Fragrance wind: ฟุ้งกลิ่นรำไป

เหมือนเจ้าแสร้ง แกล้งเล่น เข็นใจนัก 

รักแล้วใย มิรู้ ว่าข้ารัก   มิประจักษ์ แจ้งใจ กระไรได้

ขวัญข้าให้ เจ้าแล้ว มาแต่ไร  จักถือไว้ จักเถือ ก็เหลือใจ

หากเจ้าเชือด เถือเอาเลือด ลงแล้วไซร้ จักอย่างไร มิโกรธ โทษเจ้าเอย

.............................................................

รักแล้วใยมิรู้ว่าข้ารัก..................มิประจักษ์แจ้งใจกระไรฤๅ

ขวัญข้าให้เจ้าไว้อยู่ในมือ..........เจ้าจักถือจักเถือก็เหลือใจ

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับขันทีค่ะแต่ไม่ใช่ขันทีในราชวังจีนอย่างที่เห็นกันทั่วไป เป็นขันทีในราชสำนัขอยุธยา 

ในสมัยอยุธยามีการนำเข้าขันทีมาทำงานในราชสำนัขส่วนใหญ่จะมาจากเปอร์เซียอินเดียและแถบอาหรับ 

แต่อาจเพราะมีจำนวนไม่มากเลยไม่ค่อยถูกกล่าวถึง และถูกยกเลิกไปในสมัยธนบุรี เนื้อหาส่วนใหญ่จึงมาจากจินตนาการของเราเอง  

นายเอกของเราเป็นขันทีจากจีน เพราะเราติดสำนวณนิยายจีนค่ะ555 สำนวณเราอาจดูไม่โบราณเท่าไหร่ 

เพราะเราไม่ค่อยรู้ประวัติศาสตร์อยุธยามากนัก ไม่ค่อยได้อ่านจดหมายเหตุหรือพงศ์สาวดาร

แต่ชอบอ่านบันทึกจากบาทหลวงฝรั่งเศสและยึดลาลูแบร์เป็นเหมือนพจณานุกรม