ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 3หัวใจ (แก้ไข)
อากาศยามเช้าที่ทอแสงสาดส่องส่งให้คนพากันตื่นมาเพื่อไปทำกิจวัตรประจำวันอโนมาก็เช่นกันเขาตื่นเช้าเพื่อไปมหาวิทยาลัยซึ่งเป็นวันแรกของเขา เขาเดินไปตามทางจนถึงป้ายรถเมล์ ผู้คนพากันยืนเบียดเสียด บ้างก็นั่งลงเพื่อรอรถ ระหว่างที่เขากำลังรอรถอยู่นั้นก็มีคนร้องให้ช่วย
"ช่วยด้วยค่ะโจรขโมยกระเป๋าช่วยด้วยค่ะ" เสียงหญิงสาวผู้หนึ่งดังขึ้น
อโนมาวิ่งตามโจรมาและเกิดการต่อสู้กัน
ตำรวจพากันวิ่งมาเป็นฝูงไปจับโจร
อโนมาก้มลงเก็บกระเป๋าและยื่นคืนให้กับเจ้าของ
"ขอบคุณมากค่ะถ้าไม่ได้คุณช่วยไว้คงแย่แน่ๆ" หญิงสาวเอ่ยขอบคุณ
ทันทีที่เห็นหน้าเธออโนมาถึงกับตะลึง
"มะมะ ไม่เป็นไรครับ" อโนมายังอึ้งไม่หาย
"คุณหนูครับไม่เห็นต้องวิ่งตามเลย" คนขับรถบอกหญิงสาวคนที่อโนมายืนตะลึงอยู่
"ไปบอกคุณพ่ออีกล่ะสิตำรวจถึงได้วิ่งตามทั้งโรงพัก" หญิงสาวเอ่ยอย่างขำๆนิดๆ
"แล้วนี่ใครกันครับคุณหนู" คนขับรถเอ่ยถามพร้อมหันมามองหน้าอโนมา
"คนที่ช่วยเอากระเป๋ามาคืนฉัน" หญิงสาวเอ่ยขึ้น
"อะนี่เงินค่าตอบแทน" คนขับรถยื่นให้อโนมา
"ผมช่วยใครไม่เคยหวังผลตอบแทนครับ" อโนมาพูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง
"ยังไงก็ขอบคุณมากจริงๆนะคะที่ช่วยฉันไว้เออคือคุณ" หญิงสาวพยายามจะถามชื่ออโนมา
อโนมาหันมาเห็นรถเมล์พอดีจึงวิ่งไปขึ้นรถ
"รอด้วยครับ" อโนมาวิ่งไล่ตามรถเมล์พร้อมกับตะโกน
เธอยิ้มในความเปิ่นของเขา
ณ มหาวิทยาลัยที่เต็มไปด้วยสิ่งแวดล้อมทั้งที่ดีและไม่ดีทั้งกลุ่มคนจนและคนรวย สาวน้อยผู้หนึ่งขับรถมอเตอร์ไซค์สีฟ้ามาจอดลงแล้วค่อยก้าวลงจากรถพร้อมวางหมวกกันน็อกแล้วค่อยๆเดินไปที่คณะ
ที่คณะนิเทศศาสตร์อโนมามองไปรอบๆอย่างถอนใจเมื่อไม่พบเพื่อนเก่าสักคน เสียงฝีเท้าเบาๆกำลังเดินพุ่งตรงมาหาเขาเขารีบหันกลับไปมอง
"อะตอม ฉันดีใจจริงๆที่เจอเธอ" เธอยิ้มนิดๆ
"เธอนี่ยังขี้อายเหมือนเดิมนะ" อโนมาเอ่ยอย่างสนิทสนม
เสียงหนุ่มฮือฮาเมื่อมีผู้หญิงสาวสวยคนหนึ่งเดินเข้ามาในคณะและเธอก็มาหยุดตรงหน้าอโนมา เธอยิ้มทักทายเขา
"สวัสดีค่ะ เจอกันอีกแล้วนะคะ" หญิงสาวเอ่ยด้วยรอยยิ้ม
"ครับ" อโนมารู้สึกเกร็งๆเล็กน้อย
"เออฉันยังไม่ทราบเลยคะว่าคุณชื่ออะไร" หญิงสาวถามขึ้น
"ผมชื่ออโนมาครับ" อโนมาตอบด้วยสีหน้ายิ้มๆ
"ฉันชื่อศรีริต้าค่ะ" หญิงสาวเอ่ยแนะนำตัว
"ครับ" อโนมาตอบรับเพียงสั้นๆ
" ได้เวลาเรียนแล้วเราไปกันเถอะคะ" หญิงสาวเอ่ยชวน
"ครับ" อโนมาตอบรับ
อโนมาเดินไปพร้อมศรีริต้าปล่อยให้เพื่อนเก่าอย่างรัตนติยากรเดินอย่างโดดเดี่ยวพาลให้เธอนึกถึงอดีตเก่าๆเมื่อตอนประถม
"ช่วยด้วย" รัตนติยากรร้องให้คนมาช่วย
"ร้องทำไมแค่เอาเงินไปเอง" กลุ่มเด็กเกรเรบอกให้รัตนติยากรหยุดร้องได้แล้ว
"เงินกว่าจะหามาได้ไม่ใช่ง่ายๆนะถ้าอยากได้ก็ไม่หางานทำเอาสิ" รัตนติยากรยืนเถียงเด็กเกเร
เด็กชายคนหนึ่งซึ่งเป็นหัวหน้าแก็งค์กระชากเงินออกมาจากมือรัตนติยากร อโนมาตรงเข้าทีบ
"น่าไม่อายที่สุดรังแกผู้หญิง" อโนมายืนขวางรัตนติยากรไว้
"ทำไมมีปัญหาเหรอ" กลุ่มเด็กเกเรมองหน้าหาเรื่อง
"ปะ เปล่าคุณครูใหญ่มา" ทั้งหมดต่างวิ่งหนีไป
"ขอบใจมากนะที่ช่วยเราไว้" รัตนติยากรเอ่ยอย่างซึ้งใจ
"ไม่เป็นไรเก็บแหวนวงนี้ไว้นะแล้วจะไม่มีใครทำอันตรายเธอได้" อโนมาเอ่ยพร้อมกับหยิบออกมาจากกระเป๋า
"เธอเป็นขบวนการพิทักษ์ธรรม" รัตนติยากรเอ่ยอย่างอึ้งๆ
"ใช่แล้วไปก่อนละ" อโนมารีบไปเข้าเรียน
หลังจากวันนั้นทั้งสองก็สนิทกันมากขึ้นและเพียงเวลาไม่นานก็มีเหตุที่ทำให้ทั้งสองต้องจากกัน
"ร้องไห้ทำไมสักวันเราก็ต้องได้กลับมาเจอกันใหม่" อโนมาปลอบรัตนติยากร
"คือเรา" รัตนติยากรพยายามจะบอกบางอย่างกับอโนมา
"ไปก่อนนะรถเมล์มาแล้ว" อโนมารีบวิ่งขึ้นรถเมล์ไป
กลับมาสู่ปัจจุบันรัตนติยากรหยิบแหวนที่ห้อยคอไว้ออกมาดู
"มันคงเป็นอดีตไปแล้วล่ะ" เธอเอ่ยอย่างเศร้าๆ
"ช่วยด้วยค่ะโจรขโมยกระเป๋าช่วยด้วยค่ะ" เสียงหญิงสาวผู้หนึ่งดังขึ้น
อโนมาวิ่งตามโจรมาและเกิดการต่อสู้กัน
ตำรวจพากันวิ่งมาเป็นฝูงไปจับโจร
อโนมาก้มลงเก็บกระเป๋าและยื่นคืนให้กับเจ้าของ
"ขอบคุณมากค่ะถ้าไม่ได้คุณช่วยไว้คงแย่แน่ๆ" หญิงสาวเอ่ยขอบคุณ
ทันทีที่เห็นหน้าเธออโนมาถึงกับตะลึง
"มะมะ ไม่เป็นไรครับ" อโนมายังอึ้งไม่หาย
"คุณหนูครับไม่เห็นต้องวิ่งตามเลย" คนขับรถบอกหญิงสาวคนที่อโนมายืนตะลึงอยู่
"ไปบอกคุณพ่ออีกล่ะสิตำรวจถึงได้วิ่งตามทั้งโรงพัก" หญิงสาวเอ่ยอย่างขำๆนิดๆ
"แล้วนี่ใครกันครับคุณหนู" คนขับรถเอ่ยถามพร้อมหันมามองหน้าอโนมา
"คนที่ช่วยเอากระเป๋ามาคืนฉัน" หญิงสาวเอ่ยขึ้น
"อะนี่เงินค่าตอบแทน" คนขับรถยื่นให้อโนมา
"ผมช่วยใครไม่เคยหวังผลตอบแทนครับ" อโนมาพูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง
"ยังไงก็ขอบคุณมากจริงๆนะคะที่ช่วยฉันไว้เออคือคุณ" หญิงสาวพยายามจะถามชื่ออโนมา
อโนมาหันมาเห็นรถเมล์พอดีจึงวิ่งไปขึ้นรถ
"รอด้วยครับ" อโนมาวิ่งไล่ตามรถเมล์พร้อมกับตะโกน
เธอยิ้มในความเปิ่นของเขา
ณ มหาวิทยาลัยที่เต็มไปด้วยสิ่งแวดล้อมทั้งที่ดีและไม่ดีทั้งกลุ่มคนจนและคนรวย สาวน้อยผู้หนึ่งขับรถมอเตอร์ไซค์สีฟ้ามาจอดลงแล้วค่อยก้าวลงจากรถพร้อมวางหมวกกันน็อกแล้วค่อยๆเดินไปที่คณะ
ที่คณะนิเทศศาสตร์อโนมามองไปรอบๆอย่างถอนใจเมื่อไม่พบเพื่อนเก่าสักคน เสียงฝีเท้าเบาๆกำลังเดินพุ่งตรงมาหาเขาเขารีบหันกลับไปมอง
"อะตอม ฉันดีใจจริงๆที่เจอเธอ" เธอยิ้มนิดๆ
"เธอนี่ยังขี้อายเหมือนเดิมนะ" อโนมาเอ่ยอย่างสนิทสนม
เสียงหนุ่มฮือฮาเมื่อมีผู้หญิงสาวสวยคนหนึ่งเดินเข้ามาในคณะและเธอก็มาหยุดตรงหน้าอโนมา เธอยิ้มทักทายเขา
"สวัสดีค่ะ เจอกันอีกแล้วนะคะ" หญิงสาวเอ่ยด้วยรอยยิ้ม
"ครับ" อโนมารู้สึกเกร็งๆเล็กน้อย
"เออฉันยังไม่ทราบเลยคะว่าคุณชื่ออะไร" หญิงสาวถามขึ้น
"ผมชื่ออโนมาครับ" อโนมาตอบด้วยสีหน้ายิ้มๆ
"ฉันชื่อศรีริต้าค่ะ" หญิงสาวเอ่ยแนะนำตัว
"ครับ" อโนมาตอบรับเพียงสั้นๆ
" ได้เวลาเรียนแล้วเราไปกันเถอะคะ" หญิงสาวเอ่ยชวน
"ครับ" อโนมาตอบรับ
อโนมาเดินไปพร้อมศรีริต้าปล่อยให้เพื่อนเก่าอย่างรัตนติยากรเดินอย่างโดดเดี่ยวพาลให้เธอนึกถึงอดีตเก่าๆเมื่อตอนประถม
"ช่วยด้วย" รัตนติยากรร้องให้คนมาช่วย
"ร้องทำไมแค่เอาเงินไปเอง" กลุ่มเด็กเกรเรบอกให้รัตนติยากรหยุดร้องได้แล้ว
"เงินกว่าจะหามาได้ไม่ใช่ง่ายๆนะถ้าอยากได้ก็ไม่หางานทำเอาสิ" รัตนติยากรยืนเถียงเด็กเกเร
เด็กชายคนหนึ่งซึ่งเป็นหัวหน้าแก็งค์กระชากเงินออกมาจากมือรัตนติยากร อโนมาตรงเข้าทีบ
"น่าไม่อายที่สุดรังแกผู้หญิง" อโนมายืนขวางรัตนติยากรไว้
"ทำไมมีปัญหาเหรอ" กลุ่มเด็กเกเรมองหน้าหาเรื่อง
"ปะ เปล่าคุณครูใหญ่มา" ทั้งหมดต่างวิ่งหนีไป
"ขอบใจมากนะที่ช่วยเราไว้" รัตนติยากรเอ่ยอย่างซึ้งใจ
"ไม่เป็นไรเก็บแหวนวงนี้ไว้นะแล้วจะไม่มีใครทำอันตรายเธอได้" อโนมาเอ่ยพร้อมกับหยิบออกมาจากกระเป๋า
"เธอเป็นขบวนการพิทักษ์ธรรม" รัตนติยากรเอ่ยอย่างอึ้งๆ
"ใช่แล้วไปก่อนละ" อโนมารีบไปเข้าเรียน
หลังจากวันนั้นทั้งสองก็สนิทกันมากขึ้นและเพียงเวลาไม่นานก็มีเหตุที่ทำให้ทั้งสองต้องจากกัน
"ร้องไห้ทำไมสักวันเราก็ต้องได้กลับมาเจอกันใหม่" อโนมาปลอบรัตนติยากร
"คือเรา" รัตนติยากรพยายามจะบอกบางอย่างกับอโนมา
"ไปก่อนนะรถเมล์มาแล้ว" อโนมารีบวิ่งขึ้นรถเมล์ไป
กลับมาสู่ปัจจุบันรัตนติยากรหยิบแหวนที่ห้อยคอไว้ออกมาดู
"มันคงเป็นอดีตไปแล้วล่ะ" เธอเอ่ยอย่างเศร้าๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น