ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 3หัวใจ (แก้ไข)
รัตนติยากรถอนหายใจก่อนเดินเข้าห้องเรียน
ในตอนเย็นรัตนติยากรเดินลงจากบันไดไปสู่ลานจอดรถเมื่อไปถึงเธอขึ้นมอเตอร์ไซค์สวมหมวกกันน็อกแล้วขับออกไปสู่หน้ามหาลัยเธอเห็นอโนมาเดินอยู่จึงจอดรถ
"เออคือว่าเราไปส่งนายจะดีไหม" รัตนติยากรเอ่ยอย่างตะกุกตะกั้กเล็กน้อย
"ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องเดินแต่อย่าเลยที่ทำงานเราไกล" อโนมาเริ่มเกรงใจนิดๆ
"ไปด้วยกันดีแล้วเราว่าหารสองช่วยชาติจะตาย" รัตนติยากรอ้างเหตุผล
"มางั้นเราขับเอง" เธอส่งหมวกกันน็อกให้เขา
"เกาะแน่นๆก็ได้เราไม่กัดหรอก" รถมอเตอร์ไซค์สีฟ้าถูกขับออกสู่ถนนใหญ่
บนรถอีกคัน ศรีริต้านั่งอยู่บนรถด้วยสีหน้าเซ็งสุดๆ
"คุณหนูครับคุณท่านมีประชุมครับบอกให้คุณหนูทานข้าวไม่ต้องรอท่าน" คนขับรถเอ่ยขึ้นมา
"จ้ะ" ศรีริต้ารับรู้
ที่ร้านอาหาร อโนมาก้าวลงจากรถมอเตอร์ไซค์สีฟ้าของรัตนติยากร
"ขอบใจมากนะที่มาส่ง" อโนมาเอ่ยขอบคุณก่อนเดินจากรัตนติยากรไป
ในร้านอาหารเจ้าของร้านนั่งจับเวลาการมาทำงานของพนักงานทุกคนในร้านอยู่
"มาช้าไปห้าวินาที" เจ้าของเงยหน้าขึ้นมามองอโนมาที่ก้าวเข้ามาในร้าน
"ขอโทษครับ" อโนมาเอ่ยด้วยสีหน้าเจือนๆ
"เอ้าไปรีบไปทำงาน" เจ้าของร้านโยนชุดให้ไปเปลี่ยน
หลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จอโนมาก็เดินไปที่โต๊ะซึ่งกำลังกางเมนูดูอยู่
"รับอะไรดีครับ" อโนมาถามอย่างสุภาพ
"เอาต้มยำเออ" ลูกค้าค่อนข้างลำบากใจไม่รู้จะเลือกอาหารอย่างไหนดี
"ปลากระพงไหมมั้ยครับที่นี่อร่อยมาก" อโนมาเห็นลุกค้าตัดสินใจไม่ได้เลยแนะนำอาหารจานเด็ดไป
"ต้มยำปลากระพงหรือคะ" เธอเงยหน้าขึ้นมาดู
"อ้าวอโนมานั้นเอง" ศรีริต้ายิ้มออกมา
"คุณริต้ามาทานอาหารที่นี่บ่อยหรือครับผมไม่เคยเห็นหน้าเลย" อโนมาถามขึ้นอย่างแปลกใจ
"ก็พึ่งมาครั้งแรกน่ะคะ" ศรีริต้าเอ่ยขึ้นพร้อมกับวางเมนูลง
"งั้นรับอะไรดีครับ" อโนมาวกกลับมาถามเรื่องเมนูอาหารอีกที
"เอาแบบที่อโนมาบอกไงคะ" ศรีริต้ารวบรัดตัดบท
"แล้วรับอะไรอีกครับ" อโนมาถามเพื่อศรีริต้าต้องการรับอาหารอย่างอื่นเพิ่มอีก
"อะไรอีกก็ได้คะ" ศรีริต้ายิ้มนิดๆ
"ครับรอสักครู่นะครับ" อโนมารีบเดินกลับไปยังครั้วเพื่อสั่งอาหาร
ในตอนดึกอโนมาเดินเสริฟ์ไปทั่วร้านจนลูกค้าเริ่มออกไปหมดหมดแล้วเขาจึงมาหยุดนั่งพักเหนื่อยเขาหันไปเจอศรีริต้าพอดีจึงเดินเข้าไปพูดคุย
"ยังไม่กลับอีกหรอครับ" อโนมาเอ่ยถามศรีริต้า
"ยังค่ะทีคุณยังไม่กลับเลย" ศรีริต้ายิ้มนิดๆ
"อีกหนึ่งชั่วโมงกว่างานผมจะเลิก" อโนมามองดูนาฬิกาข้อมือ
"เที่ยงคืน" ศรริต้าก้มลงดูนาฬิกาก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างตกใจ
"คุณกลับไปก่อนเถอะครับไม่ต้องรอ" อโนมารีบบอกให้ศรีริต้ารีบกลับบ้านไปได้แล้ว
"อย่าบอกนะว่าคุณกลับบ้านดึกอย่างงี้ทุกคืน" ศรีริต้าถามต่อ
"ครับ" อโนมาตอบรับ
"คุณหนูกลับบ้านเถอะครับนี่มันก็ดึกมากแล้ว" คนขับรถเดินเข้ามาตามศรีริต้าถึงในร้านอาหาร
"จ้ะไปก่อนนะอโนมา" ศรีริต้าลุกขึ้นพร้อมกับหยิบกระเป๋าตังส์ขึ้น
"ครับ" อโนมาเอ่ยรับพร้อมมองตามศรีริต้าไป
สมเป็นนางพญาหงส์จริงๆไม่ว่าจะเยื้ยงยุรยาตไปทางไหนก็ดูงดงามสง่ายิ่งนักอโนมาได้แต่คิดในใจ
วันรุ่งขึ้น อโนมายังคงตื่นแต่เช้าไปยืนรอรถเมล์ที่ป้ายรถเมล์ รถหรูป้ายแดงคันหนึ่งมาจอดหยุดตรงหน้าเขาประตูรถถูกเปิดขึ้น
"ขึ้นมาสิอโนมาเราไปมหาลัยด้วยกัน" ศรีริต้าเอ่ยชวน
"เออคือ" อโนมาค่อนข้างลังเลนิดๆ
"ไม่ต้องเกรงใจขึ้นมาสิ" ศรีริต้าเปิดประตูรถออกมา
"ครับ" อโนมาก้าวขึ้นรถไป
ที่มหาลัยรัตนติยากรขับรถมอเตอร์ไซค์สีฟ้าของเธอมาจอดไว้ที่ลานจอดรถแล้วค่อยๆก้าวลงมาเหมือนเช่นเคยเธอเดินไปเรื่อยก็ดันไปสะดุดหกล้มพาลให้หัวเข่าเลือดออก อโนมาเห็นเข้าจึงเข้ามาช่วยพยุงไปห้องพยาบาล
ศรีริต้าได้แต่ยืนมองจนบางทีเธอก็คิดในใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกับผู้ชายที่แสนดีและธรรมดาอย่างอโนมา.....ทำไมคำถามมันเกิดขึ้นในใจเธอทำไมถึงสนใจเขาก็แค่เขาเป็นคนดีเท่านั้นทำไมถึงสนใจทำไมถึงรู้สึกไม่พอใจที่เห็นใครอยู่ใกล้เขา
ที่ห้องพยาบาล อโนมาพารัตนติยากรมาทำแผล
"คราวหลังต้องระวังให้มากกว่านี้รู้ไหมอะตอม" อโนมาเอ่ยอย่างเป็นห่วง
"จ้ะ" รัตนติยากรรับคำเพียงสั้นๆ
"แล้วนี่เดินไหวมั้ยเนี่ย" อโนมาไม่วายถามต่ออย่างห่วงใย
"ไหวจ้ะ" รัตนติยากรลุกขึ้นเดิน
ศรีริต้าเดินขึ้นบันไดมาพอดีจึงไปชนกับนักศึกษาคนหนึ่งเธอถึงกับเซ
อโนมาหันมาเห็นศรีริต้ากำลงัจะล้มพอดีจึงรีบวิ่งเข้าไปรับทันพอดี ศรีริต้าถึงกับหน้าแดง
"ขอบใจนะที่ช่วยฉันไว้" ศรีริต้าเอ่ยด้วยรอยยิ้ม
รัตนติยากรเดินเข้ามาพอดีเธอมองทั้งสองสบตากันก็พอเข้าใจเธอจึงจะเดินจากไปแต่ศรีริต้าเรียกไว้ก่อน
"เธอหายดีแล้วหรอ" ศรีริต้าหันมาถามรัตนติยากรที่กำลงัจะเดินจากไป
"จ้ะ" รัตนติยากรตอบสั้นๆ
"ฉันชื่อศรีริต้าเป็นเพื่อนใหม่ของอโนมาจ้ะ" ศรีริต้ารีบแนะนำตัว
"ระ ระ เราชื่อรัตนติยากรหรือเรียกว่าอะตอมก็ได้" รัตนติยากรเริ่มรู้สึกเกร็งขึ้นมานิดๆ
ในตอนเย็นอโนมาก็รีบขึ้นรถเมล์ไปทำงาน
รถที่บ้านเกิดเสียกะทันหันศรีริต้าจึงขึ้นรถเมล์กลับบ้าน
"ไม่ได้นะครับคุณหนูมันอันตราย" คนขับรถรีบเตือน
ศรีริต้าไม่ฟังคำเตือนรีบโดดขึ้นรถเมล์ไปอโนมาเห็นศรีริต้าขึ้นมาบนรถเมล์จึงลุกให้เธอนั่ง
"ขอบคุณคะ อ้าวนายนั่นเอง" ศรีริต้าเงยหน้าขึ้นมามอง
"ทำไมวันนี้ขึ้นรถเมล์ล่ะครับ" อโนมาถามอย่างสงสัย
"รถที่บ้านเสียน่ะค่ะเลยลองเปลี่ยนบรรยากาศดูบ้าง" ศรีริต้าเอยอย่างอารมณ์ดี
อีกทางฝั่งหนึ่งรัตนติยากรกำลังขับรถมอเตอร์ไซค์ตรงไปสู่บ้านของเธอเสียงจากโทรศัพท์ยังเตือนให้เธอจดจำ
"กลับบ้านเร็วแม่แย่แล้ว"
เมื่อถึงบ้านเธอรีบนำตัวแม่ขึ้นรถแล้วพาไปส่งโรงบาล ทันทีที่เห็นหน้าหมอออกจากห้องฉุกเฉินเธอรีบตรงเข้าไปถาม
"แม่เป็นไงบ้างคะ" รัตนติยากรรีบถามหมอ
"ทำใจดีๆไว้นะครับแม่คุณเป็นมะเร็งขั้นสุดท้าย" หมอเอ่ยขึ้น
"ไม่มีทางช่วยได้เลยหรือคะ" หมอส่ายหน้าเธอถึงกับทรุดตัวลงกับพื้น
รัตนติยากรค่อยๆลุกขึ้นเดินไปหาแม่ในห้อง
ในตอนดึก หลังจากอโนมาทำงานเสร็จอโนมาก็รีบกลับบ้านเขาได้ยินเสียงร้องให้ช่วยเขารีบตามเสียงร้องไป
"ริต้า" อโนมามองไปยังทางเปลี่ยวเบื้องหน้าก็พบหญิงสาวที่เขาคุ้นหน้าเป็นอย่างดี
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น