รัชทายาทเจ้าเสน่ห์

"รัชทายาทเพคะ ท่านจะลากหม่อมฉันมาที่นี่ทำไมกัน" เซี่ยงรื่อขุยถามขึ้นอย่างหงุดหงิด เพราะนางกำลังจะไปหาแม่ทัพหานตงสุดที่รัก กลับโดนบุรุษเจ้าเล่ห์ผู้นี้ลักพาตัวมา 

"ข้ามีเรื่องอยากจะขอร้องเจ้า" ฮุ่ยหมินพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่จริงจัง 

'เอ๊ะ สีหน้าของเจ้ารัชทายาททำไมจริงจังเช่นนี้ หรือว่านี่จะเป็นเรื่องคอขาดบาดตายของแคว้น' เซี่ยงรื่อขุยคิดอย่างตื่นตระหนก หลังจากเห็นสีหน้าของรัชทายาทจอมแสบ 

"ข้าเพียงแค่อยากจะปรึกษาเรื่อง..." ฮุ่ยหมินพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาบาง แล้วเขาก็ยื่นปากไปกระซิบกระซาบตรงหูของสตรีจอมแสบ พอเล่าเสร็จเขาก็รีบถอยออกมา 

"ห๊ะ นี่ท่าน" เซี่ยงรื่อขุยอ้าปากค้าง เพราะนางไม่คิดว่าเรื่องที่ชายผู้นี้จะปรึกษาก็คือเรื่องนี้ "อยากจะเกี้ยวนาง แต่เจ้าไม่รู้จะทำตัวยังไงเนี่ยนะ เลยมาขอให้ข้าช่วย 555555" เซี่ยงรื่อขุยหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น 

     ฮุ่ยหมินกลัวว่าจะมีคนได้ยินเสียงหัวเราะ เขาก็รีบเอามือปิดปากสตรีน่าตายผู้นี้ ใบหน้าของเขาแดงเป็นอย่างมาก จนเซี่ยงรื่อขุยอดใจไม่ไหว ต้องปล่อยเสียงหัวเราะออกมา 

"เจ้าจะหัวเราะอะไร ข้าผู้เป็นรัชทายาท บุรุษที่หล่อเหลา ฝีมือร้ายกาจ ร่ำรวยทั้งเงินทองและเสน่ห์ที่ไม่ว่าสตรีใดก็หลงรัก ยอมลดตัวลงมาปรึกษาเจ้า เจ้ายังกล้าหัวเราะอีกหรือไง" 

"ไม่ว่าสตรีใดก็หลงรัก แต่ก็ยกเว้นนางใช่ไหมล่ะ" เซี่ยงรื่อขุยพูดแซว น้ำเสียงมีความสั่นเพราะนางกำลังกลั้นหัวเราะ "เฮ้อ เอาเถอะๆ ข้าจะยอมช่วยก็แล้วกัน เห็นแก่ที่ท่านเป็นรัชทายาทผู้ใสซื่อ ที่เกี้ยวสตรีไม่เป็น" แล้วเซี่ยงรื่อขุยก็เดินหัวเราะออกไป ทิ้งรัชทายาทของแคว้นยืนหน้าดำหน้าแดงอยู่ข้างหลัง