ถอนหายใจมากๆระวังแก่เร็วล่ะ” เสียงทุ่มที่ดังเหนือหัวทำให้ร่างบางต้องหันไปมอง นัยน์ตากลมโตเบิงกว้างก่อนจะร้องออกมาอย่างตกใจ
“พี่ซีวอน! พี่ฮีชอล!” ไม่ให้เขาแปลกใจได้ไงละ ก็ทั้งพี่คนโตสุดของเขาอีทึก พี่คังอิน แฟนของพี่อีทึก และ พี่ฮีชอลที่เป็นเพื่อนสนิทของพี่อีทึก...และที่เขารู้จักฮีชอลก็เพราะฮีชอลเป็นเพื่อนรักของพี่เขาแล้วก็บังเอิญเป็นพี่ของคิบอมกับซองมินซะด้วยสิ แล้วก็มีพี่ซีวอนที่เป็นแฟนของพี่ฮีชอล ทั้งสี่เรียนจบไปแล้วน่ะสิ แถมยังได้ปริญญาเอกกันหมดด้วย...แล้วปัญหาคือ
ทั้งคู่มาทำไมที่นี่หว่า?
“กะแล้วว่าต้องอยู่ที่นี่” เสียงนี้เป็นของฮีชอลที่ทรุดลงมานั่งที่ม้านั่งด้วยปล่อยให้แฟนของตัวเองยืนพิงกับต้นไม้แถวๆนั้นเสียอย่างนั้น
“พี่สองคนมาทำอะไรที่นี่!” ร่างบางถามเสียงสงสัยป่นตื่นๆ เป็นกริยาน่ารักๆที่ทำให้คนทั้งสองยิ้มออกมา
“อืม...มาอะไรดีล่ะ? มาเซอร์ไพรส์น้องสะใภ้ดีมั้ย?” คนสวยเอ่ยพร้อมกับยิ้มส่งสายตาล้อเลียนเชิงว่า ‘เมื่อวานไปทำอะไรมาฉันเห็นนะยะ’ แม้ไม่ได้พูดออกมาแต่ก็ทำให้ร่างบางหน้าขึ้นสีแดงจางๆที่แก้มใสพร้อมกับก้มหน้างุดๆ
พี่ฮีชอลพูดอะไรอ่า -//////-
“พอเถอะฮีชอล...น้องเขาเขินหมดแล้ว” ร่างสูงพูดเป็นเชิงห้ามหากสายตานั้น...ล้อเลียนชัดๆ! คำว่าสุภาพบุรุษหรือพ่อพระคงเป็นแค่เปลือกนอกสินะ ร่างบางร้องในใจเบาๆ
“ฉันมาทำงานแทนไอคยูน่ะ(ไม่ต้องสงสัยคยูฮยอนสลบคาที่เข้าห้อง ICU ไปแล้ว : ไรเตอร์ - -) แปปก็กลับแล้ว”
“งานเหรอฮะ?” เพราะอยู่กับรุ่นพี่ที่เคารพทำให้ดงเฮเผลอพูดคำลงท้ายผิดไปหน่อย
เพี๊ยะ
“อู่ย...เจ็บนะเนี่ย ” ดงเฮยู่ปากที่ไม่ว่าใครๆมองก็เห็นว่ามันน่ารักพลางใช้มือลูบที่แขนไปมาเอ่ยเสียงงอนๆอย่างไม่จริงจังอะไรนัก
“ก็ตีให้เจ็บน่ะสิ! ฉันเคยสอนไว้ว่ายังไงห๊ะ!” คนสวยพูดตักเตือนร่างบางเสียงเข้ม ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะกลัว...แต่ไม่ใช่กับเขาแน่ๆ
“ค่าาา! ทราบแล้วค่า ถ้าวันไหนแต่งหญิงต้องพูดลงท้ายว่า ‘ค่ะ’ เสมอค่า!”
“ดี! อย่าลืมอีกล่ะ” คนสวยมิวายหันมาพูดย้ำกับน้องชายของเพื่อนรักพลางควบตำแหน่งสะใภ้ของบ้านตระกูลคิม
“เอาน่าฮีชอลอย่าดุน้องนักเลย...อ้อ ดงเฮพี่ไปเยอรมันมาซื้อของมาฝาก” แล้วมันก็มาถ้าให้ผมเดาคงเป็นอะไรไม่ได้หรอกนอกเสียจาก...เสื้อผ้า!!! พี่ซีวอนไปเที่ยวทีไรเขาได้ของฝากเป็นแต่เสื้อผ้าอย่างเดียวเท่านั้น หนแรกไปอิตาลีซื้อชั้นในทำจากขนสัตว์มาให้แล้วคนที่รักสัตว์โลกสุนัขหมาแมวทุกพันธุ์แบบเขาจะกล้าใส่ได้ยังไง!!! คราวที่แล้วล่าสุดไปประเทศญี่ปุ่นแทนที่จะซื้อซูชิหรือวาซาบิกลับมาให้ เหอะๆ ไม่มีอะ มีแต่ซีทรู!!! แล้วครั้งนี้จะเป็นอะไร!!!
ชุดว่ายน้ำหนังจระเข้เรอะ!!!
“งั้นพี่ไปก่อนนะดงเฮ” คนสวยโบกมือบ๊ายบายเอ่ยลาน้องสะใภ้ ก่อนที่ความอะไรบางอย่างจะแตก...ความที่ว่าเขาเคยไปโกหกใครบางคนไปว่าไม่รู้จักกับดงเฮ...
เมื่อเวลาผ่านไปไม่นานร่างบางที่นอนลงกับพื้นหญ้าพักสายตารู้สึกว่าตัวเองกำลังลอยขึ้นจากพื้นโดยสาเหตุอะไรก็ไม่ทราบก็ร้องอย่างตกใจ
“อ๊ะ!!!”
“ไง...” น้ำเสียงที่คุ้นเคยเป็นอย่างดีกระซิบข้างหู ร่างบางถูกคนร่างหนาอุ้มในท่าอุ้มเจ้าหญิงส่งผลให้ร่างบางตัวแข็งทือ
“!!!”
“เจอกันอีกแล้วนะ”
คิมคิบอม!!!
อธิบายเพื่อมีใครงงหรือสงสัย
ดงเฮเพิ่งรู้ทีหลังว่าฮีชอลเป็นพี่ของคิบอมกับซองมินเพราะว่าตอนฮีชอลเด็กๆฮีชอลไปอยู่ประเทศไทยเป็นเพื่อนแจจุงเลยทำให้เขากับฮีชอลยังไม่รู้จักกันและฮีชอลก็กลับมายังประเทศเกาหลีตอนที่คิบอมไปอเมริกาได้แล้วสักสองสามวันแล้ว ฮีชอลกับคิบอมติดต่อมาตลอด คิบอมบอกข่าวสารทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเองและเรื่องดงเฮ ต่างกับฮีชอลที่ไม่ยอมบอกอะไรเลยยกเว้นเรื่องซีวอน
สรุปก็คือคิบอมยังไม่รู้ว่าฮีชอลรู้จักกับดงเฮ
เอ่อ...ไม่งงกันใช่มั้ย? -*-
ความคิดเห็น