เขตปลอดเต้าหู้ #HunBaek [JOY-END]
ตอนที่ 6 : เต้าหู้ก้อนพิเศษ : แฟนเต้าหู้ใครอย่าแตะ! 50%
You're lovely
All day, go on and on
วันนี้เป็นวันพุธที่ไม่ธรรมดา ไม่ใช่เพราะเป็นวันที่ราคาหนังลดลงหรือเฟรนฟรายแมคโดนัลลดห้าสิบเปอร์เซ็น แต่เป็นวันที่เต้าหู้ได้เลิกเรียนตั้งแต่เที่ยงและเต้าหู้กำลังจะมาเซอไพรส์แฟนของตัวเองที่มหาวิทยาลัยโดยมีป๊อบอายเพื่อนซี้ร่วมขบวนมาด้วย
คนตัวเล็กทั้งสองคนในชุดนักศึกษาที่แสนถูกระเบียบจ่ายเงินค่าเแท็กซี่ก่อนจะพากันลงมาจากรถ มหา'ลัยของพระรองนั้นใหญ่ไม่แพ้มหา'ลัยของเต้าหู้แต่ดูเหมือนตึกจะใหม่กว่าตามประสามหา'ลัยเอกชน
นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เต้าหู้มาหาพระรองเองเพราะโดยปกติก็เป็นพระรองเท่านั้นที่เป็นฝ่ายไปหาเต้าหู้ในทุกๆวัน แต่วันนี้เต้าหู้เองที่เป็นฝ่ายมาหาพระรองถึงที่ จึงอดจะตื่นเต้นไม่ไหวแล้วว่าแฟนตัวสูงของเขาจะทำหน้ายังไงถ้าได้เจอกัน
"ตอนนี้บ่ายโมงครึ่งเต้าหู้จำได้ว่าพระรองพักตอนนี้จ่ะป๊อปอาย" หันไปบอกเพื่อนสนิทตาโตที่กำลังแชทคุยกับผักโขมแฟนของตัวเอง และดูท่าเหมือนว่าผักโขมจะยังคงมีเรียนอยู่ตามการหลอกถามที่ป๊อบอายเลือกใช้
"งั้นไปหาที่โรงอาหารเลยไหม แต่ว่ามันไปทางไหนกันเนี่ย" ป๊อบอายหันซ้ายหันขวา ทิศทางก็ดูกว้างขวางไปหมดไม่รู้จะเริ่มต้นจากตรงไหน ตึกคณะสถาปัตย์ฯของผักโขมอยู่ตรงไหนป๊อปอายก็ยังไม่รู้เลย
"เดี๋ยวเต้าหูลองหลอกถามพระรองดูก่อนดีกว่าว่าอยู่ที่ไหน" เต้าหู้ว่าก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วกดเข้ากล่องแชทของแฟนตัวสูง
TOFU : พระรองจ๋า ทำอะไรอยู่เอ่ย (・ε・｀)
เต้าหู้ส่งข้อความไปในทันทีและไม่ได้ออกจากหน้าห้องแชท รอไม่กี่นาทีข้อความก็ขึ้นว่าอ่านพร้อมกับประโยคตอบกลับจากคนปลายทาง
Pacharadanai : กำลังจะเล่นบาส แล้วทำไมทักมาได้ ไม่มีเรียนหรอ
TOFU : เต้าหู้พักเบรกจ่ะ แล้วๆ เล่นบาสอยู่ที่ไหนนนน ถ่ายรูปส่งมาให้น้องดูหน่อยสิคับ
Pacharadanai :*send a photo*
TOFU :โอโห เสื้อกล้ามด้วยกล้ามแน่นๆ! โอ๊ะๆ เดี๋ยวเต้าหู้ต้องไปเรียนต่อแล้วนะ
Pacharadanai : โอเคครับ ตั้งใจเรียนครับตัวมึง คิดถึงนะ
TOFU : คิดถึงเหมือนกันนะจ๊ะๆ (♡´艸`)
แล้วเต้าหู้ก็ออกจากห้องแชทของแฟนตัวสูงที่ถ่ายเซลฟี่ตัวเองกับสนามบาสมาให้ดู แค่นี้ก็เป็นข้อมูลได้แล้วว่าจะไปตามหาสนามบาสนี้ได้ที่ไหน
"พระรองอยู่สนามบาสจ่ะป๊อปอาย"
"งั้นไปกัน"
หลังจากนั้นชายหนุ่มร่างเล็กทั้งสองก็เดินไปถามกลุ่มผู้หญิงที่กำลังจะเดินสวนไป เต้าหู้เปิดรูปที่พระรองส่งมาให้ดูเพื่อถามพวกเธอว่าสนามบาสในร่มนี่มันอยู่ที่ไหนก่อนที่พวกเธอจะบอกเส้นทางพร้อมชี้ไปตรงนั้นตรงนี้ให้
"ขอบคุณมากๆเลยนะจ๊ะ"
"ยินดีค่ะ"
บอกขอบคุณเสร็จก็พากันเดินไปยังทิศทางที่พวกเธอบอกว่าไม่ไกลเท่าไร แต่เดินไปสักพักเต้าหู้ก็เจอกับรถเข็นขายกาแฟโบราณ คนตัวเล็กไม่รีรอใดๆทั้งสิ้นรีบพาตัวเองไปหยุดอยู่หน้ารถพร้อมกับเอ่ยสั่งเมนูโอเลี้ยงเข้มๆสำหรับพระรองโดยทันที ถึงจะอยู่มหา'ลัยหรูหราขนาดนี้แต่พระรองก็ยังคงชอบโอเลี้ยงเหมือนอย่างเคย
ไม่ถึงห้านาทีเต้าหู้ก็ได้โอเลี้ยงแก้วใหญ่มาไว้ในมือในขณะที่ของป๊อปอายเป็นนมเย็นสีชมพู ส่วนเต้าหู้เขามีน้ำเปล่าอยู่ในกระเป๋าแล้ว
เดินหาสนามบาสหรือที่พวกผู้หญิงกลุ่มนั้นบอกว่าโรงยิมไม่ถึงสิบนาทีก็เจอกับป้ายบอกว่ายิม1 เต้าหู้ได้ยินเสียงของหนักๆกระแทกกับพื้นเคล้าไปกับเสียงเฮของเหล่าบรรดาผู้ชายก็มั่นใจว่าตัวเองและเพื่อนสนิทมาถูกที่แล้ว
"สวัสดีครับ มองหาใครเอ่ย" เต้าหู้สะดุ้งโหยงเมื่อปลายนิ้วของใครบางคนสะกิดลงที่หัวไหล่ของเขาพร้อมกับเสียงทุ้มใหญ่ที่เอ่ยขึ้น
คนตัวเล็กระพริบตาปริบๆกวาดสายตามองผู้ชายตรงหน้าที่กำลังยิ้มให้กันจนเห็นลักยิ้มทั้งสองข้าง ถามว่าหล่อไหม? ก็คงต้องยอมรับว่าหล่อใสสไตล์เกาหลีซึ่งต่างจากแฟนของเขาที่หล่อดิบเถื่อนไปหน่อย แต่ผู้ชายตรงหน้าไม่ได้ทำให้ใจเต้าหู้เต้นแรงกับความหล่อหรือตาพร่าเลือนกับรอยยิ้มกว้างๆนั้นหรอก
ไม่มีใครทำให้ใจเต้าหู้ระริกระรี้ได้เท่าพระรองอีกแล้วจ่ะ!
"เอ่อ คือ.. เรามาหาพระรองจ้ะ รู้จักไหม"
"พระรอง? รู้จักครับ เดี่ยวเราเรียกให้นะ" ว่าจบผู้ชายคนนั้นก็หันหน้าจากเต้าหู้ไปยังดงผู้ชายที่วิ่งวุ่นกันอยู่ในสนามก่อนจะตะโกนเสียงดังจนป๊อบอายถึงกับสะดุ้งนมเย็นในแก้วแทบจะกระฉ่อน "ไอ้เหี้ยพระรอง! มีคนมาหาโว๊ย!"
เต้าหู้ขมวดคิ้วฉับที่คนตัวสูงตรงหน้าเพิ่มคำนำหน้าให้แฟนของเขาแบบนั้น คนตัวเล็กกำมือแน่นหายใจฟึดฟัดแต่ไม่กล้าต่อว่าเพราะกลัวจะโดนจับทุ่มลงพื้น และนี่ก็ไม่ใช่ถิ่นของเต้าหู้ด้วย
"ใครวะ.!! เต้าหู้!!!" เสียงทุ้มที่คุ้นหูดังขึ้นก่อนที่เต้าหู้จะเก็บอาการไม่พอใจผู้ชายตรงหน้าเอาไว้แล้วหันไปตามต้นเสียงก่อนจะเห็นว่าแฟนตัวโตของเขากำลังปาลูกบาสไปให้คนอื่นแล้วรีบวิ่งมาหากันแบบที่เหงื่อโชกเต็มเสื้อกล้ามสีขาวไปหมด
เนี่ย ชอบอวดที่สุดเลยพชรดนัย
"พระรองจ๋าๆ" คนตัวเล็กยิ้มแก้มแทบแตกตอนที่แฟนหนุ่มหยุดยืนอยู่ตรงหน้า เต้าหู้ไม่ได้สนใจว่าตอนนี้พวกเขาจะตกเป็นเป้าสายตาหรือเปล่าเพราะเต้าหู้น่ะ ยังคงเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน
ถ้าหากว่าพระรองอยู่ตรงหน้าคนอื่นก็เป็นได้แค่อากาศสำหรับเต้าหู้ทั้งหมด
"มาได้ยังไง ไหนบอกว่าเรียนอยู่?" พระรองพ่นคำถามใส่ก่อนจะกอดอกแล้วลิ้นดันกระพุ้งแก้มของตัวเองส่งสายตาตักเตือนใส่กันเต็มที่ "โกหกหรอ?"
"แหะ" เต้าหู้ยิ้มแหย เหลือบสายตามองหาป๊อปอายที่เคยยืนอยู่ข้างกายก็พบว่าว่างเปล่าจนเต้าหู้ต้องหันซ้ายหันขวาก่อนจะพบว่าเพื่อนตาโตกำลังเดินไปนั่งยังเก้าอี้ไม้ถัดออกไปอีกนิดหน่อยพร้อมกับชูโทรศัพท์ในมือโบกไปโบกมาเป็นการบอกว่าคุยกับผักโขมอยู่ เต้าหู้ก็เลยไม่มีตัวช่วยเลยในตอนนี้
"ว่าไง โกหกทำไมครับ เอ้า! แล้วมึงจะเสนอหน้ายืนอยู่ตรงนี้อีกนานไหมวะไอ้ภพ กูจะคุยกับแฟนกู ไสตีนไปไกลๆ" ประโยคหลังแบบยาวเหยียดนั่นพระรองหันไปพูดใส่หน้าคนที่มาทักเต้าหู้
"แฟนมึงหรอ?" คนที่ชื่อภพเอ่ยถามพลางเหลือบสายตามามองหน้าเต้าหู้
"เออ มึงจะทำไม" พระรองว่าเสียงขุ่น
"อ๋อ เออ เปล่า กูไปก็ได้" ผู้ชายชื่อภพดูเลิ่กลั่กแปลกๆแบบที่เต้าหู้ก็ไม่เข้าใจ แต่เขาก็ยอมเดินออกไปทันทีที่พระรองเริ่มจะชักสีหน้าใส่
อารมณ์ร้อนตลอดเลยเนี่ย ไม่เคยปล่อยให้เต้าหู้พบปะกับผู้ชายคนอื่นได้นานหรอก
"สรุปแฟนจะบอกได้ยังว่าโกหกทำไม" พอเพื่อนเดินออกไปพระรองก็มาสอบสวนเต้าหู้ต่อ เต้าหู้ก็ไม่รู้จะว่ายังไงก็เลยคิดว่าบอกความจริงไปนั่นแหละจะดีกว่า
"ก็เต้าหู้อยากจะมาเซอไพรส์พระรองไงจ๊ะ ก็เลยไม่ได้บอกก่อนว่าจะมา" เต้าหู้น้อยว่าพลางช้อนตามองแฟนหนุ่มของตัวเองที่กำลังยกยิ้มที่มุมปาก "แล้วเซอร์ไพรส์ไหมจ๊ะ"
"อืม เซอร์ไพรส์มากๆ" พระรองว่าก่อนจะยีผมเต้าหู้เบาๆ "ซื้อโอเลี้ยงมาให้ด้วย?"
"อื้อ! เอาใจสุดๆไปเลยเนอะเต้าหู้เนี่ย" ได้โอกาสก็ยอตัวเองเต็มที่เพราะรู้แล้วว่าพระรองไม่ได้อะไรมากมายกับการที่เต้าหู้มาหาโดยที่ไม่ได้บอกกล่าวล่วงหน้า
"เอาใจเก่ง" คนตัวสูงยิ้มบางก่อนที่พระรองจะก้มหน้ามาดูดโอเลี้ยงในแก้วที่เต้าหู้ถือไว้ ดูเหมือนพระรองจะกระหายน้ำเพราะดูดไม่กี่ปื้ดโอเลี้ยงแก้วใหญ่ก็หายไปครึ่ง
"หวานไหมจ๊ะ" เต้าหู้ถาม
"หวาน"
"เต้าหู้กับโอเลี้ยงอันไหนหวานกว่ากัน" คนตัวน้อยยิ้มทะเล้น เต้าหู้ได้ยินเสียงหลุดขำของพระรองก่อนที่มือหนักๆของแฟนตัวโตจะวางอยู่บนหัวของเต้าหู้แล้วโยกไปมาเบาๆ
"ก็ต้องณิชารนันท์อยู่แล้วป่ะครับ" ประโยคที่ดังชิดข้างใบหูทำให้เต้าหู้หน้าเห่อร้อนแปลกๆ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าเต้าหู้รู้สึกดีเป็นบ้า
"พระรองคะ" เสียงหวานของคนมาใหม่ทำให้เต้าหู้และพระรองต้องละสายตาออกจากกัน ก่อนที่ผู้หญิงที่อยู่ในชุดนักศึกษารัดๆกับกระโปรงทรงแคบที่แสนสั้นจะเดินเข้ามาใกล้พระรองแบบเกินหน้าเกินตาเต้าหู้ไปสักหน่อยแถมยังคล้องแขนตัวเองไว้กับแขนพระรองอย่างหน้าตาเฉยอีกต่างหาก
"พี่ปาย ปล่อย" พระรองเสียงแข็งพยายามจะแงะมือปลาหมึกของผู้หญิงคนนี้ออกแต่ดูเหมือนแม่คุณจะเคยเกิดเป็นกาวตาช้างถึงไม่ยอมปล่อยแขนนั่นออกจากแขนของพระรองเสียที
"ควงนิดควงหน่อยไม่ได้เลย เป็นน้องรหัสภาษาอะไรเนี่ย" เธอว่าพลางหัวเราะคิกคักไม่สนคำพูดของพระรองเลยสักนิด
เต้าหู้ก็ไม่เข้าใจหรอกว่าทำไมผู้หญิงคนเดียวพระรองถึงสลัดออกไปไม่ได้ และเต้าหู้กำลังคิดว่าบางทีผู้หญิงคนนี้อาจจะไม่ได้เคยทำแบบนี้เป็นครั้งแรกกับแฟนของเขา
ถ้าเต้าหู้ไม่มาที่นี่ก็จะไม่ได้รู้เลยใช่ไหมว่ามีคนอื่นมาวุ่นวายกับคนของตัวเอง
"ผมเคยบอกไปแล้วว่าไม่ชอบ พี่ช่วยฟังหน่อยได้ป่ะวะ" พระรองชักสีหน้าพลางเสียงดังขึ้นนิดหน่อยผู้หญิงคนนั้นถึงยอมละแขนตัวเองออกมาจากแขนของพระรอง
"มาชวนไปกินข้าว กินข้าวหรือยังคะ" ดูเหมือนผู้หญิงคนนี้จะไม่ได้ฟังอะไรเลยสักนิดและดูเหมือนว่าจะไม่ได้สนใจเต้าหู้ที่ยืนหัวกลมๆอยู่ตรงนี้เลยด้วยซ้ำ
"เกิดอะไรขึ้นหู้" ไม่ทันที่พระรองจะได้เอ่ยบอกอะไรกลับไปป๊อปอายก็เดินเข้ามาหาเต้าหู้เสียก่อนพร้อมกับแตะแขนเขาเบาๆ
"เต้าหู้ก็ไม่รู้เหมือนกันจ่ะว่าเกิดอะไรขึ้น" ก้อนน้อยๆเอ่ยตอบเพื่อนของตัวเองแต่สายตากับมองพระรองด้วยแววตาเชิงตัดพ้อ
"ฟังก่อนนะเต้าหู้อย่าเพิ่งเข้าใจผิด" และพระรองก็ดูเหมือนจะอ่านสายตาของแฟนตัวเองออก คนตัวสูงขยับฝีเท้าเข้าใกล้คนตัวเล็กมากขึ้นก่อนจะจับมือข้างขวามากุมไว้ในมือของตัวเอง
"ใครคะพระรอง" คนที่ไม่ควรมีบทสนทนาได้เอ่ยถามขึ้นแทรก และส่งสายตาเหมือนไม่พอใจตั้งแต่พระรองจับมือของเต้าหู้เอาไว้
"แฟนผม ที่บอกพี่ไปเท่าไรก็ไม่เชื่อสักที"
"..."
"คราวนี้ก็ช่วยแหกตาดูให้ดี แล้วจำไว้ว่าผมมีคนของผมแล้ว"
คำพูดของพระรองไม่ได้ดังมากเกินไปแต่มันกลับทำให้ผู้คนบริเวณในโรงยิมให้ความสนใจ การเล่นบาสถูกหยุดลงและสายตาหลายคู่กำลังจับจ้องมาที่พวกเขา
"เด็กคนนี้เนี่ยนะ?" เธอถามเสียงสูงและนั่นทำให้เต้าหู้ไม่พอใจจนเผลอบีบแก้วโอเลี้ยงในมือแน่น
เด็กแบบเต้าหู้มันทำไมกัน? และอีกอย่างเต้าหู้ไม่เด็กแล้วนะ สิบเก้าแล้ว!
"อย่าใช้สายตาแบบนั้นมองแฟนผม" พระรองว่าเสียงขุ่นก่อนจะเอาร่างหนาๆของตัวเองมาบังเต้าหู้ไว้ แต่เต้าหู้ก็แอบเขยิบออกไปเพราะอยากจะมองหน้าผู้หญิงคนนี้ที่พอจะเดาเรื่องออกได้แล้วว่ามายุ่งย่ามกับคนของเต้าหู้แบบที่พระรองก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะเล่นด้วย
"ไม่เอาน่าพระรอง พี่ว่าพี่ให้เธอได้มากกว่าเด็กคนนั้นนะ" เธอแสร้งยิ้ม ดูไม่สะทกสะท้านอะไรเลยสักอย่างทั้งที่พระรองก็บอกไปตั้งขนาดนั้นแล้ว
"ตลกว่ะพี่ ที่ผ่านมาผมเคารพพี่ในฐานะพี่รหัสเพราะไม่อยากมีปัญหากับสายรหัสที่เหลือนะ แต่มาหยาบคายกับแฟนผมแบบนี้ มันมากเกินไปหน่อยไหม" เต้าหู้มองพระรองที่บีบมือเต้าหู้แน่นขึ้น มันไม่ได้เจ็บเพราะเต้าหู้รู้ว่าพระรองไม่กล้าทำให้เต้าหู้เจ็บหรอกแม้ว่าตัวเองจะกำลังโมโหอยู่มากๆก็ตามที
เต้าหู้ไม่เข้าใจเลยทั้งที่ตั้งใจมาเซอร์ไพรส์แฟนของตัวเองแท้ๆแต่ทำไมต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้
เต้าหู้ไม่ได้โกรธพระรองหรอกนะที่ไม่เคยบอกกันว่ามีพี่รหัสมาเกาะแกะ เต้าหู้พอจะเข้าใจได้ว่าพระรองคงไม่อยากให้เต้าหู้ไม่ชอบใจ
ซึ่งเต้าหู้ก็ไม่ชอบใจจริงๆนั่นแหละ
"อย่างนั้นน่ะหรอ" เธอยกยิ้มผ่านริมฝีปากที่แต้มลิปสีแดงสด ก่อนจะขยับฝีเท้าเข้ามาใกล้พระรองมากขึ้น เรียวนิ้วที่แต่งแต้มน้ำยาทาเล็บสีดำกรีดลงที่แผงอกของพระรองผ่านเสื้อกล้ามชุ่มเหงื่อแล้วลากปลายนิ้วตั้งแต่กลางอกถึงหน้าท้อง
"ทำบ้าอะไร!" พระรองปัดมือของเธอออกอย่างแรง แต่ดูเหมืนอเธอจะไม่ได้หยี่ระอะไรเลยสักนิดกลับยกยิ้มเหมือนชอบใจอีกต่างหาก
"ก็แค่ทำเหมือนอย่างที่เคยทำ" เธอจงใจเน้นประโยคและมองมายังเต้าหู้ แล้วคำพูดที่ชวนตีไปในทางที่ไม่ดีนั้นทำให้เต้าหู้กำมือของตัวเองที่จับมือของพระรองเอาไว้แน่น
เต้าหู้ไม่ชอบ ไม่ชอบมากๆแล้วด้วย
"พี่อย่ามาแรดให้มากเหอะว่ะ ผมไม่เคยอะไรกับพี่ทั้งนั้นแหละ" พระรองตอกกลับแบบเจ็บแสบไม่ได้สนใจเลยสักนิดแม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นผู้หญิงก็ตาม
"เนี่ย เพราะเธอเป็นแบบนี้พี่ถึงได้อยากได้มากๆไง"
"..."
"มีแฟนแล้วยังไง? สภาพแบบนั้นใช้งานได้ไม่กี่ครั้งก็สึกหลอแล้วมั้ง"
"มันจะมากไปละ" เต้าหู้มองพระรองที่เส้นเลือดข้างขมับเต้นตุบๆพร้อมการปล่อยมือเต้าหู้ออกแล้วกำมือทั้งสองข้างของตัวเองแน่น "มึงไม่มีสิทธิ์มาดูถูกแฟนกู"
ขึ้นมึงขึ้นกูแล้วด้วย..
"พระรอง.." เต้าหู้แตะแผ่นหลังของแฟนตัวสูงเบาๆ เต้าหู้รู้เลยว่าตอนนี้พระรองกำลังจะหมดความอกทน และแม้ว่าเต้าหู้จะไม่ชอบใจเอามากๆกับคำพูดของผู้หญิงคนนี้แต่เต้าหู้ก็จะพยายาอดทน
ไม่อยากสร้างปัญหาให้พระรองที่หลัง เต้าหู้ไม่อยากทำแบบนั้น
"ขอโทษแฟนกูเดี๋ยวนี้ กูบอกให้ขอโทษแฟนกูไง!" พระรองไม่ฟังกัน เสียงของพระรองเกรี้ยวกราดก่อนจะผลักไหล่ของผู้หญิงคนนั้นจนผู้ชายคนอื่นต้องรีบมาห้ามเอาไว้
"พระรองมึงใจเย็น" คนที่ชื่อภพคนเดิมเป็นคนกล้าเข้ามาแตะตัวของพระรองที่คงกำลังร้อนระอุ ร่างสูงส่งสายตามามองกันและเต้าหู้พอจะเดาได้ว่าเป็นสายตาแห่งการขอความช่วยเหลือให้เต้าหู้ทำอะไรสักอย่าง
"ทำไมพี่ต้องขอโทษ" เธอเชิดหน้าขึ้นไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเลยสักนิด
"วอนตีน"
"เห้ยพระรอง ไม่เอา" ภพคนเดิมรีบห้ามปรามเมื่อพระรองพูดออกไปแบบนั้น "มึงใจเย็นๆก่อน"
"ใจเย็นเหี้ยอะไร! ถ้ามีคนมาดูถูกแฟนมึงบ้างมึงจะใจเย็นลงไหม!!" พระรองหันไปตะหวาดใส่หน้าเพื่อนของตัวเองก่อนจะสบัดตัวให้หลุดออกจากการรั้ง
"พระรอง เราไปที่อื่นกันเถอะนะจ๊ะ" เต้าหู้ทำใจกล้าเพราะเขารู้ว่ามีเพียงตัวเองเท่านั้นที่จะเข้าหน้าพระรองติดในยามที่อีกคนโมโหตั้งขนาดนี้
"อย่ามาเข้าใกล้กูอีก" และดูเหมือนพระรองจะยอมฟังแต่ก็ไม่วายชี้หน้าผู้หญิงคนนั้นแล้วพูดทิ้งท้ายไว้ "ขยะแขยง"
เต้าหู้จับมือหนาของอีกฝ่ายเอาไว้พลางบีบเบาๆก่อนจะดึงมือให้ออกไปจากตรงนี้พร้อมกันแต่ไม่ทันจะได้ก้าวออกไปไหนผู้หญิงคนนั้นก็ซัดประโยคเน่าๆจากปากพล่อยๆของตัวเองออกมา
"พวกผิดเพศน่ารังเกียจ"
และไวกว่าความคิดหลังจากจบประโยคนั้น เต้าหู้หันไปเผชิญหน้ากับผู้หญิงคนนั้นก่อนที่พระรองหรือคนอื่นจะได้ตอบโต้อะไร มือเล็กจัดการเปิดฝาแก้วน้ำโอเลี้ยงที่ยังคงเหลืออยู่ครึ่งแก้วก่อนจะสาดเข้าหน้าผู้หญิงปากเน่าเข้าไปเต็มๆ
ซ่า!!
"กรี๊ด!!!!!!"
เธอกรีดร้องเมื่อน้ำรสหวานนั้นเข้าตาของตัวเองและสีน้ำตาลเข้มของโอเลี้ยงเลอะไปทั่วชุดนักศึกษาสีขาว
"อย่ามาปากดี" คนตัวเล็กก้าวเท้าไปเผชิญหน้ากับผู้หญิงที่น่ารังเกียจตรงหน้าก่อนจะปาแก้วเปล่าที่อยู่ในมือใส่หน้าของเธอเข้าอย่างจัง
"นี่แก!!"
"นิสัยเสียอย่างเธอก็สมควรแล้วที่แฟนของเราจะไม่ชายตามอง"
"..."
"เพราะถ้าเราเป็นพระรอง ให้ฟรีก็ยังไม่เอา"
"กรี๊ด!!!!!!!!!!!!"
สิ้นประโยคของตัวเองเต้าหู้ก็จับมือของพระรองพร้อมกับมือของป๊อปอายให้เดินออกไปจากโรงยิมโดยที่มีเสียงกรีดร้องของผู้หญิงคนนั้นดังไล่หลัง และถ้าเต้าหู้ได้ยินไม่ผิดเหมือนจะมีผู้หญิงบางกลุ่มที่นั่งดูพวกผู้ชายเล่นบาสพูดสมน้ำหน้าผู้หญิงคนนั้นเป็นการเสริมทัพ
ซึ่งนั่นน่ะ น่าซะใจเป็นบ้าเลยล่ะ
เต้าหู้ไม่รู้ว่าพาพระรองและป๊อปอายเดินออกมาที่ไหนแต่มันก็น่าจะไกลมากพอจากระยะของโรงยิม คนตัวเล็กปล่อยมือที่จับคนทั้งคู่ออกก่อนจะหันหลังให้กับแฟนของตัวเองและสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เต้าหู้รู้สึกว่ากระบอกตาของตัวเองร้อนผ่าวจนต้องกระพริบตาถี่ๆ
เต้าหู้อดทนไม่เก่งเลย..
"เต้าหู้" เสียงทุ้มของพระรองดังขึ้นก่อนที่คนตัวสูงจะเดินอ้อมมายังตรงหน้ากัน "เต้าหู้ครับ"
"ฮึก" เสียงสะอื้นเล็กๆนั้นเล็ดลอดออกมาก่อนที่ร่างทั้งร่างจะถูกคนตัวโตดึงเข้าไปสวมกอด
"อย่าร้องไห้ ขอโทษนะครับคนดี"
ป๊อปอายฟังเสียงสะอื้นของเพื่อนสนิทและเสียงปลอบโยนของพระรองเงียบๆ ก่อนที่ป๊อปอายคิดว่าเขาควรจะออกไปจากตรงนี้ให้ทั้งคู่ได้มีเวลาเคลียร์กัน
พระรองเหลือบตามองป๊อปอายที่ขยับปากบอกว่าขอตัวไปหาผักโขมก่อนที่เขาจะพยักหน้าเบาๆและปล่อยให้เพื่อนสนิทของแฟนตัวเองเดินจากไป
"คนดี"
"ฮึก เต้าหู้ไม่ได้โกรธพระรอง" มือเล็กกำชายเสื้อกล้ามของแฟนตัวเองไว้แน่น ฝังใบหน้าไว้กับแผ่นอกที่ชื้นเหงื่อ "เต้าหู้แค่โกรธตัวเอง"
"ทำไมเต้าหู้ต้องโกรธตัวเองครับ" พระรองเอ่ยถามเสียงอ่อนโยน ฝ่ามือก็ลูบกลุ่มผมนิ่มไปมา
"โกรธที่ตัวเองอาจจะไม่ดีพอ ฮื่อ ..จนทำให้คนอื่นมองว่าเต้าหู้ไม่เหมาะกับพระรอง"
"ไม่จริงเลยคนดี" พระรองผละคนตัวเล็กในอ้อมกอดออก เขามองใบหน้าหวานที่แดงก่ำไม่ต่างจากดวงตา
พระรองรู้ว่าเต้าหู้เป็นคนคิดมาก และมักจะโทษตัวเองเสมอก่อนจะโยนความผิดพลาดให้ใคร ซึ่งพระรองไม่ชอบใจเลยที่ครั้งนี้คนตัวเล็กก็ยังคงคิดแบบนั้น
"เต้าหู้ดีที่สุด แสนดีที่สุดสำหรับพระรองนะ"
"..."
"อย่าสนใจคำพูดเน่าๆของคนอื่นที่ไม่ได้มีความสำคัญกับชีวิตเราเลย"
"ฮึก"
"คนอื่นมันไม่รู้แบบที่พระรองรู้ ไม่รู้ว่าเต้าหู้ของพระรองแสนดีมากแค่ไหน เป็นคนที่แสนดีเกินกว่าใคร"
พระรองพูดออกไปตามความรู้สึก เพราะสำหรับเขาแล้วไม่มีใครดีเทียบเท่าคนๆนี้อีกแล้ว
"จริงหรอจ๊ะ.. เต้าหู้น่ะ... แสนดีพอแล้วจริงๆหรอ" เต้าหู้ถามอย่างไม่มั่นใจในตัวเอง เต้าหู้ยังคงเป็นคนหัวอ่อนในบางคราวที่มักจะเก็บคำพูดของคนอื่นมาคิดมากอยู่เสมอแม้จะรู้ดีอยู่แก่ใจว่าตัวเองไม่ใช่คนแบบนั้น
"ครับ" พระรองยิ้ม ปาดปลายนิ้วเช็ดน้ำตาให้คนตัวเล็กอย่างทะนุถนอม
"..."
"ทั้งแสนดีและแสนรัก ณิชารนันท์เป็นแบบนั้นสำหรับพระรองเสมอ"
ประโยคที่หนักแน่นของคนรักทำให้เต้าหู้โผลกอดพระรองเอาไว้แน่น ริมฝีปากสีหวานแย้มรอยยิ้มทั้งที่หยาดน้ำตาก็ยังคงเคลือบไว้ที่ดวงตาทั้งสองข้าง
เต้าหู้ไม่ต้องการคำอธิบายอะไรอีกแล้วเมื่อได้ยินประโยคที่แสนดีพวกนั้น เต้าหู้จะไม่เก็บคำพูดสกปรกของผู้หญิงคนนั้นมาใส่ใจให้ตัวเองต้องรู้สึกแย่ เต้าหู้จะไม่ดิ้นไปกับคำพูดร้ายๆของผู้หญิงที่น่ารังเกียจแล้วเก็บมาทะเลาะกับพระรองเพราะความหูเบา
เต้าหู้ไม่สน เพราะเต้าหู้มั่นใจในคนของตัวเอง
เพราะสำหรับเต้าหู้ก็คงไม่ต่างกัน..
ทั้งแสนดีและแสนรัก พชรดนัยเป็นแบบนั้นสำหรับเต้าหู้เสมอ
ไม่เคยเปลี่ยน
50%
รูปภาพปลากรอบข้างบนเก๊าะคือจะอยู่ในส่วนของครึ่งหลัง
รอ ร๊อ รอ ก่อนนะจ๊ะๆๆ (´ε｀ )♡
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
รอๆๆนะคะสู้ๆชอบบบมากกๆ