Maths of love

เนื้อเรื่อง

ผกาศร หรือ ภาพ เด็กสาวอายุสิบสี่คนหนึ่ง เธอเรียนทุกวิชาได้ค่อนข้างดี แต่มีวิชาเดียวที่เธอได้บ๊วยของห้องทุกที และมันก็สร้างความปวดหัวให้เธอไม่น้อย นั่นก็คือ คณิตศาสตร์ ถึงแม้พ่อของเธอที่เป็นครูสอนพิเศษจะพยายามสอนสักเท่าไหร่ก็ตาม แต่สุดท้ายเธอก็ไม่ค่อยรู้เรื่องอยู่ดี ทั้งๆ ที่เธอว่าเธอก็ตั้งใจแล้ว วันนี้ก็เช่นกัน
“ภาพ ทำโจทย์ข้อนี้ให้พ่อดูซิ” พ่อพูด ภาพเริ่มเสียวแล้วเพราะรู้ตัวว่าทำไม่ได้ ภาพหยิบปากกาขึ้นมาอย่างช้าๆ และก็ขอพรอยู่ในใจ “เจ้าประคุณ ขอให้หนูทำข้อนี้ได้ด้วยเถอะ”
“ภาพ ชักช้าอะไรอยู่” พ่อเอ็ด
“หนูทำไม่ได้ค่ะ” ภาพพูดเสียงเบา
“เพี๊ยะ” ไม้บรรทัดเหล็กอันเบ้อเริ่มถูกพ่อของเธอหยิบเอามาฟาดที่ก้นเธอ
“คืนนี้ไปคิดมา พรุ่งนี้พ่อจะถามอีกที ถ้าไม่ได้เจ็บหนักกว่านี้แน่” พ่อทิ้งท้ายไว้แล้วเดินขึ้นห้องไปอย่างหงุดหงิด
หลังจากพ่อลับตาไป ภาพก็ร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น
“ทำไมเราทำไม่ได้เหมือนคนอื่นเขานะ” ภาพคิด พลางเอาหนังสือมาอ่านอย่างตั้งใจอีกที
“ไม่เข้าใจอีกแล้ว” ภาพเริ่มหงุดหงิดใจกับตัวเอง เธอลุกขึ้นแล้วเอาหนังสือเลขใส่กระเป๋าและพกเงินไปด้วยนิดหน่อย จากนั้นเธอก็เดินออกจากซอยบ้านเธอและกำลังจะไปขึ้นรถเมล์ ขณะนี้เวลาประมาณ 2 ทุ่ม
“อุ๊ย จะทำอะไรฉันน่ะ” ภาพร้องขึ้นเมื่อมีคนมาปิดปากเธอไว้ซึ่งก็คือโจรนั่นเอง
“หุบปาก อย่าพูดมาก ตามฉันมา” โจรบอกแล้วลากภาพมาที่เพิงร้างแห่งหนึ่ง ภาพดิ้นเร่าๆ พยายามร้องเสียงดังแต่ไม่มีใครได้ยินเพราะภาพโดนปิดปากอยู่ โจรปล่อยภาพที่แคร่ไม้ในเพิงนั้น ภาพวิ่งหนีแต่โจรจับมาได้ โจรปิดปากภาพและจับมือภาพไว้อีกรอบเพื่อไม่ให้ภาพหนีไปไหน
“แอไอ้อีอันไอ้อะไออากอั้น” เสียงภาพพูดนั่นเอง แต่ที่เสียงเธอเป็นอย่างนี้เพราะโดนปิดปากน่ะสิ
“เธอพูดอะไรของเธอ?” โจรถาม “เอางี้ ฉันจะให้เธอพูด” โจรเอามือข้างหนึ่งออกจากปากภาพ
“แกไม่มีวันได้อะไรจากชั้น ช่วยด้วยค่ะๆๆๆๆๆ” ภาพตะโกนสุดเสียง โจรรู้ตัวว่าพลาดไปแล้วเพราะดันให้ภาพพูด เลยปิดปากภาพไว้อย่างเดิม
“เฮ้ยเก้ง เมื่อกี๊เอ็งได้ยินเสียงอะไรดังๆ มั๊ยวะ” เจ๊ดาว คนขายกล้วยทอดแถวๆ นั้นถามลูกสาวที่ชื่อเก้ง
“ได้ยินนะแม่ ไปดูกันเหอะ” เก้งว่า
“เอ็งไปคนเดียวแล้วกัน เดี๋ยวข้าจะเก็บร้านแล้วก็จะแวะเอากล้วยทอดไปฝากยายนิ่มเสียหน่อย”

เก้งเดินตามหาเสียงที่ได้ยินเมื่อสักครู่จนเจอโจรกำลังปิดปากภาพ
“พี่นัน” เก้งร้องสุดเสียงเมื่อเห็นว่าโจรคือนัน เก้งตกใจมาก
“เก้ง” นันไม่รู้จะพูดอย่างไรดี
“พี่นันทำไมทำแบบนี้” เก้งพูดอย่างเสียใจพลางดึงมือภาพออกมาจากมือนัน
“เก้งก็รู้ว่าพี่ไม่มีเงินจะไปจ่ายค่าเทอม” นันตอบ
“แล้วทำไมเธอไม่หางานทำ ห๊า..อยากเข้าคุกหรือไงมาเป็นโจรจับชาวบ้านเขาแบบนี้” ภาพตะโกนด่าอย่างคับแค้นใจ
“ขอบคุณเธอมากนะที่ช่วยฉันออกมา” ภาพหันไปขอบคุณเก้ง
“ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?” เก้งถาม
“ไม่เป็นไรจ๊ะ” ภาพตอบแล้วมองหน้านันอย่างแค้นๆ “นายทำฉันเสียเวลามากนะ ฉันกะว่าจะไปหาพี่แก้วไปถามเรื่องเลขหน่อย นายก็มาทำให้ฉันเสียเวลา” ภาพบ่น
“เธอทำเลขไม่ได้เหรอ?” เก้งถาม
“อืม” ภาพพยักหน้า
“พี่นัน เก้งขอให้พี่นันอย่าทำแบบนี้อีกได้ไหม” เก้งขอร้อง
“พี่จะไม่ทำอีกแล้วล่ะ พี่สำนึกได้แล้ว” นันทุบเข่าตัวเอง แล้วน้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลลงมาเรื่อยๆ
“ถ้าเธอไม่รังเกียจ ให้เราทำอะไรทดแทนความผิดที่เราจับเธอมาได้ไหม?” นันถาม
“ถ้านายคิดได้แล้วก็ไม่เป็นไร ฉันยกโทษให้ แต่ถ้าคราวหน้ามีอีก ฉันแจ้งตำรวจนะ” ภาพพูด
“เธอชื่ออะไรหรือ? เผื่อเราจะได้เป็นเพื่อนกัน” เก้งถาม
“เราชื่อภาพ ชื่อจริงชื่อผกาศร” ภาพตอบ
“เราชื่อเก้ง-กันติญา” เก้งตอบ ส่วนนู่นก็คือพี่นัน-นันชยน” เก้งบอก
“เอางี้ เราพอจะได้เรื่องเลขนะ เราอาจจะช่วยเธอได้” นันพูด
“จริงเหรอ?” ภาพถาม
“จริงสิ” นันตอบ ภาพรีบหยิบหนังสือเรียนเลขออกมาแล้วถามในข้อที่ไม่เข้าใจ
“โธ๋ แค่นี้เอง ชิว-ชิว” นันบอกวิธีคิดให้ภาพ ภาพตะลึงไม่คิดว่านันจะรู้มากขนาดนี้
“จะว่าไป…นายนี่ยังอธิบายได้เข้าใจกว่าพ่อชั้นอธิบายอีกนะ 555” ภาพคิดในใจ
“ขอบใจนายมาก เอางี้แล้วกัน ในเมื่อนายไม่มีเงินไปจ่ายค่าเทอม ฉันก็อยากจะจ้างนายมาเป็นครูสอนพิเศษ วิชา คณิตศาสตร์ ให้ชั้น โอเคมั๊ย?” ภาพถาม
“จริงเหรอ แล้วเธอจะให้เรา ชม.ละเท่าไหร่ล่ะ?” นันถามอย่างตื่นเต้น
“แหม ถามเรื่องเงิน อันดับแรกเชียวนะ งกจริงๆ เลยนายเนี่ย” ภาพมองนันค้อนๆ
“ฉันจะไม่ได้ให้นายเป็น ชม.แต่จะให้แบบเหมาจ่ายราย 10 วัน 10 วัน นายจะได้ 200 บาท โอเค๊?”  ภาพพูด
“โห นี่เธอเอาส่วนไหนคิดเนี่ย 10 วัน 200 ฉันก็ได้วันละแค่ 20 บาทเองหน่ะซิ แล้วมันจะพอได้ยังไง” นันโวย
“งั้นก็ถือว่าที่ฉันให้นายเท่านี้ เป็นการชดเชยสิ่งที่นายทำกับฉันวันนี้แล้วกัน” ภาพต่อรอง
“ก็ได้” นันตอบเสียงอ่อยๆ “ขืนได้วันละ 20 ไม่พอค่าเทอมแหง” นันคิด
ภาพมองนันอย่างพิจารณา แล้วบอกว่าถ้ายังไม่มีเงินค่าเทอมจ่ายพอ จะพาไปที่ที่พ่อเธอสอนเลข แล้วจะให้นันไปสอนเลขให้เด็กๆ แลกค่าจ้าง นันดีใจมาก แล้วนันก็ได้ทำงานทั้งสอนภาพ แล้วก็สอนเด็กๆ ได้เงินพอที่จะจ่ายค่าเทอม

สองเดือนผ่านไป
“วันนี้มาช้าเชียวนะ เดี๋ยวก็หักค่าสอนเหลือวันละ 10 บาทซะเลย” ภาพแกล้งบ่นเมื่อเห็นนันมาช้าไป 10 นาที
“ขอโทษๆ พอดีวันนี้ผู้ปกครองของเด็กที่เราสอน เค้าให้อธิบายวิธีคิดให้เด็กฟังอีกรอบ พอเสร็จก็รีบมาเนี่ย” นันพูด
“เออ…จะว่าไป ขอบใจเธอมากๆ เลยนะ ที่ช่วยหางานให้เราจนมีเงินจ่ายค่าเทอม” นันมองตาภาพอย่างซาบซึ้ง
“ไม่เป็นไรหรอก การให้โอกาสคนอื่นเป็นเรื่องดีไม่ใช่เหรอ?” ภาพพูด
“แม้เราจะเคยเกือบปล้นเงินเธอน่ะเหรอ?” นันถาม ภาพยิ้มแล้วก็ขำ
“ตอนนั้นน่ะ ฉันเอาเงินติดตัวไปแค่ 20 บาทเอง นายดูยังไงมาเป็นโจรจับฉันเนี่ย” ภาพหัวเราะเสียงดัง
“โธ่ ก็ตอนนั้นมือใหม่ ใครจะไปรู้เล่า” นันว่า
“เอาเหอะ เริ่มสอนได้แล้ว” ภาพตัดบท หยุดหัวเราะ แล้วหันมาตั้งใจเรียนกับคุณครูนัน

1 เทอมผ่านไป
“นี่ นัน นายรู้อะไรไหม ฉันสอบเลขได้ 28 เต็ม 40 ล่ะ ไม่ใช่คนบ๊วยของห้องอีกแล้ว” ภาพชูใบคะแนนให้นันดูอย่างดีใจ แม้จะได้คะแนนไม่มากนักก็ตาม
“เห็นมั๊ย ว่าเธอต้องทำได้” นันพูด “ดีใจด้วยนะ”
“นัน ต่อไปนี้นายยังว่างมาสอนเลขให้ฉันอีกไหม?” ภาพถาม
“ว่างสิ แต่ตอนนี้ฉันจะให้รางวัลเธออย่างหนึ่ง” นันพูด
“อะไรเหรอ?” ภาพถาม
“รางวัลคือ ต่อไปนี้ฉันจะมาสอนเลขให้เธอฟรีตลอดเวลาที่เธอต้องการจะเรียน แต่ต้องเป็นตอนที่ฉันว่างนะ” นันพูด
“จริงดิ ดีฉันไม่ต้องจ่ายค่าสอนให้นายอีก ตังค์จะหมดกระปุกอยู่แล้ว” ภาพยิ้มออกมา
“เออ..ภาพ” นันอึกอัก
“มีอะไรอีกเหรอ?” ภาพถาม
“คือว่า..เราซึ้งใจนะที่เธอไม่โกรธเรา แต่เราก็อยากจะรู้ว่า เธอ..เอ่อ.เธอรักเราหรือเปล่า?” นันถาม
“บ้า” ภาพหน้าแดงจัด
“เรารักเธอนะ ภาพ” นันพูดออกมาจากส่วนลึกในจิตใจ ภาพยิ้มเขิน
“เราก็…รักเธอ” ภาพตอบเบาๆ นันจ้องภาพลึกลงไปในดวงตา
“จริงเหรอ?” นันถาม
“ไม่จริงมั๊ง” ภาพตอบกวน
“โอ๋ๆ ล้อเล่น จริงสิ” ภาพพูด
“งั้นเราคบกันแบบมากกว่าเพื่อนได้ไหม?” นันถาม
“ก็เอาสิ ถ้านายคิดว่า ทนคนอย่างฉันได้” ภาพยิ้ม นันกอดภาพเอาไว้เบาๆ ด้วยความรัก

----------------------------------------------------------------จบ-----------------------------------------------------------
เรื่องเป็นยังไงบ้างคะ ช่วยติชมกันหน่อยนะคะ ขอบคุณค่ะ