[เปิด pre-order ถึงวันที่ 5 ก.ค.] Moon River : ที่ซึ่งดวงใจได้บรรจบ

“เสียดายหนูบิ๋มตัดผมสั้น” 

ศศิอาภาเงยหน้าขึ้นมาเมื่อรู้สึกว่าผมบนหัวของเธอไปหนักหัวคนอื่นอีกแล้ว

ผู้เป็นแม่สื่อพูดจบก็ถอนหายใจ “หนูบิ๋มเพียบพร้อมมากเลยค่ะ ทั้งหน้าตา การศึกษา อัธยาศัย แต่เพราะผมสั้น ไม่ตรงสเป็คหนุ่มๆ ก็เลยไม่ค่อยมีคนสนใจหรือมาทาบทาม”

หญิงสาวเหลือบมองพ่อกับแม่ด้วยหางตาและพยายามกลั้นหัวเราะไว้ เมื่อเห็นทั้งสองคนทำหน้าตึง เพราะการที่แม่สื่อพูดถึงฝ่ายหญิงว่าโดนปฏิเสธการทาบทามครั้งก่อนๆ หน้านี้ มันคล้ายเป็นการดิสเครดิตกันซึ่งหน้า 

ศศิอาภาไม่ตอบอะไร เพียงยิ้มน้อยๆ

เธอไม่คิดจะแก้ตัวหรอกนะ แล้วไม่ได้นึกเสียใจอะไรด้วย ถ้าแค่เธอตัดผมสั้นพอๆ กับผู้ชายแล้วโดนปฏิเสธ ก็ช่างหัวคนพวกนั้นไปเถอะ 

หญิงสาวคิดแล้วถอนหายใจเบาๆ ก่อนยกถ้วยชาจีนเย็นขึ้นมาจิบ

“คนพวกนั้นเขามีเฟติชเป็นเส้นผมหรือครับ”

ศศิอาภาสำลักชาจนไอ 

หญิงสาวเหลือบมองเจ้าพระยาซึ่งกำลังยิ้มน้อยๆ ราวกับไม่ได้เอ่ยอะไรผิดแผกออกมา 

“เมื่อกี้คุณหมอว่าอะไรนะครับ” พ่อของเธอถามพลางมุ่นคิ้ว 

“อ้อ หมายถึงว่าพวกเขาคงจะชอบผู้หญิงผมยาวมั้งครับ ทั้งที่จริงๆ ผมสั้นผมยาวมันเป็นเรื่องส่วนบุคคล น่าแปลกที่คนอื่นมักเดือดร้อนแทนอยู่เรื่อย” คนพูดยิ้มกว้าง แล้วจึงเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแลเป็นมิตร คล้ายชวนเพื่อนหญิงที่สนิทสนมคุยด้วย “อย่างผมนี่โชคดี ตัดผมตามระเบียบราชการ เกรียนหมด เลยไม่มีโอกาสได้เป็นปัญหาของใครเขา ว่าอย่างนั้นไหมครับ”

เจ้าพระยาหันไปมองแม่สื่อของตนเอง ด้วยรอยยิ้ม...และแววตาเหมือนกำลังเค้นคำตอบที่น่าพอใจอยู่ 

“ค่ะ...แบบนั้นก็สะดวกแล้ว” หญิงวัยเลยกลางคนไปอักโขยิ้มแห้ง แล้วยกชาขึ้นจิบราวกับกระหายเสียอย่างยิ่ง

‘ว่าอย่างนั้นไหมครับ’ 

แล้วอย่างไหนละ? เรื่องทรงผมไปหนักหัวคนอื่น หรือเรื่องที่เขาเองตัดผมสั้นตามระเบียบแล้วสบายดี คำถามที่เจ้าพระยาเอ่ยขึ้นมานั้นราวกับชวนต่อบทสนทนา แต่แฝงนัยให้อีกฝ่ายยินยอมเห็นพ้องตามตนเอง

ผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดา...ศศิอาภาตระหนักในตอนนั้นเอง

“อ้อ ถ้ายังไงรบกวนคุณอาผู้ชายส่งกระดาษทิชชูให้คุณบิ๋มด้วยครับ” เขาพูดขึ้นมา พลางชี้นิ้วไปที่เธอ “เมื่อครู่เหมือนคุณบิ๋มสำลักชา อาจจะร้อนไป ลวกปาก”

พ่อ(ที่นั่งข้างๆ และไม่ได้สนใจว่าลูกสาวไอไม่หยุด)ดึงกระดาษมาออกมาสองสามแผ่นอย่างส่งๆ ยัดใส่มือเธอไว้ ศศิอาภาเอ่ยขอบคุณเบาๆ ตามมารยาท สายตาหยุดอยู่กับเจ้าของรอยยิ้มที่เผยความร้ายกาจออกมาเพียงแวบเดียว ก่อนแปรไปเป็นรอยยิ้มปกติเมื่อแม่ของเธอชวนคุยเรื่องอื่น

เขารู้ว่าเธอเข้าใจเรื่อง...เฟติช แล้วไม่คิดจะปกปิดด้วยว่าตนเองนั้นรู้อะไรมากกว่าที่พวกผู้ใหญ่เห็นกัน

ร้ายกาจ

ในหัวศศิอาภามีเสียง เสียงรอน วีสลีย์ ดังขึ้นมาในทันที