Our Love รักของ(เรา)เขาเหมือนโรมิโอกับจูเลียต

หนึ่ง!

สอง!!

สาม!!!

"เดย์ลี่จ๋าา! จำที่รักคนนี้ได้ไหมคร๊าบบ! จุ๊บ!"

"เชี่ยย!"

ผมระบายยิ้มร้าย วาดวงแขนโอบกอดรอบลำตัวของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นไอ้น้องรักเข้าเต็มรักแบบที่เรียกได้ว่าทางเราได้ทำการล็อคเป้าหมายเอาไว้เรียบร้อย

ก่อนที่ผมจะจรดริมฝีปากกดจูบแก้มนวลเสียงดัง 'จุ๊บ' เป็นอบบนั้น คนโดนกระทำก็สบถคำหยาบออกมาเสียงดังลั่น พลางทำท่าจะกระแทกศอกอัดหน้าท้องของผม...

"อือหืออ เกือบบ! มึงนี่นะ เห็นที่รักของตัวเองเป็นเชี่ยไม่พอ มึงยังจะทำร้ายเชี่ย เอ้ย! มึงยังจะทำร้ายที่รักของมึงด้วยเรอะ!"

เห็นอย่างนั้น ผมก็ทำหน้าตาตื่น รีบผละตัวออกมาจากมันในทันที ก่อนที่ผมจะยกมือขึ้นทาบอก พร้อมกับตวาดเสียงใส่มันด้วยความตกใจ

ก็แล้วทุกคนจะไม่ให้ผมตกใจยังไงไหวล่ะครับ พวกคุณก็ดูมันดิ อะไร แค่นี้จะตกใจทำไม? โอะโฮะ พวกคุณไม่รู้หรอกว่าถ้าผมโดนศอกนั่นเข้าไปผมจะต้องเจอกับอะไรบ้าง

เฮ้ออ แต่นี่ก็ยังถือว่าโชคดีนะครับที่ความไวเป็นเรื่องของคนหล่อ เพราะถ้าผมชักช้าลีลากว่านี้อีกนิดล่ะก็ผมบอกเลยว่าผมตุยยังเขียดอะ...

"หืมม? เดี๋ยวนะ นี่มึง..."

ไอ้น้องชายยกมือขึ้นห้ามปากผม มันขมวดคิ้วแน่น ทำหน้าเหมือนกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ซึ่งผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคิดอะไรนักหนา

ทั้งๆ ที่ตัวเองพึ่งเกือบทำคนตายแท้ๆ แต่ไอ้เรื่องนั้นก็ช่างมันเถอะครับ อย่างน้อยๆ ผมก็ยังไม่ตุย อะๆ แล้วตอนนี้ทุกคนก็อาจจะกำลังสงสัยกันใช่ไหมล่ะครับว่า

ไอ้หนุ่มหน้าละอ่อนข้างๆ ผมนี่มันคือใคร ก็นะครับ อะแฮ่มๆ และบุคคลผู้ไม่น่าทรงเกียรติ์ผู้นี้ก็คือไอ้เดย์ ญาติผู้น้องสุดแสนรักแสนชังของผมเองนี่แหละ

อืมม แต่เอาจริงๆ ผมก็ไม่ได้เจอหน้ามันนานแล้วนะ ที่นี้ก็ไม่รู้ว่านี่เป็นพรมลิขิตหรือพรมเช็ดเท้าจู่ๆ ผมก็ได้กลับมาเจอหน้ามันอีกครั้ง แถมมันยังเดินอยู่กับผู้ชายแปลกหน้าด้วย แหมะ...

"ไอ้ที่...อะ!"

ไอ้เดย์ขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ ผม มันอ้าปากทำท่าจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็ยังไม่ทันที่มันจะได้พูดจบประโยค จู่ๆ ก็มีมือบอลมาดึงตัวมันเข้าไปในอ้อมแขน

พร้อมกับกดใบหน้าหวานของมันซบอกอย่างหวงแหนราวกับว่ากลัวผมจะเข้าไปทำร้ายคนในอ้อมแขนของมันอย่างไรอย่างนั้น แต่ว่าโทษทีเหอะ ใครมันจะไปทำอะไรไอ้เดย์ได้...

"เดย์ ไอ้เชี่ยนี่เป็นใคร"

คนหวงน้องชายเขาจากพี่ชายเขาว่าขึ้นอย่างเดือดดาล ใบหน้าหล่อที่หล่อน้อยกว่าผมบึ้งตึง หัวคิ้วขมวดเข้าหากันแน่น ท่าทางของมันดูไม่สบอารมณ์

คล้ายอยากจะทุบหน้าผมอยู่กลายๆ แต่เหนือสิ่งอื่นใด คือกูกลายเป็นเชี่ยอีกแล้วเรอะ เอ๊ะ กูจำได้นะว่ากูไม่ได้เป็นญาติกับน้องเงินน้องทองที่ไหน ยกเว้นไอ้เดย์...

"ไอ้หล่อมึงนี่ปากร้ายว่ะ แล้วนี่มึงยุ่งอะไรกับน้องเดย์ลี่ของกูวะ"

"ของมึงหรอ"

ได้ยินแบบนั้น ผมก็หรี่ตาลง พูด ก่อนที่ผมจะเลิกคิ้วขึ้นสูง กอดอก ยกยิ้มยียวนแบบที่เรียกได้ว่ากูนี่มันน่าให้รับประทานส้มจีนซะจริงๆ

เป็นอย่างนั้น คนโดนกวนประสาทก็กัดฟันแน่น มันจ้องหน้าผมเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ แต่ว่าพี่จะบอกอะไรให้นะน้องนะ ระดับพี่ไม่เคยกลัวอะไรอยู่แล้ว มาเลยมา...

"โอ๊ยย! กูรำคาญ! ปล่อยกูได้แล้วไอ้เบน กูบอกแล้วไงว่ากูไม่ใช่แฟนมึง ไม่ต้องกระแดะมากอดกู!"

และแล้วก็คล้ายกับว่าความอดทนของคนหน้าหวานราวกัลน้ำตาลจะสิ้นสุดลง ไอ้เดย์ขมวดคิ้วแน่น แหกปากร้องโวยวาย ก่อนที่มันจะดันตัวออก

ตามขมับของมันมีเส้นเลือดผุดขึ้นอย่างเครียดขึง เล่นเอาไอ้คนหน้าหล่อน้อยกว่าผมทำหน้าเป็นหมาหงอย ทั้งยังยอมปล่อยให้ไอ้เดย์ผละตัวออกอย่างคนเชื่องซะจนกูอึ้ง...

"มองอะไรของมึงไอ้ที่รัก"

ไอ้เดย์กอดอก เชิดใบหน้าขึ้น มันพูด ก่อนที่มันจะตวัดสายตาเขียวปั๊ดมาทางผม เมื่อเห็นว่าผมมองหน้ามันสลับกับหน้าเพื่อนของมันไปมาๆ อย่างคนอ้ายบ่อยากเชื่อสายตา

ก็มันไม่น่าเชื่อจริงๆ นี่หว่า คือไอ้หน้าหล่อมันดูแบบแลไม่น่าจะฟังใคร แต่แค่มึงบอกปล่อย มันก็ปล่อยเลย คือท่าทางของพวกมึงมันดูเหมือนกับ อืมม...

"เดี๋ยว...ไอ้...ที่รัก...หรอ?"

"ช่ายๆ รักที่สุด สุดที่รักก็คือชื่อคนหล่ออย่างกูเองนี่แหละ แต่สำหรับมึงไม่สนิทกันก็เรียกกูว่าหล่อที่สุดไปแล้วกันนะ"

ผมหรี่ตาลงจ้องหน้าไอ้เดย์นิ่ง ก่อนที่ผมจะกระพริบตาถี่ๆ เปลี่ยนจุดสนใจไปยังไอ้หนุ่มหน้าหล่อที่จู่ๆ ก็พูดโพล่ง ทั้งยังเลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างคนสงสัย

เป็นแบบนั้น เจ้าของชื่อสุดเท่และใบหน้าสุดหล่อแบบผมก็ระบายยิ้มออกกว้าง เสนอหน้าเข้าไปแนะนำตัวเองในทันทีโดยไม่ต้องให้ใครมาอัญเชิญ

ก็คนมันหล่อเท่ทั้งชื่อทั้งหน้าตาอะครับน้องๆ แล้วก็ใช่ครับ ชื่อของผมก็คือ รักที่สุด สุดที่รักหรือก็คือที่รักนั่นเองแหละคร๊าบบ วู๊ววว

Talk To Me

แค่บทนำก็รู้แล้วว่ากาว ถ้าจะให้ถามว่าคนอ่านงงไหม ซาก็ไม่รู้ค่ะ เพราะซาก็งง อะแฮ่ม และนี่ก็เป็นพล๊อตเรื่องอีกเรื่องนึงเนื่องด้วยโทรศัพท์ซาเสียแล้วเข้าไอดีเก่าไม่ได้

พล๊อตนิยายเรื่อง Love Sweet นายตัวร้าย, ฮาเร็มรักเหล่าตุ๊กตาผีหรือจะเป็นเรื่องอื่นๆต่างๆนาๆทั้งหลายก็คงต้องพับเก็บไปก่อน อะ! แต่ซาคาดว่าเรื่องนี้จะเป็นนิยายเรื่องแรก

ที่ซาสามารถเขียนจนจบได้นะคะ ส่วนเรื่องอื่นหลังจากเรื่องนี้จบซาอาจจะทำการรีไรท์และเอากลับมาทำต่อตามพล๊อตที่คิดว่าน่าสนใจที่สุดตามลำดับค่ะ ไม่ต้องห่วง...

คำเตือน

มีเนื้อหาเป็นชายรักชายไม่ชอบกด X ไปได้เลยค่ะ

มีคำหยายคายที่ส่วนใหญ่มักใช้ในชีวิตประจำวัน/มีการใช้คำศัพท์ที่ไม่ได้สระสรวยและตรงกับการใช้ภาษาไทยที่ถูกต้องนัก /คำแสลง

(แต่ถ้าเจอคำผิดที่ไม่ควรผิดบอกกันได้นะคะ)

เรื่องนี้นายเอกมันบ้า ถ้าจะหาสาระหรือมาอ่านเพื่อเป็นนักสืบหาจากเรื่องนี้ไม่ได้แน่นอนค่ะ ยังไงก็แนะนำให้ถอดสมองก่อนอ่านเด้ออ

ส่วนใครเป็นพระเอกซาว่าทุกคนน่าจะพอเดากันได้นะคะ และก็กรุณาไม่ทำตัวเป็นนักอ่านเงา ถ้าอ่านก็ช่วยกดหัวใจและคอมเมนต์เพื่อเป็นกำลังใจให้ซาด้วยนะคะ//กราบ

มีฉากบางฉากที่มีเนื้อหาทางเพศเหมาะกับผู้ที่มีอายุ18ปีขึ้นไป โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

(ปอลิง ฉากncและตอนพิเศษจะเปิดให้อ่านฟรี12ชั่วโมง หลังจากนั้นขอติดเหรียญเป็นค่านมค่าปลาให้ซานะคะ ขอบคุณค่ะ จุ๊บๆ)

(ภาพปกโดยซาตาเอง //ปอลิงภาพปกอาจมีการเปลี่ยนแปลงได้ทุกเมื่อตามอารมณ์ศิลปิน)

สามารถกดติดตามแฟนเพจเพื่อเป็นลู่ทางในการติดตามระยะเวลาการอัพนิยาย โปรเจคนิยายเรื่องอื่น หรือทักมาทวงถามนิยาย ได้แล้วที่นี่

Twitter : https://twitter.com/PswSatar?t=y-KELfSEnoa351K-cShtmQ&s=09

Facebook page : https://www.facebook.com/profile.php?id=100066621040441&mibextid=ZbWKwL