เมาข้ามขั้น - นิยาย เมาข้ามขั้น : Dek-D.com - Writer
×

    เมาข้ามขั้น

    นอ.และพอ.เป็นเพื่อนสนิทกัน และต่างคนต่างแอบรักกัน แต่พอ.มันโง่ ดูไม่ออกว่าอีกฝ่ายก็มีใจ เลยไปคบคนอื่นเพราะกลัวเสียเพื่อน สุดท้ายพอ.ก็เสียเพื่อนแบบนอ.จริง ๆ เพราะความโง่ของตัวเอง

    ผู้เข้าชมรวม

    293

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    3

    ผู้เข้าชมรวม


    293

    ความคิดเห็น


    0

    คนติดตาม


    4
    หมวด :  นิยายวาย
    จำนวนตอน :  30 ตอน (จบแล้ว)
    อัปเดตล่าสุด :  18 ส.ค. 67 / 13:59 น.
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

    "ไม่คิดเลยเนอะว่าแจนจะน่ารักขนาดนี้" วายุพูดขึ้นมาระหว่างที่เดินทางกลับคอนโดด้วยกัน

    อชิหันมามองเพื่อนตัวโตอีกครั้ง จึงได้เห็นว่าตอนนี้วายุกำลังยิ้มออกมาบนใบหน้าคม เป็นรอยยิ้มในแบบที่เขาเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อน 

    "อืม ลองจีบดูไหมล่ะ กูว่าแจนดูสนใจมึงอยู่เหมือนกันนะ" 

    ไม่รู้อะไรดลใจให้อชิออกไปแบบนั้น อาจจะเป็นเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายรับรู้ถึงอาการไม่พอใจของตัวเองในตอนนี้ เลยเลือกที่จะผลักวายุให้ไปคบกับคนอื่นเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกลึก ๆ ของตนเอง

    "นี่พูดจริงหรืออำกันเนี่ย" 

    "พูดจริง ๆ ไม่ลองไม่รู้นี่หว่า"

    "เอาไว้กูจะลองดูแล้วกัน" วายุตัดสินใจตอบปัด ๆ ไป เพราะเริ่มรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ถูก เมื่อเขาถูกอีกฝ่ายเหมือนจะผลักไสไล่ส่งให้ไปหาแฟนตลอดแบบนี้ 

    "พรุ่งนี้กูกลับไปทำธุระกับป๊าตั้งแต่เช้า ไม่ต้องถ่อมาที่ห้องกูนะ" อชิพูดขณะที่กำลังเดินออกจากลิฟต์เมื่อถึงชั้นห้องของตัวเอง 

    "เออ กูก็ว่าจะนอนโง่ ๆ อยู่ห้องนี่แหละ"

     

    *****************************************

     

    ติ๊ง~

    Yours wa : กูคบกับแจนแล้วนะ

    ข้อความแอปพลิเคชั่นยอดฮิตจากเจ้าของแอ็กเคานต์ Yours wa เด้งขึ้นมาในหน้าแจ้งเตือน 

    อชิทำเพียงอ่านมันผ่านตรงนั้น ไม่ได้เปิดเข้าไปในตัวแอปพลิเคชั่น ก่อนจะตัดสินใจกดปิดหน้าจอ แล้วทิ้งตัวลงให้จมอยู่กับภวังค์ของตัวเอง

    อชิได้แต่บอกตัวเองซ้ำ ๆ ว่าเป็นแบบนี้มันดีแล้ว อีกฝ่ายจะได้ไม่ต้องมาอึดอัดกับการแอบรักเพื่อนของเขา

    เขายังคงอยากมีวายุอยู่ในชีวิต ยังคงอยากเป็นเพื่อนกับอีกฝ่ายอยู่แบบนี้ตลอดไป ถึงแม้ว่ามันจะต้องแลกมาด้วยความเจ็บปวดของตัวเองก็ตาม

     

    ******************************************

    "กินข้าวก่อนแล้วค่อยไป อย่าดื้อ" วายุพยายามบอกอีกฝ่ายอย่างใจเย็น แม้ตอนนี้เขารู้สึกโมโหอีกฝ่ายขึ้นมานิด ๆ แล้วก็ตาม

    "วา กูยังมีงานต้องทำ ไม่ได้ว่างมาเอาใจคนเอาแต่ใจแบบมึงหรอกนะ กูไม่ได้ขอให้มึงซื้อข้าวมาให้หรือทำอะไรให้กูเลยสักนิด อย่ามาวางอำนาจสั่งกูแบบนี้ได้ป้ะ"

    "มึงเป็นอะไรวะอชิ มึงโกรธอะไรกู ปิดเทอมมึงก็หายหน้าไปเลย ไปหาที่บ้านม้ามึงก็บอกไม่อยู่ ๆ มีอะไรทำไมมึงไม่บอกกูตรง ๆ วะ" 

    วายุระเบิดออกมาอย่างเหลืออด ความอดทนที่เคยมีเริ่มหายไป เมื่อเขาเจอท่าทางห่างเหินของอชิที่เริ่มมีมากขึ้นเรื่อย ๆ

    "กูไม่ได้เป็นอะไร" อชิยังคงปฏิเสธเสียงแข็งออกมา ก่อนจะเบนสายตาไปมองทางอื่นเพื่อหลบเลี่ยงดวงตาคู่คมตรงหน้า

    "อีกแล้ว! คำตอบของมึงแม่งโคตรงี่เง่าเลยว่ะ ทำตัวอย่างกับมึงเป็นเมียงอนผัวแล้วรอให้กูมาง้ออย่างนี้ได้ป้ะ หึ มึงโคตรงี่เง่าเลยวะอชิ"

    ผลัวะ 

    สิ้นเสียงทุ้ม หมัดหนัก ๆ ของอชิก็ชกเข้าที่แก้มซ้ายของวายุเต็มแรง จนอีกฝ่ายล้มลงไปนั่งบนเก้าอี้พร้อมกับยกมือหนาขึ้นมาจับแก้มข้างนั้นเอาไว้ด้วยสายตาเบิกกว้างอย่างคาดไม่ถึง

    "เพราะมึงมันโง่ไง! โง่!! แล้วก็ไม่เคยรู้เหี้ยอะไรเลยไง!!!!"

    เสียงของอชิดังก้องไปทั่วโรงอาหาร พร้อมกับที่มือขาวเอื้อมไปปัดจานข้าวตรงหน้าอย่างแรงเพื่อระบายความโมโหจนมันคว่ำลงไปกับพื้นทางเดิน ก่อนเจ้าของร่างโปร่งจะเดินผละออกไปทันทีด้วยความหงิดหงุดที่ยังไม่หายไป

    วายุมองตามแผ่นหลังของคนที่เขาพยายามเรียกว่า เพื่อน มาโดยตลอดด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ตั้งแต่ที่รู้จักกันมา อชิไม่เคยโกรธเขารุนแรงแบบนี้มาก่อนเลยสักครั้ง สุดท้ายวายุจึงทำได้เพียงเก็บจานข้าวและเก็บกวาดเศษอาหารบนพื้นไปทิ้งเท่านั้น

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    นักเขียนปิดการแสดงความคิดเห็น