~~ เกมรักหักอกนาย&ยัยคาสโนวา^-^(หน้าใหม่ค่ะ ลองอ่านกันดูนะ)

ข้อมูลเบื้องต้น

แน่ใจแล้วเหรอว่าคุณไม่ได้เป็นแต้มหนึ่งของเขาที่ล่าเอาไว้ในสมุด?

พบความรักแสบสรรของเธอและนาย ที่ต่างก็หมายหัวอีกคนเอาไว้เพื่อแก้แค้นให้เพื่อนรัก  ปฏิบัติการหักอกที่เกิดขึ้นโดยกลยุทธมากมายที่อีกฝ่ายต่างงัดออกมา  จนสุดท้ายใครจะหลงกล?

รักใสๆแบบแสบๆ  ผลงานชิ้นแรกในโลกนวนิยายชายหญิงของ ก. ไผ่ (หรือกิ่งไผ่จากBaantomdy.narak.com) ที่อยากนำเสนอมั๊กๆ

ชอบไม่ชอบยังไงก็ลองอ่านกันดูนะคะ

เนื้อเรื่อง

     เสียงลมหายใจเบาๆดังอยู่ตลอดเวลาที่ข้างหูของฉัน  เจ้าของเสียงนั่นเป็นคนที่ฉันเองแทบไม่รู้จักชื่อจริงเลยด้วยซ้ำ ….......แต่เรานอนด้วยกัน ................และจบลงด้วยการต่างคนต่างไป

ฉันลุกขึ้นใส่เสื้อที่ข้างเตียงโดยมีเขานอนมองอยู่บนเตียงสีขาวของเขา  สายตาเขาสำรวจมองผิวเนื้อท่อนขาของฉันอย่างละเอียด  หากเป็นเมื่อก่อนฉันคงเสียวจนตัวสั่น  แต่ตอนนี้ฉันกลับไม่รู้สึกอะไรเลยด้วยซ้ำ  แม้ว่าหน้าตาของเขาจะเข้าขั้นดีเยี่ยมและชั้นเชิงเป็นยอดถึงขนาดสาวๆเรียงคิวเข้ามาเป็นแถวให้เขาจ้ำจี้ฟรีๆ  แต่กับฉันแล้วเขาก็แค่เหยื่อหน้าโง่ที่โดนฉันหลอกจนหัวปักหัวปำ

“จะไปเรียนแล้วเหรอ”

ฉันยิ้มให้เขาผ่านกระจกตรงหน้า  พร้อมกับเอียงคอรับการจูบของเขาที่ซอกคอ  ซึ่งไม่ต่างอะไรกับลูกแมวเซื่องๆตัวหนึ่งเลย

“ยูยังอยากอยู่กับหวานต่ออีกอ่ะ”

รอยยิ้มหวานๆของฉันทำเขาเซื่องเหมือนลูกแมว  แต่ก็นั่นแหละ...............ฉันเกียดลูกแมวจะตาย

“ไม่ได้หรอก  เพราะว่าฉันไม่คิดที่จะเอาชีวิตมาจมอยู่กับเธอหรอก  ครั้งเดียวก็เกินพอ”

..............ใบหน้านิ่งงันนี่แหละที่ฉันชอบมากที่สุด ^_^  ........................

เธอเดินปลิวอย่างสบายใจออกมาจากห้องคนที่เธอเองไม่เคยคิดชอบเลยด้วยซ้ำ

“แก้ว ฉันจัดการให้แล้วนะเพื่อน”

รอยยิ้มเบิกบานสบายใจคือรางวัลสำหรับการหักอกในแต่ละครั้งๆของเธอ

“จะดีเหรอหวานที่แกทำอย่างเนี้ยน่ะ”

สายตาเหม่อลอยล่อนไปมาตามกิ่งไม้ในสวนหย่อมโดยไม่ได้สนใจคำถามที่ส่งมา

“มันจะทำให้แกดูไม่มีค่านะ”

“ฉันไม่สนเรื่องนั้นหรอก” เธอยิ้มออกมา เมื่อมองเห็นรังนกบนกิ่งไม้ “ค่าของฉันมันไม่มีมาตั้งนานแล้วแหละ”

“แต่ว่า........”

“หวาน!” เสียงเรียกที่แสนรันทดดังมาแต่ไกล “ช่วยฉันด้วยแก หวานแกต้องช่วยฉันนะเพื่อน”

“อะไรอีกหละ?” เธอละสายตาจากกิ่งไม้มาดูเพื่อนสุดหงุ้งหงิง

“มันหลอกฉัน  มันทิ้งฉันแล้ว!” รูปบานโตถูกวางลงบนโต๊ะอย่างแรง “มันบอกว่ามันไม่คิดที่จะเอาชีวิตมันมาติดไว้กับผู้หญิงงี่เง่าอย่างฉันหรอกง่ะ!”

“................................” รูปบานโตถูกหยิบขึ้นมาอย่างแผ่วเบาโดยนิ้วเรียวยาว “อย่างงั้นเหรอ?”

“มันเห็นฉันเป็นของเล่น!”

“ไม่เอานะหวาน” แก้วที่ยังเศร้าไม่หายจับมือหวานที่กัดริมฝีปากน้อยๆจ้องคนในรูปอยู่เอาไว้ “เสี่ยงเปล่าๆ พอเถอะหวาน”

เธอยิ้มรับแทนคำตอบ

.................หากฉันพลาดคนนี้ไปก็คงเจ็บใจแย่เลย.................ไอ้พวกหลงตัวเอง.....................

“มันชื่ออะไรนะ”

“พาย! มันชื่อพาย!”

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ฉายขึ้นมาอย่างอัตโนมัติทันที

.

.

................... ^O^ …..ยกแรก.............ณ ผับZero………^O^    

.

.

แสงและสี  คือสิ่งกระตุ้นระบบเลือดในร่างกายของผมเป็นอย่างดี เอ่าะ! ผู้หญิงด้วย(^^)   เจ้าหล่อนชอบคิดว่าตัวเองเด่น  สวย  ไฮโซ  แล้วก็เลือกได้  จนเห็นผู้ชายอย่างเราเป็นแค่ของเล่น  ชิ! ผมคนหนึ่งแหละที่ไม่สนพวกเธอหรอก  แต่สิ่งที่ผมชอบน่ะเหรอ^-^ ...........ก็คือรอยยิ้มเจื่อนๆกับความผิดหวังของพวกเธอที่โดนของเล่นอย่างพวกผมหักอกเข้าไง

และวันนี้ผมก็จะมาล้างแค้นให้กับเพื่อนของผม>0<    หล่อนชื่อยัยหวาน  แหมๆหักอกใครไม่หัก   มาหักอกเพื่อนสุดฮอตในกลุ่มของผมได้  จนมันเป็นบ้าเป็นหลังไปแล้วเรียบร้อย สงสัยป่านนี้ร้องลิเกอยู่แล้วมั้ง? อยากรู้จริงๆว่าจะหวานเหมือนชื่อไหม  หุ๊  หุ๊ น้ำลายไหล  >///<”

“ชี้ด้วยนะโว้ย”

“เออ”

ณ มุมแดง^O^ ................

“ทำไมวันนี้คนมันเยอะจังเนี่ย”

“โอ้ว! หวานแกเหยียบเท้าฉัน!” เสียงร้องเจ็บปวดดังขึ้นมาทันที  หลังจากหวานก้าวข้ามขาคนที่ยื่นออกมาจากโต๊ะ

“โทษที คนมันเยอะหนิ” เธอบุ้ยปาก  ยกชายกระโปรงแล้วเดินจ้ำอ้าวมานั่งที่โต๊ะเคาเตอร์ ผ่านเหล่าบรรดาเสือสิงกระทิงแรดทั้งหลายที่จ้องอยู่ตาเป็นมันไปอย่างไม่แยแส

“ทำไมแกต้องใส่ชุดนี้มาด้วยเนี่ยหวาน”

สายตาคมวาวอย่างเจ็บปวดของแนนจ้องมองตลอดทั้งตัวของหวานที่ราวกับนางแบบ รวมถึงส้นรองเท้าสีเงินแหลมเปี๊ยบที่เพิ่งจะเจาะเท้าของแนนไปด้วย

“ไม่งั้นก็ไม่เด่นสิ  อีกอย่างฉันต้องแต่งให้ดูใสๆเข้าไว้จะได้ดูเหมือนไม่มีพิษไม่มีภัยไงจ๊ะเพื่อนจ๋า”

 เธอฉีกยิ้มสดใสใส่เพื่อนแนนแข่งกับแสงสีในร้านที่ส่องกระทบไปมา  ต่างกับเพื่อนคนอื่นๆที่นั่งกันเงียบราวกับถูกบังคับให้มาก็ไม่ปาน

“ว่าแต่พวกแกทำไมต้องใส่หมวกเข้ามากันด้วยเนี่ย =_=” 

เธอหันมามองแนนและเพื่อนๆกลับอย่างอารมณ์เสีย  แต่ไม่มีคำตอบใดๆกลับมาเลยนอกจากสายตาที่หันไปหันมารอบๆโต๊ะ

“ช่างเถอะ........ว่าแต่นายพายอะไรเนี่ยของแกน่ะ คนไหนแนน?”

“ทรงผมเขาจะเปลี่ยนจากในรูปนิดหน่อยนะ--”

“โอ้ว!” หวานสะดุ้งเมื่อแนนยื่นหน้าเข้ามาใกล้ “แกถอดหมวกได้ไหม?”

“ตอนนี้เป็นสีน้ำตาลอ่อนนะ  สไลเท่าบ่า--”

“แหม.......เต็มร้านเลย…-_-;;” เธอเหลือกตามองแนน

“แต่ว่าเขาไม่ได้ดัดผมข้างหลังแบบเด็กแนวบ้านๆทั่วไปนะ เซตนิดหน่อยพอดูดีมีclassเท่านั้นเอง ส่วนหน้าตาก็เหมือนในรูปนั่นแหละ  ขาวๆตี๋ๆยิ้มหวานๆ โอ้ยน่ารักมากๆ^O^ แล้วก็สูงพอใช้เลย เพราะเขาเป็นนักบาสด้วยนะ สรุปแล้วที่หล่อๆน่ะแก”

หวานนั่งมองแนนอย่างเซ็งๆ

“ใช่คนนั้นไหม.............”

ปลายนิ้วสีชมพูชี้ผ่านไปที่เงาร่างรูปร่างโปร่งที่นั่งจิบน้ำอยู่กลางโต๊ะริมกำแพง รอยยิ้มหวานๆโปรยให้สาวๆรอบโต๊ะอย่างไม่อั้นจนลักยิ้มบุ๋ม

“ใช่! คนนั้นแหละหวาน”

“แน่ใจนะว่าไม่เสียดาย”

“............แน่...........”

....................แม้จะแผ่วเบา  แต่ฉันก็ถือว่าเป็นคำตอบ  เอาหละเริ่มได้หวาน...................

ณ มุมน้ำเงิน >O< ...........

“พายๆ คนนั้นไง”

ผมหันไปมองตามคำบอกของเพื่อน

“คนที่ใส่เสื้อสีขาว  กระโปรงยีนส์สั้นน่ะ”

~~~~เธอเป็นคนที่มองหาง่ายมากในหมู่คนเยอะอย่างนี้  เพราะส้นรองเท้าของเธอมันทำให้เธอสูงกว่าอนุสาวรีย์ซะอีก-_-;;   ยังดีที่เจ้าหล่อนหุ่นดี หน้าตาพอใช้  ไม่งั้นการลงแรงครั้งนี้คงท้อใจน่าดู~~~~

“คนผมดำตรงๆใช่ไหม”

“นั่นแหละ”

“จัดไป”

เขากระดกเหล้าหมดแก้วแล้วตรงปี่เข้าไปหาหวานทันที แต่................

“ตุ๊บ!”

“ขอโทษค่ะ”

“ขอโทษครับ!” 

ไม่ทันที่พายจะเริ่มต้นอะไร  หวานก็หันมาชนเขาเข้าอย่างจัง  และที่สำคัญ............เธอร้องไห้!

“เป็นอะไรไหม? คุณ...........ร้องไห้!”

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอโทษนะคะ” เธอปาดน้ำตา  พยายามหลบตาเขาแล้วก้มเก็บกระเป๋าที่ตกไป

...............โทรศัพท์ฉัน (._.  )!.................

“เดี๋ยวผมเก็บให้”

“(O๐O)ไม่เป็นไรค่ะ” เธอสับขาเตะโทรศัพท์อย่างเร็ว

“กร๊อบ!............โอ้ว โทรศัพท์คุณ! ..............ผมเหยียบซะแล้ว>///<””

………….YES! ^-^”……………..

“ไม่เป็นไร  ช่างมันเถอะค่ะ”

เธอว่า  แล้วรีบวิ่งออกจากร้านไป  ทำเอาพายยืนงงทำอะไรไม่ถูกอยู่กลางร้าน  ต่อหน้าเพื่อนที่มองอยู่

“ตามไปดิ๊”

~~~~ แค่เริ่มต้นก็ไม่เวิคซะแล้วเรา  ผมจำต้องวิ่งตามเธอไปเพราะดันทำโทรศัพท์เจ้าหล่อนพังซะงั้นแทนที่จะไปโปรยเสน่ห์ใส่เธอ  ผมกลับอึ้งแทน  ไม่เคยเจอกรณีเป้าหมายร้องไห้อยู่ด้วยสิ

ผมวิ่งตามเธอออกไปนอกร้าน  แล้วก็เห็นเธอนั่งแอบมุมร้องไห้อยู่  เล่นเอาผมถึงกับลังเลเลยทีเดียว  แต่อย่างว่าสาวๆพวกนี้มีตั้งร้อยเล่มเกวียน  นี่อาจเป็นหนึ่งในร้อยก็ได้  ถ้างั้นเราก็ต้องสวมบทพระเอกซะหน่อยแล้ว^_^ ~~~~

พายเดินเข้าไปหาหวานที่นั่งแอบมุมหยอดตาอยู่ข้างพุ่มไม้อย่างเบาๆ  พร้อมกับยื่นผ้าเช็ดหน้าให้กับเธอ

................. ^_^  เจ๋ง...................

“ขอโทษสำหรับเรื่องโทรศัพท์ด้วยนะครับ”

“ช่างมันเถอะค่ะ” เธอปาดน้ำตา   เก็บขวดยาหยอดตาแล้วรับผ้าเช็ดหน้ามา

“ผมไม่รู้ว่าคุณร้องไห้เรื่องอะไร  แต่ถ้าคุณอยากร้องก็ร้องเถอะ” เขาหย่อนสะโพกลงนั่งข้างๆเธอ “ผมจะนั่งเป็นเพื่อนคุณเอง  ผู้หญิงนั่งร้องไห้คนเดียวแบบนี้มันไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไหร่” เขายิ้มให้กับอากาศ “ไม่ต้องห่วง  ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก  เพราะหากผมทำ  คุณก็คงสลบไปแล้วด้วยผ้าเช็ดหน้าของผมที่คุณเช็ดน้ำมูกอยู่น่ะ^_^ ; ”

หวานดึงผ้าเช็ดหน้าออกทันทีด้วยความตกใจ   จนค่อยๆยิ้มเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของพายเข้า

“คุณยิ้มแล้ว”

เธอยิ้ม  “ขอบคุณนะที่ทำให้ฉันหัวเราะ....................แล้วฉันต้องคืนผ้าเช็ดหน้าคุณไหม”

“ยังไม่ต้องหรอก  น้ำมูกคุณเต็มผ้าเช็ดหน้าเลย”

“จริงด้วย”

“ผมต่างหากที่ต้องชดใช้คุณเรื่องโทรศัพท์”

แล้วจู่ๆเธอก็พลันเงียบลงไป  จนพายทำอะไรไม่ถูก

“ไม่ต้องชดใช้หรอกค่ะ  ฉันไม่ต้องการมันอีกแล้ว(_ _)……”

“ทำไมล่ะ?”

....................ก็เพราะว่ามันเป็นของปลอมไงย๊ะ ^____^”  ..................

“ฉันไม่อยากคิดถึงเจ้าของโทรศัพท์”

“ถ้างั้นคุณเอาของผมไปใช้ก่อน”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ”

“เอาเถอะหน่า  ผมจะได้ทวงผ้าเช็ดหน้าของผมได้”

หวานมองโทรศัพท์ในมือของพายอย่างลังเล แล้วถอดสร้อยคอของตัวเองออกยื่นไปให้พายบ้าง

“งั้นคุณเอาสร้อยของฉันไปก็แล้วกัน  มันเป็นกุญแจห้องฉัน  เอาไว้เป็นตัวประกัน”

“OK” เขามองมัน แล้วมองเธอ “ช่วยใส่ให้ผมหน่อยได้ไหม”

หวานยิ้มรับ

.......................เริ่มออกลายแล้ว  อย่าลองของนะคะ.....................

เธอพยักหน้าน้อยๆ  แล้วโอบติดตะขอสร้อยที่ด้านหลังต้นคอเขาจนใบหน้าชิดกับพาย 

“คุณกำลังทำให้ผมใจเต้นไม่เป็นจังหวะนะรู้ไหม…….”

เธอหันมาสบตากับพาย “หวานค่ะ”

“ผมพาย….” ทั้งคู่สบตากันพอเป็นพิธี และกลับมานั่งตามเดิม “ไขได้แน่นะ”

“จะลองไหมล่ะคะ”

“ก็ได้  เผื่อคุณหลอกผม”

~~~~ ทอดสะพานมา  เราก็จัดไป ^____^ ~~~~

.................... *^_^*ไม่มีพลาดอยู่แล้ว...................

ว่าแล้วพายก็พาหวานขึ้นรถไปส่งที่อพาตเม้นภายในเวลาไม่ถึง 10 นาที

“คุณเป็นคนแรก (ในคืนนี้^-^”) ที่ผมตามมาส่งถึงห้องนะรู้ไหม” เขาว่าขณะเดินตามหวานไปที่ห้อง

“เพราะว่าโทรศัพท์คุณอยู่ที่ฉันใช่ไหม?” เธอว่าแล้วหันมายิ้มให้พาย พร้อมผายมือให้เขาลองไขประตูดู

“ไม่ใช่” พายหันมามองหวานที่หน้าประตู  หลังจากประตูเปิดออก “เพราะคุณต่างหาก”

เธอตัวสั่นนิดหน่อยเมื่อเห็นใบหน้าของพายที่จ้องมองเธอ  แล้วแสร้งทำเป็นขำเดินเข้าไปเปิดไฟในห้องแทน

“คุณอยู่คนเดียวเหรอ”

“ใช่” เธอวางกระเป๋าลงบนชั้นวางของ  แล้วหยิบกระป๋องเบียร์มาให้พายที่ยืนพิงตู้อยู่ “รู้ไหม ฉันเป็นคนไว้ใจคนยากนะ”

“แล้วผมล่ะ”

เธอยัดกระป๋องเบียร์ใส่มือพายเบาๆ แล้วเบียดกายชิดกับเขา  ปลายนิ้วลูบไปที่กุญแจบนสร้อยคอเขา

“แค่กุญแจก็น่าจะบอกได้.................”

สายตาเธอจ้องลึกลงไปในดวงตาเขาที่หยาดเยิ้ม  โดยไม่ขัดขืนต่อฝ่ามือที่โอบลูบมาที่สะโพก  ดึงตัวเธอเข้าไปชิดกับเขา

“กุญแจเป็นของคุณ  ห้องนี้ยินดีต้อนรับคุณเสมอ”

“ตลอดเวลา..............” เขากระซิบที่ข้างหูเธอ

เนินอกทั้งสองเบียดเข้ากับตัวพายขึ้นลง “..............ตามที่คุณต้องการ”

ริมฝีปากเปียกชุ่มจูบลงที่ซอกคอของเธอไปมา

 “คุณอยากให้ผมทำอะไรบ้าง...............”

เธอหันมาจูบแก้มเขา “ทุกอย่าง.............ที่คุณทำได้” แล้วคว้ากระป๋องเบียร์มาอมน้ำไว้ในปากแล้วประกบจูบลงที่ริมฝีปากของพาย  

หยดน้ำไหลย้อยลงมาตามลำคอของเขาพร้อมกับลูกกระเดือกที่เคลื่อนขึ้น-ลง

“วันนี้ต่อไม่ได้...........”

พายมองเธออย่างงงๆ  เมื่อจู่ๆหวานก็พลักตัวออกจากพายเหมือนไม่รู้สึกอะไร

“หอหวานปิดเที่ยงคืน” เธอเหลือบไปมองที่นาฬิกาที่ข้างฝาให้พายดู  “ยังไงโทรศัพท์พายก็ยังอยู่ที่หวาน  กุญแจห้องหวานก็อยู่ที่พาย”

“แต่ว่า---” เขายื้อแขนเธอ “พรุ้งนี้พายไม่ว่างหนิ”

“ทำอะไรเหรอ”

“อยากรู้ก็ไปดูสิ  ที่มหาวิทยาลัยXX”    เขายิ้มกรุ้มกริ่มจนหวานสงสัย  แล้วเดินออกไปจากห้อง “อย่าลืมไปนะ”

………คิดจะเล่นลวดลายอะไรกับฉันย๊ะพ่อเด็กน้อย.....................

หวานยืนกัดนิ้วมองพายโบกมือไปจากห้องด้วยความสงสัย  แล้วรีบวิ่งไปคว้าโทรศัพท์ของเธออีกเครื่องที่ซ่อนเอาไว้ใต้กระเป๋าออกมาโทรหาแนนทันที 

เขาเดินออกมาตามทางเดินพรางเช็ดคอที่เปื้อนเบียร์ไปด้วยอย่างสบายใจ ประหนึ่งไม่มีอะไรเกิดขึ้น

~~~~ทำเป็นไร้เดียงสา  ที่แท้ก็ลีลาใช่ย่อย  มิน่าล่ะไอ้ยูถึงหลงหัวปักหัวปำ ^-^” ~~~~

ยกที่ 2...........ณ มหาวิทยาลัยXX

ฉันมาตามคำเชิญเชิงถ้าของนายพาย  วันนี้เขามีแข่งบาสและนายนั่นก็เป็นตัวจริงด้วย  คงต้องการให้ฉันมาเห็นว่ามีสาวๆกรี๊ดเขามากแค่ไหนมั้ง  เชอะมุกเก่าๆ ยัยแนนบอกไต๋ฉันหมดแล้ว   พอพักครึ่งเขาก็จะเดินตรงมาหาฉันแล้วก็ดื่มน้ำที่บอกให้ฉันซื้อมาด้วยต่อหน้าสาวๆคนอื่นๆ  โฮ๊ะๆๆลูกไม้เสี่ยวๆ^O^ หลงตัวเองเป็นบ้าเลย   ในเมื่อต้องการจะเปิดตัวฉันทั้งที  วันนี้ก็เลยต้องสวยซะหน่อย

แล้วมันก็ได้ผลจริงๆด้วย  แค่เดินเข้ามาในมหาวิทยาลัย ฉันก็เรียกคะแนนได้อื้อซ่าเลย(^^)~~~~     

“หวานคุณอยู่ไหน?”

 เธอดึงสายเสื้อยกทรงขึ้นให้ตึงอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำ

“อยู่ที่ถนนหน้าโรงยิมค่ะ” เธอว่าอย่างดัดเสียง  แล้วดันเนินอกให้ชันขึ้นอย่างจริงจัง “แต่ว่าคนที่นี่เยอะจังเลย  หวานไม่รู้ว่าต้องเดินไปทางไหนต่อน่ะ แดดร้อนมากเลยด้วย  แล้วตกลงพายให้หวานมาทำอะไรเหรอ?”

“มาเดี๋ยวก็รู้เอง   หวานเดินตรงมาเลยนะ อยู่ที่ชั้นสองน่ะ”

“ชั้นสองใช่ไหม” เธอยิ้ม หันซ้ายหันขวาโพสท่ายิ้มอยู่หน้ากระจก  แล้วเกรี่ยลิพฟ์ให้เนียนขณะในมือถือโทรศัพท์ไปด้วย “อ๊ะเจอแล้ว” เธอดัดเสียง

“ถึงแล้วใช่ไหม แล้วได้ซื้อน้ำมาไหม”

“ซื้อค่ะ แต่ว่าน้ำมันไม่เย็นแล้วน่ะพาย แดดมันร้อนมากเลย” เธอว่า  พรางเปิดก๊อกน้ำที่อ่างล้างหน้าใส่ขวดไปด้วย

“ไม่เป็นไร แค่หวานมาก็พอแล้ว”

“ค่ะ” เธอวางโทรศัพท์ลง  ปิดฝาขวดน้ำ  ยิ้มให้กระจกแล้วเดินออกจากห้องน้ำไปที่สนามบาสซึ่งอยู่ชั้นเดียวกันนั่นเอง

 “คนเยอะจังเลย” เธอพยายามแทรกตัวเข้าไปนั่งที่ที่นั่งติดขอบสนาม “แล้วคนไหนเนี้ย   เบอร์9ๆ อยู่ไหนเอ่ยเบอร์9” หวานกวาดตามองไปรอบๆสนามจนสุดท้ายก็เจอเข้า  และก็หมดเวลาพอดี

พายเดินตรงไปหาหวานทันทีทำเอาสาวๆที่มองพายอยู่ต่างงงกันไปตามๆกัน

เธอยื่นน้ำให้เขาแล้วหันไปมองผู้ชายที่นั่งข้างๆเธอ

“เบอร์โทรศัพท์ของฉันคงต้องขออนุญาตเขาก่อนนะคะว่าเขาอนุญาตให้ฉันให้หรือเปล่า”

ชายหนุ่มหันมองพายด้วยความอึ้งเมื่อหวานลุกขึ้นคล้องแขนพายแล้วยิ้มให้  ทำเอาพายยิ้มออกมาอย่างนอกหน้านอกตา

“โทษที ผมคงไม่สามารถให้เธอให้เบอร์คุณได้หรอก  คนเนี้ยของผม(^^) ”

ทั้งคู่ยิ้มจนแก้มปริ  แล้วเดินออกจากโรงยิมไปพร้อมกันท่ามกลางสายตาของเพื่อนๆพายที่มองตาละห้อย

“แม่งโชคดีว่ะ T^T ……...กูอยากมีแฟนบ้าง!”

“วันนี้ไปไหนดี”

“ไปห้องหวานมั้ย” เธอหันมายิ้มให้พายที่จับพวงมาลัยอยู่  แล้วขยับไปกระซิบที่ข้างหู “หวานใส่ชั้นในตัวใหม่มาเซ็กซี่มากๆเลย”

“งั้นเหรอ” เขายิ้มนิดๆจนลักยิ้มบุ๋ม “งั้นก็ไปกัน”

“ป่านนี้ไอ้พายทำอะไรอยู่เหนอ?”  เสียงบ่นดังขึ้นกลางวงกลุ่มเพื่อนของพาย “เธอน่ะคนที่หักอกไอ้ยูใช่ไหม”

“นั่นแหละ”

“โอ้ย............เป็นกูกูก็ยอมให้หักอกวะ  น่ารักเป็นบ้าเลย  มึงเห็นตอนเขายิ้มเปล่า  กูเนี่ยละลายเลย”

เสียงฮือฮาดังขึ้นพร้อมๆกันอย่างเมามันส์  จนโทรศัพท์ของคนในกลุ่มดังขึ้น

“ว่าไงพาย”

“บอกไอ้ยูด้วยนะ  วันเนี้ยเดี๋ยวกูล้างแค้นให้เพื่อน”

“เอาเลยเหรอ?”

พายยิ้มน้อยๆ พรางหันไปมองหวานที่ไขกุญแจห้องอยู่

“งั้นดิ   ฝีมือกูซะอย่างมีหรือจะพลาด”

“พาย” เสียงหวานดังขึ้น

“แค่นี้นะเพื่อน” เขารีบวางโทรศัพท์แล้ววิ่งไปหาหวานทันที “จ๋า...............”

“หวานมีอะไรจะเซอร์ไพร์ด้วยแหละ”

“อะไรเหรอ…….ต้องปิดตาด้วยเหรอเนี่ย”

“เดี๋ยวไม่ตื่นเต้น”เธอฉีกยิ้ม  จูงมือพายเข้ามาในห้องแล้วให้เขานั่งที่เตียง และเธอก็เงียบไป

“หวาน.........หวานอยู่ไหม............”

ไม่มีคำตอบกลับมา  มีแต่เสียงดนตรีที่คลอดังขึ้นมาแทน

“จะทำอะไรเหรอ*^_^*” เขานั่งยิ้มกริ่มอยู่บนเตียง  จนลมหายใจร้อนผ่าวมาโดนแก้มแล้วตามมาด้วยสัมผัสนุ่มๆที่จูบลงบนแก้มเขาเบาๆ

ไม่มีคำถาม   ไม่มีข้อสงสัย   ไม่มีการขัดขื่น  มีแต่เสียงของริมฝีปากที่พร่างพรมลงทั่วใบหน้าของพาย

แก้ม...............

คอ................

หน้าผาก.......

คาง..............

.............และ................ปาก............

พายแหงนหน้ารับสัมผัสจูบของหวานที่มอบให้อย่างและนุ่มนวล 

“ลืมตาได้..........” เธอยิ้ม   แก้ผ้าที่ผูกตาเขาออกทันทีที่คลายจูบ

ภาพตรงหน้าพล่าเลือน  แสงสีส้มค่อยๆชัดขึ้นมาในดวงตาของเขา  ก่อนที่ก้อนเค้กจะปรากฏขึ้นอย่างชัดเจนตรงหน้า

“สุขสันต์วันเกิด”

รอยยิ้มสดใสยิ้มให้กับพายที่จ้องก้อนเค้กด้วยความอึ้ง

“หวานรู้ได้ไง?”

“ความลับ(^^)  แค่นี้เรื่องง่ายๆ (ยัยแนนบอกฉันเกลี้ยงหมดแล้ว) ทีพายทำให้หวานยิ้มได้ยังยากกว่าเยอะเลย” เธอว่า “อธิฐานสิ”

เขาหลับตาลงอธิฐานแล้วเป่าเทียนจนดับ

“วู้........ขอให้มีความสุขมากๆนะพาย” เสียงปรบมือดังขึ้น  ก่อนที่เธอจะป้ายครีมยื่นไปให้พาย “ชิมดูสิอร่อยนะ”

พายจับนิ้วเธอมา  แล้วจู่ๆก็หันมันไปป้ายใส่หน้าหวานแทน  จนเธอร้องเสียงหลง  ผสมกับเสียงหัวเราะของพายที่ขำออกมา

“รู้ไหม  ตั้งแต่ผมโตมาคุณเป็นคนที่ 2 ที่ซื้อเค้กให้ผม”

“เว่อร์”

“จริงๆ T-T ” เขามองเธออย่างจริงจัง  แววตาไม่มีแสงสะท้อนใดๆที่ดูสดใสเลย  จนหวานรู้สึกห่อเหี่ยว แต่แล้วเขาก็ขำออกมา

“ผมโกหกน่ะ” เขามองหน้าหวานที่เซ็งจัดแล้วหัวเราะ ก่อนจะโอบเอวเธอเข้ามา “วันนี้คุณน่ารักจัง  เพื่อนผมอิจฉาเป็นแถวเลย”

“แน่แหละ” เธอว่า  ค่อยๆลูบศีรษะของเขาเบาๆ  ก่อนที่เขาและเธอจะค่อยๆจมลงกับบรรยากาศรอบตัว  และกลับกลายเป็นสัมพัสทางร่างกาย

เสียงเพลงเคล้าคลออยู่ในห้องที่หรี่แสงลง  และเงาทั้งสองร่างที่หายลงไปในความมืดทีละน้อย………

.

.

.

.

ร่างกายที่เปล่าเปลือยของฉันโดนเขากอดรัดเอาไว้ในอุ้งแขน  เป็นวันที่แสนวิเศษที่สุดเท่าที่ฉันเคยพบ  ไม่รู้ร้อน.............ไม่รู้หนาว.............

“หวานรักเพนนะ”

ฉันบอกรักเขาไป   เป็นคำที่เราพูดกันประจำ...........ทุกวัน..............แต่วันนี้กลับไม่มีคำบอกกลับมาเหมือนเคย

“เพนว่าเราพอแค่นี้เถอะหวาน  เพนไม่ได้คิดจริงจังอะไรกับหวานขนาดนั้นหรอก”

ตัวของฉันชาไร้ความรู้สึก  สายตาของฉันพร่าเลือน  และหัวใจของฉัน................แตกสลาย

.

.

.

.

“หวาน!”

สายตาของเธอหันมามองที่พาย  คนที่นอนอยู่ข้างๆเธอในตอนนี้

“เป็นอะไรหรือเปล่าหวาน  พายเห็นหวานร้องไห้”

“ร้องไห้?” หวานจับที่หน้าตัวเอง

.................จริงด้วย.............

“ไม่มีอะไรหรอก  แค่คิดเรื่องเศร้าๆนิดหน่อย”

“เรื่องอะไรล่ะ”

เธอยิ้มน้อยๆ “ก็............ถ้าหากพายทิ้งหวาน  หวานจะทำยังไง”

“ไม่มีวันนั้นหรอก”  พายยิ้ม  ยกมือขึ้นหนุนหัว

“ความจริงหวานคิดเรื่องรักแรกน่ะ  จู่ๆมันก็คิดขึ้นมา”

“................................”

“ เมื่อ 2 ปีก่อนมันจบไม่ค่อยดีเท่าไหร่  เลยทำให้หวานไม่อยากไว้ใจใครอีก” เธอยิ้ม  แหงนหน้ามองพายที่มองเธออยู่  “ไม่อยากที่จะรู้จักความรักอีก...........แม้แต่ครั้งนี้ หวานเองก็ไม่แน่ใจ  ว่าแต่ที่พายบอกว่าหวานเป็นคนที่ 2ที่ซื้อเค้กให้น่ะ เป็นเรื่องจริงเหรอ  แล้วใครเป็นคนแรกล่ะ”

“.......................................”

เขานิ่งไป  “น้องของพายเอง  ความจริงแล้วพายก็ไม่ใช่คนดีอะไรหรอก  เที่ยวไปวันๆ ไม่คิดอะไรเหมือนกับน้องของพาย  จนเขาจากไป  พายก็ไปนั่งอ่านบันทึกของเขา” เขาโอบเธอเข้ามา  แต่สายตายังลอยอยู่ที่เพดาน “เขาใช้ชีวิตเที่ยวเล่นไปวันๆ  ทำใครเสียใจมาก็เยอะ  แต่ไม่เคยเจอความรักเลยสักหน   มันทำให้พายรู้สึกห่อเหี่ยว  อยากที่จะลองรักใครสักคนบ้าง” เขาหลุบตาลงมามองหวาน

“พายรักหวานนะ”

“.................!.................”

 “หวานก็รักพาย” เธอยิ้ม  ลุกขึ้นไปจูบเขา

..................ทุกอย่างกำลังจะจบแล้ว   ฉันทำให้เขารักฉันได้แล้ว^_^  ............

***************  *^_^*   ***************   วันต่อมา

“เรื่องนั้นเป็นไงบ้างหวาน”

“ก็ดี” หวานอมยิ้ม  คว้าขนมเข้าปาก “เขาบอกรักฉันแล้ว”

“งั้นแกก็จะบอกเลิกเขาได้แล้วสิ”

“เลิก?....................... (._.?).....................”

“คงงั้นมั้ง (((((((^_^;) ”

“เจ๋งที่สุดเลยเพื่อนรัก”

แนนโผลเข้ากระโดดกอดหวานอย่างดีใจ 

.......................รู้สึกแปลกๆ..............................

เธอยิ้มให้แนนที่ล้มลงแผ่หลากับพื้นห้องทั้งที่ไม่อยากยิ้มเท่าไหร่  แล้วเสียงข้อความในโทรศัพท์ก็ดังเข้ามา

“ว้าว >O< แกซื้อโทรศัพท์ใหม่เหรอ”

“เปล่า” หวานหันมาชูให้แนนดู  “เขาให้” แล้วหันไปอ่านข้อความต่อโดยมีเสียงของแนนบ่นอยู่ข้างตัว

“ดีจังเลย  ทีฉันเขาไม่เห็นให้บ้างเลย”

“~~~~~  คิดถึงนะ(^^) ~~~~~”

หวานยิ้มทันที  รู้สึกสดชื่นเมื่อเห็นข้อความที่พายส่งมาให้  แม้จะมีเสียงของแนนบ่นอยู่ตลอดก็ตาม

~~~~~~~~~~  (^^)  ~~~~~~~~~

“ส่งข้อความหาใครน่ะพาย  ยิ้มใหญ่เชียว”

“หวานน่ะ”

“แสดงว่าเมื่อวาน...................แก.........”

พายรีบเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า “ยิ้มอะไรเล่า>///<””

“เป็นไงบ้างวะเพื่อน”

เขาพยามเฉไฉหันไปลื้อสมุดในห้องออกมาดู 

“ว่าไงเล่าไอ้พาย”

เขาหันมาปาสมุดใส่เพื่อนทั้งรอยยิ้ม “ถามอะไรนักหนาเล่า  กลับบ้านไปได้แล้ว”

“เออ............ได้หญิงลืมเพื่อน  อย่าลืมนะโว้ยว่าแกต้องทำอะไรกับยัยนั่นน่ะ”

“อะไรเล่า  กลับไปไป๊!”

พายหันกลับมาลูบกุญแจที่คล้องอยู่ที่สร้อยแล้วยิ้มเหมือนคนบ้า

“จะให้ฉันทำอะไรเล่า  ก็เมื่อวานฉันทำไปแล้วหนิหว่า*^_^* ” เขายิ้ม ฟุบหน้าลงกับที่นอน

.....................................  ณ ^O^  ห้องหวาน >///<”.........................................

กระดาษสมุดสีเหลืองอ่อนเปิดไปมาช้าๆอย่างอารมณ์ดี  เคียงข้างห่อขนมและกล่องนมอยู่บนที่นอน  เสียงเพลงเปิดคลอไปเบาๆพร้อมกับนาฬิกาที่ตีเวลา 2 ทุ่ม

รายชื่อนับสิบที่ล้วนถูกขีดฆ่าและบอกวันเวลา  เรียงอยู่ในหน้ากระดาษสมุดนับสิบหน้าราวกับพิพิธภัณฑ์

“กาย...........ต้น..........โอม..........” เธอโยนขนมเข้าปากจนเต็ม  “.........เกี้ยว.........ยู..........พาย.......”

ดวงตาใสแป๋วใต้ขนตางอนโค้งของหวานจ้องมองชื่อพายที่ต่อท้ายแถวล่าสุดอย่างพินิจ  ขณะในมือควงลิควิดไปมา   จนตัดสินใจจิ้มลงที่ชื่อเขา  แต่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาซะก่อน

“ใครโทรมาเนี่ย”

หวานวิ่งไปที่โต๊ะอย่างเร็ว  จนสะดุดผ้าห่มล้มไม่เป็นท่า  

“โอ้ยเจ็บ >///<”..............ฮัลโหลค่ะ”

“หวัดดีที่รัก ^_^  ”

“พายเหรอ (^^)~~”

“ออกมาที่ระเบียงหน่อยสิ”

“................. (._.?).................”

หวานเหวี่ยงผ้าห่มไปที่เตียง  แล้วเดินมาที่ระเบียงอย่างงงๆ จนเห็นลูกโป่งลอยขึ้นมาตรงหน้าเธอ

“อุ้ย!” 

เธอจับมันเข้ามา พลิกดูด้านหลังที่มีข้อความเขียนอยู่  “~~พายหวาน~~”

รอยยิ้มปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าเธอทันที  แล้วมองหาพายจนเห็นเขายืนโบกมือ  ถือโทรศัพท์อยู่ข้างล่าง

“อยู่นี่”

“มาได้ไงน่ะ” เธอพูดใส่โทรศัพท์

“ก็หัวใจมันพามา(^^)” 

หวานยิ้มจนแก้มปริ “ไม่ขึ้นมาเหรอ”

“ไม่อ่ะ  เดี๋ยวอดใจไม่ไหว” เขายิ้ม  “พรุ้งนี้พายมีเรียนแต่เช้าด้วย”

“งั้นก็ฝันดีนะ” เธอโบกมือ

“จูบด้วยสิ”

หวานยิ้มอย่างอายๆ  ก่อนจะจูบที่โทรศัพท์จนพายยิ้มแก้มปริ

“ฝันดีนะ” เขาโบกมือ แล้วเดินไป

“เดี๋ยวพาย!”

เขาหันมาแหงนมองเธอ

“รักนะ^-^”

......................รอยยิ้มของเขาเหมือนกับเพนไม่มีผิด  ดูใสซื่อ  ไร้เดียงสา  และมีเสน่ห์ในเวลาเดียวกัน  โอ้ย!  หรือฉันจะหลงรักเหยื่อของตัวเองเข้าแล้วหรือเนี่ย(>_<  )(  >_<)    แต่ก็เถอะ  ขออีกนิดก็แล้วกัน^O^……………..   

~~~~~ นี่เราเป็นบ้าไปแล้วหรือวะ   ชอบเขาไปแล้วหรือเนี่ย~~~~~

พายกระโจนลงบนเตียงทั้งที่มีรอยยิ้มอยู่เต็มหน้า  ระดมทุบหมอนด้วยความเขินเมื่อคิดถึงรอยยิ้มของหวานที่ริมระเบียง  จนเท้าพาลไปชนหนังสือที่ปลายเตียงหล่นลง  และสุดท้ายก็ต้องลงไปเก็บเอง  แต่ก็มีบางอย่างที่ทำให้เขาต้องหยุดชะงักไป  เมื่อรูปบานหนึ่งร่วงลงมาจากสมุดบันทึกเล่มหนึ่ง

พายหยิบรูปนั่นขึ้นมาด้วยความงง  มันคือรูปของหวาน

“หวาน!” เขาจ้องมันด้วยความตกใจ  “มาอยู่นี่ได้ไงน่ะ”  แต่แล้วสายตาเขาก็เหลือบมองไปที่สมุดบันทึกที่ตกอยู่ที่พื้น  ซึ่งเป็นสมุดของน้องของพายที่ตายไปแล้ว

หัวใจเขาเต้นขึ้นมาทันทีโดยไม่รู้สาเหตุ  มันเต้นจนแทบจะหลุดออกมาข้างนอกให้ได้  เมื่อความคิดได้พุ่งไปด้วยความวิตกถึงสิ่งที่อยู่ตรงหน้าแล้ว

~~~~คงไม่ใช่หรอกนะ~~~~

เสียงบางอย่างในใจดังขึ้นมา  ก่อนที่มือมันจะเอื้อมไปเปิดหน้าสมุดโดยที่เขาไม่ต้องการ  หน้าสมุดที่มีรูปอีกรูปหนึ่งเสียบข้างอยู่ 

เสียงกระดาษถูกเปิดออกอย่างตั้งใจ ราวกับเป็นเสียงที่เขาไม่ต้องการได้ยินและกลัวที่สุดในชีวิต

รูปของหวานปรากฏขึ้นมาอีกรูปหนึ่ง   ณ  หน้าสมุดหน้านั้น  มันทำให้เขาเข่าอ่อนฮวบเมื่อสายตาเหลือบมองไปที่ตัวหนังสือที่ถูกเขียนขึ้นเมื่อ 2 ปีก่อน

เสียงของหล่นข้างตัวไม่ได้ทำให้เขาละสายตาจากหน้ากระดาษหน้านั้นได้เลย  มันเหมือนกับมนต์สะกดที่ดึงสายตาเขาเอาไว้พร้อมกับเร่งการเต้นของหัวใจที่ทวีขึ้น

“.....................หมดภาระไปหนึ่ง  ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวซวยละก้อ  เพนก็ไม่อยากบอกเลิกหวานหรอก  แต่ช่วยไม่ได้นี่หว่าไม่งั้นเจนเอาตายแน่เลย.........................”

“หวาน...........ไอ้เพน...........”

พายนั่งเหมือนคนไร้วิญญาณ  สายตาเคว้งไปรอบห้อง  ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้นจนพยายามขำทำเหมือนว่าเป็นเรื่องตลก  แต่ว่าเขากลับขำไม่ออกเลยแม้แต่น้อย

ใบหน้าของหวาน  ใบหน้าของเพนน้องชายของเขาที่ตายไปแล้วปรากฏขึ้นมาเป็นละลอกๆ เหมือนความฝันที่จู่โจมใส่เขาอย่างเลือดเย็น 

“...........เมื่อ 2 ปีก่อนมันจบไม่ค่อยดีเท่าไหร่  เลยทำให้หวานไม่อยากไว้ใจใครอีก  ไม่อยากที่จะรู้จักความรักอีก..............” เสียงหวานดังขึ้นในสมอง

ทุกถ้อยคำที่เคยได้ยินในอดีตค่อยๆย้อนกลับมาเหมือนแผ่นฟิล์มที่ฉายซ้ำ  คำพูดของเพนที่เขาลืมไปแล้ว  ตอนนี้มันกลับทำให้เขาแทบอยากร้องไห้

“...............พี่พาย  นี่เด็กใหม่เพนน่ารักม๊ะ   เขาชื่อหวานแหละ...............”

“หวาน”

ผมรู้สึกอยากขอโทษเธอเป็นพันครั้ง  อยากจริงๆ  อยากทำมากๆ  มันรู้สึกผิดจนผมไม่กล้ามองหน้าเธอแล้ว   คนที่ทำเธอผิดหวังเมื่อสองปีก่อนคือน้องของผมเอง ..................น้องผมเอง.....................

ว่าแล้วจู่ๆเขาก็วิ่งออกไปจากห้องทันที

ณ  ห้องหวาน

เธอกลิ้งลูกโป่งไปมาเหมือนลูกแมวตัวน้อยๆอยู่บนเตียง  จนประตูเปิดออก

“พาย! (O๐O) ”

เธอผงะด้วยความตกใจจนตกเตียง  เมื่อเห็นเขาเปิดประตูเข้ามาและโผเข้ามากอดเธอทันที

“พายขอโทษ  ขอโทษนะหวาน>_<”

“ขอโทษ?”  เธองง  มองพายที่กอดเธออยู่แน่นด้วยความงง  “ขอโทษอะไรเหรอ”

“พายขอโทษ  หวานคงเจ็บมากใช่ไหม T^T ”

...................ใช่  หวานเจ็บมากเลย  พายบีบแขนหวานจนเละหมดแล้ว(((((((^_^;)..................

“ต่อจากนี้ไปพายจะไม่ทำให้หวานเจ็บอีก   พายจะรักหวานให้ถึงที่สุด”

“นี่มันเรื่องอะไรกันน่ะพาย”

ฉันจับหน้าเขามามอง  แต่พายก็กอดฉันแทนจนฉันทำอะไรไม่ถูก   ทุกอย่างมันเร็วจนฉันงง  ไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรไป  กอดของเขาอบอุ่นกว่าครั้งก่อน  น้ำเสียง  คำพูด  สายตา   ทั้งหมดมันทำให้ฉันรู้สึกกับเขาต่างออกไปจากทุกครั้ง   นัตาที่เศร้ามันทำให้ฉันหดหู่จนไม่อาจพลักเขาออกไปจากตัวได้เลย  ทั้งที่คิดว่าจะแค่ครั้งเดียว   แต่เหมือนว่าร่างกายฉันมันจะไม่ยอมฟังเหตุผลเลย   ฉันต้องการเขามาก   มากจนฉันกลัวตัวเอง   และก็รู้สึกรักเขามากด้วย

แล้วเราก็เริ่มคบกันตั้งแต่วันนั้นมา   2 อาทิตย์ที่ผ่านไปฉันรู้สึกมีความสุขมาก   เรามักผลัดกันไปเซอร์ไพร์อีกฝ่ายที่มหาวิทยาลัยของอีกคน  มันทำให้ฉันรู้สึกตื่นเต้นและภูมิใจทุกครั้งที่มีคนถามพายว่าฉันเป็นใคร  และเขาก็จะบอกว่าเป็นแฟนของเขา   เช่นเดียวกับเขาที่มักชอบพาฉันไปอวดบรรดาแฟนเก่าทั้งหลายของเขา  จนฉันคิดว่าเราโรคจิตทั้งคู่นะ ^_^ ;   แล้วก็รู้ทันเล่ห์เหลี่ยมของอีกฝ่ายดีด้วย

แต่มีวันหนึ่งไม่รู้เขาเป็นอะไร  จู่ๆก็นิ่งไป  ไม่พูดไม่จากับฉันเลย  หลังจากเราไปนั่งเล่นที่สวนสาธารณะ  และฉันไปซื้อน้ำมา เหมือนกับว่าโกรธฉันยังงั้นแหละ  แล้วก็โกรธมากด้วย  เล่นเอาฉันงงไปพักใหญ่ 

และวันนี้  ฉันก็เลยกะว่าจะแอบมาเซอร์ไพร์ง้อเขาซะหน่อย  แบบว่าเพิ่งแอบปั้มกุญแจห้องเขามาได้น่ะ  ก็เลยกะว่าจะแอบดอดเข้าไปแอบเซอร์ไพร์เขาในห้องซะหน่อย  เผื่อว่าง้อไม่ได้   ก็จะได้งัดไม้เด็ดออกมาซะเลย (^^)     

และทำเลดีที่ฉันเลือกก็คือ............ตู้เสื้อผ้า ^O^ ~~~    

ว่าแล้ว  ฉันก็แทรกตัวเข้าไปในตู้เสื้อผ้าที่แสนจะลกของเขาอย่างแนบเนียน  แต่สงสัยอยู่เหมือนกันว่าหากเขาไม่กลับมาภายใน 10 นาที  ฉันอาจเป็นลมตายเพราะโดนเสื้อพันคอก่อนแน่ๆเลย.......อะอ้าวมาแล้ว

เสียงไขกุญแจห้องทำให้หวานรีบงับประตูตู้ทันที

“ร้อนเป็นบ้าเลย”  เสียงพายดังเข้ามาเป็นคนแรก  ก่อนจะตามมาด้วยเหล่าเพื่อนๆของเขา

“ภารกิจแกเป็นไงบ้างพาย  เห็นว่าหวานกันเชียวนะมึง  อะอ้าว!มีรูปด้วย”

“เลิกพูดเถอะว่ะ”

“ทำไม?  ทะเลาะกันเหรอ”

พายเหวี่ยงกระเป๋าไปบนเตียงอย่างฉุนๆ

“กูก็คิดว่าเขารักกูจริง  แต่เปล่าเลย”

.................ไปเอามาจากไหนพาย  หวานรักพายจะตาย(>_<  )(  >_<)..................

“ทำไมอ่ะ”

“เขาเห็นกูเป็นแค่แต้มตัวหนึ่ง” พายนั่งลงกุมหัว “เขาคบกับกูเพื่อต้องการแก้แค้นให้เพื่อนเขาที่โดนกูบอกเลิกไป”

...................พายรู้ไงอ่ะ  เขารู้ได้ไง>///<”...............

หวานกัดเล็บตัวเองแน่นด้วยความกลัว  จนเหลือบมองไปเห็นสมุดเล่มหนึ่งซึ่งซ่อนอยู่ใต้กองกางเกงเข้า

“แกรู้ได้ไงพาย”

“กูอ่านเจอในสมุดของเขา  ตอนที่ไปสวนสาธารณะ  ชื่อกู---ชื่อกูต่อท้ายไอ้ยู!---ในสมุดนั่น  แล้วยังมีอีกเป็นสิบก่อนหน้ากูอีก   กูเป็นแค่แต้มตัวหนึ่งที่เขาสะสมเท่านั้นเอง!” พายเหวี่ยงหมอนไปที่ประตูห้องด้วยความผิดหวัง  “ทำไมวะ  ทำไมต้องเป็นยังงี้ด้วย!”

“แต่มึงเองก็คิดเหมือนกับเขาไม่ใช่เหรอ  ที่มึงได้เจอกับเขาก็ไม่ใช่เพราะว่ามึงต้องการแก้แค้นแทนไอ้ยูหรอกเหรอไอ้พาย” ฝ่ามือหนักตบลงที่บ่าของพาย “มึงเองก็หรอกเขาไม่ใช่เหรอ”

“แต่มันไม่เหมือนกัน!”  พายตะวาดเสียงลั่นห้อง  จนเกิดเสียงดังขึ้นมาในตู้เสื้อผ้า

“ก๊อก!”

เขาหันไปมองที่ตู้เสื้อผ้าทันที แล้วหันมามองกันเอง  ก่อนที่พายจะลุกขึ้นไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้าออกอย่างเบามือ  แต่ภาพที่เห็นก็คือหวานเองที่นั่งอยู่ในตู้นั่น

“หวาน!”

เขาจ้องเธอด้วยความตกใจ  หวานที่นั่งนิ่งราวกับศพที่ไร้วิญญาณ  ทำให้พายถึงกับพูดไม่ออกขึ้นมา  จนเธอลุกขึ้นยืนและมองเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา

“ไม่ใช่นะหวาน” เขาพยายามพูด

“หวานคิดมาตลอดว่าพายจะรักหวาน……พายหรอกหวาน”

“แต่”  เขาพูดไม่ออก  ความโกรธกับความรู้สึกผิดตีกันในสมอง “----แต่คุณเองก็หรอกผมเหมือนกัน!”

แต่กลับไม่มีคำตอบกลับมาจากหวานเลยนอกจากน้ำตา

“คุณหรอกฉัน……….” เธอยื่นสมุดในมือที่เจอในตู้ให้กับพาย  ทำให้เขาถึงกับช็อคไป “คุณเป็นพี่ของเพน...........คุณเป็นพี่ของเขา” 

น้ำตามากมายไหลออกมาจากดวงตาของเธอและหัวใจของเธอ  โดยที่พายก็ทำได้แค่ยืนมองด้วยน้ำตาที่จู่ๆก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัวเหมือนกัน

“พาย----พายขอโทษ”  เขาพยายามจะเช็ดน้ำตาให้เธอ  แต่เธอก็ปัดมันออกไปอย่างไร้เรี่ยวแรง

“ทำไม.............ทำไมคุณทำได้................ฉันไปทำอะไรให้พวกคุณพี่น้องเหรอ...............พวกคุณต้องการอะไรจากฉันหนักหนา   ต้องการให้ฉันตายเลยไหม……....”

เธอพูดใส่พายทั้งน้ำตา  รู้สึกเจ็บจนไม่อาจพูดได้อีก

“คุณเห็นฉันเป็นตัวตลกหรือไง...........หัวใจของฉัน............คุณเห็นมันเป็นของเล่นเหรอ”

“ไม่ใช่นะหวาน”

“ฉันรักคุณนะพาย...........รักมาก............แต่---แต่คุณ.........”

เธอปล่อยโฮออกมา

“พายขอโทษหวาน  พายไม่ได้คิดอย่างนั้นเลยนะหวาน  พายรักหวานนะ”

“ฉัน........ฉันทำใจรักคุณต่อไม่ได้แล้ว”

“ไม่นะหวาน” พายพยายามดึงมือเธอเอาไว้ทั้งน้ำตา  “หวานอย่าไปนะ  หวานอย่าพูดอย่างนั้นสิหวาน”

เสียงของเธอสั่นเครือ  ดวงตาของเธอท่วมด้วยน้ำตาขณะที่มือพยายามปลดมือเขาออกไปจากแขน  ด้วยความรู้สึกที่เจ็บกว่าอะไรทั้งหมด

“หวาน!”

......................วันนั้นเป็นวันที่ครบ  2  อาทิตย์ของเรา  ฤดูฝนสิ้นสุดลง  หน้าหนาวกำลังจะเริ่มขึ้น  แต่เราจบกันแล้ว......................

6 เดือนผ่านไป  หลังจากวันนั้นเราทั้งคู่ต่างก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย    ฉันย้ายห้องใหม่เพื่อจะไปฝึกงาน  และได้แก้แค้นให้แนนได้สำเร็จ   แต่มันก็ไม่มีความหมายอะไรกับฉันเลย  และนั่นก็เป็นรายชื่อสุดท้ายที่ฉันมีอยู่ในสมุด

เพื่อนๆต่างแนะนำคนใหม่ให้ฉันรู้จักเพื่อที่จะได้ลืมเรื่องเก่าๆซะ  แต่ฉันก็ไม่คิดที่จะคบใครอีก  การลืมใครสักคนมันเป็นเรื่องยากจนทำให้ฉันคิดระบายมันออกมาเป็นตัวหนังสือและแจกจ่ายมันไปบนหน้าเว็บเพื่อคลายความเศร้า  และแบ่งปันความเจ็บ   จนเรื่องไปถึงหูของผู้จัดการที่ที่ฉันไปฝึกงานอยู่  ซึ่งเป็นสำนักพิมพ์แห่งหนึ่ง  และก็ได้รับฉันเข้าทำงานอยู่ที่นั่น

ชีวิตฉันดำเนินต่อไปอย่างมีความสุขขึ้นเรื่อยๆ  ได้พบเจอผู้คนมากหน้าหลายตา  ได้รับประสบการณ์ต่างๆมามาก  ในขณะที่ชีวิตก็ค่อยๆดำเนินต่อไปเช่นเดียวกับคนอื่นๆ  แนนย้ายไปอยู่ต่างประเทศตามครอบครัวที่ไปทำธุรกิจอยู่ที่นั่น และก็ยังได้ยินเรื่องราวความรักของมันอยู่เสมอๆ   ในขณะที่ฉันและแก้วสอบเข้าบรรจุเป็นข้าราชการได้ในมหาวิทยาลัยเดิมของเรา  มันทำให้ฉันได้กลับไปเห็นการใช้ชีวิตของฉันในอดีตผ่านทางเด็กรุ่นหลังที่ใช้ชีวิตไม่ต่างอะไรกับฉันในตอนนั้นเลย   สมุดเล่มน้อยที่พวกเขาถือไม่แน่อาจมีรายชื่อผู้คนมากมายอยู่ในนั้นด้วยก็ได้   

หากถามว่าแล้วเรื่องราวของพายล่ะ?  ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน  ฉันเห็นเพียงแต่ร่องรอยเดิมของเขาตามสถานที่ต่างๆในความทรงจำ  เขาอาจใช้ชีวิตแบบเดิม  หรืออาจเจอใครสักคนแล้วก็ได้...............คนที่ฉันไม่รู้จัก   ส่วนฉันเองก็มีคนแวะเวียนเข้ามาจีบอยู่ตลอด  ทั้งนักศึกษาในมหาวิทยาลัยหรือแม้กระทั่งในหอเดียวกันก็ตาม    ซึ่งมันก็คือหอเดิมของฉันนั่นเอง  ทุกครั้งที่เดินขึ้นห้องฉันก็ยังคงเห็นห้องเก่าของฉันอยู่    มันเงียบ.............และยังสงบสุขดี    อยากกลับไปอยู่ห้องเก่าที่สุด...............นั่นคือคำที่ฉันนึกในใจทุกครั้งที่เดินผ่านไป       ฉันพยายามติดต่อขอย้ายไปอยู่ห้องเก่าอยู่ตลอดที่กลับมาที่นี่  แต่พี่เจ้าของหอก็บอกว่ามีคนเช่าอยู่ทุกครั้งที่ฉันถามเหมือนกัน  จนวันนี้..................เขากำลังจะย้ายออกแล้ว  ไชโย!

“ห้องยังสภาพดีอยู่เลยนะหวาน”  พี่จันทร์หันมาบอกฉัน  และฉันเองก็รู้สึกได้เหมือนกัน “คนเช่าเก่าเขาดูแลห้องดี”

 ฉันเดินตามเข้าไป  ในห้องดูสลัวๆด้วยผ่าม่านที่ปิดอยู่  และทุกอย่างยังคงคล้ายกับตอนที่ฉันอยู่        “มีคนมาอยู่กี่คนแล้วล่ะพี่”

“คนเดียวเอง”

ฉันลองนั่งลงบนเตียงและก้มลงดูสติกเกอร์ใต้เตียงที่เคยติดไว้  ซึ่งมันก็ยังอยู่ดี “อยู่นานเหมือนกัน”

“อืม  เขาเพิ่งย้ายออกไปเมื่อวานนี่เอง  ตอนแรกเขาบอกว่าจะไม่ย้ายไปไหนหรอกนะ  กะเช่ายาวเลย”

ฉันเดินไปดูแจกันที่หัวเตียง

“แล้วทำไมเขาถึงออกล่ะ”

“ไม่รู้เหมือนกัน  เห็นบอกว่าทำใจได้แล้วหรือไงนี่แหละ”

“ดูท่าจะบ๊องนะพี่”

ฉันยิ้มให้พี่จันทร์และเดินดูห้องไปเรื่อยๆจนบางอย่างดึงดูดฉันเอาไว้   

ฉันจ้องรูปภาพที่แขวนอยู่ที่ผนังเหมือนโดนสะกดจิต

“เขาทิ้งของเอาไว้เยอะนะ  รูปนี่ก็เหมือนกัน  พี่บอกให้เขาเอาไปด้วย  แต่เขาก็บอกว่าเอาไว้ที่นี่แหละ  มันเหมาะกับที่นี่มากกว่า”

ฉันจ้องมัน   รู้สึกขอบตาร้อนผ่าวอย่างบอกไม่ถูก   หัวใจเต้นรัวเหมือนจะเป็นลม  ขณะที่พี่จันทร์กำลังพูดกับฉัน  แต่ฉันไม่รู้เรื่องเลย............ฉันไม่รู้เรื่องเลย

“รู้ไหมรูปเนี้ยระเบียงห้องหวานนี่แหละ   เขาบอกพี่   ตอนแรกพี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน   พอดูไปดูมาก็เลยคุ้นๆเพราะว่ามันถ่ายจากข้างล่างน่ะ   สวยเน๊อะ  แต่ไม่รู้คนในรูปใครเหมือนกัน”

หนูรู้................หนูรู้จักว่าเธอคือใคร.....................

น้ำตาของฉันไหลออกมาตอนไหนก็ไม่รู้   เหมือนหัวใจมันจะขาดให้ได้เมื่อได้เห็นรูปนี้เข้า  หญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ที่ริมระเบียงกับลูกโป่งใบหนึ่งด้วยรอยยิ้มที่มีความสุขที่สุด..................มีความสุขที่สุด

“เขาชื่ออะไรคะ”  เสียงของฉันดูล่องลอย  “คนที่เช่าก่อนหน้าหวานเขาชื่อ................ว่าอะไรเหรอคะ”

“พาย.........ชื่อพาย”  

ทั้งที่พอเดาออกว่าคือใคร   แต่ทำไมฉันก็ยังแทบจะล้มลงให้ได้ก็ไม่รู้เมื่อได้ยินชื่อนี้เข้า

“เป็นอะไรหรือเปล่าหวาน”

พี่จันทร์เข้ามาจับตัวฉัน  แต่ฉันไม่อาจเก็บอารมณ์ได้อีกแล้ว  ฉันปล่อยโฮออกมา  ทิ้งตัวลงพื้นอย่างเก็บไม่อยู่  เพิ่งรู้ว่าที่ผ่านมาฉันลืมเขาไม่ได้เลยจริงๆ    และเขาก็อยู่ที่นี่มาตลอด  ที่ห้องของฉัน

เสียงของพี่จันทร์หายไปตอนไหน   ฉันไม่รู้เหมือนกัน  มีแต่เพียงฝ่ามือร้อนผ่าวที่จับลงมาที่บ่าของฉันแทน

“หวาน.............”

เสียงนั่นสั่นเครือและคุ้นหู   เขาลงมานั่งอยู่ข้างๆตัวฉัน  เป็นความรู้สึกที่เหมือนฝัน 

ฉันหันไปหาเขาคนนั้น  คนที่มีใบหน้าเช่นเดียวกับพาย   ดวงตาเดียวกัน  จมูกเดียวกัน   ริมฝีปากเดียวกัน  .......................และน้ำตาเดียวกัน   รวมถึงสร้อยกุญแจที่.............อันเดียวกัน

“.........พาย........”

“พายเอง.............พายเอง” 

เขาบอกกับเธอทั้งที่นัยตาปริ่มด้วยน้ำใสๆ  รอยยิ้มที่ยิ้มออกมาทั้งน้ำตา  รูปร่างที่ต่างไปจากเก่า   แต่นั่นมันไม่ได้ทำให้หวานจำเขาไม่ได้เลย   เธอโผเข้ากอดพายที่นั่งอยู่ข้างเธอทันที

“พาย...........”

“หวานไปไหนมา.............หวานหายไปไหนมา”  เขาซบหน้าลงกับตัวเธอราวกับจะไม่ปล่อยเธอไปอีกแล้ว  “พายขอโทษ............ขอโทษจริงๆ..............อย่าทิ้งพายอีกนะหวาน”

“ไม่........” เธอพร่ำบอก “ไม่แล้ว”

ความมืดของห้องกลืนฉันกับเขาหายไปในความทรงจำ  และความรู้สึกของเราทั้งสองคน   ไม่เคยคิดมาก่อนว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับฉันได้   ความรักที่เกิดจากการหลอกหลวงมักทำให้เราเจ็บอยู่เสมอ  แต่หลังจากนี้มันจะไม่มีอีกแล้ว...............ไม่มีจริงๆ.........................

“พายรักหวานนะ”

“เหมือนกัน..............รักที่สุดเหมือนกัน.....................”

อาจจะใช่ที่สมุดเล่มนั้นเป็นบ่อเกิดของเรื่องเราสองคน  แต่...............ถ้ามันไม่ใช่ล่ะ................จะมีกี่คนที่โชคดีอย่างฉัน................และอีกกี่คนที่ยังติดอยู่ในวังวนของสมุดเหล่านั้น

“คนที่ 201 แล้วย่ะ  เมื่อคืนนี้เอง”

“จิ๊บๆ ฉันแซงแก 3 คน”

รอยยิ้ม  และเสียงหัวเราะเหล่านั้น  สมุดที่ถืออยู่ในมืออย่างภูมิใจเหล่านั้น  แน่ใจแล้วหรือว่ามันสร้างรอยยิ้มให้   สำหรับฉัน............มันเคยสร้างน้ำตา  ความสูญเสีย  และประสบการณ์สูงสุดที่ฉันจะไม่มีวันลืมเลย..............................

“หมดเวลาราชการแล้ว  ไปได้หวาน” เธอยิ้มให้พาย

………..ในสมุดคุณมีชื่อใครเขียนอยู่ไหม?................................