(exo) OH! YES KAIHUN | Dusk Till Dawn

ลำดับตอนที่ #34 : AyahSoo ✥ | SKIN, BLOOD, SWEAT AND TEARS

M

SKIN, BLOOD, SWEAT AND TEARS

    เที่ยงคืนยี่สิบนาที ...

    กลางดึกของคืนวันเสาร์ที่ 23 และเพิ่งจะเข้าสู่วันอาทิตย์ที่ 24 มกราคม 2016

    โอ เซฮุน เดินออกจากบ้านของตัวเอง ขึ้นรถยนต์ส่วนตัวและขับออกไปจากหมู่บ้าน ...

    พนักงานรักษาความปลอดภัยวัยกลางคนที่คณะกรรมการหมู่บ้านจ้างไว้หลังจากเกิดการโจรกรรมทรัพย์สินในช่วงสองเดือนที่ผ่านมา มองตามความเคลื่อนไหวซึ่งหาได้ยากในเวลานี้ตาไม่กระพริบและเขาก็เห็นชายหนุ่มคนหนึ่ง ... สูงไม่ต่ำกว่าหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร รูปร่างผอมบาง ไหล่กว้าง มีผิวขาวจัด หน้าตาหล่อเหลา แต่งตัวดี เขามีผมสีดำสนิทและไว้ยาวจนแทบจะปรกหน้าซึ่งเกือบกลืนไปกับสีของท้องฟ้าในค่ำคืนนี้

    ผู้ชายคนนั้น ซุกมือทั้งสองข้างลงในกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ตของตัวเอง เขาเดินก้มหน้าเงียบๆด้วยจังหวะมั่นคงไปที่รถยนต์รุ่นแปลกๆของเขากับเพื่อนร่วมบ้านอีกคนหนึ่ง อากาศคืนนี้เย็นจัดจนดวงตาเปล่ามองเห็นลมอุ่นพ่นออกมาจากริมฝีปากของผู้ชายคนนั้นอย่างชัดเจนก่อนเขาจะเปิดรถ เข้าไปนั่งประจำที่นั่งคนขับแล้วเสียงเครื่องยนต์ก็ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัดในกลางดึก

    อึดใจถัดมาพนักงานรักษาความปลอดภัยก็ตัดสินใจนั่งลงในที่สุด เขาจดทะเบียนรถยนต์และเวลาที่ชายหนุ่มออกจากหมู่บ้านลงในใบบันทึกประจำวันตามหน้าที่ ก่อนจะตัดสินใจได้ในที่สุดว่า ชายหนุ่มอาจจะเป็นคนเพียงหนึ่งเปอร์เซ็นต์ที่นอนไม่หลับหรือเพียงต้องการแค่ออกไปหามื้อดึกกินเท่านั้น

‘แต่งรถซะเฟี้ยวเชียวนะ แถวนี้ดึกๆรถมันขับกันแรง ขับช้าๆล่ะ ไอ้หนุ่ม’

‘ครับลุง’ โอ เซฮุนรับคำเรียบๆพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า

    และเชฟโรเลต อิมพาลาสีดำก็ขับผ่านป้อมรักษาความปลอดภัยหน้าหมู่บ้านไปอย่างไม่มีอะไรผิดปกติ

    ในเวลา ...  เที่ยงคืนยี่สิบห้านาที

----------

กลางดึกในคืนวันเสาร์ที่ 23 มกราคม 2016 ...

         จงอินกับเซฮุนพบว่าพวกเขากำลังใช้เวลาเรื่อยเปื่อยด้วยกันภายในห้องนั่งเล่นอันเงียบสงบในบ้านเดี่ยวขนาดเล็กที่พวกเขาเป็นเจ้าของร่วม โทรทัศน์ภายในห้องนั่งเล่นถูกเปิดทิ้งไว้ นักข่าวกำลังรายงานเกี่ยวกับคดีฆาตกรรมปริศนาซึ่งกำลังเป็นที่สนใจของสังคมอยู่ในตอนนี้ ‘พบศพเด็กนักเรียนห้าคน ถูกฝังทั้งเป็นในป่าย่านชานเมือง แต่ศพทั้งห้ากลับไม่มีร่องรอยของการต่อสู้หรือความรุนแรงนอกจากหลักฐานทางกายภาพที่บ่งชี้ถึงอาการขาดอากาศหายใจเท่านั้น’

คดีนี้ดึงความสนใจจากชายหนุ่มทั้งสองได้ไม่ยากเพราะทั้งคู่นั้นต่างก็เป็นแฟนพันธ์แท้ของซีรีส์สืบสวนเกี่ยวกับเรื่องลึกลับอย่าง ‘Supernatural’ ฮัลโลวีนปีที่ผ่านมาพวกเขาก็แต่งตัวเป็น ‘สองพี่น้องวินเชสเตอร์’ถึงแม้จงอินจะคิดว่าแคสเทียล เทวทูตตกสวรรค์ ตัวละครหลักอีกตัวจะเท่กว่าดีน วินเชสเตอร์ก็ตาม แต่เขาก็ขัดใจเซฮุนไม่ได้เสียที ดังนั้นการสวมบทบาทสืบคดีฆาตกรรมผ่านข้อมูลทางอินเตอร์เน็ตจึงเป็นกิจกรรมร่วมที่คนทั้งคู่โปรดปรานอยู่เสมอ

แน่นอนว่า เซฮุนคิดว่าเรื่องประหลาดนี้มันเกิดจากฝีมือของสิ่งที่เหนือธรรมชาติ แต่จงอินยังเชื่อครึ่ง ไม่เชื่อครึ่ง ในขณะที่คนทั้งคู่นั่งตรงข้ามกันและมีโต๊ะกาแฟตัวเล็กๆกั้นอยู่ เขายังคงให้ความสนใจกับเสียงของนักข่าวในโทรทัศน์ ส่วนเซฮุนจมอยู่กับแลปท็อปของตัวเอง ปากพึมพำเกี่ยวกับรายละเอียดที่หญิงสาวในจอแก้วไม่ได้พูดถึง พร้อมๆกับเสียงคลิ๊กเม้าส์สลับไปมา

จงอินเลื่อนสายตาขึ้นมองนาฬิกาบนผนัง

เที่ยงคืนแล้ว ...

ชายหนุ่มรู้สึกว่าร่างกายต้องการพักผ่อน แต่ผลจากการเสพย์ข่าวและรูปการตายอย่างน่าอนาถของเด็กทั้งห้าคนกลับติดตาจนทำให้เขานอนไม่หลับ ยังคงคิดซ้ำไปซ้ำมาเกี่ยวกับรายละเอียดของคดีนี้อย่างอดไม่ได้ ตอนนี้ตำรวจจะทำอะไรกันอยู่ พวกเขาจะรู้ไหมว่าการนอนหลับในยามค่ำคืนเท่ากับการเสี่ยงให้มีศพที่หกและไม่ควรปล่อยให้มันเกิดขึ้นในขณะที่ยังควบคุมอัตราการตายได้เพราะเท่านี้ก็มีคนสูญเสียมากพออยู่แล้ว

แต่ ... แน่นอนว่าพวกเขารู้อยู่แล้ว

พวกเขาเป็นตำรวจนะ ให้ตายสิ!

บางทีเขาก็อดคิดไม่ได้ว่า ... สำหรับการสูญเสียมันน่าจะมีการเตือนล่วงหน้า บางอย่างที่บอกเราให้เตรียมตัวเพื่อที่จะรับมันได้ให้ เพื่อให้ตัวเองเข้มแข็ง ต้องอยู่ต่อไปให้ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม แต่มันไม่มี ... ไม่เคยมี ทุกๆวันผ่านไปก็แค่เพียงวันหนึ่งวันในชีวิตอันยาวนานของคนเรา เป็นแค่คืนวันเสาร์และเช้าวันอาทิตย์ที่สุดแสนจะธรรมดา

กว่าจะรู้ตัวอีกทีจงอินก็ขึ้นไปนั่งอยู่บนโซฟาหน้าทีวีเป็นที่เรียบร้อย จำได้ว่าตัวเองสั่งให้เซฮุนไปนอนด้วยน้ำเสียงแหบห้าวเต็มไปด้วยความเหน็ดเหนื่อยอย่างเห็นได้ชัด ชายหนุ่มอีกคนทำเพียงเงยหน้าขึ้นจากแลปท็อปแล้วจ้องมองด้วยสายตาที่ทำให้จงอินยิ้ม แต่วินาทีถัดมาเซฮุนกลับสั่นศีรษะ ฝ่ามือคลิกเม้าส์อีกสองสามรอบก่อนร่างสูงโปร่งจะลุกขึ้น บิดขี้เกียจด้วยท่าทางคุ้นเคยแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างเงียบๆ

จงอินนั่งแช่อยู่บนโซฟาอีกพักหนึ่งก่อนจะตัดสินใจหยิบรีโมทขึ้นมาปิดโทรทัศน์ แล้วลุกขึ้นเดินตรงเข้าไปที่ห้องนอนเช่นกัน ระหว่างเดินไปนั้นเสียงน้ำไหลจากห้องน้ำทำให้จงอินจินตนาการว่าอีกฝ่ายกำลังทำอะไรอยู่ ... คืนนี้ช่างเป็นคืนที่เงียบสงบ ทั้งอากาศเย็นๆและบรรยากาศของย่านชานเมืองแถวบ้านหลังเล็กของพวกเรา

สิบนาทีต่อมา ในตอนที่จงอินคิดว่าตัวเองกำลังจะเคลิ้มหลับ แรงเขย่าเบาๆที่ไหล่ก็ทำให้ชายหนุ่มตื่นเต็มตาอีกครั้งจนได้และทันเห็นร่างสูงโปร่งของคนรักยืนอยู่ข้างเตียง เซฮุนก้มหน้ามองเขาด้วยรอยยิ้ม ในมือข้างหนึ่งมีกุญแจรถเชฟโรเลต อิมพาลา ซึ่งแน่นอนว่าลูกรักของเราเหมือนกับรถของดีน วินเชสเตอร์ ไม่มีผิดเพี้ยน ส่วนมืออีกข้างก็กำลังกำแจ็คเก็ตหนังตัวโปรดอยู่

‘จะออกไปไหน?’ เขาได้ยินเสียงตัวเองถาม

‘หิวน่ะ ว่าจะออกไปหาอะไรกินแถวปั๊มตรงถนนใหญ่สักหน่อย’ เซฮุนตอบเป็นปกติ ในขณะที่เขามองนาฬิกาบนผนังก่อนจะบอกว่า ไม่อยากให้ออกไป

‘ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ฉันก็ออกไปหาอะไรกินดึกๆเป็นประจำอยู่แล้ว แถวนี้ไม่มีอะไรหรอก’ เซฮุนย้ำในขณะที่กำลังสอดแขนเข้าไปในเสื้อแจ็คเก็ต

‘ตามใจ แต่อย่าซิ่งล่ะ ถ้าคราวนี้นายเอาลูกรักฉันไปเสยฟุตบาทอีกรอบ กลับมาฉันเอานายตายแน่’

อีกฝ่ายหัวเราะเบาๆแล้วเดินกลับมาดึงผ้าห่มคลุมตัวให้เขา ‘แล้วจะซื้อของชอบมาฝากนะ’

จงอินพยักหน้าก่อนชายหนุ่มจะดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้า รู้สึกว่าเซฮุนก้มลงมาใกล้แล้วตามมาด้วยเสียงจุ๊บเบาๆดังอยู่ข้างแก้ม อีกฝ่ายตีหน้าผากใต้ผ้าห่มของเขาเบาๆเป็นเชิงบอกลา อึดใจถัดมาเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น เขาดึงผ้าห่มลงและทันได้เห็นแผ่นหลังเรียบตรงของคนรักเดินออกไปจากห้องนอน

ตรงสู่ความเย็นยะเยือกในกลางดึกของเดือนมกราคม

‘อย่าลืมนมโกโก้นะ!’ จงอินตะโกนไล่หลังก่อนจะยั้งตัวเองไว้ได้ทัน จู่ๆก็นึกอยากอะไรหวานๆมากกว่าความอิ่มท้องจากอาหารมื้อดึก

เสียงประตูปิดลง ...

ชายหนุ่มมองนาฬิกาอีกครั้ง ...

เที่ยงคืนยี่สิบนาที ... เข้าสู่ช่วงเช้าของวันอาทิตย์ที่ 24 มกราคม 2016

และมันก็เป็นครั้งสุดท้าย ที่เขาได้เห็น โอ เซฮุน ...

----------

ฝากติดตามด้วยนะคะ

ร้อยเปอร์เซ็นต์เต็มๆเจอกันในเล่มน้า

ขอบคุณมากค่ะ ♥

AyahSoo