เทอ..ฉัน กับวันที่หัวใจเคลื่อนไหว

ข้อมูลเบื้องต้น

past 1

-- - - - - - - -แสงแดดยามเช้าสาดส่องลงมาตกกระทบกับบานหน้าต่างห้องของผมที่อยู่ชั้น 2 ของบ้าน ผมรู้สึกตัวอีกทีในตอนเช้าของวันเสาร์
หลังจากที่นอนไม่ได้สติมา 1 อาทิตย์   ผมลืมตาตื่นแล้วก็พบว่า ข้างกายของผมมีสุนัขตัวนึง นอนอยุ่ข้างๆ  บนโต๊ะเขียนหนังสือภายในห้อง
ที่อยุ่ถัดมาจากเตียงของผม มีจานข้าววางอยู่  มองดูแล้วรู้สึกว่าแม่คงเพิ่งจะเอามาวางเอาไว้ให้ผมสินะ
(  - -)(- -  )(  - -)(- -  )  .... แล้วผมก็ลุกขึ้นจากเตียง มองไปทางซ้าย มองไปทางขวา แล้วผมก็ลื่นล้ม เมื่อผมไปเหยียบกับเศษกระดาษใบนึง
ที่อยู่บนพื้นห้อง
(•-•'')  แล้วเจ้าสุนัขน้อยก็ตื่น เพราะเสียงผมล้มดังโครม
ผมหยิบกระดาษเจ้าปัญหาขึ้นมาอ่าน
เนื้อความมีอยู่ว่า       "   ... หลังจากที่จินได้อ่านจดหมายนี้แล้ว จินคงฟื้นแล้วสินะ ขอโทษทีที่ไปโดยไม่ลากันเลย
                       ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่จินมีน้ำใจให้มาโดยตลอด  ทุกสิ่งที่จินเคยทำให้เอริ ตั้งแต่วันแรกที่เรารู้จักกัน
                       จนมาถึงตอนนี้ ก็ยังคงจำมันได้ดี ไม่เคยลืม แต่เพราะว่า....มีบางเรื่องที่บอกกับจินให้รู้ไม่ได้
                        ขอโทษนะ หวังว่าจินเองคงจะเข้าใจเอริ  แล้วสักวัน ถ้าวันนั้นมาถึง ถ้าได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง
                        เอริสัญญาว่าจะกลับมาหาจินเปนคนแรก  แล้วก็จะบอกจินในสิ่งที่เอริไม่เคยบอก  รอด้วยนะจิน
                                                         หวังว่ามันคงไม่นานจนเกินไป      รักษาสุขภาพด้วย
                                                                                                                                      เอริ  "
..................  - - ''  
เมื่อผมอ่านจบ ผมก็รีบวิ่งลงจากชั้น 2  แต่ทว่า....ขาของผมมันยังไม่หายดีมันยังปวดทุกครั้งที่ทุ่มน้ำหนักไปที่มัน
แม่: อะ อ้าวๆ อย่ารีบวิ่งอย่างนั้นสิจิน  มันยังไม่หายดีเลยนะ
ผม : แม่ฮะ  เอริเขาไปไหน
แม่ : .......(  - -)(- -  )(  - -)(- -  )
แม่ของผมได้แต่ส่ายหน้าแล้วก็ก้มหน้าปอกผลไม้ต่อ
ผม: แม่..........มีอะไรรึเปล่าคับ
แม่:  เปล่าจ่ะ ^^ เอริเค้าไม่ได้บอกว่าเค้าจะไปไหนเลยนี่นา
ผม: ................................
 หลังจากนั้น ผมเดินออกมานอกบ้าน เดินไปเรื่อยๆ...... บ้านของเอรินั้นอยู่ใกล้ๆกับบ้านผมนี่ล่ะ
ถัดจากบ้านของผมไปทางด้านซ้ายมืออีกแค่ 3 หลังเอง
เมื่อผมเดินมาถึงหน้าบ้านเทอ
........
น้องชายเทอ  ฮารุ  กำลังนั่งเล่นสปริงเกิลที่รดน้ำต้นไม้อยู่อย่างสนุกหนาน ....ถัดจากนั้นยังมี เจ้าฮานะ
สุนัขพันธ์ชิสุตัวเมีย กำลังนอนกลิ้งเล่นอยุ่ข้างๆกันนั้นเอง 
แล้วฮารุก็มองมาทางผม
.......
ฮารุ : .....
ผม :  ^^
ฮารุ : แม่ค๊าฟฟฟฟ พี่จินมาฮะ
ผม : ....
ผมยืนอยู่หน้าประตูบ้านไปสักพักนึง แล้วแม่ของเอริก็ออกมา
แม่ของเอริ : นี่ !!!!! มาหาเอริหรอ  ไม่อยู่น่ะ
ผม : เอ่อ.....แล้วไปไหนหรอคับ
แม่ของเอริ : ..................
แล้วแม่ของเอริก็เดินกลับเข้าบ้านไปโดยที่ไม่ยอมบอกอะไรกับผมเลยแม้แต่นิดเดียว
ผมที่ยืนอยุ่หน้าประตูบ้านก็ได้แต่ยืนเหม่อ ทำอะไรไม่ถูก
ผม: ฮารุคุง.....มานี่หน่อยสิ 
ผมเรียกน้องชายเพื่อจะมาถามเรื่องเอริ  แต่ว่าเขากลับ....
เสียงนึงที่ดังออกมาจากในบ้าน : นี่ ฮารุ รีบเข้าบ้านได้แล้ว ได้เวลาอาหารเช้าแล้วนะ
.......แล้วฮารุก็มองหน้าผมก่อนที่เจ้าตัวจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน เมื่อได้ยินเสียงแม่กำลังเรียก
แล้วก็เหลือเพียงแค่ผม.............ผมแค่คนเดียวที่ยืนอยู่ตรงนี้ 
ผมที่ไม่รู้อะไรเลย ......ผมนี่มันโง่รึเปล่านะ  ผมได้แต่คิดทบทวนเรื่องราวทุกอย่าง
ระหว่างเดินกลับบ้าน แล้วในวันนั้นเอง ...................
เช้าวันเสาร์.........เมื่อผมตื่นลืมตาขึ้นมาก็ได้พบว่า
ผมเอง........ถูกใครบางคนทอดทิ้งไป..............
.............เป็นเช้าวันเสาร์ที่รู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก........บรรยากาศชวนทำให้ผมรู้สึกอึดอัดที่หน้าอกอย่างที่ไม่เคยเปนมาก่อน
.....อาการแบบไหนกันนะ ผมเองก็ไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้ ........มันแน่นและก้รู้สึกเจ็บปวดที่ข้างใน..
แล้วอยู่ๆผมเองก็.........เสียใจ แล้วน้ำตามันก็ไหลออกมาโดยที่ผมเองก็ห้ามมันไม่อยู่เพราะความเสียใจ
........T T.............
เพราะอะไร.............และทำไม...............ปิดบังผมทำไมกัน?
....................
...
..

เนื้อเรื่อง

past 2

..............4 ปี ผ่านไป..
ผมชื่อ จิน ตอนนี้ผมอายุ 19 แล้วนะ ตอนนี้ผมกำลังเตรียมตัวที่จะไปสอบเข้ามหาลัยในตัวเมือง
ช่วงนี้ก็คงต้องวุ่นวายกับการอ่านหนังสือสักหน่อย
แต่ทว่าผมเอง..........ก็ยังคนมีเรื่องๆนึงที่ผมยังไม่เข้าใจจนถึงทุกวันนี้ 
หลายปีมาแล้ว.......ผมพยายามที่จะค้นหาคำตอบ ....แต่กลับพบเพียงแค่ว่า
ยิ่งค้นหามันเท่าไหร่............ยิ่งเข้าไปใกล้กับมันเท่าไหร่.......
เหมือนกับว่าผมเองอยู่ที่เดิม
ไม่มีอะไรที่เพิ่มเติมขึ้นมาเลยสักอย่าง..........

อาซึมิ : นี่!!! จิน มัวมานั่งเหม่ออะไรตรงนี้ เลิกเรียนแล้วน๊ะ  รีบๆออกไปได้แล้ว วันนี้เวนชั้นทำความสะอาดด้วยไวๆเลย

เด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกับผม เทอชื่อ อาซึมิ เพื่อนร่วมชั้นเรียนของผม  เทอเปนเวนทำความสะอาดประจำวันพุธ ซึ่งวันนี้ก็เปนเวนของเทอนั้นล่ะฮะ
อาซึมิ เป็นเพื่อนคนนึงในห้องที่ชอบคอยช่วยเหลือผมอยู่บ่อยๆ บางครั้ง เทอก้ต้องให้ผมคอยช่วยเหลืออยู่บ้าง
ก็เทอเปนผู้หญิงนี่นา

ผม : อ่ะ...อืม  ไม่ต้องไล่หรอกน่ะ ชั้นก็ไม่ได้อยากจะอยู่ที่นี่สักหน่อย  - -*
ผมพูดพลางหยิบหนังสือเรียนใส่กระเป๋าเป้เก็บข้าวของแล้วก็เดินออกจากห้องเรียนในระหว่างนั้นเอง 
อาซึมิ : เฮ้! นี่จิน นายลืมอะไรไปรึเปล่า 
ผมหันกลับมามองตามเสียงนั้นแล้วพูดว่า
ผม : ? อะไร
อาซึมิ : นั้นไงใต้โต๊ะนาย ..... แล้ววันนี้จะเอาไปวางไว้ที่เดิมมั้ยเนี่ย ของสำคัญไม่ใช่หรอ
ผม: อ่ะ อื้ม ขอบใจมาก
อาซึมิ: ^^ ให้ตายสิ ขี้ลืมให้ได้อย่างนี้อีกน๊ะ ห่ะๆ แล้วเจอกันพรุ่งนี้
ผม : อย่าทำเพลินจนลืมกลับบ้านนะ ไปล่ะ
เกือบจะลืมไปซะสนิท ทุกวันพุธ ผมจะเอาต้นทานตะวันไปวางไว้ตรงสนามหญ้าแถวบ้านของผม
.......จนตอนนี้แล้วนั้น ไม่รู้ว่าต้นทานตะวัน มันมีกี่ต้นกันแล้ว ...เพราะมันมากมายเหลือเกิน
มากซะจนผมเอง  ก็จำไม่ได้ว่ากี่ต้น ทั้งๆที่ผม....ก็เปนคนเอามันไปวางไว้เองนี่นา..........
.............- -* ผมลืมอะไรบางอย่างไปรึเปล่านะ
... บรรยากาศแบบนี้อีกแล้ว.........ท้องฟ้าในยามบ่ายแก่ๆ ของทุกวันในหน้าหนาว 
ท้องฟ้าก็มักจะมืดลงเร็วกว่าปกติ ลมหนาวก็ค่อยๆพัดมาจากด้านข้างตัวของผม..
......อากาศเริ่มเย็นลงทุกที ลมหนาวพัดกระทบกับผิวหนังทำให้ผมรู้สึกหวั่นๆอยู่เหมือนกัน....
....ผมเดินผ่านหน้าโรงเรียน
........เดินไปเรื่อยๆ.... ... .. . . . . .ท่ามกลางผู้คนมากมายที่เดินสวนทางผมไปบ้าง วิ่งผ่านไปบ้าง 
นั่งรถบ้างล่ะ  ขับรถเองบ้างล่ะ
หรือแม้แต่คนละแวกบ้านบ้างล่ะ  ผู้คนต่างพูดคุยกันอย่างมีความสุข ใช้ชีวิตอย่างที่ได้วางแผนเอาไว้มาจนถึงตอนเย็นของวัน
แต่ทุกๆคนก็ล้วนแล้วแต่มีคนที่สำคัญของตัวเองอยู่เคียงข้าง .............
ส่วนผมที่เดินอยู่ตรงนี้..........มีเพียงแค่ต้นทานตะวันที่ผมถือมาด้วย...แค่นั้นเอง
มันทำให้ผมรู้สึกว้าเหว่ในใจเล็กๆ.........เหมือนอะไรบางอย่างมันได้หายไป ........ตอนไหนกันที่เป็นแบบนี้
บางทีมันอาจจะนานมาแล้วก็เปนได้...ก็ตั้งแต่ที่เทอ........หายไปจากชีวิตของผมยังไงล่ะ....
!!!!!! โอ่ะ โอ๊ย >///<  มีใครบางคนที่วิ่งมาจากด้านหลังของผมแล้วชนกับผมอย่างจัง จนผมนี่กระเด็นไปนิดนึงเลยล่ะ
แล้วกระถางต้นทานตะวันของผมก็หล่นจากมือ.....
"!!!!!! ให้ตายเถอะ"   ผมอุทานขึ้นมาด้วยความตกใจเล็กน้อย แล้วผมก็หันไปมองใครคนนั้นที่วิ่งมาชนผม
ในขณะนั้นเอง เทอคนนั้น
.....?.... :  ....T T ...ขะ ขอโทดทีนะคะ คะ- คือ-ว่า
ผม : เอ่อ เปนอะไรรึเปล่าคับ 
ผมถามเทอด้วยความสงสัยเล็กน้อย  เด็กสาวคนนึงที่วิ่งมาไหนไม่รู้ด้วยความกระวนกระวายของเทอ
เทอหอบเล็กๆ เสียงของเทอแผ่วเบาจนผมเองก็ฟังไม่ถนัด  เทอใส่เสื้อแขนยาวตัวหนาๆนั่งลงอยุ่ที่พื้น
ตัวเทอสั่นเทา - - - แล้วผมก็สังเกตุว่าเทอกำลังร้องไห้  แต่ผมเองก็ไม่แน่ใจนักเพราะผมอันดำยาวสลวยนั้นได้ปกปิดหน้าตาของเทอจนผมเองก็แทบจะมองไม่เห็น แม้แต่แก้มของเทอเลย
.....?.... : ขอโทดค่ะ ..................
เทอก้มหน้าก้มตาพูดแต่คำว่าขอโทดเพียงอย่างเดียว
ผม : ไม่เปนไรคับ เอ๊ะ ดะ เดี๋ยวก่อนสิคุณ  *...*
ผมยังพูดไม่จบ แล้วเทอก็รีบวิ่งหายไป....................ผมก้มลงไปเกบกระถางต้นทานตะวันแล้วก็เหนอะไรบางอย่างที่พื้น
!!!!!! มีหนังสือเล่มเล็กๆเล่มนึงหล่นอยู่  ดูแล้วมันไม่ค่อยจะหนาสักเท่าไหร่
แต่มันดูเหมือนกับว่าถูกใช้งานมานานแล้วล่ะ  สงสัยจะเปนของเทอคนนั้นทำหล่นเอาไว้แน่ๆเลย
ผมยังให้ความสงสัยกับตัวเด็กผู้หญิงคนนั้น ว่าทำไมกันนะ เทอร้องไห้ทำไม - -*
แต่...เพราะอะไรกันล่ะผมเองต้องไปใส่ใจอะไรกับเทอคนนั้นด้วย  เฮ้อ
ว่าแล้วผมก็หยิบหนังสือเล่มนั้นขึ้นมาแล้วเอามันใส่กระเป๋า เพราะคิดว่าพรุ่งนี้ก็จะเอาไปคืนให้เทอ
และผม...........ก็ยังคงเดินมุ่งหน้าไปที่สนามหญ้าต่อไป.. . . . . . . . . . .
หน้าหนาวนี่มันยังไงกันน๊าา....ไม่ทันไรก็มืดแล้ว เมื่อผมเดินมาถึง
........... ...... ....??? 0_0 
เด็กผู้หญิงคนนั้น ยืนอยู่ใต้ต้นซากุระข้างๆทุ่งทานตะวันของผมนั้นเอง  แล้วเทอก็หันมาทางผม ....

^^* ......... ผมยิ้มให้เทอแล้วเดินเข้าไปใกล้ๆ .......เดิน เข้าไปหาเทอ......ในตอนนั้นเอง
ใจของผมมันก็เต้นตึกตัก.......อยู่ๆผมก็รู้สึกสะกิดใจกับเทอคนนั้น ........เหมือนความรู้สึกเก่าๆได้หวนมาอีกครั้ง
.......เราเคยรู้จักกันมาก่อนรึเปล่านะ........ทำไมผมถึงอยากรู้จักเทอ...........
- -* ...เทอมองหน้าผม......แล้วเทอก็เดินถอยหลัง ......ห่าง...เดินห่างผมไปเรื่อยๆ.......
ผมเดินเข้าไปใกล้เทอมากขึ้น......แต่เทอกลับเดินห่างผมออกไป ระยะห่างเริ่มเพิ่มมากขึ้น........แล้วเทอก็ทำท่าจะวิ่งหนีไปอีกแล้วล่ะ

ผม : น่ะ - - นี่  อย่าเพิ่งไปสิ !! 
เสียงตะโกนของผมเรียกให้เทอหยุด แต่ว่า........เทอก็ไม่ได้ฟังที่ผมพูดเลย
.......?......:   ............ T T.......
เทอหันหลังกลับมามองนิดหน่อย แล้วก็รีบวิ่งหายไป..........
ผม :  - -*  อารายหว่า.........
      ผมนั่งทรุดลงกับพื้น ได้แต่ถอนหายใจ แล้วก็เริ่มสงสัยขึ้นมา ว่าทำไมเทอคนนั้นถึงต้องหนีผม
แต่...!!!!!เอ๊ะ  หนังสือของเทอ  - -* ลืมไปเลยว่าจะเอาไปคืนให้  แต่ก็ช่างมันเถอะ ผมคิดว่าผมต้องได้เจอเทออีกแน่ๆ
ว่าแล้วผมก็ลุกขึ้น หยิบกระถางต้นทานตะวันไปวางรวมกับต้นของวันก่อนๆ 
"กี่ปีแล้วน๊าาา - - - - - ^^* ที่เรามามัวนั่งทำอะไรแบบนี้อยู่เนี่ย  ................. - -"
ผมพูดกับตัวเองแล้วก็ถอนหายใจ..............และแล้ว วันนี้ก็ผ่านไปได้โดยที่ไม่มีอะไรคืบหน้าเหมือนทุกวัน
................. .........ผมเดินกลับบ้าน ระหว่างทาง ผมแอบมองไปทางบ้านของเอริ ซึ่งตอนนี้แล้วนั้น
ครอบครัวของเทอไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว   พ่อและแม่ของเอริได้ย้ายออกจากบ้านหลังจากนั้นอีก 1 อาทิตย์
น้องชายของเทอ ฮารุ ต้องไปเรียนต่อในตัวเมือง พวกเขาจึงพากันไปอยู่ที่นั่น..........
ยังคงมีต้นทานตะวันที่ผมเคยให้เทออยู่ที่บ้านหลังนี้..........ดอกของมันเบ่งบานสวยงาม
........ยังมีจักรยานคันเก่าพิงไว้ข้างๆกัน  เทอที่ไม่เคยขับจักรยานเลยแม้แต่ครั้งเดียว...อยากที่จะลองหัดขับดูบ้าง
เพื่อที่จะได้ปั่นไล่ตามผม......ไม้แบตมินตันที่แขวนเอาไว้หน้าบ้าน ยังคงอยู่เป็นคู่เหมือนเดิม
และ.....ประตูรั้วข้างบ้านที่เทอแอบแง๊ะเป็นช่องโหว่เอาไว้หนีออกมาเล่นข้างนอกในเวลาที่แม่ของเทอห้ามไม่ให้ออกจากบ้าน
.......ทุกอย่างมันยังคงเป็นอย่างเดิม ตั้งแต่วันที่เทอหายไป.........ความเงียบได้เข้ามาปกคลุมทั่วทุกพื้นที่  ในตอนนี้
มืดลงแล้ว.........หลอดไฟข้างทางเริ่มเปิดเพื่อให้แสงสว่าง ........แสงอาทิตย์ลับตาไป มีเพียงเสียงลมในหน้าหนาวที่พัดมาไม่ขาดสาย
อากาศเริ่มเย็นลง  บ้านละแวกนั้นเริ่มเปิดไฟภายในบ้าน ผู้คนเริ่มเดินทางกลับเข้าบ้านของตนเอง.
.........ผมที่ค่อยๆเดินผ่านไป. . . . . . . . . . .แล้วจู่ๆก็มีลมอะไรก็ไม่รู้ พัดเข้ามาอย่างแรง  ใบไม้ปลิวไสวกระจัดกระจายไปทั่ว
จนผมต้องเอามือมาบังหน้าเอาไว้
!!!!!! พรึ่บ............
มีบางอย่างลอยมาติดหน้าของผม  มันเป็นเศษกระดาษนี่เอง ผมดึงมันออกแล้วก็ดู  ..........
!!!!!! \O..O/ นี่มันเปนภาพวาดรูปเด็กผู้หญิงคนนึงที่ถือตุ๊กตาเอาไว้ที่มือข้างขวา..............................................................เอริ.............T T .......
ผมพับกระดาษเกบลงไปในหนังสือเล่มเล็กนั้นแล้วเดินกลับ
เมื่อถึงหน้าบ้าน .................
..............มีกระดาษโน๊ตแปะเอาไว้หน้าประตูบ้านของผม
"จิน..........พอดีว่าแม่ต้องรีบไปหาคุนตาเลยออกไปไม่ได้รอลูกกลับมาก่อน
   อยู่บ้านดูแลบ้านให้ดีๆด้วยนะ แล้วอย่าลืมให้ข้าวเจ้า ชิ ล่ะ
          แล้วแม่จะรีบกลับ ................................"
 .......... - -*  อะไรกันเนี่ย .................... ผมเปิดประตูบ้านเข้าไป วางกระเป๋าไว้บนโซฟาที่อยู่ถัดมาจากประตูด้านซ้าย
แล้วผมก็ทรุดตัวลงนอนบนโซฟาตัวยาวที่อยุ่ถัดมา..........เจ้า ชิ เดินมาเลียขาผมเล็กน้อยแล้วมันก็เดินกลับไปนอนที่เดิมของมัน
ผมหลับตาลง.............บนโซฟาที่นุ่ม  ในบ้านที่มีเพียงผมคนเดียว  มันช่างเงียบเหลือเกิน ...........
บนความเหน็ดเหนื่อย..........ผมละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง.........แล้วผมก็เผลอหลับไป...............................................
........................Zzzz- - -ZzzZzzzzZ..................


in  my dream ..............
..................ตึก ตัก  ตึก ตัก  .........เสียงฝีเท้าน้อยๆที่กำลังวิ่งเยาะๆมุ่งมายังข้างหน้า.....
แฮ่กๆ  ^^'' .........แล้วเสียงก็หยุดลงตรงหน้าของผม  
เดกน้อยคนนึงที่มีผมสีดำสลวย มีกิ๊บติดที่ผมด้านหน้าเพื่อไม่ให้บดบังแววตาอันใสวาวราวกับลูกแก้วคู่นั้น ........ใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส
เต็มไปด้วยหยดเหงื่อที่เทอใช้กำลังวิ่งมาเมื่อครู่.........ที่มือข้างขวามีตุ๊กตากระต่ายตัวสีขาว  เทอกอดมันเอาไว้
"จิน.........รอนานมั้ย" 
นี่คือเอรินั้นเอง  เทอยิ้มแล้วก็นั่งลงข้างๆผม  เทอคงจะเหนื่อยเพราะเล่นวิ่งออกมาซะขนาดนั้น  เด็กหญิงคนนึงที่สูงแค่ไหล่ของผมกำลังยิ้มอย่างมีความสุข
เพราะความดีใจของเทอ เทอมองหน้าผมนิดหน่อย
"เอ่อ........>\\< มองหน้าทำไมอ่ะเอริ" 
ผมหันหน้ากลับไปมองที่อื่น   เพราะความเขินนิดหน่อย  - -* ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าผมจะเขินทำไม
แต่ว่า.......เอริน่ะ  น่ารักมากเลยนะ จะว่าไปแล้วแถวบ้านผมก็ไม่มีเด็กรุ่นราวคราวเดียวกับผมเลย มีแค่เอริคนเดียวเท่านั้นล่ะ
"อ๊ะ   ^^* อ่ะ อ้าวหรอ แฮ่ะๆ"  เอริหันมามองผมอีกแล้ว แล้วเทอก็หัวเราะ
" ชิ ยังจะมาหัวเราะอีก  .........ม่ะ มานี่ วันนี้อยากจะไปไหนบอกมาเล้ย เด๋วจะพาซิ่ง ^^"
ผมลุกขึ้นแล้วนั่งบนจักรยาน
"อื้ม..........ไปทุ่งดอกไม้.........." 
เทอพูดแล้วก็รีบกระโดดซ้อนท้ายจักรยานของผม
"อ่ะ เอ่อ........ทุ่งดอกไม้หรอ"
" ช่ายแล้ว"
"แต่ว่า...........ของแบบนั้นที่นี่มันมีซะที่ไหนเล่า  - -*"
ผมตะคอกใส่เทอเล็กน้อย เทอสะดุ้งเฮือก
" - -* อ่ะ อ่าว แล้วจินเองก็บอกว่า อยากไปไหนบอกมาเลยนี่นา ละแล้วทำไมถึง............"
เทอพูดด้วยน้ำเสียงที่ผิดหวังเล็กๆ
" อืม.........งั้นก็ช่างมันเหอะ ทุ่งดอกไม้ใช่มั้ย ^^"
ผมพูดแล้วหันไปยิ้มให้เทอที่นั่งอยู่เบาะหลังของจักรยาน
" ^^ อื้มๆ"
เทอยิ้มแล้วพะหงกหัวงึกๆ  ดูท่าทางคงจะดีใจมากเลยน๊า
"ตะ แต่ว่า ทุ่งดอกไม้นี่มันอยู่ที่ไหนกันน๊าาา  - -*"
" อะ เอ๋..........."
เหอๆ ให้ตายสิ ดันเผลอพูดแบบนั้นไป แล้วทีนี้จะหาเจอมั้ยเนี่ยไอ้ทุ่งดอกไม้ที่ว่า เพราะที่นี่ มันไม่มีน่ะสิ แล้วผมก็นึกอะไรออกขึ้นมา
เอริที่นั่งอยุ่ด้านหลังของผม ......เทอกำลังมองไปรอบๆ 2 ข้างทาง แล้วก็ชี้นู้นชี้นี่ให้ผมดู ..................
เมื่อผมจอดรถ
" เอ้า........ลงรถได้ ถึงแล้วล่ะ "
"ฮึ้บ .........."
เทอกระโดดลงรถจักรยาน
" ............!!ไม่เหนจะมีดอกไม้เลยนี่นา  จิน"
"แฮ่ะๆ  .....อืม ก็มันไม่มีน่ะสิ  แต่ว่า.......เดี๋ยวจะพาเอริ มาสร้างทุ่งดอกไม้กันน่ะ"
"อ่ะ จริงหรอ ................แล้วทำยังไงล๊ะ "
น้ำเสียงเทอดูท่าทางตื่นเต้นมากเลย
" งั้น รอนี่เดี๋ยวนะ เดี๋ยวจะไปหาดอกไม้มาก่อน"
"อื้ม แล้วมาไวๆน๊า..........."
เอริโบกมือให้ผมแล้วเทอก็นั่งรอใต้ต้นซากุระต้นใหญ่ในสนามหญ้าแห่งนึง..........
...........ผมปั่นจักรยานไปที่ร้านขายต้นใม้แล้วซื้อต้นทานตะวันมา 2 กระถาง แล้วก็รีบปั่นมาถึงสนามหญ้า........
............แต่ว่า เอริ.................!!!!ไม่อยู่
" !!!!เฮ้ย ............หายไปไหนแล้วล่ะ  เอริ........อยู่ไหนน่ะ  ชั้นมาแล้วน๊ะ"
"...............- - - -เงียบ - - - - "
"เอริ............ได้ยินแล้วตอบด้วยนะ  ชั้นเอาทุ่งดอกไม้มาแล้ว.............."
"..........แล้วก็ยังคงเงียบเหมือนเคย"
คราวนี้ผมออกวิ่ง........วิ่งไปทั่วสนามหญ้าแล้วแต่ก็ยังคงไร้วี่แวว
" นี่ อย่าเล่นแบบนี้สิ ไม่ดีเลยนะ...........เอริจัง "
ผมเดินไปเรื่อยๆรอบสนามหญ้าเพื่อตามหาเทอ แล้วผมก็เจอตุ๊กตาของเทอหล่นอยู่ผมหยิบมันขึ้นมาแล้วก็รีบวิ่งหาแถวนั้น
แล้วผมก็เห็น............รถคันนึงที่แล่นออกไปได้ไม่นาน
รถของพ่อเทอนั้นเอง ..............
" เอริ.........................."  ผมตะโกนเรียกเทอที่อยู่ในรถนั้นพร้อมชูตุ๊กตาของเทอขึ้น
แต่ผมเอง.......ก็ไม่รู้ว่าเทอจะได้ยินมั้ยน่ะสิ
และแล้ว...........เทอที่นั่งอยู่เบาะหลังของรถก็หันมามองผม.......
.........แต่ถึงมันจะไกลขนาดนั้น ผมเองก็ยังคงมองเห็นเทอได้อย่างชัดเจน 
เทอโบกมือ ......โบกมือ.............แล้วก็โบกมือ..........แล้วรถของเทอก็ขับหายไปลับสายตา...............
จนผมที่ยืนอยู่ที่นี่มองไม่เห็นแม้แต่หลังรถของเทอ..
.....................
.......
ผมอุ้มตุ๊กตาของเทอแล้ววางไว้ในตระกร้าหน้ารถจักรยานของผม .......แล้วผมก็ขับรถกลับบ้านคนเดียว
........มันเป็นแบบนี้เกือบจะทุกครั้งล่ะ ที่ผมกับเอริ เป็นแบบนี้
ก็เพราะว่าทางบ้านของเทอน่ะสิ ไม่ค่อยจะชอบผมสักเท่าไหร่
จึงไม่แปลกนักที่จะห้ามไม่ให้เทอออกมาเล่นกับผม...........
.........แต่จะว่าไป  .......... ก็มีแค่ผมคนเดียว ที่อายุเท่ากับเทอ
...เมื่อผมปั่นจักรยานมาถึงหน้าบ้านของผม .....ผมเห็นเอริ เทอยืนเกาะรั้วหน้าบ้านของผมอยู่

"เอริ........" 
ผมตะโกนเรียกเทอ แล้วเทอก็หันมาตามเสียงนั้น
" จะ จิน  T T.........."
เทอพูดไปพลางสะอึกไปพลางเพราะเทอกำลังร้องไห้อยู่นั้นเอง  หยดน้ำตาท่วมใบหน้าและแก้มอันอ่อนนุ่มของเทอ
ผมจอดจักรยานพิงไว้กับรั้ว แล้วก็หยิบตุ๊กตาส่งให้เทอ
" อ่ะ  ลืมเอาไว้ได้ยังไงกัน เดี๋ยวมันก็เหงาหรอก ^^"
"จิน....^^"
เทอรับมันไป แล้วยิ้มนิดหน่อย
" เอาน่าไม่เป็นไร หยุดร้องไห้ได้แล้วนะ.....วันหลังเราค่อยไปสร้างทุ่งดอกไม้กันใหม่ก็ได้นี่นา"
".......เอ่อ.........อื้ม "
เทอพูดตอบรับผมแต่เทอ...ก็ยังคงก้มหน้าอยู่
" นี่......ไม่เอาน่ะ คิดมากทำไมกัน ดูชั้นสิ ยังไม่คิดอะไรมากเลย "
"..............."
เทอเงียบ........
" เย็นแล้วนะ รีบกลับเข้าบ้านเถอะเด๋วแม่เรียกแล้วไม่เจออีกน่ะ พรุ่งนี้ค่อยมาเล่นด้วยกันใหม่ "
" อืม....."
"เอ้อ!!! จริงสิ  อยากปั่นจักรยานบ้างรึเปล่าล่ะ........."
" เอ๊ะ ..........เอริปั่นได้ด้วยหรอจิน"
เทอเงยหน้าขึ้นมาแสดงสีหน้าอยากรู้อยากเห็นเอามากๆเลยล่ะ
" เอ้า ก็ได้สิถ้าปั่นเป็นแล้ว  อยากจะไปไหนก็ปั่นไปได้เลยล่ะ .....ไม่มีใครไล่ตามเราทันด้วยน๊ะ ^^"
" จริงสิ  ถ้าเอริปั่นเป็น เอริจะปั่นไล่ตามจินน๊ะ ฮิฮิ ^^"
" อ่ะ - เอางั้นเลยหรอ  ได้ซี งั้นพรุ่งนี้เดี๋ยวจะสอนน๊ะ กลับบ้านเถอะ"
"จ๊ะ  บ๊ายบาย"
เทอโบกมือให้ผม พร้อมกับหันหลังวิ่งตรงไปบ้านของเทอที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านผมมากนัก
ผมยืนมอง........เด็กผู้ ญ ตัวเล็กๆคนนึง ผมที่ยาวดำสลวยถึงกลางหลังของเทอ ปลิวไสวไปพร้อมๆกับสายลมในขณะที่เทอกำลังวิ่ง
ในตอนนั้นเอง.......ผมก็ได้แค่ยืนมองเทอ.....จนเทอหายลับไป.............
.......หายไปจนสุดสายตาของผม.......ซึ่งมันก็เปนแบบนี้ทุกทีเลย
...............
........"บ๊อก บ๊อกๆๆ"
" !!!!! อ่ะ อ่าว - -* ลืมไปเลยว่ายังไม่ได้ให้ข้าวเจ้าชิ "
ผมรู้สึกตัวตื่นอีกครั้ง หลังจากที่เผลอหลับไปนานเหมือนกัน เจ้าชิมันเห่าปลุกผม สงสัยมันคงจะหิว 
"อืมๆ รู้แล้วๆ รอแปปเดียวนะ เดี๋ยวได้กินแล้ว"
ผมพูดกับเจ้าชิ แล้วก็ลุกขึ้นเดินไปในห้องครัว ....เอาอาหารเม็ดมาเทใส่จานให้มัน แล้วเจ้าชิก็เดินมากินอย่างรวดเร็ว
.........ผมนั่งลงกับเก้าอี้กินข้าวในครัว มองไปที่นาฬิกา............23.15 น.
5 ทุ่มกว่าแล้วนี่นา - - - - - นี่เราเผลอหลับไปได้ยังไงกัน
......ความฝันเมื่อครู่นี้นั้น..............เมื่อผมหลับตาลง ทุกครั้ง...........ผมไม่เคยลืมเรื่องราวของเทอเลยแม้แต่ครั้งเดียว
.........มันยังคงวนเวียนอยู่ในตัวของผม และจิตใจของผม..........
.....ภาพของเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึงที่สูงแค่หัวไหล่ของผมกำลังวิ่งไล่ตามหลังผมมาโดยตลอด.......
ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปนานสักแค่ไหน.........เอริ......ในความคิดและความทรงจำของผม
.......เทอก็ยังคงเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่สนใจในทุกๆเรื่องตลอดเวลา..............
....................................
.........
.....
.
........


Part 3
......................
..... เฮ้อ..........ต้องตั้งใจอ่านหนังสือซะหน่อยล่ะ ไหนจะสอบปลายภาคเรียน
ไหนจะสอบเข้าวิทยาลัยอีก........!!!!ให้ตายสิ ยุ่งชะมัด
.....ผมบ่นกับตัวเองในขณะที่กำลังเดินขึ้นห้องนอนชั้น 2 ของบ้าน เจ้าชิกำลังวิ่งเตาะแต่ะตามหลังผมมา 
ผมเปิดประตูห้อง สิ่งแรกที่พุ่งตรงเข้าไปยังห้องนอนของผมคือ เจ้าชินั้นเอง  ..........
เมื่อผมเปิดประตู  เจ้าชิ......กระโจนขึ้นบนเตียงของผมดังตุ๊บ...........
แล้วมันก็หันมามองผม พร้อมกระดิกหางเล็กน้อย
".........แน่ะ........มีอะไรเจ้าชิ  ไม่ต้องเลยๆ วันนี้ชั้นไม่มีอารมณ์จะเล่นกับนายนะ นอนไปซะแล้วอย่ากวนล่ะ "
"- - - -งิ๋ง---"
ผมพูดกับเจ้าชิ แล้วปิดประตูห้อง เดินเอากระเป๋าไปวางไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือ เปิดกระเป๋าแล้วหยิบหนังสือเรียนออกมาทบทวนบทเรียน
............วิชาคณิตศาสตร์............อืม..................
......อืม.............เอ่อ..............อ่อ.........................- -*   - - - - - - - - - 1 ช.ม. ผ่านไป - - - - -
โอ๊ย..........ยังไงก็ไม่เข้าใจ- - - - - - -ให้ตายสิทำไมเป็นแบบนี้- - - - -
พอๆ....เลิกๆ  ไม่องไม่อ่านมันแระไอ้วิชานี้เนี่ย  อ่านเท่าไหร่ยิ่ง งงเท่านั้น ..................บ้าเอ้ย.................ทำไมเราถึงโง่แบบนี้วะ
ผมบ่นกับตัวเองหลังจากที่ง่วนกับการนั่งทบทวนวิชาคณิตศาสตร์....แล้วผมก็นึกขึ้นได้ หยิบหนังสือเล่มเล็กของเทอคนนั้นขึ้นมา
ผมหยิบภาพวาดที่ผมเกบได้ใส่ในลิ้นชัก
" !!!! เอ๊ะ นี่มันหนังสือไดอารี่นี่นา..............ขอดูหน่อยได้มั้ยน๊าา.................
อ่ะ อืม........แอบอ่านแบบนี้เค้าจะรู้รึปล่าวหว่า.........คงไม่รู้หรอกมั้ง ถ้าเราไม่บอกเค้าก็ไม่รู้น่ะสิ..........อืมใช่ๆ งั้นขออ่านหน่อยล่ะกันนะ"
......................
12/12/1978
เวลา 18.35
.....................เย็นของวันศุกร์..... ยังคงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงจากเดิมเลย
...ที่นี่.........ว้าเหว่........ชั้นอยู่ตัวคนเดียวเพียงลำพัง ..........ถึงจะมีคนอยู่ในบ้านมากมาย......
แต่พวกเขา......ก็ไม่เคยที่จะพูดคุยกันเลย .........รวมถึงตัวชั้นเอง
พ่อที่เมื่อก่อนเคยพาออกไปเที่ยวนอกบ้านในวันหยุด...........เดี๋ยวนี้แม้แต่ไปซื้อของก็ยังไม่เคยพาไป
...........แม่ที่แสนดี.......ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว..................
..แม่คะ คิดถึงแม่จังเลยล่ะค่ะ  เดี๋ยวนี้คุณพ่อเปลี่ยนไปเยอะมากๆเลยนะคะ
หลังจากที่แม่ไม่อยู่...พ่อก็ได้แต่ตั้งหน้าตั้งตาทำแต่งาน .......กลับมาถึงบ้านก็อยู่แต่ในห้อง
............ขาดแม่ไปคนนึง อะไรๆมันก็ดูเปลี่ยนไปหมดเลยจริงๆล่ะค่ะ .............
ค่ำลงแล้ว......ชั้นมองออกไปนอกหน้าต่างบานใหญ่ภายในห้อง.......มองออกไปไกลแสนไกล
........ยังมีที่แห่งนึง......ที่ๆชั้นจากมา ....มันไกลจากที่นี่มากเลยจริงๆ
ลำพังตัวของชั้นเองในตอนนี้นั้น ก็ยังไม่สามารถที่จะกลับไปได้.........คิดถึงที่นั้นจัง
แต่เมื่อชั้นมองมันผ่านหน้าต่างบานนี้แล้ว.........ที่แห่งนั้น มันกลับไม่ได้อยู่ไกลเลย
มันอยู่ใกล้แค่สายตาของชั้นนี่เอง...........ชั้นมองเห็น.......หลังคาบ้านของที่นั่น..............
เอ๊ะ.....ตอนนี้ชั้นมองเห็นบ้านหลังนึงเปิดไฟแล้วล่ะ............มืดแล้วน่ะสิ
นั่นๆ..........คนนั้นกำลังปั่นจักรยานอยู่  ^^" ........................รอก่อนนะ
........แล้วสักวันนึง ชั้นจะกลับไปหา.................รอชั้นด้วยนะ............................
................
...
พรึ่บ !!!! ผมอ่านได้เพียงหน้าเดียวเท่านั้น แล้วผมก็ปิดหนังสือเล่มนี้ลง .........
......... ใครบางคนที่ผมรอ...........เขาคนนั้นก็เคยบอกกับผมแบบนี้เหมือนกัน
มันเป็นไปได้ไหม............ที่มีคนพูดแบบเดียวกัน...........จะเป็นไปได้ไหม.........ที่ใครบางคน.......มีความรู้สึกแบบเดียวกัน
..........ผมเข้าใจความรู้สึกของเทอคนนั้นว่าเปนอย่างไร........รู้ดีว่ามันอ้างว้างแค่ไหน
...!!!!เจ้าชิ  ทำอะไรน่ะ
.......เจ้าชิเดินมาหาผมแล้วก็กระโดดขึ้นมาบนโต๊ะเขียนหนังสือ แล้วก็ดมหนังสือเล่มนั้นอยู่นานพอสมควร
มันกระดิกหางเรื่อยๆ
!!!!! มีอะไรหรอ ชิ ..............แกนี่ยุ่งอีกแล้วนะ ลงไปเลยๆๆๆ
สงสัยจะดึกมากแล้วแกคงจะง่วงนอนจนละเมอล่ะสิ  ....................
.........ผมอุ้มเจ้าชิลงบนเตียงนอนแล้วเอื้อมมือไปปิดไฟในห้องนอน ........... แล้วผมก็เอนตัวลงบนเตียงอันอ่อนนุ่มพร้อมกับหลับไปพร้อมๆเจ้าชิ
........................................................
......
...............
ค่ำคืนมืดลง....แสงจันทร์แอบเล็ดลอดเข้ามาทางบานหน้าต่างห้องของผม  ผ้าม่านปลิวไสวไปตามแรงลมที่พัด
........หนาวเหลือเกิน คืนนี้.........
..........
..
........
เวลา 8.15 น.
...............กริ๊งๆ รับโทรสัพท์ด้วยคร๊าบบบบบบ   !!!!!!
เสียงโทรศัพท์มือถือของผมดังขึ้น  ผมสะดุ้งตื่นแล้วรับมัน
ผม: ....ครับ
? : จิน ..........ยังไม่ตื่นอีกหรอไงลูก 
ผม: ......- -* แม่หรอคับ .......สวัสดีฮะแม่  ถึงบ้านคุนตาแล้วใช่มั้ยฮะ
แม่: ถึงตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะจ่ะ อยู่บ้านน่ะดูบ้านให้ดีก่อนออกไปไหนนะรู้มัย
ผม: คับ....
แม่: เออ แล้วอย่าลืมให้ข้าวเจ้าชิด้วยล่ะ แม่ต้องอยู่ดูคุณตาไปสักพักก่อนนะ พอดีช่วงนี้คุณตาไม่สบายหนักเอาการเลยล่ะ
ผม: คับบบ
แม่: แม่ก็ไม่มีอะไรแล้วล่ะ  แล้ววันนี้จะออกไปไหนรึเปล่า
ผม: เอ่อ.......ยังไม่แน่ใจเลยคับ ก็ว่าจะออกไปอยู่นะคับ
แม่: อืมม งั้นไม่มีอะไรแล้วล่ะ แค่นี้ก่อนแล้วกัน
ผม: คับแม่ สวัสดีคับ
................... ...... .  . . . . .
สิ้นเสียงแม่ ผมก็กดวางสายไป แล้วฟุบลงกับเตียงต่อ..........
"!!!!! นี่เรามัวมานอนแบบนี้ได้ยังไงกัน กี่โมงแล้วเนี่ย - -  "
ผมกวาดสายตาไปหานาฬิกาปลุกตั้งโต๊ะที่าวงเอาไว้บนหัวเตียงของผม 
" 8.30 น. ............ T^T  โดดเรียนอีกแล้วสิเราวันนี้"
ใช่ครับ....วันนี้เป็นวันที่ผมก็ต้องไปเรียน แต่ว่า....ไปตอนนี้ก็คงเรียนไม่ทันพอดี
ผมตัดสินใจวันนี้จะไม่ไปเรียนสักวัน ...มันคงจะไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง
........ "ชิ  นายน่ะตื่นได้แล้ว ........ขี้เซาจริงๆ เช้าแล้วก็ไม่ยอมปลุกชั้นเลยนะ "
ผมบ่นพึมพัมนิดๆให้เจ้าชิ ที่ยังคงนอนไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียงของผมนั้นเอง .................
..........ผมเดินออกไปหน้าระเบียงห้อง หยิบบัวรดน้ำที่วางไว้ด้านล่างขึ้นมารดน้ำต้นทานตะวันของผม
ดอกทานตะวันเริ่มเบ่งบานแล้ว.....ทั้ง 2 ต้น วางไว้ข้างกัน
.....เช้านี้อากาศก็ยังคงหนาวอยู่เหมือนเคย ลมหนาวพัดมาต้องกับต้นทานตะวันทำให้มันเอนไหวไปตามสายลม ซ้ายทีขวาที
"(^^-).........เฮ้อ หวังว่าวันนี้คงจะได้เจอกับเทออีกครั้งนะ"
เมื่อรถน้ำต้นไม้เส็ดผมก็เดินกลับเข้าห้อง แล้วอาบน้ำ แต่งตัว......
เดินลงชั้นล่าง........... ทำกับข้าวมื้อเช้ากินกับเจ้าชิ 2 คน
ในขณะที่ผมนั่งกินข้าวอยู่นั้นเอง .........
.................กิ๊งก่อง..........
"ชิ วิ่งไปดูสิ ใครมาบ้านน่ะ"
ผมให้เจ้าชิไปดูว่าใครมา .........เพราะตอนนี้ผมกินข้าวอยู่ ไม่ค่อยอยากจะออกไปเท่าไหร่
......สักพัก....................กิ๊งก่องๆๆๆๆ
"ใครวะ............เอ้อ แปปนึง"
ผมตะโกนบอกเจ้าคนหน้าบ้านที่มันยืนกดออดบ้านผมซะดังลั่น
เมื่อเปิดประตูบ้านออกไป
ฮายาเต้: เฮ้ย .........นี่แกทำไมมาเปิดประตูบ้านรับแขกช้าจังเลยวะ
............เพื่อนของผมเอง ฮายาเต้ นักเรียนชั้น ม.6 รุ่นเดียวกับผม แต่อยู่คนละโรงเรียนกันครับ
ฮายาเต้ยืนทำหน้าหงุดหงิดและโวยวายใส่ผมนิดหน่อยในขณะที่ผมกำลังเดินไปเปิดประตูหน้าบ้าน
ผม: เอ้า ไม่เห็นรึไงว่าใครมารับแกก่อนหน้าชั้น  >>>>>นั้นไง ยืนอยู่ไม่เห็นหรอ
เจ้าชิ : ????
ผมพูดพลางชี้นิ้วไปทางด้านเจ้าชิที่กำลังยืนมองฮายาเต้อย่างสงสัย
ฮายาเต้: โห่ ไอ้บ้า.......หมาเนี่ยนะ ถ้ามันเปิดประตูให้ชั้นก่อนสักนิดนึงชั้นจะไม่บ่นแกเลยนะ
รู้สึกว่าแกจะกวนตีนตั้งแต่เช้าเลย
ผม: เออๆ........อย่าบ่นๆรีบๆเข้ามาเหอะน่า  วันนี้แม่ชั้นก็ไม่อยู่บ้าน ชั้นต้องอยู่คนเดียว แกมาก็ดีแล้ว
กำลังเหงาๆยังไม่รู้สิ
ผมพูดแล้วก็เดินมากินข้าวที่โต๊ะต่อ...........เจ้าชิวิ่งนำหน้าผมไปเมื่อกี้นี่เอง ส่วนเจ้าฮายาเต้ก็มานั่งจ้องหน้าทีวี
..........แล้วผมก็พูดขึ้น
ผม: เออ แล้วแกรู้ได้ไงว่าวันนี้ชั้นไม่ได้ไปโรงเรียน..........
ฮายาเต้: จะไม่รู้ได้ไงล่ะ ก็อายะเขาโทมาถามชั้นว่าเหนแกรึเปล่าน่ะสิ  แค่นี้ทำไมชั้นจะไม่รู้ล่ะวะ ว่าแกอยู่ไหน
ผม: อืม......... แล้วแกไม่ไปเรียนไงวะวันนี้ เฮ้ยโดดเรียนมันไม่ดีนา นี่ก็ใกล้จะสอบแล้วด้วย คนหัวดีอย่างแกมันก็ต้องรีบทำคะแนนใช่มั้ยล่ะ
ฮายาเต้ในขณะที่กำลังค้นหาแผ่นเกม : อืมๆ........ร.ร.ชั้นหยุด 2 อาทิตย์ว่ะ เลยว่าง แล้วอีกอย่างชั้นน่ะอ่านหนังสือเรียบร้อยแล้ว
ยังไงซะชั้นก็ทบทวนบทเรียนทุกวันล่ะน่า เรื่องนี้ไม่ต้องห่วง ว่าแต่แกเถอะ จะไหวรึเปล่าวะ
ผมในขณะที่กินข้าวเส็ดกำลังเกบโต๊ะ: .........ไหวรึเปล่าน่ะหรอ ถึงวันนั้นก็รู้เองล่ะ ใครจะไปเก่งเท่าแกล่ะ
เมื่อผมเก็บโต๊ะเรียบร้อยผมก็เดินไปหยิบถุงอาหารเม็ดมาเทให้เจ้าชิ
เจ้าชิที่นั่งกระดิกหางรอกินข้าวอยุ่ใต้โต๊ะอาหารก็รีบเดินเข้ามาหาจานข้าวของมัน มันรอให้ผมเทเส็ดก่อนแล้วมันถึงจะกิน
แล้วผมก็นั่งลงมองเจ้าชิกินข้าว

ฮายาเต้ : เออนี่จิน....ไอ้เกมนั้นหายไปไหนแล้ววะ ที่ชั้นเล่นค้างเอาไว้อ่ะ ทำไมหาไม่เจอ
ผม: ............ไม่รู้ว่ะ ลองหาดูดีๆเด้ มันจะไปไหนก็อยุ่ในนั้นหมดล่ะ
ฮายาเต้กำลังง่วนอยุ่กับการหาแผ่นเกมก็พูดขึ้นมาว่า : วันที่ 18 นี้ ที่นางาระมีงานอีกแล้ว แกจะไปรึเปล่า
ผม: ไม่รู้ว่ะ ...........ไม่ค่อยอยากไปไหน ยิ่งหนาวๆอยู่ นอนอยู่บ้านดีกว่า
ฮายาเต้: เฮ่ย........ไม่ออกไปเปิดหูเปิดตาบ้างหรอไง  มัวมานั่งหมกหมุ่นอยุ่กับเรื่องเก่าๆแบบนี้มันจะดีเร้อ
แล้วอีกอย่าง............คนนั้นของแกอ่ะ....จะรอแกอยู่รึเปล่าก็ไม่รู้  บางทีอาจจะมีใครไปแล้วก็ได้.........นี่ชั้นพูดเพราะเห็นแกเปนเพื่อนนะเว้ย
เตือนเอาไว้........ไม่อยากเห็นเพื่อนมานั่งเสียใจว่ะ
ผม: ............นั้นมันก็เรื่องชั้น.......จะรอหรือไม่รอก็แล้วแต่เขา แต่ชั้นก็เปนของชั้นแบบนี้ล่ะ ..........ช่างประไร
พูดจบผมก็ลุกขึ้นเดินมาฟุบลงที่โซฟา...............
ฮายาเต้ : เฮ้อ...........เครียดอีกกู.......ไม่น่าพูดเลย ปากหมาจริงๆ
ผม: .........?
       ผมมองดูฮายาเต้ที่กำลังนั่งเล่นเกมอยู่ในขณะที่เจ้าชิเมื่อกินเส็ดก็พล๋อยหลับไปใต้โตะอาหารนั้นล่ะ
ผม: นี่......ออกไปข้างนอกเปนเพื่อนชั้นหน่อยสิ
ฮายาเต้ : ไปไหนวะ
ผม: เอ่อ.........ไปเรื่อยๆ
ฮายาเต้: เฮ้ย ......ไอ้บ้า ชวนคนออกไปข้างนอกแล้วยังไม่รู้อีกว่าจะไปไหน
ผม: ก็มันบอกไม่ถูกนี่หว่า.....คือว่ายังไงดีล่ะ ........คือจะออกไปตามหาคนเอาของไปคืนเว้ย
ผมพูดพลางตะโกนในขณะที่กำลังเดินขึ้นไปหยิบของชั้นบน แล้วเดินกลับลงมาชั้นล่าง
ฮายาเต้ก็พูดขึ้น : ใครวะ ............อย่าบอกนะว่า........
ผม: บ้าน่ะ ไม่ใช่อย่างที่แกคิดแล้วกัน แกไม่ไปงั้นชั้นไปคนเดียวก็ได้ ..........
ฮายาเต้: เออชั้นไม่ไปว่ะ ขี้เกียจ นั่งอยุ่นี่ดีกว่า โฮ๊ะๆ รีบไปรีบกลับน๊ะจ๊ะ ^^
ผม: ทะลึ่งใหญ่ๆ นี่มันบ้านชั้น แกต่างหากที่ต้องรีบๆกลับน่ะ
ฮายาเต้: แหม....... (พูดจบก็นั่งเล่นเกมต่อ)
เจ้าชิ: ......บ๊อก   (เสียงเห่า)
ผม: อยู่บ้านไปก่อนน๊ะ แล้วจะซื้อของมาฝากแก
ผมหันไปมองแล้วพูดกับเจ้าชินิดหน่อย  ..............แล้วก็เดินออกจากบ้านมา
   วันนี้อากาศหนาวกว่าเมื่อวาน แถมหิมะยังตกหนักกว่าเดิมด้วย ผมเลยต้องใส่หมวกไหมพรมออกมา
ใส่ถุงมือไหมพรมเพื่อให้ความอบอุ่น ใส่เสื้อกันหนาวไหมพรมตัวใหญ่สีน้ำตาล  เมื่อผมเดินไปเรื่อยๆ
อากาศมันก็เริ่มหนาวมากขึ้น ลมก็พัดแรงมากขึ้นด้วยล่ะ จนตอนนี้อากาศหายใจของผมเปนไอออกมาเลย
>//< หนาวจัง  ................
..........เทอคนเมื่อวานที่เราเจอกันตรงนี้............. ผมมาดักรอเทอคนเมื่อวานนั้นเอง
.....ทั้งๆที่ผมก็ไม่แน่ใจนักว่าเทอจะผ่านมาที่นี่รึเปล่า......... แต่ก็มีความรู้สึกว่าจะต้องได้เจอเทออีกแน่ๆ
ผมจึงตัดสินใจรอ...........รอ......................................................................................
..........แล้วก็รอ...............................บ่ายของวันผ่านไป................
............ไม่รู้ทำไมไม่เห็นวี่แววของเทอเลย ............หรือว่าเทอเดินผ่านผมไปแล้ว ........
...................................และแล้วก็ถึงตอนเย็นของวัน ..............
....แสงอาทิตย์เริ่มจางลง ทองฟ้าเปลี่ยนสีจากสีฟ้ากลายเปนสีส้ม................บรรยากาศใกล้จะมืดลงอีกครั้ง...
.........ผมเอง.......ก็ยังคงอยู่ที่เดิม........ในมือที่ถือหนังสือไดอารี่ของเทอเอาไว้ มันยังคงกำแน่น
มีคนมากมายที่เดิมผ่านหน้าผมไป.......แต่ไม่มีเลยสักคนที่ผมต้องการจะพบ.............
........บางคนผ่านไปแล้วหันหลังกลับมามองผม..........บางคนผ่านไปโดยไม่แลสายตามองผมเลย
.....และบางคนก็อาจจะคิดว่าผมเป็นคนบ้า..........บ้าที่มายืนรออะไรอยู่ตรงนี้.........ทั้งๆที่รอไปแล้วก็ไม่รู้ว่าจะเจอรึเปล่า
...................แล้ววันนี้ก็หมดไปอีกวัน............แสงไฟข้างทางเริ่มเปิดให้ความสว่างอีกครั้ง........
...เสียงผู้คนที่กำลังเดินอยู่มากมายทั้งฝั่งที่ผมยืนอยู่และฝั่งตรงข้าม........ ผมเริ่มท้อ..และหมดหวัง
".........คงจะไม่ได้เจอแล้วล่ะ...."
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วบ่นกับตัวเอง........ในขณะที่กำลังเดินกลับบ้าน
สายตาของผมก็เหลือบไปเห็น.........ใครบางคนที่กำลังเดินข้ามถนนอยู่ฝั่งตรงข้าม
......".......!!!!..........นั่นไง"
อยู่ๆผมก็รู้สึกดีใจขึ้นมา เมื่อสิ่งที่ผมก็เห็น เมื่อสิ่งที่ผมรอมาทั้งวัน ..........ตอนนี้ผมก็เจอแล้ว
ผมค่อยๆเดินตามเทอไป..........เทอที่กำลังเดินอยู่ฝั่งตรงข้ามของผม........เมื่องถึง 4 แยก เทอหยุด แล้วก็ก้าวเท้าเพื่อที่จะข้ามมาฝั่งของผม
ผมจึงหยุดรอเทอ...........แต่ในตอนนั้นเอง
"..............!!! นี่ อย่านะ- - - - - - - - "
ผมตะโกนสุดเสียงของผมเพื่อที่จะทำให้เทอได้ยินแล้วรีบหลบ แต่เทอก็ไม่ได้ยินเพราะมันช่างห่างไกลเหลือเกิน
.........ผมวิ่งไปหาเทอด้วยความไวเท่าที่ผมจะทำได้ แต่ว่า........
"โครม............."
.......................................... ...................... ............................ ...........
............ .......
รถกระบะคันนึงวิ่งมาด้วยความเร็วจากอีกแยก ...... ชนเข้ากับเด็กผู้หญฺงคนนึงที่กำลังเดินข้ามถนนต่อหน้าต่อต่อตาของผม
เสียงนั้นดังสนั่นหวั่นไหวถึงข้างในหัวใจของผมเอง...........ผมได้แต่หยุดวิ่งแล้วก็ยืนนิ่งอยุ่ตรงนั้น
สิ้นเสียง..............ร่างของเด็กผู้หญิงคนนั้นก็กระเด็นออกมาด้วยความแรงที่รถได้ชนเทอ - - - -แล้วก็ตกลงกับพื้นข้างหน้าของผม
แล้วจู่ๆ ความหนาวเหน็บก็เข้าเกาะกินหัวใจผมอีกครั้ง ผมหายใจไม่ออก  หน้าผมซีด........มือสั่น ใจเต้นอย่างไม่เป็นจังหวะ
มันเร็วเร็วเหลือเกิน ทั้งๆที่อากาศหนาวออกขนาดนี้แต่ผม.......กลับมีเหงื่อไหลออกมาตามมือของผม.........ผมทำอะไรไม่ถูก
............ ..........เมื่อภาพที่เห็นข้างหน้า.......... .........
เทอที่ผมรอมาตลอดวันนี้...........เทอที่ผมพยายามจะคืนหนังสือให้.............
............เทอที่ผมพยายามที่จะตะโกน.........เพื่อที่จะปกป้องเทอ........................
..... ........ .......เทอมาอยุ่ต่อหน้าผมแล้ว...............แต่ว่าทำไม..................T T
ผู้คนมากมายหยุดการเคลื่อนไหวในขณะนั้น ด้วยความตกตะลึง คนจำนวนมากวิ่งเข้ามาดูเหตุการณ์ทั้งหมด
.............
....................ผมทรุดตัวลงนั่งแล้วก็อุ้มเทอไว้ที่อก .............แล้วจู่ๆ.........น้ำตาก็ไหลออกมา
ผมพูดอะไรไม่ออก ได้แต่กอดเทอทั้งน้ำตา  ..........ร่างกายที่บอบช้ำ อาบไปด้วยสีแดงสดของเลือด
หัวของเทอมีเลือดไหลออกมา...........ขาของเทอถลอก แขนของเทอช้ำ ปากของเทอมีเลือดไหลออกมาเล็กน้อย..........
เทอลืมตามองผม แล้วยิ้มนิดหน่อย.........ในขณะที่ใบหน้าของเทอเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง
...........เทอร้องไห้..........
...........ที่นี่ ช่างเงียบสงบนัก ไม่มีแม้เสียงใดๆ...........สิ่งที่ผมได้ยินในตอนนั้นคือ เสียงหัวใจของผมที่เต้นรัวอย่างไม่เป็นจังหวะ
.......และเสียงลมหายใจอันแผ่วเบาของเทอ...........ที่ค่อยๆเลือนหายไป...................จางหายไป......
" ยืนอยู่ทำไมล่ะ รีบเรียกรถพยาบาลเซ่!!!!! ใครก็ได้ แจ้งตำรวจแล้วเรียกรถพยาบาลมาด้วย"
ผมตะโกนออกไปบอกกับคนที่ยืนอยู่ข้างหลังของผม .........
.......ส่วนไอ้คนที่ขับรถกระบะคันนั้นก็ได้แต่ยืนอึ้งไม่เป็นท่า .....
.............ถ้าผมไม่หยุดยืน...........ถ้าผมไม่ทำอะไรช้าไปกว่านี้................
.........ถ้าผม...........ถ้าผมบอกเทอได้ไวกว่านี้....................
.....เทอคงไม่เป็นแบบนี้ใช่มั้ย  



..............ยังไม่จบนะ เด๋วมาแก้ไขใหม่ - -* เพิ่งหัดฌพสเอง อาจจะเน่าไปหน่อย แล้วจะปรับปรุงจ่ะ