[fic exo] First+ chanbaek

ลำดับตอนที่ #5 : First+ 4 are we just friends? 100%

First 4
"are we just friends?"




 

มาแล้วววว มาต่อให้แล้วจ้าาา5555
มาต่อครบ100แล้วววว
จะบอกว่าชอบตอนนี้มากก มันมุ้งมิ้งบอกไม่ถูก-//-
แบคฮยอนของเราก็ใจง่ายเหลือเกิน(ดีแล้ว)
อย่าลืมเม้นให้กำลังใจไรเตอร์ด้วยนะTT^TT
อยากบ่นอยากเม้าหรืออยากระบายอะไร
กับเค้าก็ทวิตมาล่ายเน้ออ
แจกทวิต-->>  @oomdong
พอๆเลื่อนลงไปอ่านกันเลยดีกว่า555
VVVVVVVVVVVVVVV

 

“อื้อ...” ผมครางเบาๆเมื่อเริ่มรู้สึกตัว อาการปวดแทบกลืนกินผมเข้าไปทั้งตัวบวกกับไข้ที่ยังไม่หายดีทำให้ผมต้องใช้ความพยายามอย่างมากในกานยันตัวเองให้ลุกขึ้นมานั่งพิงกับหัวเตียง

ทำไมมันปวดหัวอย่างงี้วะ!

ผมรู้สึกได้ถึงสัมผัสอุ่นๆที่มือและก็ได้พบว่าชานยอลนอนฟุบอยู่กับเตียงของผม และมือข้างนึงของเขากำลังกุมมือผมอยู่...นี่เขานอนเฝ้าผมอย่างงี้ทั้งคืนเลยหรอ...รู้สึกดีได้ไม่ทันไร ความทรงจำจากเมื่อคืนก็แล่นเข้ามาในหัวผมซ้ำไปซ้ำมาเหมือนฉายหนัง

ใช่...ผมจำมันได้ดี!!

ไม่นานร่างสูงก็สะลึมสะลือตื่นขึ้นมา ส่งผลให้ผมรีบดึงมือออกจากมือเขาอย่างรังเกียจ

“แบค...”

“ออกไป...” ผมพูดโดยไม่มองหน้าชานยอล ให้ตายเหอะ ผมไม่รู้เลยว่าหลังจากที่ผมหมดสติไปมันเกิดอะไรกับผมบ้าง ไอ้นั่นมันทำอะไรกับผมบ้าง! แค่คิดผมก็ขยะแขยงแล้ว

“กูขอโทษ...” ชานยอลไม่ฟัง เขายังนั่งอยู่ที่เดิมแล้วมองผมด้วยสายตาที่มีแต่ความรู้สึกผิด หึ...มารู้สึกผิดอะไรตอนนี้...

“ผมบอกให้คุณออกไปจากห้องนี้” ผมตอบด้วยน้ำเสียงที่ไร้ความรู้สึกแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง แดดจ้าสาดส่องเข้ามาผ่านหน้าต่างที่อยู่ข้างเตียงบ่งบอกเวลาว่าตอนนี้คงสายแล้ว

ช่างเถอะ วันนี้โดดเรียนหนึ่งวันแล้วกัน

“แบคฮยอน...” ชานยอลเสียงแผ่วลงไปอย่างเห็นได้ชัด

“...” ผมนั่งเงียบ สะกดกลั้นน้ำตาที่มันกำลังจะไหลออกมา ผมทั้งเสียใจทั้งโกรธจนอยากจะหายไปสงบสติอารมณ์ซักสองสามวัน...

“กูขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจ มึงไม่ต้องให้อภัยกูก็ได้...รู้ไว้ก็พอว่ากูไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนั้น..” ชานยอลที่ขึ้นมานั่งบนเตียงเมื่อไหร่ไม่รู้ดึงมือผมเข้าไปกุมไว้อีกครั้งทำเอาผมสะดุ้งน้อยๆ

ไม่ชอบเลย...ทำไมผมใจอ่อนทุกที...ทำไมผมไม่เคยโกรธใครได้เลย

เขาทำกับผมขนาดนี้แท้ๆ...

“มึงทำกับกูแบบนั้นทำไม...ฮึก...” และแล้วผมก็ร้องไห้ออกมา ผมไม่ชอบเวลางอนใครหรือโกรธใครแล้วไม่พูด ผมเลยเลือกที่จะบอกความรู้สึกตอนนี้ให้ชานยอลมันฟังดีกว่าจะเก็บไปเสียใจคนเดียว ผมหันไปมองหน้ามันที่ตอนนี้นั่งอยู่ข้างๆผม

“กูขอโทษ...กูไม่รู้เหมือนกันว่ากูทำไปทำไม” ชานยอลก้มหน้านิ่งไม่ยอมสบตากับผม

“ไม่รู้??” ผมเกลียดคำว่าไม่รู้ที่สุดเลย...

“กูรู้แค่ว่ากูหวง...กูหวงมึง กูหงุดหงิดเวลามึงไปกอดกับไอ้บ้านั่น” ชานยอลพูดเบาๆจนเกือบกระซิบแล้วกุมมือผมแน่นขึ้น คำตอบของเขาทำให้ผมตกใจไม่ใช่น้อย แต่แค่หวง? เพื่อนกันก็หวงกันเป็นธรรมดาสินะ

“มึงจะหวงกูกับเพื่อนกูทำไม” ผมถามอย่างไม่เข้าใจ ชานยอลได้แต่ส่ายหน้านิดๆแล้วเงยหน้าขึ้นมองผม

“กูไม่รู้หรอก...เอาเป็นว่ากูขอโทษ ไม่เอา..ไม่ร้องไห้ดิ..” ชานยอลเห็นน้ำตาของผมที่กำลังพรั่งพรูออกมาไม่หยุดก็รีบใช้มือของเขาปาดน้ำตาออกจากแก้มของผมอย่างเบามือ นั่นยิ่งทำให้ผมร้องหนักเข้าไปใหญ่

“ฮือ...” ผมก้มหน้าร้องไห้เหมือนเด็กๆโดยมีชานยอลนั่งปลอบอยู่ข้างๆ

“กูสัญญา กูจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก กูจะไม่ทำอย่างงั้นอีก...” ชานยอลดึงให้ผมไปอยู่ในอ้อมกอดอุ่นของเขาก่อนจะลูบหัวเบาๆ ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผมจะหายโกรธเขาได้ง่ายดายขนาดนี้ อาจดูเหมือนผมเป็นคนใจง่าย แต่ถ้าคุณเป็นผมในตอนนี้ คุณจะรู้ว่าไม่มีอะไรที่ทำได้ง่ายไปกว่าการให้อภัย...

“มึง ฮึก.. ห้ามทำอีกนะ ฮึก กูกลัว...” ผมพูดแล้วปล่อยให้ชานยอลกอดอย่างงั้นแต่โดยดี

“อื้ม กูขอโทษนะที่ทำให้มึงกลัว..ไม่ทำแล้ว...จะไม่ทำแล้วล่ะ” ร่างสูงได้แต่พูดอย่างนั้นซ้ำไปซ้ำมาจนรู้สึกตัวอีกที ร่างเล็กในอ้อมกอดก็ผล็อยหลับไปอีกครั้งด้วยพิษไข้

นานแสนนานที่สายตาไม่อาจละไปจากใบหน้าหวานนี้ได้เลย

เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นในหัวใจตอนนี้คืออะไร

แต่เขาเริ่มแน่ใจแล้วว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาจะปกป้องคนตรงหน้านี้...ไม่ให้เสียใจอีกเป็นครั้งที่สอง!

--------------------------------------------------------------------------------------




40%

ตอนนี้เป็นเวลาสี่โมงเย็นแล้ว ผมเปิดประตูเข้ามาในห้องของแบคฮยอนอีกครั้งเพื่อดูอาการของคนที่นอนซม ตั้งแต่เมื่อเช้าผมปลุกเขาขึ้นมากินข้าวกับยาแล้วไม่ทันไรคนขี้เซาก็นอนต่อ ตอนนี้บนตัวของแบคฮยอนมี ผ้าห่มตั้งสามผืนแหนะ555 เนื่องจากมันบ่นว่าหนาวตลอดผมก็เลยจัดการเอาผ้าห่มของผมมาห่มให้ซะเกือบเป็นหนอนดักแด้

“แบคฮยอนนนนนนนนนนน” ผมเดินเข้าไปนั่งลงบนเตียงแล้วเขย่าตัวอีกคนเบาๆ

“...”

“มึง ตื่นได้แล้ววว!!” คนตัวเล็กได้แต่นอนไม่รู้เรื่องผมเลยออกแรงเขย่าอีกหน่อยแต่ก็ไม่ได้ทำให้มันรู้สึกตัวเลย- -

“งื้ออ หุบปากกกก” แบคฮยอนครางเบาๆแล้วมุดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่ม

“ตื่นมาอาบน้ำกินข้าวได้แล้ว ไข้มึงลดแล้วนะ- -“ ผมพูดพรางเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากมัน

ไม่มีไข้แล้วนี่หว่า...

“กูวว...จา..นอนนนน” อีกคนยังดื้ออยู่เหมือนเดิมมันใช้ขาตัวเองเตะผมเบาๆแล้วนอนต่อ แสบนักนะ- -

“มึงจะไปอาบน้ำดีๆหรือให้กูอุ้มไป=_=” ว่าแล้วก็จัดการดึงผ้าห่มออกจากตัวอีกคนแล้วตั้งท่าจะอุ้ม

“ใจร้ายTT___TT” ทันทีที่ผมจะอุ้มไอ้แบคมันก็เด้งตัวขึ้นมานั่งงอแงแทนในสภาพหัวฟูๆตาปรือๆแก้มทั้งสองข้างมีเลือดฝาดนิดๆเล่นทำเอาคนอย่างผมเผลอใจเต้นกันเลยทีเดียว-*-

เฮ้ย!

ผมไปใจเต้นกับมันทำไมล่ะ-/-

“มึงใส่ชุดนี้มาตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ ไปอาบน้ำไปไอ้ซกมก!~” ไอ้ชานยอลดึงแขนผมให้ลุกขึ้นจากเตียง แหม แล้วใครทำให้กูเป็นไข้นอนซมไม่ได้อาบน้ำวะครับ-_-?

“เออๆ” ผมลุกจากเตียงแล้วเดินโซเซเข้าห้องน้ำ ตอนนี้อาการผมดีขึ้นมากแล้ว แทบจะไม่มีไข้แล้วเหลือแต่อาการปวดหัวมึนๆเพราะนอนมากไป555

ว่าแต่ทำไมห้องน้ำมันหมุนได้วะ@__@

“เห้ยๆ มึงๆ นั่นมันโถส้วม!” ชานยอลรีบวิ่งปราดเข้ามาดึงผมไว้เมื่อเห็นผมกำลังเอาหัวจุ่มลงโถส้วม

อ่าว..ไม่ใช่อ่างล้างหน้าหรอกเหรอ 3___3 ??

“อ่าว กูนึกว่าอ่าล้างหน้า” ผมตอบด้วยอาการเบลอๆ สงสัยนอนมากไปจริงๆนั่นแหละ5555

“มึงเอ้ยย” ร่างสูงยีผมเบาๆแล้วดันให้ผมนั่งลงกับขอบอ่างอาบน้ำ

“กูปวดหัว@~@”

“เพราะมึงเสล่อนอนทั้งวันไง มาๆกูอาบน้ำให้” งืมมม เป็นความคิดที่ดี...ว่าแล้วอีกคนก็จัดการจับผมถอดเสื้อ ฮ..เฮ้ย...ถอดเสื้อO///O

“เฮ้ยๆๆๆๆๆๆๆ กูถอดเองได้เฟร้ย” ผมรีบห้ามมันก่อนที่มันจะถอดกางเกงผม แหม ถึงเราจะเป็นเพื่อนสนิทกันแต่ผมก็อายเป็นนะ-____-

และแล้วผมก็จัดการถอดเสื้อตัวเองเรียบร้อยจนเหลือแต่บ็อกเซอร์ตัวเดียวแล้วลงไปนั่งเล่นน้องเป็ดในอ่าง(?)รอไอ้ชานยอลมันสระผมให้

“ชานยอลอา สระผมให้เร็วๆสิ” ด้วยความที่ตอนนี้ผมมึนๆเลยหันไปส่งสายตาอ้อนๆให้คนที่นั่งอยู่ขอบอ่างมองดูผมเล่นเป็ดมานานแล้วให้สระผมให้ซักที เอ๊ะ ผมตาฝาดรึเปล่าที่เห็นหน้ามันแดงอ่ะ@_@

“เออๆ เงียบๆไปเลย แหมได้ทีใช้ใหญ่เลยนะมึงอ่ะ” ชานยอลยิ้มหมั่นไส้ให้ผมแล้วจัดการเปิดฝักบัวสาดน้ำใส่หน้าผมเต็มๆ อ..ไอ้นี่=___=!

“มึงจะสระไม่สระฮะ! เอามาเลย กูสระเองก็ได้!!” ผมปาดตุ๊กตาเป็ดยางใส่มันก่อนจะแย่งฝักบัวมา

“โอ๋ๆ มาๆ กูสระให้ก็ได้ ฮ่าๆๆ” ชานยอลหัวเราะเหมือนคนบ้าแล้วดึงฝักบัวในมือผมกลับไปแล้วกฉีดน้ำใส่หัวผมที่ตอนนี้พิงกับขามันอยู่

“ดีมากกก” ผมหลับตายิ้มแล้วปล่อยให้มันสระผม อ่า มีความสุขจัง~

มีความสุขเหมือนเรื่องเมื่อคืนไม่เคยเกิดขึ้น...

“นี่ ถามไรหน่อยดิ” ผมเอ่ยขึ้นมาในขณะที่มันกำลังเล่นฟองบนหัวผม

“หืม อะไร?” มันหยุดมือแล้วมองหน้าผมนิ่งๆเห็นอย่างงั้นผมเลยหน้าหน้าไปหามันแทน จากตอนแรกที่มันนั่งซ้อนข้างหลังผมอยู่กลายเป็นตอนนี้เรานั่งมองหน้ากันโดยที่มันอยู่ข้างบนผมอยู่ข้างล่าง (ขอบอ่างเหอะอย่าคิดลึก55555)

“มึงเป็นแฟนกับพี่คริสแล้วอ่อวะ?”

“บ...บ้า มึงคิดได้ไง กูรู้จักพี่คริสแค่ไม่กี่วันเองนะ5555” ชานยอลพูดตะกุกตะกักแล้วทำหน้าเขิน แหม ออกนอกหน้าเชียวนะมึง- -

“หรอออ ไม่ต้องเลย หูมึงแดง! มึงชอบพี่คริสใช่ป่ะ” ผมหรี่ตามองไอ้สูงตรงหน้าอย่างจับผิด หูกางๆของมันแดงแจ๋เลยล่ะ5555  มาคิดดูดีๆผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมถามไปทำไม รู้แล้วได้อะไร ผมแค่รู้สึกว่าถ้ามันกับพี่คริสไม่ได้เป็นแฟนกันผมจะรู้สึกสบายใจกว่าตอนนี้เยอะ ผมเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ - -

“ทำไม กูจะชอบหรือไม่ชอบแล้วเกี่ยวไรกับมึงอ่ะ หึงอ่อ-..-“ แทนที่จะได้คำตอบกลับกลายเป็นหน้าทะเล้นกวนส้นของไอ้ชานยอลแทนผมเลยจัดการป้ายฟองสบู่ไปที่หน้ามันหนึ่งที

“เกี่ยวดิ กูเพื่อนมึงนะเว้ย แล้วอีกอย่างกูจะหึงมึงทำไมวะ กูต้องอิจฉามึงดิ! ฮ่าๆ”

“อิจฉา?”

“ก็มึงมีแฟนหล่อ555555555555” พูดจบผมก็ปล่อยก๊ากทันที ผมว่าผมเล่นมุกนะ ทำไมไอ้หูกางมันไม่ขำวะ

“มึงเลิกเพ้อได้ละ กูไม่ได้เป็นแฟนกับพี่คริส โอเคป่ะ” ชานยอลใช้มือปาดฟองสบู่ออกจากแก้มตัวเองแล้วยื่นมือมาป้ายมันลงที่จมูกผมแทนแต่จังหวะนั้นผมหันหน้าหลบมันพอดีเลยทำให้ฟองสบู่เข้าตา

“โอ้ยยย มึง มันเข้าตากูววววว” 3__3 ผมร้องโวยวายลั่นแล้วเอามือกุมตาตัวเองไว้ ฮืออ ทำไมมันแสบอย่างงี้วะ!!

“เฮ้ยๆ กูขอโทษ รีบล้างเร็วๆ” ชานยอลรีบเปิดน้ำแล้วล้างตาให้ผม

“งื้อๆ มันไม่หายอ่ะTT____TT” ผมโวยวายต่อแล้วดิ้นไปทั่วอ่างอาบน้ำเหมือนคนบ้า

“มึงอย่าดิ้นดิ มานี่ กูดูให้” ชานยอลดึงตัวผมให้เข้าไปใกล้ๆในขณะที่เขาก็ลงมานั่งในอ่างด้วย “อยู่นิ่งๆนะ”ชานยอลค่อยๆยื่นหน้ามาใกล้ส่งผลให้ตอนนี้มันกำลังหายใจรดแก้มผมอยู่ทำให้ผมต้องหยุดหายใจไปชั่วขณะเพราะความ..เอ่อ..ความเขิน..-////-

 มันเบิกตาโตๆของมันดูที่ตาผมแล้วหยิบผ้ามาเช็ดๆที่ขอบตาผมอยู่ซักพักก่อนจะผละออกไป “หายยัง”

ผมลองกระพริบตาปริบๆดูแล้วก็พบว่าอาการแสบนั่นมันดีขึ้นมากแล้ว

“เออ ดีขึ้นแล้วว่ะO_O” ผมทำตาโต

“ฮ่าๆ เป็นไงล่ะกูเก่งอ่ะดิ ต่อไปนี้มึงต้องเรียกกูว่าพี่หมอชานยอลลลลลล” ชานยอลหัวเราะอย่างหลงตัวเอง

“ค่ะๆพี่หมอ ตอนนี้พี่หมอสระผมต่อให้เสร็จก่อนได้มั้ยคะ หนูจะเป็นหวัดตายแล้วค่ะ-___-“ ผมพูดประชดไอ้พี่หมอไป มันทำหน้าเหวอเล็กน้อยเมื่อได้ยินผมพูดค่ะ แต่สุดท้ายมันก็พยักหน้าหงึกๆแล้วฉีดน้ำล้างฟองบนหัวผมออกจนเสร็จ

“อ่ะ มึงอาบน้ำเองแล้วกัน เดี๋ยวกูลงไปทำอะไรให้กิน” ชานยอลพูดพร้อมลุกออกจากอ่างอาบน้ำ ให้ตายเหอะ เชื่อป่ะว่าตอนนี้มันใส่เสื้อยืดสีขาวอยู่ไง

แล้วมันสระผมให้ผมไง

แล้วตัวมันเปียกไง

แล้วก็เห็นซิกแพคไงTT_____,TT ธูธธธธธธธธธธธธ

ใครสั่งใครสอนให้มันแต่งตัวล่อแหลมอย่างงี้วะ! (ได้ข่าวว่าผมเองใส่บ็อกเซอร์ตัวเดียว-..-)

“เดี๋ยว!” ผมเรียกชานยอลก่อนที่มันจะเปิดประตูห้องน้ำออกไป

“หืม??”

“มึง...ไปเปลี่ยนเสื้อด้วยนะ..เดี๋ยวไม่สบาย...” ผมพูดเบาๆ เกร้ดด ผมพูดอะไรออกไปวะTT^TTอยากแทรกอ่างอาบน้ำหนี มันหันมามองงงๆก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา

“ฮ่าๆ รู้แล้วน่า” ชานยอลยิ้มน้อยๆแล้วเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าผม

“มึงเข้ามาอีกทำไม กูจะอาบน้ำ-__-“ ผมถามมันที่ตอนนี้ยืนยิ้มกรุ้มกริ่มไม่น่าไว้ใจ

“กูลืมของ” มันตอบหน้าตาย

“ก็รีบเอาไปดิ เร็วๆด้วยคนจะอาบน......” ไม่ทันพูดจบคนตัวสูงตรงหน้าก็ย่อตัวลงมาให้อยู่ในระดับเดียวกับผมที่นั่งอยู่ในอ่างแล้วประกบริมผีปากเรียวนั่นเข้ามาแบบไม่ทันตั้งตัว

O//////////////O!!!!!

ผมดิ้นขลุกขลักอยู่ซักพักแล้วมันก็ผละออกเบาๆ ผมที่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูกก็ได้แต่นั่งเอ๋อรับประทานมองดูการกระทำของคนตัวใหญ่

“เอ่อ...โทษที...ลืมไปว่าไม่ได้ลืมของน่ะฮ่าๆ....” อีกคนที่หน้าแดงไม่แพ้กันเกาท้ายทอยแก้เก้อก่อนจะยืนขึ้นเต็มความสูงแล้วรีบสาวเท้ายาวๆออกจากห้องน้ำโดยไม่ลืมล็อคประตูให้ผมด้วย

“รีบๆลงมากินข้าวล่ะ...!”

นั่นคือเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนที่สติผมจะหลุดกระเจิง

อ...ไอ้หูกาง!!

อ...ไอ้ฟันเยอะ!!

อ...ไอ้ชานยอล!!

อ...ไอ้พี่หมอ!!!

ฝากไว้ก่อนเถอะมึง=/////////////////////=!!!!!!!!!!!

:)  Shalunla