สาวHot กะ หนุ่มPop

ลำดับตอนที่ #3 : กลัวเธอจะมีแฟนแล้ว

        พอนายโจทำภาระกิจเสร็จก็กลับมาสู่ห้องที่ต้องซ้อมเชียร์  นายโจสังเกตเห็นพี่ผู้หญิงสองคนกำลังคุยกันด้วยสีหน้ากลุ้มใจ  เขาเดินเข้าไปช่วยพูดให้ทั้งสองคลายความกังวล



               \"พี่ครับไม่ซ้อมเชียร์เหรอครับ\"

    

               \"พี่ยังไม่รู้เลยว่าจะได้ซ้อมหรือเปล่าเพราะดูแล้วน้องๆคงไม่ยอมมาซ้อมเชียร์ง่ายๆแน่\"



               \"มาสิครับอย่างน้อยก็ผมคนนึงล่ะ ว่าแต่พี่สองคนชื่ออะไรกันครับ\"



               \"พี่ชื่อเอ็ม\"



               \"พี่ไม่บอกหรอก\"



               \"บอกหน่อยนะครับ\"



               \"ชื่อมล แต่ห้ามบอกใครนะว่าพี่ชื่อมล\"



               \"ครับไม่ลืมหรอก แล้วนี่จะให้ผมช่วยจัดโต๊ะหรือสถานที่ยังไงบ้าง\"



               \"ก็ช่วยลากเก้าอี้ไปหลังห้องเหมือนเดิมไง\"



       นายโจเข้าไปลากเก้าอี้ไปเก็บหลังห้องจนเกือบจะเสร็จอยู่แล้ว รุ่นพี่ชื่อบอลก็มาบอกย้ายห้องไปซ้อมห้องอื่น พี่มลเข้าไปแซวโจ



               \"ยังไหวอยู่ใช่มั้ย\"



               \"เพื่อพี่ผมทำได้ครับ\"



               \"ไป ไปได้แล้ว\" ทั้งเอ็มและมลพูดขึ้นพร้อมกัน



       การจัดห้องดำเนินขึ้นอีกครั้งและก็เสร็จลงด้วยดี รุ่นพี่สั่งให้นั่งเป็นแถวตามห้องของตน  พี่เอ้กับพี่บอลยืนอยู่หน้าหน้าชั้นเรียน ส่วนพี่คนอื่นๆนั่งอยู่หลังห้องดูพฤติกรรมของน้องๆ  ซ้อมไปได้ซักครึ่งชั่วโมง น้ำผึ้งคนสวยก็เข้ามาพร้อมเพื่อนชายในห้องของนายโจคนนั้นก็คือนายเพชรนั่นเอง เพชรถือหนังสือให้น้ำผึ้งเดินตามหลังน้ำผึ้งมาติดๆ รุ่นพี่บ่นที่น้ำผึ้งมาสาย น้ำผึ้งยอมรับผิดโดยดี



                \"ค่ะ มาสายไปครึ่งชั่วโมง\" พูดพร้อมดูนาฬิกาและหาทางเดินเข้าแถวตัวเองไป



       นายเพชรเดินเข้าไปส่งน้ำผึ้งถึงแถวท่ามกลางสายตาของนักศึกษาชายเกือบทั้งห้อง นายโจอดคิดไม่ได้ว่าทั้งสองเป็นแฟนกันแต่ตราบใดที่ยังไม่มีข้อพิสูจน์ที่แน่ชัดเขาก็ยังไม่ปักใจเชื่อแน่  มลและเอ็มเฝ้ามองดูโจอยู่ห่างๆ ทั้งสองถึงกับซึมไปเพราะเห็นนายโจนั่งหน้าเศร้า



       พอถึงช่วงพัก พี่ทั้งสองก็รีบเอาน้ำไปให้นายโจแต่นายโจกลับตอบปฏิเสธพร้อมกับเบนสายตาไปทางน้ำผึ้ง น้ำผึ้งนั่งนิ่งไม่พูดกับใครทั้งสิ้น เขาอดคิดไม่ได้จริงๆว่าสาวสวยระดับนี้ทำไมถึงยังนั่งเงียบอยู่คนเดียวเพราะเพียงแค่เธอเอ่ยปากอยากคุยหนุ่มๆก็คงพากันแห่มาเป็นแถว  



    

       การซ้อมเชียร์เริ่มขึ้นอีกครั้งพี่บอลคงแหกปากตะโกนให้น้องๆฝึกร้องไปตามสไลด์ นายโจเริ่มรู้สึกคึกตามจังหวะเพลงจึงออกเสียงดังสนั่นหวั่นไหว มลและเอ็มที่นั่งอยู่ข้างหลังถึงกับแอบอมยิ้ม การซ้อมเชียร์ดำเนินไปถึงเวลาหนึ่งทุ่ม  อาจารย์เห็นว่าดึกมากแล้วจึงสั่งปล่อยแต่ก่อนปล่อยกลับบ้านอาจารย์ก็มีคำพูดหนึ่งที่ทำให้นักศึกษาร้องโห่กันทั้งห้อง



                 \"พรุ่งนี้มาซ้อมเชียร์ด้วยนะจ๊ะนักศึกษา\"



                 \"พรุ่งนี้วันหยุดของพวกเรานะครับ\"



                 \"ใช่จ้ะแต่มันใกล้ถึงกำหนดแข่งแล้วอาจารย์กลัวนักศึกษาจะมีความพร้อมไม่ทันวันนั้น  แต่อาจารย์อนุญาติให้ใส่ชุดไปรเวทได้ จะสวยจะหล่อแค่ไหนเต็มที่เลย\"



        วันต่อมา  นายโจมองนาฬิกาแล้วรีบวิ่งหน้าตั้งลงจากรถเพราะอาจารย์ให้เวลาแค่แปดโมงครึ่งแต่ในเวลานี้อีกไม่กี่นาทีจะแปดโมงครึ่งแล้ว ตายแน่งานนี้นายโจเราโดนเชือดแน่อาจารย์ออกแนวมหาโหดซะขนาดนั้น  โจวิ่งขึ้นบันไดและเดินตรงไปยังห้องที่ซ้อมเชียร์ เพื่อนโจเรียกไว้ทันทีที่เห็นนายโจใกล้ถึงหน้าห้อง



                  \"ทำไมพวกนายไม่เข้าล่ะ\"



                  \"ประตูห้องยังไม่เปิดเลย\"  นายโจถอนหายใจอย่างโล่งอก ก็อตมองโจตั้งแต่หัวจรดเท้า



                  \"เฮ้ยแกจะบ้าหรือไงวันนี้อาจารย์อุตส่าห์บอกให้แต่งหล่อได้เต็มที่ แต่ทำไมมาสภาพนี้วะ\"  กล้วยช่วยทับถมอีกแรง



                  \"ใช่กูเห็นด้วยดูสิ ผมฟูยั่งกะคนบ้า เอาเสื้อขอทานที่ไหนมาใส่วะไม่เห็นเข้ากับกางเกงยีนต์ตรงไหนเลย และมึงยังเสือกใส่รองเท้าแตะมาอีกหมดสภาพเลยว่ะ\"  โจก้มลงมองสภาพตัวเอง



                  \"มันก็จริงว่ะ ก้วันนี้ตื่นสายหนิ ข้าเจอชุดไหนอยู่ใกล้มือก็หยิบใส่ไว้ก่อน\"



                  \"แล้วนี่อาบน้ำหรือยังเนี่ย\" ก็อตกับกล้วยทำท่าถอยหลังสามก้าว



                  \"อาบแล้ว\" ก็อตกับกล้วยเขยิบเข้าไปใกล้หน่อย



                  \"เฮ้ยเข้าห้องกันดีกว่าเขาเปิดห้องแล้ว\"



                  \"นักศึกษากรุณานั่งเป็นแถวตามที่จัดไว้ให้\"



          โจกวาดตามองดูรอบๆแล้วก็คิดในใจว่าอย่างน้อยเขาก็ไม่ถึงขั้นที่สายหรอกก็ในห้องนักสึกาดูเบาบางมาก ผ่านไปสักสิบห้านาที นักศึกษาดุแน่นขึ้นถนัดตารุ่นพี่ออกเสียงสั่งให้พี่แต่ละคณะของน้องๆออกมาเต้นระหว่างรอน้องมาเต็มห้อง รุ่นพี่แต่ละคณะยังคงยืนเฉย



                  \"งั้นให้พี่ๆสามารถหาน้องๆในคณะตนมาเป็นตัวแทนเต้นแทนกันได้\"



          น้องๆพากันโห่ลั่นห้องซ้อมอย่างไม่พอใจ นายโจนั่งอย่างเซ็งๆโดยไม่รู้สึกเดือดร้อนอะไรก็แหงแหละอยู่ห่างไกลพี่สตาฟ์ซะขนาดเนี่ยคงไม่โดนเรียกหรอก นายโจเงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็พบน้ำผึ้ง เขามองอย่างตะลึงใช่ก็เธอวันนี้สวยมากน่ะสิ



          วันนี้เธอไม่ผูกโบสีชมพูแต่ปล่อยผมให้สยายดูแล้วเซ็กซี่ชะมัดประกอบกับเสื้อแขนกุดสีดำ กับกระโปรงสั้นๆยิ่งเพิ่มความมีเสน่ห์และเซ็กซี่ยิ่งๆขึ้นไป ถึงนายโจจะรู้สึกตะลึงในความงามของน้ำผึ้งแต่ก็เป็นแค่เพียงแว็บเดียวก็เพราะจิตใต้สำนึกของเขาเห็นว่ามันดูเกินไป ถึงเธอจะเป็นสาวมั่นก็เถอะ ดูผู้หญิงคนอื่นไม่เห็นเขาจะกล้าทำอย่างเธอเลย เพื่อนอีกแถวพูดขึ้น



                   \"สุดยอดเลยว่ะ ครีมเดี๋ยวเธอแต่งแบบนั้นบ้างสิ\"



          ครีมเอามือตบบ่าเพื่อนชาย  น้ำผึ้งไม่รู้เลยหรือไงว่าตอนนี้ผู้ชายหลายคนมองเธอเกินหน้าตาที่สะสวยของเธอไปแล้ว



                   \"อ้าวบริหารเต้นก่อน\"



         ในแต่ละคณะเต้นแบบไม่มีใครยอมใครเลย  ในที่สุดก็มาถึงคณะนิเทศ น้ำผึ้งเต้นด้วยท่าทางมั่นใจตามสไตล์ของเธอ แต่นายโจมองแล้วรู้สึกมันยั่วยวนยังไงไม่รู้เขาจึงเบนสายตาไปทางอื่นในขณะที่หนุ่มๆทั้งหลายจ้องไปยังน้ำผึ้ง  นายโจนึกไม่ถึงเลยว่าผู้หญิงที่ว่าเก่งว่าดีของเขาจะแต่งตัวเซ็กซี่แล้วยังออกมาเต้นท่ายั่วยวนแบบนี้ นายโจรู้สึกว่ารับไม่ได้อย่างรุนแรง



          น้ำผึ้งเดินกลับเข้าแถวด้วยท่าทางมั่นใจ สายตาหลายคู่ยังคงจับจ้องอยู่ที่เธอ บ้างคนก็วิพาทย์วิจารณ์ว่าเธอมั่นใจเกินไป แถมยังกล้ามากๆใส่ชุดอย่างงี้มาซ้อมเชียร์



          ใกล้เที่ยงอาจารย์ก็ปล่ยนักศึกษาไปทานข้าวหลังจากให้ออกเสียงร้องเพลงเชียร์จนหลอดลมแทบฉีก ก้อตกับกล้วยเรียกโจไปทานข้าว  นายโจอยากตอบเหลือเกินว่าไม่กินได้ไหมก็อาหารศูนย์มันรสชาติยอดแย่จริงๆแต่ด้วยความเกรงใจเพื่อนก็เลยยอมไปสั่งมากินอย่างพะอืดพะอม  นายโจกวาดตามาองรอบๆให้ตายเหอะทำไมมีคนมากินเยอะจัง ทั้งๆที่รสชาติอาหารยอดแย่ขนาดนี้ เมื่อไรนะแม่ค้าที่นี่จะปรับปรุงรสชาติอาหารสักที



           บางทีเขาอาจทำอร่อยในสายตาของคนหลายคนแถวนี้ก็ได้ ถ้าเขาตั้งใจนึกว่าอร่อยมันก็คงอร่อยไปเอง  ข้าวคำที่สามเข้าปากนายโจไป  ก็อตมองนาฬิกาบอกจะได้เวลาแล้ว  โจวางช้อนแล้วบอกให้เพื่อนๆขึ้นห้องซ้อมได้แล้ว โจกวาดตามองไปรอบๆนี่เขากำลังหาใครอยู่ล่ะไม่ได้ มองหาน้ำผึ้งทำไมไม่ได้เลิกสนใจผู้หญิงคนนั้นสักทีจิตใต้สำนึกนายโจเตือนสติ ทำให้นายโจเลิกมองหาน้ำผึ้ง นายโจนั่งลงกับพื้นอย่างใจเย็นที่สุด



           พี่สต๊าฟสั่งน้องๆให้เริ่มร้องเพลงได้ นายโจไม่เข้าใจพี่ๆและอาจารย์เลยทำไมถึงต้องดูทุ่มเทขนาดนี้ ซ้อมไปได้สามชั่วโมงน้องๆก็เริ่มอ่อนแรงอาจารย์จึงสั่งให้รุ่นพี่เอาน้ำไปให้น้องๆ ส่วยใหญ่ก็ดื่มอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่น้ำผึ้งกับนายโจน่ะสิกลับนั่งเฉยไม่ได้อยากได้น้ำลงคอสักหยดเดียว เฮ้อคู่นี้ท่าทางจะเหมือนกันเข้าไปซะทุกที



           การซ้อมเชียร์ดำเนินขึ้นอีกครั้งท่ามกลางฝนที่ตกกระหน่ำลงมาแต่เสียงนักศึกษาไม่ได้เบาบางลงเลยสาเหตุก้เพราะว่าถ้าผิดแม้แต่จุดเดียวหรือเสียงเบาอาจารย์จะให้ซ้อมใหม่ตั้งแต่ต้น ตอนนี้ฝนเริ่มซาและทำท่าจะหยุดแล้วอาจารย์กจึงสั่งปล่อยนักศึกษากลับบ้านเนื่องจากเห็นว่าทุกคนทำได้ดีมากแล้ว



           นายโจสปริงตัวลุกขึ้นเพราะเบื่อกับการซ้อมเต็มทีแต่ถึงกับเซ็งและเบื่อขนาดนี้เขาก็ยังไม่มีวันเลิกล้มอุดมการณ์ว่าจะต้องทำทุกอย่างเพื่อศูนย์ในสถาบันของเขาให้ดีที่สุด  โจมองหาเพื่อนรอบห้องแต่ท่าทางคงกลับไปแล้วเพราะไม่เห็นแม้แต่เงาสักคนเดียว ในเมื่อไม่เจอเพื่อนเขาจึงตัดสินใจเดินไปที่ประตูและเปิดประตูออกมาและสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาก็คือยัยน้ำผึ้ง



           โจมองผ่านน้ำผึ้งไปเหมือนเธอเป็นอากาศ น้ำผึ้งก็เดินผ่านเขาไปอย่างมาดมั่นเช่นกัน ยังไงนายโจก็ไม่ลืมหรอกว่าน้ำผึ้งทำกิริยาอะไรไว้ที่ทำให้เขารับไม่ได้อย่างรุนแรงเลยทำให้เธอไม่มีคุณค่าพอที่เขาจะจดจำ เฮ้อคู่นี้ท่าทางจะไปกันไม่รอดซะแล้ว