บุพเพอาละวาดมาหารัก(ฉบับรีไรท์ อัพแล้ว)

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 : ร้องไห้หนักมาก... [ อัพ 100% ]

 

บทที่ 1 : ร้องไห้หนักมาก...

ปวด... คำสั้นๆที่บรรยายได้มากมายหลายความหมาย ซึ่งนั่นก็คือฉันในตอนนี้ที่มีคำว่าปวดและเริ่มร้าวทีละนิดเมื่อขยับตัวทีละน้อย ฉันพยามยามลืมตาขึ้น แต่ปรากฏว่ามันกลับหนักอึ้งเหมือนมีอะไรมาทับก็ไม่ปาน

“ ตาแก่ รบกวนเจ้าคลายให้แม่หนูหน่อยสิ สงสัยว่านางยังยึดติดกับกายหยาบเลยพลาดให้ร่างกายปวดร้าวเหมือนตายแต่ก็ไม่ตาย “ หญิงชราในชุดจีนสีม่วงอ่อน กอบกุมมือนุ่มของหญิงสาวที่กำลังพร่ำร้องจนเสียงจิตส่งเสียงดังสะเทือนไปทั้งปฐพี

“ โว๊ะ! เจ้านี่ก็ใจร้อนจริงวุ๊ย! “ ชายชราในชุดจีนสีเขียวอ่อน หรือตาแก่ด้ายแดงที่หลายๆคนรู้จัก ร้องอุทานด้วยความตกใจ พลันดึกด้ายสีดำออกจากนิ้วทั้งห้าของหญิงสาวออกอย่างรวดเร็วจนร่างเพรียวระหงในขณะนี้ซึ่งเป็นเพียงดวงจิตกระตุกขึ้นนั่ง

ร่างเพรียวในชุดจีนรุ่มร่ามสีแดงเพลิงประทับตราหงส์สยายปีกกลางอกสะดุ้งลุกขึ้นนั่งทันที ดวงตากลมโตหันมองไปรอบๆตัวเองอย่างนึกตกใจ

“ เกิด... “ ฉันพูดออกไป แต่มันกลับกลายเป็นเสียงนกร้องแทนเสียงฉันพูด ฉันเบิกตากลว้างแล้วหันไปดูรอบๆตัวเอง และพบกับคำตอบที่ว่า ฉันอยู่ที่ไหน?

“ ยินดีต้อนรับกลับสู่แดนเทพอีกครั้งท่านหญิงซินจู ‘บุตรแห่งปักษาสวรรค์’ “ หญิงชราโบกมือเพียงครั้งเดียวโต๊ะน้ำชาก็ลอยเด่นขึ้นมาตรงหน้าทำให้หญิงสาวเบิกตากว้างขึ้นหนักกว่าเดิม

“ กะ เกิดอะไรขึ้น! ทะ ทำไมฉันถึงกลายเป็นแบบนี้เนี่ย อ๊ะ! “ ฉันคลำที่คอตัวเองแต่ดันสัมผัสได้ถึงอะไรแปลกปลอมที่คอ  แต่แล้วทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ความจริงแล้วฉันต้องอยู่ที่ถ้ำไม่ใช่รึไง! เกิดอะไรขึ้นกับฉัน?! ความคิดมากมายพรั่งพรูเข้าหัวเต็มไปหมด ถึงฉันจะจบด็อกเตอร์ก็จริง เรื่องไสยศาสตร์ลี้ลับพวกนี้ฉันก็ปักใจเชื่อไป 50% แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมฉันถึงโผล่มาอยู่ในที่ประหลาดๆ ทั้งเสื้อผ้าฉันก็เปลี่ยนไปด้วย แม่เจ้า!

“ ใจเย็นสินังหนู ฮะแฮ่ม! เอ่อ... ท่านหญิงซินจู... “ หญิงชราคลายมนต์บังตาที่ทำให้ไม่ให้เห็นตนออก แล้วกล่าวต่อ “ อันที่จริงก็ไม่มีอะไรมากมายหรอก ข้ารู้ว่าท่านอยากมีเนื้อคู่ ข้าก็เลยจัดให้! แต่ว่าผิดพลาดทางเทคนิคเล็กน้อยน่ะ... ”

“ แล้วทำไม? “

“ พวกข้ารู้ว่ายังไงบุตรปักษาสวรรค์โง่งมเช่นเจ้าคงโง่แก่การคิดอะไรมากๆ “ ชายชราโบกพัดอย่างพยายามกลั้นอารมณ์หงุดหงิดที่พลุ่งพล่านกับเสียงร้องของนกปักษาของหญิงสาวที่พากันขานต้อนรับนายหญิงคนเล็กของตนอย่างขันแข็ง จนชายแก่ถึงกับฟิวส์ขาดสุดขีด

“ นี่ปู่! จะมาหาว่าหนูโง่ไม่ได้นะ คนแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ที่นี่มันที่ไหนกัน! แล้วมันเกิดอะไรขึ้น! ตกลงหนูตายยัง! “ ฉันลุกขึ้นยืนทันทีโดยเร็ว แล้วเดินไปป๊ะหน้ากับปู่หัวขาวชุดสีเขียวจีนโบราณ ชนิดอารมณ์ขึ้นเพราะคำว่าโง่!

ก็คนยุค 2015 ไม่เข้าใจนี่ว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ถ้าพูดตรงๆก็มันเหลือเชื่ออ่ะ ย้อนอดีตนี่นะขำตายชัก! ฉันจบด็อกเตอร์มา ฉลาดล้ำกว่าชาวบ้าน(ถึงแม้จะชอบโชว์โง่) แต่ฉันก็ไม่ค่อยเชื่อสักเท่าไหร่ เอ่อ... แต่นี่เห็นกับตาก็ไม่รู้จะเชื่อดีมั้ยเนี่ย?!

“ โว๊ะ! รำคาญจริงๆเลย ไปเกิดใหม่อีกรอบไป๊! “

 ตาแก่ด้ายแดงที่รำคาญเสียงพูดของหญิงสาวที่แม้จะฟังรู้ความหมายก็ตาม แต่เสียงนกกระจิบข้างหนูนี่มันชวนหงุดหงิดเสียจริง ชายชราโบกพัดใส่หญิงสาวจนลมหอบพาร่างหายวับไปกับตาพร้อมเสียงกรีดร้องตกใจ

“ กรี๊ดดด... ช่วยหนูด้วยย แว๊กก... “

หญิงชราส่ายหน้าอย่างเอือมระอากับนิสัยขี้หงุดหงิดใจร้อนของเพื่อนเก่าแก่ตนเองนับหลายพันปี ก่อนจะโบกมือเผยให้เห็นอ่างทองคำที่มีภาพเด็กน้อยวัยสิบขวบหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงนอน ข้างกายก็มีมารดานอนเคียงข้างไม่ห่าง

“ เฮ้อ... ตาแก่นะตาแก่! หางานให้ข้าอีกแล้วเชียว... “ หญิงชราถอนหายใจ แล้วร่ายมนต์อักษรให้หญิงสาวอย่างรวดเร็วด้วยภาษาสวรรค์ที่มีเพียงชาวสวรรค์เท่านั้นที่จะรู้

..............................................

ณ จวนแม่ทัพหยาง

            เสี่ยงร่ำไห้ของผู้คนในจวนตระกูลหยางต่างพากันสวมชุดขาวไว้อาลัยให้แด่ร่างเล็กในวัยสิบขวบ บุตรตรีคนเล็กของแม่ทัพผู้เกรียงไกรที่ได้สิ้นชีพไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้หลังจากได้ถูกนักฆ่าลอบสังหารเนื่องด้วยเหตุผลทางการเมืองที่ต้องแลกซึ่งชีวิตของเด็กหญิงตัวน้อยบนเตียงนุ่ม

            “ ลี่เอ๋อร์! ฮึก... ได้โปรดอย่าหลับไปเสียเฉยๆสิลูก “ หญิงสาวผู้เป็นมารดานอนเคียงโอบกอดร่างเล็กไร้วิญญาณของบุตตรีคนเล็กไว้ไม่ห่างด้วยความโศกเศ้ราเสียใจ

            “ พอได้แล้วซูมี่! เลิกคร่ำครวญได้แล้ว... ลี่เซียนนางไปสบายแล้ว นางไม่ต้องไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องในวังหลวงอีกแล้ว นางหลุดพ้นแล้ว... “

นายใหญ่แห่งจวนโอบกอดร่างระหงของคนรักขึ้นมาสวมกอด แล้วเบินหน้าหนีร่างน้อยบุตรตรีคนเล็กอย่างทำใจไม่ได้ เขาพากันเดินออกไปนอกห้องของบุตรสาวที่ได้สิ้นชีวิตไปแล้วด้วยความโกรธแค้นใจตัวเองที่ส่งบุตรสาวไปยังความตายด้วยน้ำมือตนเองเพียงเพราะอำนาจเท่านั้น!

“ ช่วย... “

“ ทะ ท่านพี่... ข้าได้ยินเสียงลี่เอ๋อร์ “ นายหญิงใหญ่แห่งจวนปัดแขนของสามีออกแล้ว ถลาไปหาร่างเล็กบนเตียงนอนที่นอนขยับปาก เหมือนกำลังจะพูด

“ ช่วย... ด้วย... “

“ หมอ! ไปตามหมอมา! ลูกข้าฟื้นแล้ว “ นายใหญ่แห่งจวนตะโกนก้องอย่าดีใจ แล้ววิ่งเข้าไปสวมกอดร่างเล็กบนเตียงด้วยใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตา แล้วรีบวิ่งออกไปนอกห้องอีกครั้งเพื่อไปตามหมอมารักษาลูกสาวเขาอีกรอบ แม้ใครจะว่านักรบไม่อาจเสียน้ำตาแต่บัดนี้เขากลับยอมเสียน้ำตาเพื่อแลกกับชีวิตบุตรสาวคนเล็ก

ฉันลืมตาขึ้นมาอย่างอยากลำบาก ทั้งร่างกายที่หนักอึ้งและปวดร้าวในคราวเดียวกันนั้นทำให้ฉันแทบกรีดร้องเป็นภาษเอเลี่ยนทีเดียวเชียว นอกจากนั้นยังมีเรื่องทำให้ฉันแทบจะบ้าตายไปอีกด้วยตรงที่ว่าฉันถูกส่งกลับมาในอดีตพันๆปีก่อน เพราะอะไรก็ไม่รู้ลืมไปแล้ว เรื่องพวกนี้มันเหลือเชื่อจนนักวิทยาศาสตร์ยังไม่สามารถหาหลักฐานเหตุผลมาอธิบายได้ แต่ตอนนี้ฉันกลับเชื่อสนิทใจ เพราะภาษาที่ฉันไม่รู้จักกำลังพูดไปมาอย่างรวดเร็ว แต่แปลกที่ว่าฉันสามารถฟังมันรู้เรื่อง...

 ฉันกระพริบตาเพื่อปรับสภาพม่านตา แล้วลืมตามองภาพตรงหน้าที่ทำให้ฉันร้องไห้โฮออกมา

“ แม่คะ! ฮือ... หนูคิดถึงแม่จังเลย “

แม่อุ่นยกขึ้นลูบหัวทุยของเด็กหญิงตรงหน้าอย่างปลอบโยนด้วยความรัก

“ ลี่เอ๋อร์... ลูกฟื้นแล้ว ในที่สุดเจ้าก็กลับมาหาแม่ “ นายหญิงแห่งจวนโอบกอดร่างเล็กไว้แนบอกด้วยใบหน้าเปื้อนน้ำตา

“ แม่คะ... หนูคิดถึงแม่จัง ฮึก... “ ฉันปาดน้ำตาออก แล้วกลับมานึกอีกครั้ง... แม่ของฉันตายไปแล้ว ตายเพราะฉัน นี่คงแสดงว่าฉันหลงยุคเหมือนในหนังสือนิยายที่เคยอ่านอ่ะดิ! ด็อกเตอร์เครียดว่ะ- -  ฉันตั้งสติแล้วเริ่มพิจารณาชีวิตใหม่ของตัวเองอีกครั้ง

“ ทะ ท่านแม่ “ ฉันปรับตัวด้วยการลองเรียกคนที่เป็นแม่ของฉันในยุคนี้ด้วยคำพูดเหมือนในนิยายเวลานางเอกเค้าพูดกับตัวละครในนั้นดู เอาวะ! ลองเป็นกิ้งก่าเปลี่ยนสีสักครั้ง... หวังว่าเกิดใหม่ครั้งนี้คงจะสนุก... มั้ง?

 “ ลี่เอ๋อร์ลูกแม่ ฮือ... ลูกกลับมาแล้ว! “

“ ท่านแม่... ข้าเป็นอะไรไปหรือเจ้าคะ? “ ฉันลองแกล้งเป็นลืมเหตุการ์ณก่อนหน้านี้ไปให้หมดให้เหมือนกับว่าฉันแค่หลับไปเฉยๆเท่าที่ฉันเดาแล้วน่าจะประมาณว่าร่างนี้ได้ตายไปแล้ว แต่ฉันก็บังเอิญมาอยู่ในร่างนี้และฟื้นขึ้นมา ดังนั้นจึงแกล้งเป็นลืมเรื่องราวน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้ว

“ ละ ลี่เอ๋อร์?! นี่ลูกลืมเหตุการ์ณไปทั้งหมดเลยหรือลูก? “ นางเบิกตากว้างอย่างตกใจ

            “ ทำไมหรือเจ้าคะท่านแม่? ไม่ใช่ว่าข้าหลับไปเฉยๆหรือเจ้าคะ เอ๋? “

            “ ดีแล้วๆ ดีจริงสวรรค์ที่ทำให้ลูกลืมมันไปเสียทุกอย่าง... “ นางรวบร่างเล็กบนเตียงเข้าสวมกอดอีกหนอย่างเนิ่นนานจนกระทั่งมีเรียกฝีเท้าจำนวนมากวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว

            ปัง!

            เสียงบานประตูห้องถูกผลักเข้ามาอย่างรวดเร็วจนบานประตูกระทบกับฝาผนังจนสะเทือนแทบทั้งห้องด้วยฝีมือนายใหญ่แห่งจวนที่หยุดหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อยแล้วกระชากท่านหมอชราเข้ามาหยุดที่เตียง

            “ รักษาลูกข้า! “ น้ำเสียงดุดันพูดอย่างเรียบนิ่งด้วยใบหน้าทะมึนพร้อมจิตสังหารคุกคามท่านหมอชราจนแทบเข่าทรุด

            ท่านหมอชรากล่าวขออนุญาตเล็กน้อย แล้วคว้าข้อมือเล็กมาจับชีพจรสักพัก ก่อนจะหยิบเข็มขึ้นมาสามเล่มปักลงบนข้อมือทั้งสองข้าง และอีกเล่มก็นำไปปักที่จุดชีพจรคอ ทิ้งไว้สักครู่แล้วดึงออกไปพร้อมยื่นยาลูกกลอนให้

            “ คุณหนูสี่ รบกวนท่านกลืนยานี่ลงไปด้วยเพื่อช่วยผสานหยินหยางปรับสมดุลร่างกายให้หล่อหลอมกันเพื่อเป็นหนึ่งเดียวกันมิเช่นนั้นหากทิ้งไว้นานร่างกายท่านจะแปรปรวนและล้มป่วยอย่างหนักอีกรอบจนยากแก่การรักษา “ ท่านหมอพูดพร้อมยื่นยาลูกกลอนไว้ตรงหน้าเด็กหญิงตัวน้อยที่เบ้หน้าอย่างไม่ต้องการ

            “ ข้าไม่ชอบกินยา “ ฉันเบ้ปากอย่างขยะแขยงยาตรงหน้า เดิมทีแล้วฉันก็เกลียดยาเป็นทุนเดิมทุกชนิด นี่สรุปฉันยังไม่พ้นเวรกรรมเกี่ยวกับยาใช้มั้ยเนี่ย? “ มันขม... “

            “ ยาตัวนี้ส่วนผสมจากน้ำผึ้ง มะนาว และเกล็ดมังกรคุณหนูสี่ ข้าน้อยรับรองว่าไม่ขมแน่นอน รสชาติหวานหอมละมุนลิ้นเหมาะแก่เด็กๆแน่นอน! “

            “ แน่ใจนะ? “ ฉันถามลองเชิง แล้วหยิบมากลืนเข้าคอทันที จากนั้นคว้าแก้วน้ำจากสาวใช้ข้างกายที่ยื่นมาให้ทันท่วงทีดื่มลงไป

            “ ขมมั้ยลี่เซียนลูกพ่อ? “ แม่ทัพใหญ่บูรพาเอ่ยถามบุตรสาวคนเล็กอย่างรอคอยคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ เมื่อร่างเล็กนั้นแลบลิ้นออกมาแล้วพูดด้วน้ำเสียงแผ่วเบา

            “ เปรี้ยว อึก! “

            “ ก็ยังดีกว่าขมนะลูกแม่ว่านะ ฮ่าๆ “ หยางซูมี่หัวเราะร่วนกับท่าทางไร้เดียงสาของบุตรสาวดั่งเคยเป็นยามก่อนเข้าวังหลวง นางคิดทีไรกลับปวดใจหนึบทุกทีกับความผิดบาปมหันต์ที่นางได้กระทำต่อบุตรสาวตัวน้อย ดียิ่งที่ลี่เอ๋อร์ได้ลืมเลือนเหตุการ์ณทั้งหมดไป... หลังจากนี้นางคงจะได้ใช้ชีวิตอย่างเด็กหญิงตัวไปสักที

            “ แต่แปลกยิ่ง... คุณหนูสี่ในขณะนี้มีร่างกายที่แข็งแรงทีเดียว โรคหืดหอบที่เคยมีก็กลับอ่อนยิ่งเหมือนดั่งไม่เคยมี กระนั้นหัวใจคุณหนูสี่กลับเต้นช้ากว่าคนปกติทั่วไป ข้าน้อยแปลกใจยิ่ง? “

            “ เช่นนั้นก็ดีที่ร่างกายลูกข้าแข็งแรงขึ้น ส่วนหัวใจนางข้าจะให้คนอื่นมารักษาแทนเจ้า เชิญท่านหมอ! “ ท่านแม่ทัพกล่าวพร้อมตบผายมือเชิญกลายๆว่าหมอหน้าที่เจ้าแล้ว...

            โครม! ตึกๆๆ

            เสียงของหล่นและเสียงฝีเท้าไม่น้อยวิ่งใกล้เข้ามายังห้องพักของเด็กหญิงตัวน้อยขณะนี้ที่กำลังนอนหลับตาพริ้มด้วยฤทธิ์ยาเมื่อครู่

            “ ลี่เซียน! / ลี่ลี่น้อย! / กรรซ์ “

            สองเสียงคนและราชสีตัวน้อยตะโกนลั่นและคำรามน้อยๆเป็นการส่งเสียงว่าพวกเขามาถึงแล้วนะ

            หญิงสาวในชุดหญิงสูงศักดิ์  ชายหนุ่มในชุดนักรบ และหนึ่งลูกราชสีกระโดดขึ้นแทรกตัวมาบนเตียงผ่านหน้าผู้เป็นบิดาและมารดาโดยไม่สนใจเข้าหาน้องสาวคนเล็กของบ้านทันทีจนผู้เป็นมารดาถึงกับส่ายหัวเอือมระอานิสัยเด็กๆทั้งๆที่ทั้งสองคนได้โตจนอายุอย่างสิบแปดกันทั้งคู่ ซึ่งทั้งสองคนเป็นฝาแฝดกันอีกด้วย

            “ ฮะแฮ่ม! พระสนมลี่เหลียนเพคะ! “ นายหญิงแห่งจวนกระแฮ่มเรียกสติบุตรสาวคนรอง

            “ แหะๆท่านแม่... ก็ข้าดีใจไปเสียหน่อยนึกว่าจะต้องเสียลี่เซียนไปเสียแล้ว “ พระสนมหยางลี่เหลียนละตัวจากน้องสาวคนเล็ก แล้วลุกขึ้นจากเตียงเดินมานั่งที่เก้าอี้ที่นางกำนัลจากวังหลวงนำมาให้ด้วยท่าทางสงบเสงี่ยม

            “ ท่านรองแม่ทัพร้อยหน้า... “

            ชายหนุ่มละอ้อมกอดจากน้องสาวตัวน้อย แล้วผละตัวออกมายืนด้านนอกเตียงเคียงข้างผู้เป็นพ่อด้วยใบหน้าสงบเสงี่ยมไม่ต่างไปจากผู้เป็นพี่สาวจนสาวใช้ในจวนและนางกำนัล องค์รักษ์ต่างพากันกลั้นหัวเราะสุดชีวิต

หากวันพรุ่งนี้ในยามเช้าไม่ได้ข่าวรองแม่ทัพร้อยหน้าหงอคงแปลก...

“ ไหนๆทั้งสองก็กลับมาแล้ว ตอนนี้คงรู้แล้วสินะว่าน้องปลอดภัยดีและได้ฟื้นขึ้นมาใหม่อีกครั้งหลังจากได้ตายไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมง “ นายหญิงแห่งจวนเว้นคำพูด “ หลังจากนี้แม่อยากให้พวกเจ้าทำเป็นว่าน้องร่างกายอ่อนแอจนไม่สามารถออกนอกจวนได้ และทั้งยังความจำเสื่อมจำสิ่งใดไม่ได้สักนิดเลย “

“ ข้าก็คิดเช่นท่านแม่ หากว่าลี่เซียนกลับมาเช่นปกติแล้ว พวกเหว่ยคงออกตามหานางกลับไปแน่ ดังนั้นที่ดีที่สุดคือสร้างข่าวปลอมลวงพวกมันเสีย... “ พระสนมลี่เหลียนกล่าวด้วยใบหน้าเรียบนิ่งเหมือนน้ำแข็งยามพูดถึงศัตรูชีวิตของน้องสาวคนดีนางที่พวกมันจะดึงน้องสาวของนางเข้าไปสู่วังวนอำนาจที่ไม่อาจสะบัดขาดได้

“ อืม... ท่านแม่ข้าคิดว่าระหว่างที่ลี่ลี่น้อยเก็บตัวในจวนข้าจะส่งนางไปอยู่กับโจวชิ๋งในฐานะสาวใช้นักฆ่าให้โจวชิ๋งคอยฝึกปรือนางจนเก่งกาจแล้วค่อยแทรกตัวไปในวังหลวงอีกครั้งเพื่อกำจัดคนที่นางแค้นดีหรือไม่? เพราะข้ายินดีไม่น้อยที่จะให้ลี่ลี่น้อยนั้นได้ทำตามความฝันตัวเองที่จะคอยกำจัดคนอย่างกระหายตามจิตใต้สำนึกนาง “ รองแม่ทัพร้อยหน้าหรือหยางหลั่วซันกล่าวด้วยใบหน้าอำมหิตผิดแปลกใจจากเดิม พลันกำมือแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้นจนผู้เป็นบิดาต้องแตะไหล่ห้ามปรามเตือนสติ

“ พ่อไม่มีปัญหาที่จะให้ลี่เซียนไปอยู่กับโจวชิ๋ง แต่พ่อคิดว่าเจ้ากำลังจะดึงนางไปในวังวนวังหลวงอีกครั้งต่างหากหลั่วซัน เจ้าไม่ได้รักน้องเลยสักนิดหากเจ้าทำเช่นนี้! “

“ ท่านพ่ออ่า... ข้าไม่ยอมๆข้าอยากเห็นลี่ลี่น้อยรักแกพวกมันบ้างนี่ ไม่เอาๆ “

หมดกันมาดรองแม่ทัพผู้แข็งแกร่ง... ฉันลุกขึ้นนั่งมองภาพชุลมุนตรงหน้าด้วยสายตาแปลกใจที่พี่ชายและพี่สาวฉันในตอนนี้ต่างมีฐานะสูงศักดิ์ทั้งนั้น ใครจะไปเชื่อว่าฉันตายแล้วเกิดใหม่ดันมาแจ๊คพ็อตแตกได้ครอบครัวที่แสนจะแปลกประหลาดสุดๆ ไหนๆก็ว่าฉันความจำเสื่อมและอ่อนแอแล้วฉันคนนี้จะน้อมรับ

“ ท่านพ่อ ท่านแม่... สองคนนี้ใครหรือเจ้าคะ? “ ฉันเอ่ยถามด้วยใบหน้าใสซื่อไร้เดียงสา

“ ถามอะไรแปลกๆเล่าลี่เซียน? นั่นลี่เหลียนพี่สาวเจ้า ส่วนนี่ก็หลั่วซันพี่ชายคนกลางเจ้า “ หยางเฟยหรงเอ่ยถามบุตรสาวด้วยใบหน้าอ่อนโยนพลางทรุดตัวนั่งลงเคียงข้าง แล้วลูบหัวอย่างเอ็นดู

“ แปลกจัง... ทำไมข้าถึงจำอะไรไม่ได้นอกเสียจากท่านพ่อกับท่านแม่ล่ะ? อ๊ะ! ปะ ปวดหัว ฮึก... ปวดหัวจังเลย “ ฉันแกล้งบีบน้ำตาแล้วดิ้นทุรนทุรายเหมือนคนใกล้ตาย แต่สงสัยแอ๊คติ้งหนักไปหน่อยเลยโดนพี่สาวคนดีซัดหมับเข้าที่หัวจนตาลายคล้ายจะเป็นลม ภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นคือเสียงและคนวิ่งวุ่นชุลมุนสุดๆ

คร่อก.... ฟรี้....

     คอมเจ๊งค่ะ 5555 ไวรัสกินอ่ะ เค้าเลยไม่ได้มาอัพเพราะต้องแต่งให่หมด ข้อมูลหายเกลี้ยง! เค้าจะพยายามมาอัพให้อ่าน เพราะเค้าใช้คอมร้านเกมส์เป็นสถานที่แต่งและอัพนิยายเน้อะ อย่าโกรธกันนะ