พรหมลิขิตรักเรา

ลำดับตอนที่ #1 : การเริ่มต้น..ของเรา

เฮ้ย+++++อึ้ก..ชนไรเนี่ย...แล้วทุกอย่างก็ดูเงียบลงแล้วตัวเราเองก็รู้สึกว่ามึน...งง..นิดหน่อย...โทษนะเราไม่ได้ตั้งใจ..จากนั้นฉันก็เงยหน้าขึ้นมองคนที่ฉันเองเดินชน(ไม่ได้สิต้องเรียกว่าวิ่งต่างหาก)...แต่กลับเจอสายตาที่แทบจะเรียกได้โหดมากๆๆ..

       ไมอ่ะ..ก็เราขอโทษแล้วไงทำไม่ต้องจ้องหน้าแบบนี้ด้วยล่ะ...แค่เดินชนนะทำอย่างกับมันเป็นเรื่องใหญ่แล้วตัวฉันเองก็บ่นไปเรื่อยๆจน..มีมือใหญ่ถึงใหญ่มากปิดปากฉันไว้...เฮ้ย..อู้ๆอี้ๆ ..นี่แล้วฉันก็ใช้พลังที่มีอยู่อันน้อยนิดแกะมือของอีตานี่ออก..ปิดปากเราทำไม

คำแรกที่ถามหลังจากใช้ความพยายามนานที่จะแกะมือของตาหน้าโหดนี่ออก..
รำญ!!!!พูดอยู่ได้     คำพูดคำแรกที่ได้ยินหลังจากที่เจอกันและก็ปะทะคารมกันอยู่นาน(อันที่จริงแล้วเราพูดคนเดียวเลยต่างหาก)
งง งง แล้วก็ งง อีตานี่..ทำไมพูดแบบนี้ ขวานผ่าซากสุดๆ

ออมๆๆไอ้ออม ไปยัง  ยืนจ้องหน้ากับผุ้ชายอยู่ได้...เออๆไปละ..(แล้วฉันก็หันไปจ้องหน้าอีตาหน้าโหดอีกครั้ง) แต่ก็ต้องเจอสายตาที่ดูแล้วน่ากลัวเหมือนกันเพราะเท่าที่รู้สึกได้ระหว่างที่เราหันๆไปหาไอ้ตั๊ก...ก็พอจะรู้สึกอยู่เลาๆว่าตาคนนี้จ้องเราไม่วางตา..

เพื่อมารยาทที่ดีขอโทษอีกซักทีแล้วกัน..แต่พอเราจะเอ่ยปาก...อ้าวๆๆเฮ้ยเดี๋ยว นายๆๆ(วาจะขอโทษซะหน่อย) เออไม่อยากรับคำขอโทษก็ไม่ว่าอะไรซักหน่อยไม่มารยาท..เท่าที่รู้คำพูดของเราไม่ได้เข้าหูอีตานั่นเท่าไหร่...โถ่เอ๊ย...เด็กใหม่แล้วซ่า....

ไอ้ออม..ไม่รอแล้วนะแกเดินไปคนเดียวเลยนะ...เฮ้ยรอก่อนรอไอ้เฟริ์นกะบุ้งก่อนดิ..
มันมานานแล้วนู่นๆๆๆไอ้ตั้กชี้โดยใช้ปากกับมือไปพร้อมๆกัน (เป้นความสามารถอีกอย่างของตั๊กที่เพื่อนมักจะแปลกใจเสมอที่มันมักจะทำอะไรพร้อมๆกันได้หลายอย่างได้)
มีแกแหละช้าอยู่คนเดียว  ไออ้วน...โหแค่นี้ต้องเรียกชื่อจริง....

เออไปละ...ใครวะ  ตั๊กถามแต่ดูเหมือนมันไม่ค่อยจะสนใจคำตอบเท่าไหร่..เพราะตอนนี้มันกำลังโปรยยิ้มให้กับรุ่นพี่ที่นั่งอยู่บนแสตนด์ระหว่างทางเดินไปเข้าแถวที่สนาม
ถามอ่ะ...ต้แองการคำตอบป่ะ...อือ..ต้องการ..แต่สายตามันก็ยังเหมือนเดิม

ไม่รู้ว่ะ..น่าจะเด็กใหม่นะ

แกรู้ได้ไง

อ้าว..ไม่เคยเห็นตอนอยู่ฝั่งโน้นเลย(ฝั่งโน้นหมายถึงตอน ม.ต้น โรงเรียนของฉันเป็นโรงเรียนที่ใหญ่ที่สุดอำเภอ เป็นโรงเรียนที่มีสองฝั่งระหว่างเด็ก ม.ต้นและเด็ก ม.ปลาย)

หล่อป่ะ..

หึ..ดูแล้วแม่งจะโหดไม่รู้อยู่ห้องไหนด้วย

แกรู้ได้ไงว่าเค้าโหด..

ก็ดูตาแม่งดิ แค่เดินชนทำหน้าอย่างกับไปเอาตังในกระเป๋าแม่งมางั้นแหละ...

ก่อนที่บทสนทนาจะยาวออกไปฉันก็ได้ยนเสียงที่รู้สึกว่าเพิ่งได้ยินมาไม่นาน

ปากเสียไม่เลิก..ผู้หญิงหน้าเบื่อ..

ทั้งฉันและตั๊ก หันไปหาเสียงนั้นพร้อมๆกัน....แล้วก็หันมามองหน้ากัน...

นายว่าใคร

ไม่มีเสียงตอบรับมีแต่สายตาที่จ้องมาที่ฉันพร้อมกับการเดินก้าวผ่านไปเหมือนกับเราสองคนไม่มีตัวตน..

ไอ้นี่ถ้าจะบ้า...

เออ...สงสัย..ผิดปกติ..เห็นป่ะบอกแล้วแม่งโหด

ตั๊ก  ออม เสียงใสของนังเฟริ์น

เออ มานานยัง

นานแล้ว..มีเรื่องจะเม้าท์แล้วตั๊กก็ทำหน้าบุ้ยไปทางคนที่เรากำลังจะเม้าท์พร้อมกับชี้มือไปด้วย

มีไร..แล้วนั่นใครวะ..เด็กใหม่นี่หว่า....

เออเด็กใหม่...แต่แม่งกวน..ว่ะ..

ไม่มีเรื่องกันหรอ...

ป่าวหรอกก็แค่ออมมันเดินชนแล้วก็กำลังเม้าท์ว่าดุท่าทางจะโหนด อีตาบ้านั่นก็ด่าเลยไอ้ออมปากเสียไม่เลิก..อันที่จริงมันเยงกับเค้าตั้งแต่หน้าห้องแล้ว...

แค่เดินชนไม่หน้าจะเป็นเรื่องใหญ่นี่หว่า...

มันก็ใช่..แต่ไอ้ออมมันเล่นซะไม่ดูอะไรเลยแล้วก็ชนกับคนนั้นเข้าอย่างจังสงสัยจะเจ็บมั้งเลยทำหน้าซะโหด

โหย..เสียงขัดของฉันดังขึ้น

คนที่เจ็บคือเพื่อนแกย่ะ..ไม่ใช่อีตานั่น...

เฮ้ย ออมเสื้อหลุด  เดี๋ยวเจอป๋ามรแล้วจะยุ่ง

พอได้ยินชื่อป๋ามร อาจารย์คนเดียวที่สามารถปราบฉันให้อยู่หมัดได้ ฉันจึงรีบก้มหน้าก้มตายัดเสื้อใส่กระโปรงทันที

เฮ้ย!!!...

อู๊ยย..โทษนะเราไม่ได้ตั้งใจโทษนะ..ฉันพูดพร้อมก้มหัวลงแต่ก็เอามือจับหัวไปด้วย..อู้ยยยยเจ็บอ่ะ..เฟริ์นดูดิแตกป่ะ..ไหนๆๆดูดิ.งไม่เป็นไรว่ะแต่โนนิดๆๆ

แค่นี้ไม่ตายหรอก...

เสียงเดิมที่เริ่มจะคุ้นหูซะแล้ว....