คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : รักนี้...เสถียร 15
รักนี้เสถียร 15
“คุงลุงฮับบบ สะ หวัดดีฮับ”
เด็กชายผิวขาวรูปร่างสมบูรณ์ส่งเสียงดังสดใส สร้างรอยยิ้มให้บรรดานักวิทย์แต่ละห้องแลปกันไปทั่ว เพราะเจ้าตัวซนประจำแลปวิจัยมาถึงแล้วนั้นเอง น้องนิด เป็นหลานชายแท้ๆของ อาจารย์ธวัช ที่อยู่ในความดูแลมาตั้งแต่เป็นเด็กน้อย ถ้าวันไหนไม่มีเรียน หรือหลังเลิกเรียน หน้าที่การดูแลน้องนิดเล็กๆน้อยๆก็มักจะตกเป็นของบรรดานักศึกษาในความดูแลของอาจารย์หนุ่ม โดยเฉพาะลูกศิษย์คนสนิทอย่าง ที นักศึกษาระดับปริญญาโทคนล่าสุด ผมซอยสั้นกัดสีน้ำตาลอ่อนรับแก้มตูมๆแดงระเรื่อ ดวงตากลมโต และส่วนสูงที่ค่อนข้างต่ำกว่ามาตรฐานชายไทยทั่วไปยิ่งทำให้ ที เป็นที่ชื่นชมในความน่ารักของบรรดารุ่นพี่และรุ่นน้อง ถึงขนาดมีทั้งทุกเพศสภาพมาตามขายขนมจีบถึงที่ แต่เจ้าตัวไม่ค่อยจะชอบยิ้ม และสุงสิงกับใครมากนัก ทำให้บรรดาคนที่มาขายขนมจีบยอมแพ้ไปหลายราย
“วันนี้สนุกไหมครับ น้องนิดของคุณลุง ไหนเล่าเรื่องความสุขของวันนี้ให้ลุงฟังหน่อยครับ”
“สนุกมากฮับ น้องนิดทำเลขได้ด้วยฮับ และ.... และ น้องนิด”
เสียงคุยสดใสของเด็กน้อย พร้อมด้วยท่าทางประกอบที่หมายจะสื่อให้คุณลุงของเจ้าตัวยุ่งมองเห็นเหตุการณ์ได้อย่างชัดเจน สร้างรอยยิ้มให้ใครๆหลายคน บทสนทนาและคำถามเดิมๆที่คุณลุงเจ้าของรอยยิ้มอ่อนโยนจะถามหลานชายตัวน้อยทุกวัน นอกจากรอยยิ้มที่อ่อนโยนจะส่งให้หลานชายแล้ว ยังเพิ่มสีสันด้วยเสียงหัวเราะ และสายตาอันอบอุ่นมองตรงไปที่เด็กชายตรงหน้า ชายหนุ่มย่อระดับตัวให้อยู่ในระดับเดียวกับเด็กชาย สอดส่องมองทุกรายละเอียดของหลานชายอย่างไม่รู้เบื่อ นิ้วเรียวลูบไล้ปอยผมที่เปียกชื้นจากเหงื่อ ก่อนเลื่อนมาสัมผัสผิวแก้มอมชมพู ยิ้มน้อยๆมอบให้ โดยที่ไม่ลืมจะพูดคุยและใส่ใจกับทุกคำพูดของหลานชายของตน
“แล้วน้องนิดของคุณลุง หม่ำข้าวเที่ยงเยอะไหมครับ แอบเล่นซนจนคุณครูปวดหัวไหมครับ”
ถึงแม้ตัวเขาเองจะจบถึงระดับปริญญาสูงสุงในสายการศึกษา พร้อมทั้งมียศทางวิชาการนำหน้าชื่อ แต่ก็ไม่ต้องการกดดันหลานชายตัวน้อยให้เครียดกับตำราหรือวิชาการ สิ่งที่เขาต้องการมีเพียง น้องนิดไปโรงเรียนอย่างมีความสุข กลับจากโรงเรียนก็มีความสุข โดยจะถามทุกวันว่า วันนี้เจอกับความสุขอะไร เวลาของการเป็นเด็กมันน้อย เจ้าตัวยุ่งควรจะใช้มันให้คุ้ม เสียงหัวเราะขบขันเปล่งออกมาจากเขาทันทีที่น้องนิดเล่าเรื่องอาหารกลางวันกับเพื่อนคนสนิท ก่อนจะโน้มตัวกอดร่างกลมๆของหลานชาย
“คุนลุงหายเจ็บขาแล้วช่ะม่ะฮับ ไม่เจ็บนะฮับ น้องนิดซื้อขนมมาให้ด้วย พี่ทีเร็กซ์พาไปซื้อฮับ”
“ขอบคุณครับ ลุงเองกำลังหิวอยู่เลย เราไปทานกันในห้องพักของลุงนะครับ”
“ชวนพี่ทีเร็กซ์ด้วยนะฮับ น้องนิดจะดูการ์ตูนกับพี่ทีเร็กส์”
“พี่ทีเร็กส์ต้องกลับไปทำงานครับ น้องนิดอยู่กับลุงนะครับ สักพักเราต้องกลับบ้านกันแล้ว วันนี้น้องนิดอยากหม่ำอะไรครับ คุณลุงจะลงครัวเองเลยวันนี้ ตกลงไหมครับ”
“ข้าวผัดแฮมคับ เอาแฮมเยอะๆเลยยย น้องนิดชอบ เอ๊ะ!"
" น้าต้นนนน!! สะหวัดดีฮับ”
รุ่นน้องคนสนิท ต้น โผเข้ากอดหลานชายตัวน้อยอย่างเคยชิน ก่อนที่ ต้นจะจูงมือพาน้องนิดเดินตรงกับห้องพักส่วนตัวของ รุ่นพี่คนสนิท โดยไม่ลืมจะเรียกให้รุ่นพี่คนสนิทตามมา เก็บข้าวของเพื่อที่จะออกจากมหาลัยกลับไปที่บ้านพัก
************************************
ถึงแม้จะผ่านเวลาเลิกงานของคนเมืองมาแล้ว แต่บรรดาแสงไฟ และเสียงเครื่องยนต์ยังไม่ได้จางลง น่าสงสารชีวิตคนในเมืองใหญ่ ถึงจะได้ชื่อว่าอยู่ในเมืองหลวงแต่การดำเนินชีวิตช่างสวนทางกัน เวลาส่วนใหญ่มักจะหมดไปกับการเดินทางที่ใช้เวลานานเพราะการจราจรบนท้องถนน หรือไม่ก็ต้องแบกรับภาระค่าเดินทางที่เพิ่มขึ้น ถ้าเลือกที่จะลดเวลาการเดินทาง รอยยิ้มน้อยๆส่งผ่านเสมือนให้กำลังใจกับบรรดาชาวเมืองด้านล่างที่อยู่เต็มท้องถนนใหญ่ มือนุ่มบีบกระชับมือน้อยๆของหลานชาย ก่อนจะส่งยิ้มที่กว้างขึ้นตอบกลับรอยยิ้มกว้างสะท้อนฟันทุกซี่ของเด็กชายข้างๆกาย พร้อมโยกมือป้อมๆของหลานชายอย่างสนุกสนาน
ถือว่าเขาโชคดี ที่ได้ทำงานในมหาลัยแห่งนี้ นอกจากอยู่ใจกลางกรุงที่ล้อมรอบด้วยสิ่งอำนวยความสะดวกในเรื่องต่างๆแล้ว ยังมีโรงเรียนที่ขึ้นชื่อในคุณภาพให้น้องนิด แถมสวัสดิการห้องชุดคอนโดขนาดกลางภายในมหาลัยให้กับอาจารย์อย่างเขาได้ใช้ชีวิตอย่างไม่รีบร้อนไปพร้อมกับหลานชาย ปกติในวันธรรมดา อาจารย์ธวัชจะพักที่มหาลัย ส่วนวันหยุดสุดสัปดาห์มักพาหลานชายกลับไปพักผ่อนที่บ้านหลังน้อยๆในแถบชานเมือง
“เห็นไหมต้น พี่เดินได้คล่องแล้ว ไม่ต้องขับรถไปส่งที่หอหรอก แล้วหนักไหม มาให้พี่ช่วยถืออีกสักถุง”
“ครับ ต้นรู้แล้ว ต้นเห็นแล้ว พี่ธวัชจูงมือน้องนิดก็พอ ของที่ซื้อมาไม่ได้หนักเลย”
ระยะจากซุปเปอร์มาร์เกตมาถึงหอพักไม่ได้ไกลนัก แต่การเดินด้วยสองเท้าบวกกับบรรยากาศที่อบอ้าวจากไอท่อไอเสีย ทำให้รุ่นน้องคนสนิท หรืออาจารย์หนุ่มเลือดผสมจีนนี้ก็มีเหงื่อออกได้ ผมที่เคยเซตในช่วงเช้าเริ่มปกหน้าทำให้ดูอ่อนเยาว์ลดภาพของอาจารย์เนี้ยบและปากร้ายลงไป เหงื่อที่ปลายผมสะท้อนกับแสงไฟตามทางยิ่งทำให้ใบหน้าของชายหนุ่มรุ่นน้องน่ามอง ต้น หิ้วถุงพลาสติกใบใหญ่ด้วยมือทั้งสองข้าง เดินขนาบไปกับรุ่นนี้คนสนิท พร้อมทั้งพูดคุย ตอบคำถามหลานชายของรุ่นพี่ได้ด้วยตลอดทาง
“พี่ธวัช ต้นเดือนหน้า พี่จะไปงานอบรมชาวบ้านเรื่องการใช้สารเคมี หรือไปร่วมงานความร่วมมือจัดการปัญหาป่าชายเลนหรอครับ คงไม่ได้เหมาทั้งสองงานนะครับ”
“พี่ไปงานป่าชายเลน พี่ยุ เป็นคนขอให้พี่ไปเป็นตัวแทนของคณะเมื่อเช้านี้เอง อีกอย่างงานนี้มันแค่ 1 อาทิตย์คงจะฝากน้องนิดไว้กับญาติได้ ดีหน่อยสิ้นเดือนนี้น้องนิดสอบปลายเทอมพอดี ไม่งั้นคงต้องรบกวนต้นแล้วละ”
“ไม่รบกวนเลยพี่ธวัช เรื่องแค่นี้ ถ้าเทียบกับสิ่งต่างๆที่พี่ธวัชทำให้ต้น”
“ต้น....”
น้ำเสียงที่อบอุ่นแต่มั่นคง ดวงตาสะท้อนความจริงใจ มุมปากยกขึ้นเบาๆ อาจารย์ธวัชสบตากับรุ่นน้องคนสนิทอย่างเข้าใจ รอยยิ้มที่ขมขื่นจากวันวานเริ่มปรากฏ แต่ไม่ได้หนักหนาอีกต่อไปสำหรับวันนี้ของต้น
"คุงลุงครับ คุงลุง!"
“คุณลุงต้องใส่แฮมให้น้องนิดเยอะๆนะฮับ น้าต้นๆๆ ไส้กรอกชีสเยอะๆทำให้น้องนิดด้วยฮับ เอาเจลลี่ด้วยย วันนี้น้าต้นนอนด้วยไหมฮับ นอนนะ น้องนิดอยากดูการ์ตูนสองเรื่อง ไปฮับ รีบเดินๆๆ น้องนิดหิววว”
ความสดใสของเด็กชาย สลายความเศร้าหมองภายในที่ไม่เคยแสดงให้ใครเห็นและสัมผัสมันจากต้นจนหมดสิ้น แทรกมาด้วยเสียงหัวเราะและบทสนทนาที่เปลี่ยนไปตามใจเด็กน้อยคนเก่ง
**************************************
“สวัสดีค่ะ อาจารย์ธวัช”
“สวัสดีครับ อาจารย์ธวัช”
“อาจารย์ธวัช ”
รอยยิ้มปรากฎขึ้นเชิงทักทายตอบกลับบรรดานักศึกษาทั้งระดับปริญญาโท และเอกในห้องแลป ที่อยู่ภายใต้ความควบคุมของ อาจารย์ธวัช ทุกๆเช้าก่อนจะเริ่มทำกิจกรรมต่างๆของวัน อาจารย์หนุ่มวัยกลางคน จะเข้ามาทักทาย และติดตามผลการทดลองที่เกิดขึ้นทุกอย่าง ตลอดจนมีการรับฟังความคิดเห็น เสนอแนะเพื่อชี้ทางให้ผลการทดลองต่างๆออกมาสมบูรณ์มากขึ้น นอกจากเรื่องงานของลูกศิษย์แล้ว เรื่องส่วนตัวต่างๆ อาจารย์ธวัชก็พร้อมรับฟังและช่วยเหลือเป็นอย่างดี ยิ่งทำให้เป็นที่รักของนักศึกษา ตลอดจนใครๆต่างอยากจะได้อาจารย์หนุ่มเป็นที่ปรึกษาทั้งนั้น
“ทีเร๊กซ์ ตัวเร่งที่ใส่จากเปเปอร์ผลเป็นไงอย่างไรบ้าง ช่วยลดระยะเวลาการตั้งปฎิกิริยาไหม เอ๋ อาจารย์แก้แผนร่างของเราแล้วนะ ไปหยิบได้เลยอาจารย์วางไว้บนโต๊ะ นิว ตรวจดูสารรอบนี้หน่อยแล้วถ้าอะไรหมดก็จดใบเบิกได้เลย เปเปอร์ที่ให้ช่วยหา ส่งมาให้เมล์อาจารย์ได้เลยนะ ช่วงเช้านี้ใครมีอะไรจะปรึกษา ไปรอที่ห้องอาจารย์เลย เพราะช่วงบ่ายอาจารย์ไม่ว่างนะครับ เข้าประชุมยาวเลย วันนี้ ฝากที ไปรับน้องนิดเหมือนเดิมนะ ถ้าไม่เจออาจารย์ ฝากพาน้องนิดไว้กับอาจารย์ต้นด้วย”
“ได้ครับ อาจารย์ธวัช”
นักศึกษาป.โท ร่างเล็กที่สุดของแลปก้มหัวทำความเคารพเล็กน้อย ตอบกลับรอยยิ้มอันอบอุ่นจากอาจารย์ที่ปรึกษาของตน ก่อนที่อาจารย์หนุ่มวัยกลางคนจะกล่าวสั่งงานอีกสอง-สามประโยคแล้วเดินออกจากห้อง พร้อมกับรุ่นพี่ในแลปเดียวกัน
ที อ่านทบทวนแผนงานที่ร่างขึ้นวันนี้ของตนเอง เพื่อเช็คความถูกต้องอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นออกจากห้องเพื่อเตรียมตัวเริ่มต้น เริ่มทำงานของวันนี้.....
“คิวรันเอ็นเอ็มอาร์ช่วงสิบโมงสินะ”
เด็กหนุ่มนั่งจดบันทึกอีกเล็กน้อย แล้วลุกขึ้นจัดการเตรียมสารเคมีที่ได้จากปฎิกริยาไปทดสอบคุณภาพวิเคราะห์ ณ ห้องปฎิบัติการชั้นล่าง บรรดาเครื่องแก้วถูกวางไว้ในตะกร้าอย่างดี เสื้อแลปวางพาดบ่า พร้อมเคลื่อนตัวออกจากห้อง มุ่งตรงเข้าไปที่ลิฟท์ทันทีที่เปิดออก
ถึงแม้จะไร้รอยยิ้ม ท่าทีนิ่งๆไม่สนใจใคร แต่แว่นตาทรงกลมของเจ้าตัวกลับทำให้ ที ดูน่ารักมากกว่าเดิม
“ให้ตายเถอะ”
ที ตะโกนร้องในใจ เมื่อเห็นเลขชั้นของลิฟท์ขยับขึ้นชั้นบนแทนที่จะลงชั้นล่างไปยังชั้นที่ตัวเองต้องการ
ประตูเปิดกว้างขึ้นพร้อมกับรองเท้าหนังมันเงาจะก้าวเข้ามา แล้วเดินตรงไปที่หน้าแป้นหมายเลขต่างๆ ประตูปิดลงไร้เสียงสนทนา หรือทักทายใดๆ สายตาของ ที ยังคงมองต่ำลงก่อนจะ เคลื่อนไปมองหน้าประตูลิพท์ โดยไม่สนใจ มองสิ่งมีชีวิตใดๆอีก มือทั้งสองขยับบ้างเล็กน้อยเพื่อไม่ให้เกิดอาการเหมื่อยล้าจากการยกตะกร้าอุปกรณ์เครื่องแก้วที่บรรจุสารเคมีของตัวเอง
“เห้ย !”
เสียงอุทานหลุดออกมาริมฝีปากบางชมพูธรรมชาติของนักศึกษาหนุ่ม นิ้วมือทั้งสิบกำตะกร้าแน่นอย่างลืมตัวทันทีที่ไฟในลิฟท์ดับอย่างไร้สัญญาญเตือน เสียงกระตุกของเครื่องจักรดังก้องตอบมา เสียงหัวใจเต้นดังสะท้อนแข่งกับความมืด ในขณะเดียวกันกลับสูบฉีดให้ฮอร์โมนแห่งความตื่นตระหนกหลั่งมาทั่วร่างกาย
หัวใจที่เปรียบเสมือนเครื่องยนต์หลัก กำลังการสูบยิ่งสูง ยิ่งดัง ยิ่งเร่ง ให้ร่างกายตื่นตัว
ทั่วทุกรูขุมขนขยาย เหงื่อเริ่มไหลรินระบายความร้อนของเครื่องยนต์ พร้อมทั้งกระตุ้นจินตนาการ
ความกลัวเริ่มเข้าหา..... เพียงเสี้ยววินาที
"นักศึกษา!"
“นักศึกษาๆ คุณ ....อะ อ้าว! ไฟมาแล้ว นักศึกษา คุณโอเคนะ?”
ฝ่ามือใหญ่แตะบนบ่าน้อย เขย่าเพียงเบาๆแต่เหมือนโยนเชือกให้รับไว้ เสียงเรียกที่มั่นคง แลหนักแน่นกระชากให้
เขาหันมา ก่อนที่ไฟของลิฟท์จะกลับมาสว่างอีกครั้ง
ดวงตาคู่นี้ที่มองกลับสว่างกว่าไฟใดๆในความมืดที่ไร้สัญญาณ มือทั้งสิบของ ที ค่อยๆคลาย ดวงตาคู่ใสผ่านใต้แว่นตายังคงจ้องมองคนตรงหน้าอย่างลืมตัว
“พี่อานนท์ครับ ลิฟท์ตัวที่สองของคณะมันค้างครับ ผมไม่มั่นใจว่า ผมติดอยู่ชั้นไหน รบกวนพี่ช่วยติดต่อช่างให้ผมทีนะครับ ในลิฟท์มีเพียงผม กับนักศึกษาชายอีกนึงคนครับ รบกวนพี่ด้วยนะครับ ขอบคุณครับ”
ชายหนุ่มร่างใหญ่ เก็บมือถือของตน ก่อนจะพิงผนังลิฟท์อย่างใจเย็น และกวาดตามองนักศึกษาหนุ่มตัวเล็ก ที่ยังคงถือตะกร้าไว้แน่นแนบกับร่างกาย เพราะว่าอากาศภายในลิฟท์ไม่ถ่ายเท หรือเพราะอาการตื่นตระหนกกันแน่ ที่ทำให้ ที นักศึกษาหนุ่มมีหยดเหงื่อไหลไล้ลงผ่านผิวหน้าใสสะอาด แต่ทว่าแก้มกลับขึ้นสีแดงจางๆ ก่อนจะไล้ไปตามคออย่างช้าๆ แล้วบรรจบที่หน้าอกกว้างที่มีเสื้อคอปก ปกปิดร่างกายไว้
“อีกสักพักช่างจะมาจัดการ นักศึกษาวางตะกร้าลงก่อนได้นะ เธอคงเมื่อยน่าดู”
“มะ.. ไม่เป็นไรครับ”
“คุณจะไปรันเอ็นเอ็มอาร์หรอ? อยู่ภาคไหน?”
ไม่เพียงแค่พูด ชายหนุ่มร่างสูง แน่นอนสูงกว่าเขามาก ถ้าให้กะความสูง เขาคงอยู่ประมาณช่วงอกกว้างของอาจารย์หนุ่มคนนี้ได้.. อาจารย์แพท อาจารย์คนใหม่ของภาควิชา พ่วงด้วยใบปริญญาจากมหาลัยชื่อดังระดับโลก ชายหนุ่มก้าวเท้าเข้ามาใกล้ ก่อนจะก้มมองดูบรรดาอุปกรณ์เครื่องแก้วต่างๆภายในตะกร้าของเขา ที สะดุ้งตัวเล็กน้อยเมื่ออาจารย์หนุ่มของภาควิชาก้มมอง ผิวหน้าที่เนียน แลดูเป็นคนรักสุขภาพ ผมดำสนิท มีประกายมันเงาจากน้ำยาเซตทรงผม ทำให้นักศึกษาลอบมองอย่างไม่รู้ตัว.....
ก่อนที่ดวงตาของทั้งคู่จะหันมาประจบกัน อาจารย์กลับคว้ามือของ ที พร้อมทั้งบีบมือของเด็กหนุ่มเพื่อช่วยพยุงให้ตะกร้าอยู่อย่างมั่นคง มือข้างที่เหลือช่วยดันกำแพงลิฟท์ไว้ พยุงร่างกายให้มั่นคง กลิ่นหอมอ่อนๆที่เข้ามากระทบในประสาทสัมผัสของ ที ตอนนี้กลับได้สัมผัสกลิ่นนั้นมากขึ้น เมื่ออาจารย์หนุ่มเจ้าของกลิ่นหอมนี้ ขยับตัวเข้ามาใกล้จากแรงสะเทือนของลิฟท์นี้
“เห้ย เป็นไงมั้ง ไอแพท? ต้องให้ปลอบไหม”
“สบายมากครับ พี่อานนท์....... นักศึกษา คุณไม่เป็นไรนะ? ”
อาจารย์หนุ่มหันมาถาม ที หลักจากโต้ตอบกลับปลายเสียงจากประตูลิฟท์ที่กำลังถูกงัดด้วยบรรดาช่างที่รุมช่วยงานอยู่ เด็กน้อยทำได้เพียงพยักหน้าตอบโดยไม่ทันที่จะสบตามองตอบ ประตูลิฟท์เจ้าปัญหาก็ถูกเปิด เชื้อเชิญให้ออกไปข้างนอกอย่างปลอดภัย โดยมี อาจารย์หนุ่มอารมณ์ดีของคณะ ยืนยิ้มต้อนรับอยู่ อาจารย์อานนท์ พร้อมด้วยนักศึกษากล้ามโต ยืนประกบข้างกาย
“ถามอีกที แน่ใจนะ ว่าไม่ต้องปลอบ?”
“พี่อานนท์ ล้อผมเล่นเกินไปละ ปกติลิฟท์ค้างแบบนี้ประจำหรอครับ?”
“ก็ไม่นะ สงสัย... เพราะแกว่าชัวร์ เลยรับน้องไง อะ อ้าว ที เราก็ติดในลิฟท์ด้วยหรอ?”
“น้องทีของพี่!!!!!!!!”
เจ้าของเสียง เดินไปลาก นักศึกษาหนุ่มป.โทอย่าง ที แบบทันควัน พร้อมสำรวจทั่วทุกร่างกายของเขา
อาจารย์อานนท์ได้เพียงแต่กรอกตามอง พฤติกรรมที่ผิดกับรูปร่างอันกำยำของนักศึกษาในที่ปรึกษาป.โทปีสุดท้ายของตนเองอย่าง ซิน หรือซินดี้ ก่อนจะถอยหายใจเสียงดังแล้วยิ้มเชิงขบขันให้กับอาจารย์ข้างกายอย่างแพท ที่หันมองร่างของเด็กน้อยอย่างครุ่นคิด
“ตายแล้ว น้องที! ไม่เป็นไรนะลูก ดูสิ หน้างี้แดงไปหมด แต่น่ารักอ่า ใส่แว่นแล้วน่ารักกว่าเดิมอีก ขอพี่อุ้มกลับบ้านได้ไหมลูก ”
“น้อยๆหน่อยไอซิน ที เราโอเคนะ คิดว่าซวยละกัน เจอรับน้องเพราะไอแพทมัน”
“นักศึกษาคนนี้ เรียนภาคพี่อานนท์หรอครับ”
“ไม่ใช่เว้ย เรียนภาคเคมี ภาคแกไง เห็นตัวเล็กๆอย่างงี้นะ ตีเปเปอร์ตั้งแต่ป.ตรีนะเว้ย เด็กสุดที่รักของพี่ธวัชเขา
เราโอเคนะ ที? ร้อนหรอ หรือในลิฟท์มันอากาศน้อย ทำไมหน้าแดงเป็นตูดลิงเลย ”
เด็กหนุ่มในบทสนทนาได้แต่ก้มหน้า มียิ้มบ้างเป็นเชิงโต้ตอบ แพทขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อมองนักศึกษาตัวเล็กข้างหน้า
“คุณเป็นเด็กในที่ปรึกษาของ พี่ธวัชหรอ?”
“ครับ อาจารย์”
“ไปหาไรกินกันเถอะ แพท หิวแล้ววิ่งตามช่างให้แกมันเหนื่อยมาก ที เราจะไปห้องเครื่องมือใช่ไหมตามสบายเลยนะ ไอซิน เอ็งมานี้เกาะแกะน้องเขา ดูสิเด็กมันกลัวหมดแล้ว”
“อาจารย์อานนท์ บอกว่าชื่อ ซินดี้ ไม่ใช่ซิน บอกกี่รอบแล้วเนี่ยจารย์อ่า อาจารย์แพท อย่าเรียกซินนะครับ ให้เรียกซินดี้ ส่วนหนู น้องที โอเคนะคะ พี่เป็นห่วง”
“ผม ไม่เป็นไรครับ ผมขอตัวไปรันเอ็นเอ็มอาร์นะครับ สวัสดีครับ ลานะครับพี่ซินดี้ อาจารย์อานนท์ อาจารย์แพท”
เด็กหนุ่มกล่าวลา พร้อมก้มหัวเป็นเชิงไหว้ลาแทนมือทั้งสองที่ยังคงถือตะกร้าไว้ อาจารย์อานนท์รับคำกล่าวลาก่อนจะหันไปล้อเลียน รุ่นพี่ซินดี้ข้างๆกายตน พร้อมทั้งดึงให้อาจารย์แพทเข้ามาให้บทสนทนาโดยที่อาจารย์หนุ่มไม่ได้หันมาสนใจเด็กหนุ่มอีก ที รีบก้าวเท้าให้เร็วเพื่อมุ่งหน้าไปที่หมายแทน
*********************************************************
อาจารย์แพท x ที(เร๊กส์)
ความคิดเห็น