ฉันจะสนุกกับการเป็นตัวร้าย

"ทำไมรุ่นพี่ถึงได้เอาแต่ตำหนิฉันแบบนี้ล่ะคะ"

"ก็เพราะเธอมักจะทำแต่เรื่องไม่เอาไหนไงล่ะหัดตั้งใจทำงานแล้วก็พัฒนาฝีมือตัวเองซะบ้างนะ"

"พูดเกินไปแล้วนะไม่มีใครหรอกที่จะไม่เคยผิดพลาด"

"แต่ความผิดพลาดของเธอแม้เพียงน้อยก็อาจนำมาซึ่งความตายของคนไข้ได้นะชุตินา!"

"รุ่นพี่ใจร้าย...ก็นั่นเป็นเคสแรกที่ฉันได้เป็นมือหนึ่งในการลงมีดผ่าตัดนี่คะ ถึงจะมีปัญหาไปบ้างแต่ก็ผ่านมันไปได้ด้วยดีไม่ใช่เหรอทำไมต้องมาฮือๆ"

ฉันเหนื่อยใจกับผู้หญิงคนนี้จริงๆเธอจบแพทย์มาได้ยังไงกันนะ ทั้งความประมาททั้งความซุ่มซ่ามทุกอย่างที่มันปรากฏในห้องผ่าตัดช่างย่ำแย่...

"หยุดร้องไห้ได้แล้วเก็บน้ำตาของเธอเอาไว้คอยไปดูอาการของคนไข้ตัวเองนู่น"

พอกันทีฉันเองก็ควรจะกลับบ้านได้แล้วสุดสัปดาห์นี้ฉันยังมีนัดกับแฟนซะด้วยสิเราจะไปเที่ยวทะเลด้วยกันมันต้องเป็นทริปที่ดีแน่ๆแทบจะอดใจรอไม่ไหวแล้ว

สุดสัปดาห์

"แมทธิวรอนานไหมคะ"

"ไม่เลยผมพึ่งมาเหมือนกันงั้นเราไปกันเลยไหมอลิสา"

"ค่ะ"

ความสุขคือสิ่งเดียวที่ฉันรู้สึกได้ในตอนนี้การที่ได้อยู่กับคนที่รักเราเนี่ยทำให้รู้สึกอบอุ่นหัวใจจริงๆเลยนะแต่ทว่า

"บังเอิญจังเลยนะคะรุ่นพี่ก็มาเที่ยวทะเลเหมือนกันเหรอคะเนี่ย?"

"ชุตินาทำไมเธอมาอยู่ที่นี่?"

"ก็พอดีว่าเป็นวันหยุดนะคะเลยอยากจะมาเที่ยวทะเลแหะๆ"

รอยยิ้มที่สดใสเป็นประกายเจิดจ้าเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนที่ปลิวไสวไปกับสายลมดวงตาสีฟ้าครามที่เปล่งประกายราวกับมีกลุ่มดาวเล็กๆอยู่ในนั้น

มันทำให้ฉันรู้สึกหงุดหงิดกับความบังเอิญที่เหมือนจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญ...

"ชุติมาก็มาด้วยเหรอ?ครับเนี่ย"

"สวัสดีค่ะคุณแมทธิวไม่ได้เจอกันตั้งนานมาเที่ยวกับรุ่นพี่นี่เองแหมทำเอาคนไม่มีแฟนอย่างชุน่าอิจฉาเลยนะคะ"

"ฮ่าฮาอย่าพูดแบบนั้นเลยครับถ้าหากน้องชุอยากมีแฟนจริงๆแล้วก็น้องชุคงมีไปนานแล้วแหละครับ"

ไอ้บรรยากาศแบบนี้มันอะไรน่าหงุดหงิดชะมัดฉันไม่สามารถเข้าไปแทรกในบทสนทนาของพวกเขาได้เลยทริปเที่ยวที่ตั้งใจว่าจะไปกันแค่สองคนกลับมีชุติมาตามติดพ่วงมาด้วย

โอ๊ยนี่มันเรื่องบ้าอะไรกันล่ะเนี่ย...

"อาหารทะเลอร่อยมากเลยว่าไหมคะรุ่นพี่คุณแมทธิวชุพึ่งเคยมากินอาหารทะเลอร่อยๆแบบนี้เป็นครั้งแรกเลยค่ะแถมยังได้มาเดินเล่นริมทะเลในบรรยากาศแบบนี้อีก"

"ดีใจที่น้องชุชอบนะครับ"

เอาเข้าไปคุยกันเข้าไปทั้งๆที่ฉันก็มาด้วยแต่ไม่มีช่องว่างให้ฉันพูดเลยคงจะมีแต่มือถือนี่ละมั้งที่ทำให้ฉันรู้สึกคลายความเหงาลงไปได้เฮ้อ

"พอเดินมานานแล้วรู้สึกไม่ขาจังเลยค่ะคุณแมทธิวรุ่นพี่เราไปหาที่นั่งตรงนู้นกันเถอะค่ะ"

มีบทให้ฉันพูดหน่อยนึงแล้วสิ

"นี่เธอจะนั่งกับพื้นทรายเหรอ? ไม่คิดว่าเม็ดทรายพวกนั้น..."

"รุ่นพี่คะไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยก็แค่เมล็ดทรายเองไปนั่งเล่นกันเถอะค่ะชุเมื่อยขาจะแย่แล้ว"

"ผมว่าก็ดีนะเดี๋ยวผมกลับไปที่รถเอาเครื่องดื่มมาให้พวกคุณดีกว่ารอแป๊บนะ"

"เดี๋ยวก่อนแต่ว่า..."

ความกระตือรือร้นของแมทธิวทำฉันอยากจะบ้าตายจนสุดท้ายฉันต้องทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นทรายภายใต้พระอาทิตย์ที่ใกล้จะตกดิน

"ผมเอาเครื่องดื่มมาให้แล้วดื่มกันสักหน่อยสิ"

"ว้าวขอบคุณนะคะคุณแมทธิวฉันชอบน้ำสตอเบอรี่มากเลยค่ะ"

"ครับดีใจที่ผมหยิบมาถูกอันที่น้องชุชอบนะ"

หัวเราะคิกคักดูมีความสุขกันดีแฮะฉันควรจะปี๊ดแตกแล้วปาขวดน้ำอัดลมใส่หน้าเขาเลยดีไหมนะ? ไม่สิปีนี้ฉันก็ อายุตั้ง 28 แล้วฉันไม่ควรจะใช้อารมณ์ช่างเถอะ

"ว่าแต่นั่นมันกล่องอะไรน่ะ?"

"อ๋อนี่นะเหรอ?ไม่มีอะไรหรอกก็แค่กล่องใส่ของธรรมดาน่ะผมเอาติดมาด้วยเฉยๆ"

เขาพูดกับฉันแบบนั้นด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มก่อนที่จะขอให้ฉันถ่ายรูปของเขา กลับพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดิน ก็นะแฟนขอทั้งทีฉันจะไม่ยอมถ่ายรูปให้ได้ยังไงล่ะ เขาถอยหลังไปเรื่อยๆก่อนที่จะตะโกนมาถามฉันว่าได้มุมดีๆไหม

"อยากขยับสิคืนขยุกขยิกแบบนั้นเดี๋ยวลูกก็ออกมาไม่สวยหรอก"

ฉันตั้งอกตั้งใจจนไม่สนสิ่งรอบข้างพยายามโฟกัสกับภาพที่อยู่เบื้องหน้ามันเป็นนิสัยของฉันที่เคยชินไปเสียแล้วเมื่อฉันตั้งใจจะทำอะไรสักอย่าง

ในตอนนั้นฉันก็ถูกเล่นงาน

จึก!

"โอ๊ยเจ็บอะไรอ่ะ!"

มือถือของฉันที่เปิดการถ่ายรูปเอาไว้ร่วงตกปักพื้นทรายดวงตาของฉันมองหาบางสิ่งบางอย่างที่ได้เข้ามากัดฉันที่ต้นขา แย่แล้ว...

"แมทธิวฉันโดนงูทะเลกัดช่วยฉันด้วย!"

แมทธิวเขารีบวิ่งกลับมาแต่ว่า...

"อ่า...แย่หน่อยนะกว่าเราจะไปหาหมอทันคุณก็คงจะตายด้วยพิษนั่นก่อนแล้วล่ะ"

"เดี๋ยวก่อนทำไม? คุณ...คุณเป็นสัตวแพทย์นี่คุณต้องรู้วิธี..."

อ่า...

"รุ่นพี่เราอยู่ไกลจากที่จอดรถมากเลยนะคะแถมหาดแถวนี้ก็เปลี่ยวจนแทบไม่มีใครสัญจรมาเลยโดยเฉพาะตอนค่ำๆแบบนี้นะค่ะ"

"พวกเธอ...บ้าเอ้ย!"

ฉันต้องควบคุมการหายใจและหาบางสิ่งมารับต้นขาเอาไว้ก่อน!ฉันยังมีเวลาเชือกหรืออะไรก็ได้ฉันต้องหา...

หัวใจของฉันมันเต้นเร็วยิ่งกว่าเดิมในขณะที่หูของฉันก็ได้ยินเสียงพวกเขาหัวเราะคิกคักกันบ้าเอ้ย!บ้าเอ้ย!

"มีใครอยู่แถวนี้ไหมคะ!ใครก็ได้!"

...บ้าเอ้ย...

ตูบ!

เงียบจัง...

ที่นี่ที่ไหนกันฉันนอนอะไรตรงนี้? ไม่สิ! ฉันโดนงูทะเลกัดนี่? แต่ทำไมเอ๊ะ?ไม่มี...ฉันไม่มีแผลอะไรเลยหายแล้วงั้นเหรอ? หมายความว่ายังไงนี่มันเรื่องอะไรกันแน่? ฉันแน่ใจว่าไม่ใช่ฝันนะ

"ใช่คุณไม่ได้ฝันเหตุการณ์ก่อนหน้านี้มันคือเรื่องจริงในโลกของคุณ"

....

"อะไรไม่ตกใจเหรอ? อย่างน้อยคุณควรจะตกใจนะแล้วก็ถามผมสิว่าที่ผมพูดไปก่อนหน้านี้มันหมายความว่ายังไงอะไรประมาณนั้น"

"ฮ่าๆฉันตกใจจนแทบบ้าเลยนะจะมีอะไรให้ฉันตกใจไปมากกว่านี้ไหมล่ะ อยู่ๆก็มาโผล่ที่ไหนไม่รู้แถมยังมีคนใส่ชุดขาวประหลาดๆแบบนี้มาคุยด้วยอีก"

"ชุด...ชุดขาวประหลาดๆงั้นเหรอ!?บนสวรรค์น่ะมันเป็นที่นิยมมากเลยนะครับ!"

"อ่า...สวรรค์แสดงว่าฉันตายแล้วสินะ"

"นี่คุณยอมรับง่ายไปไหมครับเนี่ยอย่างน้อยก็..."

"ฉันเป็นหมอฉันเชื่อในวิทยาศาสตร์ค่ะแต่ว่าสิ่งที่ฉันกำลังเผชิญอยู่ตอนนี้น่ะมันเหนือกว่าสิ่งที่วิทยาศาสตร์จะอธิบายแล้วจะทำยังไงคะ"

"ขอโทษครับ..."

"สรุปว่าฉันตายแล้วแล้วตอนนี้ก็อยู่บนสวรรค์แล้วยังไงต่อคะ? ต้องมาตัดสินโทษแล้วส่งไปลงนรกอะไรอย่างนี้เลยไหม?"

"เออเดี๋ยวก่อนจะเข้าเรื่องยังไงดีล่ะเนี่ย"

"อะแฮ่ม! จริงๆแล้วคุณก็ควรจะได้รับการตัดสินโทษตามกฎในโลกของคุณนั่นแหละเพียงแต่ว่าผมรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมน่ะ ก็เลยเข้าไปแทรกแซง"

"แล้ว"

"ผมเฝ้ามองดูชีวิตของคุณมาตั้งแต่เล็กๆผมได้เห็นความพยายามของคุณและผมรู้สึกว่าสิ่งที่คุณทำไปมันไม่ได้รุนแรงร้ายกาจถ้าเทียบกับของคนอื่นๆคุณก็แค่เป็นคนตรงไปตรงมาถึงในบางครั้งจะพูดจาทำร้ายจิตใจของคนอื่นไปบ้าง แต่ถ้าลองคิดดูดีๆคุณก็พูดเพื่อเตือนสติพวกคนเหล่านั้นทั้งนั้นเลย"

"แล้ว..."

"ผมจึงอยากให้โอกาสคุณได้ไปเกิดในโลกใบอื่นครับ"

"ไม่เอาฉันไม่อยากเกิดใหม่ค่ะจะต้องมาเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่อีกครั้งงั้นหรอพอเหอะแค่คิดก็เหนื่อยแล้วค่ะ"

"อย่าพูดแบบนั้นสิครับ! คุณต้องชอบแน่ๆรู้จักโลกแห่งดาบและเวทมนตร์ไหม? แค่ฟังดูก็น่าสนุกแล้วใช่ไหมล่ะ? ผมจะให้คุณไปเกิดใหม่ในโลกสุดแฟนตาซีแล้วจะได้พบเจอสิ่งที่ในโลกของคุณไม่มีด้วยตัวคุณเองเพราะงั้นต้องสนุกมากแน่ๆ"

....

"ทำไมทำหน้าตาเบื่อโลกอย่างนั้นล่ะครับผมพูดจริงนะผมอยากให้โอกาสคุณได้ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่! และแน่นอนว่าผมจะไม่ลบความทรงจำในชาตินี้ของคุณคุณสามารถนำความรู้ของคุณไปใช้ที่โลกอื่นได้! แน่นอนว่าจะไม่ให้ไปแต่วิญญาณอย่างเดียวผมจะให้ความสามารถพิเศษติดตัวคุณด้วยนะครับ"

"ว้าว...น่าตื่นเต้นนะ...เหมือนกำลังเจอมิจฉาชีพที่หลอกให้ซื้อพวกอาหารเสริมไร้ประโยชน์อยู่เลย"

"มิจฉาชีพอะไรกันครับผมเป็นเทพนะ! โอกาสแบบนี้น่ะมันมีไม่บ่อยหรอกนะครับ"

"แต่ในนิยาย โรแมนแฟนตาซีฉันเคยอ่านมาบ่อยเลยนะ แบบที่หลอกให้วิญญาณไปเกิดใหม่แล้วใช้ชีวิตลำบากลำบนหรือไม่ก็ให้ไปสวมบทเป็นนางร้ายสายกับใจจนในที่สุดไปคว้าใจพระเอกพระรองอะไรเทือกนั้นน่ะ"

"อันนั้นบันไดนิยายครับแต่อันนี้น่ะมันคือของจริงคุณน่ะมีสิทธิ์เลือกเองได้ว่าจะใช้ชีวิตแบบไหน..."

"งั้น...ก็พูดแบบนี้อีกรอบแต่ขออย่าหลบสายตากันได้ป่ะคุณเทพ"

"เอ่อ...ใครหลบตา"

....

"อ่าก็ได้ๆ...ผมยอมแล้วผมเพิ่งจะเคยเจอวิญญาณที่เป็นคนอย่างนี้ครั้งแรกเลยจริงๆให้ตายเถอะ"

"อย่างไหนล่ะคะคุณเทพ"

"เอาเป็นว่าคุณจะไปหรือไม่ไปครับถ้าคุณไม่ไปผมก็จะส่งคุณกลับไปโลกเดิมแต่...

คุณจะต้องไปชดใช้กรรมนะครับเพราะว่าผู้หญิงปากร้ายอย่างคุณน่ะสร้างศัตรูไว้มากเลยถึงจะไม่ได้ทำร้ายร่างกายแต่คุณก็ใช้ปากของคุณทำร้ายจิตใจของผู้อื่น เพราะฉะนั้นถึงคุณจะเป็นหมอและช่วยชีวิตผู้คนมากมายตรงนี้ก็ลบล้างกันไม่ได้ครับคุณต้องไปตกนรก ทบต้นทบดอกก็ร้อยล้านปีเห็นจะได้

จากนั้นคุณก็จะต้องไปเกิดเป็นไก่เป็นปลาเป็นหมึกตามสัตว์ที่คุณกินเพราะการนับสนุนการฆ่าสัตว์ถือเป็นบาป ดังนั้นคุณต้องชดใช้ด้วยการเกิดเป็นสัตว์เหล่านั้นแล้วให้คนอื่นกินคุณต่อไปครับ"

"จะบ้าเหรอฉันไม่ได้สนับสนุนสักหน่อยของเขาทำมาขายฉันก็แค่ซื้อมากินเองนะคะ"

"ถ้าไม่มีคนกินก็ไม่มีคนขายครับใครเขาจะไปหาของที่คนไม่กินมาขายกันล่ะครับคนขายก็มีบาปส่วนคนขายคนกินก็มีบาปส่วนคนกินครับถึงคุณจะไม่สนับสนุนก็เหมือนกับสนับสนุนนั่นแหละครับมันคือห่วงโซ่"

"บ้าที่สุดนี่มันอะไรกันเนี่ยตกนรกเป็นเวลา ร้อย ล้านปียังไม่พอ!ยังต้องมาเกิดเป็นสัตว์ให้คนอื่นเขาจับกินอีก!"

"เข้าใจแล้วฉันจะไปเกิดใหม่ที่ต่างโลก"

"ถือเป็นการตัดสินใจที่ดีครับ! ผมหวังว่าคุณจะสนุกกับการเป็นนางร้าย..."

!?

"หมายความว่ายังไงคะ?"

เป๊าะ(เสียงดีดนิ้ว)

วาบ~~

"แล้วพบกันใหม่ครับ...คุณณัชชา"