เปลวสุริยัน ตะวันเคียงบุปผา

สวรรค์หนอสวรรค์ ไฉนชอบทำอะไรสุขเอาเผากินเช่นนี้ ส่งตนมาผ่านเคราะห์กรรมที่โลกมนุษย์ทั้งที นอกจากจะผลักลงผิดสระแล้วน้ำแกงยายเมิ่งที่ต้องให้ดื่มก็ยังเหลืออยู่เต็มถ้วยเช่นเดิม ต้องหอบร่างเซียน หญิงก็ไม่ใช่ชายก็ไม่เชิงลงไปจุติที่เขาไร้หมอกทำหน้าที่ชี้นำเหล่ามนุษย์ผู้บำเพ็ญเพียรให้บรรลุเป็นเซียนให้ได้ซักคน ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยซักนิด แถมต้องมานั่งปวดหัวกับเรื่องรักๆใคร่ๆในโลกมนุษย์ที่ตนไม่สันทัดอีกต่างหาก อนิจจาหนทางเลือกเพศของตนคงไม่ใกล้เข้ามาแล้วจริงๆหรอกนะ

            “ข้าชอบท่านจริงๆนะเจ้าคะ”

            “เป็นผู้หญิงของข้าไม่ดีตรงไหน เจ้าปรารถนาสิ่งใดหากข้าหามาให้เจ้าได้ ข้าก็จะไปเอามาให้เจ้า”

            “เจ้าเป็นของข้า ถ้าไม่เข้าใจหรือจะต้องพูดให้ฟังทุกวัน”

          สรรค์กับโลกมนุษย์ห่างไกลถึงเพียงนั้น กีดขวางด้วยกฎมากมายถึงเพียงนั้น มนุษย์ เซียน เทพ ชั่วชีวิตนี้ไฉนเลยจะง่ายดายดั่งฝัน

“เวลาชั่วชีวิตข้ากับเจ้าต่างกันถึงเพียงนี้ อยู่กันคนละภพเพียงนี้ เหตุใดเจ้าใยไม่ยอมแพ้ไปเสีย”

“นั่นเพราะข้ามอบใจให้เจ้าไปแล้ว...”

*ใดๆในเรื่องล้วนแต่งขึ้นมาจากจินตนาการ ไม่ว่าเหตุการณ์ สถานที่ บุคคล ไม่อ้างอิงกฎเกณฑ์ใดๆทั้งสิ้น โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน