กลิ่นแก้วกลางใจ

     “เธอว่ายังไงนะลูกหว้า!”

     [แก้ว เธอช่วยฉันหน่อยนะ ๆ ๆ ฉันไม่รู้จะไปพึ่งใครจริง ๆ ฉันรับงานแล้วถ้าฉันไม่ไปพี่เขาจะหาคนใหม่ไปแทนแล้วรับเป็นพนักงานประจำ ฉันก็จะไม่ได้ไปทำงานอีกเธอก็รู้ว่าฉันต้องหาเงินเลี้ยงตายายแล้วก็น้อง ๆ]

     “ว่าแต่เด็กเสิร์ฟเนี่ยนะ ฉันจะทำได้เหรอ?”

     [แก้วทำได้อยู่แล้ว แก้วเก่งจะตาย]

     “งั้นก็ได้ ส่งโลเคชั่นมาแล้วกัน ไม่ใช่เพราะว่าเธอชมฉันว่าฉันเก่งหรอกนะ แต่ที่ฉันช่วยเพราะว่าเธอเป็นเพื่อนฉันต่างหาก”

     [จ้ะ ขอบคุณนะ ถ้าคุณตาหายดีแล้วฉันจะรีบกลับมาตอบแทนน้ำใจเธออย่างงามเลย]

     “ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้ ขอให้คุณตาของเธอหายไวไวฉันก็ดีใจแล้วลูกหว้า”

กลิ่นแก้วทนต่อความออดอ้อนของเพื่อนอย่างวรยาไม่เคยได้สักครั้ง เพราะทั้งสองเพื่อนเป็นรักกันมานานตั้งสมัยเรียนมหาลัย ครั้งหนึ่งที่กลิ่นแก้วไม่สบายต้องนอนโรงพยาบาลอยู่หลายวัน ก็ได้วรยานี่แหละที่เคยจดเลคเชอร์และติวเนื้อหาที่อาจารย์สอนในคลาสเรียนให้ระหว่างที่กลิ่นแก้วป่วย และเมื่อเพื่อนอย่างวรยาเจอปัญหาเธอจึงไม่ลังเลที่จะยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือ

     “คุณ! คุณเป็นใคร?”

     “ผมก็เป็นคนที่คุณรองรับอารมณ์ของคุณเมื่อคืนไง จำไม่ได้เหรอ?”

     “คุณพูดบ้าอะไร รองรับอารงอารมณ์อะไร อย่ามาพูดบ้า ๆ นะ!”

     “ดูจากสภาพของคุณกับผมตอนนี้แล้ว คุณคิดว่ายังไงละ?”

     “อย่านะ! อย่าเข้ามานะไอ้คนเลว!”

     “ว่าผมเลว งั้นผมจะเลวจริง ๆ ให้คุณดู หึ!”

กลิ่นแก้วกำผ้าห่มที่คลุมตัวเองไว้แน่น มองคนตรงหน้าที่ตอนนี้กำลังจะขยับเข้ามาถึงตัวเธอ ด้วยหวาดหวั่นขวัญกระเจิงทำให้เธอได้แต่นั่งตัวสั่นน้ำตาไหลอาบแก้มทั้งซ้ายและขวา

     “คุณ! คุณจะทำอะไรฉัน? อย่าเข้ามานะ!”

ตึง! เสียงประตูเปิดออกพร้อมกับภาพตรงหน้าที่ คุณทรงพลเห็นถึงกับเลือดขึ้นหน้า ไอ้เลวที่ไหนถึงกล้ามากระตุกหนวดราชสีห์อย่างเขา มันเป็นใครถึงกล้ามาทำร้ายลูกสาวสุดที่รักของเขาเห็นทีจะอยู่รวมโลกกันไม่ได้แล้ว

     “คุณพ่อว่ายังไงนะคะ?”

     “แก้วฟังไม่ผิดหรอกลูก ที่คุณพ่อจะให้หนูแต่งงานกับคุณอาทิตย์”

คุณมาลาตรีเดินมานั่งบนเตียงข้าง ๆ ลูกสาวคนเดียวของตน ที่ตอนนี้กำลังตกใจกับการตัดสินใจของผู้เป็นพ่อ นางยื่นมือไปจับมือของกลิ่นแก้วมากุมไว้เพื่อให้กำลังใจและปลอบประโลม

     “ฝ่ายนั้นเขาแสดงความรับผิดชอบ โดยการจะมาสู่ขอลูกของแม่”

     “แต่แก้ว ไม่อยากแต่งนี่ค่ะคุณแม่”

     “แม่เข้าใจลูก แต่เห็นแก่คุณพ่อของลูก...”

     “ไม่เป็นไรหรอกมาลา ถ้าลูกเราไม่อยากแต่งก็อย่าบังคับลูกเลย”

     “แต่คุณค่ะ”

     “ไม่เป็นไรจริง ๆ ลูก ถึงยังไงความสุขของลูกต้องมาก่อนเสมอ พ่อจะไม่บังคับให้ลูกไปแต่งงานกับใครหน้าไหนทั้งนั้น”

กลิ่นแก้วเข้าใจดีว่าคุณมาลาตรีผู้เป็นแม่หมายความว่ายังไงที่ให้เห็นแก่ผู้เป็นพ่อ เนื่องจากพ่อของกลิ่นแก้วนั้นเป็นถึงคนใหญ่คนโตประจำจังหวัด เป็นที่นับหน้าถือตาในวงการตำรวจ เมื่อเกิดเรื่องของเธอขึ้นมันอาจจะส่งผลต่อหน้าที่การงานของท่านได้

     “พรุ่งนี้เราจะไป บอกฝ่ายนั้นกันว่าเราไม่เห็นด้วยที่จะให้ลูกเราแต่งงานกับลูกของเขา”

     “คุณพ่อ”

โนวาร่า : เมื่อการแต่งงานของทั้งสองคน ไม่ได้เกิดขึ้นจากความรัก 

          เรื่องราวจะเป็นอย่างไรมาเอาใจช่วยเขาและเธอไปด้วยกันนะคะ กลิ่นแก้ว สู้ ๆ