คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : First+ 1 100%
First 1
เย้!!
ในที่สุดผมก็โผล่มาอยู่ที่สนามบินอินชอน ณ เกาหลีใต้เรียบร้อยหลังจากนั่งเครื่องบินจนรากงอกมาเป็นเวลานาน ผมบยอน
แบคฮยอน ลูกชายคนเดียวของตระกูล บยอน ฮะ ผมเป็นคนเกาหลีแท้ๆเลยนะ แต่กลับไม่รู้จักประเทศตัวเองซักเท่าไหร่- -;
ผมเลยถือโอกาสที่ไหนๆก็เรียนจบม.ปลายแล้วมาเรียนต่อที่นี่ซะเลย และที่สำคัญ ผมมาคนเดียว!! ด้วยความที่คุณแม่สุด
สวยของผมใจเด็ดเกินทานทนเลยส่งผมให้มาเผชิญชะตากรรมอย่างเปลี่ยวเอกา...
‘ฉันให้แกไปเรียนต่อเกาหลีได้...แต่..’
‘ต..แต่อะไรฮะแม่’
‘ฉันจะให้แกไปคนเดียว พร้อมเงินอีกหนึ่งก้อน’
‘ฮ...เฮ้ย’ ไปคนเดียวนี่ไม่เท่าไหร่นะ แต่เงินอ่ะ...มันนิดเดียวเองนะแม่TT^TT
‘ถือว่าให้แกลองใช้ชีวิตเองด้วยแล้วกันโฮ้ะๆๆๆ แม่รักแกนะจุ๊บๆ’
........นี่แหละครับแม่ผม- -......
ผมลากกระเป๋าไปโตเดินออกมาหน้าสนามบิน โอววววว อันยองฮาเซโยโคเรียอา>[]<~~~~
ป...ปวดฉี่=___=
ผมลืมไปเลยว่าผมปวดฉี่ตั้งแต่อยู่บนเครื่อง555555 ต้องหาห้องน้ำหน่อยซะแล้ว~
ผมเดินวนไปวนมาเกือบรอบสนามบินและแล้วก็ได้พบกับจุดหมายปลายทาง
สองเท้าก้าวอย่างฉับไวเข้าไปยังห้องน้ำที่มีบ้านข้างหน้าเป็นรูปผู้ชาย
อา...สบายยยยยย =..=
“อ้ะ...อื้มมม...”
หืมมมม นั่นไม่ใช่เสียงผมนะ ใครมาครางแถวนี้- -
“อ...อย่าค่ะ.....อื้ม....ไม่เอา...”
เฮ้ยO_o ใครมาทำเสียงติดเรทแถวนี้เนี่ย วิทยุหรอ หรือใครแอบดูคลิป...
ผมสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงแปลกๆอีกครั้ง ในห้องน้ำก็มีผมอยู่คนเดียวนี่หน่า....
เสียงผู้หญิง! หรือว่าผมเข้าห้องน้ำผิด=[]=!!!!! ผมรีบวิ่งออกไปดูหน้าห้องน้ำทันที...ก็ป้ายเขียนว่าผู้ชายนี่หว่า-0-
“อื้มมมมม...อีกนิด...อื้อ~”
เสียงนั้นดังออกมาไม่หยุด ผมหันไปตามเสียงก็พบว่ามีประตูห้องน้ำห้องนึงที่ปิดอยู่ เสียงมันดังออกมาจากในนั้น...
เชรี่ยยยย ประตูมันขยับด้วยอ่ะ=[]=!!!
ผมโดนผีหลอกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
“พอแล้ว...อ้ะ...ผมว่าคุณควรไปแล้วล่ะ...”
คราวนี้เสียงผู้ชาย วันนี้มีผีปาร์ตี้กันหรอครับ- -....
เอ๊ะ หรือว่า...
ผมเริ่มมโนภาพออกว่าในห้องน้ำนั้นมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง แหวะ แค่คิดก็เสียวแล้ว=__= บางทีผมอาจจะไปรบกวนพวกเค้า
ที่...อยู่ก็ได้นะ ผมตัดสินใจรีบล้างมือแล้วรีบสาวเท้าออกจากห้องน้ำนั้นทันทีแต่....
ปัง!
“เฮ้ยยยยยยย”
“เฮ้ยยยย”
“กรี๊ดดดดด”
50%
.
.
.
ผมอยู่ในสภาพที่...
ผม:ยืนอ้าปากค้างพะงาบๆเหมือนโดนช็อตไปชั่วขณะ
ผู้ชายหนึ่ง:เผลอเปิดประตูห้องน้ำออกมาในสภาพกางเกงไม่ได้รูดซิบ และรอยลิปสติกเต็มเสื้อขาว เขานิ่งและมองผมด้วยความตกใจ (ไม่ตกใจก็บ้าละ)
ผู้หญิงอีกคน:แขนข้างนึงของเธอยังคล้องคอผู้ชายคนนั้นอยู่ เธอเบิกตากว้างมองผมแล้วกรีดร้องดังลั่น...แหงล่ะ ก็ชีเค้าอยู่ในสภาพ...เสื้อในโอนลี่- -...
“ข....ข...ข...ขอโทษครับ=[]=” ผมกล่าวขอโทษรัวๆแล้วรีบวิ่งออกจากห้องน้ำด้วยความเร็วแสง
“ฮ...เฮ้ย กลับมาก่อน!”
เสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินคือมีคนเรียกผมไว้...แต่สนที่ไหนล่ะ ผมก็วิ่งดิ ไม่น่าเลย ไม่น่าปวดฉี่เลยแบคฮยอนน TT.TT เด็กน้อยผู้ใสซื่ออย่างผมเสียเวอร์จิ้น(?)ทางตาเรียบร้อยแล้วว ฮื่อออ
ผมหนีมานั่งพักที่เก้าอี้แถวๆทางออกสนามบิน แล้วหอบอย่างบ้าคลั่ง
เฮ้ออออ ผมต้องกลับไปล้างตาด้วยไบกอนซะแล้วเบเบ้
“นี่...”
“เฮ้ย!!” ผมตกใจรีบเด้งขึ้นจากที่นั่งทันทีที่มีมือปริศนาวางลงบนไหล่ของผม มือหนานั่นบีบไหล่ผมเบาๆ
“อ่าวๆ ใจเย็นๆ” ผมมองชายเจ้าของมือปริศนางงๆ
สวัสดีครับ เราเคยรู้จักกันหรือปล่าว=____=
“ฮะ...” แต่หน้าอย่างงี้นี่คุ้นๆนะ ผมเพ่งมองหน้าของอีกคนอยู่ซักพัก... “ฮ...เฮ้ยยย ไอ้โรคจิต!!!!!”
กรีดร้องงงงง มันคือคนที่ปะดึ๊บปะดึ๊บอยู่ในห้องน้ำเมื่อกี้ไง TT[]TT คุณพระ เค้าตามหลอกหลอนโผมมม
“ย๊า นายว่าใครโรคจิตฮะ=[]=” ร่างสูงตะโกนใส่หน้าผมที่ตัวเตี้ยกว่าพอสมควร ส่งผลให้ผมดูตัวเล็กลงเท่ามด- -
“ก็นาย...นาย...เอ่อ...ตามผมมาทำไมเล่า!” เกือบหลุดปากพูดเรื่องในห้องน้ำไปแล้ว- -....
“ไม่ได้ตาม แค่จะเอาของมาคืนนน” คนตรงหน้าลากเสียงยาน
จะว่าไปแล้วผมเกือบจำไม่ได้เลยนะว่าเค้าเป็นคนเดียวกับคนในห้องน้ำ คงเป็นเพราะใส่เสื้อโค้ททับเสื้อขาวที่มีแต่รอยเลิฟๆนั่น แต่บอกได้เลยว่าไอ้นี่อ่ะ...โคตรหล่อ!= =
“ของอะไร!?”
“นี่ไง” ไม่นานเขาก็ลากกระเป๋าเดินทางใบโตมาไว้ตรงหน้าผม
คุ้นๆนะว่ามั้ย-___- ไม่หรอก...นี่มันกระเป๋าผมเลยล่ะ!
“น..นายไปเอามาจากไหนฮ้า”
“ห้องน้ำ...นายลืมไว้ในห้องน้ำ=_=”
จะว่าไป ตอนผมตกใจผมก็วิ่งออกมาเลยนี่หว่า สงสัยจะลืมไว้ในห้องน้ำจริงๆ
ผมเอ่ยขอบคุณเร็วๆแล้วรีบลากกระเป๋าให้พ้นออกจากรัศมีของไอ้คนโรคจิต เขายืนมองผมงงๆอยู่ซักพัก เออ งงไปเหอะ ผมเดินกึ่งวิ่งหาทางออกจากสนามบิน ทางออกมันหายไปไหนฟระ!
“เห้ นี่จะไปไหนอ่ะ”
อีกแล้ว เสียงนี้อีกแล้วTT__TT ผมรีบเดินหนีไอ้โรคจิตที่ยังตามผมอยู่ไม่หยุด
เก๊าไม่น่าเข้าไปฉี่เลย เก๊าขอโต้ดดด TT.TT
“นี่~ ทางออกอยู่ทางซ้ายนะ!”
ฮะ...พูดว่าไรนะ...
ทางออกอยู่ทางซ้าย=______=
เอิ่มม ไอ้ผมก็เดินมาขวาซะเต็มที่ เลยทางออกมาไกลเลยล่ะ
“เออ ขอบคุณ” ผมหันไปตอบปัดๆแล้วเดินไปยังประตูทางออก
“กลัวอะไรของเค้าวะ” ร่างสูงสบถออกมาเบาๆ แต่ขอโทษ หูหมาอยากผมได้ยินเหอะ- -
กลัวมืงงายยยย ไอ้โรคจิต!!!
.
.
.
.
.
.
และแล้ว
.
.
ผมก็มาถึง.
.
.
โอ้วววว มายโฮมมมTT[]TT
ผมโผเข้ากอดรั้วบ้านทันทีที่ลงจากรถแท็กซี่ ในที่สุดผมก็เจอสถานที่ปลอดภัยซักที
มือสวยรีบไขประตูรั้วแล้วเข้าบ้านหลังใหญ่ที่ถูกปล่อยร้างไว้นานนม แต่เชื่อผมเหอะ ไม่มีผีหรอก5555
ไม่ได้อยู่มาสิบกว่าปี ไฟคงใช้ไม่ได้แล้วมั้ง... ผมเอื้อมมือไปเปิดสวิทซ์ไฟที่หน้าบ้านเล่น
พรึบ
เฮ้ย...เปิดได้ไงวะ!
แสงไฟส่องสว่างทั่วบ้าน เผยให้เห็นถึงข้าวของภายในบ้านที่ถูกจัดไว้อยากมีระเบียบ
ข้าวของวางเรียบร้อยและไม่มีฝุ่นแม้แต่นิดเดียวแจกัญที่มีดอกไม้สดประดับอยู่อย่างสวยงามตั้งอยู่ไม่ไกล ทำไมมันถึงสดอ่ะ หรือว่าดอกไม้ปลอม- -...อย่างกับมีคนอยู่..
เฮ้ย
อย่าบอกนะว่ามีคนอยู่...!!
“แม่!!!!!!!!!!!”
/หืมมม มีอะไรรรรร/
“ท...ทำไมบ้านเรายังเหมือนใหม่อยู่เลยอ่ะ ข้าวของเฟอร์นิเจอร์ก็ครบอ่ะ ไฟยังเปิดติดเลยอ่ะแม่ผมโดนผีหลอกรึเปล่าTT^TT”
/ไอ้บ้าผีเผออะไรล่ะ5555555 แม่ลืมบอกแกไปว่าแม่ปล่อยเช่าบ้านหลังนั้นอยู่น่ะ/
“เง้อออ ทำไมแม่ทำกับผมอย่างงี้อ่ะ ให้ผมอยู่กับใครไม่รู้อ่ะนะ=[]=!”
/แกไม่ต้องห่วง ไอ้คนที่มาเช่าอ่ะ ลูกเพื่อนแม่เอง รู้สึกว่าจะอายุเท่าแกด้วยนะ/
“จริงดิ!! ผู้หญิงหรือผู้ชายอ่ะ-..-“
/ผู้ชายสิคะไอ้ลูก ถ้าเป็นผู้หญิงแม่ไม่ให้ไปอยู่หรอก เดี๋ยวไปทำอะไรเค้า/
“โหย แม่อ่ะ-3-“
/เออๆ เด็กคนนั้นชื่อ ปาร์คชานยอลมั้ง รู้จักกันไว้อ่ะดีแล้วแกจะได้มีเพื่อน/
“คร้าบบ”
/ฉันไปทำงานต่อละนะ อย่าไปแกล้งคนเค้าล่ะลูกชาย/
“ค่ะแม่55555555555”
ฮู่ววว โล่งใจไป ผมจะมีเพื่อนอยู่ที่บ้านด้วยแหละฮ่าๆ บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ให้ผมอยู่คนเดียวก็เสียวอยู่นะ
ผมจัดแจงลากกระเป๋าเดินทางขึ้นไปชั้นสองเดินหาห้องนอนที่เคยเป็นของผม (ตอนสามขวบ) แต่พอเปิดเข้าไปมันดันมีของใช้วางเต็มไปหมด ไอ้ชานยงชานยอลนั่นมันต้องนอนห้องนี้แน่ๆเลย ชิ ผมถอดใจจากห้องแรกแล้วเดินไปอีกห้องนึงซึ่งเคยเป็นห้องของแม่ผมเอง ตัวห้องใหญ่พอสมควร ใหญ่จนผมกลัวเลย5555 แต่เอาเหอะ ผมลากกระเป๋าอย่างทุลักทุเลเข้าห้องแล้วจัดการเก็บเสื้อผ้าข้าวของเข้าตู้ให้เรียบร้อย ภายในห้องมีฝุ่นเล็กน้อยผมเลยทำความสะอาดซะจนใหม่เอี่ยมเตรียมพร้อมนอนเต็มที่ก่อนจะเดินลงมาด้านล่างเพื่อหาอะไรกิน ตอนนี้สี่โมงเย็นแล้ว ผมทำข้าวเย็นกินเลยดีกว่า
แกร๊ก...
เสียงไขกุญแจบ้านดังออกมาจากประตู
อ่า ปาร์คชานยอลกลับมาแล้วสินะ...
“อันยองฮาเยโซ ผมแบคฮยอนครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะชานยอล..” ผมโค้งหัวแทบติดดินให้กับคนที่พึ่งเข้าบ้านมาใหม่โดยไม่ดูตาม้าตาเรือ
“เฮ้ย!!! มาไงวะ!” คนที่พึ่งเปิดประตูตกใจจนเกือบเขวี้ยงกระเป๋าใส่ เขาก้าวถอยหลังไปสองสามเก้าจนหลังแทบชนประตู
“เฮ้ยๆๆ ใจเย็นๆ ผมบยอนแบคฮยอนลูกของเจ้าของบ้านนี้เอง ผมจะมาอยู่ด้วยน่ะ-0-“
ผมยกมือตัวเองปิดหน้าไว้กันเพื่อนใหม่ที่เกือบจะโดนกระเป๋าใส่
“อ่าวหรอ...”
“อื้ม” ผมค่อยๆลดมือลงพร้อมมองใบหน้าของอีกคนชัดๆ
.
.
.
คุณเชื่อเรื่องกรรมมั้ยครับ
.
.
.
กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมถึงตัว
ตอนนี้ผมรู้ซึ้งเลยแหละ............
.
.
.
กรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรมส์ส์ส์ TT[]TT
:) Shalunla
ความคิดเห็น