อารมณ์มันพา

ลำดับตอนที่ #3 : หน้ากลัวอะกลอนบทนี้แต่งไปได้ไงไม่รู้

ก่อนเคยทำอย่างใดให้ใจคิด
ยังคงจิตให้ไว้ตามสนอง
แต่บัดนี้ถึงจุดมิหมายปอง
ต้องโก่ร้องป้องป่าวกล่าวออกไป

มืดมัวมิดดับเทียนแสงความหวัง
มัวหมองดังราตรีในคืนหม่น
มิดแม้นแสงดาวระยับมิอาจพ้น
ดับดิ้นบนใบหน้าอันโศกา
เทียนหนึ่งเล่มทอแสงเคยเจิดจ้า
แสงดังฟ้าระวีแจ่มจ้าสมร
ความโศกาอาดูรเข้าบั่นทร
หวังสิ้นรอนหมดจิตคิดไขว่หา

อมระกำความทุกข์ชั่วกัปกัณน์
ระเห็ดพลันเพลิงนรกผนาศูนย์
กำความจำความคิดจิตอาดูร
ความรักทูลเผามันให้บรรลัย
ทุกข์ที่หนักเหลือจากเถ้ากองไฟ
ชั่วในใจขมขื่นที่ยังคง
กัปจะพาลืมสิ้นทิ้งปลดปลง
กัณน์ไหนยงอยู่ได้ให้รู้ไป

ถึงแม้นยังหลงเหลือซึ่งอาวร
แม้นยังห่อนมลายตามกาลหนา
ยังจะพาไปฝังพสุธา
หลงธาราให้มันไม่เจอใคร
เหลือเอาไว้แต่ใจเป็นหินผา
ซึ่งจะทาทนทานอาจหาญอยู่
อาลัยรักจักไม่มีรับรู้
วอนจิตกู่ทุกผู้สดับฟัง

ข้าจะกลับมาดั่งเยี่ยงปีศาจ
จะมิขลาดโง่เขลาเบาสมอง
กลับมาที่ทำให้ใจไม่ปอง
มาจัดกองแสนรังเกียจให้หมดกัน
ดั่งพญายมราชขึ้นประจัน
เยี่ยงสิบกันณ์อวตารผลาญไพรศูนย์
ปีศาจกล้าเข้าโรมรันมิเกื้อกูล
ศาตราทูลแพลงไปในโลกกา

ให้พนาราบสิ้นทั้งอินทรีย์
จะชั่วดีศูนย์หายมลายหน
จะมั่งมีเหลือแหล่แม้นแต่จน
ก็มิพ้นไฟอาฆาตรพรากชีวี