คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : รักนี้...เสถียร 1
ตอนที่ 1
“เอาละ นักศึกษาใครมีอะไรสงสัยเกี่ยวกับกลไกปฏิกิริยาที่สอนวันนี้ไหมครับ ?”
เสียงนุ่มช้าๆแลไพเราะชวนให้อบอุ่นในน้ำเสียง ตบท้ายด้วยรอยยิ้มบางที่มักปรากฏทุกครั้งให้กับคนรอบข้างของอาจารย์วัยกลางคนอย่าง รศ.ดร. ธวัช เตชะ อาจารย์คนเก่งของภาควิชาเคมี นอกจากวิธีการสอนที่สนุกและเข้าใจพร้อมจะจินตนาการไปกับเสียงนุ่มๆอันไพเราะแล้ว ข้อสอบของอาจารย์ก็เป็นที่เลื่องลือว่าเปรียบเสมือน อมยิ้มที่มีสีสันล่อตาล่อใจพอหยิบลิ้มลองเป็นอันต้องขยาด ก็เหมือนเจ้าตัวนั้นละ ทั้งนักศึกษาชายและหญิงต่างหลงในรอยยิ้ม ท่าทาง คิดว่าจะใจดี น่ารัก แต่พอข้อสอบออก ไม่อยากจะพูดถึงมัน....
“อาจารย์ ธวัช เขา น่ารักจริงอย่างที่พวกแกบอกเลย เมื่อวานอาจารย์เขาคุมแลปฉัน ฉันหารีเอนเจนส์ไม่ได้ตัวหนึ่ง อาจารย์เค้าก็ช่วยใบ้ให้.”
กลุ่ม นักศึกษาที่ออกจากห้องเป็นกลุ่มท้ายๆ เข้าไปถามเกี่ยวกับข้อสงสัยของบทเรียนวันนี้กับชายเจ้าของรอยยิ้มที่อบอุ่น ต่างได้คำตอบที่พอใจ
หมดคาบสอน ของอาจารย์หนุ่ม จึงรีบตรงดิ่งไปยังห้องพักของตนเองโดย ที่ไม่ลืมจะยิ้มทักทายบรรดานักศึกษา ไม่เว้นแม้แต่คนทำความสะอาดประจำตึก ห้องพักสี่เหลี่อมเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยบรรดาหนังสือ และ เอกสารต่างๆ แต่ถูกจัดไว้เป็นสัดส่วนอย่างเรียบร้อย บ่งบอกว่าเจ้าของเป็นคนเรียบร้อยเช่นใด
ใช่ ชีวิตของอาจารย์มหาลัยเช่นเขา ไม่มีอะไรมากมายนัก แต่มีความสุขที่ถ่ายทอดความรู้ให้กับคนอื่นและสงบ...... ก็ไม่เชิงว่าสงบจนน่าเบื่อ มีบรรดางานวิจัยต่างๆ ไหนจะประชุม
ดูวิทยานิพจน์ ควบคุมแลป งานสอน ต่างๆนาๆ
"พี่ธวัช ครับ"
“พี่ธวัช อย่าลืมนะ พี่ต้องไปประชุมคณะกับผมนะ พี่”
อาจารย์หนุ่มคนใหม่โพล่เข้ามาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย นั่งลงที่โซฟาตัวเล็กข้างประตูผิวขาวใสสะท้อนถึงเชื้อชาวจีนแผ่นดินใหญ่อย่างเต็มเปี่ยม คิ้วเข้มบางขมวดชนกันอย่างเอาแต่ใจ สะท้อนถึงบุคลิกของชายหนุ่ม พร้อมทั้งบ่นขึ้นอีก2-3ประโยค แล้วนั่งมองเจ้าของห้องที่กำลังค้นหาบางสิ่งบางอย่างในชั้นหนังสืออย่างสนใจและเต็มไปด้วยความเคารพ เจ้าของห้องได้แต่หันมายิ้มกับความขี้บ่นเป็นหมีกินผึ้งของอาจารย์หนุ่มร่างขาวต่อหน้า
“เอาน่า ต้น คิดว่า....ไปกินของว่างฟรีก็ได้”
“ผมละเซ็ง ถ้าพี่ไม่ได้ไปกับผมนะ ผมจะบ่นให้ภาคบึ้มเลย เสียเวลาชีวิตมาก”
อาจารย์ธวัชส่งยิ้มมาให้อีกครั้ง พร้อมทั้งหัวเราะเบาๆ ทำให้ชายหนุ่มต่อหน้าหยุดบ่นได้ทันที
รู้ดีว่าถึงบ่นมากไปกว่านี้ รุ่นพี่ก็ยังคงไปเข้าร่วมประชุมอยู่ดี รุ่นพี่จะรู้บางไหมนะว่า.....
ตัวเองมีเสน่ห์มากขนาดไหน ยิ้มที ใครต่อใครก็หายโกธร แถม นิสัยยังเป็นคนมีความเมตตาโดยเนื้อแท้ไม่ว่าจะ คน สัตว์ สิ่งของ ก็ต่างได้รับอานิสงส์กัน
ถึงจะอายุเข้า40แล้วเถอะ! เจ้าตัวชอบทำตัวให้ใครๆเขาเขินกัน ตกหลุมความอบอุ่นกันทั้งนั้น ท่าที่คิดหนักเพราะหาของไม่เจอเนี้ย รู้ไหมว่ามันน่ารัก !
ห้องพักหรูใจกลางเมือง ขณะนี้อุณหภูมิภายในห้องช่างร้อนระอุ ประกอบกับด้วยเสียงที่อัดแน่นไปด้วยอารมณ์ของชายหญิง กล้ามเนื้อที่แน่นเป็นมัด กอบกำทุกส่วนชิ้นของร่างอรชรบาง เนื้อแนบเนื้อ อารมณ์ต่ออารมณ์ เหงื่อเกาะตามไรผมไม่เว้นแม้แต่ร่างกำยำสีน้ำผึ้ง
หรือแม้แต่ ร่างขาวบาง ไฟอารมณ์ ราคะ ยังคงดำเนินต่อไป....
“ตุลค่ะ เหนื่อยแล้วหรอ”
มือขาวบางไร้เบาๆตามมัดกล้ามเนื้อที่แน่น คละเค้าไปด้วยอารมณ์ เสียงที่ถามแฝงด้วยความต้องการที่พร้อมจะจุดขึ้นมาใหม่ได้ทุกเมื่อ
มือคู่นี้ ไหล่นี้ ที่กอดรัดหล่อนไว้ หน้าอกนี้ ที่เป็นที่ยึดของหล่อนยามที่คลื่นอารมณ์อันหนักหน่วงซัดมาหาหล่อนอย่าง รุนแรง และ ดุเดือด
ริมฝีปากนี้ ลิ้นร้อนระอุนี้ เพียงแค่สัมผัส ความต้องการทุกสิ่งก็ถูกปลุกขึ้นมา
ดวงตาคู่นี้ ที่พร้อมจะเผาหล่อนให้เป็นจุลทุกสิ่งในตัวของชายข้างหน้ามีอำนาจอย่างประหลาด ไรผม เหงื่อ แม้กระทั้งเสียงที่เต็มไปด้วยอารมณ์
“พรุ่งนี้ผม ไปทำงานวันแรก ไม่อยากไปสาย ”
“เจ้าของอย่างตุล จะไปสายหรือไม่ไป ก็ไม่มีใครวะวา....”
ชายหนุ่มลุกจากเตียงไม่สนแม้แต่จะฟังประโยคของหญิงสาวให้จบ เดินตรงไปห้องน้ำ เปิดสายน้ำอุ่นไหลลงมาชะล้างร่างกายกำยำที่เพิ่งจบศึกอารมณ์ ร่างสูงผิวสีน้ำผึ้งคล้ำ จากไอแดด กล้ามหน้าท้องที่ไร้ไขมัน พร้อมด้วยใบหน้าที่คมเข้ม ริมฝีปากที่หยักขึ้นเล็กน้อย ชาย คนนี้ คือ ตุลย์ อธิปไตย เจ้าของธุรกิจเครื่องยนต์ที่ส่งออกไปทั่วโลก ด้วยสมองที่ชาญฉลาดในเรื่องธุรกิจประกอบความอัจฉริยะด้านวิศกรรมเครื่องกล ทำให้ธุรกิจของเขาเติบโต และทำกำไรให้มหาศาล
เพราะความอัจฉริยะของเขาด้านเครื่องกล จึงทำให้เขาต้องรีบนอนกลัวจะตื่นไปสายสำหรับงานวันพรุ่งนี้ งาน ... เป็นอาจารย์พิเศษสอนหนังสือให้เด็กมหาลัย
ย้อนกลับไปหลายเดือนก่อน รุ่นพี่ที่สนิทของเขา เข้ามาทั้งทาบทาม ทั้งขอร้อง และ อ้อนวอนขอให้เขาช่วยมาสอนที่คณะ เพราะไม่มีใครเก่งพอสำหรับเรื่องนี้แล้ว นอกจากตัวเขา
ตอนนี้ธุรกิจของเราเองก็ลงตัว เวลาของเราก็เยอะ การรับงานสอนถือเป็นการคืนกำไรให้สังคมแล้วกัน เรารู้มากก็ถ่ายทอดไปให้คนอื่น จะได้มาช่วยพัฒนาประเทศ
ความคิดเห็น