พรหมลิขิตรักเรา

ลำดับตอนที่ #2 : แล้วเราก็..รู้จักกัน

���� แล้วสายตา 6 ข้าง 3 คู่ ของสามสาว ก็ต้องหันไปมองต้นเสียงเป็นทางเดียวกัน...ใครวะแม่ง...ขวามผ่าซากมั่กๆๆๆ

แล้วปากที่ไวกว่าสมองของฉันก็เริ่มขึ้น

อันที่จริงมันก็ไม่ได้เจ็บเท่าไหร่หรอก...แต่แค่สงสัยว่าทำไมต้องเป็นเทอด้วยที่เราต้องเจอถึง 3 ครั้งแล้วนะเช้านี้อ่ะ..

ทำอย่างกับเราอยากจะเจอเธออย่างนั้นแหละ

อึ้งๆๆๆๆ

อ้าว..พูดแบบนี้ก้ไม่ค่อยจาสุภาพนะ...เสียงของเฟริ์นที่เริ่มจะดูแข็งขึ้น....อันที่จริงเฟริ์นเป็นคนที่ใจเย็นมากที่สุดในกลุ่มเพราะว่าในกลุ่มแต่ละคนนั้นร้อนกันสุดๆ

ไม่สุภาพตรงไหน...(แม่งถามพร้อมสายตาที่กวน...สุดๆๆ)

ก็แค่เดินชนทำไมต้องทำหน้า ทำตาแบบนี้ด้วย อีกอย่างไอ้ออมมันก็ขโทษแล้วจะเอาไงกับมันอีกมันไม่ได้ตั้งใจซักหน่อย

แล้วเคยตั้งใจทำอะไรมั่งล่ะ..

อึ้งๆๆๆรอบที่สอง......ถ้าจะนับอีตานี่เป็นคนเดียวที่กลุ่มของฉันเจอแล้วงงสุดๆว่ายังมีคนที่ขวานผ่าซากแบบนี้อยู่ในโลก

"ทำไมต้องถามแบบนี้"...ก่อนที่เฟริ์นจะมีอารมณ์ไปมากกว่านี้ฉันเองต้องรีบห้ามทัพเพราะว่าเวลาที่มันโมโหไม่ว่าผู้หญิงหรือผู้ชายมันสามารถที่จะมีเรื่องได้ตลอดเวลายิ่งเป็นเรื่องของเพื่อนๆในกลุ่มแล้วมันลุยแหลก อันที่จริงไม่ใช่เฟริ์นคนเดียวที่พร้อมลุยแหลกหากเพื่อนในกลุ่มของเรามีปัญหา..แต่เป็นพวกเราทุกคนต่างหาก..

แค่เดินชน..สองครั้งทำไมนายต้องทำเป็นเรื่องด้วย..เราก็ขอโทษแล้วนายแล้วนะจะเอาไงอีก....ฉันพูดพร้อมเสียงที่สั่นแบบไม่เคยเป็นมาก่อนเพราะตั๊กยื่นมาอมาจับแขนดพื่อเป็นการให้กำลังใจพร้อมกับถามฉันว่า� "มึงไหวป่ะ"��

อืออ...ฉันตอบตั๊กแค่สั้นๆๆ

เฮ้ย....ฮัลโหลเพื่อนสาวทำไรกันวะ..เสียงของไอ้ฝน...มันพร้อมกับความสวยบนหน้า

อ้าวมีไรกัน..เครียดเลย...
อ้าวเฮ้ยไอ้ด๊อก...มรึงว่ายืนทำไร.....ตรงนี้วะ

นี่มึงรู้จักมันหรอ...ไอ้ตั๊กถามพร้อมมองหน้าไอ้ฝน

เออ....แม่งเพื่อนกูตอน ม.ต้นเอง

เพื่อนมึงปากเสียดีว่ะ...ฉันเองพูดแต่ตาก็จ้องอยู่หน้าของคนที่กำลังจะเรื่องด้วย

เรื่องไรกันวะ..กูงงว่ะ..ไอ้ด๊อกมึงไปปากเสียใส่เพื่อนกูไม

ป่าว..ก็แหย่เล่นไม่คิดว่าผู้หญิงห้องนี้จะคิดมาก

ห้องนี้..นี่อย่าบอกนะว่าพวกเราอยู่ห้องเดียวกัน

ใช่...คำตอบห้วนสั้น ของอีตาหน้าโหด

จอ บอ ..พอเลย
ก่อนที่การสนทนาจะยาวออกไป สัญญาณเรียกเข้าก็ดังขึ้น

โรงเรียนของเรามีนักเรียนรวมกันทั้งเด็ก ม.ต้นและม.ปลาย ประมาณ 3000 คน ซึ่งนับว่าเยอะมาก...และเด็กนักเรียนทั้งโรงเรียนต้องมาเข้าแถวตอนเช้ารวมกันที่สนามบอลฝั่ง ม.ต้น.. เด็ก ม.4 จะขนาบด้วยพี่ ม.5และ ม.6 เช่นเดียวกับ น้อง ม.1 จะโดนขนาบด้วย พี่ ม.2และ ม.3�

การเข้าแถวจะเรียงเป็น ชั้นๆไป ชั้นนึงประมาณ 14 ห้อง ระดับ ม.ต้น และม.ปลาย 9 ห้อง สนามบอลที่ใช้เข้าแถว มีเนื่อที่ประมาณ 4 ไร่ ตรงกลางจะเว้น ห่างแยก ม.ต้นและ ม.ปลาย เพื่อเป็นทางเดินให้กับทีม เชิญ ธงชาติในตอนเช้า... การเข้าแถวเคารพธงชาตินั้นจะมีพิธีค่อนข้างยิ่งใหญ่เป็นประจำทุกเช้า...การเชิญธงจะต้องมีวงดุริยางค์นำหน้า ตามด้วย พานเชิญธงชาติและขบวนเชิญธง� เป็นอย่างนี้ประจำทุกเช้า� ฉันเองจะรู้สึกคุ้นเคยเพราะว่าเห็นมา 3ปี แล้ว แต่พวกเด็กใหม่นั้นจะดูตื่นเต้นเป็นพิเศษ...แต่คงจะไม่รวมอีตาหน้าโหดหรอกเพราะดูหน้าตาแล้ว...�เหมือนกับว่าทุกอย่างรอบตัวดูธรรมดามาก..

������� ถึงตอนจัดแถว ฉันเองเซ็งเป็นบ้า เพราะว่าฉันเองจะต้องเป็นคนแรกของผู้หญิงก็ดันเกิดมาเตี้ย..(แต่ชอบนะเพราะว่าใกล้ผุ้ชายที่สุด อ่ะๆๆๆ)� ฉันเองมัวแต่ก้มก้มตาแต่งตัวรวมทั้งจัดแถวไปพร้อมกันจนไม่ได้สังเกตุว่า ยืนต่อจากใคร จนกระทั่ง สวดมนต์..รู้สึกเหมือใครกำลังมองฉันเองเลยเงยหน้าขึ้นไปดันไปเจอกับสายตา..ที่มองแล้วแปลกๆของใครบางคน

อีตาหน้าโหด..

ฉันทำปากขมุบขมิบ..แต่พอจับใจความได้ว่าพูดอะไร

มองไม..

อีตานั่นส่ายหัวพร้อมกับหน้าทะเล้น..ตอบกลับมา...มองคนเตี้ยไง...

หืออีตานี่ว่าหรอ!!!ฉันเองพูดอะไรไม่ออกเพราะตอนนี้ทุกคนกำลังสวดมนต์อยู่จะเสียงก็ไม่ได้..ก็เลยทำได้แค่ถลึงตาใส่...แทนที่อีตาหน้าโหดจะรู้สึกอะไร..ไม่เลย..มีเพียงสายตาขี้เล่นที่แสดงออกมาพร้อมกับรอยยิ้มทะเล้น...ที่มองดูแล้วน่ารักดี...(อันที่จริงก็ไม่นารักเท่าไหร่)

ยินดีที่ได้เจอนะ...เสียงพูดเบาที่ทำให้ฉันรู้สึกคำพูดนี้มันเป็นคำพูดที่ต้องการให้ฉันได้ยินเพียงคนเดียว....