คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : First+ 5 Do you catch a breath when... 100%
First 5
" Do you catch a breath when... "
ฮัลโล่ววว ไรท์มาแล้วว
หลังจากการโดนการบ้านลักพาตัวไปหลายอาทิตย์
วันนี้ว่างๆเลยมาลงให้ ห้าสิบเปอร์แล้ว!! -..- #หลบเท้า
ตายละๆ อยู่ดีๆพี่คริสก็มาจากไหนไม่รู้แบคของเราจะทำยังไง
ชานยอลก็นะ ไม่เคลียร์ซักที! #โมโห 55555
ยังไงก็คอมเม้นเป็นกำลังใขให้ไรท์ด้วยนะTT^TT
จู๊บบบบ!!
29/06/56
ผมทำอะไรลงไปวะ-///-!!
ผมออกมาจากห้องน้ำด้วยความเขินแล้วตรงไปห้องตัวเองเพื่อหาเสื้อเปลี่ยนทันทีตามคำสั่งของคนตัวเล็ก ผมไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกันว่าผมไปจุ๊บมันทำไมแต่ลองคิดดูดิ สภาพไอ้แบคมันถอดเสื้อตัวเปียกอยู่ในอ่างอาบน้ำผิวขาวๆไร้ที่ติของมันตาเยิ้มๆเพราะนอนเยอะไปบวกกับผมที่เปียกน้ำลู่ลงตามใบหน้า แล้วมันดันหันมาพูดกับผมว่า
‘มึง...ไปเปลี่ยนเสื้อด้วยนะ..เดี๋ยวไม่สบาย..’
แค่นั้นแหละครับ ภูมิต้านทานของผมก็เสื่อมทันทีผมแทบจะวิ่งเข้าฟัดมันเลยด้วยซ้ำ(?) แต่ถ้าเผลอทำแบบนั้นไปสงสัยผมต้องโดนมันฆ่าตายแน่ๆ5555
พระเจ้า เตือนผมทีว่าผมเป็นเพื่อนมันนะ!
ผมเดินยิ้มลงมาชั้นล่างแล้วเตรียมทำกับข้าวให้คนป่วย(?)กิน ให้ตายเหอะ ผมไม่มีสมาธิทำอาหารเลย-////-
เชื่อมั้ย แค่ข้าวผัดผมใช้เวลาทำเกือบครึ่งชั่วโมง(ทำแล้วไหม้ไปสองครั้ง55)สุดท้ายก็สำเร็จ ผมจัดแจงวางจานข้าวลงบนโต๊ะอาหารและก็พึ่งนึกขึ้นได้ว่าแบคยังไม่ได้ลงมาจากห้องนอนเลย
ทำอาบน้ำช้าจังวะ- -
หรือว่ามันเป็นลมตาคาห้องน้ำO__O!!
ผมรีบกลับหลังหันกำลังจะวิ่งขึ้นไปดูมันบนห้องนอนแต่ก็ต้องชะงักเมื่อร่างเล็กกำลังเดินใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมเข้ามาให้ห้องอาหาร ผมเปียกๆที่ลู่ลงตามใบหน้าขาวใสของมันทำเอาผมใจเต้นรัว
“หือ หอมจังเลย มึงทำอะไรให้กินเนี่ย” แบคเดินผ่านหน้าผมไปนั่งที่โต๊ะอาหารทันทีโดยไม่เงยหน้าขึ้นมองผมเลยซักนิด เอ่อะ ผมก็ไม่กล้ามองหน้ามันเหมือนกัน
“O///O” อีกแล้วครับ มันทำผมเลือดแทบพุ่งอีกแล้ว ร่างบางนั่งลงกับเก้าอี้ ผมที่ยืนอยู่ตรงหน้ามันก็ดันเหลือบไปเห็นเนินอก(ที่ไม่ค่อยมี)ขาวๆของมันที่โผล่พ้นจากเสื้อคอกว้างที่มันใส่อยู่ ทำเอาผมคิดถึงเรื่องในห้องน้ำนั่นอีกแล้ว
“นี่ ยืนนิ่งทำไมอ่ะ กินด้วยกันดิมึง” เสียงหวานเรียกให้ผมตื่นจากการคิดเพ้อเจ้อ
“ห...ห้ะ?”
“กูบอกให้มึงกินข้าวไง- -“ แบคฮยอนเอาผ้าขนหนูพาดคอตัวเองไว้แล้วจัดการกับข้าวผัดตรงหน้าโดยที่ไม่มองผมอีกเช่นเคย มันโกรธผมหรอTT_TT
“อ..เอ่อ กูยังไม่ค่อยหิว มึงกินไปก่อนเถอะ” ผมยิ้มแห้งๆให้มัน
“งั้นมึงมาเช็ดผมให้กูหน่อยดิ” แบคฮยอนช้นตาขึ้นมามองผม วินาทีนั้นผมเห็นหน้ามันแดงหน่อยๆด้วยแหละ คนอะไร น่ารักชะมัด-/-
“อาๆโอเค กูเห็นว่ามึงไม่สบายอยู่นะเนี่ย” ว่าแล้วผมก็เดินอ้อมไปข้างหลังมันแล้วหยิบผ้าขนหนูที่พาดคออีกคนอยู่ขึ้นมาเช็ดผมให้ ผมแกล้งเช็ดแรงๆให้หัวมันโยกไปมา ส่งผลให้ร่างเล็กหันมาจิกตาใส่ผมหลายต่อหลายครั้ง
“เช็ดเบาๆเซ่ กูจะอ้วกอยู่แล้ว=[]=” นั่นไง ด่าผมจนได้- -;
----------
ในขณะที่ชานยอลและแบคฮยอนกำลังหยอกล้อกันอย่างลืมตัว พวกเขาไม่ทันได้สังเกตเลยว่ามีใครบางคนกำลังเปิดประตูบ้านเข้ามาอย่างถือวิสาสะ ร่างสูงโปร่งก้าวเข้ามาในบ้านอย่างเงียบๆ ตาคมมองสำรวจไปทั่วบ้านหลังใหญ่ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักเบาๆที่ดังออกมาจากห้องด้านหน้าที่ห่างไปไม่ไกลนัก เขาขมวดคิ้วน้อยๆอย่างแปลกใจแล้วพาตัวเองเดินไปตามทางเดินในบ้าน
“เห้ยมึงง หยุดเช็ดได้แล้วๆ หัวกูฟูเป็นสิงโตแล้วแม่ง ฮ่าๆๆ” เสียงที่ไม่คุ้นเคยดังขึ้นเรื่อยๆทำให้รู้ว่าเขาใกล้ที่มาของเสียงขึ้นทุกที สองเท้าก้าวช้าๆแล้วมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูที่น่าจะเป็นห้องครัว
“ฮ่าๆ อย่างมึงอ่ะหรอสิงโต กูว่าเหมือนหมามากกว่า” เสียงของคนที่เขาจำได้ดีดังขึ้นตามๆกัน ส่งผลให้ร่างสูงเลิกคิ้วมองผู้ชายสองคนที่อยู่ในห้องครัว ภาพที่เขาเห็นคือชานยอลกำลังยืนเล่นผมผู้ชายอีกคนที่นั่งทานข้าวอยู่อย่างสนิทสนมบ่งบอกสถานะว่า...ไม่น่าจะเป็นแค่เพื่อน...
“ชานยอล...” ร่างสูงตัดสินใจเดินเข้ามาในห้องพร้อมเอ่ยทัก
-----------------------------มาต่อแล้ว!!!------------------------------
“เฮ้ย! พ...พี่คริส!!” ชานยอลเบิกตากว้างเมื่อพบว่ารุ่นพี่ที่พึ่งสารภาพรักกับเขาเมื่อวาน อยู่ดีๆก็มาโผล่ในบ้านเขาเฉย และไม่ใช่แค่นั้น พี่คริสรู้จักบ้านเขาได้ยังไงกัน!?
“...!” ร่างเล็กที่นั่งทานอาหารอยู่ก็ตกใจไม่แพ้กัน เมื่อเห็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญอยู่ดีๆก็มาอยู่ในบ้าน แบคฮยอนไม่ได้พูดอะไร เขาได้แต่มองอย่างงงๆ บางทีชานยอลอาจนัดพี่คริสมา...
“เอ่อ...พี่มาเยี่ยมยอลน่ะ เห็นว่าวันนี้ไม่ไปเรียนเลยแวะมาดู...” พี่คริสยิ้มอบอุ่นไปให้ชานยอล ก่อนจะเหลือบมองมาที่ร่างเล็กที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม “นั่นใครน่ะชานยอล?”
“อ่อ นี่แบคฮยอนเพื่อนผมเองครับ...เราเป็นเพื่อนรักกัน” ชานยอลเอ่ยพร้อมยิ้มกลับไปให้รุ่นพี่
“ยินดีที่ได้รู้จักครับพี่คริส” แบคฮยอนไม่รอช้า เขายืนขึ้นโค้งให้พี่คริสอย่างสุภาพ
“ยินดีที่ได้รู้จักนะแบคฮยอน ว่าแต่เรารู้จักพี่ด้วยหรอ” พี่คริสมองร่างเล็กงงๆเมื่อได้ยินเขาเรียกชื่อตัวเอง
“ก็พี่คริสออกจะดังหนิครับ ฮ่าๆ” เจ้าของรอยยิ้มสดใสหัสเราะออกมาเบาๆทั้งๆที่ในใจรู้สึกกระตุกไม่น้อยกับคำว่า’เพื่อนรัก’ของชานยอล เขาหยิบจานข้าวที่กินไปไม่ถึงครึ่งขึ้นแล้วเดินไปเก็บที่อ่างล้างจาน
“อ้าว ทำไมไม่กินต่อหละ” ชานยอลเห็นอย่างนั้นเลยเอ่ยถามขึ้น
“อ่อ...พอดีอิ่มแล้ว” แบคฮยอนตอบโดยไม่หันมามองร่างสูง ไม่รู้ทำไม เขาถึงอารมณ์ไม่ดีเลยที่พี่คริสมาหาชานยอลถึงที่บ้าน มีหลายคำถามที่อยากรู้ พี่คริสมาทำไมกันแน่ แล้วเขารู้ทางมาได้ยังไงกัน แต่คำตอบเดียวที่เขาคิดได้ตอนนี้คือ...เพราะชานยอล
“แล้วมึงจะไปไหน มาอยู่คุยกันก่อนดิวะ...” ร่างสูงยังยืนมองงงๆ แล้วจัดการเดินไปดึงแขนคนตัวเล็กที่กำลังจะเดินออกจากห้องทานอาหารไป
“เอ่อ กูพึ่งนึกขึ้นได้ว่ามีการบ้าน มึงอยู่คุยกับพี่คริสไปเถอะ...พี่คริสครับ ผมขอตัวก่อนนะฮะ” แบคฮยอนยิ้มบางให้รุ่นพี่ก่อนจะดึงมือชานยอลที่จับแขนตัวเองอยู่ออกแล้วเดินขึ้นห้องตัวเองไป
“เป็นอะไรของเค้าวะ...” ชานยอลทำหน้าเอ๋อ ทำไมอยู่ดีๆไอ้แบคมันก็เดินหนีเฉยเลยวะ หรือเมนส์มา- -?
“ฮ่าๆ ช่างแบคเถอะ เค้าอาจจะมีการบ้านจริงๆก็ได้” พี่คริสหัวเราะเบาๆกับท่าทางของรุ่นน้องหูกางจนอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปยีผมอีกคน
“พี่คริส! หัวผมฟูเป็นไลอ้อนคิงแล้วครับ!!” ชานยอลหันไปตีมือพี่คริสแล้วค้อนใส่หนึ่งที นั่นมันยิ่งทำให้คนตรงหน้าชอบใจเข้าไปใหญ่...เขาไม่รู้เลยหรอว่าการกระทำแบบนี้ทำให้ร่างสูงหัวใจเต้นแรงขนาดไหน...
“คือพี่จะมาบอกด้วยแหละ เผื่อยอลลืมว่ารถยังอยู่ที่ผับน่ะ” พี่คริสยื่นกุญแจรถของชานยอลที่เมื่อวานฝากไว้ที่เขาก่อนที่เขาจะขับมาส่งที่หน้าปากซอยบ้าน ชานยอลทำหน้าตกใจเหมือนพึ่งนึกขึ้นได้ว่าจอดรถทิ้งไว้ที่ผับ
“เออ! ผมลืมไปเลยอ่ะ งั้นพี่อยู่บ้านผมคุยกับไอ้แบคไปก่อนก็ได้นะ ขอเวลาครึ่งชั่วโมงเดี๋ยวผมไปเอารถแปปนึง” พูดจบชานยอล็แทบถลาออกจากบ้านไป แต่ติดที่ว่าคนตัวสูง(กว่า)ดักหน้าไว้ก่อน
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“จะดีหรอครับ” ชานยอลยิ้มแห้งๆด้วยความเกรงใจ
“ก็เดี๋ยวพี่จะกลับแล้ว เป็นทางผ่านพอดีน่ะ” พี่คริสถือวิสาสะลากแขนชานยอลให้ตามเขาไปที่รถที่จอดอยู่หน้าบ้านทันที
“อ่าๆ ก็ได้ครับๆ” ชานยอลเปิดประตูขึ้นรถไปอย่างว่าง่ายโดยมีคริสเดินไปนั่งที่ฝั่งคนขับแล้วออกรถออกไปด้วยความรวดเร็ว
เขาลืมอะไรไปรึเปล่า...
ไม่ชอบเลย...
ร่างเล็กค่อยๆรูดผ้าม่านปิดหลังจากเห็นว่ารถของพี่คริสขับออกไปจากหน้าบ้านของตน โดยมีชานยอลนั่งอยู่ในรถด้วย...
การที่เขาไม่รู้ว่าสองคนนั้นจะไปไหนทำเขาหงุดหงิดหน่อยๆ แต่ก็เอาเหอะ คิดไปคิดมาชานยอลก็ไม่เคยบอกอะไรเขาเลย เขาอาจจะไปเที่ยวกับพี่คริสก็ได้ แต่ยังไงทุกๆอย่างก็แค่’อาจจะ’ อาจจะใช่ หรืออาจจะไม่
แบคฮยอนทิ้งตัวลงกับเตียงแล้วหยิบมือถือขึ้นมาเล่นเพื่อเปลี่ยนเรื่องคิด เขาสับสนตัวเองอยู่เหมือนกันว่าเขาจะไปห่วงชานยอลทำไม ทั้งๆที่แต่ก่อนมันจะไปไหนไม่เคยสนเลยด้วยซ้ำก็แค่ทำตัวแบบปกติ...ก็แค่เพื่อนรักไม่เห็นต้องไปสนใจเลย
ไม่นานเสียงข้อความเข้าก็เบนความสนใจจากสิ่งที่เขาคิดอยู่มาเป็นหน้าจอโทรศัพท์แทน
‘พี่อยู่ไหนอ่ะ’
50%
อาเทา...
แบคฮยอนขมวดคิ้วมองดูข้อความนั้นซักพักแล้วจึงพิมพ์ตอบรุ่นน้องชาวจีนไป
‘อยู่บ้าน เราล่ะ?’
‘เดินเล่นอยู่ที่ห้างครับ พึ่งไปส่งแม่ทำธุระมาน่ะ>[]<’ ไม่นานเกินรอ เทาก็ตอบข้อความกลับมาพร้อมอีโมติคอนน่ารักๆ ทำเอาร่างเล็กเผลอยิ้มไปกับความทะเล้นของอีกคน
‘อ๋อๆ ดีแล้วล่ะ แล้วนี่จะกลับบ้านยัง’
‘ยังอ่ะ ทำไมหรอครับ’
‘เอ่อ...อาเทา มารับพี่หน่อยสิ...’
‘หืม วันนี้พี่โดดเรียน?’
‘อื้อ พอดีไม่สบายนิดหน่อย แต่ตอนนี้อยากเที่ยวแล้ว555’
’55 พี่นี่นะ งั้นพี่รอก่อนนะเดี๋ยวผมรีบไปหา น้องชายคนนี้จะไปรับถึงหน้าบ้านเลยครับ>__<!’
‘อื้อๆ แล้วเจอกัน~’
“มาแล้ววว” เสียงทุ้มของคนที่คุ้นเคยดังข้างหูทำให้ร่างเล็กที่นั่งดูทีวีอยู่บนโซฟาสะดุ้งเล็กน้อย อาเทาหัวเราะกับที่ทางเหวอของอีกคน
“เฮ้ย เข้ามาเงียบๆแบบนี้ตกใจรู้มั้ย” แบคฮยอนหันไปตีแขนรุ่นน้องเบาๆแล้วยิ้มให้
ร่างบางปิดทีวีแล้วเดินมาหยุดอยู่หน้าเทา
“ไปกันเถอะ”
“พี่จะไปไหนอ่ะ”
“นั่นสิ...” แบคฮยอนหยุดนิ่ง เขายังไม่ได้คิดเลยว่าอยากจะไปไหนนี่นา “ไปไหนดี...”
“ไปกินเค้กกัน!” รุ่นน้องตัวสูงพูดขึ้นแล้วลากแบคฮยอนออกจากบ้านทันที
“ย๊า กินเค้กเนี่ยนะ เดี๋ยวก็อ้วนหรอก”
“อ่าว ปกติวันนี้เค้าก็ต้องกินเค้กกันไม่ใช่อ่อ”
“วันนี้?...เกี่ยวไรด้วย?”
“อย่าบอกนะว่าพี่ลืม”
“ลืมอะไร?” แบคฮยอนขมวดคิ้วยุ่งพยายามนึกให้ออกว่าวันนี้มันพิเศษตรงไหน ทำไมต้องกินเค้ก...
“ก็วันนี้วันเกิดพี่ไง” เทาใช้นิ้วจิ้มที่หน้าผากคนตัวเล็กเบาๆแล้วหัวเราะขึ้นมาอีกรอบ “นี่พี่แก่แล้วคริงๆใช่มั้ยเนี่ย วันเกิดตัวเองยังจำไม่ได้”
“จ...จริงด้วย” เจ้าของวันเกิดดูตกใจไม่ใช่น้อย ใช่แล้ว วันนี้เป็นวันเกิดของเขาเอง เขาลืมมันไปได้ยังไงกันนะ!
“ฮ่าๆ งั้นก็ไปกันได้แล้วใช่มั้ยครับ”
“อา...อื้อ”
“เดี๋ยวนะพี่ ผมลืมๆ” เทาทำหน้าตกใจก่อนจะวิ่งหายไปที่รถตัวเองแล้วกลับมาพร้อมตุ๊กตาหมีตัวใหญ่เท่าคน “อ่ะ สุขสันต์วันเกิดครับพี่ J”
“ฮือ นายทำพี่ซึ้งอีกแล้วนะ” แบคฮยอนเบะปากเหมือนจะร้องไห้แล้วดึงหมีมากอดไว้แน่นทำให้คนตัวสูงตรงหน้ารู้สึกหัวใจเต้นแรงแปลกๆ “ขอบคุณนะอาเทาY^Y”
“ฮ่าๆ พี่เอามันไปเก็บไว้ในบ้านก่อนเถอะ ผมอยากกินเค้กแล้วอ่ะ” เทาเกาท้ายทอยแก้เก้อ
“โอเคๆ รอเดี๋ยวนะ” แบคฮยอนรีบวิ่งเอาตุ๊กตาหมีตัวยักษ์เข้าไปวางไว้ที่โซฟาในบ้านแล้ววิ่งออกมาหาเทาโดยที่ไม่ลืมแปะโพสอิทสีฟ้าเล็กๆไว้ที่หน้าประตูบ้าน
“เชิญเลยครับคุณบยอน” เทาเปิดประตูรถให้ร่างเล็กเข้าไปนั่งก่อนที่ตัวเองจะเดินไปนั่งฝั่งคนขับแล้วเร่งเครื่องออกไปทันที
‘ชานยอลไอ้หูกาง
กูออกไปข้างนอกกับเพื่อน กลับเย็นๆนะ
แบคฮยอน’
“ขอบคุณนะครับพี่คริส” ผมเปิดประตูรถลงจากรถพี่คริสแล้วหันไปโค้งให้อย่างสุภาพหลังจากนั่งรถมาเป็นเวลานานเนื่องจากรถติดมาก
“อื้อ ไม่เป็นไร พี่ไปก่อนนะ”
“ครับ เจอกันพรุ่งนี้นะครับJ” ผมยิ้มให้พี่คริสและพี่คริสก็ยิ้มกลับมาให้พร้อมสวมแว่นกันแดดแล้วเร่งเครื่องออกไปจากลานจอดรถในผับที่ผมจอดรถทิ้งไว้
สองท้าวมุ่งไปยังรถคันหรูที่จอดอยู่ไม่ไกล
ทำไมรู้สึกเหมือนผมลืมอะไรไปบางอย่าง...
ผมลืมบอกแบคฮยอนว่าออกมาข้างนอกนี่หว่า!!
ว่าแล้วผมก็รีบออกรถตรงไปยังบ้านตัวเองทันที ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมแค่ทิ้งมันไว้บ้านคนเดียวผมถึงต้องเป็นห่วงด้วย อาจเป็นเพราะมันไม่สบายอยู่มั้ง- -... ถ้ามันรู้ว่าผมออกมาโดยไม่บอกมันมันต้องโกรธผมอีกแน่ๆเลย และผมไม่ต้องการให้เป็นแบบนั้นเพราะผมกับมันพึ่งทะเลาะกันไปเองนะ!
ผมนี่มันโง่จริงๆเลย=___=
พอขับมาถึงหน้าบ้านก็รีบลงจากรถผมก็แทบพุ่งเข้าบ้านทันทีถ้าไม่ติดว่าเห็นโพสอิทที่แปะอยู่หน้าประตูบ้านซะก่อน
‘ชานยอลไอ้หูกาง
กูออกไปข้างนอกกับเพื่อน กลับเย็นๆนะ
แบคฮยอน’
.
.
.
ผมรู้สึกเงิบไปสิบวิ...แบคฮยอนมันรู้ว่าผมออกไปกับพี่คริสมันก็เลยไปข้างนอกกับเพื่อน- -?
ผมเปิดประตูเข้าบ้านมาด้วยความรู้สึกเหี่ยวแปลกๆ แล้วทิ้งตัวลงนอนที่โซฟากลางบ้าน
หมีใครวะ=_=?
ผมหยิบตุ๊กตาหมีตัวใหญ่เท่าบ้าน(เว่อ)ขึ้นมานั่งจ้อง หืม...มีการ์ดด้วย...
‘ถึงพี่แบคของผม
สุขสันต์วันเกิดนะครับพี่แก่ขึ้นอีกแล้วฮ่าๆๆ
ปีนี้ผมได้มาแฮปปี้เบิร์ดเดย์พี่ถึงเกาหลีเลยดีใจจัง>_<
พี่จำได้มั้ยปีก่อนผมให้ตุ๊กตาหมีตัวเล็กพี่ไปแล้วพี่
ดันบ่นว่ามันตัวเล็กเกิน ปีนี้ผมเลยจัดเต็มให้พี่เลยแฮ่
อย่าลืมดูแลมันล่ะ! ยังไงก็มีความสุขมากๆนะครับ!
รัก
เทาเทา’
.
.
.
.
อาเทา.........อีกแล้ว!???
ความคิดเห็น