นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
🔫 fake love (kookminv)
ผมวิ่งออกจากห้องอย่างรวดเร็วรับไม่ได้กับภาพตรงหน้า สติที่มีอยู่กระเจิงหายไปหมด ภาพทุกอย่างผสมปนเปกันไปหมดทั้งเรื่องที่ดีและไม่ดีสุดท้ายมีเพียงความมืดเท่านั้นที่ผมรู้สึก
ผู้เข้าชมรวม
358
ผู้เข้าชมเดือนนี้
1
ผู้เข้าชมรวม
358
หมวด : แฟนฟิคเกาหลี
อัปเดตล่าสุด : 14 ต.ค. 61 / 14:57 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
“ ผมือใรันวะ ? “
ผมมอัวเอในระวาเรียวั้นเียวที่มีร่อรอยอเรื่อสำอาแ่แ้มอยู่ทำให้สภาพอผมอนนี้ไม่เหมือนัวเอเลยสันิริมฝีปาหนาอภาพสะท้อนในระเผยให้เห็นถึรอย้ำเลือที่เิาาร่อยถึแม้ะรู้สึแสบและเ็บปวแ่ไหน มืออผม็ไม่ยับเลยสันิหมัอผมำแน่นพร้อมมอภาพัวเอสะท้อนในระ
“เออ แทฮยอนี้อย่าเ็เลย”
เสียอ ‘อุ’
ในฝ่าย RM นั้นทำไ้แ่เพียส่ายหน้าพลาเินออห่า
ผมบริมฝีปาสุแร่อนะเินเ้าไปนั่ร่วมวาเิมอุที่ำลันัุ่ยสัพเพเหระอนนี้ำลันั่ไถโทรศัพท์ราวับว่าเมื่อี้เาไม่ไ้เป็นนเปิบทสนทนาอะไรสัอย่าเลย
“แทฮยอละ?”
“ไม่รู้สิ ผมำลัโทรามอยู่”
RM เป็นฝ่ายถามผมประโย่อมาผมวระอบใ่ไหมแ่ไม่ใ่ประโยนั้นลับเป็นอน้อายที่ผมรัราวับน้อในไส้ อน อุ
ผมทำไ้แ่เหลือบมออีฝ่ายพลายิ้มมุมปาอุ ้อลับมา้วยวาใสแป๋วถ้าหาผมไม่รู้ว่าระหว่า แทฮยอและอุมีอะไรันผมมอว่ามันบริสุทธิ์อยู่หรออุโทรามแทฮยอแู่เหมือนว่าอีฝ่ายะไม่รับในเมื่ออนนี้ารอัไลฟ์็บแล้วอีสัพัอุ็ะออไปเอับแทฮยอ้านอามปิและ็ทำอะไรที ‘เพื่อนร่วมว’ ไม่ทำทำัน
ไม่ใ่ว่านในวไม่รู้ ผมรู้ว่าทุนรู้แ่ไม่อยาพูเรื่อที่อุเป็นู้ับนในวอย่าแทฮยอ ใรมันอยาะแให้วแันละริไหม ? 2-3 เือนมานี้วอเรามัอยู่ไม่่อยรบ 7นหลัาที่มีบาสิ่บาอย่าในวแปลไปผมบับแทฮยอทุนในว็รู้ีและพวเรา็ยัสนิทันแ่หลัาที่มีารทะเลาะันระหว่าผมับแทฮยอ่วนี้ในห้อแ่ัวหรือในหอพั็มัะมีแ่ฮยอไลน์ที่ยัมาพัหรือนั่เล่น
อนลาืนผมมัลุับร้านเหล้า โูแรๆสัวะเป็นสิ่เียวที่ทำให้ผมลืมเรื่อบับนี้ไ้ ผมไ้แ่รุ่นิับัวเอว่า“ถ้าวามรัะแย่นานี้ มัน็ไม่ใ่วามรัแล้วละ”
ทั้้อทนเพื่อว
เพื่อแฟนลับ
เพื่อนที่ผมรั
และเพื่อทุสิ่ทุอย่าที่มีอนนี้
รวมถึนาย้วยิมแทฮยอ
บอผมทีว่าวามรัถ้ามันแย่นานี้ทำไมัวผม ถึ้อารมัน
โรแรม XXX
‘๊อๆ’
“อ๊า…อืมม “
“ห…หยุ..
“ผมยั้าเลยฮยอ”
อน อุเพื่อนร่วมวและน้อในวที่ผมรัเหมือนน้อายแท้ๆ ทำหน้ามุ่ยอบลับมา
ผม ‘นอน’
“ไปเปิประู่อนนะ”
อุทำท่าหัวเสีย่อนที่ะปล่อยร่าอผมให้เป็นอิสระผมมอร่าหนาที่ลุึ้นาเียพลาสวมาเยีนส์่อนะเินออไปเปิประู
ผัวะ!!เสียหมัอผู้มาเยือนระแทหน้า อุอย่าั่อนที่อุะล้มไป
ผมมอไปรประู เห็นใบหน้าที่เ็มไป้วยน้ำาอีมิน ผู้ายที่ผมไม่อยาเห็นหน้ามาที่สุในเวลานี้
ึๆเสียร้อเท้าอีมินระทบับพื้นห้อเินรมาที่เียนอน
ผมยันั่มอภาพรหน้าอย่าุนและหวาลัวสมอประมวลผล้ายิ่ึ้นเมื่อีมิน วัปืนออมาาระเป๋าเสื้อใบหน้าอีมินลอไป้วยน้ำาและวา็แ่ำแสให้เห็นว่าเาร้อไห้มานานพอสมวร
“ร..เรา”
“หุบปา ูไม่อยาฟั” ีมินยิ้มหวานพลา่อปืนไปทาอุที่ำลัะลุึ้นมาหาผม
“ ใเย็นๆนะ .. ..
“ ูว่าูเย็นมาพอละ “
“ ไหนบอเหุผลที่มึมานอน ‘
“ เราไม่รู้..เราไม่อยาให้มันเป็นแบบนี้นะีมิน ร..เรา ไม่รู้ ฮึ..”แทฮยอร้อไห้นัวสั่นไม่รู้ว่าร้อเพราะเสียใที่ผมเอมันับไออุเอาันหรือร้อไห้เพราะรัผมแ่มันไม่สำัหรอ ยัไเรื่อนี้ะ้อมีนเ็บ
“เออู็ไม่อยารู้อะไรแล้ว”
“เราอโทษีมิน…” แทฮยอเยหน้าวาู่โำลัสบาผม้วยอารม์ที่หลาหลาย
“ไปอโทษูที่โลหน้าแล้วัน ..
เมื่อบประโยีมิน็หันปาระบอปืนเ้าสู่หัวัวเอ่อนะลั่นไ่ใบหน้าที่เยอ่อนโยนใบหน้าราวับนาฟ้าที่แทฮยอเยหลรัอนนี้ไม่เหลืออะไรนอาวามแ้น และ วามว่าเปล่า ที่อีฝ่ายมอบให้
ปั!
เสียปืนหนึ่นัเป็นสัาบอุเริ่ม้นและุบอทุสิ่ทั้วามรัและวามแ้น
“..ีมิน”
ไม่ว่าะลนรุมไหนผม็ยัำมันไ้
โรพยาบาล A
“อทราบื่อาินไ้หน่อยะ ?”
“อน อุรับ”
“ห้อ 340 ั้น 4
“อบุมารับ” ผมสวมแว่นำ่อนะเินออาเาน์เอร์โรพยาบาลใ้เวลาไม่ถึ 10 นาที็ถึหน้าห้อ 340
ผมัสินใพาาที่หนัราวับมีหินทับไว้้าวเ้าไปในห้อ
แอ๊ .. ผมมอเ้าไปในห้อที่ัอย่าเป็นระเบียบมีเียนไ้และสิ่อำนวยวามสะวทั่วไป
บนเียที่มีผ้าห่มผืนหน้ามีร่าบาอ ‘
แทฮยอเป็นโริเวที่ื่อว่าPosttraumatic Stress Disorder เป็นโรเิึ้นหลัาประสบเหุาร์ที่น่าลัวและร้ายแร
ทุอย่าในห้อนี้เลยไม่มีสิ่ที่เี่ยว้อับ BTS ไม่มีแม้แ่โทรทัศน์หรือโทรศัพท์ แทฮยอถูัาาโลภายนออย่าสิ้นเิ หลัาเิเหุาร์นั้นพวเรา็ยุบวทันทีที่รู้ว่าแทฮยอ้อเ้ารัษาที่โรพยาบาลลอีวิ
รื..ผมเลื่อนเ้าอี้ออมานั่ลมอใบหน้าที่เยีว่านี้อีฝ่ายเหมือนะรับรู้ถึารมาเยือนอผมวาโ่อยๆปรือมอผมอย่า้าๆและอ้อยอิ่ราวับแทฮยอนที่ผมเยรู้ั
พั่บ! ร่าบารหน้าปัผ้าห่มเ้าหน้าผมอย่าั
เพล้!!
เสียอแันที่หล่นลพื้นและเสียอสายรั้อมือที่เสียสีับเียทำให้ผมใล้มหายหลัลาเ้าอี้
“ออไป!!! อย่ามายุ่!!”แทฮยอพยายามิ้นอย่ารุนแรให้สายรั้อมือหลุ แ่แรแ่นั้นหรือะสามารถทำไ้ผมไ้แ่ใและมอภาพรหน้าอย่าสิ้นหวัไม่ว่าใระมาเยี่ยมแทฮยอ็มีปิิริยาแบบนี้ลอ ไม่เยำใรไ้และหวาลัวทุน
ผมพยายามพยุัวเอึ้นาพื้นแม้าะสั่นมาแ่ไหนผม็รวบรวมวามล้าเินเ้าไปใล้แทฮยอที่รีร้อราวับนบ้าผมูภาพในโทรศัพท์ที่มีีมินและแทฮยอับผม ภาพที่เราเยถ่าย้วยัน
“..ี…”
“แทฮยอำไ้ไหม อบสิ..ว..
วาลมโอนรหน้านั้นลอไป้วยน้ำา
“อ..อ๊า!!!!!!!!”
ร่าอนรหน้าเริ่มบิเบี้ยวราวับเ็บปวสอมือหน้าำลับหน้าัวเออย่ารุนแร่อนะใ้เล็บมือยาวๆอนเอูผิวหนัอนเอใบหน้าแทฮยอบิเบี้ยวราวับเ็บปว นร และับสู
หลัานั้นหมอและพยาบาล่ารูเ้ามาในห้อทุอย่าเิึ้นอย่ารวเร็วสำหรับผม
ผมวิ่ออาห้ออย่ารวเร็วรับไม่ไ้ับภาพรหน้าสิที่มีอยู่ระเิหายไปหม ภาพทุอย่าผสมปนเปันไปหมทั้เรื่อที่ีและไม่ีสุท้ายมีเพียวามมืเท่านั้นที่ผมรู้สึ
ผลงานอื่นๆ ของ athena? ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ athena?
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น