A bashful kid [HunHan]

บทนำ

 

         นี่ก็ผ่านมาสองปีแล้วนะครับกับชีวิต ม.ปลาย ที่ทั้งผมและเพื่อนคนอื่นๆ

ดูเหมือนจะใช้คุ้มค่าจนเกินไปเลยหล่ะ แต่ก็คงต้องขอเว้นไว้คนนึงนะครับ "เซฮุน"

เจ้าเด็กนั่นดูเหมือนจะมีปัญหาไม่น้อยเลยล่ะครับ ไม่มีเพื่อนสนิท ไม่เคยมีแฟน

กินข้าวคนเดียวตลอดถ้าไม่มีใครใจดีชวนกินด้วย แต่ก็นั่นแหละครับ

ผมคิดว่าคนที่ปฎิเสธสังคมคงเป็นเจ้านั่นเองแหละ เพื่อนๆในห้องน่ะ

จิตใจโคตรจะโอบอ้อมอารีกันทั้งนั้นเลยนะ มีแต่คนชวนเด็กนั่นเข้ากลุ่มเหอะ

มันก็ไม่เชิงปฎิเสธไปซะทีเดียวหรอกนะ อารมณ์ประมาณว่าค่อยๆออกมาอย่าง

เนียนๆ มากกว่า เอากับมันสิครับ อะไรจะโลกส่วนตัวสูงขนาดนั้น

ใครชวนคุยด้วยก็ถามคำ ตอบคำ แต่ผมคงเป็น"ลักกี้บอย"ล่ะมั้งครับ

นี่ไม่ได้อวยตัวเองเลยนะ แต่ทุกครั้งที่ผมชวนเด็กนั่นคุยล่ะก็ จะต้องยิ้มจนตาหยี

เป็นแป๊ะยิ้มทุกทีเลย น่ารักดีเหมือนกันนะ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
นี่ถ้าเค้าอยากจะมาเป็นเพื่อนกับผมเมื่อไหร่ล่ะก็ ยินดีเลย