คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 002 - ' HANSIC ' ❤ Have you in my heart - fin. 22/10/2012
มันจะเป็นเรื่องที่น่าแปลกมั้ย?
ที่เราสามารถชอบใครสักคน
แล้วเขาก็สามารถเข้ามาอยู่ภายในหัวใจของฉันได้อย่างไม่มีข้อต่อรอง...
สวัสดีค่ะฉันชื่อจองซูยอนแต่เพราะว่าชื่อฉันมันเรียกยากสำหรับคนเกาหลีคนอื่นๆเลยเรียกฉันว่า
‘เจสสิก้าจอง’ โดยส่วนตัวแล้วฉันจะไม่ชอบคุยกับคนแปลกหน้าบวกกับใบหน้าที่ดูเรียบเฉย
เย็นชา
ทำให้ใครหลายคนมักจะมองว่าฉันหยิ่งจึงไม่แปลกถ้าฉันจะมีเพื่อนไม่เยอะเหมือนคนอื่น
แต่ถึงยังไงกว่าเพื่อนคนนี้จะคบกับฉันได้ก็ปาไปเป็นเดือนเลยล่ะฉันยังสงสัยเลยว่าทำไมเพื่อนคนนี้ถึงความอดทนสูงเหลือเกิน
“เจสสิก้า!!” เสียงของเพื่อนสนิทของฉันอย่างคิมแทยอนที่บอกไว้ไงล่ะว่าเธอน่ะมีความอดทนเป็นอย่างมากที่คบฉันเป็นเพื่อน
“มีอะไรเหรอ?” ฉันถามแทยอนพลางส่งยิ้มบางๆให้แทยอน
“คือว่าวันนี้ฉันจะกลับบ้านเร็วหน่อยน่ะพอดีแม่ฉันจะพาฉันไปดูห้องจัดงานเลี้ยงวันเกิดน้องสาวฉันน่ะ ^^” แทยอนบอกฉันพลางส่งยิ้มมาให้
“ได้สิ ^^” ฉันบอกแทยอนก่อนจะส่งยิ้มให้เป็นเชิงว่า ‘ไปเถอะไม่เป็นไร’
“แกไม่โกรธฉันนะ” แต่ดูเหมือนว่าแทยอนจะกลัวว่าฉันจะโกรธถึงได้ถามอีกรอบเพื่อความแน่ใจพร้อมกับทำสีหน้ารู้สึกผิดอยู่กลายๆ
“อืม...ฉันไม่โกรธหรอกน่าแกนี่คิดมากจังเลย ^^” ฉันบอกแทยอนพลางส่งยิ้มไปให้เพื่อให้แทยอนสบายใจขึ้น
“เฮ้อ! งั้นฉันไปก่อนนะเจอกันพรุ่งนี้บาย ^^” แทยอนบอกกอ่นจะโบกมือลาฉันก่อนจะก้าวเดินฉับๆออกไปจากโรงเรียนอย่างรวดเร็ว
คงจะรีบมากจริงๆสินะ คิคิ
“อื้ม!” ฉันตอบกลับแทยอนก่อนจะโบกมือลาเช่นกันก่อนจะหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านฆ่าเวลาเพราะว่ารถเมล์ที่ฉันต้องนั่งกลับบ้านต้องรอถึง 5 โมงเย็นซึ่งตอนนี้เวลาเพียงแค่ 4 โมง 15 นาทีเท่านั้นเองแต่ก็อ่านได้ไม่นานฉันก็ต้องเก็บมันเข้ากระเป๋าตามเดิมก่อนจะเดินไปที่สวนดอกไม้ของโรงเรียนเพราะที่นั่นบรรยากาศดีมากๆแถมยังสงบอีกด้วยเวลาฉันอยู่คนเดียวฉันก็มักจะไปที่นั่นตลอด
“เฮ้อ!” ฉันถอนหายใจออกมาเมื่อเดินมาถึงสวนดอกไม้
“ให้ตายสิใครมาเหยีบดอกไม้พวกนี้กันนะ” ฉันบ่นอุบอิบก่อนจะหยิบดอกไม้ที่ดูเหมือนคนจะมาเหยียบไม่ต่ำกว่า 2 คนเพราะมันดูช้ำมากพอสมควร
น่าสงสารมันจังออกจะสวยแต่ทำไมคนถึงได้ไม่ใส่ใจกันเลยนะ T^T
“เฮ้อ! เป็นแกนี่มันรัดทนจริงๆเลยนะโดนคนอื่นเหยียบตลอดเลยเจ็บมั้งมั้ยเนี่ย!” ถ้าใครมาเห็นฉันตอนนี้คงคิดว่าฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆที่อยู่ดีๆก็มาคุยกับดอกไม้อย่างกับว่ามันมีชีวิต
“โอ๊ะ! วิลลี่มานี่มา”เสียงเรียกแมวพันธุ์เปอร์เซียที่เดินผ่านมาโดยบังเอิญ
“ฉันนึกว่าแกจะไม่มาแล้วซะอีก” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงดีใจพลางยกยิ้มอย่างมีความสุขพลางอุ้มมันมาวางไว้บนตักก่อนจะขยี้หัวมันน้อยอย่างหมั่นเขี้ยว
มันเป็นแมวที่น่ารักมากจริงๆนะ >_<
“เมี้ยว..” เสียงร้องวิลลี่ดังขึ้นอย่างอารมณ์ดีเมื่อฉันเกาคางมันอย่างเช่นทุกครั้ง
“วันนี้ฉันไม่มีอะไรมาให้แกกินเลยแกจะโกรธฉันมั้ยเนี่ย?” ฉันพูดกับวิลลี่อย่างกับว่ามันเข้าใจภาษาของฉัน
แต่ดูจากท่าทางมันแล้วมันอาจจะเข้าใจฉันก็ได้นะ แมวน่ะแสนรู้จะตายไป
“งั้นเดี๋ยวฉันพาไปซื้ออะไรกินแล้วกันนะ” ฉันพูดเมื่อฉันนึกได้ว่าร้านอาหารภายในโรงเรียนน่าจะยังพอมีขายอะไรอยู่บ้างฉันจึงอุ้มวิลลี่แล้วก็เดินมุ่งไปยังร้านอาหารภายในโรงเรียน
“โอ๊ะ! ขอโทษนะคะ” ฉันร้องออกมาก่อนจะพูดขอโทษเมื่อฉันดันเอาแต่สนใจเจ้าวิลลี่ในอ้อมกอดจนไม่ยอมมองทางข้างหน้าเลย
“ไม่เป็นครับ ^^” คนที่ฉันชนบอกก่อนจะส่งยิ้มมาให้ก่อนที่เขาจะเดินออกไป น่ารักจัง :
)
“อืม...คิดไปเองล่ะมั้ง” ฉันพูดกับตัวเองก่อนจะไปซื้ออาหารให้เจ้าวิลลี่ที่กำลังงอแงอย่างหนัก
“ฉันกลับก่อนนะเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะเอาของกินมาให้ ^^” ฉันบอกพลางลูบหัวเจ้าวิลลี่ก่อนที่ฉันจะเดินออกไปจากโรงเรียนแล้วเดินไปยังป้ายรถเมล์เมื่อเห็นว่าใกล้ถึงเวลาแล้ว
“ทำไมวันนี้คนเยอะจังเลยนะ” ฉันเปิดปากบ่นอุบอิบกับตัวเองเล็กน้อยเมื่อฉันเดินมาถึงป้ายรถเมล์ที่มีคนนั่งรออยู่เป็นจำนวนมาก
อย่างว่าแหละมันเป็นช่วงเลิกงานคนก็ต้องเยอะเป็นธรรมดาฉันควรจะชินชากับเรื่องนี้ได้แล้วนะ
-0-
“โอ๊ะ! นายอีกแล้วเหรอ?” ฉันพูดขึ้นเมื่อหันไปเจอเข้ากับคนที่ฉันเดินชนที่โรงเรียนเมื่อกี่นาทีก่อนหน้านี้เอง
“แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่?” เขาถามฉันพลางเลิกคิ้วสูงมาให้ฉัน
“ก็มารอรถเมล์กลับบ้านน่ะสิถามได้..เดี๋ยวก่อนนายรู้จักฉันรึไง?” ฉันตอบกลับเขาอย่างกวนๆเล็กน้อยก่อนจะนึกอะไรได้จึงพูดออกไป
“ฉันชื่อเสี่ยวลูฮานเธอล่ะ?” อยู่ๆเขาก็เอ่ยปากแนะนำตัวก่อนจะถามฉันกลับ ฉันอยากรู้จักเขาตอนไหนกันวะ?
“.....เจสสิก้า” ฉันเงียบไปครู่หนึ่งอย่างพิจารณาแล้วจึงแนะนำตัวต่อ
“ว่าแต่บ้านนายอยู่ที่ไหนเหรอปกติฉันไม่เคยเห็นหน้านายเลย?” ฉันถามอย่างสงสัยเพราะฉันก็ขึ้นรถเมล์ป้ายนี้ทุกวันก็ไม่เคยจะเห็นหน้าเขาเลย
หรือฉันแค่ไม่สนใจเขาเองวะ?
“เห..นั่นมันซอยเดียวกับฉันเลยนี่นานายเพิ่งย้ายมาเหรอ?” ฉันบอกแล้วถามต่ออย่างสงสัย
“อื้ม...เพิ่งย้ายมาได้ 2 วัน ^^” ลูฮานตอบพลางส่งยิ้มให้อีกครั้ง
ถึงว่าล่ะอยู่ซอยบ้านเดียวกันแท้ๆแต่ไม่ยักจะเคยเห็นหน้าเลย -0-
“งั้นเดี๋ยวฉันคอยดูแลนายเองแล้วกัน ^^” ฉันบอกพลางส่งยิ้มไปให้ จะว่าไปทำไมฉันทำตัวสนิทกับอิตานี่เร็วจังวะ?
ไม่ดูแรดไปใช่มั้ย? - -!
“โอ๊ะ! รถมาแล้วกลับบ้านกันเถอะ ^^” ฉันบอกก่อนจะส่งยิ้มให้พลางก้าวเท้าเดินฉับๆขึ้นรถด้วยความเขินอายระคนทำตัวไม่ถูกส่วนลูฮานก็เดินตามมาอย่างไม่คิดอะไร
และเมื่อฉันกับเขาขึ้นมาแล้วก็รีบเดินทิ้งตัวลงนั่งบนที่ว่างทันที
ก็อย่างที่รู้ๆกันว่ารถเมล์น่ะถ้าอยากนั่งช้าไม่ได้เลย
วันต่อมา
“ยัยสิกวันนี้แกกลับเองอีกวันได้มั้ยพอดีวันนี้แม่บอกว่าให้รีบกลับบ้านน่ะ” แทยอนบอกกับฉันพลางส่งสายตาวิงวอนมาให้ ไม่เห็นต้องทุ่มเทมากขนาดนี้เลย -0-
“ได้สิ ^^” ฉันตอบแทยอนพลางส่งยิ้มไปให้
“ขอบใจนะ ^^” แทยอนบอกพลางส่งยิ้มมาให้ฉันก่อนจะเดินออกไปจากโรงเรียนอย่างเร่งรีบ
เกิดเป็นแทยอนก็น่าสงสารแฮะ?
“ไปหาเจ้าวิลลี่ดีกว่า” เมื่อคิดได้ฉันจึงรีบเก็บของเข้ากระเป๋าก่อนจะลุกแล้วก็เดินไปยังสวนดอกไม้ที่วิลลี่เจ้าแมวเปอร์เซียชอบอยู่แถวๆนั้น
“วิลลี่!!” ฉันส่งเสียงร้องเรียกเจ้าแมวเปอร์เซียที่ตอนนี้ใกล้จะเป็นเพื่อนกันแล้วล่ะมั้ง
“เมี้ยว!” เสียงร้องที่คุ้นหูทำให้ฉันรีบหันขวับไปก่อนจะเดินไปอุ้มเจ้าวิลลี่ที่กำลังมองมาที่ฉันด้วยสายตาวิบวับ
“มาเร็วจังเลยนะวันนี้ ^^” ฉันพูดพลางลูบหัวมันอย่างนึกเอ็นดู
“อ่ะนี้ของกินที่สัญญาเอาไว้” ฉันบอกพลางวางเจ้าวิลลี่ลงบนพื้นก่อนจะวางอาหารให้เจ้าวิลลี่พพร้อมกับลูบหัวมันไปด้วย
ดูยังไงเจ้าวิลลี่มันก็น่ารักจริงๆเลย ^O^
“เฮ้! พวกนายน่ะอย่าเด็ดดอกไม้สิ!” ฉันที่หางตาเหลือบไปเห็นเด็กประมาณ 5 คนที่กำลังเด็ดดอกไม้เล่นกันอย่างสนุกสนานก่อนจะตะโกนห้ามเสียงดุจนทำให้ 5 คนนั้นสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะรีบวิ่งหนีไปคนละทิศละทาง เด็กพวกนี้มันน่าโดนตีกันจริงๆเลย
“ให้ตายสิ!!” ฉันบ่นอุบอิบก่อนจะนั่งลงลูบหัวเจ้าวิลลี่เหมือนเดิม
มันอาจจะตกใจกับเสียงของฉันก็ได้ต้องลูบหัวปลอบใจมันหน่อย
“โหดจริงนะ ^^” เสียงที่ดูคุ้นหูเล็กน้อยทำให้ฉันรีบหันไปดูทันที
“ถ้าไม่โหดสวนนี้คงไม่เหลือดอกไม้แล้วล่ะแล้วนายล่ะยังไม่กลับอีกเหรอลูฮาน?” ฉันเงยหน้ามองเขาพลางขยับปากพูดก่อนจะถามต่อ
“ก็ยังไม่ถึงเวลารถมานี่” ลูฮานตอบก่อนจะเดินมายืนข้างๆฉันพลางย่อตัวลงนั่งให้อยู่ระดับเดียวกับฉัน
“อ่อ...จริงสินะ” ฉันพูดเมื่อนึกขึ้นได้พลางอุมเจ้าวิลลี่ขึ้นมาเมื่อมันกินเสร็จ
“งั้นฉันพาเจ้าวิลลี่ไปกินน้ำก่อนนะ” ฉันบอกกับอีกฝ่าย
“งั้นฉันไปด้วย” ลูฮานบอกก่อนที่เขาจะลุกขึ้น
“อืม” ฉันตอบพลางเดินไปที่ก๊อกน้ำพร้อมลูฮาน
“ทำไมเธอถึงชอบมาหาแมวตัวนี้บ่อยจังเลย” ลูฮานถามระหว่างที่ฉันกำลังให้น้ำกับเจ้าวิลลี่
“ก็ฉันแค่สงสารมันนี่นา” ฉันตอบพลางลูบหัวมันอย่างเอ็นดู
“ว่าแต่นายรู้ไดไงว่าฉันมาหาแมวตัวนี้บ่อย?” ฉันถามอย่างสงสัย
“ฉันเห็นน่ะสิ ^^” ลูฮานตอบพลางส่งยิ้มมาให้ฉัน รอยยิ้มเขาสดใสดีจัง : )
“นายแอบดูฉันหรือไง?” ฉันถามพลางมองหน้าลูฮานอย่างจับผิดก่อนจะอุ้มเจ้าวิลลี่พร้อมกับลูบหัวของมัน
“อืม” ลูฮานตอบแต่คำตอบของเขากับทำเอาฉันชะงักไปเล็กน้อย
“โกหกน่านายจะมาแอบดูฉันทำไม? ไม่กลัวฉันจะแผ่รังสีอำมหิตไปให้หรือไง?” ฉันถามพลางเดินกลับไปที่เดิมพร้อมกับลูฮาน
“เธอไม่รู้ตัวก็ไม่เห็นต้องกลัวว่าจะโดนเลยนี่ ^^” ลูฮานบอกพลางส่งยิ้มมาให้ ให้ตายสิไม่เคยรู้สึกแบบนี้เลยนะ -//-
“นายแอบชอบฉันป่ะเนี่ย
-_-” ฉันหันไปถามลูฮานด้วยใบหน้านิ่งๆแต่ข้างในมันไม่ได้นิ่งอย่างหน้าฉันเลย
=[ ]=
“อืม..เธอก็คิดเอาเองสิ ^^” ลูฮานตอบก่อนจะแย่งวิลลี่ไปอุ้มเสียเองแถมยังเดินทำหน้าระรื่นไปด้วย
“เฮ้! นายนี่มันจริงๆเลยนะ -////-” ฉันพูดพลางเดินตามหลังลูฮานไป
“กลับบ้านเถอะ” ลูฮานบอกหลังจากที่เขายกข้อมือขึ้นมาดูเวลา
“อื้ม! ฉันกลับบ้านก่อนนะ” ฉันตอบลูฮานก่อนหันไปลูบหัวเจ้าวิลลี่พลางบอกลามัน
“เมี้ยว!” เจ้าวิลลี่ร้องเหมือนเป็นการบอกลาเช่นกัน
“ไปกันเถอะ” ฉันบอกพลางหยิบกระเป๋าก่อนจะเดินนำลูฮานไปก่อน
“ว่าแต่นายมาเรียนที่นี่นานหรือยัง?” ฉันถามลูฮานในระหว่างรอรถ
“นานพอรู้ว่าเธอน่ะโหดเป็นอันดับหนึ่งของระดับชั้นน่ะ ^^” ลูฮานบอกพลางส่งยิ้มมาให้
“แล้วนายไม่กลัวฉันหรือไงคนทั้งระดับกลัวฉันหมดเลยนะ” ฉันถามเขาพลางมองหน้าอย่างรอคำตอบ
“ตอนแรกก็กลัวแต่ตอนนี้ความกลัวมันหมดไปแล้วล่ะ” ลูฮานบอกพลางยกยิ้มบางๆ
“ได้ไงล่ะฉันอุตส่าห์ต้องการให้ทุกคนกลัวนะเนี่ย” ฉันพูดอย่างติดตลกพลางส่ายหน้าน้อยๆ
“เธอนี่แปลกคน” ลูฮานพูดพลางมองฉันเสมือนว่าเป็นตัวประหลาด
“ยังมีอีกเยอะที่นายไม่รู้ว่าฉันน่ะเป็นยังไง..อ่อ..รถมาแล้วไปเถอะ” ฉันบอกเป็นเชิงเกริ่นกลายๆก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นรถเมล์ที่ฉันรอคอยฉันจึงลุกขึ้นแล้วรีบเดินขึ้นรถไปโดยไม่รอลูฮานเลย
“งั้นเธอก็บอกมาสิว่าเธอเป็นยังไง” ลูฮานถามหลังจากที่เขาขึ้นรถมาแล้วทิ้งตัวนั่งลงข้างๆฉัน
“ทำไมนายจะต้องมาอยากรู้ด้วยล่ะ” ฉันถามลูฮานเป็นการบ่ายเบี่ยงที่จะตอบคำถามพลางหันไปมองด้านนอกหน้าต่าง
“ก็ในเมื่อเราเป็นเพื่อนบ้านกันก็ควรจะรู้นี่นา” ลูฮานบอกฉันอย่างไม่ลดละที่จะรู้
“อยากรู้นักก็ไปถามแม่ฉันเองสิ!!” สาบานได้เลยว่าฉันพูดเล่นๆไปอย่างนั้นแหละ เขาคงไม่บ้าทำตามหรอกนะ
“งั้นโอเคเดี๋ยววันนี้ฉันจะไปบ้านเธอด้วย ^^” ลูฮานบอกพลางส่งยิ้มมาให้
“เฮ้ย! เอาจริงอ่ะฉันล้อเล่นนะ” ฉันหันไปถามลูฮานอย่างตกใจ
ไม่คิดว่าเขาจะบ้าจี้ไปตามคำพูดของฉันนี่นา -0-
“ในเมื่อเธอท้าฉันก็ต้องทำ” ลูฮานบอกเสียงหนักแน่นพลางยักคิ้วมาให้ฉัน
“ฉันไปท้านายตอนไหนกันเนี่ย!!” ฉันถามลูฮานพลางเลิกคิ้วสูง
“ก็ที่เธอบอกให้ไปถามแม่เธอไงนั่นแหละท้า!
^^” ลูฮานบอกพลางส่งยิ้มให้
“นายอย่าคิดไปเองสิ!!” เจสสิก้าบอกลูฮานเสียงดังทำให้คนทั้งหมดบนรถหันมามองฉันเป็นตาเดียว
“ขอโทษค่ะ” ฉันบอกขอโทษคนอื่นๆก่อนจะนั่งเงียบๆโดนมีลูฮานกำลังนั่งหัวเราะเบาๆเล็กน้อย
มันใช่เรื่องมั้ยเล่า!
“นี่! อย่าหัวเราะสินายเป็นต้นเหตุนะ!” ฉันหันไปเอ็ดลูฮานเบาๆทั้งที่ตัวเองนั่นแหละเป็นต้นเหตุแถมยังจะมีหน้ามาหัวเราะฉันอีก
“ครับๆ” ลูฮานบอกด้วยน้ำเสียงที่กลั้นหัวเราะเอาไว้อยู่
“นายเข้าบ้านไปเลยนะ!” ฉันเอ่ยปากสั่งเสียงดุแล้วส่งสายตาเป็นเชิงไล่ลูฮานให้เข้าบ้านไป
หลังจากที่เราเดินกันมาถึงหน้าบ้านของเขาแล้ว
“ครับๆเธอเป็นเพื่อนหรือเป็นแม่ฉันเนี่ย” ลูฮานบอกแกมแซว
“นี่! เพื่อนสิยะ! ฉันยังไม่แก่นะ!!” เจสสิก้าบอกเสียงดัง
“เข้าบ้านไปเลยนะ!!” ฉันสั่งลูฮานอีกครั้งพลางชี้หน้าลูฮานเป็นการขู่ก่อนที่ฉันจะเดินไปที่บ้านของตัวเองอย่างอารมณ์ดี
“กลับมาแล้วค่ะ!!” ฉันส่งเสียงบอกเสียงดังลั่นบ้านพลางวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะก่อนจะเดินมานั่งลงบนโซฟา
“เสียงดังลั่นบ้านเลยนะพี่สิก้า!!” คริสตัลน้องสาวของฉันพูดขึ้นพลางเดินมานั่งข้างๆฉัน
“อ้าว? กลับบ้านมาแล้วเหรอ?” ฉันถามพลางหยิบรีโมทกดเปิดโทรทัศน์อย่างเช่นทุกวัน
นี่แหละกิจวัตรของฉันหลังจากกลับบ้าน
“ก็ใช่สิคะเอ...แล้วนั่นเพื่อนพี่เหรอ?” คริสตัลบอกพลางถามฉันพร้อมกับบุ้ยปากไปทางด้านหน้าประตู ว่ายังไงนะ?
“หือ? เพื่อน? แกบ้าหรือป่าวยัยคริสพี่มาคนเดียว” ฉันพูดอย่างงงๆกับสิ่งที่น้องสาวพูด
“แล้วนั่นใครกันล่ะคะ?” คริสตัลถามพลางชี้ให้ฉันดู
“เฮ้ย! มาได้ไงอ่ะ!!” ฉันร้องอย่างตกใจก่อนโผงผางถามออกไปเมื่อเห็นเขากำลังยืนยิ้มระรื่นอยู่หน้าประตูบ้านของฉัน
“ก็ตามเธอมาไง...นั่นน้องสาวเธอเหรอพี่ชื่อลูฮานนะ ^^” ลูฮานตอบฉันก่อนหันไปแนะนำตัวกับคริสตัลที่ตอนนี้กำลังทำหน้างงเป็นไก่ตาแตก
“แฟนพี่เหรอพี่สิก้า?” คริสตัลกระซิบถามฉันอย่างสงสัย
“จะบ้าเหรอ!” ฉันร้องออกมาอย่างตกใจพลางเบิกตากว้าง
“เฮ้อ! โล่งพี่ลูฮานพี่รู้มั้ยถ้าพี่เป็นแฟนพี่สิก้านะพี่น่ะจะเป็นผู้ชายที่ซวยที่สุดในสามโลกเลยล่ะรู้มั้ย?” คริสตัลถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนจะเริ่มเผาฉันให้กับลูฮานฟัง
แกน้องพี่เปล่าวะ?
“ยัยคริสให้มันน้อยๆหน่อย ==!” ฉันเอ็ดคริสตัลเล็กน้อยก่อนจะส่งสายตาดุๆไปให้
“ค๊า! ไม่เห็นต้องดุเลย” คริสตัลบอก
“ส่วนนายกลับบ้านายไปเลยไป” ฉันหันไปบอกเชิงไล่ลูฮานทันที
“ได้ไงฉันมาที่นี่มาเจอแม่เธอนะ” ลูฮานบอกก่อนจะถือวิสาสะเข้ามาโดยไม่รอให้ฉันอนุญาต มารยาทดี๊ดี!
“เอ๋...พี่ลูฮานมาเจอคุณแม่ทำไมล่ะคะ?” คริสตัลถามลูฮานถามอย่างสงสัย
“พอดีเจสสิก้าท้าพี่น่ะว่าถ้าอยากรู้ว่าเจสสิก้าเป็นคนยังไงก็ให้มาถามแม่น่ะ” ลูฮานตอบคริสตัล
“อ๋อ...งั้นพี่ไปต้องไปถามถึงแม่หรอกค่ะถามฉันก็ได้” คริสตัลบอกอย่างเห็นดีเห็นงาม ดูท่านางจะปลื้มลูฮานน่าดู - -!
“คริสตัล!!”
“โอ๊ย...พี่อย่าเสียงดังสิเสียงพี่มันโคตรแสบแก้วหูเลยนะ” คริสตัลบอก
“แล้วตกลงเจสสิก้าเป็นคนยังไงล่ะ” ลูฮานถามคริสตัลด้วยความอยากรู้
“อ๋อ...พี่สิก้านะทั้งเกรียน
ทั้งขี้วีน ขี้โมโห แถมยังชอบเสียงดังอีกด้วย” คริสตัลบอกลูฮานอย่างละเอียด
“นี่!” ฉัยร้องออกมาพลางมองคริสตัลเป็นเชิงให้หยุดพูด
“เจสสิก้าเธอนี่แตกต่างจากที่โรงเรียนเยอะเลยนะ” ลูฮานบอก
“อ้าว? เจสสิก้ากลับมาแล้วเหรอลูกแล้วนั่นใครน่ะ?” เสียงของแม่ฉันดังขึ้นนั่นทำให้ทั้งฉัน
คริสตัล และลูฮานต่างก็หันไปมองเป็นตาเดียว
“เพื่อนพี่สิก้าค่ะแม่ชื่อพี่ลูฮาน ^^” คริสตัลตอบพลางส่งยิ้มให้คุณแม่
“อ่อ...งั้นรีบหรือเปล่าอยู่ทานข้าวกันก่อนมั้ย?” แม่ของฉันเอ่ยถามลูฮานอย่างหวังดี
“ไม่ต้องค่ะแม่!! เดี๋ยวลูฮานเค้าก็กลับไปกินที่บ้านเค้าเองแหละ” ฉันบอกแม่ของตัวเองอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“ได้ไงล่ะไปไล่เพื่อนอย่างนั้นได้ยังไงเราน่ะไปเปลี่ยนชุดก่อนไปแล้วลงมากินข้าว” แต่ดูเหมือนว่าแม่จะไม่เห็นด้วยกับคำพูดของฉันแถมยังดุฉันอีก
“แม่!!”
“โอ๊ย...ลูกไปกินนกหวีดมารึไงนะ” แม่บอกพลางเดินไปยังห้องครัวเหมือนว่ากำลังรำคาญเสียงของฉัน แม่อ่ะ!
“ถ้าอย่างนั้นฝากท้องด้วยนะ ^^” ลูฮานบิดฉันพลางส่งยิ้มกวนๆมาให้ฉันอย่างผู้ถือไพ่เหนือกว่า
“ไปถามแม่ฉันสิ!!” ฉันบอกก่อนจะเดินสะบัดก้น(?)ขึ้นไปเปลี่ยนชุดบนห้อง
“นี่แหละค่ะตัวตนที่แท้จริงของพี่สิก้า”คริสตัลบอกลูฮาน
วันต่อมา
“แม่คะวันนี้มีอะไรกินมั่...ลูฮาน!!!” ฉันที่เดินลงบันไดมาจากห้องถามแม่เสียงดังแต่เมื่อลงมาก็พบกับลูฮานที่กำลังนั่งเสนอหน้า(?)อยู่ที่โต๊ะอาหารพร้อมกับคริสตัลและแม่ของฉัน อะไรของอิตานี่วะ?
“ใช่จ่ะมากินข้าวสิอ่อ...ลูกก็ไม่ยอมบอกแม่เลยนะว่าลูฮานเพิ่งย้ายเข้ามาเป็นเพื่อนบ้านเราได้ไม่นานน่ะ” แม่บอกฉันพลางกวักมือให้ฉันมากินอาหารเช้าด้วยกัน
ส่วนผู้ที่อยู่ๆก็เสนอหน้ามาก็เอาแต่ส่งยิ้มมาให้ฉันอย่างกวนๆ
“ก็แม่ไม่ได้ถามอีกอย่างมันไม่ได้สำคัญนี่นาสิกก็เลยไม่บอก” ฉันบอกกับแม่พลางนั่งลงตรงข้ามกับลูฮานซึ่งดูเหมือนจะไม่ใช่ความบังเอิญหรอก...ยัยคริสตัล!! ยัยน้องตัวแสบ!
“เอาล่ะๆมากินข้าวกันเถอะเดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายพอดีแม่บอกเชิงตัดบทก่อนจะเริ่มลงมือทานอาหารทันที
“คุณน้านี่ทำอาหารอร่อยมากเลยนะครับเนี่ย!” ลูฮานกล่าวชมแม่ของฉันเมื่อเขาได้ตักอาหารเข้าปากไปหนึ่งคำ
แหม่..ปากหวานเหลือเกินนะคะพ่อคุ๊ณณณณณ
“ขอบใจมากจ้าอร่อยก็กินเยอะๆนะ ^^” แม่ของฉันบอกพลางส่งยิ้มมาให้
“แม่คะน้อยๆหน่อยเดี๋ยวสิกจะฟ้องพ่อ ==!” ฉันบอกแม่ของตัวเองที่ตอนนี้กำลังเขินกับคำชมออกหน้าออกตา
“เอ๊ะ! ลูกนี่ดูพูดเข้า!! รีบๆกินไปเลยเดี๋ยวก็สายหรอก” แต่แม่กับหันมาเอ็ดฉันที่พูดอะไรออกมาก็ไม่รู้
“ยิ้มอะไรยะ!” ฉันที่เหลือบไปเห็นลูฮานกำลังอมยิ้มอยู่จึงแขวะลูฮานทันที
แบบนี้แหละหงุดหงิดแล้วพาล -0-
“เปล่านี่” ลูฮานตอบปฏิเสธหน้าตาเฉย
“พี่สิก้าไปแขวะพี่ลูฮานทำไมล่ะเนี่ย” คริสตัลถาม
“ยัยคริสแกกินข้าวไปเลย!!” ฉันบอกพลางตั้งหน้าตั้งตากินข้าวเช้าจนหมด
“ถามแค่นี้ทำไมต้องดุด้วยล่ะคะ” คริสตัลถามก่อนจะกินข้าวต่อจนหมด
“สิกไปโรงเรียนก่อนนะคะ!!” ฉันตะโกนบอกแม่ของตัวเองในขณะที่กำลังสะพายกระเป๋าเตรียมไปโรงเรียนอย่างเช่นทุกวัน
“แล้วนายจะยืนบื้ออะไรอยู่เล่า!! ไปดิ!!” ฉันหันไปบอกลูฮานเสียงห้วนๆก่อนจะเดินสะบัดก้น(?)ออกจากบ้านไปทันทีโดยไม่คิดจะรอลูฮานหรอก
“เธอนี่มัน...ฉันเชื่อแล้วล่ะ!” ลูฮานบอกพลางส่ายหน้าอย่างเอือมๆ
“อะไร!” ฉันหันไปถามลูฮานเสียงห้วน
“ก็เชื่อว่าทำไมเธอถึงเพื่อนน้อยไง ^^” ลูฮานตอบฉันแถมยังส่งรอยยิ้มมาให้อีก
“มันก็เรื่องของฉันน่า!” ฉันบอกพลางสะบัดหน้าอย่างงอนๆ งอนเหรอ?
“เธองอนฉันหรือไง?” ลูฮานถามฉันพลางเลิกคิ้วสูง
“เปล่า!” ฉันตอบลูฮานเสียงห้วน
“รถมาแล้ว!ไปเถอะ!” ฉันบอกเมื่อรถเมล์ได้มาจอดตรงป้ายแล้วทั้งฉันกับลูฮานก็ขึ้นไปบนรถทันที
“แล้วนายจะตามฉันอีกนานมั้ยเนี่ย?” ฉันหันไปถามลูฮานที่ยังไม่ยอมเลิกตามฉันเลยตั้งแต่หน้าโรงเรียนแล้ว
ไม่มีห้องเรียนหรือไงคะ?
“นาน ^^” ลูฮานตอบฉันอย่างกวนๆก่อนจะส่งยิ้มมาให้
“แล้วทำไมนายไม่ไปหาเพื่อนนายล่ะมาตามฉันทำไม” ฉันถามด้วยความอยากรู้
“เจสสิก้า!!” เสียงใสของยัยแทยอนเรียกฉันพลางโบกมือมาแต่ไกล
“ฉันไปก่อนนะ!” ฉันบอกลูฮานก่อนที่ฉันจะรีบวิ่งไปหายัยแทยอนที่กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะประจำของพวกฉันเอง
“วันนี้แกมาสายไปเยอะเลยนะเจสสิก้า” ยัยแทยอนบอก
“โทษทีน่าพอดีวันนี้มีเรื่องนิดหน่อย” ฉันบอกพลางนั่งลงตรงข้ามกับแทยอนพร้อมกับเอากระเป๋าเป้ไว้บนโต๊ะ
“แล้วนั่นเพื่อนใหม่แกเหรอ?” แทยอนถามฉันอย่างสงสัย
“เฮ้ย!ยั งไม่ไปอีกเหรอลูฮาน!?” ฉันร้องออกมาอย่างตกใจก่อนจะถามต่อ
“ขี้เกียจ..ผมชื่อลูฮานนะครับ ^^” ลูฮานตอบฉันก่อนจะหันไปแนะนำตัวกับแทยอนก่อนจะทำเนียนนั่งมาข้างๆฉัน ==’
“ฉันแทยอนนะ ^^” แทยอนก็แนะนำตัวกลับพร้อมส่งรอยยิ้มเป็นมิตรไปให้
“ยัยสิกแกมีเพื่อนใหม่ก็ไม่เคยบอกฉันเลยนะ” แทยอนหันมาพูดกับฉันพลางมองฉันอย่างแซวๆ ทำไมจะไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่? -
-!
“ก็ฉันคิดว่าไม่สำคัญนี่นา” ฉันบอกเชิงแก้ตัว
“อ่อ...ตอนนี้รู้จักกันแล้วนายก็ไปหาเพื่อนนายเลยไป” ฉันบอกแกมไล่ลูฮาน
“ยัยสิกแกนี่นะอย่าไปไล่เพื่อนสิ!” แทยอนเอ็ดฉันที่ทำท่าจะไล่ลูฮานอย่างเดียว
“แล้วนี่นายไปเป็นเพื่อนกับเจสสิก้ได้ไงล่ะ?” แทยอนถามลูฮานอย่างสงสัย
“บังเอิญเจสสิก้าดันซุ่มซ่ามเดินมาชนน่ะแล้วก็ไปเจอกันที่ป้ายรถเมล์อีกอย่างเราเป็นเพื่อนบ้านกันด้วย ^^” ลูฮานออธิบายให้แทยอนฟังอย่างละเอียด
“งั้นนายก็ซวยไปสิบชาติแล้วล่ะฮ่าๆๆๆ” แทยอนบอกพลางหัวเราะจนเก็บไว้ไม่อยู่
“นี่! ให้มันน้อยๆหน่อยเถอะยัยแท!!” ฉันเอ็ดแทยอนที่ชอบเผาฉันอยู่เรื่อยเมื่อวานก็ยัยน้องสาวตัวแสบวันนี้ยังยัยแทยอนอีก!!
“ฉันพูดความจริงนะรู้มั้ยเห็นยัยสิกมันเงียบๆอย่างนี้นะความจริงมันได้เอาแต่ใจ
ขี้วีน ขี้โมโห แถมบ้างทีก็ขี้เหวี่ยงจนคาดไม่ถึงอีกด้วยนะ” แทยอนบอกลูฮาน
“แสดงว่าฉันก็ต้องเชื่อแล้วมั้งมีคนมาการันตีสองคนแล้วเนี่ยฮ่าๆๆๆๆ” ลูฮานหันมาบอกฉันพลางหัวเราะออกมาจนเก็บไม่อยู่เช่นกัน
“โอ๊ย! มือหนักด้วยนะเนี่ยเธอน่ะ!!” ลูฮานหลุดอุทานออกมาเพราะว่าฉันดันมาหยิกที่แขนของลูฮานถึงจะไม่เจ็บมากแต่ก็แสบเอาเรื่องเลยล่ะ
“ก็มันน่ามั้ยล่ะ!!” ฉันพูดพลางเชิดหน้าอย่างถือดี
“นี่ยัยสิกถ้าฉันไม่รู้จักแกนะว่าแกเป็นคนยังไงฉันจะคิดว่าตอนนี้แกกำลังงอนลูฮานอยู่นะเนี่ย” แทยอนพูดด้วยน้ำเสียงแซวๆ
“บ้าน่า!!” เจสสิก้าเถียงแทยอนทันทีเมื่อแทยอนพูดจบ
“แกจะร้อนตัวทำไมเนี่ย?” แทยอนถาม
“เปล่าสักหน่อย” ฉันเถียงกลับพลางเสมองไปทางอื่น
“โอเค...ฉันยอมแพ้ไม่เถียงกับแกแล้วงั้นไปเรียนกันเถอะลูฮานฉันกับเจสสิก้าไปก่อนนะตอนเย็นๆมาเจอกันตรงนี้แล้วกัน ^^” แทยอนบอกฉันก่อนหันไปพูดกับลูฮาน
“แกจะไปนัดมาทำไมเนี่ย?” ฉันถามแทยอนเหมือนเด็กเอาแต่ใจ
“โอเคครับเดี๋ยวจะมารอนะ ^^” ลูฮานตอบตกลงก่อนจะเดินไปเรียนที่ตึกของตน
“แกก็ไปได้แล้วน่า” แทยอนบอกฉะนพลางจับมือลากฉันขึ้นไปบนตึกเรียน
“ยัยสิกวันนี้ฉันขอกลับบ้านเร็วอีกวันนะ ^^” แทยอนบอกฉันพลางยกยิ้มอย่างอารมณ์ดี ทำไมวันนี้มันมาแปลกวะ?
“ทำไมอ่ะ?” ฉันถามอีกฝ่ายอย่างสงสัย
“ก็วันนี้...ฉันมีนัดกินข้าวกับแบคฮยอนนี่นา > <” แทยอนบอกพลางทำหน้าเขินๆ อ๋อ! ย่ะนัดแฟนนี่เองเกลียดดดดดด อิจจจจจจจจจ
“เชอะ! ให้แฟนดีกว่าเพื่อนรึไงโอเคไปสิ ^^” ฉันพูดเป็นเชิงงอนๆเล็กน้อยก่อนจะบอกตกลงแล้วหันไปยิ้มให้
“ขอบใจนะอ่อ...ยังไงแกก็มีเพื่อนกลับบ้านอยู่แล้วนี่นาฉันคงไม่สำคัญแล้วมั้ง?” แทยอนบอกด้วยเสียงแซวๆ
“ยัยแท!!” ฉันเรียกชื่อแทยอนเสียงดัง ที่เอะอะก็พยายามแซวฉันอยู่เรื่อย
ไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย #เหรออออออ
“โอ๊ยๆฉันจะแก้วหูแตกมั้ยเนี่ย!!” แทยอนบ่นอุบอิบเมื่อได้รับเสียงโลมาของฉันเข้าไปเต็มๆ
“ถ้าแกพูดอีกนะฉันจะโกรธแกจริงด้วย!!” ฉันบอกแกมขู่แทยอน
“โอ๋ๆขอโทษนะจ๊ะงั้นฉันไปก่อนนะ ^^” แทยอนบอกก่อนจะส่งยิ้มให้แล้วก็เดินออกจากโรงเรียนไป
“อืม!” ฉัรบอกแทยอนพลางโบกมือลาก่อนจะเอาหนังสือขึ้นมานั่งอ่านรอเวลาแต่ความจริงตอนนี้ฉันควรจะไปรอรถเมล์ได้แล้วนี่นาทำไมยังต้องมานั่งอยู่ในโรงเรียนอีกล่ะ?
แปลกจริงๆเลยฉันเนี่ย
“เจสสิก้า!” เสียงของลูฮานดังขึ้นแล้ววิ่งมาตรงหน้าฉันพลางพ่นลมหายใจออกมาอย่างแรง
ไปทำอะไรมา?
“ทำไมเพิ่งมาเดี๋ยวก็ตกรถหรอก!!” เมื่อลูฮานมาถึงฉันก็ต่อว่าทันที
“โทษทีวันนี้ครูปล่อยช้าอืม...ว่าแต่เธอรอฉันอยู่เหรอ?” ลูฮานบอกฉันพลางถามต่อพร้อมกับมองฉันอย่างฉันรอคำตอบ
“ก็ใช่น่ะสิ! อุ๊บ!” ฉันเผลอหลุดพูดออกไปมือคิดได้จึงรีบเอามือมาปิดปากทันที
ไม่น่าเลยเรา T^T
“เมื่อกี้เธอว่ายังไงนะ?” ลูฮานถามฉันอีกครั้ง
“อะไร!” ฉันถามเสียงห้วน
“ปากแข็งจริงนะครับ” ลูฮานบอกพลางทำเสียงล้อเลียนฉัน
“อะไรกันย...” ฉันที่ยังไม่ทันพูดจบก็โดนลูฮานพูดแทรกขึ้น
“พอเถอะกลับบ้านดีกว่า ^^” ลูฮานบอกพลางถือวิสาสะจับมือฉันแถมยังหยิบกระเป๋าของฉันไปถือไว้เสียเองแต่ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมไม่สะบัดมือทิ้ง
ทำได้แค่งงกับตัวเองเท่านั้นแหละ -0-
“น่าแปลกที่ฉันสามารถคุยกับนายโดยที่เป็นตัวเองมากที่สุดทั้งที่เราก็ไม่ได้สนิทกัน” ฉันพูดขึ้นระหว่างรอรถเมล์เหมือนทุกวัน
“คงเพราะว่าเธอกับฉันมีอะไรที่ดูเหมือนๆกันก็ได้มั้ง ^^” ลูฮานบอกพลางส่งยิ้มอ่อนโยนไปให้
“เหมือน? เหมือนยังไงกันเหรอ?” ฉันถามลูฮานอย่างสงสัย
“ฉันชอบกวนประสาทไง
เธอก็เหมือนกัน” ลูฮานบอก
“ฉันกวนยังไงมิทราบยะ!” เจสสิก้าถามพลางมองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง
“อ่อ...ไม่สิเธอไม่กวนแต่ขี้งอนมากกว่า” ลูฮานบอก
“นายอยากตายก่อนวัยอันควรมั้ยยะ!?” ฉันถามพลางทำหน้าดุ
“นี่! เธออย่าโหดมากดิถึงว่าทำไมไม่มีผู้ชายมาจีบเลย” ลูฮานบอก
“ใครว่ายะ! ฉันไม่เลือกต่างหาก” ฉันเปิดปากเถียง
“ฉันถามนายตรงๆนะนายเคยรักใครรึเปล่า?” ฉันถามพลางมองหน้าเขาอย่างรอคำตอบ
“ต้องเคยสิตอนนี้ยังมีเลย ^^” ลูฮานตอบ
“แล้วเธอล่ะ?” ลูฮานถามต่อ
“ไม่รู้สิฉันไม่แน่ใจว่าจะเรียกว่ารักได้รึเปล่า?” ฉันบอก
“แล้วเธอคิดว่าเธอกับคนนั้นเข้ากันได้มั้ยล่ะ?” ลูฮานถาม
“อืม...อาจจะเข้ากันได้มั้งเพราะบางทีเขาก็ดูเหมือนเข้ากับฉันไม่ได้เพราะเค้าน่ะพูดก็เก่งซึ่งต่างจากฉันตั้งเยอะ” ฉันบอก
“เธอก็พูดเก่งจะไปต่างกันได้ยังไง ^^” ลูฮานบอกพลางส่งยิ้มไปให้
“แล้วคนที่นายชอบน่ะเป็นใครเหรอ?” ฉันถามลูฮานแบบอยากรู้
“ไม่บอกหรอกถ้าบอกแล้วถ้าเกิดไม่ชอบฉันก็หน้าแตกน่ะสิ” ลูฮานบอกกับฉันพลางยกยิ้มเล็กน้อย
“บอกมาเถอะน่าฉันไม่บอกใครแล้วก็ไม่ล้อนายหรอก” ฉันบอกเสียงหนักแน่น
“เธอไง ^^” ลูฮานบอกพลางส่งยิ้มให้แต่คำตอบมันกลับทำให้ฉันถึงกับอึ้ง
“นายว่ายังไงนะ?” ฉันถามลูฮานอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“ฉันชอบเธอ ^^” ลูฮานบอกอีกครั้งเป็นการยืนยันว่าฉันไม่ได้หูฝาดไป
คะ..คือทำไมใจต้องเต้นแรงวะ?
“โอเค...ในเมื่อนายบอกชอบฉันฉันก็จะบอกว่า...ฉันก็ชอบนาย ^^” ฉันบอกพลางส่งยิ้มให้อย่างน่ารัก
“เธอว่ายังไงนะ!! ขออีกรอบ!!” ลูฮานที่ได้ยินคำตอบของฉันก็อึ้งกิมกิไปก่อนจะถามฉันอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“ของแบบนี้ไม่อีกรอบย่ะ” ฉันบอกพลางยกยิ้มอย่างผู้ถือไพ่เหนือกว่า
“ขอร้องพูดอีกรอบนะ” ลูฮานบอกพลางทำหน้าอ้อนวอน
“นี่! ฉันก็อายเป็นนะ!” ฉันบอกอย่างพยายามบ่ายเบี่ยง
“ก็ได้ๆฉัน-ชอบ-นายชัดมั้ย!!!” ฉันบอกลูฮานแบบเน้นชัดทุกคำ
“งั้นแสดงว่าเธอยอมเป็นแฟนฉันแล้วใช่มั้ย!!” ลูฮานถามฉันด้วยเสียงดีใจ
“......” แต่ฉันเงียบ
“เงียบแปลว่าตกลง ^^” ลูฮานบอกแบบรวบรัด อะไรกันวะ?
“จะบ้ารึไง!!” ฉันเปิดปากเถียง
“งั้นก็บอกว่ามาสิว่าเธอจะไม่เป็นแฟนกับฉัน” ลูฮานบอกพลางมองหน้าฉันอย่างรอคำตอบ
“นี่! ฉันอุตส่าห์ข่มความอายเพื่อบอกชอบนายเลยนะไม่ยอมฉันก็แย่น่ะสิ!!!” ฉันบอกลูฮานด้วยความเขินอาย ไม่เคยคิดว่าต้องมาพูดอะไรแบบนี้นะ -///-
“งั้นยังไม่ต้องกลับบ้านไปเที่ยวก่อน” ลูฮานเสนอ
“แล้วแต่นายสิ!” ฉันบอกพลางหันไปอมยิ้มอย่างดีใจ
ไม่รู้มันจะเร็วไปมั้ยที่รู้จักกันได้ไม่นานมันกลับทำให้ฉันมั่นใจในตัวของลูฮานจนฉันยอมเปิดใจให้ลูฮานเข้ามาอยู่ในหัวใจอย่างไม่มีข้อยกเว้นแต่ดูแล้วลูฮานไม่น่าจะทำให้ฉันเสียใจแน่ๆ
ฉันเชื่ออย่างนั้น...เจสสิก้าจอง
ผมอุตส่าห์แอบรักและแอบมองผู้หญิงคนนั้น ‘เจสสิก้าจอง’ ตั้งแต่มาเรียนจนวันหนึ่งแม่บอกว่าจะต้องย้ายบ้านผมรู้ใจหายมากเลยกลัวว่าจะต้อย้ายโรงเรียนไปด้วยแต่กลับพลิกล็อคที่ว่าดันย้ายมาเป้นเพื่อนบ้านของเธอ
ตอนแรกก็กลัวอยู่หรอกนะที่ว่าคนอื่นๆมักะพูดกันว่าเธอน่ะหยิ่ง
แต่เมื่อเจอเธอจริงๆเธอกลับน่ารักเกินว่าที่ผมคิดแม้ว่าเธอจะชอบงอนผมบ่อยๆก็เถอะ แต่ตอนนี้แป็นแฟนกันแล้วและผมสัญญาว่าจะรักเธอตลอดไป...เสี่ยวลูฮาน
THE END.
คุยกันเล็กน้อย : ฮูเล่!! จบแล้วค่ะ >< จบน่ารักดีเนอะว่ามั้ย #สำหรับจอยมันน่ารักมากเลยนะ
มันอาจจะเร็วไปหน่อยแต่ก็พยายามแล้วนะคะอีกอย่างมันดูไม่ค่อยยาวด้วยใช่มั้ยคะ?
อ่านแล้วเม้นด้วยนะคะ ขอบคุณทุกคอมเม้นให้กำลังใจมาเสอมนะคะเจอกันเรื่องหน้าใน Love Story 2 ค่ะ
ความคิดเห็น