คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : รักนี้...เสถียร 2
“พี่ธวัช ต้นนะ อยากจะจิ้มตานักศึกษาจริงๆ แค่หาunknownสารแค่เนี้ย ยังหาไม่ได้ ได้อ่านแลปไดเลก ชั่นมาก่อนไหมเนี้ย จะรอแต่ให้พวกทีเอช่วยกัน เด็กสมัยนี้!”
เสียงบ่นเป็นหมีกินผึ้งของร่างบางที่ดังระงมมาตลอดระยะทางที่ทั้งสองเดินไป ชายหนุ่มข้างๆได้แต่เพียงรับฟัง สลับยิ้มให้บ้างเป็นครั้งคราว และหัวเราะให้กับบางความคิดเห็นต่อเด็กปัจจุบันของชายหนุ่มร่างบาง
“โอยๆ พอๆ ต้นไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้ละ พี่ธวัช พูดและเซ็ง แต่เรื่องให้เราเป็น
ตัวแทนมาประชุมมหาวิทยาลัยเนี้ยน่าเซ็งกว่า ชิ ”
“เอาน่า ต้น เราเป็นตัวแทนของคณะ ต้องทำหน้าที่ให้ดีที่สุด ไว้ถ้าประชุมเสร็จ เราค่อยแวะไปหาอะไรทานกัน รอเวลาให้จราจรมันสงบ ดีไหม? ”
จบคำชายหนุ่มก็ก้มหน้าลงชื่อที่หน้าห้องประชุมใหญ่ของมหาวิทยาลัย ไม่ลืมที่จะยิ้มให้กับผู้คน พร้อมทั้งทักทายบรรดาอาจารย์จากคณะต่างๆที่มาประชุมในวันนี้ ผู้คนต่างเข้ามาทักทายเจ้า
ของรอยยิ้มอบอุ่นคนนี้ ด้วยรู้ว่าเป็นคนดี อบอุ่น อยู่ด้วยก็มีความสุขใจ
“ต้นเข้าไปนั่งข้างในก่อนเลยนะ พี่ขอเข้าห้องน้ำก่อน”
ชายหนุ่มก้มหัวเล็กน้อยให้กับบรรดาอาจารย์ท่านอื่นเพื่อขอตัวไปทำธุระส่วนตัว
หอประชุมของมหาวิทยาลัยแถวหน้าของประเทศแห่งนี้ สร้างได้สมกับชื่อเสียงและเกียรติยศที่สะสมมา ตลอดสองข้างทางประดับได้ด้วยผลงานศิลปะที่งดงาม พร้อมทั้งประวัติศาสตร์เล็กๆน้อยๆของสถานที่นี้
ไฟสีอ่อนๆเข้ากับการตกแต่งที่ลงตัวของห้องน้ำนี้ ดูเถอะ แม้แต่ห้องน้ำ ยังคงบรรจงสร้าง
อย่างละเอียดลออ เหมาะสำหรับผู้คน แลบรรดาแขกที่มาเยือนได้ปลดปล่อยความทุกข์อย่างมีความสุข
“เออ ไอตุล โทษทีว่ะ ฉันต้องเข้ามาประชุมของมหาลัย แกมาถึงแล้วไปรอที่ห้องฉันก่อนนะ
หรือไม่ก็ เดินเล่นรอบๆไปก่อน เดี๋ยวเสร็จงานจะรีบไปหาเลย”
เสียงคุยโทรศัพท์ดังมาจากห้องน้ำริมสุด ชายหนุ่มพูดคุยอีก3-4ประโยค เสียงกดน้ำก็ตามมาติดๆ
เสียงเปิดประตูไม่ทันสิ้น........
เท้าข้างหนึ่งเหยียบเข้ากับน้ำที่นองเต็มตรงหน้า ร่างสูงใหญ่ลื่นล้ม เกิดเสียงน้ำหนักตัวที่ล้มมาอย่างจัง
ตามมาด้วยเสียงอุทานที่ดังพอจะทำให้อาจารย์วัยกลางคนที่กำลังก้มล้างมือ ต้องตกใจอย่างลืมตัว แล้วรีบตรงดิ่งเข้ามาช่วยทันที
ร่างสูงใหญ่ได้เพียงแต่นอนแผ่ราบไปกับน้ำที่นองบริเวณใหญ่ เสื้อผ้า กางเกงตลอดจน ผมเผ้าต่างเปียกไปด้วยน้ำที่นอง ดวงตาของร่างสูงดูเลื่อนลอย คละเค้าไปด้วยความตกใจ กับเหตุการณ์ที่ตนเองเพิ่งประสบ
โคตรเจ็บเลยหวะ
“คุณครับ คุณเป็นอะไรไหมครับ มาครับผมช่วย จับมือผมไว้นะครับ”
เสียงนุ่มๆ เรียกสติให้กลับมา สายตาที่ดูล่องลอยค่อยๆเลื่อนมาประสานกับชายร่างบางต่อหน้า เสียงนุ่มที่เรียกสติเขา
แค่เสียง พอมาสัมผัสด้วยตาของเขาเอง
รอยยิ้มที่อบอุ่นนั้น
มือบางเบาที่สัมผัสเขา........
ใจที่เต้นรัวราวกับกลอง ดังกระหึ่มกังวานทั่วกายของเขา มันเริ่มเมื่อไรนะ
มัน เริ่ม... ทันทีที่เห็นรอยยิ้มนั้น
เลือดอุ่นๆไหลจากปลายจมูกทั้งสองข้างของชายร่างใหญ่ สร้างความตกใจเป็นทวี ให้กับชายหนุ่มที่นั่งคุกเข่าลงโดยไม่สนว่ากางเกงของตนจะเปียกมากขนาดไหน มือบางเล็กยิ่งกุมกระชับฝ่ามือหนาของคนป่วบแน่นขึ้น แต่เจ้าตัวที่เลือดกำเดาไหลสิ เอาแต่ยิ้มและมองหน้าร่างชายตรงหน้าแทน
หรือว่าสมองจะกระทบกระเทือน
“คุณ คุณครับ คุณจะต้องไม่เป็นอะไรนะครับ เดี่ยวผมจะรีบไปเรียกคนมาช่วยพาคุณไป
โรงพยาบาลนะครับ ”
ชายหนุ่มร่างบางหยิบผ้าเช็ดหน้าของตน ขึ้นมาซับเลือดที่ไหลของร่างใหญ่อย่างร้อนรน มือบางบรรจงซับลายเลือดที่เปื้อนตามใบหน้าของคนป่วยอย่างตั้งใจและเบามือที่สุด คิ้วขมวดอย่างเป็นห่วง ดวงตากลมน้ำตาลอ่อนคู่นี้สะท้อนถึงความเป็นห่วงแลกังวลอย่างเปิดเผย ก่อนจะเตรียมลุกขึ้นยืนเพื่อไปร้องเรียกให้คนข้างนอกเข้ามาช่วยชายร่างใหญ่คนนี้
ทว่ามือหนากลับคว้ามือบาง พร้อมทั้งยิ้มและหัวเราะเบาๆ ก่อนจะค่อยลุกขึ้นนั่ง
“ไม่ต้องหรอกครับ ผมไม่เป็นไร แค่ตกใจนิดๆหน่อยๆ”
ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นนั่งพร้อมทั้งเกาหัวเล็กน้อย กลบเกลื่อนความเขินอายของตนเอง มือที่จับมือเบาของชายตรงหน้ายังคงจับไว้แน่น ถึงแม้ร่างสูงจะทำตัวเป็นปกติ แต่ยังไม่ได้รับความสบายใจจากคนตรงหน้า ที่แสดงออกมาด้วยสีหน้าที่เป็นห่วงอย่างสุดขีด
“ผมว่า ไปให้หมอตรวจดูเถอะครับ อยู่ๆก็มีเลือดไหล อาจมีการกระทบกระเทือนข้างในนะครับ ไปเถอะ ถือว่าผมขอร้อง”
ทั้งหน้าตา ท่าทางตลอดจนน้ำเสียงที่แสดงความห่วงใย ทำเอาร่างใหญ่ถึงกับทำตัวไม่ถูก มันดูเปราะบาง และ.......
ใจของเขายังคงเต้นรัวเข้าไปอีก
เลือดกำเดาที่เพิ่งแห้งไป กลับไหลออกมาซ้ำ
“อา .. โอ เค ครับ ตะ..แต่ คุณต้องไปเป็นเพื่อนผมนะ”
#######################################
แก้คำผิดนะค่ะ ^^
ความคิดเห็น