[MHA Fanfic] Just be Mine. (IzuTodo2P)

ข้อมูลเบื้องต้น

     "นี่โทโดโรกิคุง.. แอบไปหาคัตจังอีกแล้วเหรอ?"

     เจ้าของเสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัดของห้องมืดที่ไร้ซึ่งเสียงใดๆก่อนหน้า ดวงตาสีอเมทิสต์จ้องมองชายหนุ่มผมสองสีตรงหน้าราวกับกำลังเหยียดหยามด้วยสายตาที่กำลังจ้องเขม็งอย่างไม่ละ คิ้วทั้งสองขมวดกันเป็นปมนิดๆบนใบหน้า ริมฝีปากเหยียดยิ้มกว้างพลางส่งเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆจนดูน่ากลัว

     คนผมสองสีหัวเราะ ในขณะเดียวกันเขาเองก็เหยียดยิ้มเช่นเดียวกับอีกฝ่าย ทว่าเสียงที่ส่งออกมากลับเป็นเสียงหัวเราะละม้ายคล้ายคนโรคจิตแทนเสีย

     "ไม่เอาน่ามิโดริยะคุง ฉันไม่ได้ไปหาคัตสึกิซะหน่อย"

     โทนเสียงนุ่มถูกเอ่ยขึ้นจากคนผมสองสี ใบหน้ายิ้มระรื่นราวกับกำลังพึงพอใจที่ดูแล้วช่างขัดกับคำพูดที่ว่าไม่ได้ไปหานั่นกลับทำให้คนผมม่วงขมวดคิ้วเป็นปมมากกว่าเดิม

     "เด็กไม่ดีเลยนะนายเนี่ย" เขาหัวเราะอีกครั้ง มือเท้าคางมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างพินิจพิจารณา เป็นอีกครั้งที่หมอนี่พูดประโยคเดิมๆนี้กับเขา

ทั้งที่ตัวเขาเองรู้อยู่แก่ใจ หมอนี่ก็แค่พูดกลบเกลื่อนไปเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา

     ช่างไม่น่ารักเอาเสียเลย..

     คนผมสองสีเหยียดยิ้มหวาน จ้องมองใบหน้าที่เกือบขาวซีดของอีกฝ่ายอย่างพินิจพิจารนา ทั้งที่เป็นใบหน้าอันแสนจะธรรมดา แต่กลับรู้สึกหลงใหลในทั้งหมดนั่นจนแทบจะถอนตัวไม่ขึ้น.. ทั้งน่ารัก น่าหลงใหล น่ากอด น่าครอบครอง อา.. อยากทำให้ทั้งหมดนั่นเป็นของตัวเองมากเหลือเกิน ไม่อยากจะยกใบหน้าและการกระทำเหล่านี้ให้ใครอื่นเลยแม้แต่น้อย...

     "มิโดริยะคุงละก็..." ดวงตาสองสีจ้องมองอีกฝ่ายลึกลงไปในดวงตาสีสวย ภาพในดวงตาทั้งสองสะท้อนภาพของเขาในตอนนี้เด่นชัดมากกว่าอะไรทุกสิ่ง

     เรียวขาขยับเคลื่อนนั่งบนตักอีกคนที่ตัวเล็กกว่าบนเก้าอี้ตัวเล็ก ค่อยๆขยับเบียดต้นขาเข้าไปทีละน้อยราวกับว่ากำลังเชื้อเชิญให้ทำบางสิ่งที่ไม่สมควร เสียงเนื้อผ้าเสียดสีกันตามจังหวะของการกระทำอันแสนเนิบนาบ แต่ก็ไม่ยากนักที่จะเดาว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรต่อจากนี้

     ไม่เลย ไม่น่ารักสักนิด...

     มือหนาเลื่อนขยับเคลื่อนบนไหล่ทั้งสองของคนที่ตัวเล็กกว่า ค่อยๆโอบรอบต้นคอขาวนั่นอย่างเชื่องช้าและเนิบนาบ พลางขยับใบหน้าเข้าไปใกล้คนผมม่วงทีละนิดจนระยะห่างกันเพียงปลายจมูก..

     แกร๊ง!

     เสียงโซ่กระทบดังขึ้นท่ามกลางเหตุการณ์ตรงหน้า ส่งเสียงดังกังวานไปทั่วห้องมืดอันแสนเงียบสนิท คนผมสองสีถูกดึงไว้กับที่ หยุดไว้เพียงระยะห่างปลายจมูกนั่น

     คนผมม่วงเหลือบสายตาจ้องมายังอีกฝ่ายที่เป็นผู้เริ่มการกระทำเหล่านั้นช้าๆ เป็นสายตาที่ให้ความรู้สึกน่ากลัว แต่ก็น่าหลงใหลอย่างแปลกประหลาด

     "..นี่โทโดโรกิคุง"

     "ผมบอกตอนไหนว่าอนุญาตให้นายทำแบบนั้นน่ะ หืม?" เขาเอ่ยถามคนผมสองด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ออกแรงดึงโซ่เหล็กเส้นยาวในมือจนใบหน้าอีกคนเข้ามาใกล้กับเขามากกว่าเดิม

     คนถูกดึงเกิดการกระตุกเล็กน้อย เป็นอีกครั้งที่เขาถูกทำแบบนี้โดยชายผมม่วงด้วยการกระทำแบบเดิมๆ

     ปลอกคอสีดำหนาล่ามโซ่คอยทำหน้าที่พันธนาการเขาทุกครั้งที่อยู่กับชายหนุ่มคนนี้ ไม่รู้เพราะอะไร ทั้งๆที่เขาเองก็ไม่ได้มีรสนิยมที่ชอบของเล่นอะไรแบบนี้ ทว่าในทางกลับกัน พอเขาได้อยู่กับคนๆนี้ทีไรกลับเป็นอันยินดียินยอมทุกครั้งที่จะต้องโดนอะไรแบบนี้จากคนตรงหน้าไปเสียทุกที

     แม้จะเจ็บแต่ก็ไม่รู้สึกทรมาณ

     แม้จะรู้สึกแย่แต่กลับยินดี

     แม้จะไม่ชอบแต่ก็ยอมไปทุกอย่าง

     ..รู้ตัวอีกทีก็หลงจนโงหัวไม่ขึ้นเสียแล้ว...

     "ไปหาคัตจังโดยไม่บอกผมเนี่ย ..ดื้อจังเลยนะ"

     เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบดังเคย ดวงตาสีอเมทิสต์มองลึกไปในดวงตาอีกฝ่ายที่กำลังแสดงถึงความต้องการ หัวเราะออกมาด้วยสีหน้าเหยียดหยามนั่นอีกครั้ง

     ใบหน้าประดับดวงตาสองสีเหยียดยิ้มกว้างมอบให้อีกฝ่ายที่อยู่ข้างกาย ก่อนจะลงมือโอบรอบต้นคอนั่นขาวจนใกล้กว่าเดิม ค่อยๆขยับมือหนาไปยังไหปลาร้าสีขาวซีดของคนผมม่วงช้าๆ กระทั่งแก้มขาวเนียนกลับมีสีแดงระเรื่อขึ้นมาจนตัดกับสีผิวสวยนั่นจนเห็นได้เด่นชัดกว่าสิ่งอื่นใด

     "คิก..." คนผมสองสีแค่นเสียงหัวเราะออกมาจากลำคอทั้งรอยยิ้มกว้าง ในตอนนี้ทั้งสองอยู่ติดกันจนปลายจมูกสัมผัสเข้ากับปลายผมนิ่มของคนผมม่วงอย่างแผ่วเบา

     หอม..

     ช่างเป็นกลิ่นที่หอมเหลือเกิน...

     "มีเรื่องให้น่าขำขนาดนั้นเลยเหรอโทโดโรกิคุง"

     เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ มือกร้านหยาบเท้าคางขึ้นอีกครั้งพร้อมสายโซ่ยาวสีเงินสวยในมือที่ทำหน้าที่พันธนาการอีกคนไว้ไม่ให้ไปไหน รอยยิ้มกว้างปรากฎขึ้นอีกครั้งบนใบหน้า ส่งสายตาเหยียดหยามอีกครั้งแก่คนผมสองสี

     ยากนักที่จะคาดเดาได้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

     เป็นความรู้สึกที่น่าค้นหามากจริงๆ...

     "คิก.."

     คนผมสองสีแค่นหัวเราะอีกครั้งในลำคอ ก่อนจะประทับริมฝีปากนุ่มบนผมสีม่วงนั่นอย่างแผ่วเบา..

      ..ดูยังไงก็ไม่น่ารักอยู่ดี...

     "สำหรับนาย..มองแค่ผมคนเดียวก็พอแล้วล่ะ"

     "โทโดโรกิ โชโตะของผม..."

-------------END-------------

      กลับเข้าสู่ช่วงแวะเอาฟิคเก่าฟิคสั้นมาลงเหมือนเคยค่ะ แฮ่(..) ช่วงนี้เราค่อนข้างติดงานขั้นสูงสุดแถมสอบแบบเยอะมากกกก ฟิคคิโดฟุโดเราไม่ได้ทิ้งนะ แง ถ้าช่วงนี้เห็นเอาอะไรมาลงก็ขอให้ทราบโดยทั่วกันนะคะว่ามันเป็นงานสั้นๆไม่ก็งานเก่า555555 ถ้างั้น ไว้เจอกันใหม่นะคะทุกคน! ขอบคุณที่กดเข้ามาอ่านกันนะคะ---!

***ปล. ฟิคเรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจจากภาพฟอ.ของพี่เมียวในทวิตเตอร์ค่ะ เรามิได้คิดพล็อตอะไรขึ้นมาเอง แค่เห็นภาพแล้วอยากแต่งก็เลยออกมาแบบนี้(…)***