ทานตะวันที่รัก

 “นี่ จะเลิกกอดฉันได้รึยัง?”

“หือ?”

“ยังจะมามองหน้าอีก ฉันจะขาดใจตายเพราะเธอแล้ว”

“คะ...ใครอยากกอดนายหะ” ไม่พูดเปล่าแต่กลับผลักอกของคนตัวสูงให้ออกห่างหลังจากที่รู้ว่าตัวเองเผลอกอดเอวเขาชะแน่นเลย

“เหอะ ทำคุณบูชาโทษจริง ๆ”

“นายว่าไงนะ?”

“นางวันทองสองใจ”

“นายว่าใครเป็นนางวันทองสองใจหะ?”

“ก็ใครละ เสี่ยค่ะ เสี่ยขา พี่อาทิตย์ค่ะ พี่อาทิตย์ขา วางสายจากอีกคนก็โทรหาอีกคน”

            ทานตะวันได้ฟังที่ภูผาพูดแบบนั้นแล้ว ถึงแม้จะเจ็บใจกับคำพูดของภูผา แต่เธอก็คิดว่ามันไม่ใช่ความจริงและเธอก็ไม่จำเป็นพูดแก้ตัวหรืออธิบายอะไร เพราะเธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันและคงไม่โคจรมาพบมาเจอกันบ่อย ๆ หรอกมั้ง

“แล้วยังไง? มันเรื่องของฉันนายมายุ่งอะไรด้วย”

“พ่อแม่จะเสียใจแค่ไหนที่ลูกสาวทำตัวแบบนี้”

“แบบนี้แบบไหนหะ? แล้วฉันจะทำตัวแบบไหนนายมาเกี่ยวอะไรด้วยไม่ทราบ!”

“ฉันนะเหรอ? ไม่เกี่ยวหรอกเพียงแต่ผิดหวังแทนพ่อแม่ของเธอเท่านั้นเอง”

“ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมพ่อแม่ของฉันต้องผิดหวังด้วย”

“ท่านไม่สั่งไม่สอนหรือว่า...” สอนแล้วแต่เธอไม่จำ!

เพียะ!

ประโยคหลังยังไม่ทันจะได้เอ่ยออกมาจากปากของภูผา มือเรียว ๆ ของทานตะวันก็ฟาดเข้าไปที่หน้าเขาอย่างเต็มแรงด้วยความเกรี้ยวโกรธที่เขาพูดพาดพิงไปถึงบุพการีของเธอ ทานตะวันกำลังจะหมุนตัวเพื่อไปเปิดประตูระเบียง แต่กับโดนมือใหญ่ของภูผาดึงกระชากเข้ามาหาตัวเขา ก่อนที่จะประกบริมฝีปากของเขาลงมาที่ริมฝีปากของทานตะวัน “ปล่อยฉันนะ”

ปล. เรื่องนี้เป็นเรื่องที่โนวาลงมือแต่งแบบจริง ๆ จัง ๆ เป็นครั้งแรก จากที่เคยลองพยายามมาหลายรอบแล้วแต่ก็ไม่เคยจะสำเร็จสักที ตอนนี้ถึงเวลาแล้วที่โนวาจะทำตามความชอบหรืออาจจะเปลี่ยนมันมาเป็นอีกหนึ่งความฝันในวันข้างหน้า หากขาดตกบกพ่องและผิดพลาดประการใดติชมได้น๊า  ขอฝาก “ทานตะวันที่รัก” ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจคุณนักอ่านทุกท่านด้วยนะคะ  ขอบคุณค่ะ